Τρεις σύντομες σκέψεις ενός πανεπιστημιακού δασκάλου, με την ευκαιρία της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, με θέμα: «Η δράση του Κόμματος για τα προβλήματα της Νεολαίας».

Α. Εκπαίδευση: Το ζήτημα είναι ιδιαίτερα σημαντικό και έχει πολλές όψεις. Θέλω μόνο να πω ότι, παρά τις διατυμπανιζόμενες «προόδους», είναι σαφές ότι, δυστυχώς, τόσο στη βασική εκπαίδευση όσο και στα Πανεπιστήμια, οι γνώσεις εξακολουθούν να προσφέρονται τυποποιημένες και αποσπασματικές μη βοηθώντας έτσι καθόλου στην κοινωνική ευαισθητοποίηση, αλλά εξυπηρετώντας μόνο εξεταστικού χαρακτήρα εκπαιδευτικές ανάγκες. Υπάρχει ανάγκη να συνειδητοποιηθεί η άμεση αναγκαιότητα μιας ενιαίας εκπαίδευσης βασισμένης στο στόχο: σχολείο και Πανεπιστήμια προθάλαμοι διαμόρφωσης σκεπτόμενων μελλοντικών εργαζομένων πολιτών που θα πρέπει βέβαια να ενημερώνονται για τα σύγχρονα δεδομένα στην αγορά εργασίας, αλλά κυρίως να ενημερώνονται διαρκώς για τα εργασιακά αιτήματα και δικαιώματά τους και τις δυνατότητες εργασιακών τους επιλογών. Και αυτό γιατί λόγω της νοσηρής εκπαιδευτικής διάρθρωσης αλλά και των κακώς εννοούμενων πιέσεων και καθοδηγητικών παροτρύνσεων της οικογένειας που, παρά τις καλές προθέσεις, ελάχιστα είναι ενημερωμένη και κοινωνικά ευαισθητοποιημένη, οι νέοι παραμένουν σε ένα τούνελ ψεύτικης γνώσης που τους οδηγεί να ενταχθούν σε μια μάζα άκρατης κατανάλωσης και εργασιακής εκμετάλλευσης.

Β. Αθλητισμός: Ακόμα κι αν είναι, δυστυχώς, αποδεκτό από αρκετούς ότι ο αθλητισμός θα επιβιώσει μόνο χάρη στη στήριξη των χορηγών, θα πρέπει να επισημανθούν τα εξής:

1. Πίσω από τους «καλοπροαίρετους» χορηγούς υπάρχει σαφέστατη τάση καθοδήγησης από μονοπώλια που ακόμα κι αν φαίνονται, σε ορισμένους, απαραίτητα, ουσιαστικά ποδηγετούν την αθλούμενη νεολαία και την οδηγούν σε έναν άκρατο ανταγωνισμό.

2. Γιατί δε συγκροτούνται ομάδες μελέτης που θα μπορέσουν να προτείνουν ένα πρόγραμμα λαϊκού αθλητισμού βασισμένου σε δημοτικές και νομαρχιακές πρωτοβουλίες και κρατική στήριξη; Είναι αδιανόητη αυτή η άνευ όρων παράδοση στους «επιδέξιους» χορηγούς.

3. Στόχος θα πρέπει να είναι όχι ο άκρατος νοσηρός πρωταθλητισμός, που συχνά συνδέεται με χρήση φαρμακευτικών ουσιών, αλλά το πνεύμα του αθλούμενου ερασιτέχνη που είναι σκεπτόμενος πολίτης και όχι «πρότυπο» για τις μελλοντικές γενιές.

Γ. ΚΚΕ και Ευρώπη: Το θέμα είναι επίμαχο και τεράστιο. Ακόμα κι αν οι ευρωπαϊκές επιταγές είναι το «αγκάθι» στην οποιαδήποτε διάθεση ή πρόθεση συζήτησης με το πολιτικό ευρωπαϊκό κατεστημένο, θα πρέπει ίσως να γίνει μια καλύτερα συντονισμένη προσπάθεια γνωριμίας και γόνιμης ανταλλαγής απόψεων με τις ευρωπαϊκές νεολαίες όλων των κομμάτων σε μια προσπάθεια συντονισμού της δράσης μέσα από την ευρωπαϊκή καθημερινότητα. Από τη στιγμή που δε διαφαίνεται οποιαδήποτε διάθεση αλλαγών στις κοινωνικές δομές της ευρωπαϊκής ηπείρου και απουσιάζει η πολιτική θέληση για πραγματικές αλλαγές και κοινωνικά ευαίσθητες πολιτικές, θα πρέπει οι νεολαίοι της Ευρώπης να κινήσουν, σταδιακά, τα νήματα μιας νέας ευρωπαϊκής νοοτροπίας βασισμένης στο γεγονός ότι η επέκταση της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν αποτελεί μόνο οικονομική διεύρυνση, αλλά ευκαιρία για συνάντηση της εκπαιδευόμενης και εργαζόμενης νεολαίας που μάχεται, διεκδικεί και αλλάζει «εκ των ένδον» την κοινωνία της κατανάλωσης και του ανεξέλεγκτου ανταγωνισμού.

Δημήτρης Ν. Φίλιας

Επίκουρος Καθηγητής Ιονίου Πανεπιστημίου

Η επιλογή του σωστού κρίκου είναι κυρίαρχη απαίτηση της στρατηγικής. Η επικέντρωση του Κόμματος στη νεολαία με βάση την απόφαση του Συνεδρίου και την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη δείχνει ότι το Κόμμα, ως επιτελείο του αγώνα προχωράει σωστά.

Θα αναπτύξω δύο θέματα που πιστεύω ότι θα βοηθήσουν στην καλύτερη προσέγγιση και ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας.

Α) Πρέπει να γίνεται συνεχώς έρευνα με σύγχρονες στατιστικές μεθοδολογίες μέσα στη νεολαία για την εικόνα του Κόμματος, του μετώπου, του σοσιαλισμού, τη διάθεση για οργανωμένο πολιτικό αγώνα. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα «τι θέλει η νεολαία να είμαστε;», «τι δε θέλει...;», «τι αντιπαθεί η νεολαία στα κόμματα;» μπορούν να μας δείξουν τον βαθμό επιρροής της αστικής προπαγάνδας στη νεολαία και μικρές ή μεγάλες αδυναμίες μας. Τα παραπάνω δεν υπάρχει κίνδυνος να μας οδηγήσουν στην αλλαγή της «δύσκολης» αλλά αναγκαίας για τον λαό στρατηγικής μας, διότι δεν επιδιώκουμε να «κολακεύουμε» τη νεολαία, όπως κάνουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ. Ας μη φοβηθούμε λοιπόν τα εργαλεία του «πολιτικού μάρκετινγκ», αλλά ας τα αξιοποιήσουμε για τη βελτίωση των τακτικών μας κινήσεων.

Β) Ερωτας, σεξουαλικότητα, σχέσεις είναι κυρίαρχα ζητήματα για τη ζωή όλων των ανθρώπων, ιδιαίτερα δε για τους νέους. Τη νεολαία την απασχολούν περισσότερο τα σεξουαλικά απ' όσο τα πολιτικά ζητήματα. Η αστική κοινωνία προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τη φύση των νέων με δύο τρόπους, είτε αναπτύσσοντας δυσκολίες στη σεξουαλικότητά τους είτε δημιουργώντας ένα κοινωνικό χάος μέσω της «σεξουαλικής ψευτοαπελευθέρωσης».

Τα εργαλεία που χρησιμοποιεί παραδοσιακά για να πετύχει τους ιδεολογικοπολιτικούς της στόχους είναι: 1) η «αγία αστική οικογένεια», όπως την ανέλυσε ο Ενγκελς στο έργο «Η καταγωγή της οικογένειας...», 2) το σχολείο και 3) η εκκλησία. Τα σύγχρονα εργαλεία για τη «σεξουαλική ψευτοαπελευθέρωση» είναι περιοδικά, διαφημίσεις, κινηματογράφος, τηλεόραση.

Για τις παραδοσιακές μεθόδους πρέπει να μελετήσουμε τον Ενγκελς και να αναδείξουμε την αντιδραστική λειτουργία της οικογένειας στον καπιταλισμό.

