Ετσι «προχωρούν» κι εδώ. Λιγοστεύουν κι υποβαθμίζουν τη ύλη. Ταυτίζουν έντεχνα την «παπαγαλία» με κάθε είδους «απομνημόνευση», χτυπώντας έτσι μια πλευρά της διαδικασίας της οικοδόμησης της γνώσης. Κι έτσι όταν λένε «μην παπαγαλίζεις» εννοούν «μη μάθεις». Καλλιεργούν άρνηση της ανάγκης της μνήμης και άρα συνολικά της μόρφωσης και της γνώσης. «Δε χρειάζεται» λένε «πια να μαθαίνεις». Η γνώση υπάρχει στο internet. Μόνο που δεν είναι «δική σου». Και δεν είναι «γνώση»: Είναι πληροφορίες χύμα. Ο υπολογιστής από εργαλείο γίνεται «αποκλειστικός φορέας της γνώσης». Ούτε βιβλίο χρειάζεται, ούτε και καθηγητής, ούτε τύποι και κανόνες. Γιατί να μάθεις την προπαίδεια; Υπάρχει το κομπιουτεράκι. Γιατί να μάθεις κανόνες γραμματικής; Εχει αυτόματη διόρθωση το κομπιούτερ! Γιατί να υπάρχουν μαθήματα; Τώρα χρειάζονται οι «εργασιούλες» και η διαθεματικότητα. Είναι δύσκολο ένα κομμάτι της ύλης; Θα στο αφαιρέσουμε. Και τέλος πάντων ...μην το μάθεις εσύ. Ο καθένας θα μάθει ό,τι μπορεί.

Κι οι «νέες» μέθοδοί τους στην ίδια κατεύθυνση είναι: «Η εξίσωση χ²-5χ+6=0 έχει ρίζα τον αριθμό 0, 1 ή 2;» Ελέγχεις κάθε αριθμό αν επαληθεύει την εξίσωση. Κι αυτός που ...«έλυσε» την άσκηση δεν ξέρει να λύνει εξισώσεις δευτέρου βαθμού. Κρίση; Καμία. Γνώση; Καμία. Παρατηρητικότητα! Σαν τα τεστ του διαγωνισμού της «ΡΙSΑ».

Ετσι ο κάθε μαθητής «οικοδομεί» τη γνώση του, χαράζει μια δική του αυτόνομη σχολική πορεία μέχρι όπου μπορεί. Καταδικασμένος να μην «κατασκευάσει» ποτέ στο μυαλό του τη γνώση που οικοδόμησε η ανθρωπότητα στα 3.000 τελευταία χρόνια.

Ο στόχος τους είναι ένας: Τα παιδιά της εργατικής τάξης όχι μόνο να μην μπορούν να αποκτήσουν τη γνώση, λόγω των φραγμών στη μόρφωση, αλλά να μη θέλουν κιόλας.

«Κατάρα στην απομνημόνευση» λένε για την παπαγαλία. «Από μόνη της η απομνημόνευση δεν είναι αρκετή. Αλλά δεν μπορεί να λείπει από την προσπάθεια του μαθητή να μάθει» λέμε εμείς. Οποιος δεν ξέρει την προπαίδεια, δεν την έμαθε ποτέ απ' έξω. Οποιος έμαθε ότι «τα ρήματα που τελειώνουν σε "ο" γράφονται με ωμέγα» δεν έγινε «παπαγάλος». Τις ταυτότητες της άλγεβρας πρέπει να τις μάθεις, αφού πρώτα καταλάβεις πώς αποδεικνύονται, εξασκείσαι στην εφαρμογή τους, αποκτάς ευχέρεια, τις ξέρεις. Τους τύπους της φυσικής πρέπει να τους μάθεις, να νιώσεις τι εννοούν, ποια μεγέθη συνδέουν και με ποιον τρόπο, να δεις ότι λύνονται όπως και οι εξισώσεις των μαθηματικών, να λύσεις αρκετές για να εξοικειωθείς. Τις χρονολογίες της ιστορίας τις μαθαίνεις για να μπορείς να δεις πώς συνδέονται τα διάφορα ιστορικά γεγονότα, πώς επιδρά το ένα στο άλλο και μαζί με τις πηγές να βγάζεις συμπεράσματα για τις αιτίες και τα αποτελέσματα.

