Παρατηρώντας ενδελεχώς τους ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων, καθώς πλησιάζουν τους ψηφοφόρους τους, νιώθω ότι έφτασε πια και η ώρα της μισανθρωπίας τους.

1. Ο Γιωργάκης δε γεννήθηκε μισάνθρωπος όπως ο πατέρας του. Φρόντισε γι' αυτό η μήτηρ Πασόκων εξουσιαστών, δηλαδή η δική του. Ο Γιωργάκης είναι μοντέρνος μισάνθρωπος. Οταν πλησιάζει τον κόσμο, υποδύεται τη μοναδική νεράιδα στον κόσμο που σου επιτρέπει ακόμα και να τη φιλήσεις. Ο Γιωργάκης δεν περνάει, αλλά γλιστρά μέσα στον κόσμο, χάρη στα μαγικά αιθέρια έλαια που παρασκευάζουν στη Χαριλάου Τσικούπη. Το γέλιο του είναι το σήμα της δικής του μισανθρωπίας. Το γέλιο μιλά από μόνο του και είναι του στιλ: «Παιδιά, εγώ είμαι απλά μια μικρή μεγαλοφυία».

2. Ο Κωστάκης είναι ο σοβαρός μισάνθρωπος. Πάντοτε στέκεται απέναντι από το πλήθος, στο οποίο απευθύνει τη φράση: «Εγώ σας κοιτάζω στα μάτια». Συγχρόνως όμως αποδεικνύεται άτυχος, γιατί αλλού σκίζει, και όχι στα μάτια. Το βήμα του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας είναι και το στιλ της μισανθρωπίας του. Περπατά, καρφώνοντας τα βήματά του σαν να φοβάται ότι από στιγμή σε στιγμή θα πέσει. Θα πέσει ανάμεσα σε αυτούς που μοιάζει να μην καταδέχεται. Το βήμα του είναι χρήσιμο για τους φοιτητές των μαθηματικών σχολών, γιατί ο Κωστάκης δεν περπατά απλά, λύνει γεωμετρικές εξισώσεις.

Απάντηση και στους δύο μισάνθρωπους δίνει ο Κώστας Καρυωτάκης: «Αν τουλάχιστον μέσα στους ανθρώπους αυτούς ένας πέθαινε από αηδία.../σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους, θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία».