• ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ; ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ

Διάβασα τις θέσεις με κριτική σκέψη και παρά τις επιφυλάξεις μου τις εγκρίνω. Είναι μια καλή βάση για γόνιμη συζήτηση στο ΚΚΕ, στην ΚΝΕ, στην κοινωνία. Με προϋπόθεση να μην κυριαρχήσει ο επετειακός συναισθηματικός ενθουσιασμός, ο άκριτος κομματικός πατριωτισμός και τα ΖΗΤΩ (εγώ τα ΖΗΤΩ τα θέλω για το παρόν και το μέλλον του ΚΚΕ). Ας μην κάνουμε το λάθος να αγνοήσουμε ότι το κόμμα βρίσκεται σε συντεταγμένη οπισθοχώρηση στην προτελευταία γραμμή άμυνας.

• 20 ΧΡΟΝΙΑ ΕΜΠΡΟΣ - 20 ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ

Είναι πρωτόγνωρο στις εκλογές ΜΑΪΟΥ - ΙΟΥΝΙΟΥ 2012 το σύστημα να βρίσκεται σε κρίση (με σημάδια αποσάθρωσης) και το κόμμα να μην πάρει ούτε μια ψήφο από τα 2 εκατ. που έχασε ο δικομματισμός αλλά έχασε και τη μισή εκλογική δύναμη του. Αναποδογύρισε πάλι την καρδάρα με το γάλα και γυρίσαμε 20 χρόνια πίσω στο 1993. Από το 2009 ο κόκκινος συναγερμός κινδύνου για το ΚΚΕ χτύπησε, αλλά η καθοδήγηση δεν έπιασε το SOS. Ετσι το κόμμα μπήκε στο μάτι της διπλής καταιγίδας χωρίς να αναπροσαρμόσει την τακτική του, στις νέες δυσμενείς συνθήκες και μοιραία η πρόσκρουση του στον τοίχο της 95χρονης ηρωικής βασανιστικής του πορείας. Ηταν μια πολιτική εκλογική τακτικού χαρακτήρα ήττα του ΚΚΕ.

• ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΨΗΦΙΣΑΝ

Α] κατηγορία δεν μας ψήφισε για κάτι που δεν πιστεύουμε, ότι μπορεί να δώσεις λύσεις στα προβλήματά τους,

Β] άλλοι θεώρησαν ότι βάζουμε σε πρώτο πλάνο τη Λαϊκή Εξουσία και όχι την αποτροπή των μνημονίων,

Γ] ότι η ψήφος είναι χαμένη αφού δεν συνεργαζόμαστε με κανέναν και ότι είμαστε μόνο για απεργίες, πορείες κλείνοντας τους δρόμους,

Δ] εκτίμησαν σαν σκληρή και μονόπλευρη την κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ βάζοντάς τον, πρώτο αντίπαλο και δευτερευόντως ΝΔ - ΠΑΣΟΚ άρα θέλει να αποτρέψει μια κυβέρνηση της αριστεράς (και πολλοί οπαδοί μας ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ),

Ε] ψηφοφόροι μας δεν ψήφισαν ή δεν πήγαν στην κάλπη γιατί ήθελαν νέα ηγεσία, νέες ιδέες και προτάσεις. Η θέση ότι με τις αυταπάτες, τα τρομοκρατικά διλήμματα, τον οπορτουνισμό παραπλάνησαν το λαό, είναι εύκολη λύση μετάθεσης των δικών μας ευθυνών στον αντίπαλο.