Για τις σύγχρονες μεθόδους πρέπει πρώτα εμείς να καταλάβουμε τη φύση της έντονα προωθούμενης ψευτοαπελευθέρωσης. Τι μας λέει ή μας δείχνει η αστική θεωρία και πράξη για τη «φυσική κατάσταση» της σεξουαλικής ζωής του ανθρώπου; Μας δείχνει μία «αισθησιακή σεξουαλικότητα», που εμπεριέχει την αστική αντίληψη του διαχωρισμού των σεξουαλικών και των πνευματικών σχέσεων. Αυτή η αντίληψη βρίσκεται πίσω από την απογυμνωμένη από κάθε συντροφική σχέση και τρυφερότητα σεξουαλική πράξη, που δεν αποτελεί παρά σεξουαλική εκτόνωση και που επιτελείται χωρίς να δίνεται καμία προσοχή στο πρόσωπο και τον χώρο. Αυτές οι σχέσεις δεν είναι φυσικές, αλλά τεχνητές, κακορίζικες και ταπεινωτικές μορφές σεξουαλικής δραστηριότητας που δημιουργούνται από την ακόμα και σήμερα πατριαρχική δομή της εκμεταλλευτικής ταξικής κοινωνίας. Τα χαρακτηριστικά μιας τέτοιας σεξουαλικότητας είναι η απληστία και λαγνεία πριν, φρίκη, αηδία και ναυτία μετά τη σεξουαλική πράξη. Κάτι που το αποδεικνύει η εκτεταμένη αποξένωση των ανθρώπων και η δυστυχία των προσωπικών σχέσεων. Παρά το ότι υπάρχει φαινομενικά μεγάλη «σεξουαλική ελευθερία», αντί να δημιουργούνται σχέσεις εμπιστοσύνης, τρυφερότητας, φιλίας ανάμεσα στους ανθρώπους, όπως θα ταίριαζε σε πραγματικά ελεύθερους και χειραφετημένους ανθρώπους, δημιουργούνται σχέσεις υποκριτικές, άρρωστες, που γίνονται δυνατές με οποιουδήποτε είδους εξαναγκασμό ή εξαπάτηση.

Για τον κομμουνιστή κάθε ανθρώπινη σχέση (και η σεξουαλική), που σπάει την αποξένωση και δημιουργεί θετικές συνθήκες για την ένταξη όλο και περισσότερων στη μεγάλη πολιτική μάχη ενάντια στον αλλοτριωτικό καπιταλισμό και κάθε μορφή του εποικοδομήματός του και υπέρ της χειραφέτησης των ανθρώπων, είναι καλοδεχούμενη.

Ομως αυτές οι ψευτοαπελευθερωμένες σεξουαλικές σχέσεις που προωθεί η αστική ιδεολογική μηχανή όχι μόνο δε σπάνε την αποξένωση ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά την επιδεινώνουν. Ιδιαίτερα δε στους νέους δημιουργεί συνθήκες πλήρους απομάκρυνσης από κάθε σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και κοινού αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση.

Τα παραπάνω οφείλουμε να τα αντιμετωπίσουμε με την πολιτική σοβαρότητα και βαρύτητα που τους πρέπει. Δεν μπορεί και δεν πρέπει τα διάφορα «MAX», «Πλεϊμπόι», «Κατερίνα», «ΜΠΙΓΚ ΜΠΡΑΔΕΡ», τηλεοπτικά σίριαλ, «τσόντες» κ.λπ. προϊόντα να αποτελούν τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΦΩΝΗ στα σεξουαλικά ερωτήματα - ζητήματα που απασχολούν - καίνε - τη νεολαία. Είναι μεγάλο σφάλμα να πιστέψουμε ότι «αυτά» είναι ιδιωτικές υποθέσεις. Πρέπει να δώσουμε και αυτή την πολιτική μάχη για να κερδίσουμε τη νεολαία. Οχι όμως με ηθικολογίες και ταύτιση με την άλλη πλευρά της αστικής δράσης - τη σεξουαλική απαγόρευση και καταπίεση.

Οπως απέδειξε ο Ενγκελς η αστική τάξη δεν μπορεί και δε θέλει να λύσει, εκτός των άλλων, και το σεξουαλικό πρόβλημα. Μόνο πραγματικά ελεύθεροι άνθρωποι, θα βρουν τις καλύτερες λύσεις και σε αυτά τα ζητήματα. Και πραγματικά ελεύθεροι άνθρωποι είναι αυτοί που θα οικοδομούν τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική κοινωνία.

Η Κομμουνιστική Νεολαία θα πρέπει να γίνει και στο χώρο της σεξουαλικότητας ο οδηγός της νεολαίας, θα κερδίσουμε τους νέους αν απευθυνθούμε σε αυτούς με τον κατάλληλο, αποφασιστικό και άμεσο τρόπο και αν αισθανθούν ότι γνωρίζουμε τις δύσκολες καταστάσεις που ζούνε και ότι υποστηρίζουμε την υπόθεσή τους.

ΝΑΙ ΕΙΜΑΣΓΕ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑΣ. Οπως έλεγε ο Λένιν σε συνέντευξή του στην Κλάρα Τσέτκιν «ο κομμουνισμός δεν πρέπει να φέρνει την ασκητική ζωή, αλλά τη χαρά της ζωής, το σφρίγος και μια ερωτική ζωή στην πληρότητά της».

Οι νέοι θα βαδίσουν στην πρώτη γραμμή του μετώπου (ΑΑΔΜ) ακριβώς εξ αιτίας της μεγάλης υλικής, εξουσιαστικής και σεξουαλικής καταπίεσης που τους υποδουλώνει και ταυτόχρονα τους συνενώνει, θα πρέπει να μετατρέψουμε τη σεξουαλική εξέγερση της νεολαίας, μυστική ή ανοιχτή, σε επαναστατική πάλη ενάντια στην καπιταλιστική κοινωνική τάξη πραγμάτων.

Θα τους ενθουσιάσουμε για την υπόθεση του σοσιαλισμού γιατί θα τους δείξουμε ότι μόνο στο σοσιαλισμό μπορεί να εξαλειφθεί και η σεξουαλική αθλιότητα και να πραγματωθεί η χαρά της ερωτικής ζωής.

Οι νέοι μπορούν να καταλάβουν έγκαιρα ότι η σεξουαλική ικανοποίηση δεν αποτελεί μόνο ικανοποίηση μίας ανάγκης, όπως η πείνα, αλλά ότι τόσο ο υλικός όσο και ο σεξουαλικός τρόπος ζωής τους καθορίζουν την πνευματική τους ανάπτυξη, τη φρεσκάδα της ζωής, την ικανότητα εργασίας και τον ενθουσιασμό της πάλης.

Τέλος, έχω και μερικές παρατηρήσεις στο κείμενο των ΘΕΣΕΩΝ (οι σελίδες αναφέρονται στην ΚΟΜΕΠ).

σ.21 όπου «εργοδοτικών», να μπει «κεφαλαιοκρατικών», το εργοδότης έχει ιδεολογική σήμανση υπέρ του καπιταλισμού.

σ.22 στο «... φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά...» ξεχάστηκαν τα φασιστικά, ρατσιστικά, σοβινιστικά κόμματα της αστικής τάξης

σ.31 να γίνει «Της οικογένειας, της φιλίας, του έρωτα, της σεξουαλικής απελευθέρωσης, της συλλογικότητας...»

σ.51 η Κίνα και το Βιετνάμ συμμετέχουν σε διεθνείς φορείς διαπίστευσης της επαγγελματικής ικανότητας. Δεν πρέπει να τις στηλιτεύσουμε;

σ.57 δεν επιτρέπεται η έκφραση «υποχρεωτικές» γυναικολογικές εξετάσεις.

σ.57 «αποφασίζουν ελεύθερα τα νέα ζευγάρια». Παίρνουμε θέση για κάτω από 18 ή 16 ή 14 ή 12; ΠΡΟΣΟΧΗ

σ.58 το δημογραφικό πέραν της πρακτικής του ουσίας, είναι και ένα πεδίο αστικοθρησκευτικών ιδεολογημάτων. Η οικολογική αντίληψη πρέπει να τεθεί καθαρά κόντρα στους εθνικιστικούς- θρησκόληπτους κρωγμούς.

σ.60 Κίνα και Βιετνάμ θέλουν να γίνουν μέλη του ΠΟΕ, η Μολδαβία να μπει στην Ε.Ε. Δεν πρέπει να τις στηλιτεύσουμε;

σ.61 πρέπει να αναφερθούμε στη βιολογική γεωργία. Η Κούβα πολύ ορθά προχωράει προς αυτή, ενώ η Κίνα παράγει όλο και περισσότερα μεταλλαγμένα.

