Ανάμεσα στα παλιρροϊκά κύματα και το αντιμάμαλο της παγκόσμιας και της ευρωπαϊκής πολυεπίπεδης κρίσης, όπου «καράβια χάνονται, βαρκούλες ανεμίζουν», επιχειρείται να ξεχαστεί η ουσία των προβλημάτων, δηλαδή η εκμεταλλευτική μανία του καπιταλισμού - ιμπεριαλισμού.

Και τελικά, τι ακριβώς έγινε, σχετικά με τη νομοθετική ρύθμιση για το βασικό μέτοχο και τις διαπλοκές κεφαλαίου και ΜΜΕ. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι μένει αμετακίνητη στην απόφαση να προωθήσει τη νομοθετική αντιμετώπιση του ζητήματος, προφανώς με «εκπτώσεις» πάνω σε βασικά σημεία, ενώ οι Βρυξέλλες εξακολουθούν ν' αντιδρούν και να μελετούν αντίμετρα, υπερασπιζόμενες την ασυδοσία των διαπλεκομένων.

Με τακτική παπατζήδων - «εδώ παπάς, εκεί παπάς...» στραγγαλίζουν το λαϊκό αίτημα για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την «υποσυντακτική» ευρωπαϊκή συνθήκη, μ' ένα περιφερόμενο προπαγανδιστικό πούλμαν υπέρ του «ναι».

Πέρασαν 60 χρόνια από τη λήξη του Β` Παγκόσμιου Πολέμου που σφραγίστηκε με τη νίκη των λαών κατά του φασιστικού ιμπεριαλιστικού συνασπισμού Γερμανίας - Ιαπωνίας - Ιταλίας και των συμμάχων τους. Ο «Ριζοσπάστης» ξεκινά σήμερα ένα ιστορικό αφιέρωμα σε συνέχειες προκειμένου να συμβάλει στην αντικειμενική και πραγματική καταγραφή των ιστορικών γεγονότων της περιόδου, με δεδομένο ότι μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες (1989 - 1991), ξεκίνησε μια πιο συντονισμένη παγκόσμια προσπάθεια αναθεώρησης της ιστορίας του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, που επιχειρεί να μειώσει ή και να σβήσει την προσφορά του Κομμουνιστικού Κινήματος στους λαούς όλου του κόσμου, την καθοριστική συνεισφορά της ΕΣΣΔ στη νίκη των λαών, να χειραγωγήσει μαζικά τις νεότερες γενιές στα σημερινά εγκλήματα της ιμπεριαλιστικής τάξης, συγκαλύπτοντας συνειδητά ότι οι άδικοι πόλεμοι ξεπηδούν από τη φλέβα του καπιταλιστικού συστήματος. Οτι οι πόλεμοι γίνονται, επειδή υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Χιτλερικοί στρατιώτες περνούν τα σύνορα εισβάλλοντας στην Πολωνία

To βράδυ της 31ης Αυγούστου του 1939 ομάδα ένοπλων ανδρών των Ες - Ες, ντυμένοι με πολωνικές στρατιωτικές στολές, εισέβαλαν στο κτίριο του ραδιοσταθμού τής, μεθοριακής με την Πολωνία, γερμανικής πόλης Γκλάιβιτς κι αφού έριξαν ορισμένους πυροβολισμούς μπροστά στα μικρόφωνα διάβασαν στην πολωνική γλώσσα ένα κείμενο που καλούσε τους Πολωνούς σε πόλεμο εναντίον της Γερμανίας. Μαζί τους οι χιτλερικοί είχαν και ορισμένους Γερμανούς ποινικούς εγκληματίες από στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους οποίους και εκτέλεσαν μόλις τελείωσε η όλη σκηνοθεσία και τους άφησαν πίσω τους ως αποδεικτικά στοιχεία της «πολωνικής επίθεσης μέσα στο γερμανικό έδαφος»¹. Σε λίγο όλοι οι γερμανικοί ραδιοσταθμοί με έκτακτες ανακοινώσεις τους ανήγγειλαν τη δήθεν πολωνική επίθεση εναντίον της χώρας τους, παρουσιάζοντας μάλιστα και τις... αποδείξεις των νεκρών δήθεν Πολωνών στρατιωτών. Την επομένη ο Χίτλερ, μιλώντας στο Ράιχσταγκ, αναφέρθηκε στην «πολωνική επίθεση» στο Γκλάιβιτς λέγοντας χαρακτηριστικά: «Την νύχταν ταύτην διά πρώτην φοράν Πολωνοί στρατιώται του τακτικού στρατού επυροβόλησαν επί του εδάφους μας. Από της 4ης και 45΄ π.μ. ανταποδίδομεν τα πυρά και του λοιπού εις τας βόμβας θ' απαντήσωμεν με βόμβας»².

Η ναζιστική Γερμανία άρχιζε να προετοιμάζει διπλωματικά την επίθεση κατά της Πολωνίας από την άνοιξη του 1939. Στις 21 Μάρτη του εν λόγω έτους ο Χίτλερ ζήτησε από την πολωνική κυβέρνηση την παραχώρηση του Δάντσιχ (Γκντανσκ) καθώς και ένα διάδρομο, ανάμεσα στο πολωνικό έδαφος, που να συνδέει τη Γερμανία με την ανατολική Πρωσία, αυτοκινητόδρομο και σιδηρόδρομο με δικαιώματα ατέλειας³.

Στις 11 Απρίλη του 1939 η γερμανική στρατιωτικοπολιτική ηγεσία ενέκρινε το σχέδιο πολέμου εναντίον της Πολωνίας που είχε την κωδική ονομασία «Λευκό Σχέδιο»⁴. Ολα έπαιρναν το δρόμο του πολέμου και δυνατότητα αποτροπής των επερχόμενων εξελίξεων δεν υπήρχε, εκτός κι αν γινόταν κατορθωτό να υπογραφεί αποτρεπτική στρατιωτικοπολιτική συμφωνία μεταξύ της ΕΣΣΔ, της Γαλλίας και της Αγγλίας. Ομως οι Αγγλογάλλοι δεν ενδιαφέρονταν ειλικρινά για κάτι τέτοιο, πράγμα που ήταν απολύτως εμφανές κι έλυνε τα χεριά του Χίτλερ.

