Ο Αλέξι Μπάτσι ήταν ένας από τους 13 εργαζόμενους που το αίμα του βρίσκεται στα θεμέλια των Ολυμπιακών έργων, για να πετύχουμε τον «εθνικό στόχο»

Τα Ολυμπιακά έργα διαφημίστηκαν όσο τίποτε άλλο από τους πρώην και νυν κυβερνητικούς παράγοντες και την Γ. Αγγελοπούλου, για να εξυπηρετήσουν τις δικές τους πολιτικές σκοπιμότητες. Κανένας, όμως, από όλους αυτούς δε μίλησε για τους χιλιάδες Ελληνες και ξένους εργαζόμενους που με τα χέρια τους και τα ατελείωτα μερόνυχτα δουλιάς, χειμώνα - καλοκαίρι, για 25 - 30 ευρώ μεροκάματο, χωρίς παπούτσια και φόρμες εργασίας, χωρίς μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, κατασκεύασαν τα έργα. Και δεν μπορούν να δηλώσουν άγνοια γι' αυτό. Στις πρώτες δηλώσεις τους, οι υπουργοί και ο πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης της ΝΔ έκαναν σαφές ότι οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν μέρα - νύχτα μέχρι να ολοκληρωθεί έγκαιρα. Ηξεραν, λοιπόν, ότι όσες συσκέψεις κι αν κάνουν έπρεπε να δουλέψουν τα χέρια των εργαζομένων για να γίνουν τα έργα.

Πίσω από τη βιτρίνα των περίφημων Ολυμπιακών έργων υπήρχε μια άλλη εικόνα, αυτή των εργατών με τα 30 ευρώ μεροκάματο που κρέμονταν καθημερινά στις σκαλωσιές απροστάτευτοι, χωρίς ωράριο για να ολοκληρωθούν στην ώρα τους και να κόβουν οι υπουργοί κορδέλες

Το αποτέλεσμα είναι η εργατική τάξη να θρηνεί σήμερα 13 νεκρούς εργάτες, που με το αίμα τους βάφτηκαν τα θεμέλια των έργων. Ποτέ όμως και από κανέναν μεγαλοπαράγοντα δεν ακούστηκαν τα ονόματα των νεκρών: Του 62χρονου Χρήστου Μιάμη, του 35χρονου Κότσι Αστρίτ, του 45χρονου Βαγγέλη Μέρι, του 32χρονου Μανέα Μαρινέλ, του 32χρονου Αλέξι Μπάτσι, που έπεσαν νεκροί στο Ολυμπιακό Χωριό, το οποίο δικαίως ονομάστηκε «Ολυμπιακό κάτεργο». Δε θα ακουστούν ακόμα τα ονόματα: Του 45χρονου Θανάση Παπαγιώργη στο κτίριο της «Αθήνα 2004», του 29χρονου Κρέκου Γιάνι στο Ολυμπιακό Σκοπευτήριο στο Μαρκόπουλο, του 46χρονου Μιχάλη Ευαγγέλου, στο Κλειστό Γυμναστήριο στο Γαλάτσι, του 48χρονου Ηλία Μαυρόπουλου και του 29χρονου Λ. Μαρινάκη στον Ιππόδρομο στο Μαρκόπουλο, του 58χρονου Παναγιώτη Μπολάνη στο Κέντρο Τύπου, του 51χρονου Ντόκα Νταλίπ στο Ολυμπιακό Χωριό Τύπου και του 51χρονου Σωτήρη Σέκα, στο Δημοσιογραφικό Χωριό στο Μαρούσι. Μαζί μ' αυτούς και εκατοντάδες σακατεμένοι, με επαγγελματικές ασθένειες κ.ά. που οι περισσότεροι δεν έγιναν ποτέ γνωστοί.