σ.64 «αντικειμενικά ωραίο», ποιος θα κρίνει την αντικειμενικότητα της ομορφιάς; Θα πρέπει να απαλειφθεί

σ.64 δε θα μπορούσαν εκπαιδευτικοί να συνεταιριστούν για να διδάξουν;

Γιατί το επιδιώκουμε στους ΕΒΕ, στους αγρότες και όχι στην εκπαίδευση;

σ.72 γιατί δεν αναφέρεται ο ΣΥΝ με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ;

Β. Π. Α.

Χολαργός

«Συχνά, οι εκπρόσωποι της ώριμης και ενήλικης γενιάς δεν ξέρουν να πλησιάσουν με τον κατάλληλο τρόπο αυτή τη νεολαία, που από τη δύναμη των πραγμάτων είναι αναγκασμένη να προχωρήσει αλλιώς στο σοσιαλισμό, από διαφορετικούς δρόμους, μέσα από άλλες μορφές και άλλες συνθήκες, απ' ό,τι οι πατεράδες τους» (Β. Ι. ΛΕΝΙΝ).

Συζητάμε για το μέλλον του Κόμματός μας, το μέλλον του κινήματος. Οι Θέσεις της ΚΕ μπορούν - μέσα από την παραπέρα επεξεργασία τους με τη συμβολή των μελών του Κόμματος (που δε θα πρέπει να τη θεωρήσουν ως «πάρεργο»), της ΚΝΕ, των φίλων, αλλά και «ειδικών» - ν' αποτελέσουν μία καλή βάση, οδηγό για την παραπέρα δράση μας. Μια δράση πολύπλευρη, θεωρητική και πρακτική, που δε θα πρέπει να μείνει στα «μισά του δρόμου», ούτε να γίνει αντικείμενο συζήτησης (αλλά και ελέγχου) ξανά στο επόμενο, 18ο Συνέδριο. Το «κόκκινο φως» έχει προ πολλού ανάψει για την κατάσταση του κινήματος νεολαίας, αλλά και της σχέσης των κομμουνιστών με τη νεολαία.

1. Η νεολαία βιώνει αντιφατικά σε επίπεδο συνείδησης τις συνέπειες της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς και τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που πραγματοποιούνται. Κάτι τέτοιο θα πρέπει ν' αναδεικνύεται, στη διαλεκτική του διάσταση, στις Θέσεις της ΚΕ.

Η καπιταλιστική κρίση, οι αναδιαρθρώσεις, δημιουργούν πρόσθετες δυσκολίες στη διαμόρφωση αγωνιστικής συνείδησης στη νέα γενιά, δημιουργούν νέα δεδομένα στην αφομοίωσή της στα γρανάζια του συστήματος. Θα πρέπει να συνεχιστεί η μελέτη τους και μετά τη συνδιάσκεψη. Ταυτόχρονα όμως δημιουργούνται και νέες δυνατότητες (και αυτό εξαρτάται από την παρέμβασή μας), για άνοδο των αγωνιστικών της διαθέσεων, για ένταξη περισσότερων νέων στο λαϊκό και επαναστατικό κίνημα. Στην αξιοποίηση αυτών των δυνατοτήτων και μέσα από συγκεκριμένους δείκτες (ποσοτικούς - ποιοτικούς) θα πρέπει να μετρηθεί η δουλιά μας το επόμενο διάστημα. Η αύξηση, π.χ., της ανεργίας, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας κ.ά. δεν οδηγούν μόνο στο ρουσφέτι ή στην ατομική διέξοδο. Μπορούν ταυτόχρονα ν' αποτελέσουν τη σπίθα για την αφύπνιση της νεολαίας, μέσα από τη δράση των κομμουνιστών σε ιδεολογικό, πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, ώστε να μετατραπεί η αγανάκτηση σε συνειδητή δράση για την ανατροπή των αιτιών (καπιταλισμός) που τη δημιουργεί.

2. Κάθε γενιά προσεγγίζει μέσα από διαφορετικό δρόμο το επαναστατικό κίνημα. Αυτή τη λενινιστική υπόδειξη συχνά την ξεχνάμε. Εχοντας κατά νου μορφές δράσης μας στη νεολαία, προηγούμενων περιόδων, προσπαθούμε ορισμένες φορές να τις εφαρμόσουμε στο σήμερα, όχι πάντα πετυχημένα. Αυτό που χρειάζεται είναι να έχουμε καθαρή εικόνα για το παρελθόν μας, τις μεγάλες μας επιτυχίες αλλά και τα λάθη και τις αδυναμίες μας, ώστε να μην τα επαναλάβουμε. Να μπορούμε μ' αυτό το παρελθόν να μπολιάζουμε δημιουργικά τη σημερινή μας παρέμβαση (Πώς, για παράδειγμα, μεταλαμπαδεύουν έμπρακτα οι παλιότεροι σύντροφοι την ιστορία της Αντίστασης και του ΔΣΕ στη νέα γενιά, ιδιαίτερα στη μαθητιώσα;). Ταυτόχρονα, να μελετάμε επιστημονικά τα νέα δεδομένα (αξιοποιώντας κατάλληλα ακόμη και τις αστικές κοινωνιολογικές μελέτες), μη χάνοντας όμως από τον ορίζοντά μας το έδαφος στο οποίο αυτά εμφανίζονται. Προς αυτή την κατεύθυνση θετικά θα συμβάλει και η συγγραφή της ιστορίας του κινήματος νεολαίας μετά τη «μεταπολίτευση» και η δράση της ΚΝΕ σ' αυτήν (μέσω συλλογικού έργου, αλλά και ενθάρρυνσης επιμέρους μελετών).

3. Απαραίτητο στοιχείο, που λείπει όμως σε μεγάλο βαθμό από τις Θέσεις, είναι η εκτίμηση για τη σημερινή κατάσταση, όσον αφορά στο επίπεδο του κινήματος της νεολαίας και στην κατάσταση της ΚΝΕ. Μπορεί η ΚΝΕ να έχει «οργανωτική αυτοτέλεια», αλλά ας μην ξεχνάμε πως «καθοδηγείται πολιτικά, ιδεολογικά από το ΚΚΕ».

Η θαρραλέα και αντικειμενική εκτίμηση της κατάστασης, η συνειδητοποίησή της απ' όλους μας, βοηθά, αφενός στη χάραξη με μεγαλύτερη σαφήνεια των βημάτων που πρέπει να κάνουμε, και αφετέρου των αντίστοιχων ευθυνών που υπάρχουν.

Η κατάσταση σήμερα δεν είναι ομοιόμορφη στους διάφορους νομούς της χώρας όσον αφορά στην ΚΝΕ και γενικότερα στο κίνημα της νεολαίας, ούτε και γενικά πάντα είναι ανοδική. Τα γοργά βήματα ανασυγκρότησης - εκ του μηδενός ουσιαστικά - της ΚΝΕ που έγιναν κατά τη δεκαετία του '90 δεν πρέπει να δημιουργούν τάσεις αυτάρκειας, μια και πολύ απέχουν από το να βάζουν τη σφραγίδα τους στην ανάπτυξη του κινήματος νεολαίας και ν' αποτελούν σημείο αναφοράς των νέων, όπως τις δεκαετίες '70-'80.

Αποδεικνύεται πως η κατάσταση της κάθε ΚΟ αντικατοπτρίζεται συνήθως στην αντίστοιχη κατάσταση της ΚΝΕ, ευρύτερα του νεολαιίστικου κινήματος στην περιοχή. Και εδώ αναδεικνύονται ανάγλυφα οι τεράστιες ευθύνες που έχουν οι ΚΟ, ο καθένας μας, τα βήματα που πρέπει άμεσα να κάνουμε, ξεκινώντας από τα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος.

Οι αδυναμίες των ΚΟ επιδρούν πολλαπλασιαστικά στις αντίστοιχες οργανώσεις της ΚΝΕ.

Δεν μπορείς έτσι, για παράδειγμα, να δώσεις την απαραίτητη ουσιαστική ιδεολογική - διαπαιδαγωγητική βοήθεια προς την ΚΝΕ, όταν κάτι τέτοιο δεν το έχεις λύσει (βασικά) μέσα στις γραμμές της ίδιας της ΚΟ.

Δεν μπορεί, π.χ. (αυτό είναι δείγμα έλλειψης πολιτικού προσανατολισμού), σ' ένα νομό όπου έχει αυτή τη χρονιά νεκρούς από ναρκωτικά, εκατοντάδες καταγραμμένους ναρκομανείς, κ.ά., να μην αφιερώνεται η προφεστιβαλική εκδήλωση στο ζήτημα αυτό, να μην το θέτουν οι κομμουνιστές στους φορείς που συμμετέχουν, να μην υπάρχει ούτε καν ανακοίνωση της τοπικής οργάνωσης γι' αυτό!

Και κάτι ακόμη: Κριτήριο ανάδειξης των στελεχών θα πρέπει να 'ναι και η ικανότητα σύνδεσής τους με τη νέα γενιά καθώς και τ' αποτελέσματα της δουλιάς των τομέων που καθοδηγούν στη νεολαία.

4. Η επίδραση των πολιτικών νεολαιών, των άλλων κομμάτων, του πολιτικού συστήματος γενικότερα, στη συνείδηση της νεολαίας είναι σημαντική, ενώ στις Θέσεις δεν αναλύεται ολοκληρωμένα κάτι τέτοιο. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει «αλλαγές» στον τρόπο παρέμβασης των πολιτικών κομμάτων του «ευρωμονόδρομου» και των πολιτικών τους νεολαιών (π.χ., πρόσφατα διάλυση της Ν. ΠΑΣΟΚ, «αναθέρμανση» της δράσης της Ν. ΣΥΝ, κ.ά.). Χρειάζεται καλύτερη μελέτη σ' αυτές τις κινήσεις προσαρμογής του πολιτικού συστήματος.

Ετσι, π.χ., σε συνθήκες σημαντικής αύξησης του αριθμού εισαγομένων σε ΑΕΙ-ΤΕΙ, η ανησυχητική διατήρηση σε πολύ υψηλά επίπεδα εδώ και χρόνια των ποσοστών των παρατάξεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ επιδρά πολύπλευρα στη συνείδηση χιλιάδων φοιτητών, αυριανών επιστημόνων, ειδικευμένων εργαζομένων, επιδρά ακόμη με τη σειρά της και σε άλλους χώρους μη πανεπιστημιακούς (Αρκεί εδώ να τονίσουμε την ευρύτερη επίδραση που είχε παλιότερα το φοιτητικό κίνημα στο χώρο της νεολαίας).

5. Ο αθλητισμός παίζει σημαντικό ρόλο ως μέσο επίδρασης στη συνείδηση της νεολαίας. Εχει αυξηθεί ο αριθμός των νέων που από μικρές ηλικίες (και έναντι «συνδρομής») συμμετέχουν σε ακαδημίες - παιδικά τμήματα συλλόγων. Πολλοί είναι αυτοί που ανήκουν σε «συνδέσμους φιλάθλων» ή είναι θεατές των αθλητικών δρώμενων (π.χ., τα πανηγύρια για την κατάκτηση του «Ευρωπαϊκού»). Ο προπονητής, ο «πρωταθλητής», ο «παράγοντας» μπορούν να γίνουν με τη στάση τους «δάσκαλοι» στη νέα γενιά, να εκπέμψουν πολλά κοινωνικά μηνύματα. Ακόμη τα χαρακτηριστικά που αποκτά κάποιος ως αθλητής (π.χ., αποφασιστικότητα, συλλογικότητα, πειθαρχία, κ.ά.) κάτω από προϋποθέσεις είναι ιδιαίτερα χρήσιμα στο νεολαιίστικο και επαναστατικό κίνημα. Χρειάζεται μεγαλύτερη ενθάρρυνση για δραστηριοποίηση και στον τομέα του αθλητισμού στις γραμμές μας, ξεπέρασμα λαθεμένων αντιλήψεων για την ορθότητα ή μη παρέμβασης σε τέτοια «πεζά» θέματα.

6. Χιλιάδες είναι αυτοί που από τη μεταπολίτευση και μετά πέρασαν και έφυγαν από τις γραμμές της ΚΝΕ, του ΚΚΕ. Τα παιδιά τους, ο ευρύτερος οικογενειακός τους περίγυρος, ανήκει σήμερα σ' αυτό που ονομάζουμε νεολαία. Η επίδραση συνολικά σ' αυτόν τον περίγυρο, των ιδεών, αξιών και του τρόπου ζωής τους (π.χ., οι υποχωρήσεις ή η αγωνιστική τους στάση) δε θα πρέπει να υποτιμάται αλλά να μελετάται από τις ΚΟ.

Δεν είμαστε στο μηδέν, ούτε ξεκινάμε απ' αυτό. Ομως, «το μέλλον δε θα 'ρθει από μονάχο του...».

Χατζηκώστας Αλέκος

ΚΟΒ Πασά-Κιόσκι, Βέροια