Στις 22 Αυγούστου του 1939 ο Χίτλερ μίλησε σε σύσκεψη της ανώτατης στρατιωτικής ηγεσίας της Γερμανίας, που έγινε στο Ομπερζάλτσμπουργκ, και δεν άφησε περιθώρια παρανοήσεων: «Η ώρα - είπε⁵ - να καταληφθεί η Πολωνία έφτασε. Αυτό πρέπει να γίνει αμέσως, μια και υπάρχουν πολλές πιθανότητες τώρα να μη λάβουν μέρος η Γαλλία και η Αγγλία. Ο πόλεμος μεταξύ της Γερμανίας και των δυτικών κρατών είναι αναπόφευκτος. Πρώτος αντικειμενικός μας σκοπός πρέπει να είναι η κατάληψις της Πολωνίας και η καταστροφή των στρατιωτικών της δυνάμεων. Μια αιτία θα βρεθεί. Αλλωστε αυτό δεν έχει καμιά αξία γιατί το νικητή ποτέ δεν τον ρωτούν εάν έχει δίκιο ή όχι».

Τη νύχτα 30 προς 31 Αυγούστου 1939 η Γερμανία έστειλε τελεσίγραφο προς την Πολωνία, επαναλαμβάνοντας τις απαιτήσεις που προαναφέραμε. Η πολωνική κυβέρνηση, βλέποντας πως τα πράγματα δυσκόλευαν επικίνδυνα, έδωσε εντολή στον πρεσβευτή της στο Βερολίνο ν' αρχίσει αμέσως διαπραγματεύσεις, αλλά ο τελευταίος δεν κατόρθωσε να συναντηθεί με τους ηγέτες της χιτλερικής Γερμανίας. Το επόμενο βράδυ της 31ης Αυγούστου ο Χίτλερ εξέδωσε την Οδηγία υπ' αριθ. 1 με την οποία κινητοποιούσε τις στρατιωτικές δυνάμεις της χώρας του κατά ης Πολωνίας. Στο ντοκουμέντο αυτό, μεταξύ άλλων, αναφερόταν⁶: «Τώρα που έχουν εξαντληθή όλες οι πολιτικές πιθανότητες να διακανονισθή με ειρηνικά μέσα η κατάσταση στα ανατολικά σύνορα, κατάσταση αφόρητος για τη Γερμανία, απεφάσισα να επιτύχω λύσιν με τη δύναμη των όπλων. Η επίθεση εναντίον της Πολωνίας πρέπει να διεξαχθή συμφώνως με τις προετοιμασίες που έγιναν για το "Fall Weiss" (Λευκόν Σχέδιον), με τροποποιήσεις που θα προκύψουν, όσον αφορά το στρατό, από το γεγονός ότι από τότε έως τώρα συνεπληρώθησαν οι στρατιωτικές προπαρασκευές. Καμία μεταβολή δεν επέρχεται σχετικώς με την κατανομή των καθηκόντων και τους στόχους που θα επιδιώξουν οι επιχειρήσεις.

Ημερομηνία επιθέσεως: 1η Σεπτεμβρίου 1939. Ωρα επιθέσεως: 04. 45΄».

Τώρα πια το λόγο είχαν τα όπλα.

Οντως την 1η Σεπτέμβρη του 1939, στις 4.30΄ το πρωί, ο γερμανικός στρατός εισέβαλε στην Πολωνία. Οι στρατιές του Χίτλερ ξεχύθηκαν μέσω των πολωνικών συνόρων και συνέκλιναν προς τη Βαρσοβία από βορά, νότο και δυτικά. Ταυτόχρονα, τα πολεμικά αεροπλάνα άρχισαν το βομβαρδισμό του πολωνικού στρατού, των στρατιωτικών αποθηκών πυρομαχικών, των γεφυρών, των σιδηροδρόμων, ακόμη και των ανοχύρωτων πόλεων. Ο θάνατος σκέπαζε απ' άκρη σ' άκρη το πολωνικό έδαφος.

Η ναζιστική επίθεση στην Πολωνία αποτέλεσε το σύνθημα για να ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Στις 3 Σεπτέμβρη του 1939, στις 11 το πρωί, η κυβέρνηση της Μεγάλης Βρετανίας κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία. Το βράδυ της ίδιας ημέρας με το μέρος της Αγγλίας τάχθηκε η Γαλλία και το ίδιο έκαναν οι Ινδίες, η Αυστραλία και η Ν. Ζηλανδία. Στις 6 Σεπτέμβρη ακολούθησε η Νοτιοαφρικανική Ενωση και στις 10 Σεπτέμβρη ο Καναδάς. Ομως τούτος ο πόλεμος ήταν εντελώς διαφορετικός. Ηταν ένας πόλεμος που κύριο χαρακτηριστικό του δεν ήταν η πολεμική δράση, όπως λογικά φαντάζεται κανείς, αλλά η πλήρης πολεμική αδράνεια. Ηταν ένας πόλεμος χωρίς μάχες, γι' αυτό και ονομάστηκε «παράξενος πόλεμος». Γράφει ο Ρεμόν Καρτιέ⁷: «Μεγάφωνα διακηρύσσουν στη διαπασών πως οι Αγγλοι θα πολεμήσουν μέχρι του τελευταίου... Γάλλου. Κανένας δεν επιχειρεί να σκορπίσει τα συνεργεία των Γερμανών στρατιωτών που δουλεύουν στο ύπαιθρο, να χτυπήσει και να ρίξει τα αεροπλάνα ή να κάνει να βουβαθεί η ολέθρια εκείνη για το ηθικό φωνή του μεγαφώνου. Παράξενος Πόλεμος! Στρατιές, δυνάμεως εκατοντάδων χιλιάδων ανδρών, τελειώνουν έτσι τα καθημερινά τους ανακοινωθέντα: "Απώλειες οφειλόμενες στη δράση του εχθρού: καμία. Απώλειες από δυστυχήματα: κάποιος μεγάλος αριθμός". Στις έδρες των γενικών στρατηγείων, το τμήμα που αναπτύσσει τη μεγαλύτερη δραστηριότητα είναι το... "θέατρο του μετώπου". Παράξενος πόλεμος! Το μέτωπο - αν υποτεθεί πως έχει εδώ τη θέση του η μεγάλη αυτή λέξη - έχει βυθιστεί σε λήθαργο. Στις 12 Σεπτεμβρίου, η επίθεση για την Πολωνία σταμάτησε, γιατί δεν υπάρχει πια Πολωνία».

