Σύντροφοι,

Μ' αυτό μου το γραφτό θα επιχειρήσω να εισχωρήσω στα προβλήματα που απασχολούν όλους, όσους ασχολούνται με την κομμουνιστική θεωρία, στελέχη, μέλη, οπαδούς, φίλους και εχθρούς της κομμουνιστικής θεωρίας.

Σήμερα, παντού ακούγεται από διαφόρους εχθρούς της κομμουνιστικής θεωρίας ότι δεν μπορούμε να μιλάμε πια για σοσιαλισμό και κομμουνισμό, γιατί όπου έγινε κατέρρευσε. Εχοντας μάλιστα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δικά τους, το διατυμπανίζουν σε όλους τους τόνους.

Οι ηγεσίες των κομμουνιστικών κομμάτων δεν μπόρεσαν να προβλέψουν την κατάρρευση. Πρέπει τώρα εμείς να πούμε στον κόσμο τι δεν εφαρμόστηκε καλά από τη θεωρία ή τι εφαρμόστηκε επιπλέον ή τι λιγότερο, ώστε να φτάσουν αυτά τα καθεστώτα σε τέτοιο σημείο εξασθένησης, που ο πρώτος Γκορμπατσόφ ή Γιέλτσιν με ένα μικρό σπρωξιματάκι να τα γκρεμίσει σε τόσα κράτη συγχρόνως. Πράγμα που δείχνει ότι ήταν παντού ετοιμόρροπα. Γιατί δεν μπορεί και η σοσιαλιστική θεωρία να εφαρμόστηκε σωστά και να κατέρρευσε, γιατί αν είναι έτσι, τότε θα έχουν δίκαιο αυτοί που υποστηρίζουν ότι δεν είναι εφαρμόσιμη. Ούτε μπορείς να καλείς τον κόσμο να σου εμπιστευτεί, να εφαρμόσεις ένα οικονομικό πρόγραμμα που δεν μπορείς να τον βεβαιώσεις ότι μ' αυτό θα πετύχει καλυτέρευση της ζωής του. Πρέπει να δεχτούμε ότι και οι ηγεσίες των υπαρχόντων κομμουνιστικών κομμάτων και οι θεωρητικοί που δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα να δώσουν στους λαούς τους ουσιώδεις λόγους με πειστικά επιχειρήματα, που οδήγησαν το σύστημα σε κατάρρευση έχουν διπλή ευθύνη.

Ζούμε στο καπιταλιστικό σύστημα και προσπαθούμε να το μετατρέψουμε σε σοσιαλιστικό και μετά σε κομμουνιστικό.

Σε ορισμένα κράτη, εδώ και 70 χρόνια περίπου, εφαρμόστηκε ο σοσιαλισμός, επέζησε 70 περίπου χρόνια και μετά κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος.

Στην αρχή η θεωρία αυτή πήγε καλά και απέδωσε πολλά στους λαούς αυτών των χωρών και σε όλη την ανθρωπότητα. Μετά κάτι άρχισε να μην πάει καλά σ' αυτές τις χώρες, μέχρι του σημείου το πολίτευμα που είχε επικρατήσει, να καταρρεύσει. Τις ημέρες μας πολλά λέγονται και πολλά γράφονται για το αν ο σοσιαλισμός είναι εφαρμόσιμος. Αυτό άρχισε να γίνεται έντονο, μετά την κατάρρευση του πολιτεύματος των χωρών αυτών. Βλέπουμε τώρα να αναπτύσσονται πάρα πολλά επιχειρήματα, που στοχεύουν στο ότι η θεωρία του σοσιαλισμού και κομμουνισμού δεν είναι εφαρμόσιμη. Μία θεωρία που μόνον αν οι άνθρωποι δε σκέπτονται να φορτώσουν τα δικά τους βάρη της ζωής στους άλλους, τότε θα ήταν εφαρμόσιμη. Ομως το θετικό στα επιχειρήματα της σοσιαλιστικής θεωρίας είναι ότι στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη από λάθος, αυτό που εφαρμόστηκε δεν ήταν σοσιαλισμός, αλλά ήταν παραμορφωμένη η θεωρία του σοσιαλισμού. Επίσης, σήμερα σ' αυτά που λέγονται από τους αντιπάλους της κομμουνιστικής θεωρίας τα κομμουνιστικά κόμματα δε λένε με πειστικά επιχειρήματα τι θα κάνουμε εμείς μόλις έρθουμε στην εξουσία, για να εφαρμόσουμε το σοσιαλισμό και να είναι βιώσιμος. Δηλαδή, τι από τα οικονομικά πρότυπα που εφάρμοσαν οι χώρες αυτές, εμείς δε θα το εφαρμόσουμε και τι στη θέση του θα εφαρμόσουμε, να μας δίνει τη δυνατότητα να μην καταρρεύσουμε.

