«Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη

Πώς έγινε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες; έτσι και με το φεστιβάλ. Πρόσωπα και, κυρίως, εταιρίες έκοψαν από τις «οικονομίες» τους (τα υπερκέρδη και τις φορολογικές απαλλαγές) κάποιο (πενιχρό) κονδύλι και έβαλαν τις φάτσες τους (τις φίρμες τους) στις αφίσες και στα άλλα υλικά της γιορτής! Εκθαμβοι, εμείς όλοι, κάνουμε το σταυρό μας μπροστά στην Boutari, στη Mythos, στην Pepsi, στη Fiat, το γαλλικό τηλεοπτικό κανάλι tv5, το Γαλλικό Κέντρο Κινηματογράφου, τη Γαλλική εταιρία μεταφορών, τη Unifrance, τη Γαλλική πρεσβεία... Ελλάς - Γαλλία συμμαχία, για να μην ξεχνιόμαστε!

Το ουίσκι Jameson, όμως, τους ξεπέρασε όλους. Ανέλαβε να ποτίζει τους (επίσημους) επισκέπτες, με ποτό μοιράζοντας στους θεατές (χωρίς ποτό αυτοί) ένα δελτίο, με το οποίο τους καλεί να ψηφίσουν την καλύτερη - κατά τη γνώμη τους - ταινία. Το ουίσκι Jameson, όπως καταλαβαίνετε, σπονσάρει (τι λέξη!) το βραβείο κοινού. Ξύπνησε ένα πρωί πηγμένο στον ιδρώτα από την αγωνία για τον πολιτισμό και αποφάσισε να βοηθήσει! Πότε, πια, θα τελειώνουμε με τους σπόνσορες; Με αυτή την απάτη;

Την Πέμπτη το πρωί, βέβαια, η βιαστική (χρονικά) συνέντευξη Τύπου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, άθελά της τράβηξε την κουρτίνα και αποκάλυψε την αλήθεια. Το κράτος απόν, η τηλεόραση απούσα, οι κινηματογραφιστές απόντες, ο διευθυντής του φεστιβάλ μπήκε και βγήκε, τέσσερις - πέντε δημοσιογράφοι και καμιά δεκαριά περαστικοί. Και, ωστόσο, εκεί εξέθετε τα πεπραγμένα του και τα μελλούμενα ο μοναδικός, σχεδόν, φορέας παραγωγής στη χώρα μας. Απόλυτη αδιαφορία, καθώς όλα κινούνται μέσα στη γενική απογοήτευση και στο άγνωστο. Εστίες, δηλαδή, που προωθούν τον ατομικισμό. «Να τη βολέψω εγώ, και βλέπουμε»...

Το κράτος, πιστό στη μέθοδο της πελατειακής σχέσης, αρνείται να εγγράψει στον κρατικό προϋπολογισμό το κονδύλι της παραγωγής. Με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατόν να γίνει κανένας προγραμματισμός. Οσα μαζεύουμε τόσα ξοδεύουμε. Αθλια πολιτική για άθλιες κυβερνήσεις.

Η νέα κυβέρνηση, ακολουθώντας τις γνωστές μεθόδους του ΠΑΣΟΚ διαρκώς εξαγγέλλει ότι θα εξαγγείλει, χωρίς φυσικά να εξαγγέλλει! Αν ρωτήσεις «ποια είναι η κυβερνητική πολιτική για τον κινηματογράφο», όλοι θα πουν δεν υπάρχει. Μόνον οι πονηρεμένοι ξέρουν πως υπάρχει! Είναι αυτή που εφαρμόζεται! Ευκαιριακή, πελατειακή, πονηρή και κομπογιαννίτικη!

Κάποιοι κριτικοί, κάποιων εφημερίδων, και κυρίως κάποιοι δημοσιογράφοι του ρεπορτάζ, κάνουν ή προσπαθούν να κάνουν τις δικές τους παρεμβάσεις πάνω στο έτσι και αλλιώς προβληματικό κινηματογραφικό έργο. Αλλοι μοιράζουν από πριν τα βραβεία, άλλοι σκορπούν διάφορες διαδόσεις, άλλοι πέφτουν πάνω στα έργα και τα κατακρεουργούν.

Αυτή η πρακτική, που είναι πρακτική χρόνων, αναγκάζει πολλούς δημιουργούς (τους πιο ευάλωτους, φυσικά), να δένονται πίσω από ένα ακόμα άρμα. Το άρμα του κριτικού, του δημοσιογράφου, της συγκεκριμένης εφημερίδας. Πολλοί απ' αυτούς (τους ευάλωτους) προσβλέπουν σε κάποια πρεμιέρα, σε κάποια προβολή!