Η μνήμη και η απομνημόνευση είναι λοιπόν απαραίτητη στη διαδικασία της μάθησης.

Μαθητές που καταλαβαίνουν πολύ καλά, αν δε «διαβάσουν» κι αν δεν εφαρμόσουν αυτό τον τύπο ή κανόνα, πολλές φορές και με διαφορετικούς τρόπους, δεν τους μένει τίποτα. Κι αν δεν το εξασκήσουν συστηματικά, πάλι δεν το μαθαίνουν.

«Ερευνα, υπό τον δρα Τζέφρι Κάρπικε του Πανεπιστημίου Περντιού των ΗΠΑ, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι παραδοσιακές μέθοδοι διδασκαλίας στην τάξη, που περιλαμβάνουν την απομνημόνευση χρονολογιών και τύπων, είναι καλύτερες στο να αποτυπώνουν τις γνώσεις στο νου των μαθητών, σε σχέση με άλλες πιο "σύγχρονες" εκπαιδευτικές μεθόδους που αποφεύγουν την απομνημόνευση»³.

Αλλη μελέτη αναφέρει: «Η γνώση αποτυπώνεται όταν γράφουμε και όχι όταν πληκτρολογούμε... Οι μαθητές που γράφουν με το χέρι τους, αντί να πληκτρολογούν σε έναν υπολογιστή, μαθαίνουν καλύτερα. Το ίδιο συμβαίνει και με όσους διαβάζουν από ένα βιβλίο, αντί από μια οθόνη. Ο συγκριτικός έλεγχος του εγκεφάλου έδειξε ότι οι άνθρωποι που γράφουν με τον "παραδοσιακό" τρόπο, εμφανίζουν ενεργοποίηση της περιοχής του Μπροκά, ενώ οι "μοντέρνοι" καθόλου»⁴.

Τα προηγούμενα παραδείγματα απαντούν σ' αυτό. Στο ελληνικό αστικό σχολείο μέχρι τώρα «μαθαίνουν» χωρίς να μπορούν να συνδυάσουν, να εξηγήσουν και να εμβαθύνουν. Η βαθμοθηρία και ο ανταγωνισμός, από πολύ νωρίς δημιουργούν στο μαθητή πιέσεις που τον οδηγούν θέλει δε θέλει στην παπαγαλία. Το ίδιο και το κυνήγι της ύλης, των εξετάσεων, τα φροντιστήρια. Ο μαθητής πείθεται απ' τους γονείς του, τους δασκάλους του και την εμπειρία του ότι το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να παπαγαλίζει, γιατί αυτό «μετράει». Δεν του έχει δείξει κανείς έναν άλλο δρόμο για τη γνώση.

Αραγε με τα μέτρα και τις μεθόδους που φέρνουν τα υπουργεία Παιδείας, αντιμετωπίζεται αυτό το φαινόμενο; Με τη μείωση και την υποβάθμιση της ύλης, την αφαίρεση από την ύλη κάθε επιστημονικής έννοιας και αιτιολόγησης, την αντικατάσταση των νόμων και των επιστημονικών δεδομένων από στατιστικές, από συλλογή εντυπώσεων, από το ίντερνετ που το ρωτάς για τον Κρόνο και σου βγάζει αστρολογικές προβλέψεις... αντιμετωπίζουν την αδυναμία κριτικής σκέψης; Με τα βιβλία των μαθηματικών του «περίπου», του ηλεκτρονικού υπολογιστή απ' την Γ' Δημοτικού, τα βιβλία που δεν έχουν μέσα κανόνες και θεωρία, που δεν μπορεί ο μαθητής να κάνει επανάληψη... θα χτυπήσουν την παπαγαλία και το φροντιστήριο; Με τα βιβλία της γλώσσας με τη... μαρουλοσαλάτα, που δεν έχουν γραμματική και κανόνες σύνταξης, θα χτυπηθεί η ασυναρτησία; Με την ανταγωνιστικότητα μέσα στην τάξη νομίζουν ότι θα χτυπήσουν την «παπαγαλία»;

Τώρα πάνε ένα βήμα παρακάτω: Λένε «η γνώση υπάρχει κάπου. Βρέστε την όπως μπορείτε». Κι όποιος χτίσει έτσι «οικοδομή»... ας μου γράψει.

Υποτίθεται λοιπόν ότι αυτό που χρειάζεται να λύσουμε είναι το «πώς θα μάθουν όλα τα παιδιά γράμματα». Αυτοί που προωθούν την κατηγοριοποίηση των σχολείων, των τάξεων και των μαθητών, που συνέταξαν και εξέδωσαν αυτά τα «νέα βιβλία», που διατηρούν το ανισότιμο διπλό σχολικό δίκτυο, που νομιμοποίησαν την παιδική εργασία, προφανώς δεν έχουν αυτόν το στόχο. Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τα κόμματα της πλουτοκρατίας, οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι «παιδαγωγοί» της αδρής ανταμοιβής δε χωράνε στην αγωνία του εργαζόμενου λαού. Είναι εχθροί μας.

Τα πράγματα είναι απλά: Οποιος θέλει πράγματι όλα τα παιδιά να μαθαίνουν γράμματα, ας μη γίνει συνένοχος των μεταρρυθμίσεων της «νέας τάξης» κι ας συμβάλει στο να έχουμε σχολεία με λίγους μαθητές στην τάξη, με μαθητές που νιώθουν ασφαλείς και χωρίς προβλήματα επιβίωσης απ' το σπίτι τους, με δασκάλους με παιδαγωγική μόρφωση, ικανοποιημένους και χωρίς άγχη, με βιβλία εξαιρετικά, με συνεχή αλληλεπίδραση θεωρίας και πράξης μέσα στην τάξη. Ολοι οι μαθητές πρέπει να μπορούν, να θέλουν, να ονειρεύονται τη μόρφωση και την επιστήμη. Κι ο δάσκαλος θα πονά για το αν οι μαθητές του καταλαβαίνουν κι αγαπούν αυτό που μαθαίνουν. Κι η αγωνία του θα είναι μόνο στο πώς θα βοηθήσει τους πιο «αδύναμους».

Τότε οι μαθητές θα μπορούν να μαθαίνουν καλά, ακόμα και τα πιο δύσκολα πράγματα. Τότε δε θα υπάρχει κανένας που να μην ξέρει ότι η Γη γυρίζει, η ιστορία εξελίσσεται με βάση τους δικούς της νόμους, ότι τη σφραγίδα τους τη βάζουν οι λαοί, ότι η εξέλιξη συνεχίζεται και το σύμπαν είναι μπροστά μας για να το ανακαλύψουμε.

Ποιος τα δικαιούται αυτά; Ολοι μας. Ποιος μπορεί να τα κάνει αυτά; Εμείς. Εγινε ποτέ αυτό; Βέβαια. Η πρώτη απόπειρα οικοδόμησης του σοσιαλισμού αυτό δείχνει.

Το «νέο σχολείο» λοιπόν θα έρθει και θα είναι το σχολείο της λαϊκής εξουσίας. Της κοινωνίας όπου ο εργαζόμενος θα επωφελείται από το προϊόν του κόπου του και της παραγωγής του. Είτε αυτό είναι υλικό, είτε είναι πνευματικό - επιστημονικό. Και θα είναι ένα σχολείο που θα πείθει όλους τους μαθητές του πως όλα μπορούν να τα μάθουν. Ενα σχολείο όπου οι μαθητές, απαλλαγμένοι από τις αλυσίδες του σημερινού συστήματος, θα ανοίγουν τα φτερά τους για έναν καλύτερο κόσμο. Τέτοιο που δικαιούμαστε όλοι μας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Χριστοφιλοπούλου 3/4/2011.

