Οχτάωρο -πενθήμερο - 1.300 ευρώ βασικό μισθό, θα είναι και φέτος, ενόψει της ΔΕΘ, κάποια από τα βασικά αιτήματα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος

Από την άλλη στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα μοιράσει τις συνήθεις παροχές - ψίχουλα, μαζί με «ειλικρινή» λόγια συμπάθειας και άφθονες υποσχέσεις για τις καλύτερες μέρες που έρχονται... Γενικότερα, η καλλιέργεια προσδοκιών και εξαπάτησης αποτελεί σημαντικό μέρος της πρωθυπουργικής παρουσίας στη ΔΕΘ. Πολύ περισσότερο φέτος, που απέχει μόλις ένα περίπου μήνα από τις κάλπες των δημοτικών εκλογών.

Πολύτιμη βοήθεια προσφέρουν οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που τα αιτήματά τους κινούνται μέσα στο γήπεδο της κυβερνητικής πολιτικής, εξαντλώντας την αντιπαράθεση μαζί της στο αν θα δοθεί επίδομα θέρμανσης ή αν αυξηθεί μερικά ευρώ το επίδομα ανεργίας... «Ζητάμε ένα νέο μείγμα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής», δηλώνει ο νέος πρόεδρος της ΓΣΕΕ, ομολογώντας ότι στόχος δεν είναι η ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής, αλλά λίγα ψίχουλα επιπλέον από αυτά που δίνει η κυβέρνηση, ακριβώς γιατί επί της ουσίας συμμερίζεται τις ίδιες προτεραιότητες (ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα, «ανάπτυξη» κ.ο.κ.).

Από την άποψη αυτή ο Κ. Καραμανλής θα είναι πανέτοιμος, κουβαλώντας στη ΔΕΘ το δικό του πακέτο-κοροϊδίας, όπως έκανε άλλωστε και ο προκάτοχός του (τα περιβόητα «πακέτα - Σημίτη»). Το φετινό «πακέτο Καραμανλή» περιλαμβάνει αύξηση συντάξεων ΕΚΑΣ και ΟΓΑ από 1/1/2007 σε δύο δόσεις ώστε το 2008 να φτάσουν οι αγροτικές στο αστρονομικό ποσό των 330 ευρώ και το ΕΚΑΣ στα 230 ευρώ, εξαγγελίες για «σταδιακή» φοροελάφρυνση -εμπαιγμός των μισθωτών από το 2007 κ.ο.κ.

Επί της ουσίας όμως ο Κ. Καραμανλής θα τα δώσει όλα για την ανταγωνιστικότητα και την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας που, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, θα εμφανίσει ως μονόδρομο για τη λύση των κοινωνικών προβλημάτων. «Μόνο μια ανταγωνιστική οικονομία μπορεί να δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας. Μόνο μια δυναμική οικονομία μπορεί να βελτιώνει το βιοτικό επίπεδο όλων των πολιτών», είχε πει χαρακτηριστικά πέρσι στη ΔΕΘ και αναμένεται να επαναλάβει με έμφαση φέτος. Μπορεί η πραγματικότητα να μη δικαίωσε - το ακριβώς αντίθετο - το «πιστεύω» του, αλλά δεν έχει άλλη λύση από το να επιμείνει στο μονόδρομο της πολιτικής του. Δεν είναι τυχαίο ότι από τα κυβερνητικά στελέχη έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό μια συστηματική, ιδεολογικού χαρακτήρα, εκστρατεία με στόχο να «αποενοχοποιηθεί» η κερδοφορία του κεφαλαίου, ισχυριζόμενα ότι αποτελεί προϋπόθεση «εκ των ων ουκ άνευ» για να βελτιωθεί η κατάσταση των εργαζομένων. Πρώτος και καλύτερος ο πρωθυπουργός είχε δικαιολογήσει την ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας, λέγοντας ότι «το κάνουμε γιατί πιστεύουμε ότι αυτό φέρνει επενδύσεις, γεννάει νέες επιχειρήσεις, γεννάει κέρδη, γεννάει εισόδημα, γεννάει νέες θέσεις εργασίας». Προκειμένου να μην αφήσει περιθώρια αμφιβολιών, είχε συμπληρώσει: «Οτιδήποτε και να κάνει το κράτος, αν δεν ανθήσει επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, δε θα καταπολεμηθεί η ανεργία».

Το δόγμα αυτό διαπερνά και το «όραμα» που παρουσίασε πέρσι στη Θεσσαλονίκη, να μετατρέψει δηλαδή τη χώρα σε «έδρα των στρατηγείων και των ερευνητικών κέντρων, μεγάλων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων, που διεισδύουν στις γειτονικές χώρες».

Φέτος θα αξιώσει την «αναγνώριση» της πλουτοκρατίας για τη συνέπεια και την τόλμη του στην υλοποίηση των αντιλαϊκών πολιτικών. Ηδη όμως οι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας το έχουν πράξει. Ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημ. Δασκαλόπουλος υπερασπίστηκε μετά πάθους τις κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι η συνέχισή τους «είναι η πιο ουσιαστική κοινωνική παροχή»(!). Παρομοίως ο «αχόρταγος» πρόεδρος των βιομηχάνων Βόρειας Ελλάδας (ΣΒΒΕ) Γ. Μυλωνάς δε δίστασε να αναγνωρίσει ότι η κυβέρνηση «περνάει τη βάση», εννοείται των εξετάσεων που της έχουν βάλει οι βιομήχανοι...

Η αλήθεια είναι ο Κ. Καραμανλής έχει έναν πλούσιο απολογισμό να παρουσιάσει σε σχέση με τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει στην περσινή ΔΕΘ.

Τότε είχε διαβεβαιώσει ότι «ο κύκλος των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων συνεχίζεται σε όλους τους τομείς» και πράγματι σε αυτή τη γραμμή κινήθηκε. Είχε υποσχεθεί αποκρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις και υπερκάλυψε το πλάνο, με τελευταία πράξη την παράδοση της «Εμπορικής» στους Γάλλους. Εκανε πράξη και τις άλλες δεσμεύσεις του, όπως η ψήφιση νόμου για τις Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), το «νέο πλαίσιο λειτουργίας των ΔΕΚΟ» (δηλαδή η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων), η «απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου» κ.ά.

