«ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΦΙΛΟΙ» είναι ο τίτλος της αμερικάνικης ρομαντικής κομεντί του Γουίλ Γκλακ, παραγωγής 2011, για τις σύγχρονες ερωτικές σχέσεις. Η Τζέιμι και ο Ντίλαν, δύο νέοι άνθρωποι, εμφανίσιμοι, επαγγελματικά επιτυχημένοι, φρεσκοχωρισμένοι και απογοητευμένοι από αποτυχημένες σχέσεις του παρελθόντος, δοκιμάζουν να γίνουν από απλοί συνεργάτες «φίλοι με προνόμια». Χωρίς όμως να το καταλάβουν, βρίσκονται ξαφνικά και οι δυο τους αντιμέτωποι με συναισθήματα που τόσο καιρό πάσχιζαν να αποφύγουν. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους η Μίλα Κούνις και ο Τζάστιν Τιμπερλέικ.

Συμπαραγωγή Γαλλίας, Βελγίου και Ελλάδας η δραματική, οικογενειακή κωμωδία «ΝΙΚΟΣΤΡΑΤΟΣ ΕΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ», παραγωγής 2011. Πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ολιβιέ Ορλέ και αφηγείται τη βαθιά φιλία ανάμεσα σε ένα αγόρι κι έναν πελεκάνο. Γυρισμένη εξ ολοκλήρου στη Σίφνο και τη Μήλο η ταινία, που βασίζεται στο πολυβραβευμένο μπεστ σέλερ μυθιστόρημα του Ερίκ Μπουασέ «Nicostratosle pelican», είναι λουσμένη στο αιγαιοπελαγίτικο φως και πλημμυρισμένη από τα χρώματα και τις μυρωδιές των Κυκλάδων. Στο ρόλο του Δημοσθένη, του πατέρα του αγοριού, ο σκηνοθέτης Εμίρ Κουστουρίτσα.

«COLOMBIANA», σε σκηνοθεσία Ολιβιέ Μεγκατόν, το αμερικανογαλλικό δραματικό θρίλερ παραγωγής 2011, με κεντρική ηρωίδα μια νεαρή σε ρόλο εκτελεστή, που ορκίστηκε να πάρει εκδίκηση για τη δολοφονία των γονιών της, όταν ήταν παιδί.

Παραγωγής 2011 είναι η πρώτη τρισδιάστατη ερωτική ταινία του παγκόσμιου κινηματογράφου από το Χονγκ Κονγκ και εισπρακτικό φαινόμενο, που ξεπέρασε το «AVATAR» και τον «ΤΙΤΑΝΙΚΟ». «3D SEX AND ZEN: ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΚΣΤΑΣΗ» ο τίτλος της. Πρόκειται για ριμέικ - σε βερσιόν 3D - της ταινίας «SEX ANDZEN» από το 1991, που βασίζεται στην κλασική κινέζικη ερωτική νουβέλα του θεατρικού συγγραφέα του 17ου αιώνα Λι Γιου «Το Σαρκικό Χαλάκι της Προσευχής». Η σκηνοθεσία είναι του Κρίστοφερ Σαν Λαπ Κι.

Τέλος, στην ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ θα πραγματοποιηθεί τριήμερο αφιέρωμα στον Ιάκωβο Καμπανέλλη - από σήμερα 29 Σεπτέμβρη έως και την 1η Οκτώβρη. Το αφιέρωμα θα περιλαμβάνει προβολή τεσσάρων κινηματογραφικών ταινιών που βασίζονται σε σενάριο ή σκηνοθεσία του, εκλιπόντος τον περασμένο Μάρτιο, συγγραφέα και συναυλία των Ρ. Αντωνοπούλου, Β. Γισδάκη και Θ. Κάππου με κύκλους τραγουδιών από τα έργα: «Το Μεγάλο μας Τσίρκο», «Παραμύθι χωρίς Ονομα», «Γειτονιά των Αγγέλων» και «Μαουτχάουζεν». «Ο ΔΡΑΚΟΣ», «ΤΟ ΚΑΝΟΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ», «ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ» και «Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ» είναι οι ταινίες που θα προβληθούν και θα τις προλογίσουν συνεργάτες του συγγραφέα, κριτικοί και ακαδημαϊκοί. Για περαιτέρω λεπτομέρειες, επικοινωνήστε με την «Ταινιοθήκη».