Το έργο που ξεκίνησε σχεδόν πιο μπροστά απ' τα άλλα ήταν το Ολυμπιακό Χωριό ή το εργοτάξιο - κάτεργο όπως το αποκαλούσαν οι εργαζόμενοι. Ηταν η αποθέωση του εργασιακού μεσαίωνα. Το μαρτυρούν οι πέντε νεκροί εργάτες εκεί και οι εικόνες με τους εργαζόμενους να δουλεύουν μέσα στις λάσπες χωρίς χώρους υγιεινής, χωρίς νερό για να πιουν και να πλυθούν. Ενδεικτικό είναι ότι τις πρώτες 80 μέρες κατασκευής του έργου σημειώθηκαν 55 περιστατικά τραυματισμών σε σύνολο 500 εργαζομένων. Οι συνθήκες δεν ήταν διαφορετικές στα άλλα έργα όπως στο κλειστό γυμναστήριο στο Αλσος Βεΐκου, στο Κέντρο Τύπου, στον Ιππόδρομο όπου θρηνήσαμε νεκρούς. Μετάλλιο κάτεργου πήρε, αν και δεν υπήρξε από τύχη νεκρός και το στάδιο ΚΑΝΟ - ΣΛΑΛΟΜ. Η ίδια κατάσταση και στα έργα στο ΟΑΚΑ, τη βιτρίνα των έργων που πολυδιαφημίστηκε με το στέγαστρο Καλατράβα. Οι εργαζόμενοι, χωρίς τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία τους, κρεμασμένοι πάνω σε σκαλωσιές, ανασφάλιστοι, με συνεχή και εντατική 12ωρη δουλιά, ήταν αυτοί που τους τελευταίους μήνες βρίσκονταν πίσω από τα έργα. Ηταν η άλλη εικόνα των έργων που η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ δεν παρουσίασαν ποτέ.

Ανάλογες συνθήκες βίωσαν και οι εργαζόμενοι στα παράπλευρα έργα, με απολογισμό πέντε νεκρούς εργαζόμενους και πολλούς σακατεμένους. Είναι ενδεικτική η περίπτωση του Νταλίπ Ντόκα που βρισκόταν 12 ώρες νεκρός στο υπόγειο του εμπορικού κέντρου που κατασκευάζει ο Λάτσης δίπλα στο Ολυμπιακό Χωριό Τύπου στο Μαρούσι. Ενα έργο που σε κάθε του βήμα έκρυβε και μια παγίδα θανάτου.

Από την αρχή κιόλας των έργων το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας, αλλά και η Ομοσπονδία Οικοδόμων, ήρθαν αντιμέτωποι με την ασυδοσία και την άγρια εκμετάλλευση που είχε επιβληθεί στα έργα. Γι' αυτό και βρέθηκαν μέσα στους χώρους εργασίας και κατήγγειλαν επανειλημμένα αυτή την ασυδοσία, απαιτώντας μέτρα από τους υπεύθυνους και την κυβέρνηση, οι οποίοι όμως έκλειναν τα αυτιά.

Η παρέμβαση των συνδικαλιστών στους χώρους εργασίας ήταν αυτή που οργάνωσε, σε πολλές περιπτώσεις, τους εργαζόμενους και απαίτησαν καλύτερες συνθήκες δουλιάς. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν αυτή του Ολυμπιακού Χωριού στο οποίο στήθηκε παράρτημα του Συνδικάτου, που αποτέλεσε και το μοχλό υπεράσπισης των εργασιακών δικαιωμάτων για την πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση της βάρβαρης πραγματικότητας. Το Συνδικάτο είχε κάνει από την αρχή πρόταση να εγκατασταθούν μέσα στο χώρο γραφεία των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών για τον έλεγχο των μέτρων ασφαλείας και την τήρηση των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά μάταια. Το κράτος άφησε τους δεκάδες εργολάβους και υπεργολάβους ανενόχλητους. Να οργιάζουν σε βάρος των εργατών, προκειμένου να αυγατίσουν τα κέρδη τους.

