ΟΛΙΒΕΡ ΣΤΟΟΥΝ
Γουόλ Στριτ
Ο χρηματιστής Gordon Gekko βγαίνει από τη φυλακή ταπεινωμένος, αλλά αποφασισμένος να ξαναβρεθεί στο προσκήνιο. Χρηματιστικό κεφάλαιο, λειτουργία του, μετοχές, κερδοσκοπία. Ενας νεαρός χρηματιστής οικολόγος και ιδεαλιστής.Μια σχέση μέντορα και μαθητή. Μπόνους, πριμ, χρηματιστηριακό κραχ. Συνεδριάσεις για την κρίση. Πολυτελή κοσμικά σουαρέ. Ενα νεαρό ζευγάρι που αρχίζει τη ζωή του. Μια κόρη που δεν πιστεύει πια στον πατέρα της ... Σκηνοθεσία και αίσθηση του μοντάζ ιδιαίτερα εμπνευσμένη. 23 χρόνια μετά το «Wall Street» του 1987, ο Ολιβερ Στόουν επανέρχεται στον κόσμο του «ναού του καπιταλισμού», στον περιβάλλον των μετοχών, των χρηματιστών και των golden boys.
Παρά το ευνοϊκό περικείμενο του μύθου, όπου μέσα του χώρεσαν αντιπροσωπευτικά στοιχεία της εποχής, τζόγος με τα ακίνητα, μεγάλες κερδοφόρες μπίζνες με την πράσινη ενέργεια, ιστοσελίδες στο διαδίκτυο που χειρίζονται την πληροφορία ... παρά το αγκωνάρι του φιλμ, τον Μάικλ Ντάγκλας, με έναν λαμπρό μονόλογο για την οικονομική κρίση και έναν αντίστοιχο «συγκινητικό» για τις ενοχές του πατέρα που δεν ήταν δίπλα στο παιδί του, όταν έπρεπε, η ταινία αδυνατίζει λεπτό το λεπτό. Μια από τα ίδια, τα κοινότοπα...
Παίζουν: Σάια Λα Μπεφ, Μάικλ Ντάγκλας, Ελι Γουάλας, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Φρανκ Λαντζέλα, Τζος Μπρολίν, κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).
ΜΑΪΚΛ ΓΟΥΙΝΤΕΡΜΠΟΤΟΜ
Ο δολοφόνος μέσα μου
Ταινία αστυνομική, θρίλερ, ψυχολογικό δράμα, γουέστερν ... όλα αυτά σε ένα. Το πόνημα εκθειάζει ένα είδος βίας απάνθρωπα ωμό, βία που μάλιστα αποτυπώνει με κάθε λεπτομέρεια δίνοντας την αίσθηση ότι αυτές οι σκηνές υπάγονται σε πραγματικό και όχι σε συμβατικό χρόνο. Ολόκληρο το φιλμ διαπερνάται από το στοιχείο της φρικιαστικής βίας. Αιφνίδιας αρχικά, προβλέψιμης στο έπακρο όμως όσο επαναλαμβάνεται. Πρόκειται για μεταφορά στον κινηματογράφο του ομώνυμου μυθιστορήματος του Jim Thompson, ο οποίος παρότι ουδέποτε συνέγραψε κινηματογραφικό σενάριο υπήρξε άριστος στη σύνθεση διαλόγων για το σινεμά. Συνεργάστηκε μάλιστα με τον Στάνλι Κούμπρικ στους διαλόγους της ταινίας του τελευταίου «Τhe Killing» (1956).