Ο σοσιαλισμός που πρότυπό του ήταν οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες κατέρρευσε και είδαμε τους λαούς αυτών των καθεστώτων να μην αντιδρούν σχεδόν καθόλου.

Ομως για να μπορέσει να ενεργοποιηθεί ένας λαός να προστατεύσει το σύστημά του, θα έπρεπε να το βλέπει να υπερέχει του καπιταλισμού, τότε θα εύρισκε τους τρόπους που χρειάζονταν για να το προστατέψει.

Αν εμείς βαδίσουμε στα αχνάρια του, ασφαλώς θα καταρρεύσουμε άμα γίνουμε κυβέρνηση. Το ερώτημα πολλών είναι, εσείς για ποιο σοσιαλισμό μιλάτε, αφού όπου έγινε κατέρρευσε;

Από αυτό το επιχείρημα απορρέουν τα περισσότερα εμπόδια που παρεμβάλλονται στο κομμουνιστικό κόμμα, κτυπώντας την ιδεολογική του βάση. Τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί περιμένουν από το κόμμα την αναζωογόνηση της πίστης τους προς τη θεωρία του κομμουνισμού.

Αυτό είναι το πρώτο συστατικό της επαναδραστηριοποίησης ή της ένταξης νέων μελών, φίλων ή οπαδών στο κομμουνιστικό κόμμα. Πρέπει το γρηγορότερο να καθορίσουμε την πορεία για το πού πάμε, άλλως δεν μπορεί να έχουμε την απαίτηση να ακολουθήσει ο κόσμος, όταν εμείς δεν έχουμε χαράξει την πορεία για το ποιο σοσιαλισμό θέλουμε, οπότε είναι φυσικό ο καθένας να υπολογίζει ότι βαδίζουμε για το σοσιαλισμό που ξέραμε μέχρι πρότινος και που κατέρρευσε.

Εγώ θα κάνω προσπάθεια σ' αυτό το γραφτό μου να εισχωρήσω στο βάθος του θέματος, χωρίς προκαταλήψεις.

Μπορεί ένας λαός να εργάζεται και να μην απολαμβάνει άμα, ή του τα παίρνουν άλλοι, ή η παραγωγή του καταστρέφεται κατά διαφόρους τρόπους. Ομως δεν μπορεί να υπάρξει λαός που να μην εργάζεται και να απολαμβάνει τα αγαθά, εκτός αν εκμεταλλεύεται άλλους λαούς. Για να αποδώσει επομένως οποιοδήποτε σύστημα, πρέπει πρώτα ο λαός να εργάζεται για να παράγει. Πράγμα που δε γινόταν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Ανοδος της παραγωγής γίνεται με δύο τρόπους, ο ένας είναι να εργάζεται ο άνθρωπος περισσότερο, οπότε θα παράγει περισσότερο, αυτό λέγεται αύξηση της παραγωγής, ο άλλος είναι να χρησιμοποιεί τρόπους που με τον ίδιο χρόνο εργασίας να παράγει περισσότερο (αύξηση της παραγωγικότητας).

Για να εργαστεί όμως ένας λαός χρειάζεται κίνητρα που να τον σπρώχνουν προς την παραγωγή και να του δίνουν τη δυνατότητα και την ώθηση να γίνει κατά το δυνατόν παραγωγικότερος. Τα κίνητρα είναι δύο. Ενα είναι της καλύτερης ζωής που δημιουργείται από την αύξηση των απολαβών του καθενός λόγω της αυξημένης παραγωγικής του προσπάθειας ή της εκμετάλλευσης των συνανθρώπων του και το δεύτερο είναι του κινδύνου. Δηλαδή το να μην μπορεί το άτομο να επιβιώσει μέσα στην κοινωνία, αν δε δεχτεί να λάβει μέρος στη διαδικασία της παραγωγής (αν δεν εργάζεται). Ετσι λοιπόν ο άνθρωπος βρίσκοντας συνεχώς καινούριους τρόπους, που του διευκολύνουν τη διαβίωσή του στη γη έναντι των άλλων όντων, άρχισε με μια πέτρα που ανακάλυψε ότι πολλαπλασιάζει τη δύναμή του, σαν όπλο, υπέταξε τη φωτιά, ανακάλυψε τον τροχό και έφτασε στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

Για μένα η κομμουνιστική θεωρία είναι σωστή και εφαρμόσιμη (και θα εφαρμοστεί). Πρέπει όμως να μελετηθεί το σημείο που λέει ότι στο σοσιαλισμό ο καθένας θα απολαμβάνει ανάλογα με την προσφορά του. Εχω τη βεβαιότητα ότι αυτό το σημείο δεν εφαρμόστηκε καλά στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και αυτό ήταν η αποφασιστική αιτία της κατάρρευσης.

Αλλά το σημείο αυτό δεν εφαρμόζεται σωστά ούτε σήμερα στις ιδεολογικές μας θέσεις. Πιστεύω ότι άμα δούμε σωστά το σημείο αυτό της σοσιαλιστικής θεωρίας, θα πρέπει να κάνουμε επανάσταση στο πώς διαμορφώνουμε, ως προς το σημείο αυτό, τις ιδεολογικές μας θέσεις. Θα πρέπει να δούμε διαφορετικά από ό,τι μέχρι σήμερα, τον τρόπο εργασίας και αμοιβής. Τη σχέση εργασίας και μονιμότητας. Τη σχέση εργασίας και παραγωγικότητας. Την απολαβή των κοινωνικών παροχών. Γιατί είναι γεγονός ότι στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη έπεσε η παραγωγικότητα και η παραγωγή, με αποτέλεσμα να λιγοστέψουν τα αναλώσιμα αγαθά και ότι αυτή η πτώση της παραγωγικότητας και της παραγωγής έχει σχέση με την εργατικότητα των εργαζομένων. Γιατί δεν είναι πάντα προς το συμφέρον των εργαζομένων το να απολαμβάνουν μεγαλύτερη ποσότητα αγαθών από αυτήν που εναρμονίζεται με την προσφορά του καθενός στη διαδικασία της παραγωγής, όπως λέει και η θεωρία. Διαφορετικά δημιουργούνται τέτοιες καταστάσεις, που στο μάκρος του χρόνου δίνουν τη δυνατότητα να χάσουν οι εργαζόμενοι πολύ περισσότερα, όπως έγινε στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Νομίζω ότι μπορεί να ξεπεραστεί το καπιταλιστικό σύστημα άμα στις κρατικές παραγωγικές επιχειρήσεις αφαιρεθεί η μονιμότητα και προωθούνται οι πιο αποδοτικοί σε όλες τις βαθμίδες της παραγωγής, κάτι που γίνεται με επιτυχία στις πολυεθνικές, που δεν υπάρχει ιδιώτης να τις διευθύνει, αλλά μόνον ειδικοί άνθρωποι αμειβόμενοι.