Τα έγγραφα που έστειλαν η Ομοσπονδία και το Συνδικάτο στους αρμόδιους και ενημέρωναν για την κατάσταση που επικρατεί δεν ήταν λίγα. Από την πρόεδρο του «Αθήνα 2004» Γιάννα Αγγελοπούλου, σε όλους τους υπουργούς Εργασίας που έχουν περάσει, στη Βουλή κ.α. μέχρι και στο Σύλλογο Ελλήνων Ολυμπιονικών. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ήξερε. Δεκάδες οι ανακοινώσεις και οι καταγγελίες για τα μεροκάματα του τρόμου, αλλά και οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις, την ώρα που κυβερνητικοί υπεύθυνοι διαφήμιζαν την πορεία των έργων. Αλλά όλοι κάνουν ότι δεν ήξεραν τίποτα για το έγκλημα, αφού πάνω από όλα έμπαινε ο «εθνικός στόχος». Εκεί, όμως, που θα στρογγυλοκάθονται από τις 13 Αυγούστου θα είναι ποτισμένο με το αίμα τα εργατικής τάξης.

ΚΕΙΜΕΝΑ: Γιώργος ΜΙΧΑΗΛΑΡΗΣ - Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ

Ο Αντρ. Ζαζόπουλος

Για τους δεκατρείς νεκρούς εργάτες στα Ολυμπιακά έργα δεν πλήρωσε κανένας, καταγγέλλει το ΠΑΜΕ. «Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί, συνεχίζει, των εγκλημάτων αυτών ίσως στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων να στρογγυλοκάθονται στις θέσεις των επισήμων!». Και προσθέτει: Ο χαμός των εργατών «έρχεται να υπογραμμίσει το απάνθρωπο πρόσωπο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, την υποκρισία των κυβερνήσεων, της εργοδοσίας και των εμπόρων του ολυμπισμού, που πατάνε "επί πτωμάτων" για κέρδη και την προβολή τους». Γι' αυτό την Τρίτη οι εργαζόμενοι πρέπει να δώσουν μαζικό «παρών», για «να τιμήσουμε αυτούς που το αξίζουν. Να καταδικάσουμε τους κερδοσκόπους. Να στιγματίσουμε τους υποκριτές και τους φαρισαίους».

Ο Γ. Μαυρίκος

Ο 21χρονος οικονομικός μετανάστης Ερι Ζίλφο, ηλεκτροτεχνίτης, δίνοντας και αυτός το στίγμα της συγκέντρωσης, λέει: «Η εκδήλωση αυτή γίνεται για να τιμήσουμε τους νεκρούς συναδέλφους μας αλλά και για να δείξουμε ποιοι είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι γι' αυτούς τους θανάτους. Μέσα στα ονόματα των νεκρών συναδέλφων βρίσκονται και ονόματα Αλβανών εργατών. Ιδιαίτερα οι μετανάστες, μπροστά στο φόβο της απέλασης, βιώνουμε ακόμα πιο άγρια το καθεστώς εκμετάλλευσης. Ετσι, όλοι μαζί, Ελληνες και ξένοι εργάτες, πρέπει να δώσουμε μαζικό "παρών" στην εκδήλωση της Τρίτης».

Τέλος, ο Αντρ. Ζαζόπουλος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας, δήλωσε: «Των όποιων ρεκόρ πραγματοποιηθούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες προηγούνται τα ρεκόρ των κυβερνήσεων του κεφαλαίου. Ρεκόρ εγκλημάτων στην κατασκευή των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων με 13 εργατικές οικογένειες να ντύνονται στα μαύρα. Ρεκόρ κερδών για την κάστα των μεγαλοεπιχειρηματιών μέσα από το ξεζούμισμα της εργατικής τάξης. Ρεκόρ κόστους που καλούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι για την εκπλήρωση του "εθνικού στόχου". Ρεκόρ μέτρων τρομοκράτησης του λαϊκού κινήματος. Και, βέβαια, νέες επιδόσεις θα πραγματοποιηθούν στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων και ρεκόρ τρελών κερδών για τις πολυεθνικές, τους χορηγούς, μεγαλεμπόρους. Στις όποιες επιδόσεις της κυρίαρχης τάξης και των πολιτικών διαχειριστών των συμφερόντων της απαντάμε με δυνάμωμα των γραμμών του αγώνα, όξυνση της ταξικής πάλης. Αυτό το μήνυμα θέλουμε να δώσουμε με τη συγκέντρωσή μας».