Επικίνδυνοι πλατιασμοί και οι εκτεταμένοι και πομπώδεις θεατρικοί μονόλογοι που αποδίδονται με κατάχρηση κοντινών πλάνων, λήψεις που πανεύκολα γυρίζουν σε μπούμερανγκ όταν καδράρουν μη εσωτερικές, ρηχές και κραυγαλέες ερμηνείες ντυμένες με ηχόχρωμα και οχτάβες φωνής, ασύμβατες με την ατμόσφαιρα που ακόμη και ο «σχιζοφρενικά» δραματοποιημένος φωτισμός πασχίζει να δημιουργήσει. Στα παραπάνω λειτουργεί σωρευτικά και η οπτικοποίηση του θεατρικότατου - κατά τα άλλα - ευρήματος του ποδοσφαιριστή ειδώλου. Η ταινία δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που θα μπορούσε να είναι...

Παίζουν: Ομηρος Πουλάκης, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Ιωάννα Τσιριγκούλη, Ηρώ Μπέζου, Δημήτρης Μαύρος, κ.ά.

Παραγωγή: Ελλάδα (2011).

Στην εισαγωγική σεκάνς ο δικαστής είναι αθέατος. Στη θέση του βρίσκεται ο θεατής που καλείται να λειτουργήσει ως δικαστής: Να ακούσει, να καταλάβει, να γνωρίσει, να εμβαθύνει, να αναλύσει λαμβάνοντας υπόψη χίλιες μύριες πλευρές και όψεις του θέματος και τέλος να συνθέσει και να κρίνει! Η κρίση, από τα ευτελέστερα έως τα σημαντικότερα ζητήματα, πρέπει να είναι καρπός αλήθειας, γνώσης και συνείδησης... Αυτό μας κοινωνεί ένας αιωνόβιος, ζωντανός, απ' όσο φαίνεται, πολιτισμός... Εννοια - κλειδί στην ανάγνωση του φιλμ είναι η «επιλογή». Επιλογή κατόπιν ολοκληρωμένης, εξονυχιστικής διαδικασίας με άξονα την αλήθεια. Τα ηθικά διλήμματα που θέτει η ταινία, από την αρχή ως το τέλος, είναι αλλεπάλληλα και καταιγιστικά. Κορύφωση ο «εκβιασμός» του πατέρα προς την κόρη, που ζητά τη συνενοχή της, με το να μην αποκαλύψει την αλήθεια.

Η εισαγωγική σεκάνς μπάζει τον θεατή στο πνεύμα αλλά και τα στάδια της τεχνικής που απαιτεί η επιλογή. Ακούγεται η φωνή του αθέατου δικαστή να υποβάλλει στους συζύγους - αμφότεροι μετωπικά τοποθετημένοι απέναντι στο θεατή - εκείνες ακριβώς τις ερωτήσεις που θα υπέβαλε η κοινή λογική. Ο σύζυγος δεν δέχεται να ακολουθήσει τη γυναίκα του στο εξωτερικό. Επιλέγει να μείνει να φροντίζει τον άρρωστο πατέρα του. Σε ό,τι αφορά το ζήτημα του παιδιού, οι σύζυγοι συναινούν στο να αφήσουν το ίδιο να επιλέξει με ποιον γονιό θα μείνει. Η σύζυγος επιλέγει να μαζέψει τα πράγματά της και να μετακομίσει στο πατρικό της σπίτι ώσπου να εγκαταλείψει τη χώρα. Ο σύζυγος επιστρέφει σπίτι, στην κόρη του, και εξαναγκάζεται να προσλάβει «στο πόδι» μια γυναίκα για να προσέχει τον γέροντα που πάσχει από Αλτσχάιμερ. Εδώ άρχεται η μπανάλ ιστορία που έφερε τα πάνω κάτω στη συνείδηση πολλών ανθρώπων.