Ηταν σαφές πως με τούτο τον «παράξενο πόλεμό» τους οι Δυτικοί έλεγαν στο Χίτλερ: προς ανατολάς το πεδίο είναι ελεύθερο!!! Γιατί άραγε; Στο ερώτημα θα δοθεί ολοκληρωμένη απάντηση αν πάμε μερικά χρόνια πίσω και να δούμε πώς διαμορφώνεται σε γενικές γραμμές η διεθνής, κυρίως όμως η ευρωπαϊκή, πραγματικότητα στα χρόνια του μεσοπολέμου, στα χρόνια δηλαδή της περιόδου που μεσολαβεί από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου κι ως την έναρξη του Δεύτερου.

1. «Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος 1939-1945», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 1ος, σελ. 66.

2. William L. Shirer: «Η άνοδος και η πτώσις του Γ΄ Ράιχ», εκδόσεις Αρσενίδη, τόμος Β΄, σελ. 289.

3. Υπουργείο Αμυνας ΕΣΣΔ: «Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος», εκδόσεις «20ός αιώνας», Αθήνα 1959, σελ. 60.

4. Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος Ι1- Ι2, σελ. 31.

5. Ρ. Α. Στέινιγκερ: «Η δίκη της Νυρεμβέργης», Αθήναι 1960, σελ. 93.

6. Ουίνστον Τσόρτσιλ: «2ος Παγκόσμιος Πόλεμος», εκδόσεις «Ελληνική Μορφωτική Εστία», τόμος Α΄, σελ. 327.

7. Ρεμόν Καρτιέ: «Ιστορία του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου», εκδόσεις Πάπυρος, τόμος Α΄, σελ. 29-30.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

ΕΛΙΣΑΙΟΣ ΒΑΓΕΝΑΣ

Το εξώφυλλο του βιβλίου "Η ιστορία της Λετονίας τον 20 αιώνα", που εκδόθηκε, με χρήματα των αμερικανών και προωθεί με τον πιο χοντροκομμένο τρόπο την παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας

Οσοι νομίζουν ότι η συγκεκριμένη εκπομπή ήταν μια «εξαίρεση», αυτό που λέμε «εκτός γραμμής», πέφτουν πολύ έξω! Γιατί η «γραμμή», που επεξεργάζονται τα ιδεολογικά κέντρα των απολογητών του ιμπεριαλισμού, είναι ακριβώς αυτή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η έκδοση, με χρήματα των Αμερικανών, του βιβλίου «Η ιστορία της Λετονίας τον 20ό αιώνα», η παρουσία του οποίου έκανε στη Ρίγα μεγάλο «θόρυβο» στα τέλη του Γενάρη και θεωρείται πως παρουσιάζει «αποκομμουνιστικοποιημένα» την ιστορία της Λετονίας και στην πραγματικότητα με τον πιο χοντροκομμένο τρόπο προωθεί την παραχάραξή της.

Ηδη, στις σελίδες πριν το κείμενο, ο αναγνώστης μπορεί να γνωριστεί με τη φράση: «Η έκδοση ετοιμάστηκε με την οικονομική βοήθεια της Επιτροπής για τη Δημοκρατία της Πρεσβείας των ΗΠΑ στη Λετονία, του υπουργείου Εξωτερικών της Λετονίας, της Πρεσβείας της Λετονίας στη Ρωσική Ομοσπονδία, της Διεύθυνσης για τα ζητήματα υπηκοότητας και μετανάστευσης και του Κρατικού Ιδρύματος Πολιτισμού».

Σκίτσο ναζιστικού στρατοπέδου που παρουσιάζεται ως «αναμορφωτικό ίδρυμα»

Οπως έγραψε η λετονική εφημερίδα «Τσας», το βιβλίο «εξιστορώντας την περίοδο της γερμανικής κατοχής με προσοχή αποφεύγει να αναφερθεί στις κτηνωδίες των ναζιστών και των ντόπιων συνεργατών τους».

Η ίδια εφημερίδα σημειώνει πως στο εγχειρίδιο ιστορίας «το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Σαλασπίλς, γνωστό και ως βαλτικό Αουσβιτς, ονομάζεται τώρα "αναμορφωτικό - εργασιακό στρατόπεδο" και "διευρυμένη αστυνομική φυλακή". Ακριβώς αυτούς τους χαρακτηρισμούς χρησιμοποιούσαν και οι ιδεολόγοι του φασισμού».

Ενας από τους συγγραφείς του βιβλίου είναι σύμβουλος της Προέδρου της Λετονίας, Βαΐρα Βίκε - Φραϊεμπέργκε. Οπως άλλωστε φαίνεται και από τους χρηματοδότες του βιβλίου, αυτό απηχεί τις απόψεις του σημερινού καθεστώτος της Λετονίας, που έχει απαγορεύσει τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος Λετονίας, που στήνει μνημεία στους λεγεωνάριους των Ες - Ες, που στερεί τα πολιτικά δικαιώματα από το 23% του πληθυσμού με καθαρά ρατσιστικά κριτήρια. Κι όλα αυτά με την ενεργό υποστήριξη της ΕΕ και των ΗΠΑ.

Στα τέλη Απρίλη 2005 το κοινοβούλιο της Λιθουανίας κάλεσε τη Ρωσία να αναγνωρίσει πως δεν υπήρξε νίκη κατά του φασισμού, αλλά κατοχή των χωρών της Βαλτικής από την ΕΣΣΔ. Οπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση: «Δεν μπορείς να ονομάσεις νίκη αυτό που οδήγησε στην κατοχή άλλων χωρών, που έφερε τεράστιες απώλειες και καταπάτησε τις δημοκρατικές προσδοκίες». (Ο,τι ακριβώς είπε και η προαναφερόμενη εκπομπή του MEGA). Νωρίτερα, ο Πρόεδρος της Λιθουανίας Βάλντας Αντάμκους, όχι μόνο αρνήθηκε να συμμετάσχει στους εορτασμούς για την Αντιφασιστική Νίκη, αλλά δήλωσε πως η 9η Μάη πρέπει να μετονομαστεί από Μέρα της Νίκης σε «μέρα έναρξης της σοβιετικής κατοχής».

Νωρίτερα, στις 15 Απρίλη 2005, ομάδα 9 βουλευτών κατέθεσε στο Αμερικανικό Κογκρέσο σχέδιο απόφασης με το οποίο ζητούν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ να πιέσει τη Ρωσία, ώστε αυτή να αναγνωρίσει την «παράνομη κατοχή» της Λετονίας, της Λιθουανίας και Εσθονίας την περίοδο 1940 - 1991. Η πρωτοβουλία ανήκει στον «ρεπουμπλικανό» Τζ. Σίμκους και στον «δημοκρατικό» Ντ. Κούσινιτς.

Στο μεταξύ, όπως μεταδίδουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία στην Εσθονία, στις παραμονές της επετείου της Αντιφασιστικής Νίκης, οι τοπικές αρχές ετοιμάζονται να εγκαταστήσουν και στην πρωτεύουσα Τάλιν ένα μνημείο για όσους πήραν μέρος στις «αμυντικές μάχες κατά του Κόκκινου Στρατού». Λόγος γίνεται για την 20ή εσθονική μεραρχία των Ες-Ες. Το μνημείο περιλαμβάνει μια χάλκινη πλάκα, στην οποία έχει σκαλιστεί ο πολεμικός χάρτης της Εσθονίας (περίπου 16 σημεία) όπου δόθηκαν οι σκληρότερες μάχες των ναζί κατά την προέλαση του Κόκκινου Στρατό και την απελευθέρωση της Εσθονίας.

Από τα παραπάνω είναι φανερό πως ο αντικομμουνισμός συμβαδίζει με την ηθική αποκατάσταση των ναζί και των συνεργατών τους, που ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζονται σαν υπερασπιστές της «ελευθερίας» απέναντι στους μπολσεβίκους.

Η ιστορία πριν από 60 χρόνια δεν τους έκανε το «χατίρι». Σήμερα, προσπαθούν να την ξαναγράψουν, όπως τους βολεύει. Οσο όμως κι αν προσπαθήσουν και μόνο η φωτογραφία της Κόκκινης Σημαίας στο Ράιχσταγκ, έχει χαράξει για πάντα το ρόλο που έπαιξε η Σοβιετική Ενωση και θα συνεχίζει να είναι «καρφί» στο μάτι τους, στο μάτι του ιμπεριαλισμού.

Τα σύνορα της ΕΣΣΔ αποκαταστάθηκαν. Ο δρόμος για το Βερολίνο άνοιξε...

Δε χρειάζεται ιδιαίτερη μελέτη του βιβλίου, προκειμένου να διαπιστώσει ο καθένας, ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα προπαγανδιστικό έντυπο ιμπεριαλιστικής στόχευσης, που έχει την αξίωση να παρουσιάζεται ως επιστημονική εργασία, κατάλληλη να μορφώνει και να διαπαιδαγωγεί νέους ανθρώπους.

Να ορισμένα μόνο από τα πολλά που περιέχονται στις 470 σελίδες του βιβλίου: «...η Πολωνία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία ουσιαστικά ήταν ανδρείκελα των Σοβιετικών» (σελ. 41), «...η Δύση όμως πολύ λίγα μπορούσε να κάνει για να ελευθερώσει την Ανατολική Ευρώπη» (σελ. 42), «Ο Κόνραντ Αντενάουερ, ο καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας, υποψιαζόταν ότι ο Στάλιν σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει την Κορέα ως τέχνασμα, ώστε να αποσπάσει την προσοχή στην Απω Ανατολή, ενώ ο ίδιος θα προχωρούσε σε βίαιη δράση στην Ευρώπη» (σελ. 50), «Τα μέσα που μεταχειρίστηκε ο Στάλιν για να ελέγχει την κοινωνία ήταν η αστυνομική τρομοκρατία και η δημιουργία ενός μονοκομματικού κράτους, παρόμοιο με το φασιστικό σύστημα των Χίτλερ και Μουσολίνι» (σελ. 342), «...ο Στάλιν - και πάλι σαν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι - στήριξε ένα σύστημα προσωπικής εξουσίας βασισμένης σε μια ολοκληρωτική ιδεολογία» (σελ. 344), «στην ΕΣΣΔ δε δημιουργήθηκε πραγματικό κράτος πρόνοιας» (σελ. 346), «...στη Ρουμανία έγιναν το Νοέμβριο του 1946 μερικώς νοθευμένες εκλογές» (σελ. 409), στη Βουλγαρία, τον Οκτώβρη του 1946, «...έγινε εκλογική νοθεία» (σελ. 410), «Σε μεγάλο βαθμό νόθες ήταν και οι εκλογές που έγιναν στην Ουγγαρία τον Αύγουστο του 1947» (σελ. 411), «Νόθες και οι εκλογές που έγιναν στη Γιουγκοσλαβία στις 11 Νοεμβρίου 1945» (σελ. 416).

Πτώματα και καπνοί έξω από τα κρεματόρια του Αουσβιτς

Γερμανός της μονάδας εθελοντών ειδικής δράσης «Einzatsgruppen» εκτελεί Ρώσο μπροστά σε ομαδικό τάφο

Αυτά, λοιπόν, ο κύριος καθηγητής τα εμφανίζει ως γεγονότα ιστορικής ακρίβειας!

Αποκρύβει: Οτι ΗΠΑ - Βρετανία - Γαλλία ενίσχυαν τη Γερμανία (και όχι μόνο), προκειμένου να τη στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ενωσης, γιατί είχαν στόχο (όπως και οι Γερμανία - Ιταλία - Ιαπωνία) την ανατροπή της σοσιαλιστικής εξουσίας. Οτι το 1941 η Βρετανία δε βρισκόταν επί 2 χρόνια σε πόλεμο με τη Γερμανία, αλλά μόνον ένα, παρότι της είχε κηρύξει τον πόλεμο από το 1939! Τον κήρυξε, αλλά δεν τον έκανε! Γι' αυτό και ονομάστηκε, αυτός ο κηρυγμένος μη πόλεμος, «ένας παράξενος» πόλεμος!.. Αποκρύβει ακόμη ο κύριος Young: ότι η Σοβιετική Ενωση δε «σύρθηκε» στον πόλεμο. Υποχρεώθηκε να τον διεξάγει, παρότι ήθελε την ειρήνη. Γιατί η ΕΣΣΔ δεν είχε στόχο τη λεία από σφαίρες επιρροής και από το ξαναμοίρασμα του κόσμου, όπως είχαν οι Δυτικές («δημοκρατικές» και μη) χώρες. Οι ΗΠΑ - Βρετανία ασφαλώς και σύρθηκαν στον πόλεμο, όταν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις έφτασαν σε τέτοιο σημείο, που υποχρέωσαν αμφότερους τους ληστές σε αγώνα μέχρι το θάνατο. Για την κυριαρχία. Σε βάρος της εργατικής τάξης διεθνώς. Και γενικότερα των λαών.

Και φυσικά, στον κύριο καθηγητή δεν αρέσει το «Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ» μεταξύ ΕΣΣΔ - Γερμανίας, που ήταν Σύμφωνο «μη επίθεσης». Βλέπετε, η Σοβιετική Ενωση έπρεπε να νιώθει ευτυχής αν ανέτρεπαν την εξουσία της τα «δημοκρατικά» κράτη. Και δυστυχής, αν την ανέτρεπαν τα μη «δημοκρατικά», δηλαδή η Γερμανία του Χίτλερ και οι σύμμαχοί της.

Γερμανικό καραβάνι περνά τον Πηνειό ποταμό κατερχόμενο προς την Αθήνα

Δεν έχει υπόψη του ο κύριος καθηγητής, ότι σε όλη τη διάρκεια του πολέμου οι ΗΠΑ - Βρετανία αναζητούσαν κοινή φόρμουλα με τον Χίτλερ, για να κτυπήσουν τη Σοβιετική Ενωση; Μαζί και με το Βατικανό γίνονταν οι συνεννοήσεις. Δε γνωρίζει, ότι και τότε, που τα γερμανικά στρατεύματα υποχωρούσαν καταδιωκόμενα από τον Κόκκινο Στρατό, αφήνονταν ανενόχλητα από τους Αμερικανούς (1944 - 1945), για να αντιμετωπίσουν απερίσπαστα την ΕΣΣΔ; Ασφαλώς τα γνωρίζει. Αλλά οι ανάγκες της προπαγάνδας έχουν διαφορετικές απαιτήσεις...

Υποψίες είχε ο Στάλιν! Και οι Αγγλοαμερικανοί είχαν αδυναμία να ανοίξουν το δεύτερο μέτωπο στη Δυτική Ευρώπη! Τι εμπόδιζε, άραγε, τις ισχυρότερες οικονομικές δυνάμεις του κόσμου (ΗΠΑ - Βρετανία) να ανοίξουν νωρίς το δεύτερο μέτωπο; Μόνο ο αντικομμουνισμός. Μόνο η ταξική αστική θεώρηση των πραγμάτων και η επιδίωξή τους να ανατρέψουν την εργατική εξουσία. Αλλά τα πράγματα έγιναν διαφορετικά. Η συντριβή των Γερμανών στο Στάλινγκραντ και στη συνέχεια οι άλλες εποποιίες του Κόκκινου Στρατού, η προέλασή του προς απελευθέρωση των κατεχόμενων χωρών, έκαναν την ανάγκη των ΗΠΑ - Βρετανίας φιλοτιμίαν. Και έτσι σύρθηκαν στο άνοιγμα του δεύτερου μετώπου (απόβαση στη Νορμανδία) τον Ιούνη του 1944! Για να μην μπει ο Κόκκινος Στρατός, μόνος αυτός, στο Βερολίνο.

Αναρωτιέται κανείς, πού στηρίζεται κι ο άλλος ισχυρισμός του καθηγητή, ότι «οι Γερμανοί πολίτες, ιδιαίτερα στα ανατολικά, υπέστησαν κακομεταχείριση από τον Ερυθρό Στρατό» (σελ. 131)! Κρύβει ακόμη ότι η Δρέσδη, δίχως να υπάρχει στρατιωτικός λόγος, βομβαρδίστηκε από τους Αγγλοαμερικανούς, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 120.000 κάτοικοι (άμαχοι) και να καταστραφεί τεράστιος πολιτιστικός πλούτος! Να, ποιοι κακομεταχειρίστηκαν (μέχρι σφαγής) άοπλους κατοίκους. Ομως ο Young επιμένει: «Μερικές πόλεις, όπως η Δρέσδη, είχαν καταστραφεί από «ολοκληρωτικούς βομβαρδισμούς» (ο.π.)! Ποιοι τους έκαναν; Κανένας!

Γράφει:

«Μήπως (ο Στάλιν) είχε κάποια πιο μεγαλεπήβολα σχέδια στο μυαλό του; Εάν είχε ένα συνολικό σχέδιο, ήταν τα κίνητρά του αμυντικά ή επιθετικά; Ο Τζορτζ Κέναν είδε την ΕΣΣΔ ως ένα επεκτατικό κράτος, τόσο επειδή αυτή αποτελούσε το σταυροφόρο της μαρξιστικής ιδεολογίας, όσο και εξαιτίας της παραδοσιακής ρωσικής καχυποψίας προς τους ξένους. Η ιδεολογική βάση της πολιτικής του Κρεμλίνου φάνηκε να επιβεβαιώνεται εκείνο τον καιρό από τον Στάλιν, που δήλωσε σε μια ομιλία του τον Φεβρουάριο του 1946, ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε δικαιώσει το σοβιετικό σύστημα διακυβέρνησης» (σελ. 41).

Αυτά παριστάνει ότι κατάλαβε ο καθηγητής Young, αυτά επιδιώκει να καταλάβουν και οι ανυποψίαστοι φοιτητές.

Τη δικαίωση του σοβιετικού συστήματος ο Στάλιν δεν την είδε σε αυτό που θέλει ο κύριος καθηγητής. Η ΕΣΣΔ δε χρειαζόταν τον πόλεμο για να δικαιωθεί. Ο πόλεμος της προξένησε τεράστιες υλικές καταστροφές και σε ανθρώπινο δυναμικό. Τη δικαίωση, όλοι οι κομμουνιστές (και όχι μόνο αυτοί), την είδαν στο γεγονός ότι χάρη στην εργατική εξουσία μπόρεσε η Σοβιετική Ενωση να γίνει σε λίγα χρόνια δύναμη ικανή να συντρίψει τους επιδρομείς. Αλλά ο Young δεν έχει σκοπό να παραδεχτεί δημοσίως τα τεράστια πλεονεκτήματα που προσφέρει για το λαό η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο πανεθνικός κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, που κριτήριο και κίνητρο έχει την ικανοποίηση των αυξανόμενων λαϊκών αναγκών και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

Από εδώ απορρέει και ο αποδειγμένος άπειρες φορές φιλειρηνικός χαρακτήρας της πολιτικής της Σοβιετικής Ενωσης, που ακριβώς η μαρξιστική ιδεολογία την κατέστησε σταυροφόρο της ειρήνης και όχι της επέκτασης σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων. Μία απόδειξη είναι, ότι ενώ το ΝΑΤΟ δημιουργήθηκε το 1949, το «Σύμφωνο της Βαρσοβίας» συγκροτήθηκε 6 χρόνια αργότερα. Και μια ακόμη, ότι το «Σύμφωνο της Βαρσοβίας» πρότεινε 10άδες φορές στο ΝΑΤΟ την ταυτόχρονη αυτοδιάλυση και των δύο, που δεν πραγματοποιήθηκε φυσικά, εξαιτίας της άρνησης του ΝΑΤΟ, το οποίο παραμένει και ενισχύεται και μετά τη διάλυση του «Συμφώνου της Βαρσοβίας».

Ετσι ο κύριος Young: Προσπερνά τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι σα να επρόκειτο για παρωνυχίδα! Σε ένα βαθμό τη δικαιολογεί και από πάνω. Γράφει: «...η αυτοπεποίθηση της Αμερικής ως προς τις διαπραγματεύσεις της με τη Ρωσία ενισχύθηκε λίγο αργότερα από τη χρήση της ατομικής βόμβας εναντίον της Ιαπωνίας» (σελ. 40)!! Οχι ότι η χρήση της ατομικής βόμβας - ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του καπιταλισμού - ήταν εκκωφαντικό σινιάλο για το τι θα ακολουθούσε μετά τον πόλεμο!

Και συνεχίζει ο καθηγητής, δίκην ...αντικειμενικού παρατηρητή: «Ομως, ορισμένα στελέχη στην Ουάσιγκτον είχαν πειστεί ότι ένας κομμουνιστικός καρκίνος απλωνόταν στο διεθνές σύστημα και ότι έπρεπε να αντιμετωπιστεί από μια αμερικανική πολιτική "ανάσχεσης"» (σελ. 44).

Ως... αντικειμενικός παρατηρητής αντιμετωπίζει και γεγονότα που ο ίδιος αναφέρει, όπως: Το ότι οι ΗΠΑ είχαν γεμίσει την Υδρόγειο με πολεμικές βάσεις, επανεξόπλιζαν το γερμανικό στρατό και έδωσαν, πέραν του «Σχεδίου Μάρσαλ», 12 δισεκατομμύρια δολάρια στις καπιταλιστικές ευρωπαϊκές χώρες με τη μορφή των στρατιωτικών εξοπλισμών. Προφανώς για την «άμυνά» τους, λόγω του σοβιετικού «επεκτατισμού»!!

Στο ίδιο «μήκος κύματος» περνά ο Young και την ομιλία του Τσόρτσιλ στο Φούλτον (1946): «Τον Μάρτιο του 1946, στο Φούλτον του Μισούρι, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ δήλωσε ότι ένα "σιδηρούν παραπέτασμα" είχε απλωθεί κατά μήκος της Ευρώπης και ότι έπρεπε να συγκροτηθεί μια αγγλοαμερικανική συμμαχία για να σταματήσει τους Σοβιετικούς. Η ομιλία αυτή ενόχλησε (sic) έντονα τον Στάλιν» (σελ. 41)!

Ετσι: Η δημιουργία του ΝΑΤΟ καθησύχασε τους φόβους των Δυτικοευρωπαίων, ότι οι ΗΠΑ θα ακολουθούσαν πολιτική απομονωτισμού, όπως έκαναν το 1919 «με τόσο καταστροφικά αποτελέσματα» (σελ. 48)! Και αμ' έπος αμ' έργον: Μέχρι το 1953 υπήρχαν συνολικά 410.000 στρατιώτες των ΗΠΑ στην Ευρώπη (από τους οποίους 254.000 στη Γερμανία).

Αλλά και στην Ελλάδα, όπως πληροφορεί τους φοιτητές ο κύριος καθηγητής, «οι Ελληνες κομμουνιστές αποξενώθηκαν από το λαό για τη χρησιμοποίηση τρομοκρατικών μεθόδων για τον έλεγχο της υπαίθρου» (σελ. 307)! Κι ας λένε τα γεγονότα, ότι η αστική κυβέρνηση ξερίζωσε βιαίως 700.000 ανθρώπους από τα χωριά τους, για να μην ενισχύεται ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας! Χώρια από τις εκτελέσεις χιλιάδων Κομμουνιστών και ΕΑΜιτών, τους χιλιάδες κρατούμενους, τους φόνους, τους εμπρησμούς, τους βιασμούς γυναικών. Ούτε αυτά γνωρίζει ο καθηγητής...

Στρατιές πρακτόρων, άφθονα δολάρια, σαμποτάζ στην παραγωγή, όργιο διάδοσης ψευδών «ειδήσεων» για πρόκληση αναταραχής, μόλυνση νερών, συνοριακές προκλήσεις, διαφοροποιημένη πολιτική. Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ επιδίωξαν να συμπεριληφθούν στο «Σχέδιο Μάρσαλ» η Τσεχοσλοβακία και η Ουγγαρία, όχι όμως και η Σοβιετική Ενωση, που οι... δομές της «δεν ταίριαζαν με τις καπιταλιστικές»!.. Ολα τα μέσα χρησιμοποιήθηκαν μαζί με την αξιοποίηση και ενίσχυση της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού. Και κάτι θα γνωρίζει ασφαλώς ο κύριος Young για το ραδιοφωνικό σταθμό προβοκάτσιας «Ελεύθερη Ευρώπη», για τους σχεδιασμούς του γερμανικού ιμπεριαλισμού, που ξεκάθαρα τους είχε εκφράσει ένας από τους «θηριώδεις» πολιτικούς του, ο Φραντς Γιόζεφ Στράους της Βαυαρίας.

Αλλά αυτά απουσιάζουν από τις αναλύσεις του. Επόμενο λοιπόν, να αποδίδει σε υπαιτιότητα των κομμουνιστών μέχρι και τον αντικομμουνιστικό παροξυσμό του «Μακαρθισμού» στις ΗΠΑ!.. (σελ. 49). Ενώ τα πυρηνικά όπλα τους οι Γαλλία - Βρετανία, κατά τον Young, τα απέκτησαν εξαιτίας «των διαρκώς αυξανόμενων πυρηνικών δυνατοτήτων της Σοβιετικής Ενωσης (σελ. 63)! Και οι συνεχείς προτάσεις της ΕΣΣΔ, να καταστραφούν όλα τα πυρηνικά; Ουδέν...

Τα κράτη της ΕΕ (άκουσον άκουσον) μεσολαβούσαν!! Και οι Γερμανοί μισθοφόροι, που έμπαιναν και έσφαζαν Κροάτες και Σλοβένους μεταμφιεσμένοι σε Σέρβους; Ανύπαρκτοι! Και οι άλλες προβοκάτσιες; Και η τραγωδία της Βοσνίας;

Βεβαίως υπήρχαν εθνικιστικού τύπου αντιθέσεις. Είναι επίσης γεγονός, ότι δεν αντιμετωπίστηκαν με τον καλύτερο τρόπο από την κρατική και κομματική ηγεσία της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, ώστε να οδηγηθούν σε μια πορεία στο ξεπέρασμά τους. Ομως εδώ υπάρχει το εξής θέμα, που ο Young αποσιωπά επιμελώς: Οι ντόπιες αστικές τάξεις στις γιουγκοσλαβικές Δημοκρατίες ήταν εκείνες που ηγήθηκαν της σφαγής χιλιάδων εργατών και φτωχών αγροτών και στις διαιρέσεις, σε στενή συνεργασία με τη Γερμανία αρχικά και τις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στη συνέχεια. Φτάνοντας να κτυπήσουν και τον Μιλόσεβιτς, που πρωτοστάτησε στην καπιταλιστική παλινόρθωση. Κτύπησαν, όταν αντιλήφθηκε πως δε γινόταν να τα δίνει όλα και προσπάθησε να αντισταθεί. Φτάνοντας και στο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας αργότερα. Ομως με αυτά ο Young δεν ασχολείται...

Με την ευκαιρία της 60ής επετείου από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών ξεδιπλώνονται τις επόμενες μέρες σ' όλη τη χώρα πολύμορφες εκδηλώσεις. Ετσι:

-- Πολιτική εκδήλωση - συζήτηση με θέμα «Οι θέσεις του ΚΚΕ για την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών», πραγματοποιείται αύριο Δευτέρα, 9 Μάη, στις 8 μ.μ., στο «Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο» της Λάρισας. Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο Μάκης Μαΐλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

-- Στη Θεσσαλονίκη η ΕΔΥΕΘ, η ΠΕΑΕΑ, το Σωματείο Καπνεργατών «Το Παγκαπνεργατικό» και το Σωματείο Οδηγών «Ερμής», συνδιοργανώνουν το γιορτασμό της 60ής επετείου της Αντιφασιστικής Νίκης και αφιέρωμα στο Μάη του '36 αύριο Δευτέρα 9 Μάη, στις 7μ.μ., στο άγαλμα του Βενιζέλου.

-- Η Επιτροπή Ειρήνης Καβάλας διοργανώνει αύριο Δευτέρα 9 Μάη συγκέντρωση, στις 7μ.μ., στην πλατεία Καπνεργατών.

-- Η Επιτροπή Ειρήνης Κοζάνης στις 15 Μάη διοργανώνει συγκέντρωση στις 6μ.μ. στο μνημείο της Εθνικής Αντίστασης, στην Παναγιά Κοζάνης.

-- Η Επιτροπή Ειρήνης Καρδίτσας σε συνεργασία με το ΠΑΜΕ, το Σύλλογο Γυναικών και το Παράρτημα της ΠΕΑΕΑ διοργανώνουν, αύριο Δευτέρα 9 Μάη, εκδήλωση στο Παυσίλυπο.

-- Η Επιτροπή Ειρήνης Λαμίας διοργανώνει αύριο Δευτέρα 9 Μάη, πανεξόρμηση αντιλήθης στην πόλη της Λαμίας, για το πραγματικό νόημα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών και τα μηνύματά της σήμερα.

-- Εκδήλωση διοργανώνει η Νομαρχιακή Επιτροπή Χανίων του ΚΚΕ, την Πέμπτη 12 Μάη, στις 8μ.μ., στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Χανίων. Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο Τηλέμαχος Δημουλάς, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚΕ. Θα παρευρεθεί και θα χαιρετίσει ο Ιγκορ Μπελοζέρτσεβ, αρχιπλοίαρχος ΕΑ του Σοβιετικού Πολεμικού Ναυτικού και μέλος της ΚΕ του ΚΚΡΟ. Θα ακολουθήσει καλλιτεχνικό πρόγραμμα από το συγκρότημα «Νότιος Ανεμος» με τους Μανόλη Μανουσέλη και Μαριάννα Ζορμπά. Στο χώρο της εκδήλωσης θα λειτουργήσει έκθεση βιβλίου.

-- Ο Δήμος Νίκαιας, η ΠΕΑΕΑ Κοκκινιάς, το σωματείο θυμάτων Γερμανικής Κατοχής «Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ» και μαζικοί φορείς της πόλης διοργανώνουν εκδήλωση αύριο Δευτέρα 9 Μάη στην πλατεία 17ης Αυγούστου 1944 (Οσία Ξένη) στις 8 μ.μ. Θα μιλήσουν ο δήμαρχος Νίκαιας Στέλιος Μπενετάτος και εκπρόσωπος της ΠΕΑΕΑ. Θα ακολουθήσει καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

-- Η Επιτροπή Ειρήνης Καλλιθέας σε συνεργασία με τοπικούς μαζικούς φορείς συνδιοργανώνουν εκδήλωση την Τρίτη 10 Μάη, στις 7.30 μ.μ. στην πλατεία Δαβάκη.

