Αποστόλης Πλατανιάς

Νιώθουμε την ανάγκη να υπενθυμίσουμε ότι η θέση μας και η στάση μας στα διάφορα προβλήματα - και απέναντι στα προβλήματα της νεολαίας - δεν καθορίζεται με προεκλογικά κριτήρια. Η προεκλογική περίοδος απαιτεί, βεβαίως, ειδικές μορφές δραστηριότητας, περισσότερη συνθηματοποίηση της πολιτικής. Αυτά που υποστηρίζουμε σήμερα γενικά για τον εργαζόμενο λαό και για τη νεολαία ειδικότερα, τα είπαμε και χτες και προχτές και προ κρίσης. Γιατί τα προβλήματα δεν προκλήθηκαν με την οικονομική κρίση. Τώρα έχει μπει ένα παραβάν στο χτες της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, στο χτες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.

Είμαστε υποχρεωμένοι ως κόμμα της αντιπολίτευσης να συμβάλουμε ή να καταθέσουμε προτάσεις για την αντιμετώπιση των συνεπειών από την κρίση; Βεβαίως. Και δεν είναι θέμα της Βουλής. Είμαστε υποχρεωμένοι μπροστά στο λαό, μέσα στο μαζικό κίνημα να το κάνουμε. Ομως - και αυτό βεβαίως είναι ολοφάνερο - σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να συμμετάσχουμε - και δεν το έχουμε κάνει μέχρι τώρα - ούτε σε ένα άρθρο, ούτε σε μία τροποποίηση, αν θέλετε, νόμου που έχει στόχο να διασφαλίζει την κερδοφορία, που πάνω στην κερδοφορία υπάρχει και η κερδοσκοπία. Να προβάλουμε μέτρα - και θα πούμε ορισμένα εδώ ειδικά για τη νεολαία, που αντιμετωπίζουν - δε λύνουν, αμβλύνουν - τις συνέπειες της κρίσης πάνω στον εργαζόμενο λαό και στη νέα γενιά, αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε, όχι για λόγους τυπικά συμμετοχής μας στο Κοινοβούλιο, αλλά γιατί το αντιμετωπίζουμε από θέση αρχής.

Με την ευκαιρία, δε θυμηθήκαμε παραμονές των φοιτητικών και σπουδαστικών εκλογών την ΕΦΕΕ. Ακούω τώρα τα κόμματα της αντιπολίτευσης και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που φωνάζουν ότι δεν υπάρχει ΕΦΕΕ. Δεν το θυμηθήκαμε φέτος, το θυμηθήκαμε και πέρυσι - και εννοώ εδώ τα μέλη της Κομμουνιστικής Νεολαίας που είναι φοιτητές και σπουδαστές - το θυμηθήκαμε και το 2008, το θυμήθηκαν και το 2007 και το 2006 και το 2005, όταν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι της παράταξης της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας πήγαιναν για να πάρουν μέρος στα πανσπουδαστικά συνέδρια και κανείς άλλος δεν υπήρξε. Και τώρα η ΕΦΕΕ πάει να γίνει φετίχ. Πρέπει να συγκροτηθεί ΕΦΕΕ. Εχει ορισθεί με πρόταση επίσης των μελών της Κομμουνιστικής Νεολαίας που συμμετέχουν η μέρα του Πανσπουδαστικού Συνεδρίου. Ιδωμεν τι θα γίνει και αν τελικά θα γίνει το συνέδριο και αν θα λήξει το συνέδριο, διότι πάλι τα κουκιά θα μετράνε και πόσο κοντά είναι οι εθνικές εκλογές.

Ας αφήσουμε αυτό το θέμα. Ο πρωθυπουργός ανέφερε πολλά για τη μεγάλη σημασία της ένταξης στην τότε ΕΟΚ, σήμερα Ευρωπαϊκή Ενωση, κλπ. Είναι γνωστές οι θέσεις μας και είναι γνωστό γιατί εντάχθηκε η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και μάλιστα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το είπε καθαρά. Πριν απ' όλα και κυρίως είναι πολιτικοί λόγοι, για την πολιτική στήριξη του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας και της κυρίαρχης τάξης, ούτως ώστε να μπορέσει να παίξει ένα ρόλο βεβαίως στο πεδίο της οικονομίας κατ' αρχήν στην περιοχή και, δεύτερον, για να θωρακιστεί το αστικό πολιτικό σύστημα - και θωρακίστηκε - απέναντι σε ένα κίνημα λαϊκό, το οποίο βεβαίως δεν ήταν σε δυσθεώρητα ύψη, αλλά ωστόσο είχε σημαντικές παρακαταθήκες, αντιδικτατορική πάλη και, αν θέλετε, είχε παρακαταθήκες μάλιστα - λέω για την περίοδο του 1981 και πριν - και από την τότε θετική στάση του ΠΑΣΟΚ στα λαϊκά προβλήματα.

*

Οι αριθμοί στην Ελλάδα - βέβαια εξειδικεύονται ποσοστά που έχουν σχέση με τη νεολαία - είναι ανάλογοι και με την εργατική λαϊκή οικογένεια που ανήκει, γιατί για μας η νεολαία δεν είναι κάτι ομοιόμορφο. Η ομοιομορφία προκύπτει από τα ηλικιακά χαρακτηριστικά, από την εκρηκτική ενεργητικότητα που έχει, από την ευκολία προσαρμογής στο καινούριο. Και δεν είναι τυχαίο πόσο εύκολα προσαρμόζονται μικρά παιδιά στις νέες τεχνολογίες. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το ταξικό στοιχείο, την κοινωνική ένταξη της νεολαίας, πού ανήκει, εάν είναι παιδί της εργατικής τάξης, εάν είναι παιδί μικροαστικών λαϊκών στρωμάτων, εάν είναι παιδί ανώτερων μεσαίων στρωμάτων, της αστικής τάξης, υψηλόμισθων, χαμηλόμισθων, αυτά δεν μπορούν να αναιρεθούν και να ισοπεδωθούν με τα ηλικιακά χαρακτηριστικά που υπάρχουν και τα οποία οδηγούν σε μία εμφάνιση ομοιομορφίας που όμως είναι πολύ σχετική.

Η ιδιωτική δαπάνη για ξένες γλώσσες είναι 431 εκατομμύρια ευρώ. Η δαπάνη για φροντιστήρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι 567 εκατομμύρια ευρώ. Η δαπάνη για ιδιωτικές επαγγελματικές σχολές, ιδιωτικά ΙΕΚ είναι 129 εκατομμύρια ευρώ. Κάθε χρόνο εγκαταλείπουν το δημοτικό σχολείο 8.000 παιδιά, τέσσερις στους δέκα Ελληνες, μιλάω για όλες τις ηλικίες. Και μη μου πείτε σιγά τον αριθμό, γιατί είναι τάση ανησυχητική. Το 14% των νέων εγκαταλείπει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το 60% των σπουδαστών στα ΤΕΙ εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους. Το αντίστοιχο ποσοστό για τους φοιτητές πανεπιστημίων φτάνει μέχρι και το 45%. Περίπου 1 στους 2 σπουδαστές των ΤΕΙ εγκαταλείπει τις σπουδές του, εξ ου κι αυτό που λέμε «οι φοιτητές που γέρασαν». Δεν είναι οι φοιτητές που πέρασαν τα χρόνια; Εχει ψαχτεί γιατί σταματούν τις σπουδές; Δεν είναι όλοι ότι αποχωρούν από χούι.

EUROKINISSI

Αυτό είναι το συλλογικό όφελος από την πολιτική η οποία ακολουθήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, η οποία ήταν εναρμονισμένη με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και μη μου πείτε τώρα ότι είχαμε ανίκανες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, ή ότι είχαμε κακούς πρωθυπουργούς και αυτή είναι η εξήγηση!

Ας πάμε τώρα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ας πούμε ότι εδώ έχουμε την κακή Ελλάδα με τους κακούς πολιτικούς. Κακοί δεν είναι οι πολιτικοί. Με συνέπεια εφαρμόζουν τις επιλογές που έχουν αποφασίσει να εφαρμόσουν. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση λοιπόν το 1/5 των παιδιών δεν έχουν βασικές ικανότητες ανάγνωσης, γραφής και αριθμητικής. Αυτά είναι στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ενα στα επτά νεαρά άτομα ηλικίας 18 έως 24 ετών, δηλαδή 6 εκατομμύρια νέοι δεν έχουν προχωρήσει πέρα από την υποχρεωτική εκπαίδευση, και αυτά τον 21ο αιώνα. Αν είναι δυνατόν να αρκεί η υποχρεωτική εκπαίδευση με όλα τα κουσούρια που έχει!

Το ποσοστό αυτών που εγκαταλείπουν πρόωρα το σχολείο πριν ολοκληρώσουν την κατώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση κυμαίνεται στο 14,8%. Βεβαίως από χώρα σε χώρα διαφέρει, αλλά αυτά είναι τα ποσοστά. Ούτε ένας στους τρεις νέους 25 έως 34 ετών με μειονεκτική κοινωνικοοικονομική προέλευση - αυτός είναι ο όρος που χρησιμοποιείται - δεν ολοκληρώνει την ανώτατη εκπαίδευση. Ας αφήσουμε το πόσοι μπαίνουν ελεύθερα τάχα στα πανεπιστήμια. Περισσότεροι από ένας στους τρεις νέους Ευρωπαίους από 15 έως 24 ετών δεν είναι ενταγμένοι ούτε στην εκπαίδευση, ούτε στην εργασία, ούτε στην κατάρτιση. Το ποσοστό ανεργίας των νέων από 15 έως 24 χρόνων το 2007 ήταν 15,3% και το 2008 15,4% που είναι σχεδόν το διπλάσιο του αντίστοιχου του συνολικού εργαζόμενου πληθυσμού. Δεκαεννιά εκατομμύρια παιδιά έως 17 χρόνων και το 20% των νέων ανθρώπων από 18 έως 24 χρόνων βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας, δηλαδή δεν είναι φτωχοί ακόμα.

Τα κοινωνικά ταμεία, που λέει η κυβέρνηση και που υποστηρίζουν και το ΠΑΣΟΚ και άλλα κόμματα, για μας είναι ύβρις απέναντι στη νεολαία και στο λαό και δεν τα εντάσσουμε στα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης. Το 18% των νέων από 18 έως 24 ετών αμείβεται με λιγότερο από το μισό του μέσου εισοδήματος της χώρας όπου ζει.

Τι συζητάμε λοιπόν; Σε τι δηλαδή το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έπεσε έξω; Ο πρωθυπουργός προφανώς χρησιμοποίησε αυτή τη θέση και για το ΚΚΕ. Γιατί δηλαδή η καταγγελία αυτών των στοιχείων συνιστά δογματισμό; Δε μας νοιάζει. Πείτε μας όπως θέλετε, είναι πολιτική ορολογία και ο δογματισμός, δε μας ενοχλεί, αλλά πώς επιβεβαιώνεται; Δεν είναι ούτε αντικομμουνισμός αυτό, ούτε τίποτα. Πώς επιβεβαιώνεται; Τα στοιχεία δείχνουν αυτό το πράγμα και μιλάμε εδώ και πάνω από πενήντα χρόνια για την Ευρώπη και για την Ελλάδα δεκαοκτώ χρόνια.

Εμείς ξεκινάμε από την εξής θέση: Η ελληνική νεολαία, ως αναπόσπαστο βεβαίως κομμάτι του εργαζόμενου λαού, μπορούσε και μπορεί να ζήσει καλύτερα. Τι εννοούμε εμείς σήμερα, με τα σημερινά δεδομένα; Να έχουν δουλειά όλοι οι νέοι άνθρωποι είτε τελειώσουν το λύκειο, είτε τελειώσουν την επαγγελματική εκπαίδευση ή το πανεπιστήμιο. Είναι εξασφαλισμένο αυτό; Οχι. Οι ευκαιρίες είναι πολύ λιγότερες από τη ζήτηση των θέσεων εργασίας σε μία χώρα που έχουμε και υπογεννητικότητα.

Δεύτερον: Λαμβάνοντας υπόψη την άνοδο της παραγωγικότητας και αν η παραγωγικότητα στην Ελλάδα δεν είναι τόσο μεγάλη - που δεν είναι έτσι - αλλά στις άλλες χώρες είναι πιο μεγάλη, αυτό που λέμε η πενθήμερη δουλειά, 35 ώρες τη βδομάδα, το 7ωρο, αυτά είναι εξασφαλισμένα στις χώρες με υψηλό επίπεδο παραγωγικότητας που είναι και παγκόσμιες δυνάμεις; Οχι. Αυτό το αίτημα είναι ουτοπικό και υπερβολικό επειδή κάτι δεν έχει αποδοθεί ως δικαίωμα στη νεολαία; Το να το ζητάς είναι ουτοπία, είναι δογματισμός, είναι οπισθοδρόμηση, είναι συντηρητισμός; Κάτι τέτοια ακούμε.

Λέμε για διακοπές για όλη τη νεολαία, για στέγη για τα νέα ζευγάρια. Καλά, με τα δάνεια ξέρουμε τι μπορεί να γίνει και ακούμε τώρα στις διαφημίσεις ότι έπεσε στο 1% το επιτόκιο για τα στεγαστικά δάνεια. Μα, μπορεί σήμερα ο νέος ή η νέα που ανήκει κοινωνικά στην εργατική τάξη - και μάλιστα στο μεγαλύτερο μέρος της χαμηλόμισθης εργατικής τάξης - να πληρώνει το βασικό; Μπορεί να πληρώνει 300 και 400 ευρώ; Εγώ σας λέω ότι και άτοκο να είναι, μπορεί να δίνει 300 ευρώ τη δόση όταν παίρνει 700 ευρώ το μήνα; Αυτό λοιπόν που λέμε εμείς λαϊκή στέγη με κοινωνικά κριτήρια είναι οπισθοδρομικό, είναι δογματικό, είναι συντηρητικό;

Οταν λέμε, παραδείγματος χάριν, ότι σήμερα μέχρι τα 18 χρόνια το παιδί πρέπει να βρίσκεται στο θρανίο και να είναι δωδεκάχρονη η υποχρεωτική εκπαίδευση, αυτό θα πει εκσυγχρονισμός. Το να μη χρειάζεται το παιδί να δουλεύει όταν σπουδάζει και μέχρι να τελειώσει το πανεπιστήμιο, αυτό πια σημαίνει ένα ολόκληρο πλέγμα μέτρων τα οποία δεν έχουν αποδοθεί ούτε χτες, ούτε προχτές. Αυτό είναι παρωχημένο σήμερα; Δεν είναι για τον 21ο αιώνα; Εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχουν δυνατότητες γι' αυτό. Υπάρχουν δυνατότητες και οικονομικές και επιστημονικές.

Και πού πάμε τώρα; Και γιατί δε γίνονται αυτά; Θα το πούμε με μια λέξη. Μπορεί κανείς σε τελευταία ανάλυση να πει ότι είναι αυτό το καπιταλιστικό σύστημα το οποίο έχει το πλεονέκτημα να αυξάνει τις ανάγκες των ανθρώπων ταχύτατα - αυτή είναι και η προσφορά του - και ταυτόχρονα να υπονομεύει την υλοποίησή τους. Και τα πάντα καθορίζονται από την κερδοφορία.

Και να σας πω κάτι; Ορισμένες απ' αυτές τις κατακτήσεις, οι περισσότερες απ' αυτές που ανέφερα τώρα, στο σοσιαλισμό υπήρχαν, παρά τα λάθη που έγιναν από ένα σημείο και μετά. Υπήρχαν. Η επτάωρη δουλειά, οι δωρεάν διακοπές και η εξάλειψη της ανεργίας. Βεβαίως, ακούμε και το εξής: «τα είχαν όλα αυτά αλλά δεν είχαν ελευθερία»... Για να δούμε, δεν ξέρω, αν η βάση των ελευθεριών δεν είναι η εξασφάλιση της δουλειάς και μιας ζωής με βάση τις σύγχρονες ανάγκες, τότε πια είναι; Και η ασφάλεια, όχι η ανασφάλεια του αύριο. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα. Σήμερα και 1.500 ευρώ να έχει κάποιος μισθό, δεν είναι βέβαιος για το τι θα κάνει αύριο. Αλλά δεν είχαν, λέει, «ελευθερίες». Δεν είναι η ώρα να το συζητήσουμε αυτό. Αλλά για μας αυτή είναι η βάση της ελευθερίας, χωρίς να σημαίνει ότι καθορίζεται μόνο από το εισόδημα, τις διακοπές και τη στέγη...

Κύριε πρωθυπουργέ, ήσασταν στην Πράγα, στη Σύνοδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τι «αποφασίστηκε» για την αντιμετώπιση των συνεπειών της ανεργίας; Εδώ μέσα είναι και νέοι. Και οι νέοι αναζητούν σήμερα δουλειά. Η διατήρηση όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων σε θέσεις εργασίας με την προσωρινή προσαρμογή των ωρών εργασίας και σε συνδυασμό με επανεκπαίδευση και χρηματοδοτική υποστήριξη από το δημόσιο ταμείο. Η εκ περιτροπής εργασία. Στην Ελλάδα έχει καθιερωθεί επί ΠΑΣΟΚ το 1998. Απλώς τώρα απαντάνε με το ίδιο μέτρο που λεγόταν το 1998, που δεν υπήρχε οικονομική κρίση, στην Ευρώπη τουλάχιστον. Μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους της εργασίας. Και πολύ σωστά σημειώθηκε σε συζητήσεις που έγιναν σε τηλεοπτικούς σταθμούς: εδώ χτυπιέται ακόμα περισσότερο η κοινωνική ασφάλιση.

Ξέρετε τι άκουσα χθες; Ο ΟΠΑΔ, ο Οργανισμός Περίθαλψης Δημοσίου, αφαιρεί ογδόντα τρεις (83) εξετάσεις και φάρμακα, κατηγορίες, τα οποία θα πληρώνουν οι ασθενείς. Η μια από τις 83 που αναφέρθηκαν, γιατί πολλές δεν τις κατάλαβα καθόλου, είναι η εξής: το τακτικό σπινθηρογράφημα που πρέπει να κάνει ένας ασθενής - εδώ οι άντρες δώστε προσοχή - που έχει καρκίνο προστάτη. Γιατί ξέρουμε ότι ο κίνδυνος μετάστασης είναι στα οστά. Και μιλάμε για καθολικό σπινθηρογράφημα. Και εξαιρείται! Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι είναι οι άλλες εξετάσεις που εξαιρούνται και ενώ ζούμε ήδη σε καθεστώς όπου μια σειρά εξετάσεων σε μακροχρόνια πάσχοντες ανθρώπους ή άλλες ειδικές περιπτώσεις, με τη σημερινή κατάσταση δεν εξασφαλίζονται. Ποια ασφάλεια έχει η νεολαία; Θα μου πεις, ο νέος των 20 χρονών, ξέρω, δεν σκέφτεται τον προστάτη. Αλλά για πόσο θα είναι νέος; Δε θα φτιάξει οικογένεια; Δε θα έχει παιδί; Δε θα έχει προβλήματα η οικογένεια;

Με βάση λοιπόν αυτά, τι κάνει το ΚΚΕ; Βεβαίως έχουμε αυτό που λέμε μια πολιτική απειθαρχίας, ανυπακοής. Είναι πολιτική θέση αυτή. Ο ελληνικός λαός πρέπει να αποκτήσει συνείδηση απειθαρχίας και ανυπακοής στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της εκάστοτε κυβέρνησης, βέβαια, στην Ελλάδα που έχει αντιλαϊκή πολιτική. Συνείδηση. Εάν δεν αποκτήσει αυτή τη συνείδηση, δεν θα μπορέσει να παλέψει. Και συμμόρφωση και αντίθεση δεν γίνεται.

Και δεύτερον, να το πούμε καθαρά, ή θα αμφισβητηθεί η ίδια η πολιτική εξουσία των μονοπωλίων ή δεν υπάρχει λύση. Μπορείς να αποτρέψεις τα χειρότερα, να αποσπάς, να κατακτάς; Μπορείς. Ποτέ εμείς δε βάλαμε όρια και τείχη στην ταξική πάλη. Σήμερα πρέπει να μιλάμε όσο γίνεται και για ιδεολογική χειραφέτηση των εργαζομένων από ορισμένα ιδεολογήματα. Οχι απλώς πολιτική χειραφέτηση από τα δύο κόμματα εξουσίας, αλλά και ιδεολογική χειραφέτηση, γενικότερα, από κρίσιμα ζητήματα. Βεβαίως, χρειάζεται σε βασικά ζητήματα ιδεολογικά χειραφετημένο εργατικό κίνημα, συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους στη φτωχή αγροτιά, σύνδεση βεβαίως με τα κινήματα της νεολαίας των γυναικών κλπ. και τελικά αμφισβήτηση των δυο γραμμών διαχείρισης, της φιλελεύθερης και της σοσιαλδημοκρατικής, που δεν ήταν καθαρές. Και τα φιλελεύθερα κόμματα σε όλη την Ευρώπη είχαν σοσιαλδημοκρατική διαχείριση και η σοσιαλδημοκρατία είχε φιλελεύθερη.

Παρ' όλα αυτά δε μένουμε με σταυρωμένα χέρια. Βεβαίως θα υποστηρίξουμε αμυντικά αιτήματα και βεβαίως να ξεκαθαρίσω τι αμυντικά αιτήματα είναι. Είναι αμυντικά αιτήματα που προϋποθέτουν και απαιτούν πλήγματα στα κέρδη των μονοπωλίων, να αφαιρεθούν, να τους δυσκολέψεις σ' αυτήν την υπερκερδοφορία. Να πω εδώ ένα παράδειγμα: Αντιστρατευόμαστε όταν τα επιδόματα ανεργίας τα παίρνει ο εργοδότης. Αυτό το φαύλο κύκλο τον ξέρουμε. Αυτή τη συγκυρία, την περιοδική απασχόληση την εκμεταλλεύεται ο εργοδότης και βγάζει διπλάσια και τριπλάσια. Δεν θέλουμε επιδοτούμενους άνεργους, αλλά η κατάσταση μας αναγκάζει να ανεβάσουμε τα αιτήματά μας στην επιδότηση της ανεργίας, δηλαδή στο 80% του βασικού μισθού - βεβαίως, εμείς παλεύουμε για την αύξηση του βασικού μισθού - και χωρίς καμιά προϋπόθεση, από την πρώτη ημέρα της ανεργίας, από τη στιγμή που σε απολύει. Να υπάρχει δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και βιβλιάριο ασθενείας σε όλους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Είναι άνεργος, δεν είναι εθελοντής άνεργος. Να υπάρχει επιδότηση ενοικίου. Πάγωμα του δανείου στη διάρκεια της ανεργίας. Να ασφαλίζονται οι ημέρες ανεργίας. Τώρα, μια ώρα την εβδομάδα αν δουλεύεις, θεωρείται κανονική εργασία! Κανένας νέος έως τα δεκαοκτώ του χρόνια έξω από το δημόσιο σχολείο. Και εδώ πρέπει να υπάρξουν μέτρα αντιμετώπισης της σχολικής διαρροής με ενίσχυση της λαϊκής οικογένειας.

Μέχρι την οριστική αντιμετώπιση του προβλήματος εμείς διεκδικούμε μέτρα για τους εργαζόμενους μαθητές και φοιτητές - σπουδαστές, εξάωρη εργασία με πληρωμή ως οκτάωρο, άδεια με αποδοχές την περίοδο των εξετάσεων και ειδικότερα υπάρχουν μέτρα που πρέπει να παρθούν για τους νυχτερινούς μαθητές, όπου πρέπει να αναδιοργανωθεί η νυκτερινή σχολική εκπαίδευση. Δεν είμαστε υπέρ του να δουλεύουν την ημέρα και να πηγαίνουν στο σχολείο το βράδυ. Αλλά όσο υπάρχει αυτό, ανεξαρτήτως τι λέει το ΚΚΕ ή τι λέει το κίνημα ή τι λέει το εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα, αυτά τα μέτρα πρέπει να παρθούν.

Και με την ευκαιρία υπάρχει ένα ολόκληρο ζήτημα, αυτό που λέμε οι νέοι που χρειάζονται να κάνουν πρακτική άσκηση έξω από το χώρο του σχολείου, γιατί κατ' αρχήν η πρακτική άσκηση πρέπει να είναι αναπόσπαστο στοιχείο του σχολείου και τους στέλνουν στη γνωστή εργοδοσία. Κατ' αρχήν πρέπει να πληρώνονται και να ασφαλίζονται κανονικά. Θα πρέπει να υπάρχει Οργανισμός του Υπουργείου που να ελέγχει και δεν πρέπει αυτοί οι σπουδαστές να αξιοποιούνται σε άσχετες δουλειές από την ειδικότητά τους. Είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα, γιατί στην Πράγα αποφασίστηκε το εξής πράγμα. Να αυξηθούν αυτοί που εργάζονται ως μαθητευόμενοι. Αυτό είναι ένα από τα μέτρα που αποφάσισε χτες η Σύνοδος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Καταλαβαίνετε, δηλαδή, τι έχει να γίνει. Οι μαθητευόμενοι θα πηγαίνουν στα υπόγεια των ξενοδοχείων, θα καθαρίζουν τα ξενοδοχεία, ενώ υποτίθεται ότι θα πηγαίνουν για σεφ... Φυσικά, εμείς αναφορικά με αυτό έχουμε καταθέσει πολλές φορές τις θέσεις μας, φυσικά για σταθερή δουλειά, τριανταπεντάωρη και τέτοια πράγματα, όπως και σε ζητήματα που έχουν σχέση με την ενιαία δωρεάν λαϊκή Παιδεία. Βεβαίως, δημόσια. Ομως, το «δημόσιο» δεν μας λέει τίποτε, διότι υπάρχει δημόσια που την πληρώνει χρόνια η λαϊκή οικογένεια.

Διεκδικούμε την κατάργηση των αντιεκπαιδευτικών νόμων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, που μετατρέπουν πια ακόμα και τα Πανεπιστήμια σε παραγωγή εργατικού δυναμικού, το οποίο χρησιμοποιείται, βεβαίως, είτε για φτηνή εργατική δουλειά είτε για μειωμένης οικονομικής απόδοσης.

Υποστηρίζουμε την κατάργηση των κατευθύνσεων της Μπολόνια, την κατάργηση της αξιολόγησης, που στόχο έχει την κατηγοριοποίηση των Πανεπιστημίων, τη διαμόρφωση μιας αληθινά ενιαίας ανώτατης εκπαίδευσης με ισότιμα Ιδρύματα. Ποτέ δεν ήταν ισότιμα ιδρύματα. Τώρα πια, όμως, πάμε κυριολεκτικά για ταξική κατηγοριοποίηση των ιδρυμάτων. Χθες μια εφημερίδα ανέφερε - δεν θυμάμαι ποια - ότι είναι εντελώς υποβαθμισμένα τα περιφερειακά Πανεπιστήμια. Είναι υποβαθμισμένα επειδή είναι περιφερειακά; Οχι. Είναι υποβαθμισμένα, διότι ακριβώς εκεί ωθείται το νεανικό, ας πούμε, δυναμικό, που ανήκει στην εργατική τάξη, σε φτωχά λαϊκά στρώματα, και το οποίο δεν είχε τη δυνατότητα με τα πολλά φροντιστήρια και τα εξωσχολικά να αποκτήσει ίσες ευκαιρίες. Για εμάς, όμως, αυτό δεν είναι μέσο για ενιαίες ευκαιρίες.

Είμαστε αντίθετοι στον ανταγωνισμό των Πανεπιστημίων. Εκεί πάμε με την αξιολόγηση. Τα Πανεπιστήμια πρέπει να συνεργάζονται. Σε τελευταία ανάλυση, είναι ο ενιαίος επιστημονικός χώρος.

Διεκδικούμε τον αναπροσανατολισμό της έρευνας. Σήμερα πια τα Πανεπιστήμια, έχουν κυριολεκτικά μετατραπεί σε μαγαζάκια των επιχειρηματιών. Πάντα ήταν συνδεδεμένα ορισμένα Πανεπιστήμια. Τώρα πάνε να διασυνδεθούν όλα. Αυτό έχει τραγικές συνέπειες - και για πολλά χρόνια πριν - στην έρευνα. Ζητάμε, λοιπόν, τον αναπροσανατολισμό της έρευνας, ώστε να υπηρετεί τη βασική έρευνα, που έχει σχέση με τις λαϊκές ανάγκες και να υπάρχει γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, ώστε να καλύπτονται με επάρκεια όλοι οι τομείς.

Μέτρα, παραδείγματος χάρη, για την αγροτική νεολαία, για τους νέους, που είπε ο πρωθυπουργός, για την επιχειρηματικότητα, μπορούν να παρθούν όταν η γενική πορεία είναι το ξεκλήρισμα, είναι η αντιαγροτική πολιτική; Με την ευκαιρία να πούμε για την πολιτική ενίσχυση της επιχειρηματικότητας της αγροτικής νεολαίας. Ποιοι μπορούσαν να πάρουν, να αξιοποιήσουν τα δάνεια, γιατί δάνεια ήταν... Αυτοί που είχαν μεγάλη ιδιοκτησία, πάνω από το μέσο όρο της αγροτικής ιδιοκτησίας. Αυτοί που είναι στο μέσο όρο και κάτω, δεν μπορούν να επωφεληθούν απ' αυτά τα δάνεια, γιατί δεν μπορούν να μπουν στον ανταγωνισμό. Εδώ πια έχουμε συγκέντρωση της γης και της ιδιοκτησίας σε λίγα χέρια.

Το ίδιο ισχύει και για τα δάνεια στις μικρομεσαίες, όπως λένε, επιχειρήσεις. Ακούμε ότι από αυτό το πακέτο των 28 δισεκατομμυρίων, δόθηκαν 22.000 σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Σε ποιες; Πρέπει να έχουν τρία χρόνια κερδοφορία και να τρέχει η κερδοφορία και τον τέταρτο χρόνο. Χαίρω πολύ. Αυτοί, όμως, που έχουν ζημιά και κινδυνεύουν; Πού πάει;

Για να δούμε, πού δουλεύουν οι νέοι; Σε ποιους κλάδους; Νέοι και νέες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι νέες, παρά το γεγονός ότι ας πούμε ιδεολογικά έχουν χειραφετηθεί από παλιές συντηρητικές απόψεις, αυτές αναπαράγονται μόλις κάνουν οικογένεια. Πού δουλεύουν οι νέοι; Στον τουρισμό, στο εμπόριο, στον επισιτισμό, στα ταχυφαγεία και σε ορισμένους νέους κλάδους που έχουν σχέση με τις τηλεπικοινωνίες. Εδώ όταν δουλεύουν με stage, με 500, 300 και 700 ευρώ, όταν κρέμεται κάθε μέρα πάνω από το κεφάλι τους η απόλυση, αυτοί θα πάνε να πάρουν δάνειο για να κάνουν μία επιχείρηση;

Στα ταχυφαγεία κατ' εξοχήν ήταν οι μικροί επιχειρηματίες, η οικογενειακή επιχείρηση. Σήμερα μία σειρά από ταχυφαγεία έχουν ενταχθεί μέσα σε ένα κλάδο μονοπωλιακό. Ποια πολιτική επιχειρηματικότητας μπορείς να ακολουθήσεις γι' αυτούς που με τα μηχανάκια μεταφέρουν τις πίτσες; Θα τους δώσεις χρήματα να κάνουν τι είδους επιχείρηση; Επομένως, πρέπει να στηριχθεί ο άνεργος. Τι να κάνουμε δηλαδή;

Ολοκληρώνοντας: Εχουμε καταθέσει εκατό χιλιάδες φορές θέσεις συγκεκριμένες. Θα δώσουμε τώρα θεματικές συνεντεύξεις μπροστά στις ευρωεκλογές. Το ζήτημα είναι το εξής: Δεν είναι ότι δεν ξέρετε τις προτάσεις μας ή ότι δεν έχουμε προτάσεις. Το ζήτημα δεν είναι αν έχει προτάσεις κάποιος. Το ζήτημα είναι πού τις εντάσσει.

Εμείς, λοιπόν, ξεκαθαρίζουμε για μία ακόμη φορά: Αυτό που λέμε, ή με το λαό ή με τα μονοπώλια, ακόμα περισσότερο μπαίνει σε συνθήκες κρίσης. Σε συνθήκες κρίσης πρέπει να ανέβει η επιθετικότητα του κινήματος, γιατί σε συνθήκες κρίσης ωριμάζουν ανατρεπτικές αλλαγές - ωριμάζουν δε σημαίνει ότι μπορούν εύκολα να γίνουν - και όχι σε συνθήκες κρίσης να υπάρχει υποχώρηση, σε μια περίοδο που έχουν αφαιρεθεί σε όλη την Ευρώπη σημαντικές κατακτήσεις που υπήρχαν μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γι' αυτό έχει και νόημα να συζητά κανείς και για την ψήφο στις ευρωεκλογές ή στις εθνικές εκλογές. Αυτό είναι το κυριότερο.

Μπροστά ή πίσω; Με μια πολιτική αντιμονοπωλιακή, εάν θέλετε, αντικαπιταλιστική ή με μια πολιτική διαχείρισης, σοσιαλδημοκρατική ή φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατικοανανεωτική; Θα απαντήσει ο λαός αυτό που τελικά θα αποφασίσει να απαντήσει και εμείς θα συνεχίσουμε.

Από συγκεκριμένα κέντρα του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά και από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, καλλιεργείται η αντίληψη ότι η αντίθεση και η αποδέσμευση από την ΕΕ σημαίνει «εθνική απομόνωση». Το Κόμμα μας επανειλημμένα έχει καταρρίψει με επιχειρήματα αυτές τις συκοφαντίες. Ωστόσο, χρειάζεται σήμερα να επανέλθουμε, αφού ανάλογα προπαγανδιστικά επιχειρήματα κατά του ΚΚΕ είναι σε θέση να επηρεάζουν κάποια τμήματα των εργαζομένων, που κατά τα άλλα αναγνωρίζουν τη συνεπή δράση του ΚΚΕ και τη δικαίωση των θέσεών του από την ένταξη στην ΕΟΚ έως σήμερα. Δεν παύει όμως να απασχολεί η μελλοντική εξέλιξη κι εδώ έρχεται η καλλιέργεια της κινδυνολογίας περί «απομόνωσης».

Βεβαίως, δεν ξεχνούμε πως ένα από τα επιχειρήματα, που επιστρατεύονται συνήθως κάθε φορά πριν τις ευρωεκλογές, είναι ότι το ΚΚΕ είναι «το μοναδικό ΚΚ στην Ευρώπη που επιζητά την έξοδο της χώρας από την ΕΕ». Θεωρούν πως με αυτό το επιχείρημα θα πείσουν τους εργαζόμενους πως από τη μια με τις θέσεις του ΚΚΕ δε συμφωνεί κανένα άλλο ΚΚ κι από την άλλη πως η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ είναι «καταστρεπτική» για τη χώρα και το λαό.

«Η ΕΕ είναι επιλογή του κεφαλαίου. Προωθεί μέτρα προς όφελος των μονοπωλίων, της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου. Με τη Συνθήκη της Λισαβόνας ενισχύονται τα χαρακτηριστικά της ως ιμπεριαλιστικού οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού μπλοκ αντίθετου στα συμφέροντα των εργατών και των λαών. Εντείνονται οι εξοπλισμοί, ο αυταρχισμός, η κρατική καταστολή.

Στο όνομα του "εκσυγχρονισμού", της "ανταγωνιστικότητας" και "επιχειρηματικότητας", της "ευελφάλειας" (flexicurity) δυναμώνουν οι επιθέσεις σε εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, υπονομεύεται το δικαίωμα στην απεργία, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες. Επιχειρείται να μειωθούν μέρες εργασίας και μισθοί στο όνομα της κρίσης, προκειμένου να διασφαλιστεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Η προοπτική που επιφυλάσσεται για τους εργαζόμενους είναι δουλειά δίχως δικαιώματα μέχρι θανάτου. Είναι εφιαλτικό το τοπίο στις εργασιακές σχέσεις, όπου η αύξηση του ημερήσιου χρόνου απασχόλησης και η απόφαση για το 65ωρο συνυπάρχει με ημιαπασχόληση, ανεργία, εργασιακή ανασφάλεια. Είναι αλλεπάλληλα τα πλήγματα σε μισθούς, συντάξεις, με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, τη διάκριση του χρόνου εργασίας σε ενεργό και ανενεργό, με την άνοδο των τιμών, τον πολλαπλασιασμό των εργατικών ατυχημάτων. Με την παράδοση στο μεγάλο κεφάλαιο των συστημάτων εκπαίδευσης, υγείας και πρόνοιας. Τη συρρίκνωση των μικρών και μεσαίων αγροτικών εκμεταλλεύσεων, προς όφελος των μεγαλοαγροτών και των μονοπωλιακών ομίλων. Την αύξηση της κρατικής καταστολής, την άνοδο του αντικομμουνισμού, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας. Πρώτα θύματα της έντασης της εκμετάλλευσης, της αυξανόμενης καταστολής και καταπίεσης είναι οι νέοι, οι γυναίκες, οι μετανάστες εργάτες».

Οτι π.χ. «Οι εξελίξεις δικαιώνουν τις δυνάμεις που αντιτάχθηκαν στη Συνθήκη του Μάαστριχ, του Αμστερνταμ, της Νίκαιας». Να θυμίσουμε πως στις συγκεκριμένες αντιλαϊκές συνθήκες ο ΣΥΝ ψήφισε υπέρ της 1ης, ενώ δεν αντιτάχθηκε ούτε στη 2η, ούτε στην 3η Συνθήκη, ψηφίζοντας και στις δύο «παρών».

Στην Κοινή Διακήρυξη των 21 Κομμουνιστικών Κομμάτων της ΕΕ σημειώνεται ακόμη πως πρέπει: «Να γίνουν οι λαοί κύριοι των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας των χωρών τους» κι ακόμη πως απαιτούνται σήμερα: «Καθολικά δωρεάν δημόσια συστήματα Υγείας, Πρόνοιας. Μείωση των ορίων συνταξιοδότησης και ουσιαστικές αυξήσεις στις συντάξεις. Αναβαθμισμένη ενιαία δημόσια δωρεάν Παιδεία για όλους».

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι σ' αυτήν τη Διακήρυξη υποστηρίζεται «το δικαίωμα κάθε λαού να επιλέγει κυρίαρχα το δρόμο ανάπτυξης, συμπεριλαμβανόμενου του δικαιώματος αποδέσμευσης από τις πολυεπίπεδες εξαρτήσεις από ΕΕ και ΝΑΤΟ καθώς και της σοσιαλιστικής επιλογής».

Η αναγνώριση αυτού του δικαιώματος του κάθε λαού έρχεται ευθέως σε αντίθεση με τον «ευρωμονόδρομο», που υποστηρίζει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και έχει δεχτεί τα τελευταία χρόνια αλλεπάλληλα πλήγματα από τους λαούς στα δημοψηφίσματα.

Βεβαίως, η πολιτική πρόταση του κάθε κομμουνιστικού κι εργατικού κόμματος εξαρτάται από την επεξεργασία της τακτικής και της στρατηγικής του. Το ΚΚΕ δεν έχει τίποτα να κρύψει από τον ελληνικό λαό και γι' αυτό προτείνει τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας, του Μετώπου, που όχι μόνο θα παλεύει για δικαιώματα και νέες κατακτήσεις για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, αλλά και θα ανοίξει την προοπτική της λαϊκής οικονομίας κι εξουσίας, του σοσιαλισμού. Μια προοπτική ασυμβίβαστη με τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Με τη δράση του το ΚΚΕ έχει αποδείξει πως ακολουθώντας αυτήν την επαναστατική στρατηγική και τακτική αποτελεί σήμερα στην Ευρώπη μια ισχυρή πολιτική δύναμη, με γερές βάσεις στο εργατικό - λαϊκό κίνημα και σημαντική εκλογική επιρροή. Πρόκειται για σοβαρά αποτελέσματα τα οποία έχουν επιτευχθεί σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες, χάρη στη δράση και τους αγώνες χιλιάδων μελών και φίλων του ΚΚΕ, σε συνθήκες όπου το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση και άλλα ΚΚ, ιδίως στην Ευρώπη, υποχώρησαν κάτω από την επίθεση του αντιπάλου και παραιτήθηκαν από το όνομα, τα σύμβολα και την ιδεολογία μας. Ετσι τα αποτελέσματα που έχει επιτύχει το ΚΚΕ τα τελευταία 20 περίπου χρόνια απαίτησαν και απαιτούν πρόσθετες προσπάθειες για το ξεπέρασμα των εμποδίων που βάζει η αστική τάξη, η ΕΕ και οι πολιτικοί εκπρόσωποί τους, στην ιδεολογική, πολιτική και μαζική δράση του ΚΚΕ.

Εδώ είναι που ανησυχεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και καταφεύγει σε ένα σωρό αντικομμουνιστικούς ισχυρισμούς.

Ετσι, π.χ., ακούμε να κατηγορούν το ΚΚΕ για «απομόνωση» επειδή δε συμμετέχει στο λεγόμενο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), ένα κόμμα που έχει γεννηθεί από τη «μήτρα» των ευρω-ενωσιακών μηχανισμών για να τους υπηρετήσει και στο οποίο πρωτοστατεί από την Ελλάδα ο ΣΥΝ.

Πρόσφατα μάλιστα η «ΑΥΓΗ» άφηνε να εννοηθεί ότι το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που δεν υπέγραψε ένα κείμενο κοινής ανακοίνωσης κομμάτων, που βασικά συγκλήθηκαν στη βάση της «Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς - Βορειοευρωπαϊκής Πράσινης Αριστεράς» (GUE-NGL).

Την ίδια ώρα, που η εφημερίδα του ΣΥΝ άφηνε υπονοούμενα για δήθεν «μοναχικό δρόμο» του ΚΚΕ στα ζητήματα συνεργασίας με Κομμουνιστικά κι άλλα ευρωπαϊκά κόμματα, νομίζοντας πως έτσι θα μας «κολλήσει στον τοίχο», ξέχασε να αναφέρει δύο τουλάχιστον πράγματα:

1) Η GUE/NGL στο Ευρωκοινοβούλιο έχει συνομοσπονδιακό χαρακτήρα κι αυτό σημαίνει πως δεν αποτελεί κάποιο πλαίσιο για πολιτική συνεργασία στα ζητήματα της ΕΕ, κάτι που τα τελευταία 4 χρόνια φάνηκε πάμπολλες στιγμές. Δεν ήταν λίγες οι φορές που απαράδεκτες αποφάσεις για την Κούβα, αλλά και για ζητήματα όπως η «Πράσινη Βίβλος», το Ευρωσύνταγμα, ακόμη και ανοικτά αντικομμουνιστικά ψηφίσματα δε συνάντησαν την ομόφωνη απόρριψη από την Ομάδα και από δυνάμεις που χαρακτηρίζονται ως «αριστερές» και «προοδευτικές».

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Θα αναφέρουμε μόνο ένα παράδειγμα: Κατά τη διάρκεια της τελευταίας βάρβαρης και δολοφονικής επιδρομής του Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα, ενώ το ΚΚΕ και η ΚΝΕ πρωτοστατούσαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό στην αλληλεγγύη στο δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης, την ίδια ώρα στελέχη του κόμματος «Η Αριστερά» της Γερμανίας, που προεδρεύει στο λεγόμενο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και βέβαια οι ευρωβουλευτές του είναι στη GUE/NGL συμμετείχαν σε εκδηλώσεις «αλληλεγγύης» υπέρ ...του Ισραήλ.

Η ύπαρξη, λοιπόν, αυτής της συνομόσπονδης ομάδας, στην οποία συμμετέχουν βουλευτές από κομμουνιστικά, εργατικά κόμματα, αλλά και άλλα κόμματα που αυτοχαρακτηρίζονται αριστερά ή πράσινα κ.ά., και στην οποία η κάθε συνιστώσα μπορεί να διατηρεί τις θέσεις, αποσκοπεί στο ξεπέρασμα του αντιδημοκρατικού καθεστώτος που χαρακτηρίζει το Eυρωκοινοβούλιο και βάζει εμπόδια στη δράση όσων ευρωβουλευτών δεν ανήκουν σε κάποια ομάδα.

2) Το δεύτερο που ξέχασε η «Α» είναι το περιεχόμενο του συγκεκριμένου κειμένου, το οποίο το λιγότερο δεν ανταποκρίνεται στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ευρώπη. Μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από την όξυνση των αντιθέσεων και των δυσκολιών στο εσωτερικό της ΕΕ, από την ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, από σημαντικούς αγώνες, δημοψηφίσματα, εργατικές κινητοποιήσεις που συγκρούονται με τις πολιτικές της ΕΕ, που κάνουν σήμερα πιο ορατή την προοπτική της αποδυνάμωσης αυτού του ιμπεριαλιστικού οργανισμού, της αποδέσμευσης και απόσπασης χωρών που θα επιλέξουν ένα διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης.

Οι δυνάμεις που υπερασπίζονται την ΕΕ - όπως είναι το «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» και βέβαια ο ΣΥΝ - προσπαθούν να αναστηλώσουν τη φθίνουσα νομιμοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης στα μάτια των λαών, το ξεφτισμένο λεγόμενο ευρωπαϊκό όραμα. Για αυτό όχι μόνο στη διακήρυξη του ΚΕΑ, αλλά και στο συγκεκριμένο κείμενο προωθούν θέσεις όπως περί «εκδημοκρατισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» ή αναφορές στις οποίες το βάρος της κρίσης ρίχνεται στο ζήτημα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, ενώ αποφεύγεται κάθε αναφορά στο Μάαστριχτ, που θεμελίωσε την ΕΕ και τις αντιλαϊκές πολιτικές της, με τη στήριξη δεξιών, σοσιαλδημοκρατικών, αλλά και «νεο-αριστερών» κομμάτων, όπως ο ΣΥΝ. Στο συγκεκριμένο κείμενο, που αναφέρεται η «ΑΥΓΗ», δε γίνεται καμία αναφορά στον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, ενώ απουσιάζει κάθε αναφορά στη σοσιαλιστική προοπτική.

Εννοείται πως με τις παραπάνω εκτιμήσεις ή παραλείψεις το Κόμμα μας δεν μπορεί να συμφωνήσει.

Το να ισχυρίζεται ωστόσο κάποιος ότι το ΚΚΕ «είναι απομονωμένο», επειδή δεν υπέγραψε κάποιο κείμενο, λίγους μόνο μήνες μετά το 18ο Συνέδριο του Κόμματος στο οποίο πήραν μέρος εκπρόσωποι 88 Κομμουνιστικών, Εργατικών Κομμάτων και απελευθερωτικών κινημάτων, είναι κάτι παραπάνω από παραλογισμός.

Στα τελευταία 4 χρόνια, μετά τις ευρωεκλογές του 2004, πολλαπλασιάστηκαν οι περιφερειακές και πολυμερείς πρωτοβουλίες των ευρωπαϊκών Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, στις οποίες δραστήριο ρόλο έπαιξε και παίζει το ΚΚΕ. Η συνεργασία σε ορισμένα θέματα αποκτά πιο μόνιμα χαρακτηριστικά, όπως π.χ. με τις συναντήσεις για τα ζητήματα της Παιδείας. Ταυτόχρονα δυναμώνει η διεθνιστική αλληλεγγύη με εργατικούς και λαϊκούς αγώνες.

Τα ΚΚ απέδειξαν ότι είναι ικανά να οργανώνουν μαζικές πρωτοβουλίες ευρωπαϊκής και διεθνούς εμβέλειας. Να θυμίσουμε τις μαζικές εκδηλώσεις ενάντια στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη το 2004, την πανευρωπαϊκή και συντονισμένη καμπάνια ενάντια στο αντικομμουνιστικό ψήφισμα στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στο Ευρωκοινοβούλιο, τις καμπάνιες αλληλεγγύης με την ΚΝ Τσεχίας, τους Ούγγρους κομμουνιστές, τους αντιφασίστες αγωνιστές στις Βαλτικές Δημοκρατίες, τη δράση κατά του ΝΑΤΟ και της διεύρυνσής του κ.ά. Σ' όλες αυτές τις πρωτοβουλίες, αλλά και σε άλλες, εκτός ΕΕ, όπως στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και αλλού το ΚΚΕ έπαιξε σημαντικό ρόλο.

Οι απολογητές του Μάαστριχτ, για να πείσουν πως η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ είναι ο «μονόδρομος» για τη χώρα, συνηθίζουν να καταφεύγουν στο φόβο. Πως δήθεν αν ξεκοπούμε από τις εξελίξεις στην ΕΕ, τότε μας περιμένει η «απομόνωση» ή όπως συνηθίζουν να λένε η ...«αλβανοποίηση»!

Ανάλογες κινδυνολογίες τις έχουμε ακούσει, όχι μόνον εμείς, π.χ. με το δημοψήφισμα στο «σχέδιο Ανάν» στην Κύπρο, αλλά και άλλοι λαοί, που όμως βρήκαν το ψυχικό σθένος να πούνε «ΟΧΙ» στα δημοψηφίσματα στη Γαλλία και στην Ολλανδία, όπου απορρίφθηκε το «ευρωσύνταγμα» και στην Ιρλανδία, όταν ο λαός της απέρριψε την «ευρωσυνθήκη». Σήμερα η ΕΕ δέχεται πλήγματα από τους λαούς και κάποιοι επιμένουν να μιλούν για ...«απομόνωση».

Ομως, το δίλημμα ΕΕ ή «απομόνωση της χώρας», είναι ένα ψευτοδίλημμα, που επιδιώκει να σπείρει ακόμη μεγαλύτερη μοιρολατρία, να λειτουργήσει τρομοκρατικά και να κρύψει τις πραγματικές δυνατότητες του λαού και της χώρας μας.

Στην πραγματικότητα, μια Ελλάδα, που θα είναι απελευθερωμένη από τους όρους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, όπου τα βασικά μέσα παραγωγής θα είναι λαϊκή περιουσία, η παραγωγή και η κατανομή των αγαθών θα γίνεται με κεντρικό σχεδιασμό κι εργατικό - λαϊκό έλεγχο, θα μπορέσει να αναπτύξει στο έπακρο τις δυνατότητες που έχει σαν χώρα. Σαφώς και μια Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας θα είναι σε θέση να συνάψει οικονομικές, εμπορικές και άλλες σχέσεις, αμοιβαία επωφελείς με άλλες χώρες, που βρίσκονται εντός της ΕΕ ή και εκτός, στην περιφέρειά μας ή και μακρύτερα.

Μια τέτοια Ελλάδα θα 'ναι η δική μας συμβολή, η συμβολή του ελληνικού λαού στη διεθνή πάλη για την Ευρώπη που συμφέρει τους λαούς της, την Ευρώπη του σοσιαλισμού, που μόνο τότε θα μπορεί να είναι ενωμένη, αφού η εξουσία των μονοπωλίων, αυτών που διαχωρίζουν τους λαούς, θα έχει ανατραπεί.

Και χαρές τα κανάλια. Και χαρές τα κόμματα που στηρίζουν την ευρωενωσιακή καπιταλιστική πολιτική. Ωρύονταν πως αρχίζει να φαίνεται φως στο βάθος του τούνελ. Ως κι ο Αλέξης διατεινόταν ότι φαλίρισε ο φιλελευθερισμός οπότε επιτρέπεται ο συνειρμός της επικράτησης του «υγιούς» καπιταλισμού που ξεφορτώθηκε το φιλελεύθερο βαρύ του κρυολόγημα. Ο Τρισέ είπε βέβαια ότι για να πετύχει η ...αισιόδοξη πρόβλεψή του χρειαζόμαστε περισσότερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις. Ισως και απολύσεις. Ισως και απασχόληση τις μισές μέρες με μισά λεφτά για να δυναμώσει το φως στο τούνελ. Τα χρηματιστήρια είχαν πάρτι. Ο Τρισέ κι ο Αμερικανός ομόλογός του ήταν στ' αλήθεια ειλικρινείς. Πτωχεύσανε τα λαμόγια τεχνητώς, τ' αρπάξαμε από τους εργαζόμενους, ταΐσαμε το κεφάλαιο με τις απαραίτητες δόσεις ρευστού και τώρα ως κι η ...γρίπη των χοίρων μοιάζει να ελέγχεται.

2. Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας

3.Κόμμα Βουλγάρων Κομμουνιστών

4. Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας

5. Κομμουνιστικό Κόμμα στη Δανία

6. Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας

7. Κομμουνιστικό Κόμμα Εσθονίας

8. Κομμουνιστικό Κόμμα Ιρλανδίας

9. Εργατικό Κόμμα Ιρλανδίας

10. Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας

11. Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας

12. Σοσιαλιστικό Κόμμα Λιθουανίας

13. Κομμουνιστικό Κόμμα Λουξεμβούργου

14. Κομμουνιστικό Κόμμα Μάλτας

15. Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Ολλανδίας

16. Ουγγρικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα

17. Κομμουνιστικό Κόμμα Πολωνίας

18. Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα

19. Ρουμάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα

20. Κομμουνιστικό Κόμμα Σλοβακίας

21. Κομμουνιστικό Κόμμα Σουηδίας.

Motion Team

Εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, βιοτέχνες,

Μικροί αγρότες, γυναίκες, νέες και νέοι,

Από μεγάλη διαδήλωση του Πορτογαλικού ΚΚ στη Λισαβόνα τον Μάρτη του 2008 ενάντια στα αντιδημοκρατικά μέτρα της κυβέρνησης

Σας λέμε την αλήθεια για την οικονομική κρίση. Η ρίζα της βρίσκεται στη συσσώρευση του πλούτου στους λίγους από τη στυγνή εκμετάλλευση των πολλών, που καταδικάζονται σε φτώχεια, αβεβαιότητα, ανασφάλεια. Μη δεχτείτε να πληρώσετε εσείς την κρίση, δεν είστε υπεύθυνοι γι' αυτή. Η πραγματική διέξοδος υπέρ των λαών βρίσκεται στην αντιμετώπιση της αιτίας της, που είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός και όχι κάποια παραλλαγή της διαχείρισής του. Διεκδικήστε αυτά που σας ανήκουν, την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών σας, έχοντας ως κριτήριο την κοινωνική πρόοδο, και όχι το χτες. Μην περιμένετε λύσεις από την ΕΕ: Είναι μέρος του προβλήματος, έχει λύσεις που εξυπηρετούν μόνο την ολιγαρχία.

Αντιιμπεριαλιστική κινητοποίηση του ΚΚ των Λαών της Ισπανίας το 2008 στην Σαλαμάνκα

Στο όνομα του «εκσυγχρονισμού», της «ανταγωνιστικότητας» και «επιχειρηματικότητας», της «ευελφάλειας» (flexicurity) δυναμώνουν οι επιθέσεις σε εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, υπονομεύονται το δικαίωμα στην απεργία, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες. Επιχειρείται να μειωθούν οι μέρες εργασίας και οι μισθοί στο όνομα της κρίσης προκειμένου να διασφαλιστεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Η προοπτική που επιφυλάσσεται για τους εργαζόμενους είναι δουλειά δίχως δικαιώματα μέχρι θανάτου. Είναι εφιαλτικό το τοπίο στις εργασιακές σχέσεις, όπου η αύξηση του ημερήσιου χρόνου απασχόλησης και η απόφαση για το 65ωρο συνυπάρχει με ημιαπασχόληση, ανεργία, εργασιακή ανασφάλεια. Είναι αλλεπάλληλα τα πλήγματα σε μισθούς, συντάξεις, με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, τη διάκριση του χρόνου εργασίας σε ενεργό και ανενεργό, την άνοδο των τιμών, τον πολλαπλασιασμό των εργατικών ατυχημάτων. Με την παράδοση στο μεγάλο κεφάλαιο των συστημάτων Εκπαίδευσης, Υγείας και Πρόνοιας. Τη συρρίκνωση των μικρών και μεσαίων αγροτικών εκμεταλλεύσεων, προς όφελος των μεγαλοαγροτών και των μονοπωλιακών ομίλων. Την αύξηση της κρατικής καταστολής, την άνοδο του αντικομμουνισμού, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας. Πρώτα θύματα της έντασης της εκμετάλλευσης, της αυξανόμενης καταστολής και καταπίεσης είναι οι νέοι, οι γυναίκες, οι μετανάστες εργάτες.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι πυλώνας της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης και της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Ανέχεται τη σφαγή των Παλαιστινίων από το Ισραήλ. Στηρίζει επιθετικά σχέδια ενάντια σε λαούς, ιδιαίτερα της Μεσογείου, της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και της Λατινικής Αμερικής. Συμμετέχει στην κούρσα των εξοπλισμών, στην εγκατάσταση της «αντιπυραυλικής ασπίδας», στην επαναφορά του δόγματος του πρώτου πυρηνικού πλήγματος. Ευθυγραμμίζεται με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Ο μιλιταρισμός είναι δομικό της στοιχείο.

Σήμερα είναι φανερά τα αποτελέσματα των πολιτικών που προώθησε η ΕΕ. Δεν υπάρχουν φιλολαϊκές λύσεις δίχως να αμφισβητηθεί συνολικά το Μάαστριχτ και οι «4 ελευθερίες» που κατοχυρώνει για το κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι έχουν συσσωρεύσει σημαντική εμπειρία. Στις ευρωεκλογές μην εμπιστευθείτε τις δυνάμεις που διαχειρίστηκαν αντιλαϊκές, συντηρητικές πολιτικές.

Τα δικαιώματα των εργαζομένων δεν έχουν σχέση με την ολοκλήρωση της ενιαίας εσωτερικής αγοράς, την επιτάχυνση της Στρατηγικής της Λισαβόνας, την οδηγία Μπολκεστάιν, την «ευελφάλεια», την ΚΑΠ. Οι δημοκρατικές και αγωνιστικές παραδόσεις, οι λαϊκές ελευθερίες δεν είναι συμβατές με την ισχυροποίηση του «Χώρου Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης», την ενίσχυση των διωκτικών και κατασταλτικών μηχανισμών με πρόσχημα την τρομοκρατία. Με τις διώξεις και φυλακίσεις κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, με την αποκατάσταση του ναζισμού-φασισμού και την απαράδεκτη κατάσταση με τους «μη πολίτες» σε Λετονία, Εσθονία και Σλοβενία.

Ετσι θα γίνεται πιο αποτελεσματικός ο καθημερινός αγώνας για την υπεράσπιση και διεύρυνση των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Θα έρχεται πιο κοντά η δυνατότητα μιας πραγματικής εναλλακτικής λύσης. Παλέψτε μαζί μας:

• Για αξιοπρεπή μόνιμη σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα. Για ουσιαστικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις.
• Να γίνουν οι λαοί κύριοι των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας των χωρών τους.
• Για καθολικά δωρεάν δημόσια συστήματα Υγείας, Πρόνοιας. Για μείωση των ορίων συνταξιοδότησης και ουσιαστικές αυξήσεις στις συντάξεις. Για αναβαθμισμένη ενιαία δημόσια δωρεάν Παιδεία για όλους.
• Για τα δικαιώματα των μεταναστών εργατών.
• Για τη στήριξη των μικρομεσαίων αγροτών και τη διατροφική ασφάλεια. Για την ουσιαστική προστασία του περιβάλλοντος που θυσιάζεται για τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.
• Για το δικαίωμα κάθε λαού να επιλέγει κυρίαρχα το δρόμο ανάπτυξής του, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος αποδέσμευσης από τις πολυεπίπεδες εξαρτήσεις από ΕΕ και ΝΑΤΟ καθώς και της σοσιαλιστικής επιλογής.
• Για την ειρήνη, για την απομάκρυνση όλων των αμερικανοΝΑΤΟικών στρατιωτικών βάσεων, τη διάλυση του ΝΑΤΟ, ενάντια στο «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» και στον Ευρωστρατό, στη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.
• Για αλληλεγγύη με όλους τους λαούς που αγωνίζονται. Για δίκαιη λύση του Κυπριακού. Για ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής Κούβας, την κατάργηση της κοινής θέσης της ΕΕ.

Ψηφίστε τα αγωνιστικά ψηφοδέλτια που στηρίζουμε σε κάθε χώρα.

Αποδυναμώστε τις δυνάμεις που στηρίζουν την ΕΕ - δώστε δύναμη στη δύναμή σας.

ΟΧΙ στην ΕΕ των μονοπωλίων και του μιλιταρισμού

Για μια Ευρώπη της ευημερίας των λαών, της ειρήνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και των δημοκρατικών δικαιωμάτων, του σοσιαλισμού.

Αυτό το δρόμο θέλουν να συσκοτίσουν με την πολιτική και τις θέσεις τους το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ

Σε απλά ελληνικά δηλαδή, για την οικονομική κρίση κατά τους ισχυρισμούς τους δεν ευθύνεται η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, δεν αποτελεί αυτή εγγενή παθογένεια του καπιταλιστικού συστήματος που την κουβαλά από γεννησιμιού του και μέχρι το θάνατό του. Ο καπιταλισμός είναι άμοιρος ευθυνών, συνεπώς και η καπιταλιστική ΕΕ. Την αθωωτική για το σύστημα απόφασή τους, προσπάθησαν με μια σειρά από προτάσεις και θέσεις που συμπλέουν να την περάσουν στις λαϊκές συνειδήσεις, αποπροσανατολίζοντας και καλλιεργώντας αυταπάτες για τη δυνατότητα φιλολαϊκών εξελίξεων μέσα στην ΕΕ και χωρίς ρήξη και σύγκρουση με το μεγάλο κεφάλαιο.

Και καλά το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα του κεφαλαίου. Αλλά σε μια περίοδο που όλο και μεγαλύτερο τμήμα των λαϊκών στρωμάτων μεταπλάθει τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτησή του σε πολιτικά συμπεράσματα, σε στάση καταδίκης της ΕΕ, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να αναλάβει δράση στην κατεύθυνση της χειραγώγησής τους, του να ανακόψει ριζοσπαστικές διεργασίες.

Ο Αλ. Αλαβάνος, στις 6 Απριλίου κατά τη διάρκεια παρουσίασης βιβλίου του Ν. Κοτζιά, απευθυνόμενος στο ΠΑΣΟΚ και τον Γ. Παπανδρέου έκανε λόγο για «απαραίτητη, επείγουσα κοινή δράση των δημοκρατικών δυνάμεων στη χώρα μας».

Αφού λοιπόν η οικονομική κρίση θεωρήθηκε σαν κατάλληλο πεδίο για «κοινή δράση», έπρεπε να βρεθεί και το ...«αντίπαλον δέος». Γι' αυτό είχε φροντίσει αρχικά ο Γ. Παπανδρέου και ακολούθησε ο Αλ. Τσίπρας. «Η κρίση έχει σαφές ιδεολογικό και πολιτικό πρόσημο. Την υπογράφει η Διεθνής της Νεοδεξιάς, της Νεοσυντήρησης, του Νεοφιλελευθερισμού. Αυτά, που εσείς εκπροσωπείτε εδώ και πολλά χρόνια (...) Αυτό το μοντέλο σας χρεοκόπησε. Οι νεοφιλελεύθερες και συντηρητικές κυβερνήσεις έφεραν την κρίση» (Ομιλία Γ. Παπανδρέου 31/10/2008 στη Βουλή).

«Ο νεοφιλευθερισμός χρεοκόπησε στην Ευρώπη και στη χώρας μας. Καιρός είναι να χρεοκοπήσουν και οι πολιτικοί εκφραστές του». (Αλέξης Τσίπρας Πάτρα 6 Μαΐου 2009).

Αφού εντοπίστηκε και ο αντίπαλος της κοινής δράσης, στη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού, την οποία βεβαίως οι ίδιες του οι ανάγκες επιβάλλουν και δεν είναι ουρανοκατέβατη, έπρεπε να εντοπιστούν και οι προτάσεις, οι απαντήσεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην κρίση. Και εντοπίστηκαν: Κρατικές παρεμβάσεις και επιχορηγήσεις των επιχειρήσεων κρατικοποιήσεις Τραπεζών, και άφθονο χρήμα απ' τον κρατικό κορβανά προκειμένου να διασφαλιστεί η «ομαλή» λειτουργία του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.

Προτάσεις που επενδύθηκαν με το... «κύρος» διεθνούς φήμης αστών οικονομολόγων, τους οποίους επικαλούνται τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Θαυμαστής του «σοσιαλδημοκράτη» Κρούγκμαν είναι ο Αλ. Τσίπρας, αλλά και του Στρίγκλιτς στον οποίο αναφέρεται συχνά πυκνά ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος ίδρυσε στα πλαίσια της «σοσιαλιστικής διεθνούς» και επιτροπή με το όνομά του, που επιφορτίστηκε με το καθήκον να διαμορφώσει τις οικονομικές θέσεις της παγκόσμιας «σοσιαλδημοκρατίας» για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.

Απ' το 1992 οπότε μαζί ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την από κοινού επικύρωση της «Λευκής Βίβλου» το 2001 που γενίκευσε τη μερική απασχόληση. Πανηγύρισαν την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, επίτευγμα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ο ΣΥΝ χαιρέτιζε χαρακτηρίζοντάς το «ιστορικό», όπως «ιστορική πολιτική πρωτοβουλία» χαρακτήριζε και την υιοθέτηση του ευρώ. Η συναντίληψή τους άλλωστε σ' αυτά τα μεγάλα και κρίσιμα ζητήματα βρίσκεται πίσω απ' τις σωρηδόν συνεργασίες τους σε πρωτοβάθμια - δευτεροβάθμια - τριτοβάθμια σωματεία και ομοσπονδίες, σε Νομαρχιακές και Δημοτικές αρχές όπου μάλιστα προωθούν κάθε αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική, απ' τα stage ως τις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται δημόσια να κόπτονται για τα εργασιακά δικαιώματα και καταγγέλλουν την κυβέρνηση που ασκώντας μια άκρως αντιλαϊκή πολιτική υποθάλπει και ενισχύει την εργοδοτική ασυδοσία. Αυτά στις δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου, του Αλ. Αλαβάνου και του Αλ. Τσίπρα μπροστά στις κάμερες, στις περιοδείες στους χώρους δουλειάς. Πρόκειται για καθαρό εμπαιγμό των εργαζομένων, αφού αυτές οι πολιτικές δυνάμεις με την ψήφο τους, σε πλήρη σύμπλευση και με τη ΝΔ, φρόντισαν ακριβώς να στηρίξουν τις κατευθύνσεις της ΕΕ για νέα επέλαση στις εργασιακές σχέσεις.

Στις 14/11/2008 η ΝΔ μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υπερψήφισαν την ευρωπαϊκή οδηγία για το 65ωρο, γνωστή ως «έκθεση Σέρκας» στην αρμόδια Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου.

Η «έκθεση Σέρκας» διαχωρίζει τον εργάσιμο χρόνο σε «ενεργό» και «ανενεργό» ενώ αυξάνει την εργάσιμη βδομάδα τουλάχιστον στις 65 ώρες με προοπτική ακόμα και τις 70! Η «ενεργός» περίοδος, δηλαδή ο χρόνος κατά τον οποίο ο εργαζόμενος θα προσφέρει τις υπηρεσίες του, θα λογαριάζεται ως εργάσιμος χρόνος. Αντίθετα, η «ανενεργός» περίοδος της εφημερίας, ο χρόνος δηλαδή κατά τον οποίο ο εργαζόμενος θα παραμένει σε «επιφυλακή» για να προσφέρει τις υπηρεσίες του, όποτε τον χρειαστεί ο εργοδότης(!!), θα θεωρείται χρόνος ...ξεκούρασης και άρα δε θα πληρώνεται!

Εμμένει στην καθιέρωση του 12μηνου ως περιόδου αναφοράς για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Δηλαδή, ο εργοδότης θα έχει το «δικαιώμα», βάσει του συγκεκριμένου νομοθετήματος, κατά τη διάρκεια ενός χρόνου να εναλλάσσει περιόδους υπεραπασχόλησης και υποαπασχόλησης για τον εργαζόμενο. Θα μπορεί δηλαδή μέσω της διευθέτησης να τον ξεζουμίζει για μήνες με 12ώρα και 13ώρα τη μέρα, και το υπόλοιπο διάστημα να τον υποαπασχολεί ή να του δίνει άδεια, έχοντας καταργήσει το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας!

Στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης, η «έκθεση Σέρκας» που υπέγραψαν το κόμματα του ευρωμονόδρομου, θα χρησιμοποιηθεί από τις αστικές κυβερνήσεις για να ξεθεμελιώσουν κάθε εργασιακό δικαίωμα και θα δώσει την ευκαιρία στους κεφαλαιοκράτες να μειώσουν ακόμα περισσότερο την τιμή της εργατικής δύναμης.

Μπορεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται σαν υπερασπιστής του «άρθρου 16» και «προστάτης» του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης, αλλά στο πρόγραμμα και στις δηλώσεις των στελεχών του φροντίζει να αφήνει ...«ανοιχτά παράθυρα».

• Ξεκαθαρίζει ότι τάσσεται υπέρ της «συνύπαρξης δημόσιων και ιδιωτικών πανεπιστημίων»! «Δεν είμαστε εχθρικοί προς τα ιδιωτικά πανεπιστήμια» και «το κύρος του δημόσιου πανεπιστημίου δε θίγεται από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια» (Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος ΣΥΝ, «Σημερινή» Κύπρου, 16/6/2008).
• Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ (και προηγουμένως ευρωβουλευτής του) Αλέκος Αλαβάνος ανέκραζε το 2002: «Παρά τις πολύχρονες και συνεχείς καταγγελίες μου ότι η κυβέρνηση παραβιάζει την οδηγία 89/48, εμμένει να μην αναγνωρίζει τους τίτλους των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων που δίνονται σε συνεργασία με τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών» (ΚΕΣ)! Ζητούσε, δηλαδή, ξεκάθαρα την αναγνώριση των ΚΕΣ και κολεγίων, που λειτουργούν στη χώρα μας, ως ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Εξάλλου ο Αλ. Τσίπρας, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Athens Voice» (Μάης 2008), όταν ρωτήθηκε για την ευθύνη της Παιδείας για τα κοινωνικά προβλήματα και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, είπε κατά λέξη στην απάντησή του: «Η Παιδεία με την έννοια και της έρευνας και της τεχνολογίας ορίζει σε μεγάλο βαθμό το είδος της ανάπτυξης. Ενα κράτος, που δε θέλει να του φεύγουν οι επιχειρήσεις όταν τις φορολογεί ή όταν βρίσκουν αλλού χαμηλότερο κόστος εργασίας, οφείλει να στήσει έτσι το εκπαιδευτικό του σύστημα, ώστε να παράγει γνώση που να αξιοποιείται, να πουλιέται ακριβά στην αγορά εργασίας και ταυτόχρονα ο χ ή ο ψ επιχειρηματίας να ξέρει ότι αυτό που θα επιτύχει εδώ δε θα το βρει αλλού».

Σ' αυτήν ακριβώς την γραμμή κινείται και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο τάσσεται υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων. Το «άρθρο 16 είναι αναχρονιστικό και πρέπει να αλλάξει», έχει υπογραμμίσει ο Γ. Παπανδρέου, ενώ και η δική του θέση για τη λειτουργία των δημόσιων πανεπιστημίων κινείται στη λογική της λειτουργίας με επιχειρηματικά κριτήρια.

Αυτήν ακριβώς την πολιτική επιλογή περιέγραψε, με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ο Γ. Παπανδρέου, μιλώντας την προηγούμενη Πέμπτη στα ΤΕΙ στο Αιγάλεω. Οπως σημείωσε ο Γ. Παπανδρέου: «Εδώ, δεν έχουμε δημόσια ΤΕΙ και Πανεπιστήμια, έχουμε, με τη στενή αντίληψη, κρατικά ΤΕΙ και Πανεπιστήμια. Και τα κρατικά ΤΕΙ και Πανεπιστήμια δεν έχουν την ευελιξία να αντιμετωπίσουν τις πραγματικές ανάγκες που έχει ο κάθε φοιτητής και σπουδαστής (...) αυτό που χρειάζεται, και τα Πανεπιστήμια, ακόμα περισσότερο τα ΤΕΙ, να έχουν την ευελιξία στον προγραμματισμό των σπουδών τους (...)». Την ίδια ώρα κάνει λόγο για πάταξη της διαφθοράς και για διαφάνεια. Αλλά γιατί διαφθορά και διαφάνεια; Μα γιατί θεωρεί δεδομένη τη δράση των επιχειρήσων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.Η πολιτική του για ένα σύστημα «αξιολόγησης», το οποίο θα κρίνει το «παραγόμενο προϊόν» και άρα και το ποσό της επιδότησής τους, αντικειμενικά οδηγεί τα Ανώτατα Ιδρύματα στην αναζήτηση πόρων για τη συντήρησή τους.

Να σημειώσουμε ότι και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μιλά για συνύπαρξη δημόσιου-ιδιωτικού τομέα με κανόνες στην αγορά.

Το «σχέδιο» του ΠΑΣΟΚ για την έξοδο της χώρας από την κρίση βασίζεται, όπως σημειώνει ο Γ. Παπανδρέου, πάνω στην «πράσινη οικονομία», την οποία επιχειρεί να εμφανίσει σαν ...«εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης», που θα εξασφαλίσει την «ευημερία στην κοινωνία μας». Στην ίδια κατεύθυνση, κινούνται και οι προτάσεις του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), του οποίου ιδρυτικό μέλος είναι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που ζητάει «δημόσιες επενδύσεις στην πράσινη ανάπτυξη». Αυτές οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ και του ΚΕΑ αποτελούν στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και του ΔΝΤ, προκειμένου να ενισχυθεί το μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Οι παγκόσμιοι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί έχουν εκπονήσει το συγκεκριμένο σχέδιο και τα αστικά κόμματα το εντάσσουν στις θέσεις και τα προγράμματά τους, προτείνοντας ουσιαστικά την προώθηση μιας σειράς κρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων και παρεμβάσεων, που στην παρούσα φάση και μέσα στην εξελισσόμενη καπιταλιστική κρίση, διασφαλίζουν τη δημιουργία νέων πεδίων δράσης στους πολυεθνικούς ομίλους, με πρόσχημα τις κλιματικές αλλαγές.

Ειδικότερα, το ΠΑΣΟΚ έχει συντάξει εξειδικευμένο σχέδιο για την πράσινη οικονομία, του οποίου οι κεντρικοί πυλώνες στοχεύουν:

-- Στην παροχή νέων οικονομικών κινήτρων και φοροαπαλλαγών στους μεγαλο-επιχειρηματίες που θα επενδύσουν στην πράσινη ανάπτυξη.

-- Στην «πλήρη απελευθέρωση» των τομέων της Ενέργειας, ώστε να επιταχυνθεί η παράδοσή τους στους ιδιώτες.

-- Στη «στήριξη της πράσινης επιχειρηματικότητας».

Το ΚΕΑ, στη διακήρυξή του για τις ευρωεκλογές, αναφέρει: «Ο φόρος Τόμπιν μπορεί να αποτελέσει το εργαλείο για τη χρηματοδότηση καινοτόμων βιομηχανικών πρωτοβουλιών στους τομείς που υποδεικνύονται από τις διεθνείς υπηρεσίες του ΟΗΕ και στοχεύουν στη μείωση των παγκόσμιων αέριων ρύπων και στην αύξηση του αριθμού θέσεων εργασίας. Αυτό το ευρωπαϊκό ταμείο θα έπρεπε να περιληφθεί στις κατευθύνσεις και στα προγράμματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου: Ενα είδος "πράσινου new deal" του ίδιου του Κοινοβουλίου».

Ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, αφού με την ψήφο του και τη γενικότερη στάση του επικύρωσε συνθήκες και ευρωενωσιακές πολιτικές, αφού σε όλους τους τόνους δηλώνει υπέρμαχος της ΕΕ και της παραπέρα ισχυροποίησής της μέσω της πολιτικής ενοποίησης, έρχεται σήμερα, για ψηφοθηρικούς λόγους, δήθεν να αμφισβητήσει αυτά που ψήφισε. Εμπαίζοντας τον ελληνικό λαό και συνδράμοντας στη συντονισμένη επιχείρηση αποπροσανατολισμού, που έχουν στήσει τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, επιχειρεί να πείσει ότι μια ...«προοδευτική συμμαχία» θα αλλάξει τις «δομές» και τους «κανόνες» πάνω στους οποίους στηρίζεται η ΕΕ, για να προωθήσει τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Στην ίδια λογική κινούνται και οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αξιώνει:

-- «Κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας και αντικατάστασή του από μια συμφωνία για την ανάπτυξη και την απασχόληση».

-- «Απεμπλοκή της Ελλάδας από τη Συνθήκη της Λισαβόνας».

-- «Νέοι όροι στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στον τρόπο λειτουργίας, στα πλαίσια πολιτικών που δεν περιορίζονται μόνο στη νομισματική σταθερότητα».

-- «Ανάληψη πρωτοβουλίας για να μην υποστηριχθεί η επανεκλογή του προέδρου της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο».

Το ΠΑΣΟΚ συμφωνεί κι επαυξάνει:

-- «Την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, ώστε να εξαιρούνται οι δημόσιες παραγωγικές κοινωνικές δαπάνες από τον υπολογισμό του ελλείμματος στην κατεύθυνση της ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής».

-- «Ενα συμπληρωματικό Σύμφωνο Απασχόλησης, Κοινωνικής Προστασίας και Βιώσιμης Ανάπτυξης, ένα σύμφωνο παράλληλο με το Σύμφωνο του Μάαστριχτ».

-- «Αλλαγή του ρόλου λειτουργίας της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, για αναγκαία τόνωση της αγοράς και νέος κανονισμός ελέγχου του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος».

-- «"Οχι" στην επανεκλογή Μπαρόζο γιατί είναι ένα από τα πρόσωπα που σηματοδότησαν τον νεοφιλελευθερισμό της ΕΕ».

Ταυτόχρονα, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκουν να κοροϊδέψουν και τη μικρομεσαία αγροτιά. Το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου υπόσχονται καλύτερη «διαπραγμάτευση» στις Βρυξέλλες για να γίνουν αλλαγές στην ΚΑΠ, ενώ ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ζητά: «Να τεθεί εκτός προοπτικής η αναθεώρηση του 2013 της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) και να επανεξετάσουμε τους όρους», ενώ πολλές φορές ο αντιπολιτευτικός του λόγος δομείται στο σαθρό επιχείρημα της διαπραγμάτευσης, στην οποία η κυβέρνηση κατά τους ισχυρισμούς του έχει αποτύχει.

Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, προτάσσει το «ψευτοτροπάρι», της καλύτερης διαπραγμάτευσης της ΚΑΠ, όταν από τη θέση της κυβέρνησης έβαλε τις βάσεις για την ολέθρια αναθεώρηση της νέας ΚΑΠ τον Ιούνη του 2003 και η ΝΔ ήρθε και την υλοποίησε, ψήφισε ό,τι άλλο επέβαλε η αντιαγροτική συνθήκη. Από την πλευρά του, ο ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ βρήκε ένα νέο αποπροσανατολιστικό επιχείρημα, προκειμένου να σπείρει αυταπάτες στους αγρότες. Ζητάει από τώρα να μη γίνει η αναθεώρηση της ΚΑΠ, το 2013. Αλλά δε λέει τίποτα για την ουσία και αφήνει το μέχρι τώρα αντιαγροτικό πρόσωπο της νέας ΚΑΠ στο απυρόβλητο, μοιράζοντας την ανέξοδη υπόσχεση ότι αυτή επιδέχεται, μέσω καλύτερων διαπραγματεύσεων, «φτιασίδωμα»...

Σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές υπόσχονται στο λαό ότι θα «φτιασιδώσουν» τα πάντα, την παγκοσμιοποίηση, τον καπιταλισμό, την ΕΕ, θα τα ...«εξανθρωπίσουν», όπως κομπάζουν. Δεν μπορούν όμως, όσο κι αν κοπιάζουν, να «φτιασιδώσουν» το γερασμένο, ρυτιδιασμένο, πρόσωπο των θέσεων και προτάσεών τους. Τόσο γερασμένο, όσο και το σύστημα που αυτές θέλουν να υπηρετήσουν.