«ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ φορά στην ιστορία υφίσταται ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα (...) η παγκοσμιοποίηση συνέβαλε στην υπονόμευση του ρόλου του έθνους - κράτους (...) αντίθετα με την οικονομία, η πολιτική διαχωρίζει τον πλανήτη σε εθνικές μονάδες (...) κανένα οικονομικό σύστημα δεν μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται χωρίς μια πολιτική βάση (...) η οικονομική παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί να υποκαταστήσει την παγκόσμια τάξη πραγμάτων (...) η δυνατότητα εφαρμογής του αμερικανικού μοντέλου στον υπόλοιπο κόσμο υπήρξε ένα βασικό θέμα που απασχολεί τις ΗΠΑ από την ίδρυσή τους (...). Μέχρι το 1974, οι απόπειρες των ΗΠΑ να επηρεάσουν τις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων κρατών πραγματοποιούνταν είτε μέσω μυστικών επιχειρήσεων, είτε μέσω διακριτικών διπλωματικών ενεργειών (...). Από το 1974 η μη επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων κρατών έχει εγκαταλειφθεί, όχι μόνο από τις ΗΠΑ, αλλά και πολλές ευρωπαϊκές χώρες, προς όφελος της έννοιας της οικουμενικής ανθρωπιστικής επέμβασης (...). Αντανακλούν τη νέα, κοινά αποδεκτή άποψη, σύμφωνα με την οποία, οι παραδοσιακές αρχές της εθνικής κυριαρχίας και της μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών είναι τα κυριότερα εμπόδια για την καθολική επικράτηση της ειρήνης και της δικαιοσύνης». Αυτά έγραφε το 2000, ο ματοβαμμένος «μάγος» Χ. Κίσινγκερ στο βιβλίο του «ΗΠΑ: αυτοκρατορία ή ηγετική δύναμη» (εκ. «Λιβάνη», Αθήνα 2002).

Πριν να αναλάβει ο Τζ. Μπους, πριν την 11/9/2001, πριν την κατοχή του Αφγανιστάν και του Ιράκ, πριν ο Γ. Α. Παπανδρέου ηγεμονεύσει της «παράταξης» στην Ελλάδα (...).