-- Η Επιτροπή Ειρήνης Δάφνης και το Παράρτημα της ΠΕΑΕΑ συνδιοργανώνουν εκδήλωση αύριο Δευτέρα 9 Μάη, στις 8 μ.μ. στα γραφεία της Επιτροπής Ειρήνης, Αγ. Βαρβάρας και Δήλου 2. Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο Αγγελος Βρεττός, μέλος της Γραμματείας της ΠΕΔΥΕ.

-- Η Νομαρχιακή Επιτροπή Γρεβενών του ΚΚΕ διοργανώνει εκδήλωση σήμερα Κυριακή, στις 8 μ.μ., στην κεντρική πλατεία των Γρεβενών. Θα μιλήσει εκπρόσωπος της ΠΕΑΕΑ. Στο χώρο θα λειτουργεί έκθεση φωτογραφίας, ενώ η εκδήλωση θα πλαισιωθεί και από καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

-- Τα Παραρτήματα Μεσολογγίου της ΠΕΑΕΑ και του Συλλόγου Απογόνων και Φίλων της ΕΑ και του ΔΣΕ πραγματοποιούν εκδήλωση, αύριο Δευτέρα 9 Μάη, στις 9.30 π.μ. στο Μεσολόγγι. Θα γίνει ομιλία από μέλος του Συλλόγου Απογόνων.

-- Εκδήλωση διοργανώνει το Παράρτημα Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης της ΠΕΑΕΑ σε συνεργασία με την Ε' ΕΛΜΕ, την Τρίτη 10 Μάη. Η εκδήλωση θα γίνει στις 12 το μεσημέρι στον αύλειο χώρο του 2ου Λυκείου Αμπελοκήπων.

Σοβιετικοί μαχητές πανηγυρίζουν για την κόκκινη σημαία που ανυψώθηκε στο Ράιχσταγκ

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το πανομοιότυπο της προπαγάνδας είτε αυτή εκπορεύεται από ευρωενωσίτικα κέντρα είτε από τον ίδιο τον Αμερικανό Πρόεδρο. Κοινά σημεία της είναι η απόκρυψη του πραγματικού περιεχομένου του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ως ιμπεριαλιστικού, η πλήρης αποσιώπηση του ότι ο φασισμός γεννήθηκε από την ιμπεριαλιστική μήτρα, η ανάδειξη του ρόλου που έπαιξαν μεμονωμένες προσωπικότητες, τις οποίες αποκόβουν από τις γενικότερες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν και μέσα στις οποίες έδρασαν, η αταξική θεώρηση των ιστορικών γεγονότων και αποϊδεολογικοποίηση της ιστοριογραφίας. Ακόμα, η πλήρης αντιστροφή του σπουδαίου ρόλου που έπαιξε η Σοβιετική Ενωση στον αντιφασιστικό αγώνα, καθώς εξισώνουν το σοσιαλισμό με το ναζισμό.

Για παράδειγμα, στα ψηφίσματα του Ε. Μπροκ εξισώνεται ο Χίτλερ με τον Στάλιν σαν «δικτάτορες ενωμένοι ενάντια στις δημοκρατικές προσδοκίες των εθνών της Ευρώπης». Ενώ αναφέρεται σαν ιστορική ευκαιρία η «πτώση της σοβιετικής αυτοκρατορίας για την πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική ανάπτυξη» των εθνών αυτών συμπεριλαμβανομένης και της Ρωσίας. Ο συγγραφέας των ψηφισμάτων τολμά ακόμα να παροτρύνει τη Ρωσία «να τιμήσει όχι μόνο τα θύματα του ναζισμού αλλά και του μπολσεβικισμού»!

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο οποίος σε επιστολή του προς τον Λετονό ομόλογό του επαναλαμβάνει πως το «τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σήμανε την απελευθέρωση στη Δυτική Ευρώπη, αλλά στην Κεντρική και Ανατολική σήμανε τη σοβιετική κατοχή και την κομμουνιστική δικτατορία»!

Την Παρασκευή, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε δήλωσή της με αφορμή τα 60χρονα αναφέρει: «Θυμόμαστε τα πολλά εκατομμύρια για τα οποία το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δε σήμανε το τέλος της δικτατορίας και για τα οποία η αληθινή ελευθερία έμελλε να έρθει μόνο με την πτώση του τείχους του Βερολίνου».

Αποδεικνύουν πως ο σοσιαλισμός εξακολουθεί να τους φοβίζει, γιατί εξακολουθεί να εμπνέει, να δείχνει στους λαούς το δρόμο προς την πραγμάτωση των οραμάτων τους. Δε θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν τα πραγματικά μηνύματα της Αντιφασιστικής Νίκης, γιατί τότε θα έπρεπε να αρνηθούν το ίδιο το σύστημά τους, να υποκλιθούν στην ακατανίκητη λαϊκή δύναμη όταν αυτή ενωμένη στρέφεται εναντίον του ιμπεριαλισμού. Γιατί θα έπρεπε να αναγνωρίσουν πως η Σοβιετική Ενωση τσάκισε την πανίσχυρη ναζιστική μηχανή, γιατί ως εργατική εξουσία ενέπνευσε τους λαούς της να την υπερασπιστούν και με την ίδια τους τη ζωή. Φοβούνται τα διδάγματα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, που έχουν σήμερα «θεμελιακή χρησιμότητα για την οργάνωση της επαναστατικής πάλης», όπως τονίζεται στις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 60χρονα, καθώς «συναρτώνται με τη θεωρητική τεκμηρίωση της θέσης ότι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ο σοσιαλισμός και η κομμουνιστική προοπτική αποτελούν τη μόνη εναλλακτική λύση». Φοβούνται γιατί ξέρουν καλύτερα απ' όλους πως τα ψωμιά του ιμπεριαλισμού είναι μετρημένα, πως η εποχή μας είναι εποχή περάσματος στο σοσιαλισμό κι αυτή την προοπτική θέλουν να απομακρύνουν.