Εγραψε θέατρο, διήγημα και παιδικό κοινωνικό μυθιστόρημα. Εργα του παίχτηκαν στην Ελλάδα και τις βαλκανικές χώρες. Ορισμένα μεταφράστηκαν στα αγγλικά, αλβανικά, βουλγαρικά και ρουμάνικα. Μαζί με φίλους του στη δεκαετία του 1970 ίδρυσε το Θεατρικό Ομιλο Κορίνθου και αργότερα το Κορινθιακό Θέατρο «Βασίλης Ρώτας».

Εξέδωσε και διηύθυνε την εφημερίδα «Ο Δρόμος».

Στις εκλογές του 1998 ήταν υποψήφιος δήμαρχος Κορίνθου υποστηριζόμενος από το ΚΚΕ.

Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων - τιμητική διάκριση 1995 - και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Είναι πρόεδρος του Συλλόγου «Φίλοι Αρχαίου Θεάτρου Κορίνθου» και του Εμπορικού Συλλόγου Κορίνθου.

Εκείνο το πρωινό του Μάρτη στο σταθμό των τρένων της Κορίνθου υπήρχε πολλή κίνηση. Ανάμεσα στους ταξιδιώτες πέντε - έξι άντρες περίμεναν από νωρίς το τρένο από την Αθήνα. Μέσα σ' αυτούς ήταν και ο Παντέλος, που άφησε για λίγο τη συντροφιά του και πήγε στην άλλη μεριά του σταθμού, όπου χρόνια τώρα έμενε παροπλισμένο ένα παλιό βαγόνι. Στάθηκε για λίγο προσοχή, ψέλλισε ορισμένα ονόματα ενώ τα μάτια του είχαν βουρκώσει. Ηταν το βαγόνι «κλούβα» όπου στα χρόνια της γερμανικής κατοχής οι καταχτητές το γέμιζαν με Ελληνες πατριώτες και το έβαζαν μπροστά από τη μηχανή του τρένου για να μεταφέρουν με ασφάλεια Γερμανούς στρατιώτες και στρατιωτικό εξοπλισμό.

Θα έμενε εκεί ο Παντέλος, αν δεν άκουγε τη φωνή του σταθμάρχη που έβγαινε μέσα από κάτι σκουριασμένα ηχεία να λέει: «Προσοχή. Προσοχή. Σε δύο λεπτά αφικνύται η αμαξοστοιχία από Αθήνα με κατεύθυνση Αίγιο - Πάτρα. Παρακαλούνται οι κύριοι, κύριοι επιβάτες να προμηθευτούν τα εισιτήριά τους». Κάμποσοι ταξιδιώτες κινήθηκαν προς τα εκδοτήρια, ενώ σε λίγο έμπαινε θριαμβευτικά στο σταθμό η αμαξοστοιχία.

Οταν σταμάτησε κατέβηκαν αρκετοί επιβάτες. Ανάμεσά τους ήταν και τα μέλη ενός κινηματογραφικού συνεργείου. Αυτοί έσμιξαν με την παρέα του Παντέλου, ενώ μία ξερακιανή κοπέλα άρχισε να δίνει οδηγίες. Αυτή ήταν η σκηνοθέτρια. Πολύ γρήγορα όλοι μαζί κατευθύνθηκαν προς το βαγόνι. Οι τεχνικοί του συνεργείου ετοίμασαν τις κάμερες και με το φως του ήλιου που είχε ανέβει ψηλά άρχισαν τα γυρίσματα ενός ντοκιμαντέρ. Η σκηνοθέτρια είπε στον κάμεραμαν να πάρει σαν πρώτο πλάνο την ελληνική σημαία που κυμάτιζε πάνω στην ταράτσα του σταθμού. Μετά ένας νεαρός τεχνικός ρώτησε αν μπορούσε ν' ανοίξει την πόρτα του βαγονιού για να πάρουνε και πλάνα από το εσωτερικό του. Η σκηνοθέτρια του είπε αυτό θα γίνει όταν επιστρέψουνε το απόγευμα.

Στη συνέχεια πήραν και ορισμένα ακόμα πλάνα και όλοι μαζί επιβιβάστηκαν στο επόμενο τρένο για να πάνε στο Αίγιο.

Ο Παντέλος, ο Νίκος και ο Αντώνης σαν παλιοί αντιστασιακοί και «κλουβιασμένοι», έλεγαν πότε ο ένας και πότε ο άλλος τις αναμνήσεις τους από τα ατέλειωτα υποχρεωτικά ταξίδια που τους επέβαλαν οι καταχτητές σ' εκείνη τη διαδρομή του τρένου.

Αντώνης: Εγώ ήμουν τότε 18 χρονών. Σ' ένα ταξίδι θυμάμαι πως οι Γερμανοί είχαν κρεμάσει σε κάθε κολόνα από την Κόρινθο μέχρι το Κιάτο και έναν Ελληνα πατριώτη.

Νίκος: Εγώ έκλεινα τα μάτια μου, όχι από φόβο αλλά από ντροπή για το κατάντημα του ανθρώπου.

Παντέλος: Ενα πρωινό στο σταθμό του Ξυλοκάστρου είδα τη μάνα μου. Είχε περπατήσει όλη τη νύχτα με τα πόδια μόνο και μόνο για να με δει μέσα στην κλούβα ότι είμαι ζωντανός.

