«Απ' όλες τις τάξεις, που τούτη τη στιγμή βρίσκονται αντιμέτωπες με την αστική τάξη, μόνο το προλεταριάτο είναι τάξη αληθινά επαναστατική. Οι άλλες τάξεις χάνονται από τη μεγάλη βιομηχανία, ενώ το προλεταριάτο είναι το πιο χαρακτηριστικό προϊόν της. Οι μεσαίες τάξεις, ο μικρός βιομήχανος, ο μικρέμπορας, ο βιοτέχνης, ο αγρότης, όλοι αυτοί καταπολεμούν την αστική τάξη, για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους σαν μεσαίες τάξεις και να σωθούν από τον αφανισμό.(...) Αν είναι επαναστατικές, είναι σχετικά με το επικείμενο πέρασμά τους στο προλεταριάτο, και τότε δεν υπερασπίζουν τα σημερινά, αλλά τα μελλοντικά τους συμφέροντα, εγκαταλείπουν τη δική τους άποψη για να πάνε με την άποψη του προλεταριάτου (...). Οταν το προλεταριάτο στην πάλη του ενάντια στην αστική τάξη, συγκροτείται αναγκαστικά σε τάξη, όταν γίνεται με μια επανάσταση κυρίαρχη τάξη και, σαν κυρίαρχη τάξη καταργεί βίαια τις παλιές σχέσεις παραγωγής, καταργεί και τους όρους ύπαρξης της ταξικής αντίθεσης, τις τάξεις γενικά και έτσι και την ίδια τη δικιά του κυριαρχία σαν τάξη». (Κ. Μαρξ - Φ. Ενγκελς, «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος»).

Η αντικειμενική τάση, λοιπόν, είναι να αυξάνεται η εργατική τάξη. Ταυτόχρονα με τη συγκέντρωση του κεφαλαίου και της παραγωγής έχουμε και συγκέντρωση της εργατικής τάξης. Αυτό είναι επίσης ένα αντικειμενικό γεγονός που αμφισβητείται από διάφορες αστικές θεωρίες. Οσο τομείς και κλάδοι της οικονομίας μονοπωλούνται, δηλαδή κυριαρχούν σ' αυτούς τα μονοπώλια, τόσο συγκεντρώνεται και η εργατική τάξη, έτσι που από κατακερματισμένη σ' αυτούς τους τομείς τώρα να συνενώνεται σε μεγάλους χώρους δουλιάς. Αυτό στην Ελλάδα γίνεται πλέον φανερό, εκτός από τη βιομηχανία και στο εμπόριο και στις υπηρεσίες. Ολ' αυτά έχουν μεγάλη σημασία, σ' αυτό που αναφέρεται στα παραπάνω αποσπάσματα από το «Μανιφέστο», ότι μόνο η εργατική τάξη, είναι αληθινά επαναστατική τάξη.

Το ίδιο ισχύει και για άλλα στρώματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, που έχουν μικρή ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής. Επιδιώκουν να τη διατηρήσουν και αν είναι δυνατό να την αυξήσουν. Τέτοια είναι οι μικροί και μεσαίοι αγρότες, οι ΕΒΕ, τμήματα της διανόησης ή των επιστημόνων που αυτοαπασχολούνται κλπ. Επομένως αυτά τα στρώματα του πληθυσμού δεν επιθυμούν την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Αυτά τα τμήματα του πληθυσμού ανήκουν στα ενδιάμεσα, μεταξύ της αστικής και της εργατικής τάξης, κοινωνικά στρώματα, είτε έχουν μικρή ιδιοκτησία, είτε είναι μισθωτά. Ταυτόχρονα η ανάπτυξη του καπιταλισμού, μειώνει αριθμητικά αυτά τα στρώματα, η τάση είναι να προλεταριοποιούνται, δηλαδή να περνούν στην εργατική τάξη. Ετσι, όποια τμήματα αυτών των στρωμάτων συμφωνούν με την εργατική τάξη για την ανατροπή του καπιταλισμού, άρα περνούν με το μέρος της επανάστασης, το κάνουν επειδή ακριβώς συνειδητοποιούν αυτή την τάση της προλεταριοποίησής τους.

Τα ενδιάμεσα, τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, τα εκμεταλλεύεται επίσης το κεφάλαιο, αλλά σε μικρότερο βαθμό από την εργατική τάξη. Αντικειμενικά αναπτύσσουν πάλη ενάντια στην αστική τάξη για τα δικά τους συμφέροντα (διατήρηση της μικρής ιδιοκτησίας κλπ).

Γιατί όμως η εργατική τάξη επιδιώκει να τραβήξει και μεγάλο τμήμα των ενδιάμεσων στρωμάτων, στην πάλη κατά του καπιταλισμού; Μα γιατί υπάρχει η τάση απαλλοτρίωσής τους και προλεταριοποίησής τους, άρα τμήματά τους θα περάσουν αντικειμενικά στην εργατική τάξη. Ταυτόχρονα επιδιώκει να πάρουν μέρος στην επαναστατική πάλη, να συμμαχήσουν μαζί της γιατί έτσι αδυνατίζει την ισχύ της αστικής τάξης. Υποστηρίζει δε την τάση να διατηρήσουν την ιδιοκτησία τους, όχι από τη σκοπιά της μικρής κατακερματισμένης ιδιοκτησίας, αφού τάση της ολοένα και μεγαλύτερης συγκέντρωσης είναι αντικειμενική, άρα δεν μπορεί να υπάρχει αντίστροφη τάση, αλλά από τη σκοπιά της συνένωσής τους σε συνεταιρισμούς, που σημαίνει επίσης μεγάλη παραγωγή, αναγκαία μετά την ανατροπή του καπιταλισμού για να εξάλειψη του κεφαλαίου.