Τα έργα έγιναν και είναι έτοιμα να χρησιμοποιηθούν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και κάποιοι φυσικά πανηγυρίζουν. Ομως, για την εργατική τάξη και το λαό της χώρας, τα έργα στοιχίζουν πολύ ακριβά, καθώς είναι αυτοί που θα «πληρώσουν το μάρμαρο» Τα δισεκατομμύρια ευρώ που δαπανήθηκαν και καρπώθηκαν μεγαλοεργολάβοι και μεγαλοεπιχειρηματίες. Πολύ περισσότερο υπάρχει και κόστος ανεκτίμητο γιατί 13 εργάτες έχασαν τη ζωή τους, (η ζωή δεν μπορεί να μετρηθεί με κόστος, αφού είναι ανεκτίμητη η αξία της), σε αυτά - συνολικά 17, περιλαμβανομένων και των παράπλευρων έργων που έγιναν για την εξυπηρέτηση των Ολυμπιακών Αγώνων - και εκατοντάδες κορμιά σακατεύτηκαν, απόρροια της μετατροπής των εργοταξίων σε πραγματικές παγίδες θανάτου.

Τα Ολυμπιακά έργα διαφημίστηκαν όσο τίποτε άλλο από τους πρώην και νυν κυβερνητικούς παράγοντες και την Γ. Αγγελοπούλου, για να εξυπηρετήσουν τις δικές τους πολιτικές σκοπιμότητες. Κανένας, όμως, από όλους αυτούς δε μίλησε για τους χιλιάδες Ελληνες και ξένους εργαζόμενους που με τα χέρια τους και τα ατελείωτα μερόνυχτα δουλιάς, χειμώνα - καλοκαίρι, για 25 - 30 ευρώ μεροκάματο, χωρίς παπούτσια και φόρμες εργασίας, χωρίς μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, κατασκεύασαν τα έργα. Και δεν μπορούν να δηλώσουν άγνοια γι' αυτό. Στις πρώτες δηλώσεις τους, οι υπουργοί και ο πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης της ΝΔ έκαναν σαφές ότι οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν μέρα - νύχτα μέχρι να ολοκληρωθεί έγκαιρα. Ηξεραν, λοιπόν, ότι όσες συσκέψεις κι αν κάνουν έπρεπε να δουλέψουν τα χέρια των εργαζομένων για να γίνουν τα έργα.

Η εικόνα των νέων εγκαταστάσεων φαντάζει όμορφη στα διαφημιστικά της κυβέρνησης. Ομως, η πορεία κατασκευής τους αποδείχτηκε κάτι παραπάνω από τραγική για τους εργαζόμενους που δούλεψαν εκεί. Από την ανακοίνωση ακόμα της ανάθεσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, μεγαλοεργολάβοι και μεγαλοεπιχειρηματίες έτριβαν τα χέρια τους και ετοιμάζονταν για το μεγάλο φαγοπότι. Στα εργοτάξια, όμως, των Ολυμπιακών έργων επέβαλαν το πιο βάρβαρο εργασιακό καθεστώς. Είχαν εξασφαλίσει, βέβαια, την πλήρη κυβερνητική κάλυψη για να ασυδοτούν και να οργιάζουν στους χώρους εργασίας, με πρόσχημα πάντα τη γρήγορη ολοκλήρωση των έργων.

Το αποτέλεσμα είναι η εργατική τάξη να θρηνεί σήμερα 13 νεκρούς εργάτες, που με το αίμα τους βάφτηκαν τα θεμέλια των έργων. Ποτέ όμως και από κανέναν μεγαλοπαράγοντα δεν ακούστηκαν τα ονόματα των νεκρών: Του 62χρονου Χρήστου Μιάμη, του 35χρονου Κότσι Αστρίτ, του 45χρονου Βαγγέλη Μέρι, του 32χρονου Μανέα Μαρινέλ, του 32χρονου Αλέξι Μπάτσι, που έπεσαν νεκροί στο Ολυμπιακό Χωριό, το οποίο δικαίως ονομάστηκε «Ολυμπιακό κάτεργο». Δε θα ακουστούν ακόμα τα ονόματα: Του 45χρονου Θανάση Παπαγιώργη στο κτίριο της «Αθήνα 2004», του 29χρονου Κρέκου Γιάνι στο Ολυμπιακό Σκοπευτήριο στο Μαρκόπουλο, του 46χρονου Μιχάλη Ευαγγέλου, στο Κλειστό Γυμναστήριο στο Γαλάτσι, του 48χρονου Ηλία Μαυρόπουλου και του 29χρονου Λ. Μαρινάκη στον Ιππόδρομο στο Μαρκόπουλο, του 58χρονου Παναγιώτη Μπολάνη στο Κέντρο Τύπου, του 51χρονου Ντόκα Νταλίπ στο Ολυμπιακό Χωριό Τύπου και του 51χρονου Σωτήρη Σέκα, στο Δημοσιογραφικό Χωριό στο Μαρούσι. Μαζί μ' αυτούς και εκατοντάδες σακατεμένοι, με επαγγελματικές ασθένειες κ.ά. που οι περισσότεροι δεν έγιναν ποτέ γνωστοί.

Οι νεκροί και οι σακατεμένοι δεν ήταν ούτε μεμονωμένα ούτε τυχαία γεγονότα όπως ήθελαν να εμφανίσουν. Ηταν απόρροια της εργοδοτικής ασυδοσίας, της απληστίας του αχόρταγου και αδίσταχτου ακόμη και για την αφαίρεση ανθρώπινων ζωών κεφαλαίου, που στηρίζεται και ενισχύεται από την αντεργατική πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Το αποτέλεσμα ήταν να κυριαρχούν τα ελαστικά και εξαντλητικά ωράρια, η ανασφάλιστη εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες και αργίες, τα μεροκάματα πείνας. Ξεζούμισαν τους εργαζόμενους, τσαλαπατώντας κάθε εργασιακό και ασφαλιστικό δικαίωμα, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Αυτοί που πλήρωσαν ακόμα πιο ακριβά αυτή την εκμετάλλευση ήταν οι μετανάστες που τους μετέτρεψαν κυριολεκτικά σε δούλους, πετώντας αντί για αμοιβή ξεροκόμματα.

Το έργο που ξεκίνησε σχεδόν πιο μπροστά απ' τα άλλα ήταν το Ολυμπιακό Χωριό ή το εργοτάξιο - κάτεργο όπως το αποκαλούσαν οι εργαζόμενοι. Ηταν η αποθέωση του εργασιακού μεσαίωνα. Το μαρτυρούν οι πέντε νεκροί εργάτες εκεί και οι εικόνες με τους εργαζόμενους να δουλεύουν μέσα στις λάσπες χωρίς χώρους υγιεινής, χωρίς νερό για να πιουν και να πλυθούν. Ενδεικτικό είναι ότι τις πρώτες 80 μέρες κατασκευής του έργου σημειώθηκαν 55 περιστατικά τραυματισμών σε σύνολο 500 εργαζομένων. Οι συνθήκες δεν ήταν διαφορετικές στα άλλα έργα όπως στο κλειστό γυμναστήριο στο Αλσος Βεΐκου, στο Κέντρο Τύπου, στον Ιππόδρομο όπου θρηνήσαμε νεκρούς. Μετάλλιο κάτεργου πήρε, αν και δεν υπήρξε από τύχη νεκρός και το στάδιο ΚΑΝΟ - ΣΛΑΛΟΜ. Η ίδια κατάσταση και στα έργα στο ΟΑΚΑ, τη βιτρίνα των έργων που πολυδιαφημίστηκε με το στέγαστρο Καλατράβα. Οι εργαζόμενοι, χωρίς τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία τους, κρεμασμένοι πάνω σε σκαλωσιές, ανασφάλιστοι, με συνεχή και εντατική 12ωρη δουλιά, ήταν αυτοί που τους τελευταίους μήνες βρίσκονταν πίσω από τα έργα. Ηταν η άλλη εικόνα των έργων που η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ δεν παρουσίασαν ποτέ.

Ανάλογες συνθήκες βίωσαν και οι εργαζόμενοι στα παράπλευρα έργα, με απολογισμό πέντε νεκρούς εργαζόμενους και πολλούς σακατεμένους. Είναι ενδεικτική η περίπτωση του Νταλίπ Ντόκα που βρισκόταν 12 ώρες νεκρός στο υπόγειο του εμπορικού κέντρου που κατασκευάζει ο Λάτσης δίπλα στο Ολυμπιακό Χωριό Τύπου στο Μαρούσι. Ενα έργο που σε κάθε του βήμα έκρυβε και μια παγίδα θανάτου.

Από την αρχή κιόλας των έργων το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας, αλλά και η Ομοσπονδία Οικοδόμων, ήρθαν αντιμέτωποι με την ασυδοσία και την άγρια εκμετάλλευση που είχε επιβληθεί στα έργα. Γι' αυτό και βρέθηκαν μέσα στους χώρους εργασίας και κατήγγειλαν επανειλημμένα αυτή την ασυδοσία, απαιτώντας μέτρα από τους υπεύθυνους και την κυβέρνηση, οι οποίοι όμως έκλειναν τα αυτιά.

Η παρέμβαση των συνδικαλιστών στους χώρους εργασίας ήταν αυτή που οργάνωσε, σε πολλές περιπτώσεις, τους εργαζόμενους και απαίτησαν καλύτερες συνθήκες δουλιάς. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν αυτή του Ολυμπιακού Χωριού στο οποίο στήθηκε παράρτημα του Συνδικάτου, που αποτέλεσε και το μοχλό υπεράσπισης των εργασιακών δικαιωμάτων για την πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση της βάρβαρης πραγματικότητας. Το Συνδικάτο είχε κάνει από την αρχή πρόταση να εγκατασταθούν μέσα στο χώρο γραφεία των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών για τον έλεγχο των μέτρων ασφαλείας και την τήρηση των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά μάταια. Το κράτος άφησε τους δεκάδες εργολάβους και υπεργολάβους ανενόχλητους. Να οργιάζουν σε βάρος των εργατών, προκειμένου να αυγατίσουν τα κέρδη τους.

Τα έγγραφα που έστειλαν η Ομοσπονδία και το Συνδικάτο στους αρμόδιους και ενημέρωναν για την κατάσταση που επικρατεί δεν ήταν λίγα. Από την πρόεδρο του «Αθήνα 2004» Γιάννα Αγγελοπούλου, σε όλους τους υπουργούς Εργασίας που έχουν περάσει, στη Βουλή κ.α. μέχρι και στο Σύλλογο Ελλήνων Ολυμπιονικών. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ήξερε. Δεκάδες οι ανακοινώσεις και οι καταγγελίες για τα μεροκάματα του τρόμου, αλλά και οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις, την ώρα που κυβερνητικοί υπεύθυνοι διαφήμιζαν την πορεία των έργων. Αλλά όλοι κάνουν ότι δεν ήξεραν τίποτα για το έγκλημα, αφού πάνω από όλα έμπαινε ο «εθνικός στόχος». Εκεί, όμως, που θα στρογγυλοκάθονται από τις 13 Αυγούστου θα είναι ποτισμένο με το αίμα τα εργατικής τάξης.