Εκδήλωση για το γιορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς και των 60 χρόνων από τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών διοργανώνει η Κομματική Οργάνωση Πειραιά αύριο Σάββατο, στις 7 μ.μ., στο Εθνικό Κλειστό Γυμναστήριο Πειραιά «Πέτρος Καπαγέρωφ» (Παπαστράτου και Φωκίωνος). Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο Μάκης Μαΐλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Μετά τα σχετικά αφιερώματα θα ακολουθήσει πρόγραμμα από την παιδική χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου και το συγκρότημα της Μαρίας Δημητριάδη, στην οποία συμμετέχει ο Μανώλης Ανδρουλιδάκης.

Με την ευκαιρία της 60ής επετείου από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη ξεδιπλώνονται τις επόμενες μέρες σ' όλη τη χώρα πολύμορφες εκδηλώσεις. Συγκεκριμένα:

-- Εκδήλωση για τα 60 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη πραγματοποιείται σήμερα Παρασκευή, στις 8 μ.μ. στο Κοινοτικό Κατάστημα Καλοχωρίου Θεσσαλονίκης. Θα μιλήσει ο εκπαιδευτικός Γιώργος Τεμεκενίδης, μέλος της ΝΕ της ΚΟΘ του ΚΚΕ.

-- Από την Επιτροπή Ειρήνης Κοζάνης την Κυριακή 15 Μάη, συγκέντρωση στις 6 μ.μ. στο μνημείο της Εθνικής Αντίστασης, στην Παναγιά Κοζάνης.

-- Συγκέντρωση πραγματοποιείται την Κυριακή 15 Μάη, στις 7 μ.μ. και στο Πολιτιστικό Κέντρο της Θέρμης Θεσσαλονίκης. Θα μιλήσει ο Γιώργος Χουρμουζιάδης, βουλευτής του ΚΚΕ.

Αυστριακοί ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν κάτι φαγώσιμο. Την ίδια εποχή το σιτάρι σάπιζε στα χωράφια αθέριστο

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση 1929 - 1933 συγκλόνισε συθέμελα ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα και τίναξε στον αέρα όλες τις θεωρίες περί μόνιμης σταθεροποίησης που είχαν γνωρίσει μεγάλη διάδοση από αστούς και σοσιαλδημοκράτες το προηγούμενο διάστημα. Η κρίση ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Η βορειοαμερικανική οικονομία γνώρισε τεράστιες καταστροφές (χρεοκοπία επιχειρήσεων, τραπεζών, τεράστια ανεργία που έπληξε περί τα 17 εκατομμύρια εργαζόμενους, πείνα, εξαθλίωση κ.ο.κ.)¹. Ομως, γιατί η κρίση ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, από την πιο ισχυρή, εκείνη την περίοδο, καπιταλιστική οικονομία στον κόσμο;

Οπως έχουμε ήδη αναφέρει, η αμερικανική οικονομία ήταν η πιο συμβατή με τις απαιτήσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης σε συνθήκες του ιμπεριαλισμού, γιατί στηριζόταν στην πολιτική των «ανοιχτών θυρών», δηλαδή στην ελεύθερη κίνηση των κεφαλαίων και των εμπορευμάτων. Εντούτοις, συναντούσε τεράστια εμπόδια στην ανάπτυξή της, λόγω της ύπαρξης του αποικιοκρατικού συστήματος που στερούσε από το αμερικανικό κεφάλαιο τεράστιες αγορές, πλουτοπαραγωγικές πηγές και φθηνό εργατικό δυναμικό. Η κρίση, λοιπόν, χτύπησε πρώτα την πόρτα των ΗΠΑ, γιατί εκεί η κεφαλαιοκρατική συσσώρευση έφτασε σε τέτοιο σημείο ανάπτυξης που δεν ήταν δυνατόν να την απορροφήσει η αμερικανική αγορά και ο υπόλοιπος κόσμος, στον οποίο το αμερικανικό κεφάλαιο μπορούσε να κινηθεί με κάποια σχετική ελευθερία. Δεν είναι, επίσης, τυχαίο που η δεύτερη χώρα που επλήγη περισσότερο από την κρίση, μετά τις ΗΠΑ, είναι η ανερχόμενη Γερμανία. Μια χώρα που λόγω της ανόρθωσης της οικονομίας της παρουσιάζει επίσης μεγάλους ρυθμούς κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, που όμως η απορρόφηση αυτής της συσσώρευσης από την παγκόσμια οικονομία σκοντάφτει πάνω στα εμπόδια του αποικιοκρατικού συστήματος.