Η σκηνοθέτρια τους άφησε όλους να ξετυλίξουν το κουβάρι της μνήμης τους. Ελεγαν σπουδαία περιστατικά που τα ήθελε για τη δουλιά της. Οταν έφτασαν στο Αίγιο κατέβηκαν από το τρένο κι όλοι μαζί κρατώντας λουλούδια πολύχρωμα πήγαν στο Νοσοκομείο Ανιάτων Παθήσεων. Εκεί τα τελευταία χρόνια έμενε κατάκοιτη στο κρεβάτι του πόνου η ηρωίδα της Εθνικής Αντίστασης, η Ηρώ «Η ΛΑΟΓΕΝΝΗΤΗ». Ηταν η ερυθροσταυρίτισσα, που στα χρόνια της Κατοχής έκανε το χρέος της. Μπήκαν όλοι στο θάλαμο, ζύγωσαν στο κρεβάτι της ηρωίδας και ο Νίκος είπε: «Συντρόφισσα Ηρώ σου προσφέρουμε αυτά τα κόκκινα τριαντάφυλλα, σε ένδειξη αγάπης και ευγνωμοσύνης, γιατί εσύ με κίνδυνο τη ζωή σου, νέα κοπέλα τότε, μας έσωσες από βέβαιο θάνατο. Εσύ με την καθοδήγηση του ΕAM οργάνωσες την απελευθέρωσή μας από την κλούβα του θανάτου στο σταθμό του ψαθόπυργου. Σε ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας και σου ευχόμαστε περαστικά».

Η Ηρώ τους κοίταξε με εκείνα τα όμορφα μεγάλα της μάτια, δάκρυσε και για να τους δείξει ότι τους γνώρισε, σήκωσε το αριστερό της χέρι, το έσφιξε σε γροθιά με όση δύναμη της είχε απομείνει, και το κούνησε για αρκετή ώρα. Μετά το τελευταίο εγκεφαλικό είχε χάσει τη φωνή της.. Οσοι τότε ήταν μέσα στο θάλαμο, γιατροί, νοσοκόμοι, κινηματογραφιστές, ασθενείς και επισκέπτες ξέσπασαν σε χειροκροτήματα. Η Ηρώ δάκρυσε. Της δώσαν κι άλλα λουλούδια, τη φίλησαν. Αυτή σήκωσε πάλι το αριστερό της χέρι, την ξαναχειροκρότησαν και έφυγαν.

Οταν έφτασαν στο σταθμό του χωριού Ψαθόπυργος αντάμωσαν και με άλλους παλιούς συντρόφους που είχαν έρθει από τα γύρω χωριά για να πάρουν μέρος στην αναπαράσταση της μάχης της απελευθέρωσης των «κλουβιασμένων». Με την καθοδήγηση της σκηνοθέτριας μίλησε και ο αντάρτης που είχε ντυθεί Γερμανός για να παραπλανήσει τότε τον σταθμάρχη. Μίλησε κι αυτός που έκοψε την τηλεφωνική σύνδεση του σταθμού με το Αίγιο και την Πάτρα.

Η σκηνοθέτρια έμεινε ευχαριστημένη.

Το απόγευμα επέστρεψαν πάλι στο σταθμό της Κορίνθου. Επρεπε να πάρουν ορισμένα πλάνα από το εσωτερικό του βαγονιού. Ετοιμάστηκε το συνεργείο των κινηματογραφιστών και η σκηνοθέτρια είπε να κάνουν γρήγορα γιατί ο ήλιος έγερνε στη θάλασσα. Οταν άνοιξαν όμως τη σιδερένια πόρτα του βαγονιού είδαν μέσα ότι έμεναν μετανάστες. Ξαφνιάστηκαν όλοι. Η σκηνοθέτρια δεν ήξερε τι να κάνει. Οι τεχνικοί έμειναν με τα εργαλεία στα χέρια. Οι αντιστασιακοί πάγωσαν.

- Εδώ μένετε; ρώτησε η σκηνοθέτρια.

- Ναι, απάντησε ένας μεσήλικας άντρας.

- Πόσο καιρό μένετε;

- Εδώ γεννήθηκε το παιδί. Τώρα πάει στην Τρίτη Τάξη. Σήμερα παρέλασε με το σχολείο του. Να και η ελληνική σημαία.

- Γνωρίζετε τίποτα γι' αυτό το βαγόνι;

- Οχι. Βρήκαμε όμως ένα γράμμα. Μας το διάβασε το παιδί και καταλάβαμε.

Ο μετανάστης έδωσε το γράμμα στη σκηνοθέτρια, και αυτή το διάβασε φωναχτά.

- Ελένη εδώ η ζωή μας είναι δύσκολη. Κάνε κουράγιο. Ετοίμασε το νυφικό σου φόρεμα. Πιστεύω πως θα 'ρθουν και για μας καλύτερες μέρες. Σ' αγαπώ Κώστας.

Για λίγο δε μίλαγε κανένας. Μετά ο Αντώνης είπε: «Ο Κώστας δεν πρόλαβε να κοιμηθεί σε νυφικό κρεβάτι. Χάθηκε στη μάχη του Ψαθόπυργου. Τον κοίμισαν στο χώμα».

Το παιδί μέσα στο βαγόνι κούναγε την ελληνική σημαία.