Ο Ερ. Ζίλφο

Eurokinissi

Πίσω από τη βιτρίνα των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων, προσπαθούν να κρύψουν τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας των εργατών (φωτογραφία από την τελετή παράδοσης του Ολυμπιακού Χωριού)

Τώρα, είναι οι εργαζόμενοι στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις που, σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες του «Ρ», και πάντα στο όνομα του «εθνικού στόχου» της Ολυμπιάδας, θα βιώσουν μια ακόμα εγκληματική και σκανδαλώδη επέλαση στα εργασιακά τους δικαιώματα - ακόμα και την καταστρατήγηση δημοκρατικών τους ελευθεριών.

Ηδη, εντοπίζεται έντονα το φαινόμενο της αθέτησης δεσμεύσεων που είχαν δοθεί σε εργαζόμενους, οι οποίοι είτε έχουν προσληφθεί απευθείας από την «Αθήνα 2004», είτε από εταιρίες με τις οποίες η «Αθήνα 2004» έχει υπογράψει συμβάσεις. Ενώ από την άλλη, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες οι συνθήκες εργασίας διαγράφουν ξάστερα την υπερεκμετάλλευση εκατοντάδων εργαζομένων.

Συγκεκριμένα, όπως καταθέτουν εργαζόμενοι από διάφορες ολυμπιακές εγκαταστάσεις, οι ώρες εργασίας μπορεί να φτάσουν τις 14 τη μέρα, αν και σε αρκετές περιπτώσεις κυμαίνονται ακόμα σε 7-8 ημερησίως. Πολλοί είναι οι προϊστάμενοι που διαβεβαιώνουν ότι, «μόλις οι Αγώνες ξεκινήσουν θα μιλάμε για δουλιά 8-14 ώρες τη μέρα». Κι αυτό, την ώρα που ορισμένοι εργαζόμενοι βεβαιώνουν ότι και αυτοί ακόμη που αναλαμβάνουν να τους συντονίσουν στη δουλιά, σε πρωτοβάθμιο επίπεδο, γίνονται οι ίδιοι θύματα άγριας εκμετάλλευσης, συμπληρώνοντας 16, ακόμα και 18 ώρες δουλιάς το 24ωρο.

Eurokinissi

Εκπαιδεύουν τους εθελοντές, να ανέχονται την εκμετάλλευση και την υποταγή στις πολυεθνικές...

Αποκαλυπτικό των συνθηκών που προορίζονται για τους εργαζόμενους, είναι οι αποχωρήσεις πολλών, ακόμα και την πρώτη μέρα δουλιάς. Ωστόσο, και σ' αυτές τις περιπτώσεις το κέρδος της εταιρίας είναι υπεράνω όλων: εργαζόμενος που θέλησε να αποχωρήσει, υποχρεώθηκε να καταβάλει στην εταιρία ADECO για την οποία δούλευε, το ποσό που η ADECO θα εισέπραττε από την «Αθήνα 2004» (αμοιβή την οποία με την αποχώρηση του υπαλλήλου η εταιρία θα έχανε), για την εργασία που θα προσέφερε το διάστημα που τελικά δε θα εργαζόταν.

Στην αρχή, οι υπερωρίες ήταν «προαιρετική επιλογή». Τώρα ξεκαθαρίζεται σε πολλούς εργαζόμενους ότι είναι υποχρεωτικές, αλλά και απλήρωτες - όπως συνέβη σε εργαζόμενους της εταιρίας ABELA. Χαρακτηριστικές ακόμα είναι ορισμένες πρόσθετες διευκρινίσεις: όπως για παράδειγμα ότι, εάν εντοπιστούν μεγάλες ελλείψεις σε εθελοντές, οι εργαζόμενοι θα υποχρεωθούν - στην ουσία - να τους αντικαταστήσουν: θα δουλεύουν μία βάρδια με την αμοιβή που ορίζει η σύμβαση, και την άλλη... χωρίς δεκάρα! Ή ότι, εργαζόμενοι που είχαν υπογράψει συμβάσεις οκτάωρης δουλιάς και στους οποίους οι προϊστάμενοι τις πρώτες μέρες έλεγαν να αποχωρούν μετά από 3 και 4 ώρες (καθώς δεν υπήρχε κάτι να κάνουν), πρέπει πλέον να κάνουν απλήρωτες υπερωρίες για να... καλύψουν κατά κάποιο τρόπο, «χρωστούμενο χρόνο εργασίας».