«Ουτοπία»

Του Γιώργου Καρυπίδη

Περίληψη: Οταν ο Εκτωρ Μόρρος, σκηνοθέτης ειδήσεων σε τηλεοπτικό σταθμό, διαπιστώνει ότι η άγνωστη γυναίκα που επίμονα ονειρεύεται μοιάζει απίστευτα με την Αννα Βιλέζ, σύζυγο του Βέρνερ Βιλέζ - στέλεχος μιας πολυεθνικής φαρμακευτικής εταιρίας - αποφασίζει να ανακαλύψει τη σύνδεση του δικού του παρελθόντος με αυτό της Αννας, τη σχέση της με τον άντρα της αλλά και με τον ψυχίατρό της. Προσπαθώντας να βρει απαντήσεις στα ερωτήματά του, θα μπερδευτεί σε επικίνδυνες «ανασκαφές» και οδυνηρές αποκαλύψεις.

Ο σκηνοθέτης: Γεννήθηκε το 1946 στη Θεσ/νίκη. Μαθήματα ζωγραφικής στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Αμστερνταμ, και μαθήματα κιν/φου στη Σχολή Κιν/φου. Εκανε τρία ντοκιμαντέρ για τον τηλεοπτικό σταθμό SFB στο Βερολίνο. Από 1975 γύρισε πάνω από 100 ντοκιμαντέρ. Συνεργάστηκε με διάφορα περιοδικά όπου δημοσίευσε κριτικά κείμενα για τον κιν/φο και την πεζογραφία (πρώτος στην Ελλάδα έγραψε για τον νέο ιρανικό κιν/φο και τον Κιαροστάμι.). Εξέδωσε δύο συλλογές διηγημάτων: «Πρωταθλητής καταδύσεων» το 1992 και «Η διάλεκτος του σκορπιού» το 1998.

«Μετεωρίτες»

Του Γιάννη Μαυρογέννη

Περίληψη: Μια ΙΣΤΟΡΙΑ: Που εξελίσσεται σε έξι ωρών μιας μέρας (ΧΡΟΝΟ - ΚΑΨΟΥΛΑ), και κατά την οποία παρακολουθούμε... Ενα ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ: «Η βροχή των Μετεωριτών», που περιμένουν στις εννιά το βράδυ. Βασικό θέμα μιας Long Play Ραδιοφωνικής εκπομπής, στην οποία ακούγονται «σοβαρά» και «μη - σοβαρά». Εναν ΤΟΠΟ: ερημικό κολπίσκο, με «ερημική» Καντίνα (από πελάτες). Η «ιδανική» θέση παρατήρησης. Ενα ΠΡΟΒΛΗΜΑ: ότι στην ευρύτερη περιοχή της Καντίνας, δρα Επιδειξίας. Ενα «ΗΡΩΑ»: αστυνομικό, που ενώ είναι πολύ κοντά στη λύση μιας υπόθεσης με λαθραία - η οποία θα τον προωθήσει ιεραρχικά - του αναθέτουν την υπόθεση του Επιδειξία. Μια «ΑΣΧΕΤΗ»: με όλα τα παραπάνω, γιατί υποστηρίζει πως της αρκούν τα δικά της προβλήματα και ένας «υστερικός» gay να την κυνηγάει. Μια ΙΣΤΟΡΙΑ: Ανθρώπων!!!

Ο σκηνοθέτης: Εχει τελειώσει τη σχολή σκηνοθεσίας Ευγενίας Χατζίκου. Ως σεναριογράφος - σκηνοθέτης έχει δύο μικρού μήκους, την «Τρίτη Στάση Παγκρατίου» και «Η Βόλτα της Χελώνας», ενώ σαν σκηνοθέτης έχει δουλέψει στη διαφήμιση, σε τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ, σε video clip. Σαν παραγωγός έχει κάνει μικρού μήκους ταινίες και δύο μεγάλου μήκους, «Τα Χρυσά Μήλα των Εσπερίδων», σε σκηνοθεσία Σοφίας Παπαχρήστου και «17 στα 18» σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή.

«Νύφες»

Του Παντελή Βούλγαρη

Περίληψη: Καλοκαίρι 1922. Ο φωτογράφος Νόρμαν Χάρις και η Νίκη ταξιδεύουν στο ίδιο καράβι για την Αμερική. Ο Νόρμαν στην πρώτη θέση, η Νίκη στην τρίτη μαζί με άλλες 700 νύφες. Ολες κουβαλούν τη φωτογραφία ενός άγνωστου γαμπρού και το νυφικό τους στο βαλιτσάκι τους. Ο Νόρμαν συγκινείται βλέποντας τις νύφες της τρίτης θέσης. Η Νίκη είναι αυτή που τον εντυπωσιάζει περισσότερο. Σιγά - σιγά γνωρίζονται και ερωτεύονται. Το υπερωκεάνιο «King Alexander» φτάνει στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Στο κατάστρωμα γράφεται ο επίλογος της σχέσης Νίκης - Νόρμαν. Οι Νύφες είναι μια ιστορία για τα δυνατά συναισθήματα, για τα διλήμματα, για τη συνείδηση, για την υπεύθυνη στάση. Για τις μικρές στιγμές, τα βλέμματα, τα αγγίγματα, τα «ναι» και τα «όχι» που μετράνε στη ζωή.