Σημαντική, αλλά και ταυτόχρονα ενδεικτική, είναι η εικόνα που παρουσιάζουν στο διάστημα της κρίσης τα τέσσερα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη όσον αφορά στους τομείς της παραγωγής και της απασχόλησης. Ο δείκτης της βιομηχανικής παραγωγής (1929 = 100) ήταν το 1932 στην Αγγλία - 83, στη Γαλλία - 72, στις ΗΠΑ - 54 και στη Γερμανία - 53. Το 1938 στη Γαλλία ανέβηκε μόνο στο 76 και στις ΗΠΑ έως το 72. Η ανεργία τραντάζει όλες τις κεφαλαιοκρατικές χώρες και παίρνει καταστροφικές διαστάσεις. Το 1932 στην Αγγλία υπήρχαν 3,5 εκατομμύρια άνεργοι, στη Γερμανία 8 εκατομμύρια και στις ΗΠΑ 17 περίπου εκατομμύρια².

Η κρίση αποδιάρθρωσε το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, οδήγησε σε χρεοκοπία τους θεσμούς του, όξυνε τις αντιθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες, ενώ το ξεπέρασμά της σηματοδοτεί το πέρασμα σε πρωτόγνωρες μορφές αντίδρασης. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, οι αστικές τάξεις σκληραίνουν τη στάση τους απέναντι στο προλεταριάτο, με την τρομοκρατία και την ανοιχτή υποστήριξη του φασισμού, μέσω του οποίου επιδιώκουν την ενίσχυση της θέσης τους. Ταυτόχρονα, το κυνηγητό των εξοπλισμών παίρνει νέες διαστάσεις, ενώ η οικονομία στρατιωτικοποιείται. Η στρατιωτικοποίηση της οικονομίας είναι ιδιαίτερα εμφανή ως τάση για την αντιμετώπιση της κρίσης στη Γερμανία και την Ιαπωνία και υποδηλώνει ότι το θέμα του ξαναμοιράσματος και της αναδιοργάνωσης του κόσμου σε νέα βάση μπαίνει επί τάπητος.

Οι κομμουνιστές είχαν δει πολύ έγκαιρα - πριν ακόμη ξεσπάσει η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση - πού πήγαιναν τα πράγματα. Το 1927 ο Στάλιν έγραφε μεταξύ άλλων: «Πάλιωσε κιόλας το ξαναμοίρασμα του κόσμου και των σφαιρών επιρροής που έγινε με τον τελευταίο ιμπεριαλιστικό πόλεμο... Η πρωτοφανής αύξηση των εξοπλισμών, ο γενικός προσανατολισμός των αστικών κυβερνήσεων σε φασιστικές μεθόδους διακυβέρνησης, η σταυροφορία ενάντια στους κομμουνιστές, η λυσσασμένη καμπάνια ενάντια στην ΕΣΣΔ, η ανοιχτή επέμβαση στην Κίνα, όλα αυτά είναι διάφορες πλευρές του ιδίου φαινομένου, της προετοιμασίας ενός νέου πολέμου για το ξαναμοίρασμα του κόσμου»³.

Τα πράγματα είχαν ακριβώς έτσι, κι ακόμη χειρότερα, με το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Ο καπιταλισμός οδηγούνταν στην κυριαρχία της αντίδρασης σε όλη τη γραμμή, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικοπολιτικής ζωής σε παγκόσμιο επίπεδο και σε κάθε χώρα χωριστά. Η άρνηση, για παράδειγμα, ακόμη και αυτής της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είχε γνωρίσει εκπληκτική διάδοση τη δεκαετία του '30 σε ολόκληρο τον κόσμο. Ενδεικτικό του κλίματος, για παράδειγμα, είναι ένα άρθρο του κορυφαίου Βρετανού αστού πολιτικού Λόιδ Τζορτζ, ο οποίος έλεγε μεταξύ άλλων: «Ο σεβασμός τον οποίον άλλοτε έτρεφεν ο λαός προς το κοινοβούλιον αντικατεστάθη από ένα αίσθημα αδιαφορίας και δυσφορίας. Κάτι νοσηρόν υπάρχει εις την σημερινήν λειτουργίαν του κοινοβουλευτισμού»⁴.