Οσον αφορά την καταβολή των αμοιβών, οι εργοδότες «τα μασάνε». Ετσι, ενώ στην αρχή πολλοί εργοδότες διαβεβαίωναν τους εργαζόμενους ότι θα πληρώνονται κάθε 15 μέρες, και μετά μιλούσαν για πληρωμή κάθε μήνα, εμφανίζονται τώρα να λένε για καταβολή της αμοιβής σε δύο δόσεις, μετά την ολοκλήρωση ακόμα και των παραολυμπιακών αγώνων.

Μεγάλη η απόσταση που χωρίζει τις αρχικές υποσχέσεις περί προοπτικής εργασίας μέχρι και 2,5 μήνες, και τις τωρινές ανακοινώσεις για την «πιθανότητα» η εργασία να διαρκέσει ένα μήνα, με την προϋπόθεση όμως, η «συνεργασία» να επεκταθεί και στην Παραολυμπιάδα.

Εξίσου... «θολό» είναι το ύψος των αμοιβών. Κι αυτό καθώς, τις αρχικές δεσμεύσεις για αμοιβή, ύψους σαράντα ευρώ, έναντι οκτάωρης δουλιάς, διαδέχονται τα «σαράντα ευρώ για... όσο πάει». Με το ενδεχόμενο μάλιστα, να μην υπάρχει κανένα ρεπό. Ενδεχόμενο που σε άλλες περιπτώσεις αποτελεί τμήμα της αρχικής συμφωνίας. Παράλληλα, υπάρχουν περιπτώσεις όπου εργαζόμενοι αμείβονται ακόμα λιγότερο, όπως οι υπάλληλοι στην αλυσίδα των Mc Donalds, οι οποίοι παίρνουν 3,4 ευρώ την ώρα.

Πολλοί δουλεύουν εδώ και εβδομάδες χωρίς να έχουν υπογράψει ακόμα συμβάσεις, ενώ άλλοι εργαζόμενοι είναι κυριολεκτικά καθηλωμένοι πάνω από το ακουστικό του τηλεφώνου περιμένοντας να ειδοποιηθούν για το αν, πότε και πόσο θα δουλέψουν. Τα διαλείμματα, προδιαγράφονται στην πλειοψηφία των περιπτώσεων πεντάλεπτα. Οπως φέρεται να είπε ένας προϊστάμενος, «τα μισάωρα διαλείμματα είναι για τους οικοδόμους...».

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που καταθέτουν ότι δουλεύουν ανασφάλιστοι καθώς, σύμφωνα με τις πληροφορίες του «Ρ» τα ένσημα δεν είναι και ιδιαίτερα... διαδεδομένη συνήθεια (υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες εταιρίες καλύπτουν με ιδιωτική ασφάλιση εργαζόμενους). Μάλιστα, καταγράφονται περιπτώσεις στις οποίες, προϊστάμενοι καταχωρούν σε λίστες ποιοι εργαζόμενοι επιθυμούν να πάρουν ένσημα και ποιοι όχι (άραγε οι λίστες θα αξιοποιηθούν αργότερα για πιστοποιητικά φρόνιμου εργάτη;), έχοντας νωρίτερα «συμβουλέψει» τους εργαζόμενους ότι, είναι καλό γι' αυτούς να μην πάρουν ένσημα, με τη δικαιολογία ότι έτσι δε θα βγουν από το Ταμείο Ανεργίας!

Αυτά, ως μια πρώτη καταγραφή πληροφοριών. Οι οποίες ασφαλώς δικαιώνουν όσους επιμένουν ότι η Ολυμπιάδα θα εξυπηρετήσει τη νομιμοποίηση, στη συνείδηση του λαού και των εργαζομένων, της καταστρατήγησης δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί με σκληρούς, αιματηρούς αγώνες. Και δεν είναι παρά μια πρώτη εικόνα...