Η ομάδα των αστών (παρόλο που σερνόταν στον αγωνιστικό χώρο) αγωνίστηκε με έξυπνη και σωστή τακτική και κέρδισε την αναμέτρηση. Η δική μας ομάδα αγωνίστηκε με πάθος (για την τιμημένη κόκκινη φανέλα) αλλά χωρίς την ανάλογη τακτική, προσαρμοσμένη στην τακτική του αντιπάλου έχασε τον αγώνα (αλλά για όλα φταίει ο διαιτητής). Βέβαια, η ευθύνη στο κόμμα είναι πάντα συλλογική κάτι ανάλογο με τους αστούς που λένε η ευθύνη είναι πολιτική και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Δεν είναι όμως το ίδιο για ένα απλό μέλος ή μια ΚΟΒ με τα ανώτερα στελέχη και όργανα. Εξάλλου, εμείς είναι στο DNA μας να θεωρούμε τους εργαζόμενους που ο καθένας έχει τη δική του προσωπικότητα και ιστορία σαν απρόσωπες μάζες, υποβαθμίζοντας έτσι την προσωπικότητα και την ατομική ευθύνη. Γράφουμε εργατικές μάζες, λαϊκές μάζες, μάζες αγροτών, μάζες νεολαίας. Για μένα μάζα είναι χαρτομάζα. Το νοβοπάν, ο κιμάς του χασάπη, ο πουρές, η ανακύκλωση σκουπιδιών, η βιομάζα. Είναι καιρός να αλλάξει η λέξη μάζα, είναι δικός μας όρος.

• ΛΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Στη σελ. 18 άρθρο 24 - Η συγκρότηση της Λ.Ε. από σωματεία που ανήκουν στο ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΜΑΣ - ΟΓΕ. Ετσι εξηγείται γιατί στα ΔΣ και τις συγκεντρώσεις τους συμμετέχουν σχεδόν κομματικά μέλη και οπαδοί. Εδώ ταιριάζει ο στίχος του ποιητή «εμείς αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά, εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο». Εγώ θέλω να σμίξω στο δρόμο του αγώνα έξω από τη ΔΕΗ για τα χαράτσια, στην εφορία, στο δήμο, στον ΕΟΠΥΥ, στις πύλες των εργοστασίων (αφού συμφωνήσουμε στα βασικά) και με τον νεοδημοκράτη εργαζόμενο, τον Πασόκο, τον Συριζαίο, τον ανένταχτο, τον δημοκράτη - ριζοσπάστη σαν συναγωνιστές και δεν τους χαρίζω στον αντίπαλο. Θα προτείνουμε, θα διαφωνούμε, θα συμφωνούμε. Εδώ γίνεται η ζύμωση, η πάλη ιδεών, προτάσεων, τακτικών κινήσεων, εδώ πείθεις ή σε πείθουν, εδώ απ' τα κάτω συσπειρώνεις δυνάμεις αλλάζεις συνειδήσεις και συσχετισμούς, από τη βάση γεννιούνται τα πρώτα κύτταρα της Λαϊκής Συμμαχίας. Εδώ καταχτιέται η πρωτοπορία και δεν κληρονομείται.

• ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

Στη σελ. 49 άρθρο 66 - στην πορεία της πολιτικής πάλης είναι ενδεχόμενο να εμφανιστούν πολιτικές δυνάμεις αντικαπιταλιστικού αντιμονοπωλιακού προσανατολισμού και το ΚΚΕ διατηρώντας την αυτοτέλειά του θα επιδιώξει την κοινή δράση στη Λ.Σ. Ρωτάω, εάν δεν εμφανιστούν στην πορεία, θα είμαστε κομματική συμμαχία;

• ΠΡΟΣ ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Διαβάζοντας ο Κωστής Παλαμάς τα ποιήματα του Γ. Ρίτσου είπε την ιστορική φράση: «Ας παραμερίσουμε να περάσει ο ποιητής». Ιστορική και η ευθύνη του συνεδρίου να παραμερίσει (χωρίς συναισθηματισμούς) κάθε τι αρνητικό που εμποδίζει το κόκκινο δέντρο της ελπίδας να ανθίσει, να καρπίσει, να σκεπάσει την Ελλάδα.

