Για την κεντρική απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Αθήνα, ορίστηκαν οι παρακάτω προσυγκεντρώσεις, όλες στις 9.15 το πρωί:

Πλατεία Κάνιγγος: Τα σωματεία του ιδιωτικού τομέα, οι εργαζόμενοι στις πρώην ΔΕΚΟ, στις Τράπεζες, στο Δημόσιο και οι εκπαιδευτικοί.

Ομόνοια: Το Συντονιστικό των ΟΤΑ, οι ΕΒΕ και οι εργαζόμενοι από όλες τις συνοικίες της Αθήνας.

Χαυτεία: Το Συντονιστικό των φοιτητικών και σπουδαστικών Συλλόγων και οι εργαζόμενοι στα ΑΕΙ - ΤΕΙ.

• Κατώτερο μισθό 1.300 ευρώ. Κατώτερο μεροκάματο 52 ευρώ. Κατώτερη σύνταξη 1.050 ευρώ. Κατάργηση της φορολογίας στα είδη λαϊκής κατανάλωσης.
• Πλήρη - σταθερή εργασία για όλους. 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο. ΟΧΙ στις ελαστικές μορφές απασχόλησης. Επίδομα ανεργίας στο 80% του κατώτερου μισθού. Υπολογισμό του χρόνου ανεργίας ως συντάξιμου χρόνου. Επιδότηση των νέων - ανέργων χωρίς καμιά προϋπόθεση.
• Σύνταξη στα 55 χρόνια για τις γυναίκες, στα 60 για τους άνδρες - 50 και 55, αντίστοιχα, για τα βαρέα - ανθυγιεινά. Σύνταξη ανεξαρτήτως ηλικίας στα 30 χρόνια ασφάλισης. Κατάργηση των εισφορών για τον κλάδο Υγείας και τη συμμετοχή στα φάρμακα.
• Κάλυψη του συνόλου των εκπαιδευτικών αναγκών μέσα από ενιαίο, δημόσιο, δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα. 12χρονο υποχρεωτικό σχολείο. ΟΧΙ στην ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων. Κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης. Δημόσια - Δωρεάν Επαγγελματική Εκπαίδευση μετά το λύκειο. Δωρεάν στέγαση - σίτιση για τους φοιτητές.
• Ελεύθερη πολιτική - συνδικαλιστική δράση. Κατάργηση της πολιτικής επιστράτευσης που επέβαλε η κυβέρνηση στους ναυτεργάτες. Σταμάτημα των διώξεων σε βάρος αγωνιστικών συνδικάτων. Να πάψουν αμέσως οι μεθοδευμένες δίκες σε βάρος συνδικαλιστικών στελεχών της ΠΟΕΠ.
• Νομιμοποίηση και ίσα δικαιώματα για τους μετανάστες.
• Απόσυρση του Νομοσχεδίου για τις ΔΕΚΟ.

Στο πλαίσιο της δραστηριότητας των ταξικών δυνάμεων, με αφορμή την Πρωτομαγιά, οι Γραμματείες Νέων και Μεταναστών του ΠΑΜΕ και το Συντονιστικό των Φοιτητικών Συλλόγων διοργανώνουν εκδήλωση με θέμα «120 χρόνια Εργατικής Πρωτομαγιάς. Τα δικαιώματα της Νεολαίας και των Μεταναστών», με κεντρικό εισηγητή τον Γιάννη Πρωτούλη, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ. Η εκδήλωση, στην οποία θα παραβρεθούν εκπρόσωποι ξένων συνδικαλιστικών Οργανώσεων, θα γίνει την Πέμπτη 4 Μάη, στις 6 το απόγευμα, στο ξενοδοχείο «Λήδρα Μάριοτ» (Λ. Συγγρού 115) και είναι υπό την αιγίδα της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας.

Αύριο, όλοι βγαίνουμε στους δρόμους. Στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Αθήνα, στις 10 π.μ. στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης και στην πορεία που θα ακολουθήσει προς τη Βουλή και την αμερικάνικη πρεσβεία. Στο απεργιακό ραντεβού της Θεσσαλονίκης, στις 10 π.μ. στο Αγαλμα Βενιζέλου, του Πειραιά, στις 10.30 π.μ. στην πλατεία Κοραή και σε δεκάδες ακόμα πόλεις σε όλη τη χώρα. Διεκδικούμε ικανοποιητικές κλαδικές Συμβάσεις, αντιπαλεύουμε τις δυσκολίες που πρόσθεσε στους διεκδικητικούς αγώνες η συμφωνία της ντροπής ανάμεσα στη ΓΣΕΕ και τις εργοδοτικές ενώσεις, για «αύξηση» 0,77 ευρώ στους μισθούς και το μεροκάματο.

Στη συγκέντρωση της Αθήνας θα χαιρετίσει η Αλέιδα Γκεβάρα, κόρη του θρυλικού Τσε Γκεβάρα, ενώ θα μιλήσουν ο Γιώργος Μαυρίκος και ο Πολύβιος Τσίρκας από την Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ.

Τιμώντας τους νεκρούς στους αγώνες για την ελευθερία και την προκοπή, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ θα καταθέσει αύριο, λίγη ώρα πριν τις καθορισμένες προσυγκεντρώσεις, στεφάνια στο Πολυτεχνείο και στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Το πλούσιο πρόγραμμα των ταξικών δυνάμεων για τον αγωνιστικό γιορτασμό της κορυφαίας επετείου για την εργατική τάξη, συμπληρώνουν μια σειρά εκδηλώσεις που θα συνεχιστούν τις επόμενες μέρες στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις.

Πρωτομαγιάτικες απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ θα πραγματοποιηθούν αύριο στις παρακάτω πόλεις:

Αθήνα, 10 π.μ., στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης (πρώην Κοτζιά).

Θεσσαλονίκη, 10 π.μ., στο Αγαλμα Βενιζέλου.

Πειραιάς, 10.30 π.μ., στην πλατεία Κοραή.

Λαύριο, 10.30 π.μ., στο άγαλμα του Μεταλλωρύχου.

Ελευσίνα, 10 π.μ., στην πλατεία Ηρώων.

Μέγαρα, 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Σαλαμίνα, 10.30 π.μ., στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης.

Σταυρός Θεσσαλονίκης, 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Μουδανιά, 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Βέροια, 10 π.μ., στην πλατεία Ωρολογίου.

Δράμα, 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Κοζάνη, 10 π.μ., στον πεζόδρομο.

Πτολεμαΐδα, 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Φλώρινα, 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Γρεβενά, 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Καστοριά, 10 π.μ., απέναντι από τη Νομαρχία.

Κατερίνη, 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Κιλκίς, 10 π.μ., στην πλατεία Ειρήνης.

Νάουσα, 10 π.μ., στο Εργατικό Κέντρο.

Σέρρες, 10 π.μ., στην πλατεία Ελευθερίας.

Καβάλα, 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Θάσος, 10 π.μ., στο Σωματείο Οικοδόμων (Λιμενάρια).

Ξάνθη, 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Κομοτηνή, 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Αλεξανδρούπολη, 9.30 π.μ., μπροστά από το Δημαρχείο.

Γιαννιτσά, 10 π.μ., στην πλατεία της ΕΠΟΝ.

Λάρισα, 9.30 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Βόλος, 9.30 π.μ., στην πλατεία Δημαρχείου.

Καρδίτσα, 10.30 π.μ., στην πλατεία Πλαστήρα.

Τρίκαλα, 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Πάτρα, 10 π.μ., στην πλατεία Γεωργίου.

Κόρινθος, 10 π.μ., στα Περιβολάκια.

Τρίπολη, 10 π.μ., στην πλατεία Πέτρινου.

Καλαμάτα, 10 π.μ., στην πλατεία 23ης Μαρτίου.

Αργοστόλι, 10 π.μ., στο Εργατικό Κέντρο.

Ζάκυνθος, 10 π.μ., στο Εργατικό Κέντρο.

Πύργος, 10.30 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Ναύπλιο, 10.30 π.μ., στην πλατεία Δημαρχείου.

Σπάρτη, 10.30 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Αίγιο, 10.30 π.μ., στην πλατεία Λαύρας.

Ηγουμενίτσα, 10.30 π.μ., στον πεζόδρομο.