Ο Thompson υπήρξε σεσημασμένος αλκοολικός. Το έργο του αγγίζει τα όρια της τρέλας. Παραφροσύνη που αναδίνει μπόχα υγρασίας από το ποτό και τον ιδρώτα. Γράφει για τον εσωτερικό ανίατο πόνο, για τον ψυχικό, ανεξίτηλο τραυματισμό και την ψυχολογική διαταραχή. Υπήρξε μια εποχή που ο Κούμπρικ σκεφτόταν σοβαρά να κάνει ταινία το εν λόγω μυθιστόρημα, άλλαξε όμως γνώμη μόλις συνειδητοποίησε ότι δε θα έβρισκε στούντιο που να δεχόταν να χρηματοδοτήσει μια τόσο ζοφερή παραγωγή. Πράγματι, όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω από τις μέρες και τα έργα ενός ψυχικά διεστραμμένου βοηθού σερίφη κάπου στις πολιτείες του αμερικάνικου επαρχιώτικου νότου στις αρχές της δεκαετίας του '60, ενός ψυχοπαθούς, κατά συρροή, δολοφόνου. Τολμώ να ισχυριστώ ότι όποιο φροϋδικού, ψυχαναλυτικού τύπου υλικό - δίνεται κυρίως σε μορφή φλας μπακ πλάνων - που παραπέμπει στο ιστορικό του βοηθού σερίφη, στο μακρινό παρελθόν της παιδικής ηλικίας, γεγονότα που το υλικό αυτό υπαινίσσεται ως αίτιο της διεστραμμένης του συμπεριφοράς, θα έπρεπε να είχε οργανωθεί μέσα στο φιλμ με διαφορετικό τρόπο, ώστε να καθίσταται αποτελεσματικό ως προς την ικανότητά του να πείσει για το συσχετισμό με την τωρινή εγκληματική φύση και να μην αφήνει παράθυρα συσχετίζεται δυσανάλογα με την έκταση και ένταση της βίας, να μη φαντάζει επιφανειακό κι ανίσχυρο. Την τυχόν αρχική γοητεία της ταινίας επισκιάζει μάλλον γρήγορα η λανθάνουσα ανακολουθία και το αυθαίρετο της συμπεριφοράς του πρωταγωνιστή. Ο ρόλος του δολοφόνου θα έπρεπε να εμφανίζεται ο ίδιος πεισμένος ως τα μύχια ότι σκοτώνει γιατί πρέπει να κάνει το σωστό και διαπράττει το έγκλημα, γιατί δε γίνεται να κάνει απολύτως τίποτε άλλο. Ο δολοφόνος στο φιλμ εμφανίζεται να μην έχει πειστεί ο ίδιος γι' αυτό που κάνει. Ας αφήσουμε τον άλλο άρρωστο ρόλο της μαζοχίστριας πόρνης, μια κατασκευή που δραματουργικά αιωρείται, παραπαίει και καταλήγει εντελώς γελοία. Ταινία ακατάληπτη, χωρίς κανέναν λόγο ύπαρξης. Οσο για τις ερμηνείες που είναι όντως καλές ... από τέτοιες βρίθει ο τόπος ... χρειάζεται και κάτι πέρα απ' αυτό! Εν κατακλείδι, όσο περνά ο χρόνος κατανοώ ότι μάλλον πρέπει να είσαι εγκληματίας στη χώρα της ελευθερίας για να σου διασφαλίσουν οι νόμοι σεβασμό στα ατομικά σου δικαιώματα. Ενώ από τη μέση της ταινίας οι σοβαρότεροι τοπικοί παράγοντες εξουσίας υποψιάζονται βάσιμα ότι ο δράστης των απεχθών δολοφονιών δεν μπορεί παρά να είναι ο βοηθός σερίφης - έτσι τουλάχιστον μας δείχνει ο σκηνοθέτης, δεν κάνουν τίποτα προληπτικά... Ο σεβασμός της ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων είναι όντως κάτι το συγκινητικό!
Παίζουν: Κέισι Αφλεκ, Τζέσικα Αλμπα, Κέιτ Χάντσον, Ελίας Κοτέας, Μπιλ Πούλμαν, κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).
ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΟΖΟΝ
Το καταφύγιο
Η Μους και ο Λουί είναι νέοι, ωραίοι και πλούσιοι, με την ηρωίνη να έχει εισβάλει στην κάθε γωνιά, στην κάθε σχισμή της ζωής τους. Ενα πρωί ο Λουί κείται νεκρός στο πάτωμα από υπερβολική δόση, ενώ η Μους μεταφέρεται στο νοσοκομείο σε κώμα. Οταν συνέρχεται μαθαίνει ότι είναι έγκυος δύο μηνών και παρά την αντίθετη γνώμη της οικογένειας του Λουί, αποφασίζει να κρατήσει το παιδί. Η Μους αποσύρεται στο σπίτι ενός γνωστού της, σε ένα παραθαλάσσιο χωριό στα γαλλο-ισπανικά σύνορα. Στο «καταφύγιό» της την επισκέπτεται ο Πολ, ο μικρός αδελφός του Λουί, καθ' οδόν προς την Ισπανία για διακοπές.Πένθος, μητρότητα, ομοφυλοφιλία, θηλυκότητα, αγαπημένα θέματα του πολυγραφότατου λάτρη της λεπτομέρειας Φρανσουά Οζόν, που παράγει κατά μέσο όρο μια ταινία τον χρόνο. Τα παραπάνω θέματα συνευρίσκονται αρμονικά στο «Καταφύγιο», που όμως απέχει αρκετά από το να καταχωρηθεί στη λίστα με τις καλύτερες δουλειές του. Ταινία ισχνή κι επίπεδη χωρίς ίχνος καμπής ή ανατροπής να τέμνει τη γραμμικότητά της. Μια ιστορία που ενίοτε δίνει την εντύπωση ότι στήθηκε μόνο και μόνο για τον πανέμορφο Λουί-Ρονάν Σουαζί - που έγραψε και τη μουσική της ταινίας - καίτοι γνωρίζουμε ότι η πραγματική αφορμή ήταν η γοητεία που άσκησε στο σκηνοθέτη η στρογγυλή κοιλιά της πρωταγωνίστριας Ιζαμπέλ Καρέ. Η έναρξη της ιστορίας τοποθετείται σε ένα άκαμπτο, καταπιεστικό μπουρζουά περιβάλλον στα παρισινά προάστια, χώρος όπου βασιλεύει η απουσία συγκινησιακής φόρτισης. Με το που το περιβάλλον μετατοπίζεται στον παραθαλάσσιο νότο, με το που η ίντριγκα εστιάζει στην έγκυο Μους και τον ευαίσθητο Πολ - τον ομοφυλόφιλο αδελφό του εκλιπόντος Λουί, με το που διαμορφώνονται σχέσεις κυνικά ξεκάθαρες κι απογυμνωμένες από ανούσιες επικαλύψεις, η ταινία αρχίζει να γεμίζει με κύματα σουσπάνς κι αρχίζει να κεντρίζει που και που το ενδιαφέρον. Στο «καταφύγιο», το μεσογειακό φως απομακρύνει σταδιακά από τη θέση του το ηθελημένο ημίφως, όσο ολοκληρώνεται η επεξεργασία του πόνου και του πένθους της Μους, όσο η ίδια πλησιάζει προς την έξοδο από το παρελθόν, αλλά και την επικείμενη είσοδο στην άγνωστη, σύνθετη, ατραπό που την υποχρεώνει η φουσκωμένη της κοιλιά. Η παραπάνω διεργασία πραγματοποιείται μέσα από εναλλαγές ευθραυστότητας και δύναμης, εναλλαγές αυθάδειας εφήβου και στάσεις ωριμότητας που φοβίζει. Σαν μύθος τελετουργικός, βαθιά συνδεδεμένος με το κοινωνικό του φόντο η ταινία «Καταφύγιο» ξεπερνά τα όρια του ρεαλισμού, με κάμερα που γλιστράει περιπαθώς και με διφορούμενες κινήσεις τριγύρω από τους χαρακτήρες που εμπλέκονται σε ένα παιχνίδι περισσότερο ενστικτώδες παρά αποστασιοποιημένο, με διαλόγους που ρέουν αβίαστα, αρθρώνοντας σε μορφή λόγου τα απολύτως απαραίτητα...
Παίζουν: Ιζαμπέλ Καρέ, Λουί-Ρονάν Σουαζί, Μελβίλ Πουπό, Κλαιρ Βερνέ, Μαρί Ριβιέρ, κ.ά.
Παραγωγή: Γαλλία (2009).
Ρώσικη ρουλέτα η ζωή σου...
Το φθινόπωρο αρχίζει με πληθώρα ολόφρεσκων παραγωγών. Εκτός των κάτωθι - αναλυτικότερης αναφοράς - ταινιών, προβάλλονται ακόμη: Η μεταγλωττισμένη στα ελληνικά, αμερικάνικη παιδική κωμωδία τρισδιάστατης τεχνικής «Σαν το σκύλο με τη γάτα 2: Η εκδίκηση της Κίτι Γκάλορ» του 2010, η ελληνική αστυνομική ταινία του Φωκίωνα Μπόγρη «Κάθαρση», παραγωγής 2009 και διάρκειας 79΄, καθώς και μια αμερικάνικη κωμωδία του 2005, σε σκηνοθεσία Τζέισον Ράιτμαν και με τίτλο «Thank you for smoking». Το «μπριγιάν» της εβδομάδας προβάλλεται στον κινηματογράφο «Σινέ Νίκαια», στη Νίκαια. Πρόκειται για την εκπληκτική κλασική ταινία του προοδευτικού Ιταλού - εβραϊκής καταγωγής - κινηματογραφιστή Gillo Pontecorvo (1919-2006) «Η μάχη του Αλγερίου» από το 1966. Μην τη χάσετε!
ΖΕΛΑ ΜΠΑΜΠΛΟΥΑΝΙ
«13»
Η πιο ενδιαφέρουσα ταινία της βδομάδας με όλες τις τεχνικές της αφήγησης στην υπηρεσία του περιεχομένου! Ο κατά γενική αποδοχή γρουσούζικος αριθμός 13 υπάρχει πιθανότητα να αποβεί ανέλπιστα τυχερός για κάποιους! Ποιος ξέρει... Αν έχεις τύχη ...Ταξικής διάστασης αλληγορία για την αξία της ανθρώπινης ζωής ... Της ζωής όμως των φτωχών και ταπεινών, όχι των άλλων που το - δικό τους - σύστημα έχει φροντίσει να εξασφαλίσει ... Για τη ζωή των ανώνυμων εργαζόμενων μιλάμε, των όπου γης μισθοσυντήρητων, των καταδικασμένων στην ανεργία ή στο κάθε λογής περιθώριο ... Μιλάμε για τη ζωή των κοινών, δηλαδή ανθρώπων - γι' αυτούς με τους οποίους συναντιόμαστε στους δρόμους, στο μετρό, στο σούπερ μάρκετ και διασταυρώνουμε τα βλέμματά μας. Η ζωή τους επαφίεται στην τύχη ... κι όποιου γελάσει ... θα επιβιώσει στα ανθρωποφάγα παιχνίδια της καπιταλιστικής ζούγκλας ... Εσύ ο ίδιος εξάλλου επέλεξες με την ψήφο σου το συστημικό μοντέλο του «καθένας για τον εαυτό του κι ο Θεός για όλους»! Η εξουσία που εσύ συνειδητά (;) εξέλεξες δεν υποχρεούται - στο λέει καθαρά, εσύ γιατί δεν το ακούς; - να σου εξασφαλίσει τίποτα - ούτε καν ό,τι στοιχειωδέστερο: περίθαλψη δηλαδή και νοσηλεία, για να μην ψοφήσεις σαν το σκυλί στο αμπέλι - κι ας καταβάλλεις εσύ όποια φορομπηχτικά χαράτσια σου επιβάλλει η εκλεγμένη από σένα εξουσία έτσι αυθαίρετα, αφού της πρόσφερες στο πιάτο τη δικαιοδοσία να εξουσιάζει τη ζωή σου... Κι εσύ - τρομάρα σου - θέλεις να αποκαλείσαι σκεπτόμενο ον!
Εκλαϊκευμένο αμερικάνικο ριμέικ του πολυβραβευμένου, γαλλικού, ασπρόμαυρου, ψυχολογικού θρίλερ «13 Tzameti» (2005) - της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του ίδιου σκηνοθέτη, του Ζελά Μπαμπλουανί, του νεαρού Γεωργιανού που έφθασε στη Γαλλία 17 ετών για σπουδές... Ενας νεαρός άνδρας, μαθητευόμενος ακόμα ηλεκτρολόγος, βρέθηκε ξαφνικά στη δίνη οικονομικών δυσκολιών με επιπτώσεις ανατρεπτικές για τη ζωή όλων των μελών της οικογένειας, λόγω ατυχήματος του πατέρα που νοσηλεύεται και τα νοσήλια που πρέπει να καταβληθούν είναι αδρά. Το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο της λαϊκής αυτής αμερικανικής οικογένειας είναι ένα σπίτι - που αγοράστηκε με δουλειά και θυσίες ολόκληρης ζωής. Το σπίτι υποθηκεύεται λοιπόν - για κάτι αυτονόητο σε κάθε πολιτισμένη τουλάχιστον σκέψη, για να σωθεί ο άνθρωπος. Ο γιος, που προσφέρει υπηρεσίες ηλεκτρολόγου σε σπίτι πλουσίων, τυχαίνει ν' ακούσει για κάποια «δουλειά με τρελά λεφτά». Παρότι καταλαβαίνει ότι πρόκειται για κάτι παράνομο και δύσκολο, αρπάζει την ευκαιρία να οικειοποιηθεί τη «δουλειά» μην έχοντας άλλη διέξοδο στο τραγικό οικονομικό οικογενειακό πρόβλημα ... Η «δουλειά» - διαπιστώνει αργότερα - συνίσταται στη διασκέδαση και κερδοφορία ευυπόληπτων, λόγω φουσκωμένου πορτοφολιού και διεστραμμένων gentlemen, μέσα από ανθρωπομαχίες (σαν τις γνωστές σκυλομαχίες, ταυρομαχίες, κοκορομαχίες). Οι ίδιοι οι παίκτες μάλιστα έχουν θεσπίσει τους κανόνες του παιχνιδιού, που αναθεωρούν κατά καιρούς, αναλόγως συμφερόντων - όπως ακριβώς κάνουν με το Σύνταγμα - τους οποίους οι συμμετέχοντες υποχρεούνται να σέβονται ... Διαφορετικά ... Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται περίτρανα ότι το σύστημα δεν αλλάζει εκ των έσω...
Παίζουν: Τζέισον Στέιθαμ, Σαμ Ράιλι, Μίκι Ρουρκ, Ρέι Γουίνστον, Αλεξάντερ Σκάρσγκορντ, Μάικλ Σάνον, Κέρτις Τζάκσον, κ.α.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).
ΛΙΚ ΜΠΕΣΟΝ
Οι απίστευτες περιπέτειες της Αντέλ
Πλουμιστό αλλά ξεκούρδιστο και άψυχο το πρώτο μέρος της κινηματογραφικής τριλογίας, της ξακουστής σειράς κόμικς με ηρωίδα την αυθάδη νεαρή δημοσιογράφο Adele Blanc-Sec, φιγούρα που γέννησε ο σκιτσογράφος Jacques Tardi, στα τέλη της δεκαετίας του '70. Στην οθόνη παρελαύνουν αστυνομικοί, δημοσιογράφοι, κυνηγοί, εξερευνητές, ερωτευμένοι Σλάβοι, πτεροδάκτυλοι, πρόβατα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σκύλοι, μούμιες, δήμιοι ...και ήδη από τις πρώτες σκηνές κάτι δεν πάει καλά. Η ταινία του Λικ Μπεσόν - λόγω πρωτογενούς υλικού της - είχε προδιαγραφές μιας φαντασμαγορικά διασκεδαστικής παραγωγής, ενός λαϊκού κινηματογραφικού θεάματος για όλες τις ηλικίες, μιας διασταύρωσης του φανταστικού, του περιπετειώδους και του χιουμοριστικού... Τελικά, όμως, δεν προκάλεσε την παραμικρή συγκίνηση. Ισως φταίει ότι ο Μπεσόν δεν υιοθέτησε το πνεύμα των κόμικς, ή ότι κατακερματίζει το ρυθμό των τέλειων αφηγηματικών σχημάτων, ίσως ότι αρκέστηκε στο περίγραμμα κάθε φιγούρας, χωρίς να εμφυσήσει σ' αυτήν ζωή κατά το πνεύμα του γεννήτορα της σειράς, ίσως όμως φταίει το θλιβερά φτωχό σενάριο και οι ανάλατοι διάλογοι - παρά το γεγονός ότι ο Μπεσόν στρίμωξε στην μιάμισης ώρας ταινία του δυο αυτόνομες περιπέτειες της Adele Blanc-Sec. Πάντως, οι αιγυπτιακές μούμιες που ξεχύνονται από το Λούβρο, όπου εκτίθενται σε κοινή θέα, για βόλτα στο νυχτερινό Παρίσι είναι εκπληκτικές!
Βρισκόμαστε στο Παρίσι των αρχών του 20ού αιώνα, για την ακρίβεια στο 1912 και η νεαρή, αποφασιστική δημοσιογράφος Adele έχει έναν και μοναδικό σκοπό: Να βγάλει την αδελφή της από το κώμα χρόνων που βρίσκεται μετά από δυστύχημα σε γήπεδο του τένις. Οι σημαντικότεροι ειδικοί αδυνατούν να τη βοηθήσουν, σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Μοναδική λύση η φυγή στην Αίγυπτο και η αναζήτηση της ξακουστής μούμιας - προσωπικού γιατρού των Φαραώ - του μόνου που θα μπορούσε να την αναστήσει. Την ίδια στιγμή, εντελώς αναπάντεχα, εκκολάπτεται μυστηριωδώς ένα τεράστιο αυγό πτεροδάκτυλου, ηλικίας 136 εκατομμυρίων ετών, στο Μουσείο του Κήπου των Φυτών όπου εκτίθετο, σκορπώντας τον πανικό στο Παρίσι, σε κατοίκους, γη και ουρανό.
Παίζουν: Λουίζ Μπουργκουάν, Ματιέ Αμαλρίκ, Ζιλ Λελούς, Ζαν-Πολ Ρουβ, Ζακί Νερκεσιάν, Φιλίπ Ναόν, κ.ά.
Παραγωγή: Γαλλία (2010).
Feeds