Υπάρχουν δύο επιλογές για το συνέδριο

Α] να εγκρίνει τις θέσεις ως έχουν, άρα όλα σωστά καμωμένα έτσι θα πάρει και τις αντίστοιχες αποφάσεις που σημαίνει συνεχίζουμε την ίδια πορεία και ίσα βάρκα ίσα νερά, και

Β] να αφουγκραστεί το σήμα κινδύνου του λαού προς το κόμμα (εάν πιστεύει στο αλάθητο του λαού ή της εκάστοτε καθοδήγησης) εάν είναι το πρώτο πρέπει να πάρει τις ανάλογες αποφάσεις για την γρήγορη ανάκαμψη του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος. Να εγκρίνει ένα άμεσο πρόγραμμα δράσης για την επιβίωση του λαού με σύνθημα ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑ

Αυτός πρέπει να είναι ο άμεσος και τακτικός στόχος στις επόμενες εκλογές από τη θέση της ισχυρής λαϊκής αντιπολίτευσης για αντεπίθεση.

• ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ - ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ

Οπως μπήκε γενικόλογα και αποσπασματικά προκάλεσε σύγχυση, πήρε μόνο υπόψη ότι το σύστημα είναι σε κρίση (όχι κατάρρευση) αγνόησε ότι και ο υποκειμενικός παράγοντας και το λαϊκό κίνημα είναι σε κρίση. Η θέση αυτή είναι η άλλη όψη των θέσεων ότι ο 21ος αιώνας είναι αιώνας των σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Ετσι όμως ο στρατηγικός στόχος της λαϊκής εξουσίας μένει μετέωρος, είναι σύνθημα υποκειμενικού χαρακτήρα και προοπτικής. Ο προσδιορισμός όμως της προοπτικής σε άμεσης μεσοπρόθεσμης, μακροπρόθεσμης εξαρτάται και είναι σε διαλεκτική σχέση με την κατάσταση του λαϊκού κινήματος της ανερχόμενης όξυνσης της ταξικής πάλης, την ωρίμανση και επαναστατική ετοιμότητα του υποκειμενικού παράγοντα και το διεθνές ιμπεριαλιστικό περιβάλλον. Τότε στις δοσμένες συνθήκες θα πατήσει στο στέρεο έδαφος της αντικειμενικής πραγματικότητας, της κυοφορούμενης πια επαναστατικής κατάστασης και από τη θεωρία περνάμε στην πράξη.

Το 19ο Συνέδριο του υπερ-ενενηντάχρονου Κόμματός μας έρχεται μέσα σε δύσκολες συνθήκες. Δεν είναι κάτι νέο για το Κόμμα μας το επίπεδο δυσκολίας των νέων αυτών συνθηκών, παρόλο που πιστεύω έχουν κάποια νέα ποιοτικά στοιχεία πολλά από τα οποία το Κόμμα ήδη από καιρό έχει προβλέψει και τώρα καλείται να δράσει μέσα σε αυτές. Προσωπικά θα χαρακτήριζα το 19ο Συνέδριο, ως συνέδριο ωριμότητας αφενός λόγω των αντικειμενικών συνθηκών που απαιτούν από ένα συνειδητά ταγμένο στο ζήτημα της ταξικής πάλης κομμουνιστικό κόμμα να δράσει και να εμπνεύσει τις μάζες στις συγκεκριμένες συνθήκες και αφετέρου από τις επεξεργασίες του Κόμματος όλο το προηγούμενο διάστημα, ακόμα και πριν το 18ο Συνέδριο που έφεραν σαν προϊόν ωρίμανσης τις συγκεκριμένες Θέσεις.

Από τη γέννησή του και μέχρι σήμερα, αν και με δυσκολίες, το Κόμμα μας έμεινε πιστό στις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού, του επιστημονικού σοσιαλισμού, του διαλεχτικού υλισμού. Η κοσμοθεωρία μας είναι επιστήμη, είναι όπλο όχι μόνο για να καταλάβουμε τον κόσμο αλλά και για να τον αλλάξουμε όπως έλεγαν και οι κλασικοί μας. Πιστό στη χρησιμοποίηση και εμβάθυνση αυτής της επιστήμης, το Κόμμα μας την αξιοποιεί για να παρουσιάσει στην εργατική τάξη ένα ντοκουμέντο τόσο διαλεκτικά γραμμένο και δεμένο που καταλήγουν και βγαίνουν τα νέα συμπεράσματα αβίαστα. Αναλύοντας πρώτα από όλα τις διεθνείς και ντόπιες εξελίξεις, ξεκινώντας από τη βάση, δηλαδή την οικονομία, αντιστοιχεί στο επίπεδο της θεωρητικής θεμελίωσης, το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων με τις σχέσεις παραγωγής. Και επειδή, όπως έλεγαν οι κλασικοί μας, η πράξη είναι διαλεκτικά δεμένη με τη θεωρία, το να αφήνεις τη θεωρία μόνη της είναι μισή δουλειά και γι' αυτό και προτείνει και τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει αυτή η αντιστοίχηση. Παίρνοντας επίσης το Κόμμα υπόψη και τον πόλεμο που δέχεται αυτή τη στιγμή η εργατική τάξη από τους καπιταλιστές, τις μεταξύ τους αγιάτρευτες αντιθέσεις, προτείνει μια τακτική που αντιστοιχεί στο επίπεδο της ταξικής πάλης, τα καθήκοντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της αλλά πρώτα από όλα της πρωτοπορίας της.

Μια σειρά εκτιμήσεων των προηγούμενων ετών που έκανε το Κόμμα μας επιβεβαιώνονται από τις σημερινές εξελίξεις, όπως το βάθος και η έκταση της οικονομικής κρίσης, ο χαρακτήρας της, το ενδεχόμενο νέας πριν ολοκληρωθεί ο κύκλος της προηγούμενης, ο ρόλος των νέων κομμάτων που προέκυψαν τα τελευταία 2 χρόνια, η μεγάλη και ιστορική απόφαση του Κόμματος να μην συμμετέχει τον περασμένο Ιούνη σε κυβέρνηση αριστερής διαχείρισης του συστήματος. Οι Θέσεις απαιτούν πολύ καλή μελέτη και αφομοίωση από τους συντρόφους και κύρια από τους νέους συντρόφους στην ΚΝΕ αφού είναι αυτοί που τα επόμενα χρόνια θα κληθούν να τις φέρουν στη ζωή. Περιλαμβάνουν νέες εκτιμήσεις οι οποίες δεν βγαίνουν από το μυαλό καμιάς Πυθίας αλλά αποτελούν συμπεράσματα επιστημονικής ανάλυσης των οικονομικών και κοινωνικών φαινομένων που αναγκαστικά θα οδηγήσουν από την πρόοδο της ανθρωπότητας προς τα μπρος. Αυτές οι εκτιμήσεις είναι που από τώρα πρέπει να αναλυθούν στους ανθρώπους του μόχθου όχι για να τους μαυρίσουμε την ψυχή αλλά για να τους μπολιάσουμε την αγανάκτηση που αντικειμενικά θα αναπτυχθεί σε κάποια φάση της ζωής τους, με τον εναλλακτικό δρόμο, με το σοσιαλισμό, που θα παλέψουν και θα τον φέρουν οι ίδιοι, απαλλαγμένοι από διάφορα βαρίδια που παριστάνουν φίλους και εχθρούς. Θα πάρουν οι ίδιοι την ευθύνη της οικοδόμησης και του ελέγχου, δε θα περιμένουν από κανέναν αντιπρόσωπο να τους λύσει τα προβλήματα γιατί, όπως έγραψε και ο ποιητής, με ευχές και παρακάλια δεν αλλάζουν τα τσακάλια.

