ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ

Ο πλούτος της Exxon Mobil, της μεγαλύτερης πολυεθνικής, είναι μεγαλύτερος του ΑΕΠ του Πακιστάν με 140 εκ. κατοίκους, αλλά μικρότερος σαράντα πέντε (45) άλλων κρατών στον πλανήτη. Παρά την «παγκοσμιοποίηση», τα μεγάλα κράτη όχι μόνο διατήρησαν αλλά και αύξησαν τις «δημόσιες δαπάνες» ως ποσοστό του «εθνικού» ΑΕΠ. Στις ΗΠΑ αυξάνονται από 31,7% (1970) σε 34,8% (2002), στην Ιαπωνία από 18,5% (1970) σε 41,0% (2002), στη Γερμανία από 38,2% (1970) σε 48,6% (2002), στη Γαλλία από 38,1% (1970) σε 52,7% (2002), στη Βρετανία από 36,9% (1970) σε 41,0% (2002) και στην Ιταλία από 32,7% (1970) σε 48,4% (2002).

Μόνο το μεγάλο και πλούσιο κράτος μπορεί να προγραμματίσει και να υλοποιήσει τα τεράστια έξοδα που απαιτούνται για στρατιωτικές δαπάνες, τεχνολογία και έρευνα - «υποδομές», που χωρίς αυτές, οι πολυεθνικές δε θα υπήρχαν.

«ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ φορά στην ιστορία υφίσταται ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα (...) η παγκοσμιοποίηση συνέβαλε στην υπονόμευση του ρόλου του έθνους - κράτους (...) αντίθετα με την οικονομία, η πολιτική διαχωρίζει τον πλανήτη σε εθνικές μονάδες (...) κανένα οικονομικό σύστημα δεν μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται χωρίς μια πολιτική βάση (...) η οικονομική παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί να υποκαταστήσει την παγκόσμια τάξη πραγμάτων (...) η δυνατότητα εφαρμογής του αμερικανικού μοντέλου στον υπόλοιπο κόσμο υπήρξε ένα βασικό θέμα που απασχολεί τις ΗΠΑ από την ίδρυσή τους (...). Μέχρι το 1974, οι απόπειρες των ΗΠΑ να επηρεάσουν τις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων κρατών πραγματοποιούνταν είτε μέσω μυστικών επιχειρήσεων, είτε μέσω διακριτικών διπλωματικών ενεργειών (...). Από το 1974 η μη επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων κρατών έχει εγκαταλειφθεί, όχι μόνο από τις ΗΠΑ, αλλά και πολλές ευρωπαϊκές χώρες, προς όφελος της έννοιας της οικουμενικής ανθρωπιστικής επέμβασης (...). Αντανακλούν τη νέα, κοινά αποδεκτή άποψη, σύμφωνα με την οποία, οι παραδοσιακές αρχές της εθνικής κυριαρχίας και της μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών είναι τα κυριότερα εμπόδια για την καθολική επικράτηση της ειρήνης και της δικαιοσύνης». Αυτά έγραφε το 2000, ο ματοβαμμένος «μάγος» Χ. Κίσινγκερ στο βιβλίο του «ΗΠΑ: αυτοκρατορία ή ηγετική δύναμη» (εκ. «Λιβάνη», Αθήνα 2002).

Πριν να αναλάβει ο Τζ. Μπους, πριν την 11/9/2001, πριν την κατοχή του Αφγανιστάν και του Ιράκ, πριν ο Γ. Α. Παπανδρέου ηγεμονεύσει της «παράταξης» στην Ελλάδα (...).

Η ΒΡΕΤΑΝΙΑ, η Γαλλία και η Γερμανία ο νέος ηγεμονικός άξονας στην ΕΕ ανακοίνωσαν, ενόψει της ξεχωριστής Συνάντησης Κορυφής, στις 18/2/04, στο Βερολίνο και την «πρόθεσή» τους, για ξεχωριστή δημιουργία Δύναμης Ταχείας Επέμβασης (ΔΤΕ), ετοιμοπόλεμου εκστρατευτικού σώματος που θα υποκαταστήσει την «ευρωπαϊκή» ΔΤΕ 60.000 ανδρών, τον λεγόμενο «ευρω-στρατό».

Ο τριμερής ηγεμονικός άξονας συνέρχεται στο Βερολίνο, για να αποφασίσει ξεχωριστά, επί του συνόλου των «ευρωπαϊκών πολιτικών», από το Ευρωσύνταγμα, μέχρι τα οικονομικά και τα εργατικά. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Βρυξελλών (25-26 Μάρτη) θα επικυρώσει, εκ των υστέρων, τις όποιες αποφάσεις του Βερολίνου. Αυτή είναι η νέα «διατλαντική» μορφή «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».

Η «ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ της Ελλάδας» Αν. Διαμαντοπούλου, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε τη χώρα στην Κομισιόν, εγκατέλειψε τη θέση της για να ηγηθεί του ψηφοδελτίου Επικρατείας του «ΠΑπανδρεϊκούΣΟΚ». Η Αν. Διαμαντοπούλου αποτέλεσε βασικό στέλεχος του Σημιτισμού και διαχειρίστηκε, επί τετραετία, το «χαρτοφυλάκιο κοινωνικών υποθέσεων» στην Κομισιόν, δηλαδή το σύνολο των αντιλαϊκών επιταγών της Λισαβόνας. Τώρα επιστρέφει (...) αναβαπτισμένη ως «μαργαρίτα» του «νέου» Παπανδρεϊσμού. Και «νέα» και «ευέλικτη» και «ωραία» (...).