Θανάσης Καπελεντζής

Κόρινθος

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι προκύπτει ανάγκη ισχυροποίησης του Κόμματος. Αυτός ο στόχος, παρά τις δυσκολίες, μπορεί να πραγματοποιηθεί αν αντιμετωπιστούν ορισμένα προβλήματα που δυσκολεύουν, φρενάρουν τη δράση. Αυτά είναι:

α). Η ουσιαστική συμμετοχή των μελών του Κόμματος και των στελεχών στην προσυνεδριακή συζήτηση, με σκέψεις και διαπιστώσεις σημαντικές, αλλά και προβλήματα που υπάρχουν, τα οποία αναφέρονται σε συζητήσεις, αλλά που σπανίως διατυπώνονται στις ΚΟΒ και τις Συνδιασκέψεις. Υπάρχει ένας δισταγμός, ένα κλίμα «αυτολογοκρισίας», που διαμορφώθηκε από τις αποχωρήσεις στελεχών και πρέπει να ξεπεραστεί. Η διαφορετική γνώμη και η διαφωνία που μπορεί να υπάρχει, είναι κατοχυρωμένα στο ΚΚΕ. Η συζήτηση και οι προτάσεις πάνω στις Θέσεις της ΚΕ, μέσα από τις διαδικασίες που προβλέπονται πρέπει να συνεχιστούν μέχρι το Συνέδριο. Ξεκινώντας από τις παραπάνω σκέψεις, θέλω να σημειώσω ότι, ανεξάρτητα από πρόθεση, άρθρα γραμμής από ηγετικά στελέχη στο "Ριζοσπάστη", έξω από τις στήλες του προσυνεδριακού διαλόγου, δε βοηθάνε το άνοιγμα της συζήτησης.

β). Υπάρχουν ερωτήματα για τις εξελίξεις στη Σοβιετική Ενωση, τα οποία χρειάζεται να απαντηθούν, ώστε να βγαίνουν συμπεράσματα για το δικό μας Κόμμα.

Θεωρώ ότι αφετηρία όλων των προβλημάτων και των εξελίξεων ήταν η λειτουργία του ΚΚΣΕ, μετά τον Λένιν, σε δυο κυρίως πλευρές:

1. Με την καθοδήγηση του ΚΚΣΕ διαμορφώθηκε ένα πολιτικό σύστημα, η λειτουργία του οποίου δε συμβάδιζε με τις εξελίξεις, παρέμεινε στα πρότυπα των πρώτων 10ετιών, δε βοηθούσε την ανάπτυξη του κοινωνικού συστήματος, δεν το στήριζε, είχε αποξενωθεί, δεν είχε καμιά ουσιαστική σύνδεση με την εργατική τάξη και το λαό.

2. Το ΚΚΣΕ εντάχθηκε πλήρως στον κρατικό μηχανισμό, αντί να καθοδηγεί και να ελέγχει την κυβέρνηση, ενσωματώθηκε και αφομοιώθηκε, σταδιακά μειωνόταν η συλλογικότητα, επικράτησε ο διοικητικός τρόπος καθοδήγησης, αναπτύχθηκε η οικογενειοκρατία και η ευνοιοκρατία, διαμορφώθηκε μια άτυπη ισοβιότητα ηγετικών στελεχών.

Σ' αυτό το κλίμα, ενώ καθημερινά επικαλούνταν τον Λένιν, απομακρύνονταν από τις Λενινιστικές αρχές λειτουργίας του Κόμματος. Γνωρίζουμε ότι ο Λένιν είχε πάντα ανοιχτό ιδεολογικό - πολιτικό μέτωπο σε λαθεμένες απόψεις και των συνεργατών του, συνέχιζε όμως να τους αναθέτει υπεύθυνες θέσεις. Μετά το θάνατό του και σταδιακά επικράτησε η αντίληψη της μιας και μόνο απόλυτης αλήθειας και οι αποκλεισμοί, αυτό οδήγησε στην απάθεια και την αποστέωση του Κόμματος, στην αδράνεια, διαμορφώθηκε ένα κλίμα βολέματος που εξασφαλιζόταν με συμφωνία στις αποφάσεις και προτάσεις της καθοδήγησης και στο τέλος ΚΚΣΕ ήταν μόνο η καθοδήγηση.

γ). Υπάρχει ένα μπέρδεμα στις κομματικές δυνάμεις για το χαρακτήρα, την αποστολή και τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ. Θεωρώ ότι αυτό οφείλεται σε εκτιμήσεις και φόβους ενσωμάτωσης οι οποίες απομάκρυναν από το Πρόγραμμα του Κόμματος.