Ολο το προηγούμενο διάστημα, με αποκορύφωμα τις εκλογές του Ιούνη, η αστική τάξη και οι διάφοροι καλοθελητές λακέδες της προσπάθησαν να πείσουν τους εργάτες για το αντίθετο. Ο σκοπός τους προφανής, να αφοπλίσουν το εργατικό κίνημα, να το ενσωματώσουν, να το χειραγωγήσουν. Το ίδιο γινόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια αλλά με αφορμή τη δημοσίευση των Θέσεων έχουν οργιάσει για μία ακόμα φορά και για τη σχέση Κόμματος - ΚΝΕ. Ανασύροντας και αξιοποιώντας και διάφορα ναυάγια που απαρνήθηκαν το Κόμμα και την ταξική πάλη χρόνια πριν, προσπαθούν να σπείρουν συγχύσεις γι' αυτή τη σχέση. Στοχεύουν σε νέες συνειδήσεις, σε ΚΝίτες και ΚΝίτισσες που δεν έχουν μεγάλη κοινωνική πείρα, πείρα από τον ταξικό αγώνα, που περιμένουν ίσως εύκολες και γρήγορες νίκες και προσπαθούν να τους πείσουν έτσι για την αναποτελεσματικότητα του αγώνα, για το αδιέξοδο της οργανωμένης ζωής. Αξιοποιούν γι' αυτό κάθε μέσο και δεν τα παρατάνε ποτέ. Δεν μας πειράζει. Καλοδεχούμενος ο πόλεμός τους, μας ατσαλώνει, μας προετοιμάζει για τα πιο δύσκολα. Εχουμε ήδη λυμένο ότι η βάση μέσα στην οποία καθορίζεται η σχέση Κόμματος - ΚΝΕ από τις Θέσεις του Συνεδρίου ισχύει εδώ και πολλά χρόνια στην καθημερινή ζωή, αυτό εκφράζει η βελτίωση της διατύπωσης στις Θέσεις. Η άνοδος και η βελτίωση της καθοδηγητικής βοήθειας του Κόμματος προς την ΚΝΕ θα μας βοηθήσει περισσότερο, θα μεταφέρει πιο άμεσα τη συσσωρευμένη πείρα του Κόμματος στην πράξη, θα γίνουμε πιο διεισδυτικοί στο να πείθουμε και να συσπειρώνουμε κόσμο γύρω από την υπόθεση της ταξικής πάλης μέχρι την τελική ανατροπή.

Αναγκαία προϋπόθεση για να τραβηχτούν οι νέες μάζες στον αγώνα είναι και το προσωπικό παράδειγμα του κάθε ΚΝίτη, του κάθε μέλους του Κόμματος. Είναι η ατομική ευθύνη του καθενός στο χώρο δουλειάς του, στο χώρο μαθητείας και σπουδών, στο σχολειό. Να είναι μπροστάρης σε κάθε πτυχή της ζωής του και στον αγώνα και στη δουλειά, στην απεργία, στα μαθήματα, στην πρακτική. Να είναι κρυστάλλινος και δακτυλοδεικτούμενος, αψεγάδιαστος. Χαρακτηριστικά βέβαια που είναι επίκτητα και που μπορούν να δοθούν μόνο μέσα από το μεγάλο σχολείο της ΚΝΕ και του Κόμματος. Σε μια εποχή που η αστική τάξη προσπαθεί να πείσει τις νέες ηλικίες να διαλέξουν ανάμεσα στο σωστό και στο εύκολο, το Κόμμα μας και η Νεολαία του αποτελούν φάρο, σχολείο στο να μην υποκύψει η νέα βάρδια της εργατικής τάξης στις εύκολες, άμεσες και αδιέξοδες λύσεις βουτηγμένες στα ναρκωτικά και την κοινωνική δικτύωση, αλλά να διαλέξει την ομορφιά και τη δυσκολία του ταξικού αγώνα που είναι η μόνη που θα φέρει μακροχρόνια αποτελέσματα που θα μείνουν.

Αισιόδοξα συνεχίζουμε στο πλευρό του Κόμματός μας για να χτίσουμε τη νέα κοινωνία που έχουμε ανάγκη.

Ηθική μια ακόμα παρεξηγημένη λέξη. Κύριο μέλημα των κυρίαρχων ιδεολογικών κέντρων και μια από τις καλύτερες «κομπίνες» τους σε βάρος του λαού είναι να κόβουν, και να ράβουν στα μέτρα τους οικονομικές, πολιτικές και φιλοσοφικές έννοιες.

Δεν είναι βέβαια να απορεί κανείς αφού τα αντίστοιχα οικονομικά κέντρα τα οποία χρηματοδοτούν-καθοδηγούν τα ιδεολογικά κόβουν και ράβουν στα μέτρα τους ζωές.

Στην περίπτωση της ηθικής οι αστοί έχουν επιλέξει την ταξικά αποστεωμένη (εννοείται αυτό) αγιοποίησή της.

Στην πραγματική υλιστική ζωή όμως τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά απ' ό,τι μας τα παρουσιάζουν.

Εκεί ο όρος ηθική όσο και να μην το θέλουν «βρίσκει» την ταξική του έννοια ως μέρος του εποικοδομήματος.

Στην πραγματική ζωή συναντάμε είτε τη φιλανθρωπική ηθική των «καλών πλουσίων», είτε την καλοπροαίρετη αλλά υποταγμένη εκκλησιαστική ηθική της αναρρίχησης με κάθε τίμημα, όπως επίσης μορφές ψευτοριζοσπαστικής ηθικής με προμετωπίδα την ναρκωκουλτούρα και το μηδενισμό.

Εμείς, σαν ΚΝΕ μέσα από το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ (άρθρα 7, 48 του Σχεδίου Καταστατικού) το λέμε καθαρά, δε διαλέγουμε και δε συμβιβαζόμαστε με καμία από αυτές τις ηθικές.

Εχουμε τη δική μας κομμουνιστική και κομματική ηθική.

Η ηθική αυτή είναι στάση ζωής που απορρίπτει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο σε όλες τις μορφές στην καθημερινότητά μας.

Ο κομμουνιστής όπου και αν βρίσκεται δεν ανέχεται να νοθεύεται η αριστερή πολιτική σκέψη και ο ριζοσπαστισμός με τη φιλανθρωπία, ούτε βέβαια ο αγώνας να αμαυρώνεται από το μίσος, την τυφλή βία και το μηδενισμό.

Οι κομμουνιστές είναι ειλικρινείς, ανιδιοτελείς και συντροφικοί με όλο το λαό.

Γνωρίζοντας ότι πρέπει να αποτελούν φωτεινό παράδειγμα, δεν αφήνουν τους εαυτούς τους έρμαια εξαρτήσεων και παθών που προσβάλλουν και τους ίδιους και το Κόμμα.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ θεωρούν την ολόπλευρη μόρφωση, την ιστορική γνώση των επιτευγμάτων του παλλαϊκού πολιτισμού σαν καίριο ζήτημα για όλους, μέρος της ηθικής παιδείας.

Από το βήμα του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ ας φωνάξει όλος ο λαός: «Η ηθική μας δεν ανέχεται το φασισμό, τον πόλεμο, την ασιτία και την καταλήστευση των λαών».

Ας θυμόμαστε τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αλλά και όλοι οι τίμιοι άνθρωποι σε κάθε γωνιά της Γης τούτα τα τιμημένα λόγια:

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα

πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι

Για την ειρήνη και το δίκιο θα βγεις στους δρόμους θα φωνάξεις

τα χείλη σου θα ματώσουν από τις φωνές

το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες

μα ούτε βήμα πίσω»

Τ. Λειβαδίτης

Δεν υπάρχει σχέση εξουσίας δίχως τη σχετική εγκαθίδρυση μιας περιοχής γνώσης, μήτε και οποιαδήποτε γνώση που δεν συντάσσει σχέσεις εξουσίας.

Η κυριότητα της παραπάνω ρήσης ανήκει στον Foucault ο οποίος κατέστη πλατιά γνωστός για την έμφαση που έδωσε στη σχέση γνώσης και εξουσίας. H σχέση αυτή βέβαια δεν είναι άγνωστη στο μαρξισμό. Τον απασχολεί από την γέννηση του. Το ότι η γνώση είναι παραγωγική δύναμη είναι σχεδόν αυτεξήγητο, όπως και το γεγονός ότι η κατοχή ή ο έλεγχος αυτής της παραγωγικής δύναμης αποτελεί εξουσία.

Δεν υπάρχει εξουσία χωρίς τους ανθρώπινους φορείς της κρατικής βίας. Απέναντι στη μηχανή αυτή στέκει η εργατική τάξη με μεγαλύτερη συνέπεια από οποιαδήποτε άλλη τάξη διότι, πέραν του ότι καθίσταται ο φυσικότερος και πλέον συνεπής αντίπαλος της αστικής τάξης και του εκμεταλλευτικού συστήματός της λόγω της θέσης της, επιπρόσθετα έχει την οργανωτική πειθαρχία την οποία διδάσκεται στο χώρο της παραγωγής, η οποία την καθιστά ικανή να αντιταχτεί στην οργάνωση και πειθαρχεία των επαγγελματιών της κρατικής βίας; Η δομή του κράτους το οποίο καλείται η εργατική τάξη να διαλύσει, είναι μόνο το πρώτο εμπόδιο που θα ξεπεράσει, στην πλέον αποφασιστική φάση των επερχόμενων μαχών της με την μπουρζουαζία. Το αμέσως επόμενο ή ταυτόχρονο είναι η δόμηση ενός κράτους στα δικά της μέτρα και με βάση τις δικές της ανάγκες που θα εκφράζει την εξουσία της. Για να το κάνει αυτό θα χρειαστεί βοήθεια. Αλλά, πάλι, τα πράγματα δεν τελειώνουν εκεί.

Οι πραγματικά μεγάλες δυσκολίες θα εμφανιστούν μετά την «έφοδο προς τον ουρανό». Κι ενώ πολύ φαιά ουσία αναλώνεται στην ανάλυση των σύγχρονων συνθηκών και του δρόμου προς την επανάσταση, το τι θα επακολουθήσει, που είναι και το ζητούμενο, περιγράφεται επιγραμματικά. Η ελλιπής εικόνα που παρουσιάζεται προγραμματικά είναι στατική, της λείπει η δυναμική προγραμματική περιγραφή της διαχρονικής διαδικασίας μετασχηματισμού, της λείπει η εξελικτική επαναστατική πορεία που θα περιγράφει συγκεκριμένα από πού θα αρχίσουμε και πώς θα προχωρήσουμε. Για να πειστεί η εργατική τάξη να κινητοποιηθεί προς την ανατροπή της μπουρζουαζίας και την κατάργηση της ιδιοκτησίας της στα μέσα παραγωγής, για να δεχτεί σαν αναγκαίες τις θυσίες που καλείται να κάνει, πρέπει το κόμμα που την καλεί να την πείσει ότι η ανατροπή, όχι μόνο θα έχει αποτέλεσμα διαρκείας, αλλά και ότι θα βελτιώσει άμεσα τις συνθήκες ζωής της. Είναι ουτοπικό να περιμένουμε ότι αυτοί που καλούνται να ανατρέψουν το σύστημα σήμερα διατίθενται να γίνουν ανάλωμα και να θυσιαστούν για να ζήσουν καλύτερα οι επόμενες γενιές.

Στη βάση αυτής της συλλογιστικής βρίσκεται η ανάγκη για ένα σχέδιο περισσότερο από επιγραμματικό, ως πρακτικά, με τι συγκεκριμένα μέτρα, προτείνουμε να σχεδιαστεί βιώσιμα η οικονομία από την αρχή.

Η επιβίωση της επανάστασης είναι δυνατή κάτω από τουλάχιστον δυο προϋποθέσεις που αφορούν την διανόηση:

Πρώτον, η εξουσία πρέπει, πάση θυσία, να παραμείνει άμεσα στα χέρια του προλεταριάτου (κι όχι να αφεθεί αποκλειστικά στα χέρια ειδημόνων).

Αλλά για να παραμείνει η εξουσία στα χέρια του προλεταριάτου, πράγμα που αποτελεί τη δεύτερη προϋπόθεση επιτυχίας του σοσιαλισμού, πρέπει να διατηρήσει ενσωματωμένη μέσα της τη γνώση, ως παραγωγική δύναμη. Ο μόνος τρόπος να το κάνει αυτό, είναι η ενσωμάτωση της διανόησης στο επαναστατικό κίνημα, η άρρηκτη συμμαχία του προλεταριάτου με τη διανόηση.

Η ενσωμάτωση της διανόησης στο επαναστατικό κίνημα, δεν είναι επαρκής αλλά είναι αναμφισβήτητα αναγκαία συνθήκη, δηλαδή δεν εξασφαλίζει από μόνη της την επίτευξη των επαναστατικών στόχων του, αλλά χωρίς αυτήν είναι αδύνατη η επίτευξη τους. Το ζήτημα τώρα είναι πως και τι είδος διανόηση μπορεί να ενσωματωθεί στο επαναστατικό κίνημα. Εν μέρει την δουλειά της εργατικής πρωτοπορίας την έχει ήδη κάνει η ανάπτυξη του συστήματος. Από τη μια, για τις δικές του ανάγκες, το κεφάλαιο έχει ωθήσει μια διανοουμενοποίηση του προλεταριάτου, απαιτώντας ανάπτυξη της τεχνικής του κατάρτισης (που προϋποθέτει την τουλάχιστον αναγκαία ανάπτυξη της εκπαίδευσης αλλά και της παιδείας του) κι από την άλλη, έχει σπρώξει μέρος από τα στρώματα των διανοούμενων προς εργασιακούς όρους που ουσιαστικά λίγο διαφέρουν από αυτούς των προλεταρίων.

Μέσα στο χώρο της διανόησης υπάρχουν ταξικές διαφορές, υπάρχει η διανοητική αριστοκρατία (π.χ. πρόεδροι επιχειρήσεων, ανώτατα στελέχη της παραγωγής, οι κάθε λογής ημέτεροι των καπετάνιων της βιομηχανίας και του χρηματιστικού κεφαλαίου). Από την άλλη πλευρά στέκεται το διανοητικό προλεταριάτο στο οποίο όμως, στη σημερινή φάση εξέλιξης της παραγωγής, το κεφάλαιο δεν μπορεί να δώσει προνομιακή οικονομική θέση. Το σημερινό διανοητικό προλεταριάτο, αν δεν έχει ακόμα αντικαταστήσει το χειρωνάκτη προλετάριο της εποχής του ατμού, δουλεύει μεν διανοητικά, αλλά σε συνθήκες υποβάθμισης, εκμετάλλευσης και αποξένωσης παρόμοιες μ' αυτές του προλεταρίου.

Διανοούμενοι δεν είναι μόνοι οι γνωστοί ψευτοφιλόσοφοι που ποζάρουν στα μέσα ενημέρωσης ομφαλοσκοπώντας με άσχετες μπαρουφολογίες. Η εργατική πρωτοπορία δεν έχει συμφέρον να απαξιεί, μήτε λόγο να καχυποπτεύεται τη διανόηση γενικά κι αόριστα, γιατί γενική κι αόριστη διανόηση δεν υπάρχει. Την ίδια «μοίρα» με το προλεταριάτο μοιράζεται η πλατιά πλειοψηφία της διανόησης (από εκπαιδευτικούς έως ειδικευμένους υπάλληλους ιδιωτικών και δημόσιων υπηρεσιών). Η βάση της «ίδιας μοίρας» είναι καθαρά οικονομική και αφορά την τιμή της εργατικής δύναμης του διανοητικού προλεταριάτου που δεν είναι ανώτερη απ' αυτή του ειδικευμένου εργάτη. Και δε θα μπορούσε να είναι. Αντικειμενικά λοιπόν η θέση του διανοητικού προλεταριάτου είναι δίπλα στην εργατική τάξη, και μόνο αν το επαναστατημένο προλεταριάτο λειτουργήσει με αδικαιολόγητη προκατάληψη μπορεί να καταστρέψει την φυσική τους συμμαχία.