Αν οι κάμερες μπορούσαν να δουν πίσω από γωνίες, τότε θα μπορούσαν να προειδοποιούν τους οδηγούς για τον κίνδυνο που ελοχεύει στη στροφή, τους πυροσβέστες να αναζητούν εγκλωβισμένους σε κτίρια που καίγονται και τους χειρουργούς να βλέπουν δυσπρόσιτες περιοχές μέσα στο σώμα. Ετσι πλασάρεται επικοινωνιακά η σχετική έρευνα.

Πριν από μερικά χρόνια ερευνητές στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT) βρήκαν τρόπο να φτιάξουν μια τέτοια κάμερα, αλλά το πρωτότυπο ήταν πολύ ακριβό. Η συσκευή χρησιμοποιούσε ένα παλμικό λέιζερ για να ανακλά το φως του λέιζερ στον απέναντι τοίχο και τελικά πάνω στο κρυμμένο αντικείμενο. Μια κάμερα των 500.000 δολαρίων κατέγραφε το φως που ανακλώταν πίσω από το αντικείμενο, ενώ λογισμικό κατέγραφε το χρόνο άφιξης μεμονωμένων φωτονίων, υπολόγιζε τις αποστάσεις και ανακατασκεύαζε την όψη του μη ορατού από τη συγκεκριμένη θέση αντικειμένου. Από τότε η ομάδα του ΜΙΤ βελτίωσε την τεχνολογία αυτή σημαντικά. Τώρα μπορεί να καταγράφει κινούμενα αντικείμενα, που δεν είναι σε ευθεία γραμμή όρασης και αντί για το λέιζερ και την κάμερα των 500.000 δολαρίων χρησιμοποιεί ένα φτηνό προβολέα LED και έναν αισθητήρα των 100 δολαρίων.

Προφανώς, η δυνατότητα να βλέπεις πίσω από γωνίες μπορεί να βρει σημαντικές εφαρμογές στο στρατιωτικό τομέα, στη δίωξη μέσα σε αστικό περιβάλλον κλπ. Αυτός είναι ο λόγος που χρηματοδοτείται από την DARPA, την υπηρεσία ανάπτυξης και αξιοποίησης τεχνολογίας, του υπουργείου Αμυνας των ΗΠΑ. Οσο για τη χρήση της τεχνολογίας αυτής από οδηγούς, πυροσβέστες και χειρούργους, αυτή θα γίνει αν και όταν τα μονοπώλια εκμεταλλευτούν τη χρηματοδοτημένη από τον αμερικανικό λαό έρευνα για να πουλήσουν προϊόντα που θα τους επιτρέψουν να συνεχίσουν και να αυξήσουν την κερδοφορία τους.

Ο πατέρας της Αστροναυτικής, ο Ρώσος δάσκαλος και επιστήμονας Κονσταντίν Τσιολκόφσκι είχε προτείνει ήδη από το 1924 έναν τρόπο για να επιτευχθεί μεγάλη μείωση του βάρους του πυραύλου. Ηταν εκείνος που με τον ίδιο στόχο είχε προτείνει την εκτόξευση πυραύλων που διαθέτουν στάδια, έτσι ώστε όταν εξαντλούνται καύσιμο και οξειδωτικό του πρώτου σταδίου, αυτό να αποσπάται, με αποτέλεσμα το βάρος του εναπομένοντος πυραύλου να μειώνεται και να χρειάζονται λιγότερα καύσιμα από το δεύτερο στάδιο, που αναλαμβάνει να συνεχίσει την πρόωση του πυραύλου. Το ίδιο όταν αδειάσουν οι δεξαμενές του δεύτερου σταδίου, αυτό επίσης να αποκολλάται, ώστε το τρίτο στάδιο να χρειάζεται ακόμη λιγότερα καύσιμα για να θέσει το φορτίο σε τροχιά ή να του δώσει ταχύτητα διαφυγής από τη βαρυτική έλξη της Γης. Αυτόν το σχεδιασμό πυραύλων ακολούθησαν τόσο η πρωτοπόρα στην εξερεύνηση του Διαστήματος Σοβιετική Ενωση, όσο και οι ΗΠΑ και οι άλλες χώρες που ανέπτυξαν διαστημικές δυνατότητες. Αυτός ο σχεδιασμός ακολουθείται με παραλλαγές μέχρι και σήμερα.

