«Το ΚΚΕ, πιο έμπειρο, πιο ώριμο και πιο ατσαλωμένο, καλείται σήμερα να ανταποκριθεί με μεγαλύτερη επάρκεια και ικανότητα στις σύγχρονες ανάγκες του εργατικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος, στη νέα κατάσταση της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας και επιθετικότητας».
Είναι γεγονός επίσης ότι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, η ικανότητά του να δρα ολοκληρωμένα για την οικοδόμηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για το σοσιαλισμό, η ικανότητά του να συνενώνει τις λαϊκές δυνάμεις στην πάλη για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και της εξουσίας του κεφαλαίου, περνούν μέσα από την πολιτική δράση του Κόμματος που συνδέει την πάλη για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών της εργατικής, γενικότερα της λαϊκής οικογένειας με την πολιτική διέξοδο προς όφελός τους, με τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, δηλαδή το σοσιαλισμό, ως μονόδρομο. Και πάνω σ' αυτή τη γραμμή, και μ' αυτή τη γραμμή, θα ωριμάζουν οι λαϊκές συνειδήσεις, θα μπαίνουν στον αγώνα νέες δυνάμεις, θα απεγκλωβίζονται από τα κόμματα της πλουτοκρατίας χωρίς να εγκλωβίζονται στον οπορτουνισμό, θα συσπειρώνονται και θα οικοδομούν τη δική τους συμμαχία.
Σ' αυτό το καθήκον επικεντρώνουν οι Θέσεις της ΚΕ στο 17ο Συνέδριο, το ζήτημα που αποτελεί το θεμέλιο για την ισχυροποίησή του.
Και επίσης: «Η ταξική πάλη μπορεί να οδηγήσει σε σχετική βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, να μετριάσει τις απώλειες και την οξύτητα των προβλημάτων για μια ορισμένη περίοδο. Δεν μπορούν όμως να καταργηθούν οι εγγενείς τάσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την κατάργηση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Διαφορετικά, αυτό που πάντα συμβαίνει είναι τα κέρδη που αποσπούν με αγώνες οι εργαζόμενοι σε έναν τομέα να συνοδεύονται από απώλειες και ζημίες σε άλλους τομείς».
Πράγματι, η ταξική πάλη μπορεί να μετριάζει τις απώλειες για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της από την επιθετικότητα του κεφαλαίου σε ό,τι έχει σχέση με τους όρους ζωής τους, αλλά δεν μπορεί να αναστρέψει την τάση της ολοένα και πιο δυσμενούς θέσης τους. Η επιδείνωση της θέσης τους συνολική και καθολική και πάντως οι ταξικές ανισότητες, αυτή είναι η τάση, γενικά διευρύνονται.
Γι' αυτό και η αντίληψη σε σχέση με τις απεριόριστες δυνατότητες του αγώνα της εργατικής τάξης στα πλαίσια του συστήματος δεν είναι παρά μια «ριζοσπαστική» μορφή του ρεφορμισμού. Και αν δεν αντιμετωπίζεται ιδεολογικά γίνεται επικίνδυνη, γιατί ουσιαστικά αποδυναμώνει την πάλη για την ανατροπή του, εμποδίζει τη συσπείρωση σε αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.
Απ' αυτή την άποψη πρέπει να συνειδητοποιείται προκειμένου να αποτελεί συστατικό στοιχείο της πολιτικής δράσης του Κόμματος η εκτίμηση των Θέσεων της ΚΕ ότι: «Το μαζικό λαϊκό κίνημα, στο βαθμό που δε θέτει σε αμφισβήτηση την κυρίαρχη πολιτική, στο βαθμό που δεν αντιστέκεται σε όλη τη γραμμή της επίθεσης, δεν οδηγεί στον απεγκλωβισμό από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ, χάνει τη δυναμική του, δεν έχει την απαιτούμενη αποτελεσματικότητα», προκειμένου να χτυπούν όλα τα σφυριά της πολιτικής μας δράσης στο κύριο καθήκον και με ενιαία αντίληψη, να δρα ολόκληρο το Κόμμα με βάση το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, τη γραμμή συσπείρωσης όπως την επεξεργάστηκε το 16ο Συνέδριο.
Η εξασφάλιση της ικανότητας να δρούμε έτσι θα κάνει πέρα το δίλημμα «αγώνας για τα άμεσα προβλήματα ή αγώνας για την προοπτική». Δίλημμα που επίμονα, κυρίως από τις δυνάμεις της συναίνεσης και του οπορτουνισμού, καλλιεργείται στις γραμμές του κινήματος, ώστε μπροστά στο υποτιθέμενο άμεσο που μπορεί να λύνεται από μια δήθεν καλύτερη πολιτική διαχείρισης χάνεται η αναγκαιότητα του αγώνα για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών του λαού, για τη διεκδίκηση όλων όσα του ανήκουν. Αναγκαιότητα που αντικειμενικά και υποχρεωτικά, σε συνδιασμό με την αποφασιστική ενιαία πολιτική δράση των κομμουνιστών, θα ωθεί στην πάλη για τη λαϊκή εξουσία και θα συνειδητοποιείται από ολοένα και πλατύτερες μάζες.
Και σ' αυτό το θεμελιακό ζήτημα η ΚΕ στις Θέσεις θέτει την αναγκαιότητα της βαθιάς, ιδεολογικοπολιτικής αφομοίωσης της στρατηγικής και του Προγράμματος του Κόμματος, της εξασφάλισης ενιαίας αντίληψης, για το πώς αυτή προωθείται.
Στη συγκέντρωση, που διοργανώνουν η ΚΕ του ΚΚΕ και το ΚΣ της ΚΝΕ, θα μιλήσει η Αλέκα Παπαρήγα, στις 7.30 μ.μ.
Οι νέοι που συναντήθηκαν το προηγούμενο διάστημα με την ΚΝΕ και το ΚΚΕ, μέσα από τους αγώνες, με αφορμή τις δυο εκλογικές μάχες ή το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, καλούνται μαζικά να δώσουν το «παρών» στη σημερινή εκδήλωση και σ' αυτήν την κατεύθυνση δούλεψαν όλες τις προηγούμενες μέρες οι Οργανώσεις της ΚΝΕ στο Λεκανοπέδιο. Εξάλλου, οι νέοι και οι νέες της ΚΝΕ έχουν ανοίξει πλατιά στη νεολαία τη συζήτηση για το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ και τους στόχους του, συζητούν μ' αυτούς για την ανάγκη ισχυροποίησης του Κόμματος. Και δεν είναι λίγοι αυτοί, που εμπιστεύονται το ΚΚΕ, που βλέπουν μέσα στις θέσεις και τη δράση του το μέλλον που τους αξίζει, που επιλέγουν να σταθούν στο πλευρό του, στον αγώνα για τα δικαιώματά τους στη μόρφωση, στη δουλιά, στη ζωή, στον αγώνα για το αύριο, για το σοσιαλισμό.
Σ' ολόκληρη την ιστορική του διαδρομή, το ΚΚΕ συνδέθηκε με τους αγώνες της νέας γενιάς, στηρίχτηκε από τους νέους, εξέφρασε τα οράματα και τις ελπίδες τους. Σήμερα, η νεολαία έχει επίσης κάθε λόγο να συμπορευτεί με το ΚΚΕ, να πάρει τη θέση της στο Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο πάλης, να επενδύσει για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, για ένα σοσιαλιστικό μέλλον. Αυτή η προοπτική είναι και ρεαλιστική και αναγκαία, λένε το ΚΚΕ και η ΚΝΕ.
Θα παρουσιαστεί δραματοποιημένο ένα μέρος από το έργο του Κώστα Βάρναλη «Το φως που καίει». Γι' αυτό έχουν δουλέψει ο Γεράσιμος Βάκρος και οι ηθοποιοί Χρήστος Ασλανίδης, Νίκος Ζώκας, Νίκος Καραγιώργης και Ελενα Βουμβάκη, ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια φρόντισε ομάδα καλλιτεχνών του ΚΚΕ. Μ' αυτόν τον τρόπο, η ΚΝΕ και το ΚΚΕ επέλεξαν να αποτίσουν φόρο τιμής στον μεγάλο ποιητή και αγωνιστή, που πριν από τριάντα χρόνια έφυγε από τη ζωή κι άφησε κοντά μας μόνο το σημαντικό του έργο. Ο ποιητής του «Οδηγητή» στηλιτεύει την αστική τάξη, τις αξίες και την κατάπτωσή της, με εργαλείο τη σάτιρα, ενώ, παράλληλα, φωτίζει τη διέξοδο. «Το φως που καίει» κινείται ανάμεσα σ' αυτούς τους δυο πόλους: Την αθλιότητα του παρόντος κόσμου και την αισιοδοξία ενός καλύτερου κόσμου, απελευθερωμένου από την εκμετάλλευση. Κόντρα, λοιπόν, στο εύπεπτο θέαμα και τα «σκουπίδια» που πλασάρονται απλόχερα απ' όσους σήμερα εμπορεύονται τα καλλιτεχνικά δρώμενα στη χώρα μας, το ΚΚΕ κι η ΚΝΕ παρουσιάζουν στη σημερινή εκδήλωση μια διαφορετική πολιτιστική πρόταση.