Η κάμερα στον ώμο, οι κινήσεις της γοργές και αποφασιστικές, ακολουθεί κατά πόδας τα πρόσωπα χωρίς ανάπαυλα και εφησυχασμό. Οπου κι αν πάει βρίσκει το κέντρο της δράσης και σαν από ένστικτο, την πιο σωστή γωνία λήψης, την πιο σωστή απόσταση, τον πιο σωστό ρυθμό. Η σκηνοθεσία πάλλεται και ευθυγραμμίζεται με ένα σπάνιο «μέτρο». Το μοντάζ εκπληκτικό, γρήγορο, ηλεκτρισμένο, δεν χάνει ούτε δευτερόλεπτο: φθάνει κατευθείαν στην ουσία χωρίς άχρηστες φιοριτούρες και ουρές. Ταινία υποδειγματικής αφηγηματικής δύναμης, τόσο, που μένεις άφωνος από τη συνοχή και τη συνέπεια του μοντέλου αφήγησης. Η γραφή εκπληκτική. Χωρίς ίχνος εφέ ή περισσού, μόνο τα απολύτως απαραίτητα, ένα πυκνότατο δράμα στην κόψη του ξυραφιού από την αρχή μέχρι το τέλος, που διακρίνεται από εξαίρετες ερμηνείες.

Η ευφυής δραματουργία που χειρίζεται τη συνθετότητα των καταστάσεων υποχρεώνει το θεατή να μετατοπίζεται συνεχώς, όσο αυτή προχωρά, τον υποχρεώνει να παίρνει θέση πότε υπέρ του ενός και πότε του άλλου αντίδικου. Κάθε καινούργια οπτική γωνία που γεννιέται, οδηγά σε βαθύτερα και εκτενέστερα ερωτήματα, πολλαπλασιάζει τις διαστάσεις που ξεπηδούν αλυσιδωτά. Τα ερωτήματα εντάσσονται οργανικά στα συμφραζόμενα και διέπονται από όρους λογικής, ηθικής θρησκευτικής, ήθους, φιλοσοφίας, πολιτικής. Τίποτα δε μένει μετέωρο. Τα πάντα, η παραμικρή λεπτομέρεια, όλα βρίσκουν τη θέση τους και υπάρχουν απαντήσεις για τα πάντα. Τίποτα δεν περισσεύει στην εικόνα, στο διάλογο, στη σκηνοθεσία. Κι όταν πια αρχίζουμε να αποκωδικοποιούμε την τεχνική του Φαρχαντί, που στοχεύει στην πρόκληση διαρκών μετατοπίσεων στο θεατή, τότε η ταινία μετουσιώνεται σε αγωνιώδες θρίλερ.

Το φιλμ ανοίγει με την κοινοποίηση της απόφασης του δικαστηρίου να επιλέξει η 11χρονη κόρη με ποιον γονιό θα μείνει. Κλείνει με την επιλογή της κόρης, που όμως παραμένει άγνωστη στο θεατή. Γιατί αποδείχθηκε ότι το ουσιαστικό κρυβόταν στη διαδικασία της επιλογής...

Παίζουν: Λεϊλά Χαταμί, Πεϊμάν Μοαντί, Σαρέχ Μπαγιάτ, Σαρίνα Φαρχαντί, Σαχάμπ Χομεϊνί κ.ά.

Παραγωγή: Ιράν (2011).

Η Ελσα και ο Σπετίμ είναι σύζυγοι φυλακισμένων και γνωρίζονται τυχαία στα επισκεπτήρια τους στην ίδια φυλακή. Οι δυο τους ξεκινούν μια λυτρωτική ερωτική σχέση στην οποία όμως θα βάλει απότομο τέλος η αμνηστία που εξαγγέλλει η κυβέρνηση. Με λιτή γραμμική αφήγηση μέσα σε ζοφερό κλίμα και ατμόσφαιρα που σφραγίζεται από φτώχεια, ανεργία, εγκατάλειψη και διλήμματα ηθικής τάξης, οι δυο πρωταγωνιστικοί ρόλοι, προτού ακόμα προλάβουν να κάνουν ένα, ή ίσως, το αποφασιστικό βήμα και να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, επεμβαίνει «άνωθεν» ο σκηνοθέτης και με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίζει να κρατηθεί στα πλαίσια της ουδετερότητας. Για να μην πάρει δηλαδή ο ίδιος θέση, προτιμά να χαντακώσει την ταινία με ένα άτσαλο τέλος.