Επίσης ο Κ. Καραμανλής είχε δεσμευτεί ότι θα ξεκινήσει «διάλογος σε βάθος χρόνου για το ασφαλιστικό, ώστε να προετοιμαστούν έγκαιρα οι λύσεις που απαιτούνται και να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του συστήματος». Ενα χρόνο μετά έχει κάνει περισσότερα απ' όσα είχε υποσχεθεί, προχωρώντας και σε χαριστικές ρυθμίσεις στους μεγαλοοφειλέτες του ΙΚΑ...

Η συνέχιση της λιτότητας είναι «ένα το κρατούμενο», αλλά είναι πιθανό να «πουλήσει» φρούδες ελπίδες για «έξοδο από το τούνελ». Πέρσι είχε αφήσει να εννοηθεί ότι «τα δύο δύσκολα χρόνια» τερματίζονται τον ερχόμενο Δεκέμβρη και είχε ζητήσει πίστωση χρόνου ώστε «να αποδώσουν οι νέες πολιτικές». Είναι γνωστό τι απέδωσαν: Μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου στην πλουτοκρατία, περισσότερη φτώχεια στα λαϊκά στρώματα.

Βέβαια πέρσι είχε συμπεριλάβει και άλλες μεγαλεπήβολες δεσμεύσεις, όπως «η δραστική αντιμετώπιση του λαθρεμπορίου και της φοροδιαφυγής των οικονομικά ισχυρών», αλλά είναι ευνόητο ότι πρόκειται για στάχτη στα μάτια των «από κάτω»...

Τα πράγματα είναι παραπάνω από ξεκάθαρα. Η αντιλαϊκή επίθεση θα ενταθεί και αυτό το μήνυμα - κωδικοποιημένο βέβαια - θα εκπέμψει ο Κ. Καραμανλής από τη ΔΕΘ. Ομως η κυβέρνηση δεν «παίζει» μόνη της και δεν είναι παντοδύναμη, επειδή αντλεί δύναμη και από τη στρατηγική συμμαχία με το μεγάλο κεφάλαιο και το ΠΑΣΟΚ... Υπάρχει διέξοδος και είναι στο χέρι μας να τους σταματήσουμε. Το πρώτο μήνυμα θα σταλεί με το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στη ΔΕΘ και το δεύτερο με τα ψηφοδέλτια της αντίστασης στις δημοτικές εκλογές...

Το συλλαλητήριο του Σαββάτου στην πλατεία Αριστοτέλους, να αποτελέσει εφαλτήριο για τους αγώνες της χρονιάς που έρχεται

Κεντρικός πυρήνας της λαϊκής κινητοποίησης θα αποτελέσει το πλαίσιο διεκδικήσεων του ΠΑΜΕ και οι στόχοι πάλης για το επόμενο διάστημα, που θα παρουσιάσει η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ σε συνέντευξη Τύπου, την Πέμπτη 7 Σεπτέμβρη, στις 1.30 μ.μ., στον 7ο όροφο του ΕΚΘ. Στα πλαίσια της μάχης για την επιτυχία της λαϊκής κινητοποίησης, αύριο Δευτέρα 4 Σεπτέμβρη στις 7 μ.μ. στα γραφεία του Συνδέσμου Επιπλοποιών Νομού Θεσσαλονίκης, οι αγωνιστικές δυνάμεις των ΕΒΕ οργανώνουν σύσκεψη. Σε παγκινητοποίηση βρίσκονται οι ταξικές δυνάμεις και σε όλη τη Μακεδονία και τη Θράκη.

Ολες τις προηγούμενες μέρες, στις συναντήσεις των «κοινωνικών εταίρων» με την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ ενόψει της ΔΕΘ, επιβεβαιώθηκε η στρατηγική σύμπλευση όλων στο ζήτημα της ενίσχυσης της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας, της αύξησης δηλαδή της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Μοναδική εξαίρεση οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στις τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις που αποκάλυψαν και με αυτή την αφορμή τόσο τις δεσμεύσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ απέναντι στους μεγαλοεργοδότες, όσο και την ουσιαστική στήριξη που παρέχουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σ' αυτά τα σχέδια, με την τακτική και το πλαίσιο αιτημάτων που προβάλλουν.

Η αφίσα για το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη

Γι' αυτό προκύπτει επιτακτική η ανάγκη το Σάββατο η πλατεία Αριστοτέλους να πλημμυρίσει από το λαό της Θεσσαλονίκης και των άλλων πόλεων της Μακεδονίας και της Θράκης. Να αποτελέσει το συλλαλητήριο, εφαλτήριο για τους αγώνες της χρονιάς που έρχεται, με προμετωπίδα το πλαίσιο διεκδικήσεων του ΠΑΜΕ.

«Μετάβαση στην οικονομία της γνώσης, την ανάπτυξη μιας σύγχρονης κουλτούρας και πρακτικής μάνατζμεντ, τη συγκρότηση ενός κοινωνικού κεφαλαίου, την αναβάθμιση της θέσης της εργασίας, προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι της υψηλής παραγωγικότητας της οικονομίας, της αναβάθμισης του επιπέδου της ανταγωνιστικότητας, της ισορροπημένης ένταξης στην ευρωπαϊκή και διεθνή οικονομία, της αύξησης της απασχόλησης, της εμπέδωσης του ευρωπαϊκού κοινωνικού προτύπου και της αποτελεσματικής προστασίας του εργασιακού και φυσικού περιβάλλοντος».

Αυτό είναι το «νέο αναπτυξιακό υπόδειγμα». Γι' αυτά πρέπει να παλέψουν και να διεκδικήσουν οι εργάτες και οι εργάτριες, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι. Το παραπάνω απάνθισμα δεν είναι εισήγηση σε συνεδρίαση του ΣΕΒ, δεν είναι ομιλία υπουργού της κυβέρνησης της ΝΔ, ούτε απόσπασμα από Εκθεση της Κομισιόν... Είναι απόσπασμα από την ομιλία του προέδρου της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλου, στην παρουσίαση της Ετήσιας Εκθεσης για την Ελληνική Οικονομία που συνέταξε το ΙΝΕ, την περασμένη Πέμπτη. Είναι ο πυρήνας της στρατηγικής που πρεσβεύει σήμερα η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και καθορίζει όλη την πολιτική της.

Και απ' αυτή την άποψη, οι θέσεις της πλειοψηφίας ΓΣΕΕ - όπως προβάλλονται και μπροστά στη ΔΕΘ - όχι μόνο δεν αποτελούν εναλλακτική λύση απέναντι στην αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης και των πολιτικών που ασκήθηκαν και από το ΠΑΣΟΚ, αλλά είναι πέρα για πέρα εχθρικές με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Αλήθεια, πώς η λεγόμενη μετάβαση στην οικονομία της γνώσης και η «ανάπτυξη μιας σύγχρονης κουλτούρας και πρακτικής μάνατζμεντ» θα εξασφαλίσει τα εργατικά συμφέροντα; Το αντίθετο θα γίνει, η «κοινωνία της γνώσης», που προπαγανδίζουν, είναι μια κοινωνία με περισσότερες ίσως ικανότητες για την παραγωγική διαδικασία, αλλά πάντα υποταγμένη στα συμφέροντα των επιχειρήσεων. Προδιαγράφει ένα εργατικό δυναμικό που θα βρίσκεται σε μια διαρκή διαδικασία «εκπαίδευσης» και «μετεκπαίδευσης», εργάτες «προσαρμόσιμους» και ικανούς να αυξήσουν την παραγωγικότητα και την κερδοφορία των αφεντικών τους.

Αλλωστε, το ομολογεί η ίδια η πλειοψηφία, όταν λέει ότι αυτά πρέπει να γίνουν «προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι της παραγωγικότητας της οικονομίας, της αναβάθμισης του επιπέδου ανταγωνιστικότητας». Αλλά αύξηση της παραγωγικότητας για ποιον; Ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας πώς και σε βάρος τίνος; Σε αυτό η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δεν απαντάει. Ομως η πραγματικότητα, η κατάσταση που βιώνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έχει δώσει την απάντηση. Αύξηση της ανταγωνιστικότητας σημαίνει αύξηση των επιχειρηματικών κερδών, μείωση του μεριδίου των εργαζομένων από τον παραγόμενο πλούτο. Αύξηση της παραγωγικότητας σημαίνει στον ίδιο χρόνο να παράγονται περισσότερα προϊόντα, σημαίνει αύξηση της εντατικοποίησης της εργασίας. Περισσότερος ιδρώτας για τον εργάτη και μικρότερο μεροκάματο στην τσέπη του.

Βέβαια, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ καμώνεται ότι έχει ανακαλύψει μιαν άλλη ανταγωνιστικότητα, την ονομάζει μάλιστα «διαρθρωτική ανταγωνιστικότητα» και την αντιπαραβάλλει δήθεν στην «απορρυθμιστική ανταγωνιστικότητα» που εφαρμόζουν οι «σκληροί νεοφιλελεύθεροι». Μόνο που αυτή υπάρχει μόνο στα κεφάλια της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Γιατί όσο τα μέσα παραγωγής είναι στα χέρια των καπιταλιστών, η ανταγωνιστικότητα, όπως και να την ονομάσεις, σημαίνει μεγαλύτερη πίεση πάνω στους εργάτες. Η αύξηση της παραγωγικότητας θα αποβαίνει πάντα προς όφελος του καπιταλιστή και σε βάρος του εργάτη. Και επειδή η πλειοψηφία δε θέλει να αλλάξει την κατάσταση, αλλάζει τις «έννοιες», ανακαλύπτει νέες λέξεις για να ντύσει τις ίδιες παλιές αξίες της καπιταλιστικής οικονομίας.

Αυτόν τον «αγγελικό κόσμο» της εκμετάλλευσης στηρίζει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και το επιβεβαιώνει κάθε μέρα με λόγια και έργα. Καλεί σήμερα η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ τους εργάτες να διαδηλώσουν στη ΔΕΘ για αύξηση των μισθών. Και το κάνει, όταν τον περασμένο Απρίλη έβαζε φαρδιά πλατιά την υπογραφή της, κάτω από τη διετή Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, με την οποία οι εργάτες θα έπαιρναν αύξηση 77 λεπτά του ευρώ μεικτά την ημέρα. Τόσο κοστολογεί, φαίνεται, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ τη συνεισφορά των εργαζομένων στην αύξηση της παραγωγικότητας - για την οποία κόπτεται - που επιτεύχθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Και εδώ δεν τίθεται απλά ζήτημα υποκρισίας. Η προσπάθεια παραπλάνησης των εργαζομένων από την πλειοψηφία είναι μόνιμη και σταθερή.

Ολο και περισσότερα γίνονται μέρα με τη μέρα τα δεσμά που κρατούν «αλυσοδεμένες» τις περισσότερες οικογένειες, αφού κάθε μήνα δίνουν ως και το μισό εισόδημά τους σε δόσεις δανείων, ενώ ένα στα τρία νοικοκυριά χρωστά στις τράπεζες και ο συνολικός δανεισμός στην 3ετία 2002 - 2005 αυξήθηκε σχεδόν 30%!

Χαρακτηριστικό είναι ότι το 2001 το ύψος των χρεών των νοικοκυριών στις τράπεζες ήταν 23 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ σήμερα το ποσό αυτό έχει τριπλασιαστεί και έχει ξεπεράσει τα 70 δισεκατομμύρια ευρώ!!! Τα στοιχεία αυτά προκύπτουν από δειγματοληπτική έρευνα που πραγματοποίησε η εταιρία δημοσκοπήσεων TNS - ICAP την περίοδο 20 Σεπτέμβρη - 20 Δεκέμβρη 2005, σε ένα συνολικό δείγμα 6.000 νοικοκυριών από αστικές και ημιαστικές περιοχές της χώρας, και δημοσιοποιήθηκαν πριν μερικούς μήνες από την Τράπεζα της Ελλάδας.

Αναλυτικότερα, ένα στα δύο ελληνικά νοικοκυριά χρωστάει στις τράπεζες, κατά μέσο όρο, πάνω από 7.000 ευρώ. Δημοφιλέστερη «οδός» δανεισμού είναι οι πιστωτικές κάρτες, τις οποίες και χρησιμοποιεί το 53,1% των οφειλετών. Να σημειωθεί ότι το 53,1% των νοικοκυριών που χρωστάνε, δηλώνουν ότι έχουν δανειστεί μέσω πιστωτικών καρτών και χρωστούν κατά μέσο όρο 1.700 ευρώ! Οταν ο μισθός της οικογένειας κάποιες φορές δεν ξεπερνά τα 700 ή και 800 ευρώ το μήνα!

Μετά τις πιστωτικές κάρτες ο πιο δημοφιλής τρόπος δανεισμού είναι τα στεγαστικά δάνεια, ενώ υψηλότερη είναι η πιθανότητα λήψης δανείου για τα νοικοκυριά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, δηλαδή των μεγάλων αστικών κέντρων, για ζευγάρια με δύο ή με τρία παιδιά.

Οσον αφορά τα στεγαστικά δάνεια, περίπου ένα στα τρία νοικοκυριά που οφείλουν στις τράπεζες έχει συνάψει στεγαστικό δάνειο, είτε για αγορά κατοικίας είτε για επισκευή είτε για αγορά οικοπέδου και χρωστάει κατά μέσο όρο περισσότερα από 29.000 ευρώ. Ολα αυτά όταν ο μέσος χρόνος αποπληρωμής τους είναι περίπου τα 15 χρόνια. Δηλαδή, όταν μια οικογένεια έχει πάρει πολύ μεγάλο δάνειο, στην τράπεζα θα χρωστούν πάνω από δύο γενιές...

Μετά τα στεγαστικά ακολουθούν τα δάνεια, που δεν καλύπτονται από εγγυήσεις (29,4% των νοικοκυριών που χρωστάνε) και τα δάνεια για αγορά αυτοκινήτου. Ενα στα πέντε νοικοκυριά που δηλώνει στην έρευνα ότι έχουν οφειλές έχει δανειστεί για να αγοράσει αυτοκίνητο και χρωστάει κατά μέσο όρο περίπου 5.800 ευρώ. Επίσης, το 16,3% των νοικοκυριών που έχει οφειλή από δάνεια δηλώνει ότι έχει κάνει χρήση πιστωτικών διευκολύνσεων από εμπορικές επιχειρήσεις.

Οσον αφορά τις δυσκολίες αποπληρωμής των δανείων και των οφειλών όπως προκύπτει από την έρευνα:

• Το 11,2% των νοικοκυριών για το σύνολο των δανείων δεν πληρώνει κανονικά τις δόσεις του, ποσοστό το οποίο αυξάνεται στο 14,9% για τα καταναλωτικά δάνεια, ενώ για τα στεγαστικά «πέφτει» στο 8,6%.
• Δήλωσαν δυσκολία πληρωμής: Το 53,8% όσων έχουν πάρει στεγαστικά δάνεια, το 54,2% όσων κατέχουν πιστωτικές κάρτες, το 67% όσων πληρώνουν δόσεις άλλων δανείων, το 53,5% όσων πληρώνουν δόσεις σε καταστήματα, το 61,6% αυτών που πληρώνουν ενοίκιο και το 50% για πληρωμή λογαριασμών (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κλπ.).

Την ίδια ώρα οι τραπεζίτες φοβούνται μήπως χάσουν τα λεφτά που «καταληστεύουν» από τους οφειλέτες με τις συνεχείς αυξήσεις των επιτοκίων και δηλώνουν ότι το ζήτημα της πιθανής υπερχρέωσης των νοικοκυριών είναι σημαντικό, καθώς μπορεί να επηρεάσει την αξιοπιστία του τραπεζικού συστήματος αλλά και την οικονομική σταθερότητα και ανάπτυξη...

ICON

Το οικογενειακό εισόδημα εξανεμίζεται από τις αρχές κιόλας του μήνα, στα είδη πρώτης ανάγκης που διαρκώς ακριβαίνουν

Μπροστά σ' αυτά τα αδιέξοδα οι εργαζόμενοι, οι νέοι, ακόμα και μικρά παιδιά χρεώνονται εφ' όρου ζωής στις τράπεζες, μέσω στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων, πιστωτικών καρτών, ενώ θραύση κάνουν τον τελευταίο καιρό ειδικά τραπεζικά προγράμματα για παιδιά και νέους.

Μια οικογένεια χρειάζεται τουλάχιστον 1.200 ευρώ το μήνα για τα απαραίτητα «τρέχοντα» έξοδα. Συγκεκριμένα, μια οικογένεια δαπανά:

• Το λιγότερο 250 ευρώ το μήνα για τα απαραίτητα τρόφιμα.
• 400 - 600 ευρώ για ενοίκιο ή δόση δανείου.
• 100 - 150 ευρώ κατά μέσο όρο το μήνα για λογαριασμούς, κοινόχρηστα κλπ.
• Πάνω από 300 ευρώ το μήνα για φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες των παιδιών.

Αυτά είναι τα πάγια έξοδα, χωρίς να περιλαμβάνονται τα έξοδα για την ιατρική περίθαλψη, για ψυχαγωγία, ένδυση, βενζίνη, σπουδές, αν τα παιδιά είναι μεγαλύτερα, και άλλα πολλά έξοδα που καλείται να καλύψει μια οικογένεια. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΣΥ) τα νοικοκυριά δαπανούν κατά μέσο όρο μηνιαίως σε είδη διατροφής και μη οινοπνευματώδη ποτά 306,44 ευρώ, σε ρούχα και παπούτσια 150,15 ευρώ, σε οινοπνευματώδη και καπνό 71,52 ευρώ και σε ιατρικές υπηρεσίες 29,85 ευρώ. Σημειώνεται, ότι το αντίστοιχο ποσό για ιατρικές υπηρεσίες όσων νοικοκυριών έχουν μηνιαίο εισόδημα πάνω από 3.500 ευρώ, φτάνει στα 50,8 ευρώ το μήνα κατά μέσο όρο.

Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζουν και τα στοιχεία της ΕΣΥ, σύμφωνα με τα οποία, από τα νοικοκυριά που πληρώνουν ενοίκιο (ανέρχονται συνολικά στις 796.500) τα 137.423 έχουν συνολικό μηνιαίο εισόδημα μόλις μέχρι 750 ευρώ!!! Τα 152.857 νοικοκυριά που πληρώνουν ενοίκιο έχουν συνολικό μηνιαίο εισόδημα 750 - 1.100 ευρώ, ενώ τα 137.441 νοικοκυριά έχουν συνολικό μηνιαίο εισόδημα 1.100 - 1.450 ευρώ.

Η ανάγκη για ψυχαγωγία, πολιτισμό, διασκέδαση και ξεκούραση αποτελεί μια τεράστια «βιομηχανία» με ξέφρενα κέρδη, που λεηλατεί τις τσέπες των εργαζομένων και των λαϊκών νοικοκυριών. Τα «προϊόντα» της βιομηχανίας του ελεύθερου χρόνου πωλούνται πολύ ακριβά, με αποτέλεσμα ακόμα κι οι μικροχαρές της ζωής, όπως μια βραδιά στο θέατρο ή ένα μπάνιο στην παραλία, να αποτελούν πολυτέλεια για μια οικογένεια, για έναν νέο εργαζόμενο που παίρνει το βασικό μισθό, για ένα φοιτητή. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός, ότι σχεδόν οι μισοί Ελληνες φέτος δεν πήγαν διακοπές.

Η τάση που δημιουργείται είναι, τα λαϊκά στρώματα πέρα από το να δουλεύουν, να μην κάνουν τίποτε άλλο. Κι αυτό συμβαίνει επειδή ο εργάσιμος χρόνος επιμηκύνεται ή κατακερματίζεται, αλλά και επειδή οι χαμηλοί μισθοί κι η ακρίβεια δεν αφήνουν άλλα περιθώρια. Αναφέρουμε ενδεικτικά και κατά προσέγγιση ορισμένες πτυχές του κόστους αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου:

• Βιβλίο: 15 - 25 ευρώ
• Κινηματογράφος: 7 ευρώ
• Θέατρο: 15 - 25 ευρώ
• Φαγητό: 15 ευρώ/άτομο
• Παραλίες: 5 - 15 ευρώ/άτομο

Επιπλέον, οι πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες για παιδιά και ενήλικες αποτελούν πια ένα υπολογίσιμο έξοδο, αφού ακόμα κι αυτές οι πάλαι ποτέ δωρεάν υπηρεσίες σήμερα προσφέρονται έναντι αντιτίμου. Στους περισσότερους δήμους μια πολιτιστική ή αθλητική δραστηριότητα το μήνα κοστίζει από 10 έως 20 ευρώ, ενώ τα δημοτικά κολυμβητήρια και τα δημοτικά ωδεία φτάνουν το μήνα τα 35 και 30 ευρώ αντίστοιχα.

Από συγκέντρωση του ΠΑΜΕ ενάντια στη Σύμβαση του αίσχους που υπέγραψε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ τον Απρίλη

Τον περασμένο Απρίλη η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) έβαλε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή τους στην κατάπτυστη συμφωνία με τις εργοδοτικές οργανώσεις που καθηλώνει τους μισθούς και χτυπά τα δικαιώματα των εργαζομένων. Συγκεκριμένα η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για τη διετία 2006-2007 προβλέπει μεσοσταθμική αύξηση για το 2006 μόλις 3,9% και για το 2007, ακόμα χαμηλότερα, 3,4%.

Η «αύξηση» στα μεροκάματα τους πρώτους οχτώ μήνες του 2006 είναι 77 λεπτά μεικτά τη μέρα και στους μισθούς μόλις 17,13 ευρώ! Ετσι, ο κατώτερος μισθός από 1/1/2006 διαμορφώνεται από τα 591 ευρώ στα 608 ευρώ μεικτά και το κατώτερο μεροκάματο από 26,41 ευρώ που είναι σήμερα στα 27,18 ευρώ μεικτά. Ενώ από 1/9/2006 ο κατώτερος μισθός διαμορφώνεται στα 625,97 ευρώ μεικτά και το κατώτερο μεροκάματο στα 27,96 ευρώ μεικτά.

Το 60% των συνταξιούχων παίρνουν κάτω από 500 ευρώ. Το στοιχείο αυτό αφορά στο σύνολο των 1.358.341 συνταξιούχων όλων των Ταμείων (πλην ΟΓΑ) και προκύπτει ύστερα και από την ενσωμάτωση της «αύξησης» του 4% που αποφάσισε η κυβέρνηση στα πλαίσια της εισοδηματικής πολιτικής λιτότητας και για το 2006. Αναλυτικότερα κάτω από 500 ευρώ κύρια σύνταξη λαμβάνει: το 95% των συνταξιούχων του ΤΣΑ, το 63% των συνταξιούχων του ΙΚΑ, το 56% των συνταξιούχων του ΤΕΒΕ και το 46% των συνταξιούχων του Ταμείου Εμπόρων.

Η μέση γενική κύρια σύνταξη σε όλα τα Ταμεία (πλην ΟΓΑ) ανέρχεται στα 588 ευρώ, η μέση κύρια σύνταξη λόγω γήρατος ανέρχεται στα 678 ευρώ, η μέση κύρια σύνταξη λόγω αναπηρίας ανέρχεται στα 483 ευρώ και η μέση κύρια σύνταξη λόγω θανάτου ανέρχεται στα 451 ευρώ. Γενικότερα από την κατανομή των κύριων συντάξεων προκύπτουν και τα παρακάτω στοιχεία για όλα τα ταμεία πλην ΟΓΑ:

• Ενας στους τέσσερις συνταξιούχους έχει κύρια σύνταξη μικρότερη των 400 ευρώ.
• Ενας στους τρεις συνταξιούχους έχει κύρια σύνταξη από 400 - 500 ευρώ.
• Αθροιστικά κάτω από 500 ευρώ είναι οι 6 στις 10 συντάξεις περίπου (ποσοστό 59%).

Την άθλια κατάσταση της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνταξιούχων δεν μπορεί να «σώσει» ούτε το ΕΚΑΣ που χορηγείται σε 400.000 περίπου συνταξιούχους. Ακόμα και με το ΕΚΑΣ, ένας στους δύο συνταξιούχους παραμένει με εισόδημα (σύνταξη και ΕΚΑΣ) κάτω από τα 600 ευρώ το μήνα. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για τους 853.250 συνταξιούχους του ΟΓΑ. Κάτω από 500 ευρώ σύνταξη παίρνει το 96,9% (!), ενώ το 62% των συνταξιούχων παίρνει μέχρι 300 ευρώ το μήνα. Μάλιστα, πολλοί σημερινοί συνταξιούχοι του, λαμβάνουν μόνο τη βασική σύνταξη που είναι 228 ευρώ το μήνα!

Στους 470.888 φθάνουν οι άνεργοι στο πρώτο τρίμηνο του 2006 σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας. Ο αριθμός αυτός είναι ακόμα μεγαλύτερος με δεδομένο ότι τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται για την έρευνα θεωρούν «εργαζόμενο» ακόμα και κάποιον που εργάζεται μόλις μια ώρα (!) τη βδομάδα. Την ίδια στιγμή βαφτίζονται «εργαζόμενοι» οι υποαπασχολούμενοι, όσοι συμμετέχουν σε προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης, όσοι δουλεύουν μερική απασχόληση (η οποία ανέρχεται στο 5,8%).

Το 53,6% είναι μακροχρόνια άνεργοι ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας καταγράφεται στους νέους (15 - 29 ετών) που ανέρχεται στο 18,7% (διπλάσιο από τον πανελλαδικό μέσο όρο που είναι 9,7%). Το ποσοστό ανεργίας στις γυναίκες ανέρχεται στο 14,6% και ακόμα μεγαλύτερο στις νέες γυναίκες, 25,5%. Το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας έχουν τα Ιόνια νησιά (16,7%) παρουσιάζοντας θεαματική άνοδο από το 12,8% το αντίστοιχο τρίμηνο του 2005. Στο 15,9% είναι η ανεργία στη Δυτική Μακεδονία και στο 14,2% στο Νότιο Αιγαίο.

Η ασύλληπτη υπερκερδοφορία της συντριπτικής πλειοψηφίας των εισηγμένων επιχειρήσεων στο Χρηματιστήριο Αθηνών (όπως και πολλών μη εισηγμένων) για το πρώτο εξάμηνο του 2006, αποτελεί σοκ για τους σκληρά εργαζόμενους και τις οικογένειές τους που υφίστανται ακόμη μια σκληρή περίοδο λιτότητας. Ταυτόχρονα, αποδεικνύει ότι οποιαδήποτε «βελτίωση» αυτής της «οικονομίας» εξυπηρετεί, ευνοεί και συμφέρει μόνο λίγους και εκλεκτούς μεγαλοεπιχειρηματίες που καρπώνονται συστηματικά το αποτέλεσμα των θυσιών των εργαζομένων. Οι αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» που προωθεί η κυβέρνηση έχουν σαν στόχο να στηρίξουν και να ενισχύσουν αυτή την κερδοφορία.

Οι «μεταρρυθμίσεις» έχουν κερδισμένους και χαμένους. Κερδισμένοι ξανά είναι όλοι αυτοί που συμφωνούν και επαυξάνουν με τα κυβερνητικά μέτρα, με τους βιομηχάνους να πρωτοστατούν «σέρνοντας» πίσω τους τον κορμό του «κοινωνικοεταιρισμού».

Το γεγονός είναι ότι στο εξάμηνο οι εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες κατέγραψαν αύξηση κερδών σε ενοποιημένο επίπεδο (όμιλοι) κατά μέσο όρο 50,5%. Σε ευρώ, μόλις κάτι παραπάνω από 300 επιχειρήσεις κέρδισαν αυτούς τους πρώτους έξι μήνες του χρόνου 4,6 δισ., σύμφωνα με τα στοιχεία της χρηματιστηριακής εταιρείας «Πήγασος ΑΧΕΠΕΥ». Οι εκπρόσωποι αυτών των επιχειρήσεων είναι που αξιώνουν περισσότερη απλήρωτη εργασία, μεγαλύτερη «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, «αναμόρφωση» του Ασφαλιστικού, αναδιάρθρωση ακόμα και της Παιδείας, για να διδάσκονται τα παιδιά των εργαζομένων τις «αρετές» της «επιχειρηματικότητας», ώστε να συναινούν στις επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου με προθυμία και πνεύμα «συνεργασίας».

Για μια ολοκληρωμένη εικόνα δεν αρκεί μόνο η καταγραφή της αύξησης της κερδοφορίας. Κι αυτό γιατί υπάρχουν επιχειρήσεις που είναι κερδοφόρες αλλά σε μικρότερο βαθμό από το πρώτο εξάμηνο του 2005. Πολλές φορές τα κέρδη αυτών των επιχειρήσεων μεταφράζονται σε δεκάδες εκατ. ευρώ. Σημαντικό στοιχείο είναι και ο όγκος των κερδών. Για παράδειγμα, η αύξηση κερδών κατά 24% για τα Ελληνικά Πετρέλαια αντιστοιχεί σε κέρδη κάτι παραπάνω από 170 εκατ. ευρώ! Με την ευκαιρία, τα κέρδη της συγκεκριμένης εταιρείας, όπως και αυτά της «Μότορ Οϊλ» (αύξηση κερδών 82,3%, στα 96,6 εκατ. ευρώ), δείχνουν ότι ένα εξαιρετικά σημαντικό τμήμα της αύξησης των τιμών των υγρών καυσίμων δεν έχει να κάνει με το «ράλι» των διεθνών χρηματιστηριακών τιμών, αλλά με τα κέρδη που αξιώνουν και εξασφαλίζουν οι εταιρείες διύλισης και εμπορίας.

Ενδεικτικά μόνο, ακολουθούν μια σειρά από επιχειρήσεις διαφόρων κλάδων και η ποσοστιαία αύξηση των κερδών τους που σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι απλώς υπερδιπλάσια του πληθωρισμού και των πενιχρών «αυξήσεων» που έλαβαν οι εργαζόμενοι, αλλά και κάτι παραπάνω:

• Αλουμίνιον της Ελλάδος: 99,5%.
• Γιούρομπανκ: 41,6%.
• Ομιλος Αλφα Μπανκ: 37,7%.
• Γιούρομπανκ Πρόπερτις: 39,2%.
• PROTON BANK: 447%.
• Εθνική Τράπεζα: 91,4%.
• ΑΒ Βασιλόπουλος: 73%
• Εταιρία Υδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης: 74,4%.
• ΒΙΟΧΑΛΚΟ ΑΕ: 191%.
• ΓΕΡΜΑΝΟΣ: 416,7%.
• Ευρωπαϊκή Πίστη: 20%
• Ι. ΚΛΟΥΚΙΝΑΣ - Ι. ΛΑΠΠΑΣ ΑΕ: 106,58%.
• ΜΟΤΟΔΥΝΑΜΙΚΗ: 25%.
• ΜΠΑΜΠΗΣ ΒΩΒΟΣ: 418,4%.
• ΙΝΤΡΑΚΟΜ ΑΕ: 34,2 %.
• ΙΝΤΡΑΛΟΤ ΑΕ: 51,1%.
• Ομιλος Πειραιώς: 201,5%.
• ΞΥΛΕΜΠΟΡΙΑ ΑΕ: 372 %.
• LAVIPHARM ΑΕ: 124%.
• Ελληνικά Πετρέλαια: 24%
• Αγροτική Τράπεζα: 109,9%.
• ΟΤΕ: 12,9%.
• ΙΑΣΩ: 176,1%.
• ΜΠΛΟΥ ΣΤΑΡ: 442,8%.
• ΑΒΑΞ: 51,7%.
• ΛΑΜΨΑ: 113,2%.
• ΔΕΛΤΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ: 202,5%.
• Γιουρομέντικα: 121,9%
• Πήγασος Εκδοτική: 303,1%
• ΜΠΗΤΡΟΣ: 393,9%.

Οση μαγκιά και ομαδικότητα, ήθος και πειθαρχία και να επέδειξε η εθνική μας μπάσκετ ενάντια στις ΗΠΑ, όση γοητεία κι αν είχε ο κύκλιος τρόπος πανηγυρισμού, δεν άρκεσαν και δεν αρκούν για να πειστεί η μεγάλη μάζα των Ελλήνων γονέων πολιτών να αγαπήσει πραγματικά και να σεβαστεί ουσιαστικά τη νεολαία μας. Παγιδευμένη στο δίλημμα επιτυχία ή ευτυχία, έργα και τα δυο του ανθρώπου, αλλά από διαφορετικές κλίμακες αξιών, η σημερινή δυτικού τύπου κοινωνία βλέπει τη νιότη σαν τοκοφόρα επένδυση των δικών της αποτυχημένων πολιτικών επιλογών. Η ηθική στάση νέων με όνειρα που θέλουν να τα πραγματοποιήσουν χωρίς να συνθλιβούν στην κρεατομηχανή της νεοταξίτικης πραγματικότητας έφτασε να αντιμετωπίζεται ως... γραφικότητα ή και ψυχική παρέκκλιση από το «φυσικό νόμο της σύγχρονης επιβίωσης»...

Το παλικάρι δεν ήταν το μόνο. Χιλιάδες οι «λιποτάκτες» αυτού του βρώμικου πολέμου στις ΗΠΑ. Εκεί ξευτελίζονται. Στιγματίζονται ως προδότες. Ομως ο 19χρονος Τσέλσι συγκλόνισε με το σημείωμα - εξήγηση που άφησε πίσω του, δείχνοντας τους γονείς του μ' έναν τρόπο πιο σκοτεινό και τρομακτικό απ' τον ίδιο του το θάνατο: «Δεν μπορώ να πάω εκεί να πυροβολώ μικρά παιδιά... Μαμά, μπαμπά, λυπάμαι ειλικρινά. Δεν είμαι αρκετά καλός για σας. Πρέπει να το τελειώσω. Είμαι ένα σκουπίδι...».

Αν είχε καλούς γονείς, σύντροφοί μου, ο Τσέλσι θα ζούσε. Ισως εκτίοντας ποινή σε στρατιωτική φυλακή γι' αυτήν του την άρνηση. Θα ήταν φως για τους γονείς αυτούς το κελί του. Θα ζούσαν για ένα επισκεπτήριο και θα πάλευαν να βρει μιμητές το παιδί τους.

Ομως τον ήθελαν σκουπίδι, αν δεν μπορούσε να υπακούσει στις τυφλές διαταγές αποκτήνωσης. Σκουπίδι να φέρει το όνομα Τσέλσι και να μην έχει μια Τσέλσι δικιά του ομάδα, φτιαγμένη με τα κλεμμένα ενός άλλου, έστω και μη βρετανικού, ολόκληρου λαού.

Είναι, όμως, ο 19χρονος Βρετανός νεκρός άνθρωπος και στρατιώτης τόσο δυνατός μέσ' την αδυναμία του να διεκδικήσει την ελευθερία του, ώστε γεννά και μετά θάνατον όχι ένα παιδί, αλλά το γιγάντιο ερώτημα: Μήπως ο γιος σας λέγεται Τσέλσι;

ΛΕΠΙΔΗΣ

Στην πολιτική υποκρισία των δύο μεγάλων κομμάτων, να απαντήσουμε το ερχόμενο Σάββατο στη Θεσσαλονίκη, με τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις

Σ' αυτή του, την προσπάθεια, ο Γ. Παπανδρέου μοιράζει ανέξοδες υποσχέσεις, πλειοδοτεί με τον πρωθυπουργό στις αυξήσεις των συντάξεων, δεν διστάζει να μιλήσει για «αναδιανομή του πλούτου», για αντιμετώπιση της ανεργίας και να επιτεθεί στην κυβέρνηση που «προσφέρει φοροαπαλλαγές στους πλουσιότερους». Συγχρόνως δεν παραλείπει να προσθέσει σε κάθε εμφανισή του τον ισχυρισμό ότι το ΠΑΣΟΚ κάνει «νέα αρχή».

Ολα αυτά βέβαια στα λόγια, γιατί στις πράξεις το ΠΑΣΟΚ πιστό στην πολιτική που εφάρμοσε και σήμερα διεδικεί - από την κυβέρνηση που την ακολουθεί απαρέγκλητα - την «πατρότητα» της, συνεχίζει να δίνει όρκους πίστης στο μεγάλο κεφάλαιο και να βάζει πλάτη στην προώθηση κάθε μέτρου που θα εξασφαλίσει τη ενίσχυση της κερδοφορίας του. Ολη την προήγουμενη βδομάδα κατά την διάκρεια των συναντήσεων του Γ. Παπανδρέου με τους «κοινωνικούς εταίρους», αυτοί που βγήκαν από το γραφείο του, έχοντας εισπράξει ξεκάθαρες δεσμεύσεις από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ήταν οι εκπρόσωποι των βιομηχάνων.

Σ' αυτές τις συναντήσεις ο Γ. Παπανδρέου ...ξέχασε να χαρακτήρισει «απορρυθμίσεις», όπως συνηθίζει όταν έχει αντιπολιτευτικό οίστρο, τις αναδιαθρώσεις που προωθεί η κυβέρνηση και όπως ξεκαθάρισε ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος στις δηλώσεις του: «Οχι αντιθέτως και μέσα από τη συζήτηση και από τις δηλώσεις που υπάρχουν ήδη από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, προκύπτει ότι δεν είναι δίλημμα οι μεταρρυθμίσεις, είναι αναγκαίες»!! Κάτι που ήρθε να επιβεβαιώσει λίγο αργότερα ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, τονίζοντας: «Ο τόπος έχει ανάγκη από όραμα, από σχέδιο, από κατεύθυνση, από σκληρή δουλειά, πραγματικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις».

Τα διαπιστευτήρια του, στο μεγάλο κεφάλαιο, ο Γ. Παπανδρέου έχει βέβαια φροντίσει να τα δώσει από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και «εμπλουτίζει» το περιεχομένο τους σε κάθε ευκαιρία. Θέτοντας σαν πρώτιστους στόχους την ενίσχυση της «παραγωγικότητας» και της «ανταγωνιστικότητας», δηλαδή την αύξηση των κερδών των κεφαλαιούχων σε βάρος των εργασιακών δικαιώματων, ο Γ. Παπανδρέου μετά τις συναντήσεις του με τους βιομηχάνους, επανέφερε παλιότερες αντεργατικές προτάσεις τους. Στο όνομα δήθεν της αντιμετώπισης της ανεργίας προτείνε «μείωση της φορολογίας των κερδών που επενδύονται» και προώθηση του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ για την «ανασυγρότηση φθίνουσων περιοχών» που δρομολογεί την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και ενισχύει παραπέρα τη μερική απασχόληση. Στο τραπέζι, ο Γ. Παπανδρέου, έριξε και το «ασφαλιστικό» προβάλοντας τις 10 αντιασφαλιστικές του προτάσεις, οι οποίες στοχεύουν στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, στην κατάργηση κατηγοριών των Βαρέων και Ανθυγεινών, στη μείωση των συντάξιμων αποδοχών.

Σύμφωνα μάλιστα με τον πρόεδρο των βιομηχάνων Βορείας Ελλάδας Γ. Μυλωνά, ο Γ. Παπανδρέου σε πλήρη σύμπνοια με την κυβέρνηση είδε με θετικό μάτι την πρόταση των βιομηχάνων για επέκταση της ανασφάλιστης και μισοπληρωμένης εργασίας με τη μορφή «μαθητείας» απόφοιτων ΤΕΙ και σχολών του ΟΑΕΔ. Πως θα μπορούσε άλλωστε να διαφωνήσει, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, όταν ο ίδιος παραμονές των βουλευτικών εκλογών είχε διατυπώσει την γνωστή ως πρόταση του Λαυρίου, για καθιέρωση τετράχρονης ανασφάλιστης εργασίας για τους ανθρώπους που πιάνουν για πρώτη φορά δουλιά...

Πίσω από την τεχνητή όξυνση της αντιπαραθέσης τους οι «πρασινοι» και «μπλε» πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου, προχωρούν χέρι - χέρι και ικανοποιούν κάθε απαίτηση των αφεντικών τους. Οταν, μάλιστα αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην προώθηση των αντιδραστικών αλλαγών, επιστρατεύουν τους συνδικαλιστές τους για να επιτύχουν «κοινωνική συναίνεση». Αυτή τη συνεργασία σε δυο βδομάδες από σήμερα ο Γ. Παπανδρέου από το βήμα της ΔΕΘ, θα τη ....διακόψει φραστικά, θα ανεβάσει και πάλι τους τόνους θα και υποτιμώνοντας τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού, θα ζητήσει από τους εργαζόμενους να στηρίξουν τη «νέα πορεία» του κόμματος.

Απέναντι σ' αυτή την πολιτική υποκρισία και συγχρόνως συνειδητοποιώντας οι εργαζόμενοι ότι είτε κυβερνά το ΠΑΣΟΚ είτε κυβερνά η ΝΔ, τα λαϊκά προβλήματα οξύνονται, η φτώχεια και η ανεργία αυξάνονται, τα μεροκάματα είναι καθηλωμένα, οφείλουν και πρέπει να αντιδράσουν να απαντήσουν δυναμικά σε κάθε νέα πρόκληση. Οργανώμενα μαζί με τις ταξιές συνδικαλιστικές δυνάμεις, να συμμετέχουν και να ενισχύσουν τις λαϊκές κινητοποιήσεις, με επόμενο σταθμό το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη. Να αγωνιστούν για την αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων σε βάρος των κομμάτων της άρχουσας τάξης και να θέσουν σαν κεντρικό στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής.