Γι' αυτόν τον τόσο αναγκαίο κοινό βηματισμό έγιναν σταθερά βήματα το προηγούμενο διάστημα, που μπορούν να καταμετρηθούν ως αφετηρία στην ενδυνάμωση της πάλης των εργαζομένων για την Παιδεία σε κοινό μέτωπο με τα παιδιά τους.

Γιατί το Πανεπιστήμιο που σχεδιάζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα το πληρώσουν με την τσέπη και με τη ζωή τους οι εργάτες σήμερα και αύριο. Το πληρώνουν ήδη, θα το πληρώσουν και αύριο, γιατί όσους «επιστήμονες» βγάζει, είναι «επιστήμονες» εκπαιδευμένοι κατά κύριο λόγο να βρίσκουν τρόπους ώστε το κεφάλαιο να ξεζουμίζει ακόμα πιο αποτελεσματικά τους εργαζόμενους. Γιατί ό,τι έρευνα παράγει αυτό το Πανεπιστήμιο, όλο και περισσότερο είναι υποταγμένη στην ανάγκη να διασφαλίζει την επιβίωση ενός συστήματος, του καπιταλισμού που ήδη σαπίζει.

Γιατί η μεγάλη μάζα των παιδιών που θα βγαίνουν από τα Πανεπιστήμια θα είναι μισομορφωμένα, ψευτοκαταρτισμένα σε έναν τομέα, σύμφωνα με τις πρόσκαιρες ανάγκες των επιχειρήσεων. Γιατί αυτή η μεγάλη μάζα θα είναι μια εφεδρεία που θα συμπιέζει συνεχώς προς τα κάτω την τιμή της εργατικής δύναμης.

Και οι γονείς βάζουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τα φροντιστήρια, μοχθούν, ελπίζοντας ότι αν μπουν τα παιδιά στο Πανεπιστήμιο, θα μπορούν να βγουν στην παραγωγή με καλύτερους όρους.

Ομως κάτι τέτοιο δεν ισχύει ούτε σήμερα, ούτε πρόκειται να ισχύσει στο μέλλον με την Ανώτατη Εκπαίδευση που ετοιμάζουν από κοινού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (και με τον ΣΥΝ να τους διευκολύνει κάνοντας ό,τι μπορεί για να απομαζικοποιήσει το κίνημα και αποδεχόμενος τη συνύπαρξη ιδιωτικής και δημόσιας εκπαίδευσης).

Από το μοντέλο των Πανεπιστημίων που ετοιμάζουν, η μεγάλη μάζα των αποφοίτων θα είναι εργάτες, που θα μπαινοβγαίνουν από την ανεργία στην ημιαπασχόληση και μάλιστα στόχος των αναδιαρθρώσεων είναι να βγάζει εργάτες υποταγμένους στο σύστημα, με αλλοτριωμένη συνείδηση, έτοιμους να δεχτούν τη δουλιά χωρίς δικαιώματα, τη ζωή χωρίς δικαιώματα.

Τα Συντονιστικά των φοιτητών και των σπουδαστών, που εναντιώθηκαν από την πρώτη στιγμή σ' αυτές τις αναδιαρθρώσεις και παλεύουν σε κοινό βηματισμό με το ΠΑΜΕ, περιλαμβάνουν στα αγωνιστικά τους πλαίσια τις απαιτήσεις τους για δουλιά με δικαιώματα.

Είναι απαιτήσεις που πατούν στις σύγχρονες διευρυμένες ανάγκες των εργαζομένων, που συσπειρώνουν τους νέους, οι οποίοι σήμερα μπαίνουν στην αγορά εργασίας με πολύ πιο αρνητικά δεδομένα απ' ό,τι παλιότερα.

Εξάλλου η πλειοψηφία των φοιτητών, όπως και συνολικότερα της νεολαίας, είτε λόγω καταγωγής, είτε λόγω θέσης, προσεγγίζει ή ανήκει στην εργατική τάξη. Αντικειμενικά η θέση τους είναι με τις ταξικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος, είναι με το εργατικό κίνημα.

Από αυτή τη σκοπιά προβάλλουν και το πλαίσιό τους για την εκπαίδευση. Δεν υπερασπίζονται το σημερινό πανεπιστήμιο, αλλά απαιτούν Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση (χωρίς τον αντιεπιστημονικό και σε τελική ανάλυση ταξικό διαχωρισμό σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ), απαιτούν να βγαίνουν από τα ιδρύματα ολοκληρωμένοι επιστήμονες, όχι μόνο με υψηλού επιπέδου γνώση και ειδίκευση στην επιστήμη τους, αλλά και με συνολική φιλοσοφική θεώρηση της κοινωνικής εξέλιξης, που μέλημά τους θα είναι η προκοπή του λαού κι όχι τα κέρδη των πολυεθνικών.

Τέτοια πανεπιστήμια και τέτοιους επιστήμονες, όμως, ο καπιταλισμός ούτε θέλει, ούτε τον συμφέρει, ούτε μπορεί να φτιάξει. Λύση στο πρόβλημα της Παιδείας δεν μπορεί να δοθεί στο πλαίσιο τούτου του συστήματος που σαπίζει. Γι' αυτό είναι απαραίτητο ο κοινός βηματισμός των εργαζομένων και της νεολαίας να κατευθύνεται προς εκείνο το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο που θα έρθει σε ρήξη με τα κυρίαρχα σήμερα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, που θα ανοίξει το δρόμο για λαϊκή οικονομία, λαϊκή εξουσία.

Το πλαίσιο του Συντονιστικού περιλαμβάνει ένα σύνολο αιτημάτων που έρχονται σε εναντίωση με την πολιτική ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΕΕ, την καταδεικνύουν ως ένοχη για όλα τα προβλήματα που βιώνει ο φοιτητής και η οικογένειά του. Το πλαίσιο αιτημάτων δε στέκεται μόνο στο «όχι στο νόμο - πλαίσιο», αλλά ανοίγει το δρόμο για να δικαιωθούν οι πραγματικές ανάγκες των φοιτητών - σπουδαστών, λέγοντας «ναι» σε ένα πανεπιστήμιο που θα τραβάει σε άλλο δρόμο, αυτόν που φιλοδοξεί να ικανοποιεί τις διευρυνόμενες ανάγκες του λαού, αυτόν που προσβλέπει σε μια λαϊκή οικονομία σε ρήξη με τη σημερινή που διαρκώς παίρνει από τους εργαζόμενους, για να δίνει στο κεφάλαιο. Ενα τέτοιο πλαίσιο μπορεί να ενώσει τη μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών και σπουδαστών, η οποία έχει αντικειμενικό συμφέρον να υποστηρίξει τέτοια αιτήματα.

Και το τονίζουμε αυτό, γιατί το ΠΑΣΟΚ ξέρουμε πολύ καλά πως κοροϊδεύει. Στελέχη του, όπως ο πρώην υπουργός του κ. Σταθόπουλος ήταν μέλη της επιτροπής του ΕΣΥΠ που διαμόρφωσε το πόρισμα για το νέο νόμο - πλαίσιο. Οταν το ΠΑΣΟΚ μιλάει για δημόσια δωρεάν Παιδεία εννοεί την πληρωμή διδάκτρων, συγγραμμάτων, σίτισης, στέγασης και τις επιχειρήσεις να αλωνίζουν σε αμφιθέατρα και εργαστήρια.

Προχωρούν και παραπέρα: Ολοι μαζί ζητούν «να μη γίνει καμιά αντιδραστική αλλαγή στον υπάρχοντα νόμο», όπως λένε στα πλαίσιά τους. Θέλουν τους φοιτητές και σπουδαστές να υπερασπίζονται την υπάρχουσα κατάσταση, που δημιουργήθηκε βασικά από το ΠΑΣΟΚ... Και για να μην ξεχνιόμαστε «στα πλαίσια του υπάρχοντα νόμου» έχουν μπει τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, έχει καταργηθεί η δωρεάν στέγαση, έχει προετοιμαστεί το έδαφος για την υποβάθμιση των πτυχίων σε μπάτσελορ, ενώ καλά κρατά το αλισβερίσι των «επιχειρηματιών» - καθηγητών με τις επιχειρήσεις. Οι τελευταίοι, μάλιστα, έχουν τόσο πολύ αποθρασυνθεί, που σε κάποιες σχολές κάνουν «λοκ άουτ», για να μη γίνουν καταλήψεις στα εργαστήριά τους και εμποδίζονται οι εμπορικές τους δοσοληψίες.

Το σκέτο «όχι στο νόμο - πλαίσιο» δεν εναντιώνεται, αλλά χωράει σε αυτήν την πολιτική. Χωράει τόσο καλά που το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανένα πρόβλημα να συντάσσεται με αυτό το πλαίσιο στις συνελεύσεις μαζί με τους συνοδοιπόρους του, ΣΥΝ και ΕΑΑΚ.

Νίκη του αγώνα είναι χωρίς αμφιβολία το να μην περάσει ο νόμος. Προφανώς, οι αγώνες μπορούν να εμποδίσουν, να καθυστερήσουν, ακόμη και να αναστείλουν την κατάθεση ενός νόμου, όπως έγινε με το Ασφαλιστικό το 2001. Ξέρουμε όμως ότι μια τέτοια επιτυχία είναι μόνο προσωρινή, όσο η πολιτική του κεφαλαίου κυριαρχεί. Μέχρι να ανατραπεί αυτή η πολιτική, οι όποιες κατακτήσεις και δικαιώματα θα είναι υπ' ατμόν και συνεχώς το κεφάλαιο θα προσπαθεί να βρει την κατάλληλη ευκαιρία για να αφαιρέσει ό,τι ενδεχόμενα υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στους εργαζόμενους και στα παιδιά τους.

Παράλληλα, σημαντική επιτυχία θα είναι να κερδίζει έδαφος μέσα στο φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα ένα πλαίσιο αιτημάτων, που έρχεται σε ρήξη με την πολιτική ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Να μπορεί το κίνημα να αποκτά μαζικότητα και συνέχεια, να δυναμώνει μέρα με τη μέρα.

Εδώ οι δύο γραμμές μέσα στο φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα αποκαλύπτονται με μεγάλη σαφήνεια.

Ενα βασικό ζήτημα είναι το πλαίσιο πάλης που υιοθετεί το μαζικό κίνημα. Μόνο με τη λογική της ρήξης και εναντίωσης με την πολιτική του κεφαλαίου μπορεί να έχει αποτελέσματα και να αποκτά προοπτική ο αγώνας. Με τη λογική του «μικρότερου κακού», των «εφικτών» αιτημάτων και της ενότητας για ενσωμάτωση, στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να «κερδίζει» αυξήσεις 0,77 ευρώ, που στην ουσία σημαίνει μείωση του εισοδήματος της εργατικής οικογένειας. Η λογική τους σπέρνει μαζικά αυταπάτες και απογοήτευση, υπονομεύει αυτή την προοπτική και αυτό δείχνει και η πείρα των κινητοποιήσεων του 2001, με τη λεγόμενη ανωτατοποίηση. Μετά το Σεπτέμβρη, σαμπόταραν οποιαδήποτε προσπάθεια αγωνιστικών κινητοποιήσεων και συνελεύσεων, ιδιαίτερα στις σχολές που τον Ιούνη του 2001 έκαναν καταλήψεις διαρκείας, όπως το Πολυτεχνείο της Αθήνας.

Αυτό ακριβώς είναι και το ζητούμενο στο σημερινό αγώνα. Σε αυτό αποσκοπεί η δράση της ΚΝΕ. Προσπαθούμε να υπηρετήσουμε τη μαζικοποίηση του αγώνα και την πλατιά στήριξή του από το λαό, μέσα από το συντονισμό με το εργατικό κίνημα. Δεν αποκλείουμε καμιά μορφή αγώνα, αν αυτή εξυπηρετεί αυτούς τους στόχους. Δοκιμάζουμε και αξιοποιούμε όλες τις μορφές: πορείες, καταλήψεις, κλεισίματα δρόμων κλπ. με στόχο οι φοιτητές και σπουδαστές να μην πάνε σπίτι τους, αλλά να συμμετέχουν και να εκφράσουν την ανησυχία που υπάρχει σε αυτούς και στις οικογένειές τους.

Αντίθετα, οι δυνάμεις των ΠΑΣΠ - ΣΥΝ - ΕΑΑΚ θεοποιούν τη μορφή της κατάληψης, αδιαφορώντας για το αν οι φοιτητές και σπουδαστές συμμετέχουν στις καταλήψεις, αν συμμετέχουν όλο και πιο μαζικά στις κινητοποιήσεις ή οδηγούνται σπίτι τους, αν ανεβαίνει η διάθεση της αντιπαράθεσης με την κυρίαρχη πολιτική ή «πέφτουν» στο δίλημμα «θα γίνει ή όχι η εξεταστική». Μια τέτοια λογική εκφράζεται και στα κείμενά τους («κατάληψη: η μορφή της νίκης»!!!) και στην πρακτική τους (η ΠΑΣΠ, για παράδειγμα, στις σχολές των ΤΕΙ προτείνει κατάληψη διαρκείας, χωρίς καν να γίνουν συνελεύσεις, γιατί «δε χρειάζεται»!!!).

Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δυνάμεις του ΣΥΝ και του ΠΑΣΟΚ στους καθηγητές (ΠΟΣΔΕΠ) απολυτοποιούν την απεργία διαρκείας και αδιαφορούν για το ότι στην πλειοψηφία των φοιτητών αυτή η μορφή μοιάζει να στρέφεται εναντίον τους και όχι ενάντια στην κυβέρνηση. Κι αυτό γιατί οι υπόλοιπες ερευνητικές δραστηριότητες, τα ευρωπαϊκά προγράμματα, οι ειδικοί λογαριασμοί λειτουργούν κανονικά, κατά τη διάρκεια της απεργίας, ενώ οι διπλοθεσίτες καθηγητές θα συνεχίσουν, χωρίς μάλιστα να παρεμποδίζονται από τις υποχρεώσεις στα ιδρύματα, τις εξωπανεπιστημιακές επιχειρηματικές τους δραστηριότητες. Να σημειώσουμε ότι η πλειοψηφία της ΠΟΣΔΕΠ δεν αποδέχεται το αίτημα της ΔΗΠΑΚ και των φοιτητών για μέλη ΔΕΠ πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, προφανώς για να μην τα χαλάσει με το λόμπι των μεγαλοκαθηγητάδων που εμπορεύονται την ιδιότητά τους και την επιστήμη τους.

Τελικά, η μάχη που δίνουν οι δυνάμεις της ΚΝΕ σήμερα στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ δεν είναι μόνο μια μάχη για να μην περάσει ο νόμος - πλαίσιο. Είναι μάχη ανάμεσα στη συντήρηση ενός πανεπιστήμιου - εξάρτημα του μεγάλου κεφαλαίου και στην ανατροπή για την οικοδόμηση ενός πανεπιστήμιου που θα υπηρετεί την κοινωνική εξέλιξη και την ευημερία όλου του λαού.