Η ταινία μοιάζει με τους πρωταγωνιστικούς της χαρακτήρες: Φοβισμένη να ορθώσει ανάστημα και να αρθρώσει ξεκάθαρο λόγο, κρύβεται πίσω από τη σιωπή, αποκόβοντας - άμα τη γενέσει της - όποια κοινωνική ή πολιτική διάσταση πάει να διαμορφωθεί από το ίδιο το υλικό, που σπρώχνει προς αυτήν την κατεύθυνση. Αυτολογοκρινόμενος ο σκηνοθέτης επεμβαίνει στο τσακ. Μασάει τα λόγια του και παραπαίει ανάμεσα σε ένα χαμένο παρελθόν και ένα κολασμένο μέλλον, στο οποίο όμως ο «πολίτης» έχει πλέον απόλυτη ελευθερία ως προς το να επιλέξει τον τρόπο θανάτου σου.

Παίζουν: Λούλι Μπίτρι, Καραφίλ Σένα, κ.ά.

Παραγωγή: Αλβανία, Ελλάδα (2010).

Μέσα στο μάλλον κιτς σκηνογραφικό φόντο της παλιομοδίτικης οικογενειακής επιχείρησης που ρισκάρει το κλείσιμο γιατί δεν ανανεώνει τα προϊόντα και τις γεύσεις της και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των ολιγάριθμων υπαλλήλων ξετυλίγεται η συναισθηματική ιστορία που με διάσπαρτα μουσικά ιντερμέδια παραπέμπει, μέσα από τεχνικές αποστασιοποίησης, σε μεγάλες στιγμές της μουσικής κινηματογραφικής κωμωδίας. Στη «ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ» π.χ. Τα μουσικά αυτά ιντερμέδια διαχέονται στο φιλμικό κείμενο και χωνεύονται σ' αυτό ομαλά, σαν ανάγλυφες «στάσεις», χαριτωμένες λόγω της μετρημένης διαχείρισης που τυγχάνουν. Εχουν σύντομη διάρκεια και κανένα τους δεν επαναλαμβάνεται δεύτερη φορά...

Ο Ζαν Πιέρ Αμερίς, σκηνοθέτης της ταινίας, αναφερόμενος σ' αυτήν την χαρακτηρίζει την πιο προσωπική και αυτοβιογραφική του. Σημειωτέον ότι και ο ίδιος - για πολλά χρόνια - υπέφερε από την πάθηση των δύο πρωταγωνιστών και συμμετείχε σε ομάδες «ανώνυμων ρομαντικών». Ο Ζαν - Ρενέ και η Ανζελίκ είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο, ο ένας είναι ο καθρέφτης του άλλου με τη σοκολάτα (υλικό που τα τελευταία χρόνια τιμήθηκε ιδιαίτερα από την κινηματογραφική θεματολογία) να τους ενώνει σαν κοινό πάθος, σαν κοινό όραμα ζωής.

Αφοπλιστική κωμικότητα και φινετσάτη ελαφράδα χαρακτηρίζει τις καταστάσεις μπουρλέσκ, στις οποίες άθελά τους ολισθαίνουν «οι δύο» όταν είναι μαζί. Εμπόδια παντός είδους, συνεχής φυγή, σπασμοί, πανικός και υπεκφυγές είναι τα βασικά υλικά που τροφοδοτούν τις καταστάσεις, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό στηρίζονται και στους άριστους βοηθητικούς ρόλους π.χ. ο σερβιτόρος στο εστιατόριο. Σοκολατένια ταινία με ζαχαρωμένο στιλ και γλυκιά γεύση. Τίποτα περισσότερο...

Παίζουν: Ιζαμπέλ Καρέ, Μπενουά Πελβούρντ, Λορέλα Κραβότα, Λιζ Λαμετρί, Σουάν Αρλό, Πιέρ Νινέ, κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία, Βέλγιο (2010).