2. Don Tapscott, που θεωρείται κορυφαίος σχολιαστής στην εποχή του διαδικτύου, στους «ΤΙΜΕS».

3.Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Science», στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και στην «Τέλεγκραφ».http://www.sciencemag.org/content/early/2011/01/19/science.1199327».

4. Ερευνα υπό την καθηγήτρια Αν Μάνγκεν του Πανεπιστημίου Στάβανγκερ στη Νορβηγία και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Advances in Haptics», στη Βρετανική «Τέλεγκραφ» και στην «Ημερησία» 21/1/2011.

Το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Βασικό Σχολείο αποβλέπει στη μόρφωση όλων των ανθρώπων, χωρίς ταξικούς φραγμούς και διακρίσεις, και δε διαφοροποιείται για να υπηρετήσει την ταξική επιλογή, τότε διαφέρει ριζικά και από το παραδοσιακό γενικό σχολείο και από το τεχνικοεπαγγελματικό, που αναπαράγουν τον ταξικό καταμερισμό εργασίας και την αντίθεση ανάμεσα στην πνευματική και χειρωνακτική εργασία. Απορρίπτουμε την αποσπασματική γνώση και την πρόωρη ειδίκευση, το διαχωρισμό θεωρίας και πράξης, της επιστήμης από την εφαρμογή της στη ζωή και την παραγωγή. Η μεγάλη ανάγκη της βασικής εκπαίδευσης στην εποχή μας είναι ένα σχολείο με πολυτεχνικό ορίζοντα, που δε θα αναπτύσσει μονομερώς μια ικανότητα των νέων για απασχόληση, αλλά όλες τις ικανότητές τους, θα μορφώνει πολύπλευρα την προσωπικότητά τους και θα διαπλάθει ανθρώπους ικανούς ν' αντιμετωπίσουν δημιουργικά την εργασία τους και τη ζωή τους, σε όποιο ή όποια επαγγέλματα μελλοντικά θα υπηρετήσουν.

Επομένως, το σχολείο που αποβλέπει στη διάπλαση ενός ανθρώπου κυρίαρχου της μοίρας του, που θα είναι σε θέση να πάρει μέρος στον έλεγχο της επιστήμης και της παραγωγής, στην οργάνωση της δουλειάς του αλλά κι όλης της κοινωνίας, είναι ένα σχολείο που αντιστρατεύεται τη μονομέρεια στην εκπαίδευση στον ίδιο βαθμό που αντιπαλεύει την αποξένωση από την εργασία.

Η πολυτεχνική εκπαίδευση ξαναδίνει στην επιστήμη το αληθινό της νόημα, ότι δεν είναι δηλαδή ένα νοητικό παιχνίδι αλλά η αποφασιστική κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στο φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον. Γι' αυτό, η πολυτεχνική μόρφωση δεν απαιτεί να μελετήσουμε το καθετί, απαιτεί όμως να μελετήσουμε τις αρχές της σύγχρονης παραγωγής γενικά. Ο πολυτεχνικός χαρακτήρας, που καλύπτει τη σύγχρονη έννοια της Γενικής Εκπαίδευσης, αποτελεί την ειδοποιό διαφορά της πρότασής μας από τις διάφορες εκδοχές του αστικού σχολείου κι αναδείχνει την επικαιρότητα και την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.