Πώς, όμως, μπορούσε να τίθεται το ζήτημα από τη σκοπιά των μαρξιστών; Μόνον μ' έναν τρόπο, τον οποίο ο Λένιν είχε υποδείξει όταν μέσα στην καρδιά του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου έγραφε⁵: «Ο καπιταλισμός γενικά και ο ιμπεριαλισμός ειδικότερα μετατρέπει τη δημοκρατία σε αυταπάτη. Ταυτόχρονα, όμως, ο καπιταλισμός γεννάει δημοκρατικές τάσεις στις μάζες, δημιουργεί δημοκρατικούς θεσμούς, οξύνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό, που αρνείται τη δημοκρατία και στις μάζες που τείνουν προς τη δημοκρατία. Ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός δεν είναι δυνατό να ανατραπούν με κανενός είδους δημοκρατικούς μετασχηματισμούς, ακόμη και με τους πιο '' ιδανικούς'', αλλά μόνο με μια οικονομική ανατροπή. Το προλεταριάτο, όμως, που δε διαπαιδαγωγείται στην πάλη για τη δημοκρατία, δεν είναι ικανό να πραγματοποιήσει την οικονομική ανατροπή».

Η πάλη κατά του φασισμού ήταν μια τέτοια μορφή πάλης, όχι στενή και περιορισμένη μάχη για αστική δημοκρατία, αλλά πλατιά μάχη για ολοκληρωμένη πραγματική λαϊκή δημοκρατία.

1. Ν. Ψυρούκη: «Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος», εκδόσεις ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, σελ. 58, Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ, στο ίδιο, σελ. 251- 257.

2. «Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος», Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», τόμος 1ος, σελ. 14.

3. Ι. Στάλιν: «Απαντα», εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, 1952, τόμος 9ος, σελ. 363 - 364

4. Σεραφείμ Μάξιμου: «Κοινοβούλιο ή δικτατορία;», εκδόσεις «Στοχαστής», σελ. 152.

5. Λένιν: «Απαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 30, σελ. 71.

(Συνεχίζεται)

Με πρωτοβουλία της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, συντάχθηκε ανακοίνωση που υπογράφουν 16 ακόμα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και καταδικάζει την ασέβεια στους νεκρούς και την παραχάραξη της Ιστορίας.

Η ανακοίνωση έχει ως εξής:

«Τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που υπογράφουν, αρνούνται να νομιμοποιήσουν την προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας που επιχειρείται στο Ευρωκοινοβούλιο από τους εκπροσώπους και υποστηριχτές του ιμπεριαλισμού. Αρνούνται να συναινέσουν στην ιεροσυλία και προσβολή της μνήμης των εκατομμυρίων ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους, τραυματίστηκαν ή έμειναν ανάπηροι, βασανίστηκαν ή φυλακίστηκαν για να ηττηθεί ο φασισμός.

Το επαίσχυντο ψήφισμα, που κατατέθηκε από την Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων, διαστρεβλώνοντας και βεβηλώνοντας την ιστορική αλήθεια, συκοφαντώντας τους κομμουνιστές και τη Σοβιετική Ενωση, που ήταν ο καθοριστικός παράγοντας της αντιφασιστικής νίκης, προσπαθεί να δηλητηριάσει τη συνείδηση των νεότερων γενιών, ώστε να αποδεχτούν τα σημερινά εγκλήματα του ιμπεριαλισμού και να μην αγωνίζονται για την ανατροπή του. Θέλει να κρύψει το γεγονός πως ο φασισμός γεννήθηκε, ανδρώθηκε από τον ίδιο τον καπιταλισμό. Στηρίχτηκε από πολιτικές δυνάμεις που τον αποδέχονται και τον υπηρετούν. Θέλει να κρύψει το γεγονός πως ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, ότι ο κοινός εχθρός τον οποίο ήθελαν να εξαφανίσουν ήταν η Σοβιετική Ενωση, το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος.