Ο σκηνοθέτης: Γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1940, και σπούδασε στη Σχολή Σταυράκου. Αρχικά εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτης και γύρισε την πρώτη μικρού μήκους ταινία του το 1965. Εκτοτε οι ταινίες του έχουν αποσπάσει διεθνείς διακρίσεις και βραβεία, καθιερώνοντάς τον ως έναν από τους κορυφαίους Ελληνες σκηνοθέτες της γενιάς του. Εχει σκηνοθετήσει επίσης ντοκιμαντέρ για την ελληνική τηλεόραση, καθώς και ένα ωριαίο ντοκιμαντέρ με θέμα τον Γιάννη Ρίτσο για τη γερμανική τηλεόραση. Επίσης, έχει σκηνοθετήσει για το θέατρο. Το 1995 ο Παντελής Βούλγαρης τιμήθηκε από το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης με αναδρομή στο έργο του.

«Φτάσαμεεε!...»

Του Σταύρου Τσιώλη

Περίληψη: Αύγουστος και το περίφημο νυχτερινό κέντρο του Μίμη «THE RIVER» στη Λιβαδειά χρειάζεται ορχήστρα μια και στους Δελφούς ξεκίνησε ήδη το Μεγάλο Συνέδριο Ελληνοαμερικανών Ομογενών. Από τα χαράματα αρχίζουν να καταφτάνουν μουσικά συγκροτήματα απ' όλη την Ελλάδα για να πάρουν τη δουλιά! Στη διάρκεια του εικοσιτετραώρου σαράντα μουσικοί και τραγουδιστές, μέσα σε αυτούς οι Γιάννης Ζουγανέλης, Αννα Παναγιωτοπούλου, Παύλος Κοντογιαννίδης, Ταμίλα Κουλίεβα, Κωνσταντίνα, Χρήστος Τσάγκας, Μάκης Κοντιζάς, Αργύρης Μπακιρτζής, Ελένη Φιλίνη, Πάνος Σκουρολιάκος, Χριστόφορος Ζαραλίκος και άλλοι παλιοί γνώριμοι και μη, θα προβάρουν τα τραγούδια τους, θα λογομαχήσουν, θα αναπολήσουν, θα φλερτάρουν, τρώγοντας, πίνοντας, τραγουδώντας και παίζοντας μουσική. Ενα πολύχρωμο μωσαϊκό χαρακτήρων ξεδιπλώνεται, αποκαλύπτοντας έναν ολότελα διαφορετικό κόσμο που αναπνέει δίπλα μας.

Ο σκηνοθέτης: Γεννήθηκε στην Τρίπολη, το 1937. Σπούδασε στην Αθήνα και ξεκίνησε την καριέρα του στον κινηματογράφο το 1957, ενώ ήταν ακόμα φοιτητής. Εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτης σε 56 ταινίες - από το 1963 για τη Φίνος Φιλμ. Το 1968 σκηνοθέτησε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, «Ο μικρός δραπέτης». Ακολούθησε μια σειρά από σημαντικές και εμπορικά επιτυχημένες ταινίες. Το 1970, αφού γύρισε την «Κατάχρηση εξουσίας», μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, σταμάτησε να κάνει ταινίες και στράφηκε προς καλλιτεχνικές ενασχολήσεις, όπως η εικονογραφία. Επέστρεψε στον κινηματογράφο το 1985 με ταινίες που έχουν προβληθεί και διακριθεί διεθνώς.

«Ονειρο πικρό»

(Khab e talkh)

Του Μωυσή Αμιργιουσεφή

(Mohsen Amiryoussefi)

Περίληψη: Εδώ και σαράντα χρόνια, ο Αμπάς Εσφαντιάρ πλένει και προετοιμάζει τους νεκρούς προτού τους συνοδέψει στην τελευταία τους κατοικία. Μια μέρα, ο Εσφαντιάρ, όπως συνέβη και σε πολλούς παλιούς πελάτες του, αρχίζει να νιώθει την παρουσία του Εζραέλ, του Αγγελου του Θανάτου. Είναι άραγε κι ο Εσφαντιάρ θνητός;

Ο σκηνοθέτης: Γεννήθηκε στο Αμπαντάν, το 1972. Κάτοχος Master's στα μαθηματικά από το Πανεπιστήμιο του Ισπαχάν, έγραψε θεατρικά έργα και σενάρια προτού τελικά στραφεί στο πάθος του: τη σκηνοθεσία. Το «Πικρό όνειρο» είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του.