Η πολύπλευρη μόρφωση δεν μπορεί να εξασφαλιστεί από το παραδοσιακό σχολείο Γενικής Εκπαίδευσης. Αυτό είναι σχολείο θεωριτίστικο, των αποσπασματικών γνώσεων και της παθητικής απομνημόνευσης. Το σύγχρονο σχολείο δεν μπορεί να στοχεύει στην απόκτηση της καθεμιάς γνώσης - η εκλαΐκευση κι αφομοίωση όλων των νέων γνώσεων είναι διαδικασία αδύνατη, με τα δεδομένα της επαναστατικής ανάπτυξης των επιστημών. Αλλά και δεν είναι αυτός ο σκοπός του βασικού σχολείου - η Γενική Εκπαίδευση δεν πρέπει πια να απευθύνεται σε λίγους αλλά να καλύπτει τις ανάγκες της Βασικής Εκπαίδευσης.

Το παραδοσιακό γενικό σχολείο κι ιδιαίτερα το λύκειο πληρώνει τις συνέπειες του αστικού χαρακτήρα του. «Μορφωτικός» στόχος του είναι ο αποθησαυρισμός γνώσεων, η ποσότητα της εργασίας, που απαιτείται για τον ανταγωνισμό. Το πρόγραμμα του λυκείου αποτελεί σύνοψη ειδικών πανεπιστημιακών προγραμμάτων. Η συνεχής συσσώρευση θεωρητικών και ασύνδετων γνώσεων έχει οδηγήσει σε οριακό σημείο την εκμετάλλευση του διαθέσιμου σχολικού χρόνου και σε δοκιμασία τις μαθησιακές ικανότητες του νέου ανθρώπου. Η αποσπασματικότητα κυριαρχεί. Επειτα ο τρόπος απόκτησης της γνώσης με τα δεδομένα αυτά δεν μπορεί παρά να είναι παθητικός - η μηχανική απομνημόνευση, η αποστήθιση.

Εμείς, που δεν είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε τα πράγματα από τη σκοπιά του κεφαλαίου, θέλουμε να δημιουργηθούν οι συνθήκες, ώστε η τεχνολογία να χρησιμοποιείται προς το συμφέρον κι όχι σε βάρος του εργάτη. Κι η γνώση της τεχνολογίας δεν μπορεί να ξεκινά με την επαγγελματική ειδίκευση. Θέλουμε στο Ενιαίο Δωδεκάχρονο Βασικό Σχολείο να ενσωματώνονται τα βασικά στοιχεία της τεχνικής όχι σαν εξειδίκευση αλλά σαν γενική προετοιμασία για τη ζωή. Θέλουμε κι εδώ ο νέος να μαθαίνει, όχι το καθετί, αλλά τις βάσεις οικονομίας. Το κύριο ζητούμενο δεν είναι κάποια ξεκάρφωτα μαθήματα πρακτικής, π.χ. χειρισμού των ηλεκτρονικών υπολογιστών, για να βγάλουμε σύγχρονους δακτυλογράφους και λογιστές. Αλλά το σχολείο με τη βοήθεια της επιστήμης να μαθαίνει σταδιακά στους νέους ανθρώπους την κοινωνική ζωή, που πυρήνας της είναι η εργασία. Να γνωρίσει στους μαθητές τις επιστημονικές αρχές της μηχανοποιημένης οικονομίας, τα κοινά εργαλεία που εφαρμόζονται όχι σε έναν τομέα αλλά σε όλους γενικά τους τομείς της παραγωγής, για να τραβήξει το πέπλο μυστηρίου που καλύπτει την παραγωγική διαδικασία. Να ανακαλύψουν οι μαθητές μέσα από τη γνώση της Μηχανικής, όχι μόνο τη χειρωνακτική εργασία, αλλά την εφαρμογή της επιστήμης, όχι το χειρισμό μιας μηχανής αλλά ότι σε όλες τις μηχανές έχουμε επανάληψη των ίδιων δυνάμεων. Αλλά και να κατανοήσουν ότι η επιστήμη εφαρμόζεται σε κοινωνικό επίπεδο, γνωρίζοντας, για παράδειγμα, στο μάθημα της φυσικής τις τεχνικές αρχές του ηλεκτρισμού, όχι μόνο στον πίνακα ή στο σχολικό εργαστήριο αλλά στην εφαρμογή τους στη ζωή, στο σταθμό μετασχηματισμού ή διανομής ηλεκτρικού ρεύματος, στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο για τη μεταφορά ταξιδιωτών ή εμπορευμάτων, στο τρακτέρ για την καλλιέργεια της γης. Να συνδυάζονται οι γνώσεις που διδάσκονται, για παράδειγμα η διδασκαλία των πρώτων υλών στο μάθημα της γεωγραφίας με τις αρχές της μηχανικής επεξεργασίας του μαθήματος της φυσικής και της χημείας, για να εδραιωθεί στη συνείδησή τους η αλήθεια ότι οι επιστήμες δεν αποτελούν αυτοσκοπό κι ούτε αυτόνομες είναι, αλλά συνεργάζονται για κάποιον κοινωνικό σκοπό. Γενικά το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν να προστεθούν κάποια μαθήματα για τη διδασκαλία της οικονομίας και της τεχνολογίας, αλλά να διαπερνά όλο το σχολικό πρόγραμμα σαν κεντρικός άξονας η αναγνώριση του ρόλου της εργασίας και της παραγωγής σαν την αφετηρία της επιστήμης και της ανθρώπινης κουλτούρας, τη βάση της κοινωνικής ζωής.

Καταρχήν, το σχολείο πρέπει να διευκολύνει τα παιδιά και τους εφήβους να ζήσουν και ν' απολαύσουν κατά τον καλύτερο τρόπο την ωραιότερη ίσως φάση της ζωής του ανθρώπου. Η αδιαμφισβήτητη ανάγκη προετοιμασίας και εξοπλισμού του νέου ανθρώπου, ώστε να ανταποκριθεί μ' επιτυχία στις απαιτήσεις της μελλοντικής ζωής του, δεν πρέπει να αποκλείει τα παραπάνω. Ισα ίσα, η προσφορά γνώσεων, η αισθητική και φυσική αγωγή, γενικά το περιεχόμενο και η λειτουργία του σχολείου, πρέπει να καθιστούν πιο ενδιαφέρουσα και πιο ευχάριστη την παιδική και εφηβική ζωή.

Το σχολείο πρέπει ακόμη να επιδιώκει την αρμονική διαμόρφωση του ανθρώπου και γενικότερα να συμβάλλει, ώστε η ανθρώπινη προσωπικότητα να βρίσκει την ισορρόπησή της. Το σημερινό σχολείο επικεντρώνεται στη μετάδοση γνώσεων - που και αυτή είναι επόμενο να είναι ελλιπής - και αναπτύσσει έτσι στρεβλά τη συναισθηματική και τη βουλητική διάσταση του ανθρώπου. Νόηση, όμως, συναίσθημα και βούληση εκφράζονται ενιαία κι αξεδιάλυτα στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Η βούληση τελικά είναι το πέρασμα από το συναίσθημα και τη σκέψη στην ενέργεια. Γι' αυτό το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Βασικό Σχολείο πρέπει να είναι το σχολείο της κοινωνικής πράξης και της δράσης του μαθητή.

Αυτό που εμποδίζει την ικανοποίηση των λαϊκών μορφωτικών αναγκών είναι η αστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, που βάζει φρένο στην ανάπτυξη της κύριας παραγωγικής δύναμης, τον άνθρωπο. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, στο επίκεντρο της παιδείας θα μπει η ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρώπου μόνο αν μπει στο επίκεντρο της κοινωνίας η σχεδιασμένη ικανοποίηση του συνόλου των αναγκών του. Αυτό είναι το περιεχόμενο που παίρνει η εκπαίδευση στα πλαίσια μιας ανάπτυξης για το λαό και όχι για τα μονοπώλια. Τελικά νέο σχολείο μπορεί να είναι μόνο το σχολείο του κομμουνισμού, της «νιότης του κόσμου».