Γιάννενα, 10 π.μ., στο Δημαρχείο της πόλης.

Αρτα, 9.30 π.μ., στην πλατεία Κιλκίς.

Αγρίνιο, 9.30 π.μ., στην πλατεία Δημοκρατίας.

Λευκάδα, 9.30 π.μ., στον Αγιο Μηνά.

Πρέβεζα, 9.30 π.μ., στο Φόρο.

Κέρκυρα, 10 π.μ., στην πλατεία Σαρόκο.

Μεσολόγγι, 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Ναύπακτος, 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Χαλκίδα, 11 π.μ., στο Μνημείο Αντίστασης, στην παραλία.

Λιβαδειά, 10 π.μ., στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης.

Θήβα, 10 π.μ., στον Πεζόδρομο.

Λαμία, 10 π.μ., στην πλατεία Πάρκου.

Αμφισσα, 9.30 π.μ., στην πλατεία Αετού.

Αλιβέρι Εύβοιας, 9.30 π.μ., στην πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου (Εμπορική Τράπεζα).

Χανιά, 10 π.μ., στην πλατεία Δημοτικής Αγοράς.

Ηράκλειο, 10 π.μ., στην πλατεία των Λιονταριών.

Ρέθυμνο, 10 π.μ., στο Δημαρχείο.

Λασίθι, 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία του Αγίου Νικολάου.

Σάμος, 11 π.μ., στο Εργατικό Κέντρο.

Χίος, 10 π.μ., στην πλατεία Βουνακίου.

Λέσβος, 10 π.μ., στην πλατεία Σαπφούς.

Λήμνος, 10 π.μ., στο λιμάνι της Μύρινας.

Ρόδος, 10 π.μ., στην πλατεία Γεωργίου Λαμπριανού, απέναντι από το Εργατικό Κέντρο.

Ράχες Ικαρίας, 11 π.μ., στην κεντρική πλατεία.

Ελασσόνα, στις 10 π.μ., στον πεζόδρομο καφενείου Γεωργιάδη

Τύρναβος, στις 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία

Αλμυρός, στις 10 π.μ., στην κεντρική πλατεία

Σκόπελο, στις 10 π.μ., στην παραλία.

Μέρα προβολής της πείρας, γενίκευσης των συμπερασμάτων από τους αγώνες που έγιναν. Προβολής της θέσης και του ρόλου της εργατικής τάξης ως κύριου παραγωγού του πλούτου, της πρωτοπόρας δύναμης για την κοινωνική εξέλιξη, για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας.

Οι εξελίξεις αναδείχνουν την ανάγκη οι κομμουνιστές, οι φίλοι του Κόμματος, κάθε εργάτης και εργάτρια που βγάζουν τίμια το «ψωμί» τους να βοηθήσουμε αποφασιστικά το επόμενο διάστημα να γίνουν πιο αποφασιστικά βήματα σε δύο βασικές κατευθύνσεις.

• Η επίθεση του καπιταλισμού θα ενισχυθεί, θα γενικευτεί. Σ' αυτό οδηγούν οι αντικειμενικές εξελίξεις στην καπιταλιστική οικονομία και η στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου.

Είναι πριν απ' όλα, η όξυνση των ίδιων των αντιθέσεων, των αντιφάσεων του συστήματος (π.χ. η συνεχιζόμενη τάση πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους - ο διευρυνόμενος ανταγωνισμός κλπ.).

Η γενίκευση των πολέμων, των επεμβάσεων, των απειλών σε βάρος των λαών (π.χ. Γιουγκοσλαβία, Κύπρος, Ιράκ, Αφγανιστάν, Ιράν, Κορέα, Κούβα, Σουδάν, Βενεζουέλα, κλπ.) είναι ανάγκη και διέξοδος για τον καπιταλισμό. Ο πόλεμος και οι επεμβάσεις χρησιμοποιούνται όλο και πιο πολύ, για να επεκτείνουν, να επιβάλουν την εκμετάλλευση και την υποταγή των λαών. Είναι διέξοδος στη γενικευμένη καπιταλιστική κρίση.

• Η γραμμή της «ανταγωνιστικότητας», της «παραγωγικότητας», της κερδοφορίας του κεφαλαίου συμπληρώνεται και βαθαίνει με νέους «κύκλους» βαθιών αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων.

Αναδιαρθρώσεων που αγκαλιάζουν όλους τους τομείς, όλες τις δραστηριότητες που αφορούν την εργατική λαϊκή οικογένεια, τα μικρά και μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, τη νεολαία, τις γυναίκες, τους μετανάστες.

• Ολο το πλέγμα των εργασιακών σχέσεων αντιδραστικοποιείται με νέα μέτρα και ρυθμίσεις (τα ωράρια εργασίας οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, οι βασικοί μισθοί, η προστασία από τις απολύσεις, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, κλπ.).
• Γενικεύονται οι ιδιωτικοποιήσεις ειδικά στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, των βασικών υποδομών.

Το μονοπωλιακό κεφάλαιο διεισδύει παντού. Το αστικό κράτος προσαρμόζει τις λειτουργίες του, ώστε πιο ολοκληρωμένα να στηρίζει τη συγκέντρωση - συγκεντροποίηση του κεφαλαίου να ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες του καπιταλισμού για αύξηση της κερδοφορίας μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.

• Το λαϊκό εισόδημα ληστεύεται καθημερινά μέσα από δεκάδες τρόπους. Ο αυταρχισμός, η αστυνομοκρατία, ο χαφιεδισμός, η καταστολή προωθούνται με ιλιγγιώδες ρυθμούς.

Μια «νέα» κατάσταση έχει διαμορφωθεί και θα διαμορφώνεται σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (χρησιμοποιώντας βεβαίως και ως αριστερό άλλοθι την ιδεολογική, πολιτική στήριξη που τους παρέχει ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ) υπακούοντας σε αυτές τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, του ιμπεριαλισμού:

α) Ενισχύουν τη συμμετοχή της χώρας μας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους, προσφέροντας υπερπολύτιμη υποστήριξη για την πραγματοποίησή τους. Στάση που την επιβάλλει όχι μόνο η «αλληλεγγύη» μεταξύ καπιταλιστών, αλλά και τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου.

β) Συμπληρώνουν, χωρίς καθυστέρηση, τα αντιλαϊκά μέτρα, τις αντεργατικές ρυθμίσεις, τους νόμους και τις αποφάσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Συνεπώς, χρειάζεται συστηματική καθημερινή προσπάθεια για την ενημέρωση, την οργάνωση και την κινητοποίηση των εργαζομένων, ώστε να συνειδητοποιείται ότι μόνο η ανάπτυξη, η γενίκευση των ταξικών αγώνων μπορεί να φρενάρει, να εμποδίσει τα αντεργατικά μέτρα και με την προϋπόθεση της αλλαγής του συσχετισμού δύναμης της ενίσχυσης του ταξικού κινήματος να αποσπάσει νέες κατακτήσεις.

Οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και σε αρκετές ακόμα Ομοσπονδίες του ιδιωτικού τομέα, του Δημοσίου και των πρώην ΔΕΚΟ, ενεργά τμήματα του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού υλοποιούν την πολιτική των κομμάτων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ ούτε μπορούν ούτε βεβαίως και θέλουν να αμφισβητήσουν τη γραμμή της «ανταγωνιστικότητας», της «παραγωγικότητας», της κερδοφορίας του κεφαλαίου, του κοινωνικού εταιρισμού της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής Ενωσης. Αντίθετα, είναι συνεπείς υπερασπιστές τους, υπερασπιστές της βασικής γραμμής του μεγάλου κεφαλαίου.

Τα αιτήματα που διαμόρφωσε και φέτος η συγκεκριμένη πλειοψηφία, οι αντιδράσεις που οργάνωσε σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν την ουσία της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Δε θα μπορούσαν να είναι - και δεν ήταν - ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, στις Ευρωπαϊκές Ενωσιακές κατευθύνσεις για «ελεύθερο ανταγωνισμό», ελεύθερη διαμόρφωση των τιμών.

Τα όρια των αιτημάτων τους φτάνουν έως την αύξηση του 0,77 ευρώ τη μέρα σε μισθό που δεν ξεπερνά τα 600 ευρώ το μήνα, την ίδια ώρα που αναγνωρίζεται ότι αυτός ο μισθός δεν αρκεί να καλύψει ούτε το κόστος των σπουδών ενός σπουδαστή που σπουδάζει μακριά από το σπίτι του.

Τα όρια της συγκεκριμένης πλειοψηφίας φτάνουν ως τον τραγέλαφο να συμφωνούν με τις αναδιαρθρώσεις του συστήματος και να ζητούν από τους μεγαλοκαπιταλιστές από τον ΣΕΒ να επιδείξουν κοινωνική ευθύνη, να σεβαστούν τις εργατικές κατακτήσεις στον ΟΤΕ, στην «Ολυμπιακή», στη ΔΕΗ, στα Ναυπηγεία, στα Λιπάσματα, κλπ., εμποδίζοντας τις προσπάθειες να απεγκλωβιστούν οι εργαζόμενοι από την κυρίαρχη πολιτική, εμποδίζοντας την αμφισβήτηση των ίδιων των καπιταλιστών, την ανάπτυξη που έχει κίνητρο τα κέρδη της πλουτοκρατίας.

Τα όρια του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού φτάνουν μέχρι αποσπασματικές κινητοποιήσεις με μορφή «ντουφεκιάς», φτάνουν ως την εξαγγελία κάποιων μεμονωμένων κατά εργοστάσιο ή κατά κλάδο κινητοποιήσεων συνειδητά αποσπασμένων από την αναγκαιότητα του συντονισμένου αγώνα.

Τα όριά του φτάνουν έως τις αποσπασματικές απεργίες χωρίς συνέχεια, χωρίς προοπτική, χωρίς κλιμάκωση και κυρίως χωρίς μέτρα για την επιτυχία στους «αγώνες» αποπροσανατολισμού και εκτόνωσης.

Για μια ακόμα χρονιά, επιβεβαιώθηκε ότι η τακτική των ηγεσιών των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, Αυτόνομης Παρέμβασης και η «ενότητα» που υποστηρίζουν λειτουργεί ως παράγοντας όξυνσης των προβλημάτων της εργατικής τάξης, δουλεύει για την υποταγή των εργαζομένων στο κεφάλαιο.

Για μια ακόμα χρονιά, το ΠΑΜΕ ήταν το μόνο που πρόβαλε αιτήματα, διεκδικήσεις που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας, των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αιτήματα που ξεκινούσαν από την αδιαμφισβήτητη αλήθεια ότι η εργατική τάξη είναι ο παραγωγός του κοινωνικού πλούτου και αυτός ο πλούτος ανήκει στις εργατικές, λαϊκές οικογένειες.

Για μια ακόμα χρονιά, επιβεβαιώθηκε πως μόνο το ΠΑΜΕ είναι σε θέση να αναδείξει τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων, να υποδείξει τους πραγματικούς υπαίτιους και να στραφεί εναντίον τους, να οργανώσει αγώνες που να έχουν συνέχεια, να έχουν προοπτική. Το μόνο που μπορεί και θέλει να περιφρουρήσει αυτούς τους αγώνες. Οι πανελλαδικές απεργίες, οι απεργίες των ναυτεργατών, των εργαζομένων στους ΟΤΑ, στις Τράπεζες, η απεργία των ταξικών συνδικάτων στις 13 Απρίλη επιβεβαιώνουν τις παραπάνω διαπιστώσεις.

Αναμφισβήτητα, η ανάγκη οργάνωσης της εργατικής τάξης, η ανάπτυξη, ο προσανατολισμός και η αποτελεσματικότητα των αγώνων της, η ικανότητά της να αμυνθεί στην επίθεση του κεφαλαίου και κυρίως η δημιουργία προϋποθέσεων αντεπίθεσης και αμφισβήτησης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης συνδέονται όλο και πιο καθοριστικά με την αποδυνάμωση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού με την αποφασιστική ενίσχυση - ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ, των Συνδικάτων που παλεύουν μέσα από τις γραμμές του.

Ταυτόχρονα, βεβαίως, σε κανέναν και από κανέναν και καμία δεν πρέπει να διαφεύγει ότι οι συνδικαλιστικοί αγώνες από μόνοι τους όσο καλοί και οργανωμένοι και να είναι δεν μπορούν να αλλάξουν την εκμεταλλευτική φύση του καπιταλισμού. Γι' αυτό και η συγκρότηση του, Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού, Δημοκρατικού Μετώπου που θα διεκδικήσει την εξουσία είναι ο δρόμος της προοπτικής για τους εργαζόμενους, για τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Μ' αυτή την αναγκαιότητα επιβάλλεται να συνδέεται η καθημερινή δράση σε όλα τα μέτωπα.

Μέχρι τελευταία στιγμή, με όλες μας τις δυνάμεις να φτάσει το μήνυμα του ταξικού γιορτασμού της Εργατικής Πρωτομαγιάς μέσα στους εργάτες και τις εργάτριες, στους νέους εργαζόμενους, στους μετανάστες.

Για να δοθεί ώθηση στις προσπάθειες των κομμουνιστών, των αγωνιστικών δυνάμεων.

Ακόμα κι εδώ που οι γυναίκες δε φοράνε μπούρκα και τα μαλλιά τους ανεμίζουν στον αέρα της Μεσογείου. Ακόμα κι εδώ που το κόκκινο στη σημαία με τ' αστέρι και την ημισέληνο ούτε περνάει ούτε ακουμπάει στην περηφάνια και στη γενναιότητα των συμβόλων της επαναστατημένης εργατικής τάξης. Ακόμα κι εδώ που οι άνθρωποι της Σαχάρας κοιμούνται πάνω στους πολύτιμους φωσφάτες αντικρίζοντας ψηλά το γαλαξία μας...

Το χαλί προορίζεται να πατηθεί. Κι η Φατιμά να βρει σκοπό ζωής στον αργαλειό της καθώς στον πάνω όροφο νεαρούδια αφεντικά παζαρεύουν τις τιμές, δείχνουν με περηφάνια τους κόμπους, την πλέξη, τα χρώματα, τα σχέδια, τα σύμβολα. Θα κόψουν αποδείξεις. Θα κεράσουν τσάι. Θα κομπάσουν για το κόκκινο της χένας, το κίτρινο του σαφράν, το πράσινο της μέντας, το μοναδικό γαλανό του ίντιγκο...

Πήρα ένα μικρό μάλλινο βερβέρικο με γαλανά και πράσινα και κόκκινα υφάδια. Βαρύ σαν την ανεκτίμητη δουλιά της. Ασήκωτο σαν τα ανύπαρκτα ασυζήτητα δικαιώματά της. Για να θυμάμαι τις Πρωτομαγιές τι πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά όταν ονειρεύονται ιπτάμενα χαλιά και τον κόσμο ιδωμένο από ψηλά. Φατιμά. Εργάτρια. Υφάντρα. Ακουβέντιαστη πολίτης ενός τρομοκρατημένου κόσμου... Θα διαδηλώσουμε και γι' αυτήν κι ας μην το μάθει ακόμα. Ο αγώνας κάποτε θα υφανθεί σ' ένα χαλί για ίσα πατήματα...

Σύγκρουση απεργών και αστυνομίας στο Σικάγο

Ενόψει του ότι μια τέτοια εκδήλωση έχει ήδη αποφασιστεί από την Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας στο συνέδριό της, το Δεκέμβρη του 1888 στο Σεντ Λούις για την 1η του Μάη 1890, η μέρα αυτή γίνεται δεκτή σαν η μέρα για τη διεθνή εκδήλωση. Οι εργάτες των διαφόρων χωρών θα πρέπει να οργανώσουν την εκδήλωση με τρόπο ανάλογο προς τις συνθήκες της χώρας τους» (Ουίλιαμ Φόστερ: «Η Ιστορία των τριών Διεθνών», Αθήνα 1975, σελ. 175).

Γιατί όμως η 1η Μάη; Ηταν η μέρα της μεγάλης απεργίας στο Σικάγο των ΗΠΑ με αίτημα την καθιέρωση της 8ωρης εργάσιμης μέρας, αντί της 10ωρης, 11ωρης έως και 14ωρης που ήταν ως τότε. Απεργία η οποία συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες και που βάφτηκε στο αίμα των εργατών από το χτύπημα αστυνομίας με εντολή των καπιταλιστών, ενώ οι ηγέτες, πρωτεργάτες των τότε εργατικών κινητοποιήσεων για το 8ωρο καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν.

H σφαγή των εργατών του Σικάγο στην πλατεία Χέιμάρκετ

«Παντού βλέπει κανείς αναταραχή για το οχτάωρο», έγραφε ο Τζον Σουίντον στην εφημερίδα του, στις 18 του Απρίλη 1886. Οι εργάτες διαδήλωναν και τραγουδούσαν από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Σαν Φραντσίσκο. Οι εφημερίδες, ομόφωνα και με μικρές διαφοροποιήσεις, δήλωναν ότι το κίνημα ήταν «κομμουνιστικό, ανατριχιαστικό και αχαλίνωτο». Δήλωναν ότι θα έφερνε «μείωση μισθών, φτώχεια και κοινωνική υποβάθμιση του αμερικανικού εργάτη», ενώ θα έσπρωχνε τους εργάτες σε «αλητεία και χαρτοπαιξία, βία, κραιπάλη και αλκοολισμό». Η Νιου Γιορκ Τάιμς, στις 25 του Απρίλη 1886, χαρακτήρισε το κίνημα «αντιαμερικανικό», προσθέτοντας ότι «οι εργατικές αναταραχές προκαλούνται από ξένους»...

Οι εφημερίδες και οι βιομήχανοι διέδιδαν ότι η πρώτη του Μάη ήταν η ημερομηνία που θα γινόταν μια κομμουνιστική εργατική εξέγερση, σύμφωνα με το μοντέλο της Παρισινής Κομμούνας. Ο Μέλβιλ Ε. Στόουν, διευθυντής της εφημερίδας Σικάγκο Ντέιλι Νιους - η οποία χαρακτηριζόταν «η πιο κερδοφόρα έκδοση δυτικά της Νέας Υόρκης» - έλεγε ότι «εύκολα προβλέπεται επανάληψη των ταραχών της Παρισινής Κομμούνας», για την 1η Μάη 1886. Στο φύλλο της μέρας εκείνης, η εφημερίδα του Σικάγου Ιντερ Οσεαν ανακοίνωνε: «Οι σοσιαλιστές ταραχοποιοί δήλωσαν με καμάρι ότι θα χρησιμοποιήσουν τη διαδήλωση για το οχτάωρο προς όφελός τους... Εγινε γνωστό ότι φτάνουν σήμερα στο Σικάγο μερικοί από τους πιο ικανούς καθοδηγητές του σοσιαλιστικού κινήματος»...

Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα. Ο παγωμένος άνεμος της λίμνης, που συχνά ήταν πολύ διαπεραστικός την άνοιξη, ξαφνικά έπεσε και είχε βγει ένας δυνατός ήλιος. Ολα ήταν ήσυχα, τα εργοστάσια άδεια, οι αποθήκες κλειστές, τα φορτηγά βαγόνια αχρησιμοποίητα, οι δρόμοι έρημοι, οι οικοδομές παρατημένες, δεν έβγαινε καπνός από τα φουγάρα των εργοστασίων και οι μάντρες των ζώων ήταν σιωπηλές.

Ηταν Σάββατο, εργάσιμη μέρα. Ομως οι εργάτες γελώντας, κουβεντιάζοντας και ντυμένοι με τα καλά τους, κατευθύνονταν μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, στη λεωφόρο Μίτσιγκαν. Ο δρόμος είχε αποκτήσει ατμόσφαιρα γιορτής...

Εξω από τον κύριο όγκο της διαδήλωσης και στους γειτονικούς δρόμους ήταν παραταγμένοι λόχοι αστυνομικών και ειδικών δυνάμεων, έτοιμοι να επιβάλουν «το νόμο και την τάξη». Σε στρατηγικά σημεία, στις στέγες, ήταν μαζεμένοι αστυνομικοί, Πίνκερτον και αξιωματικοί της εθνοφρουράς, κρατώντας όπλα και άλλα σύνεργα πολέμου. Στους στρατώνες, 1.350 εθνοφρουροί με στολή, οπλισμό και πολυβόλα περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν. Σε ένα κεντρικό κτίριο γραφείων μαζεύτηκαν ηγετικά στελέχη της Επιτροπής Πολιτών. Συνεδρίαζαν όλη την ημέρα και έπαιρναν αναφορές από έξω για την επικείμενη σύγκρουση. Αυτοί ήταν το γενικό επιτελείο που συντόνιζε τη μάχη για τη διάσωση του Σικάγου από το κομμουνιστικό οχτάωρο...

Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν για το οχτάωρο και οι περισσότεροι, είπε ο Σπάις δείχνοντας με συγκίνηση, βρίσκονταν εδώ και περίμεναν να αρχίσει η διαδήλωση. Μια δεύτερη σκέψη πέρασε από το μυαλό του και είπε στον Πάρσονς να διαβάσει το κύριο άρθρο της Μέιλ:

«Στην πόλη μας υπάρχουν δύο επικίνδυνοι κακοποιοί, δύο ακαμάτηδες δειλοί που πάνε να δημιουργήσουν φασαρίες. Ο ένας λέγεται Πάρσονς, ο άλλος Σπάις...

»Θυμηθείτε τα ονόματα τους σήμερα. Παρακολουθήστε τους. Θεωρήστε τους προσωπικά υπεύθυνους για όποια φασαρία δημιουργηθεί. Τιμωρήστε τους παραδειγματικά αν σημειωθούν ταραχές!».

Η διαδήλωση άρχιζε, οι χιλιάδες ξεκινούσαν την πορεία και ο καθένας ένιωθε μέσα του τη δύναμη, την τεράστια δύναμη της αλληλεγγύης... όλοι αποφασισμένοι στη διεκδίκηση του οχτάωρου.

Ο Πάρσονς βάδιζε κοντά στην κεφαλή της πορείας... Η πορεία κατευθύνθηκε προς τη λίμνη Φροντ, όπου θα γίνονταν ομιλίες στα αγγλικά, τα τσέχικα, τα γερμανικά και τα πολωνικά. Ο Πάρσονς μίλησε για την ακατανίκητη δύναμη της ενωμένης εργατικής τάξης. Ο Σπάις, τριάντα ενός χρόνων, εκδότης της γερμανόφωνης εργατικής εφημερίδας Αρμπάιτερ - Τσάιτουνγκ και εξίσου εύγλωττος στη μητρική του γλώσσα και στα αγγλικά, ήταν πολύ αγαπητός στους συγκεντρωμένους... Καθώς τα χειροκροτήματα για τον Σπάις έσβηναν, η Πρωτομαγιά ανήκε πια στο παρελθόν.

Δεν έγινε αιματοχυσία, ούτε επαναλήφθηκε η Παρισινή Κομμούνα... Ο Τύπος με απολογητικό ύφος άρχισε να μετριάζει τις βίαιες προβλέψεις του... το Σικάγο τώρα ένιωθε κάπως εξαπατημένο με την ειρηνική διαδήλωση. Η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή και ο Πάρσονς πήγε στο Σινσινάτι για να μιλήσει σε μια συγκέντρωση. Τη Δευτέρα η απεργία απλώθηκε και πολλές χιλιάδες εργατών του Σικάγου κατάκτησαν το οχτάωρο, ενώ η Επιτροπή Πολιτών εξακολουθούσε να υποστηρίζει ότι κάτι έπρεπε να γίνει.

Η αστυνομία, εξοργισμένη από τη διάψευση των υψηλών προσδοκιών της για την Πρωτομαγιά, παρηγορήθηκε κάπως χτυπώντας τους εργαζόμενους στο λοκάουτ του εργοστασίου θεριστικών μηχανών του Μακ Κόρμικ και βάζοντας μέσα 300 απεργοσπάστες. Την ώρα που έκλεινε το εργοστάσιο, ένα μεγάλο πλήθος εργατών περίμενε να βγουν οι απεργοσπάστες. Τότε, ξαφνικά, τα όπλα των αστυνομικών στράφηκαν κατά πάνω τους. Εκείνοι υποχώρησαν και έκαναν να φύγουν, όταν η αστυνομία, σύμφωνα με έναν αυτόπτη μάρτυρα, «άρχισε να πυροβολεί τους εργάτες πισώπλατα. Μερικοί άντρες και αγόρια σκοτώθηκαν καθώς έτρεχαν να φύγουν». Οι νεκροί ήταν έξι. Ο Σπάις, που μιλούσε εκεί κοντά σε συγκέντρωση απεργών εργατών ξυλουργείων, είδε τη σφαγή και το ανέφερε στους συντρόφους του. Αποφασίστηκε να οργανωθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την αστυνομική βία, το επόμενο βράδυ στην πλατεία Χέιμάρκετ...

Ο Πάρσονς είχε γυρίσει από το Σινσινάτι με ακμαίο ηθικό και ενθουσιασμένος από τα νέα ότι χιλιάδες εργάτες σε όλη τη χώρα κατακτούσαν το οχτάωρο. Αφού ετοίμασε λεπτομερειακή αναφορά για το ταξίδι του, το μεσημέρι και ενώ έτρωγαν στο σπίτι τους της οδού Ιντιάνα, η Λούσι του είπε για τη συγκέντρωση στη Χέιμάρκετ, αλλά πρόσθεσε ότι την Κυριακή, όσο έλειπε, εκείνη συναντήθηκε με γυναίκες ράφτρες που ήθελαν να οργανωθούν. Ο Πάρσονς, ενθουσιασμένος από αυτή την προοπτική, αποφάσισε να μην πάει στη Χεϊμάρκετ, αλλά να συναντηθεί με τον Σαμ Φίλντεν και άλλα στελέχη του Συνδέσμου Εργαζομένων, στο γραφείο της Αλάρμ, στην Πέμπτη Λεωφόρο 107, για να ασχοληθούν με την οργάνωση των γυναικών...

Συζητούσαν ορισμένες προτάσεις πάνω στην οργανωτική καμπάνια, όταν μπήκε λαχανιασμένος ένας απεσταλμένος. «Η συγκέντρωση είναι μεγάλη στη Χέιμάρκετ», είπε, «και ο Σπάις είναι ο μόνος ομιλητής. Θέλει να πας», είπε στον Πάρσονς, «και συ, επίσης, Φίλντεν».

Το πλήθος δεν έφτανε να γεμίσει την πλατεία, γι' αυτό ο Σπάις, που είχε πάει πρώτος, έσπρωξε ένα άδειο βαγόνι στη γωνία του λιθόστρωτου δρόμου, μισό τετράγωνο πιο πέρα, για να το χρησιμοποιήσουν σαν εξέδρα οι ομιλητές. Εκεί κοντά βρισκόταν το αστυνομικό τμήμα της οδού Ντεπλέν, με διευθυντή τον αστυνόμο Τζον Μπόνφιλντ, που είχε παρατσούκλι «Γκλόμπερ», όπου 180 αστυφύλακες ήταν σε ετοιμότητα για να κάνουν επίθεση στους συγκεντρωμένους αν το καλούσε η περίσταση. Αυτό δεν το ήξερε ο Σπάις, όπως δεν ήξερε και ότι μέσα στο πλήθος ήταν ο δήμαρχος Κάρτερ Χάρισον.

Ο Σπάις μιλούσε από το βαγόνι, όταν είδε τον Πάρσονς να φτάνει μαζί με τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Τον είδε και ο κόσμος και ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Ο Πάρσονς έβαλε την οικογένειά του σε ένα άλλο άδειο βαγόνι, πήγε στην αυτοσχέδια εξέδρα, σκαρφάλωσε και άρχισε την ομιλία του. «Δε βρίσκομαι εδώ για να ξεσηκώσω κανέναν», είπε, «αλλά για να πω τα πράγματα έτσι όπως έχουν». Ο δήμαρχος του Σικάγου απομακρύνθηκε από το ακροατήριο, πήγε στο αστυνομικό τμήμα και είπε στον αστυνόμο Μπόνφιλντ ότι η συγκέντρωση ήταν ειρηνική, γι' αυτό, είπε, δε χρειάζονταν οι αστυφύλακες της επιφυλακής και μπορούσαν να επιστρέψουν στα κανονικά καθήκοντά τους.

Η ομιλία του Πάρσονς τέλειωσε στις δέκα. Φυσούσε κιόλας ένας παγωμένος άνεμος από τη μεριά της λίμνης και έπεφταν λίγες σταγόνες βροχής. Ερχόταν καταιγίδα. Πολλοί είχαν φύγει. Τώρα μιλούσε ο Σαμ Φίλντεν, αλλά ο Πάρσονς πήρε τη γυναίκα του και τα παιδιά του από το βαγόνι, όπου τους είχε αφήσει, και με μερικούς άλλους μπήκαν σ' ένα μπαρ, στου Ζεπφ, στη γωνία. Μετά από λίγο η παρέα γελούσε και έλεγε ιστορίες με ένα ποτήρι μπίρα στο χέρι, ενώ έξω ο Φίλντεν συνέχιζε την ομιλία του μπροστά στο πλήθος, που ολοένα μίκραινε.

«Είναι αλήθεια ή όχι», έλεγε, «ότι δεν εξουσιάζουμε την ίδια μας τη ζωή, ότι άλλοι διαμορφώνουν τις συνθήκες ύπαρξής μας, ότι...». Ξαφνικά φωνές ακούστηκαν: «Προσοχή! Η αστυνομία!». Από το τέρμα του δρόμου φάνηκαν οι 180 αστυφύλακες σε στρατιωτικό σχηματισμό, με τα γκλομπ στα χέρια. Επικεφαλής ήταν ο αστυνόμος Μπόνφιλντ και ο αστυνόμος Γουόρντ. Ο κόσμος άρχισε να τρέχει. Ο Γουόρντ σταμάτησε μπρος στο βαγόνι και είπε στον κατάπληκτο Φίλντεν: «Εν ονόματι του λαού της πολιτείας του Ιλινόις, διατάζω να διαλυθεί αμέσως και ειρηνικά αυτή η συγκέντρωση».

«Μα, Αστυνόμε», είπε ο Φίλντεν με σβησμένη φωνή, «είμαστε ειρηνικοί».

Για μια στιγμή έγινε σιωπή. Μέσα στη νύχτα ακουγόταν ο θόρυβος των ποδιών που έτρεχαν. Ξαφνικά ένα κόκκινο φως έλαμψε και ακούστηκε μια τρομερή έκρηξη. Κάποιος είχε ρίξει μια βόμβα. Ακολούθησε φοβερή σύγχυση. Η αστυνομία πυροβολούσε άγρια προς όλες τις κατευθύνσεις, άνθρωποι έπεφταν στη γη, πολλοί είχαν τραυματιστεί, άλλοι έτρεχαν, έβριζαν, βογκούσαν καθώς τους ποδοπατούσαν ή τους χτυπούσαν με τα γκλομπ οι μανιασμένοι αστυνομικοί, ένας από τους οποίους είχε σκοτωθεί και εφτά ήταν βαριά τραυματισμένοι.

Την άλλη μέρα το Σικάγο και όλη η χώρα είχαν μεταμορφωθεί σε ένα τέρας που διψούσε για εκδίκηση. «Με την έκρηξη της βόμβας», γράφει ο Ντέιβιντ στην αναφορά του στα γεγονότα της Χέιμάρκετ, «ο Τύπος έχασε και το τελευταίο ίχνος αντικειμενικότητας... Ενας χαρακτηριστικός τίτλος ούρλιαζε: «ΤΩΡΑ ΑΙΜΑ!.. Μια βόμβα που ρίχτηκε στις γραμμές της αστυνομίας εγκαινιάζει το έργο του θανάτου».

Η Νιου Γιορκ Τρίμπιουν έγραφε:

«... ο όχλος έμοιαζε να έχει χάσει τα λογικά του, διψούσε για αίμα. Μένοντας σταθερά στη θέση, έριξε καταιγισμούς πυρών στους αστυνομικούς».

Από την αρχή κιόλας, πολλοί σκέφτηκαν ότι η βόμβα ήταν έργο προβοκατόρων και αργότερα αυτή η υπόθεση υποστηρίχτηκε εν μέρει και από την αστυνομία. Το πρωί όμως της 5ης του Μάη, αλλά και πολλές μέρες αργότερα, δεν ήταν φρόνιμο να εκφράζονται τέτοιες σκέψεις. «Συνάντησα πολλές παρέες και άκουσα τις συζητήσεις τους γύρω από τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας», γράφει ένας κάτοικος του Σικάγο εκείνης της εποχής. «Ολοι ήταν σίγουροι ότι δράστες του φοβερού εγκλήματος ήταν οι ομιλητές της συγκέντρωσης και άλλοι υποκινητές των εργατών. "Κρεμάστε τους πρώτα και μετά τους δικάζετε", ήταν μια φράση που άκουγα συνέχεια... Η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη από θυμό, φόβο και μίσος».

Οι εφημερίδες της χώρας δήλωναν με ένα στόμα ότι δεν είχε σημασία αν ο Πάρσονς, ο Σπάις και ο Φίλντεν είχαν βάλει τη βόμβα ή όχι. Επρεπε να κρεμαστούν για τις πολιτικές απόψεις τους, για τα λόγια τους και τη γενική δραστηριότητά τους. Οσο περισσότεροι ταραχοποιοί παραδίνονταν στο δήμιο, τόσο το καλύτερο. «Το αίσθημα δικαιοσύνης του λαού», έλεγε η Σικάγκο Τρίμπιουν, «απαιτεί οι ευρωπαίοι δολοφόνοι Ογκαστ Σπάις, Μάικλ Σβαμπ (ένα άλλο μέλος του Διεθνούς Συνδέσμου Εργαζομένων) και Σάμιουελ Φίλντεν να συλληφθούν, να δικαστούν και να απαγχονιστούν για φόνο... Απαιτεί ακόμα να συλληφθεί ο εγκληματίας Α. Ρ. Πάρσονς, που ντρόπιασε τη χώρα με τη γέννησή του σ' αυτήν, να δικαστεί και να απαγχονιστεί για φόνο»...

Η διαδικασία της δίκης άρχισε στις 21 του Ιούνη με δικαστή τον Τζόζεφ Ε. Γκάρι...

...οι μάρτυρες, όλοι τρομοκρατημένοι και μερικοί πληρωμένοι, κατέθεσαν ότι οι κατηγορούμενοι συνωμοτούσαν να ανατρέψουν βίαια την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών και ότι η βόμβα στη Χέιμάρκετ και ο φόνος του Ντίγκαν ήταν το πρώτο χτύπημα μιας γενικότερης επίθεσης ενάντια στην έννομη τάξη. Ομως οι καταθέσεις τους είχαν τόσα αντικρουόμενα στοιχεία, ώστε ανάγκασαν την πολιτική αγωγή να αλλάξει την κατηγορία στη μέση της δίκης. Τώρα ισχυριζόταν ότι ο άγνωστος βομβιστής εμπνεύστηκε την ιδέα να ρίξει τη βόμβα από τα λόγια και τις ιδέες των κατηγορουμένων.

Ετσι, δε δικάζονταν πια οι άνθρωποι, αλλά τα βιβλία και οι γραπτές ιδέες. Το φαινόμενο αυτό επρόκειτο να επαναληφθεί πολλές φορές αργότερα στις ΗΠΑ. Διαβάστηκαν αμέτρητα άρθρα του Πάρσονς και του Σπάις. Εκτέθηκαν στο δικαστήριο όλοι σχεδόν οι λόγοι των κατηγορουμένων. Χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα βιβλίων πάνω στο χαρακτήρα και τη φιλοσοφία της πολιτικής, σαν ενοχοποιητικά στοιχεία. Το πολιτικό πρόγραμμα του Συνδέσμου Εργαζομένων, οι αποφάσεις και οι δηλώσεις του θεωρήθηκαν αποδείξεις που ενέπλεκαν τους κατηγορουμένους στο φόνο του Ντίγκαν.

Η ετυμηγορία ήταν δεδομένη. Η μεγάλη μέρα της δίκης έφτασε. Οι κατηγορούμενοι απευθύνθηκαν στο δικαστήριο και κατηγόρησαν τους κατηγόρους τους. Εξήγησαν γιατί δεν έπρεπε να καταδικαστούν σε θάνατο και γιατί οι ένοχοι δεν ήταν αυτοί, αλλά η κοινωνία. Η φωνή τους κυριάρχησε μέσα στην αίθουσα και ακούστηκε το ίδιο δυνατά σε όλη τη χώρα. Καμιά εφημερίδα, όσο συντηρητική κι αν ήταν, δεν αρνήθηκε το γεγονός ότι οι κατηγορούμενοι αψήφησαν το θάνατο και υπερασπίστηκαν την εργατική τάξη με επιβλητικό και θαυμαστό τρόπο...

Οι 200 είναι Αθάνατοι. Εκτελέστηκαν μα δεν πέθαναν. Μέχρι σήμερα τους ακούμε: «Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί. / Γυμνοί: κατάσαρκα φορώντας σημαίες -/ η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο. / Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα. / Είδατε τα πουλιά που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες / αγγίζοντας με τα φτερά τους τον ανατέλλοντα πυρφόρον./ Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς να ανοίγουν στο μέλλον. Εμείς / μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα. Μόνο θυμηθείτε το: αν η ελευθερία / δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, / εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γεια σας»².

Η είδηση είχε φτάσει μια μέρα πριν και οι εφημερίδες της εποχής γνωστοποιούσαν: «Την 27.4.44 κομμουνιστικαί συμμορίαι παρά τους Μολάους κατόπιν μιας εξ ενέδρας επιθέσεως εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανόν στρατηγόν και 3 συνοδούς του. Πολλοί Γερμανοί στρατιώται ετραυματίσθησαν.

Ως αντίποινα θα εκτελεσθούν:

1) Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1.5.1944.

2) Ο τυφεκισμός όλων των ανάνδρων τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάοι προς την Σπάρτην έξωθεν των χωριών».

Ο Θ. Κορνάρος γράφει³: «Ο διοικητής του Χαϊδαρίου (σ.σ. του στρατοπέδου όπου ήταν φυλακισμένοι Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης) δεν είχε κανένα δικαίωμα ν' αλλοιώσει τη σύνθεση του καταλόγου. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι ν' αντικαταστήσει έναν ορισμένο αριθμό ονομάτων με άλλα(...) Ο διοικητής απάν' στη βιάση του φώναξε το επίθετο του Ναπολέοντα (...)Οχι. Οχι εσύ Ναπολέων(...) Το στρατόπεδο αναταράσσεται.

Ως ετούτη τη στιγμή αιτία της αναταραχής είναι η αγωνία και ο φόβος για τη ζωή του "Παιδιού". Ο Ναπολέων απαντά στο διοικητή. Κι όλα τα αυτιά είναι τεντωμένα και αφουγκράζονται. Οσοι ξέρουν γερμανικά μεταφράζουνε την ίδια στιγμή τα λόγια του: Δέχομαι, κύριε διοικητά, τη ζωή μόνο με τον όρο πως δεν πρόκειται να την πάρω από άλλον κρατούμενο. Μόνο όταν η θέση μου μείνει κενή!...

Το στρατόπεδο ξεχνά τον κανονισμό, ξεχνά τη θέση του, ξεπερνά κάθε όριο πειθαρχίας και χειροκροτά σαν ηλεχτρισμένο την αποκάλυψη. Την κρυμμένη ψυχή της Ελλάδας που κάνει την παρουσία της. Οι Γερμανοί σαστίζουν, κοιτάζονται και σα νευρόσπαστα χτυπούνε τα τακούνια και στέκονται προσοχή!...».

Ο εργάτης μεταλλουργός Σάββας Σαββόπουλος: «Ας μάθει όλη η Ελλάδα, δε χάσαμε την πίστη μας στην τελική νίκη της Σοβιετικής Ενωσης... Καμία δύναμη δε θα τσακίσει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα νικήσει. Καλώ τον αδελφό μου με σκληρή δουλιά να προσπαθήσει να ξεπλύνει το κακό που έκανε με τη δήλωση και την αδελφούλα μου να πάρει τη θέση μου στο ΚΚΕ».

Ο Μήτσος Ρεμπούτσικας: «Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές». Ο Νίκος Μαριακάκης: «Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος». Ο νεαρός Δημήτρης Σοφής από την Πεντέλη με μόλις οκτώ λέξεις: «Χαίρετε φίλοι. Εκδίκηση. Μάνα μη λυπάσαι. Χαίρε μάνα»^4.

Ηταν, γράφει ο Ν. Καραντηνός⁵, «μέρα μουντή πνιγμένη στην ομίχλη. Λένε όσοι τη ζήσανε, πως το πρωινό εκείνο πνιγόσουν. Δεν ανάσαινες. Ηταν Δευτέρα. Ηταν Πρωτομαγιά του 1944. Και το ημερολόγιο έλεγε πως ο ήλιος θα 'βγαινε στις 5.33΄... Από την Κυριακή κιόλας το ρολόι της ζωής για 200 παλικάρια είχε αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση.

Ηταν 200 αντιφασίστες. Δεσμώτες όλοι της Ακροναυπλίας κι εξόριστοι της Ανάφης, που η μεταξική δικτατορία τους είχε παραδώσει στους χιτλερικούς. Μια τραγωδία με 200 πρωταγωνιστές... Από τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη ως το νεολαίο το Σοφή. Η πρώτη πράξη γράφτηκε χαράματα, στο Χαϊδάρι. Στο προσκλητήριο του θανάτου. Με την ιαχή της λευτεριάς. Κι η άλλη, όλο το πρωινό, στην αδούλωτη γειτονιά της Καισαριανής: Το Σκοπευτήριο.

(...) Ο Στέλιος Φραγκίσκος, Ακροναυπλιώτης, θυμόνταν: "Τέτοιο δράμα, τέτοια μέρα η Καισαριανή δεν την ξανάζησε. Περιμένοντας να ακούσει 10 φορές την ομοβροντία και δέκα φορές τις χαριστικές βολές, που τις διέκοπταν τα τραγούδια κι οι ζητωκραυγές των μελλοθάνατων".

(...) Η Μαίρη Παρασκευοπούλου ήταν τότε 14 χρόνων. Είχε βρεθεί σε μια ταράτσα. Και καθώς θυμάται κόντευε μεσημέρι. Ηταν η ταράτσα του αστυνομικού Θάνου. Από εκεί με τα κιάλια παρακολουθούσαν. Διέκρινες μια ομάδα να σηκώνει τα χέρια. Είδε τα χέρια ψηλά με τ' άσπρα πουκάμισα. Και είχε καρφωθεί στη μνήμη της η κραυγή και μια ριπή: Αδέλφια Γεια σας. Και με το Γεια σας η ριπή. Κι αμέσως μετά οι χαριστικές βολές».

Τα κορμιά των 200 της Καισαριανής μάτωσαν το χώμα του Σκοπευτηρίου. Τους είχαν χωρίσει σε εικοσάδες. Ο Ν. Σουκατζίδης είχε μείνει στην τελευταία για να μεταφράζει. Με μια φωνή οι μελλοθάνατοι είπαν τις τελευταίες τους κουβέντες: Ζήτω η Ελλάδα. Ζήτω το ΚΚΕ. Ζήτω η λευτεριά...

Το ΕΑΜ, λίγες μέρες μετά, σε ανακοίνωσή του γράφει για τις «ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΑΘΗΝΑΙΟΣ»: «...Ποια ηθική, ποιο δίκιο, ποια λογική λέει πως όταν δυο στρατοί πολεμούν εκείνος που χάνει στη μάχη έχει το δικαίωμα να σκοτώνει ανθρώπους που κάθουνται χιλιόμετρα μακριά; Να τουφεκίζει κρατούμενους που όντως ήταν τα θύματα της βασιλομεταξικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου και βρίσκονται φυλακή από το 1936 κι επομένως δεν μπορούσαν να είχαν καμιά σχέση με την οργάνωση των μαχών;

(...) Η φρικώδης και πρωτάκουστη τρομοκρατία που εξασκεί στην Ελλάδα ο καταχτητής με τη βοήθεια γερμανοράλληδων δεν είναι στην ουσία αντίποινα για τη δράση του ΕΛΑΣ εδώ και στην ύπαιθρο. Αυτό είναι απλή δικαιολογία. Γίνεται για να τρομοκρατηθεί ο λαός να σταματήσει την αντίστασή του και να πραγματοποιήσουν ανενόχλητοι οι καταχτητές την επιστράτευση και τη ληστεία του τόπου μας.

ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ,

Η στιγμή είναι κρίσιμη. Αν σκύψουμε το κεφάλι είμαστε χαμένοι. Τα θύματα του αγώνα είναι πολύ λιγότερα από τα θύματα της επιστράτευσης, από τα θύματα της πείνας. Οι κρεμασμένοι και τουφεκισμένοι ήρωες, τα καμένα μας χωριά φωνάζουν. Μην αφήστε τη θυσία μας να πάει χαμένη! Μην υποταχθείτε! Αγωνιστείτε για να μη γίνει η επιστράτευση. Αγωνιστείτε για τη ζωή σας. Εκδικηθείτε μας. Αγωνιστείτε για να σταματήσουν οι σφαγές».

1. Κώστας Βάρναλης, απόσπασμα από το ποίημά του «Πρωτομαγιά 1944».

2. Γιάννης Ρίτσος, «Σκοπευτήριο Καισαριανής».

3. Θέμος Κορνάρος, «Το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου», χαρισμένο στη μνήμη του εθνικού ήρωα Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Νεοελληνικές Εκδόσεις, Αθήνα, 1963.

4. «Γράμματα και μηνύματα εκτελεσμένων πατριωτών», Εκδόσεις Κέδρος, 1974.

5. Νίκος Καραντηνός, «Ο λαός της Καισαριανής ξαναθυμάται τους 200», «Ριζοσπάστης», 27 του Απρίλη 1980.

6. Το χαρακτικό είναι έργο του Τάσσου.

Σημείωση: Τηρείται η ορθογραφία των πρωτότυπων κειμένων.

Παπαγεωργίου Βασίλης

«(...) Είναι ανάγκη να βελτιωθεί το σύστημα των κρατικών συντάξεων διά σημαντικών περιορισμών εις τους πίνακας συνταξιοδοτουμένων. Συνεπεία των πιέσεων της πολιτικής και του πληθωρισμού αι συντάξεις ηυξήθηκαν εις τοιούτον βαθμόν, ώστε να αντιπροσωπεύουν περίπου το 25% όλων των (...) κρατικών δαπανών. (...)

Είναι καταφανές ότι αι συντάξεις καθωρίσθησαν εις επίπεδα υπερβαίνοντα κατά πολύ ακόμη και τους μελλοντικούς πόρους του ελληνικού κράτους. (...)

Το ισχύον σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων αποτελεί εμπόδιον εις την αναζωογόνησιν της οικονομικής δραστηριότητος της Ελλάδος (...)».

Δεν υπάρχει ούτε ένας εργαζόμενος που να ακούει τα παραπάνω για πρώτη φορά. Ο βομβαρδισμός όλων μας με γαβγίσματα αυτού του είδους είναι καθημερινός. Παρόμοιες εκτιμήσεις, με μικρές παραλλαγές, στη γλώσσα και τους αριθμούς, μας σερβίρονται συστηματικά, από την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, τους εκπροσώπους του ΣΕΒ, την Τράπεζα της Ελλάδας και άλλα ...ευαγή ιδρύματα. Το ερώτημα ανακύπτει αυτόματα. Ποιος τα λέει; Πού τα είπε; Πού το πάει; Γιατί τα λέει με τέτοια γλώσσα; Τι διαφορές έχει από την ΕΕ και τους Παπανδρεο-καραμανλήδες;

Ε, λοιπόν, αυτές οι αρνητικές αξιολογήσεις για το σύστημα συντάξεων και την Κοινωνική Ασφάλιση στη χώρα έγιναν το ...1948. Τις έκανε ο Ντουάιτ Γκρισγουόλντ στις 21 Ιούνη, ως επικεφαλής της αμερικανικής αποστολής στην Ελλάδα, απευθυνόμενος προς τους Ελληνες από το Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθηνών, με τη συμπλήρωση ενός χρόνου παραμονής του στη χώρα.

Από το 1948, λοιπόν, λίγα μόλις χρόνια μετά την καθιέρωση των συνταξιοδοτικών προγραμμάτων, σε μια χώρα που λιμοκτονούσε και το καθεστώς της αντίδρασης έπνιγε το λαό στον εμφύλιο πόλεμο, οι απειλές και η τρομοκρατία για την επικείμενη κατάρρευση που θα προκαλούνταν από τη διατήρηση και την καταβολή συντάξεων, κυριαρχούσαν στα επιχειρήματα της τότε άρχουσας τάξης και των λακέδων της. Και από τότε, το παραμύθι επαναλαμβάνεται κάθε τόσο, σε άλλες κλίμακες και διανθισμένο με διαφορετικά μεν επιχειρήματα, υπηρετώντας όμως πάντα τον ίδιο στόχο. Την αρπαγή ακόμα μεγαλύτερου μέρους του πλούτου που παράγουν οι πολλοί, για να αυξηθεί η κερδοφορία των ολίγων.

Οι ρουκέτες που έριξε το πρωί της Πέμπτης ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας παρουσιάζοντας την ετήσια έκθεσή του, διακρίνονταν από τον κυνισμό, με τον οποίο ο κεντρικός τραπεζίτης προβάλλει τις προκλητικές αξιώσεις της πλουτοκρατίας. Στόχος της παρέμβασής του, όπως άλλωστε κάθε φορά, είναι να διευκολύνει το πέρασμα των αντιδραστικών - αντιλαϊκών αλλαγών. Κι αυτός, όπως και τόσοι άλλοι, ακολουθεί τη μέθοδο της κατατρομοκράτησης των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, ειδικά για το μέλλον του ασφαλιστικού συστήματος. Αυτό που με συστηματικό τρόπο προπαγανδίζει είναι ότι αν οι εργαζόμενοι δεν υποταχθούν στην ιδέα της πλήρους ανατροπής των όρων και του τρόπου συνταξιοδότησής τους, θα υποστούν πολύ χειρότερα δεινά από αυτά που συνεπάγονται οι σχεδιαζόμενες «μεταρρυθμίσεις». Αυτά συμφέρουν το κεφάλαιο, αυτά αναπαράγει - παπαγαλίζει κάθε τόσο και ο κ. διοικητής.

Το πρόβλημα με τα ασφαλιστικά ταμεία, λένε εν χωρώ κυβέρνηση - ΠΑΣΟΚ και Γκαργκάνας, είναι ότι στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι συνταξιοδοτούνται πολύ πιο νωρίς σε σχέση με το χρόνο συνταξιοδότησης των εργαζομένων στις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ. Αυτό είναι απόλυτο ψεύδος. Τα επίσημα στοιχεία της «Γιούροστατ», που ανεξάρτητα από τις επιφυλάξεις που υπάρχουν για την εγκυρότητά τους, αποτελούν μια ακολουθία που επιτρέπει τις σχετικές συγκρίσεις, δείχνουν ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ετσι, ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης στην ΕΥΡΩζώνη ήταν 59,9 χρόνια το 2001, διαμορφώθηκε στα 60,4 χρόνια το 2002 και πήγε στα 60,9 το 2003. Οι αντίστοιχες ηλικίες συνταξιοδότησης στην Ελλάδα ήταν 59,3 την πρώτη χρονιά, 61,3 τη δεύτερη και 62,7 το 2003. Δηλαδή, οι ελληνικές ...επιδόσεις όχι μόνο κινούνται γύρω από τον μέσο όρο, αλλά οι Ελληνες εργαζόμενοι το 2002 και το 2003 έβγαιναν κατά μέσον όρο στη σύνταξη σχετικά αργότερα από ό,τι ισχύει στις άλλες χώρες - μέλη. Ποια είναι η αλήθεια; Οτι η οικονομική ολιγαρχία επιδιώκει τη γενικευμένη αύξηση των ορίων ηλικίας, όχι μόνο πάνω από τα 60, αλλά και πέραν του 65ου χρόνου ηλικίας, στόχος για τον οποίο έχουν ήδη εκπονηθεί και σχετικά προγράμματα. Αλλωστε και στην Ελλάδα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έχουν διατυπώσει αντίστοιχες προτάσεις.

Το πρόβλημα με τα ασφαλιστικά ταμεία, λένε εν χωρώ κυβέρνηση - ΠΑΣΟΚ και Γκαργκάνας, είναι ότι στην Ελλάδα οι δαπάνες για συντάξεις σε σχέση με το ΑΕΠ της χώρας, είναι οι υψηλότερες, ή από τις υψηλότερες στην ΕΕ. Κι αυτό είναι απόλυτο ψεύδος. Σύμφωνα και πάλι με τα στοιχεία της «Γιούροστατ» η Ελλάδα μέχρι και το 2000 είχε κατά μέσον όρο μικρότερες δαπάνες για συντάξεις, ως ποσοστό του ΑΕΠ, σε σχέση με τον μέσο όρο που ίσχυε στις χώρες της ΕΥΡΩζώνης. Το 2001, οι σχετικές δαπάνες ήταν ανεπαίσθητα πάνω από τον μέσο όρο, το 2002 κυμάνθηκαν στο 12,9% όσο και ο μέσος όρος των χωρών - μελών, ενώ το 2003 ήταν και πάλι κάτω από τον μέσο όρο. Ποια είναι η αλήθεια; Οτι οι κυβερνώντες και οι στηρίζοντες την πολιτική τσεκουρώματος των συντάξεων, προβάλλουν αυθαίρετα και ψεύτικα στοιχεία, ώστε να δημιουργήσουν στην κοινή γνώμη την αίσθηση πως τα οικονομικά δεδομένα στη χώρα είναι πολύ χειρότερα από ό,τι στους «εταίρους» και άρα πρέπει να αποδεχτούμε τα όποια μέτρα ετοιμάζονται, για αύξηση των ορίων ηλικίας και μείωση των συντάξεων.

Το πρόβλημα με τα ασφαλιστικά ταμεία, λένε εν χωρώ κυβέρνηση - ΠΑΣΟΚ και Γκαργκάνας, είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα υπογεννητικότητας και ως εκ τούτου δεν είναι δυνατή η χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος. Ε, κι αυτό είναι απόλυτο ψεύδος. Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, αυτή τη φορά, δείχνουν ότι η λεγόμενη φυσική αύξηση του πληθυσμού, στις περισσότερες χώρες της ΕΥΡΩζώνης έχει μια σαφή πτωτική τάση, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχει και μείωση του πληθυσμού. Ετσι, από το 1997 μέχρι και το 2003 καταγράφεται μείωση του πληθυσμού περίπου 0,76% στη Γερμανία, 0,36% στην Ιταλία, 0,23% στις υπό ένταξη χώρες, 0,07% στην Ελλάδα, ενώ η κατά μέσον όρο αύξηση του φυσικού πληθυσμού στην ΕΥΡΩζώνη την ίδια περίοδο ήταν μόλις 0,24%. Ομως, το δημογραφικό πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά πρόβλημα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και των συνεπειών του στις οικογένειες των εργαζομένων, που βογκούν για να τα βγάλουν πέρα.

Η ανοιχτή τρομοκρατία σε βάρος των εργαζομένων για την επερχόμενη συντέλεια και τα χωρίς τέλος ψεύδη που χρησιμοποιούν στην προπαγάνδα τους οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης και οι υπηρέτες της, έχουν έναν και μόνο στόχο. Να κρύψουν για το γενικευμένο χαρακτήρα των αλλαγών στα συνταξιοδοτικά συστήματα στις χώρες του κεφαλαίου συνολικά και να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους από το κύριο. Και κύριο στις σημερινές συνθήκες δεν είναι οι απεγνωσμένες προσπάθειες για τη διατήρηση των ήδη κουτσουρεμένων λαϊκών καταχτήσεων. Είναι η συνεχής κλιμάκωση του αγώνα, η ενίσχυση του ταξικού μετώπου πάλης, για τη διεκδίκηση ουσιαστικών αλλαγών και την εξασφάλιση μιας άλλης, ριζικά διαφορετικής, πολιτικής που θα είναι σε θέση να στηρίξει τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων προσφέροντας εργασία, αξιοπρεπείς μισθούς και αξιοπρεπείς συντάξεις.