Η άλλη ιδέα του Κ. Τσιολκόφσκι ήταν πιο ριζοσπαστική και ακόμη πιο δύσκολο να επιτευχθεί την εποχή που έζησε. Περιλάμβανε την πλήρη αφαίρεση του οξειδωτικού, της δεξαμενής του και των σχετικών σωληνώσεων και τη θέρμανση του προωθητικού καυσίμου, όχι μέσω της χημικής αντίδρασής του με το οξειδωτικό, όπως συμβαίνει στους σημερινούς πυραύλους, αλλά με τη βοήθεια δεσμών μικροκυμάτων από επίγειους σταθμούς που στοχεύουν έναν εναλλάκτη θερμότητας προσαρμοσμένο στον πύραυλο. Συγκεκριμένα ο Τσιολκόφσκι πρότεινε τη χρήση παραβολικών κατόπτρων για τη στόχευση «μιας παράλληλης δέσμης ηλεκτρομαγνητικών ακτίνων μικρού μήκους κύματος» στην «κοιλιά» του σκάφους. Αυτή, έγραφε, είναι η καλύτερη μέθοδος για «να αποκτήσει (σ.σ. ο πύραυλος) κοσμική ταχύτητα».

Η ιδέα αυτή παρέμεινε στα απραγματοποίητα μέχρι πρόσφατα, όταν η τεχνολογία πρόφτασε το όραμα του Τσιολκόφσκι. Τα λέιζερ μικροκυμάτων, γνωστά και ως μέιζερ, εφευρέθηκαν τη δεκαετία του 1950, αλλά μόνο πρόσφατα μια ειδική κατηγορία τους, τα γύροτρα, μπόρεσαν να φτάσουν σε ισχύ της τάξης των μεγαβάτ τέτοια που είναι απαραίτητη για την πραγματοποίηση διαστημικών εκτοξεύσεων. Πρόσφατες πρόοδοι στις μπαταρίες έκαναν επίσης δυνατή την αποθήκευση αρκετής ενέργειας ώστε τα μεγάλα γύροτρα που χρειάζονται να μη «στραγγίξουν» από ενέργεια το ηλεκτρικό δίκτυο διανομής την ώρα της εκτόξευσης.

Σήμερα ερευνητές και ιδιωτικές εταιρείες στις ΗΠΑ αναζητούν τρόπους εφαρμογής της ιδέας του Τσιολκόφσκι, ενώ τον περασμένο Ιούλη η NASA πρόσθεσε την τεχνολογία πυραύλων μικροκυμάτων στις τεχνολογίες που εξετάζει για νέους τρόπους πυραυλοπροώθησης.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια κατέταξαν το 90% του δείγματός τους σε εισοδηματικές κατηγορίες με βάση το επάγγελμα που αποκάλυπταν οι ίδιοι οι χρήστες στα τουίτς τους. Στη συνέχεια χρησιμοποίησαν ένα λογισμικό μάθησης μηχανής, που μπορεί να μάθει από τα δεδομένα και να κάνει προβλέψεις βασισμένες πάνω σε αυτήν τη γνώση, για να προσδιορίσουν χαρακτηριστικά που είναι μοναδικά σε καθεμιά από τις εισοδηματικές κατηγορίες. Οταν εφάρμοσαν το μοντέλο που ανέπτυξαν στο υπόλοιπο 10% του δείγματος, το σύστημα προέβλεψε με επιτυχία το εισοδηματικό επίπεδο και αυτών των χρηστών. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν πια να κατατάσσουν τους χρήστες του Twitter σε εισοδηματικές κατηγορίες χωρίς να ξέρουν τίποτα για το επάγγελμά τους.

Οπως εξηγούν οι ερευνητές σε δημοσίευσή τους στο επιστημονικό περιοδικό «PLOS ONE», διαπίστωσαν ότι όσοι έχουν υψηλότερο εισόδημα τείνουν να συζητούν περισσότερο για τις επιχειρήσεις, την πολιτική και τις μη κερδοσκοπικές οργανώσεις. Ανθρωποι με χαμηλότερο εισόδημα, ασχολούνται περισσότερο με προσωπικά θέματα, όπως συμβουλές ομορφιάς και προσωπικές εμπειρίες. Οι πρώτοι χρησιμοποιούν το Twitter περισσότερο ως μέσο διάδοσης πληροφοριών, ενώ οι δεύτεροι για επικοινωνία. Η ανάλυση αποκάλυψε, επίσης, ότι τα τουίτς εκείνων που βγάζουν περισσότερα χρήματα είναι πιθανότερο να εκφράζουν φόβο ή οργή.

Σε προηγούμενες μελέτες με λογισμικό μάθησης μηχανής, οι ίδιοι ερευνητές είχαν καταφέρει να προβλέψουν το φύλο, την ηλικία και την πολιτική τοποθέτηση των χρηστών του Twitter. Καθώς συνεχίζουν να αναπτύσσουν τα μοντέλα τους, προειδοποιούν ότι «οι άνθρωποι πρέπει να ξέρουν πόσο πολλά αποκαλύπτουν άθελά τους για τον εαυτό τους».