• Στις Θέσεις υπάρχει η εκτίμηση του Προγράμματος: «Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ανώτατο τελευταίο στάδιο της ανάπτυξής του... έχει ισχυρές πολιτικοστρατιωτικές εξαρτήσεις από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ». Εχει όμως προστεθεί: «Ενισχύθηκαν βασικά γνωρίσματα του ιμπεριαλιστικού σταδίου του ελληνικού καπιταλισμού». Αυτή η διατύπωση μπορεί να ερμηνευτεί πολύπλευρα, αφήνει περιθώρια, τελικά οδηγεί στην εκτίμηση ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα. Φαίνεται ακόμη ότι οι επεξεργασίες για το μέτωπο είναι επηρεασμένες από τέτοιες εκτιμήσεις.
• Προκύπτει συνεπώς ανάγκη στο Συνέδριο να ξεκαθαριστεί, αν η Ελλάδα είναι χώρα καπιταλιστική, εξαρτημένη ή ιμπεριαλιστική. Από αυτό θα καθοριστεί ο χαρακτήρας, οι δυνάμεις που συνθέτουν και η αποστολή του μετώπου. Αν εκτιμηθεί ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα, τότε πάμε για συσπείρωση και μέτωπο για το σοσιαλισμό, πράγμα που θεωρώ λάθος.
• Γίνεται στις Θέσεις αναφορά για εξαγωγή κεφαλαίων και συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αυτή η εκτίμηση είναι σωστή όμως αυτό γίνεται σχεδόν από τις μισές χώρες στον κόσμο και δεν μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα για ιμπεριαλιστική δύναμη. Υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά που δεν έχει η Ελλάδα όπως, κατακτήσεις εδαφών ή ζώνες επιρροής, έναν ορισμένο πληθυσμό που να επιτρέπει συγκρότηση ανάλογων ενόπλων δυνάμεων, βαριά βιομηχανία αλλά και πολεμική βιομηχανία ικανή να στηρίξει αυτοτελείς πολεμικές δραστηριότητες.
• Επόμενα δεν πρέπει να απομακρυνθούμε από το στόχο του Προγράμματος για τη συγκρότηση ΑΑΔΜ που είναι ευρύτερη κοινωνικο-πολιτική συμμαχία, με στόχο κυβέρνηση και προγραμματικές κατευθύνσεις. Υπάρχει βέβαια το ερώτημα, το ΚΚΕ δε θα προβάλλει το στρατηγικό του στόχο, το σοσιαλισμό; Σε αυτό δεν μπορεί να υπάρχει δεύτερη γνώμη, ναι. Το ζήτημα είναι πώς προβάλλεται, σαν στόχος ζύμωσης και προοπτικής ή σαν άμεσος στόχος. Αν προβάλλεται, όπως το προηγούμενο διάστημα, σαν άμεσος στόχος αντικειμενικά δεν αφήνει χώρο, για ΑΑΔΜ, θα είναι ταμπέλα που μπερδεύει και αντικειμενικά δε φέρνει πιο κοντά το σοσιαλισμό, αλλά τον απομακρύνει.
• Πρέπει συνεπώς να προβάλλουμε όπως καθορίζει το Πρόγραμμα, τις προγραμματικές κατευθύνσεις μιας κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, οι οποίες, αποκλείουν τα σημερινά κυβερνητικά κόμματα και το ΣΥΝ, αφού ελάχιστο όριο μπαίνει, η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, διεκδίκηση εθνικής ανεξαρτησίας, κρατικοποίηση βασικών τομέων της οικονομίας και ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης της χώρας, αντιμετώπιση των οικονομικών, κοινωνικών, δημοκρατικών, πολιτιστικών κλπ., προβλημάτων των εργαζομένων του λαού και της χώρας.

δ). Κυρίαρχο πρόβλημα είναι η βελτίωση της λειτουργίας του Κόμματος σ' όλη την κλίμακα, η πλήρης κατάκτηση και εφαρμογή στην πράξη των αρχών λειτουργίας και δράσης. Αυτό είναι το μέσο για την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, για το ξεπέρασμα καθυστερήσεων, για την αποφυγή λαθεμένων αποφάσεων, η θωράκισή του.

1. Η κατάκτηση της συλλογικότητας, η οποία στο καταστατικό καθορίζεται σαν «ανώτατη αρχή κομματικής καθοδήγησης όρος απαραίτητος για την κανονική λειτουργία και δράση των Κομματικών Οργανώσεων, τη σωστή διαπαιδαγώγηση των στελεχών». Γενικά εφαρμόζεται, δεν υπάρχει απόφαση που να μη συζητήθηκε στα όργανα. Ομως παρά τη βελτίωση υπάρχουν σοβαρά κενά, οι συνεργασίες είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες και στην πράξη τα Γραφεία παίζουν το ρόλο των καθοδηγητικών οργάνων και όχι οι Επιτροπές (ΚΕ, ΕΠ, ΝΕ).

Τα κενά της συλλογικότητας επιδρούν και στον τρόπο καθοδήγησης, σε αρκετές περιπτώσεις υπάρχουν προβλήματα διοικητικού τρόπου και αυταρχισμού, δε γίνεται σεβαστή η προσωπικότητα και η γνώμη των καθοδηγουμένων, δημιουργούν άσχημο κλίμα, οδηγούν στην αδράνεια.

2. Εξαιρετική σημασία έχει η ανάδειξη και διάταξη των στελεχών. Πριν από την κρίση υπήρξαν αναδείξεις στην ΚΕ στελεχών που δεν είχαν δουλέψει στην παραγωγή ή πέρασαν απ' ευθείας από την ΚΝΕ, δεν εκτιμήθηκε η κοινωνική τους προέλευση και ο χαρακτήρας τους. Αυτά τα στελέχη στην πλειοψηφία τους ηγήθηκαν των διασπάσεων. Δε σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να κυριαρχήσει η καχυποψία, οφείλουμε όμως να παίρνουμε υπ' όψιν την πείρα, να δένει το παλαιό με το καινούριο, να γίνεται συνείδηση ότι η δράση του ΚΚΕ δε χωρίζεται σε περιόδους, είναι συνέχεια.

Πέρα από την ανάδειξη, σημασία έχει η καταστατική διάταξη που αναφέρει «η εναλλαγή των στελεχών στα καθοδηγητικά όργανα, καθώς και σε αιρετές θέσεις στο δημόσιο, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και το μαζικό κίνημα, πρέπει να είναι μόνιμο στοιχείο στην πολιτική στελεχών».

3. Τα αποτελέσματα της δράσης πρέπει να είναι οδηγός. Να δοθεί συνέχεια στα θετικά, όπως η δράση του Κόμματος και η γενικότερη συμβολή του στην ανάπτυξη κινήματος ενάντια σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αλλά και για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την Κύπρο, ενάντια σε παραχωρήσεις στο Αιγαίο. Αυτή η πολιτική που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τον ταξικό, διεθνιστικό και πατριωτικό χαρακτήρα του ΚΚΕ, έχει διευρύνει την αποδοχή και το κύρος του Κόμματος, σε στελέχη των ενόπλων δυνάμεων και στον πολιτικό χώρο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έφερε ψήφους.

Να δούμε τι δυσκολεύει τη δράση των ΚΟΒ και των Κομματικών Ομάδων, πώς θα πετύχουμε την κινητοποίηση των εργαζομένων, γιατί από αυτό θα κριθεί η ισχυροποίηση του ΚΚΕ και η οικοδόμηση του μετώπου. Πιστεύω ότι ο προσανατολισμός στα προβλήματα που τον τελευταίο χρόνο υπάρχει, είναι το κλειδί για ανάπτυξη δεσμών και κινητοποίηση του λαού.

Η εκτίμηση των Θέσεων της ΚΕ που καθορίζει τα καθήκοντα των κομμουνιστών, ώστε οι μαζικές οργανώσεις να έχουν εσωτερική ζωή και πρόγραμμα, να στηρίζονται στη συμμετοχή και δράση των μελών του και μέσα από εκεί να καταχτιέται ο αντιιμπεριαλιστικός, αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός, ασφαλώς θα βοηθήσει.

Β. Καλαματιανός

Μέλος της ΚΕ

Πρόεδρος της Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου

Αγαπητοί σύντροφοι

Διάβασα τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 17ο Συνέδριο με πολλή προσοχή και θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν είχα καμιά διάθεση να ψάξω να βρω οπωσδήποτε κάτι που να διαφωνήσω. Δεν είναι καιροί για βερμπαλισμούς, αλλά για απλές σκέψεις, ρεαλιστικές και προσγειωμένες, γιατί ο καπιταλισμός στην ιμπεριαλιστική του έκφραση τα τελευταία χρόνια είναι τόσο ξετσίπωτος σε βαρβαρότητα, εγκληματικότητα και απροκάλυπτο φασισμό, που όποιος θέλει (και έχει σημασία που λέω όποιος θέλει), δε χρειάζεται πολύ μυαλό, για να καταλάβει πώς να τον καταπολεμήσεις. Είναι καθαρά τα πράγματα από την πλευρά των αντιλαϊκών, αντιδημοκρατικών, ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι θέσεις του ΚΚΕ είναι σαφείς και καθαρές.

Μπορώ να πω ότι αποτελούν σπάνιο ντοκουμέντο πολιτικού ρεαλισμού και πολιτικής ωριμότητας, που θα φτάσω σε μια μορφή μεσαναγκαιότητας να πω, ότι είναι χρήσιμο εγχειρίδιο πολιτικής σκέψης ακόμα και στα χέρια καλόπιστων εκπροσώπων του αστικού κόσμου.

Ολοι μας λίγο - πολύ ξέρουμε τη δράση και την πορεία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Συμφωνώ να κοιτάζει κανείς προς τα πίσω πού και πού, για να διδάσκεται από την πείρα που αφήνει το πέρασμα της ζωής, κύρια όμως πολιτική δράση πάει να πει να κοιτάζεις μπροστά. Το θέμα είναι ο καθένας να έχει συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει γύρω του. Το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει το δικαίωμα να επαίρεται για ό,τι γράφει στην 1 - 3 σελίδα ως εισηγητικά στοιχεία του εγχειριδίου των «θέσεων».

Δεν είμαι μέλος του Κόμματος και έτσι μπορώ να ισχυριστώ ότι αποτελώ ένα «τρίτο μάτι». Ενα κόμμα με τόση ιστορία χωρίς ούτε μια ώρα ανάπαυσης από την πολιτικοκοινωνική δράση είναι ανθρώπινα αδύνατο να μην κάνει και λάθη. Ομως η δική μου ερευνητική παρακολούθηση του ΚΚΕ με έχει κατασταλάξει ότι το κόμμα αυτό μπορεί να ζημίωσε τον εαυτό του, αλλά ποτέ το λαό και ιδιαίτερα τους εργαζόμενους.

Γι' αυτό, αγαπητοί σύντροφοι, να μου επιτρέψετε να εκφράσω και εγώ μια σκέψη επιμερισμού των ευθυνών και στον ίδιο τον ψηφοφόρο, στον ίδιο τον λαό.

Πόσα χρόνια πρέπει να του τα λέμε και πόσα χρόνια χρειάζεται για να καταλάβει τα ταξικά του δικαιώματα, τους ταξικούς υπερασπιστές και φίλους του και τους ταξικούς εχθρούς τους; Το ΚΚΕ έχει κάνει με το παραπάνω το καθήκον του.

Εκεί που ήθελα να σταθώ περισσότερο και να μου επιτρέψετε να το τονίσω ότι το έχω αναλύσει μέχρι έμμονης ιδέας, είναι η σοσιαλδημοκρατία διεθνώς και στον τόπο μας (ΠΑΣΟΚ). Είναι αλήθεια ότι ο Λένιν τους κατάλαβε στη Β? Διεθνή και τους έστειλε εκεί που έπρεπε. Ομως δεν είμαστε όλοι Λένιν και έτσι δεν περιμέναμε τέτοια καπηλεία της έννοιας του σοσιαλισμού, που φτάνει στα όρια της προδοσίας. Δικαιώματα που κατακτήθηκαν από τους εργαζόμενους με αγώνες και θυσίες κόντρα στις συντηρητικές δυνάμεις και που πολλές φορές η διεθνής και ντόπια συντήρηση παραχώρησε ηττημένη από τους αγώνες μας, χάθηκαν τα τελευταία χρόνια με τον πιο προδοτικό τρόπο από τη σοσιαλδημοκρατία και χωρίς πολλές «κουβέντες», αφού τα συμβιβασμένα όργανα των συνδικάτων που ελέγχει η επάρατη σοσιαλδημοκρατία, ήταν ταυτισμένα με τα του νεοφιλελευθερισμού.

Εγώ επί ΠΑΣΟΚ άκουσα και γνώρισα την έννοια της παγκοσμιοποίησης και εκείνο το αηδιαστικό περί «κοινωνικών εταίρων». Είμαστε όχι εταίροι, αλλά αντίπαλοι, ταξικοί.

Σοσιαλισμός, έστω και κουτσουρεμένος, σημαίνει μια ελάχιστη ρήξη, μια ελάχιστη σύγκρουση. Εδώ φτάσαμε στο σημείο όχι απλώς να μοιάζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά και οι ίδιοι του ΠΑΣΟΚ να μην αντιδρούν όταν τους αφαιρούμε τώρα τον χαρακτηρισμό «σοσιαλιστές». Εξ άλλου θέλουν να τον ξεφορτωθούν και καλά θα κάνουν. Πάντα οι εποχές ήταν εποχές περάσματος στο σοσιαλισμό. Εκεί που συμφωνώ σε όλα με το ΚΚΕ είναι ότι, αφού εξάντλησε όλα τα περιθώρια συνεργασιών και κοινής δράσης μαζί με άλλα κόμματα, τώρα με το δίκιο του τραβάει το δρόμο του ανόθευτου, του ατόφιου σοσιαλισμού. Συμφωνώ με την αντίληψη για τη λαϊκή συμμαχία. Οποιαδήποτε σχισμή ανοίχτηκε για συνεργασίες με κόμματα και παρατάξεις νοθευμένου ή αναθεωρημένου σοσιαλισμού, κατέληξε σε απώλεια κατακτήσεων των εργαζομένων και συρρίκνωση του κόμματος «ως μη όφειλε».

Να κλείσουμε τα αυτιά μας σε αφελείς δικούς μας ή σ? αυτούς του τάχα κόπτονται για το καλό του ΚΚΕ και το κριτικάρουν ότι «τραβάει μοναχικό δρόμο και ότι έχει μονολιθικότητα με ξύλινη γλώσσα» κ.λπ. Οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, της σοσιαλδημοκρατίας και των αναθεωρητών είναι ξύλινες και όχι μόνο. Δε μένει άλλος δρόμος από το δρόμο τον οριοθετημένο με τις βασικές αρχές του Μαρξισμού - Λενινισμού. Πιο πολύ τώρα και όπως φαίνεται και για πολύ καιρό από ό,τι στο παρελθόν αναστολές, συμβιβασμοί και φοβίες θα οδηγήσουν σε απώλειες για το λαό και το κόμμα. Βέβαια κάτι τέτοια που λέω εδώ τα διαστρεβλώνουν οι αντίπαλοί μας και μιλούν π.χ., για δογματισμό. Δε λέω αυτό. Συμφωνώ με τη δημιουργία λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου όπως χάραξε το ΚΚΕ γιατί ο δογματισμός είναι αλλού. Είναι μέσα στις αντιλαϊκές, βάρβαρες ιμπεριαλιστικές πολιτικές του κεφαλαίου και των συνειδητών ή ανόητων συμπορευομένων τους που λέει: Κερδοφορία και ας καταστραφούν τα πάντα. Κερδοφορία με κάθε μέσο και τρόπο?

«Διά ταύτα»: Με το ΚΚΕ, για να γίνει ισχυρό για το λαό, τη Λαϊκή Συμμαχία, το Σοσιαλισμό.

Καλή επιτυχία.

Αντρέας Σούφης

Γιατρός

τ. Δήμαρχος Γλυφάδας