Ηδη η ΕΕ πρωτοστατώντας στο σβήσιμο της ιστορικής μνήμης καθιέρωσε την 9η Μάη ως "Ημέρα της Ευρώπης" απαλείφοντας την "Ημέρα της Νίκης των λαών". Η ανακοίνωση της Κομισιόν, καθώς και το απαράδεκτο, ανιστόρητο ψήφισμα ονοματίζουν την απελευθέρωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης ως νέα τυραννία και κατοχή, συνηγορώντας έτσι και στηρίζοντας πολιτικά την αναστύλωση των χιτλερικών συμβόλων σε χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης. Συναινώντας στην πολιτική κυβερνήσεων των βαλτικών χωρών, που διώκουν τους αντιφασίστες και επαινούν τους συνεργάτες των Ες-Ες. Επικροτώντας την πολιτική που στη Γερμανία και την Αυστρία οι λιποτάκτες του γερμανικού στρατού θεωρούνται "εθνική ντροπή", ενώ οι φασίστες αποκαθίστανται υλικά και ηθικά ως "εθνικοί ήρωες".

Καμία πλαστογραφία δε θα σβήσει τις εποποιίες του Στάλινγκραντ, του Λένινγκραντ, της Μόσχας, του Κουρσκ, της Σεβαστούπολης, ούτε μπορεί να αμαυρώσει τις αμέτρητες θυσίες των κομμουνιστών της Σοβιετικής Ενωσης, της Ευρώπης και όλου του κόσμου.

Κανένα ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου δεν πρόκειται να απαλείψει την ανάρτηση της κόκκινης σημαίας στο Ράιχσταγ, που συμβόλιζε τη νίκη του σοσιαλισμού κατά του φασισμού.

Πολύ περισσότερο, όσο λυσσαλέα και αν είναι η επίθεση του ιμπεριαλισμού, δεν πρόκειται να σταματήσει την κοινωνική εξέλιξη προς το σοσιαλισμό.

Το μήνυμα της αντιφασιστικής νίκης 60 χρόνια μετά είναι ζωντανό και επίκαιρο. Συνδέεται με την ενωμένη νικηφόρα πάλη των λαών κατά της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, η οποία θα έχει την ίδια τύχη με τον φασιστικό άξονα, δηλαδή τη συντριβή».

Υπογράφουν οι ευρωβουλευτές:

1. Αδάμου Αδάμος, (Κύπρος)

2. Φιγκεϊρέδο Ιλντα, ΚΚ Πορτογαλίας

3. Φλασάροβα Πανί Βέρα ΚΚ Τσεχίας - Μοραβίας (Τσέχικη Δημοκρατία)

4. Γκεγέιρο Πέδρο, ΚΚ Πορτογαλίας

5. Γκουιντόνι Ουμπέρτο, ΚΚ Ιταλίας

6. Ενίν Ζακί ΚΚ Γαλλίας

7. Κοχλιτσέκ Τζαρομίρ ΚΚ Τσεχίας - Μοραβίας (Τσέχικη Δημοκρατία)

8. Μανωλάκου Διαμάντω, ΚΚΕ

9. Μαστάλκα Τζάιρι, ΚΚ Τσεχίας - Μοραβίας (Τσέχικη Δημοκρατία)

10. Παφίλης Αθανάσιος, ΚΚΕ

11. Ράνσντορφ Μιλόσλαβ, ΚΚ Τσεχία - Μοραβίας (Τσέχικη Δημοκρατία)

12. Ρεμέκ Βλαντιμίρ, ΚΚ Τσεχίας - Μοραβίας (Τσέχικη Δημοκρατία)

13. Ρίτζο Μάρκο, ΚΚ Ιταλίας

14. Στροζ Ντανιέλ, ΚΚ Τσεχίας - Μοραβίας (Τσέχικη Δημοκρατία)

15. Τούσσας Γιώργος, ΚΚΕ

16. Βάκενκνεχτ Σάρα, ΚΟΔΗΣΟ (Γερμανία).

Στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού μοιράζει ζεστό γεύμα σε κατοίκους του Βερολίνου

Από την ελληνική πλευρά αξίζει να σημειώσουμε ότι έδωσαν θετική ψήφο οι βουλευτές της ΝΔ, ακολουθώντας τις εντολές του ΕΛΚ, ενώ καταψήφισε το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ.

Σύμφωνα με το ψήφισμα της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων, που ενεκρίθη με 403 ψήφους υπέρ, 49 κατά και 33 αποχές, για τα 60 χρόνια από τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου αποτείνεται δήθεν φόρος τιμής «σε όλα τα θύματα της ναζιστικής τυραννίας, αλλά και όλες τις συμμαχικές δυνάμεις που θυσιάστηκαν στον πόλεμο κατά του ναζισμού και του φασισμού».

