Οι πρεμιέρες της βδομάδας δε διαθέτουν τίποτα το πραγματικά δυνατό και ανατρεπτικό. Μετριότητες, διαφορετικής διαβάθμισης σίγουρα, αλλά πάντα μετριότητες. Ευτυχώς που το ΤΑΙΝΙΟΡΑΜΑ 2014 του Αστυ καλύπτει εξαίρετα αυτό το κενό. Η 3η βδομάδα αρχίζει σήμερα και περιλαμβάνει Λουίς Μπουνιουέλ της μεξικανικής περιόδου «Los Olvidados» (1950), Λουκίνο Βισκόντι της εσωτερικής μετανάστευσης «Ο Ρόκο και τα αδέλφια του» (1960), τον εξπρεσιονιστικό «Νοσφεράτου» (1922) του Φ. Β. Μούρναου, τη βραβευμένη στη Βενετία «Pieta» (2012) του Νοτιοκορεάτη Κιμ Κι Ντουκ και τη σουηδική πραγματικότητα της δεκαετίας του '70 κατά το βλέμμα του Ρόι Αντερσον «Μια ερωτική ιστορία» (1970)... Η χολιγουντιανή συμβολή στο κινηματογραφικό - βδομαδιάτικο - γίγνεσθαι δε θα μπορούσε να λείψει... Ετσι, προβάλλεται η πολυαναμενόμενη «παραμυθένια» παραγωγή της Ντίσνεϊ «Maleficent» (2014) σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Στρόμπεργκ, με την Αντζελίνα Τζολί στο ομώνυμο ρόλο μιας - τι άλλο - πανέμορφης κοπέλας που αποδεικνύεται επίσης προστάτης της πατρίδας όταν η ειρήνη διαταράσσεται με την εισβολή ενός απειλητικού εχθρού. Οσο για την ενδιαφέρουσα ισπανική ταινία του Αγκουστί Βιλαρόνγκα «Μαύρο ψωμί» (2010) δεν έχουμε άποψη γιατί δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή...

Αποτυχημένη η επιλογή του «ξύλινου», «μυξιάρικου» Κρις Ροκ, του διαδόχου του Ανταμ Γκόλντμπεργκ. Κακόγουστες οι υπερποσότητες φάρσας, γκροτέσκου, σάτιρας και γελοιογραφικής διάθεσης που εκχυδαΐζουν κι εξαφανίζουν κάθε ίχνος πιθανής γοητείας, αποσκοπώντας στο ρηχό και χονδροειδές γέλιο, παρά τους κάποιους μελαγχολικούς τόνους. Η ταινία υποφέρει από έλλειμμα φαντασίας, έλλειμμα αλχημείας, έλλειμμα μυστηρίου και περίσσευμα εύκολων λύσεων και χαλάρωσης. Υποφέρει από την ίδια την Ντελπί που περιφέρει το αναγεννησιακό της κεφάλι, σαν έγκυρη ευρωπαϊκή απάντηση στις αμερικανικές κωμωδίες του είδους. Η ταινία χάνει στην πορεία από την αρχική της ενέργεια και, βυθισμένη βαθιά σε στερεότυπα και κλισέ, δεν είναι παρά μια μπανάλ κωμωδία καταστάσεων όπου όλα και όλοι υπερβάλλουν ασύστολα...

Παίζουν: Ζιλί Ντελπί, Κρις Ροκ, Βενσάντ Γκαλό, Αλεξιά Λαντό, Αλμπέρ Ντελπί κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2012)

--------------------------

Το θέμα - νεαρή και όμορφη ύπαρξη μεταγγίζει ζωή σε ηλικιωμένο - λειτουργεί στο σινεμά. Το είδαμε στον Γούντι Αλεν ή ακόμα στο «Lost in Translation». Προσωπικά αντιμετωπίζω μεγάλη δυσκολία να πειστώ ότι οι χαρακτήρες της ταινίας «βρήκαν» ο ένας τον άλλον! Ιδιαίτερα με το ξεκρέμαστο πορτρέτο της κοπέλας. Αλλά και ο κ. Μόργκαν δεν πάει πίσω. Ζει ενεργητικά απομονωμένος στο διαμέρισμά του στο Σεν Ζερμέν. Δεν μπορεί να ξεπεράσει τον, πριν 3 χρόνια, θάνατο της γυναίκας του. Ούτε η κυρία Λεβί (Αν Αλβαρό, από την εκ-πλη-κτι-κή ταινία της Ανιές Ζαουί «Le gout des autres» 2000), που προσπαθεί να τον μάθει γαλλικά, καταφέρνει να τον «ξεπαγώσει». Ο κ. Μόργκαν, που μετά από πολλά χρόνια στο Παρίσι λέει merci (ευχαριστώ) με τονισμό mercy (οίκτος) ... Οταν λοιπόν συναντά την αγγελική, αγγλόφωνη Πολίν, του ξαναγεννιέται η όρεξη για ζωή μέσα από μια σχέση πατέρα / κόρης. Η ταινία αλλάζει κατευθυντήρια γραμμή όταν εμφανίζονται τα μεγάλα παιδιά του κ. Μόργκαν από την Αμερική. Αλλάζει ξανά κατεύθυνση όταν εστιάζει στο δράμα τριγώνου που ανακύπτει όταν η Πολίν αρχίζει ερωτική σχέση με το δύσκαμπτο γιο του κ. Μόργκαν. Κι όταν όλες οι παρεξηγήσεις διαλευκαίνονται, όταν έρχεται η γαλήνη μέσα από την κατανόηση και συμφιλίωση, η ταινία έχει πια χάσει το παιχνίδι, αφήνει στο στόμα τη γεύση μιας ανιαρής φιλμικής εμπειρίας.

Παίζουν: Μάικλ Κέιν, Κλεμάνς Ποεζί, Τζάστιν Κερκ, Αν Αλβαρό, Γκίλιαν Αντερσον κ.ά.

Παραγωγή: ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΒΕΛΓΙΟ, ΓΑΛΛΙΑ, ΗΠΑ (2013)

----------------------

Ο Τραπέρο, κοινωνός της εποχής του, χρησιμοποιεί τη μιζέρια για ντεκόρ χωρίς ν' απαντά σε κανένα από τα ερωτήματα που έρχονται από μόνα τους στην επιφάνεια κι ας μην ξύνει, με το τεράστιο, αβανταδόρικο φρέσκο του, υπαρκτές και ορατές πληγές. Η ταινία, με δύσπεπτη αφήγηση πάνω στην ιστορία δύο ιερωμένων και μίας κοινωνικής λειτουργού που «δουλεύουν», δε ζουν στην παραγκούπολη, χάνει το στόχο - αν υποτεθεί ότι τέτοιος υπήρχε - και, σαν παραφουσκωμένο τίποτα, δε βγάζει σε κανένα συμπέρασμα και ο Τραπέρο, που σήμερα ονειρεύεται ιεραπόστολους, δεν κάνει άλλο από το να φιλμάρει μια πραγματικότητα που ευαγγελίζεται το Χόλιγουντ...

Παίζουν: Ρικάρντο Νταρίν, Ζερεμί Ρενιέ, Μαρτίνα Γκουσμάν κ.ά.

Παραγωγή: ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ, ΙΣΠΑΝΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ (2012)

-----------------------

Γαλλοκαναδικό, αγγλόφωνο ριμέικ των ταινιών «Banlieue13» και «Banlieue13 Ultimatum», είναι το «Brick Mansions», με σεναρίστα και παραγωγό - όπως και οι δύο προαναφερθείσες - τον Λικ Μπεσόν. Η ιστορία μεταφέρεται στο δυστοπικό Ντιτρόιτ του μέλλοντος με τα εγκαταλελειμμένα κτίσματα να έχουν καταληφθεί από επικίνδυνους κακοποιούς. Το Brick Mansions είναι λαϊκή περιοχή, ερημωμένη, στα όρια της Αποκάλυψης, όπου επιβιώνουν μόνο οι δυνατοί. Οι Αρχές αποφάσισαν να σηκώσουν τείχος γύρω της ώστε να προστατέψουν την υπόλοιπη πόλη. Η ταινία συντίθεται από σεκάνς «parkour». Δεν είναι τυχαίο ότι η κόκκινη κλωστή, τόσο του πρωτότυπου όσο και του ριμέικ, είναι ο Ντέιβιντ Μπελ, ένας από τους ιδρυτές του αθλήματος των μεγαλουπόλεων «parkour» που γεννήθηκε στη Γαλλία στις αρχές του '90 και συνίσταται στο να διασχίζεις την πόλη υπερπηδώντας - με ικανότητα και αποτελεσματικότητα - όλα τα εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο σου, με μόνο εφόδιο το σώμα σου. Ο Μπελ, στο ρόλο του Λίνο, αποδεικνύεται πολύτιμος βοηθός του Ντάμιεν, του αστυνομικού υπό κάλυψη (τον υποδύεται ο μακαρίτης Πολ Γουόκερ) στον αγώνα κατά του Τριμέιν, του απόλυτου αφεντικού της διακίνησης ναρκωτικών (στο ρόλο του κακού ο ράπερ RZA).

Παίζουν: Πολ Γουόκερ, RZA, Ντέιβιντ Μπελ, Σαλ Λονγκομπάρντο κ.ά.

Παραγωγή: ΓΑΛΛΙΑ, ΚΑΝΑΔΑΣ (2014)

--------------------------