Νεοφιλελεύθερη «αναδιάρθρωση» και «πολιτική προσαρμογή»

Ο λεγόμενος «νεοφιλελευθερισμός» επιβλήθηκε, με το τέλος του «ψυχρού πολέμου», από τους Ρίγκαν / Μπους στις ΗΠΑ και την Μ. Θάτσερ στη Βρετανία ως η μόνη επιτρεπτή ιδεολογία στη «νέα» εποχή του «τέλους» των άλλων ιδεολογιών. Πρόκειται για συγκερασμό του αμερικανικού «οικονομικού φιλελευθερισμού» με το βρετανικό «πολιτικό φιλελευθερισμό», που «εκσυγχρόνιζε» τις αντικομμουνιστικές «πολιτικές της Δύσης», επιβάλλοντας, διά νόμου, «ανταγωνιστική ελεύθερη αγορά» και «ενιαία πολιτική διαχείριση», ως εναλλακτικό δίπολο εξουσίας. Για τις ΗΠΑ αυτό σήμαινε «παγκοσμιοποιημένη» ιδιωτικοποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων και πλανητική ολιγαρχία υπό αμερικανική ηγεμονία, με τον πλανήτη σε πυρηνική ομηρία και τον παραδοσιακό αμερικανικό «διαρκή επεμβατισμό» σε ασύδοτη και ματοβαμμένη δράση. Για το ΝΑΤΟ σήμαινε «διεύρυνση» κρατών - μελών και «επιχειρησιακών ορίων» από τα Βαλκάνια μέχρι το Αφγανιστάν. Στη μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε ΕΕ αυτό αποτυπώθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), Αμστερνταμ (1997) και Νίκαιας (2000), τη διεύρυνση προς δέκα νέες χώρες και την τρέχουσα διαπραγμάτευση επί του σχεδίου Ευρωσυντάγματος. Η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» περιόρισε ασφυκτικά τις «επιλογές» του ελληνικού κεφαλαίου, ομογενοποιώντας ανεπίτρεπτα την εσωτερική πολιτική διαχείριση, όπως απέδειξε η υπερψήφιση, το 1993, του Μάαστριχτ απ' όλα τα κόμματα της Βουλής, πλην του ΚΚΕ. Από τότε η πολιτική λαιμητόμος του Μάαστριχτ «αποκεφάλισε» τις όποιες (...) αποχρώσεις μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, εξαναγκάζοντας σε προπαγάνδες περί «διαχείρισης της καθημερινότητας». Με το ευρώ η όποια ελληνική κυβέρνηση δεν έχει «εθνικό νόμισμα», «διαχειρίζεται» έναν προϋπολογισμό υπό την «αυστηρή πειθαρχία» του Συμφώνου Σταθερότητας, εξυπηρετεί το ιδιωτικό κεφάλαιο με «υποδομές», και, κυρίως, επιβάλλει άγρια αντιλαϊκή πολιτική στα πλαίσια των «αποφάσεων της Λισαβόνας» (2000). Αυτή η «δεκαετία Μάαστριχτ» εξουθένωσε την όποια «κοινωνική δυναμική» του δικομματισμού, που προσέφυγε στην «πελατειακή» διαφθορά και τις ηθικολογικές ασυναρτησίες, επιτείνοντας την «πολιτική» του αναξιοπιστία. Απέμεινε η γενικευμένη φτώχεια, η ανεργία, η διαπλοκή και η υποβάθμιση της παρακμασμένης χώρας. Παράλληλα, οι «διατλαντικές» διαμάχες σε ΝΑΤΟ και διευρυμένη ΕΕ, εξαναγκάζουν την ελληνική ολιγαρχία σε «ενεργότερη συμμετοχή», αφού εντός του «κρίσιμου» 2004, πρέπει να συγκεφαλαιώσει κέρδη και ζημιές από το Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά. Οπως τονίζουν οι Αμερικανοί από τον Γ. Ουίλσον μέχρι τους Μπους «η νέα εποχή απαιτεί μια νέα τάξη πραγμάτων». Οι ανάγκες «προσαρμογής» μιας «περιφερειακής» χώρας, όπως, η Ελλάδα μπορεί να εξηγήσει την εσπευσμένη πολιτική συνέργεια σ' ένα «μη κόμμα», όπως είναι η φιλοαμερικανική «μαργαρίτα» του «νέου» Παπανδρεϊσμού, ή την απελπισμένη προσπάθεια του «νέου» Καραμανλισμού να «πείσει» για την «καθαρτική» σημασία μιας φιλοευρωπαϊκής «κεντροδεξιάς», που συμπίπτει επικίνδυνα με τον καρατομημένο και ανεπαρκή Σημιτισμό. Η ντόπια ολιγαρχία, που καταδυναστεύει τη χώρα, θέλει να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ/ ΝΑΤΟ/ ΕΕ «αλλάζοντας τα πάντα, για να μην αλλάξει τίποτα».