Ωστόσο, ακολουθώντας και το πνεύμα της συζήτησης του θέματος στην Ολομέλεια, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διαστρεβλώνει και επίσημα τα ιστορικά γεγονότα, καθώς αναφέρει ότι «για ορισμένα έθνη, το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου σήμανε την ανανέωση της τυραννίας που τους επιβλήθηκε από τη σταλινική Σοβιετική Ενωση: κατά συνέπεια, χαιρετίζεται το ότι, σήμερα, οι λαοί της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης μπορούν να απολαμβάνουν την ελευθερία τους, ύστερα από δεκαετίες σοβιετικής κυριαρχίας ή κατοχής, ή άλλης μορφής κομμουνιστικών δικτατοριών».

Σημειώνει ότι υπάρχει «ανάγκη ενιαίας στάσης κατά κάθε μορφής ολοκληρωτισμού, οιουδήποτε ιδεολογικού υποβάθρου» και τονίζει τη σημασία του «να κρατηθούν ζωντανές οι μνήμες του παρελθόντος, δεδομένου ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει συμφιλίωση χωρίς την αλήθεια και την ιστορική μνήμη». Χαρακτηρίζει, μάλιστα, την ΕΕ του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών σαν «παράδειγμα ένωσης εθνών και πολιτών που ξεπέρασαν το διχασμό μεταξύ θυτών και θυμάτων και μεταξύ νικητών και ηττημένων».

Καταλήγει δε η ανακοίνωση του Ευρωκοινοβουλίου ότι δήθεν «μόνο μια ισχυρή Ευρώπη, βασιζόμενη στις αξίες του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας, επιτρέπει να ξεπεραστούν οι αγριότητες του παρελθόντος».

Εκ μέρους της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, ο Θανάσης Παφίλης στην επεξήγηση ψήφου του σημείωσε τα εξής: «Καταψηφίζουμε το επαίσχυντο ψήφισμα που, χρησιμοποιώντας μεθόδους Γκαίμπελς παραχαράσσει και διαστρεβλώνει την Ιστορία.

Συκοφαντούνται οι Κομμουνιστές και η Σοβιετική Ενωση που ήταν πρωτοπόροι στην αντίσταση, τις θυσίες και τη νίκη κατά του φασισμού, από τις πολιτικές δυνάμεις που συναινούν στο ψήφισμα και που είναι οι ίδιες που με την πολιτική τους έθρεψαν, στήριξαν ή ανέχθηκαν την άνοδο του φασισμού. Οι ίδιες δυνάμεις ονομάζοντας την απελευθέρωση των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης από τον Κόκκινο Στρατό ως νέα κατοχή στηρίζουν πολιτικά και σήμερα την αναστύλωση των χιτλερικών συμβόλων, δίνουν πολιτικό άλλοθι στους συνεργάτες των Ες-Ες και του φασισμού σε αυτές τις χώρες.

Ο φασισμός γεννήθηκε από τον ίδιο τον καπιταλισμό και η προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας επιχειρεί να δηλητηριάσει τη συνείδηση των νεότερων γενιών, ώστε να αποδεχτούν τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού και να μην αγωνίζονται για την ανατροπή του.

Η λυσσαλέα αντικομμουνιστική επίθεση δεν πρόκειται να σταματήσει την κοινωνική εξέλιξη προς το σοσιαλισμό και καμιά πλαστογραφία δεν μπορεί να ανατρέψει την ιστορική αλήθεια.

Το μήνυμα της αντιφασιστικής νίκης 60 χρόνια μετά είναι ζωντανό και επίκαιρο. Συνδέεται με την ενωμένη νικηφόρα πάλη των λαών κατά της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.

Υπενθυμίζουμε πως όσο ισχυρός και αν εμφανίστηκε ο φασιστικός άξονας, όσο έξαλλη και αν ήταν η Γκαιμπελική προπαγάνδα, δεν απέφυγε τη συντριβή και την ανάρτηση της κόκκινης σημαίας με το σφυροδρέπανο στο Ράιχσταγ, που συμβόλιζε και τη νίκη του σοσιαλισμού. Την ίδια τύχη θα επιφυλάξει και το μέλλον για το άδικο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα».