Στο προγραμματικό κείμενο, ασκείται οξύτατη επίθεση στο ΚΚΕ. «Ιδανική μορφή αντιπολίτευσης απέναντι στα δύο κόμματα εξουσίας αποτελεί αναμφίβολα το ΚΚΕ. Εχοντας ανακαλύψει πως τα πάντα ανάγονται, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση, στη δράση των "μονοπωλίων" και του "ιμπεριαλισμού"... αρνείται τελικά να ασκήσει άλλη πολιτική από τη γενική καταγγελία. Το επιχείρημα είναι εν προκειμένω ατράνταχτο: Αφού οι όποιες επιμέρους αλλαγές δεν καταργούν αφ' εαυτών τον καπιταλισμό, οι συναφείς αγώνες δεν μπορεί παρά να καλλιεργούν αυταπάτες, υπηρετώντας έτσι το "σύστημα"».
Ο ΣΥΝ, ως δύναμη διαχείρισης του συστήματος, αντιμάχεται την πολιτική διέξοδο που παλεύει και προωθεί το ΚΚΕ, το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, αφού δεν έχει στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Καλλιεργεί το συμβιβασμό και την παραίτηση από την ταξική πάλη, πολύ περισσότερο από τον αγώνα για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας. Οδηγεί το λαό σε παραίτηση από την πάλη για μια Ελλάδα όπου ο ίδιος θα καθορίζει τις τύχες του, για μια Ευρώπη των λαών, του σοσιαλισμού.
Η θέση του ΚΚΕ απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση απορρέει από τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της και την εναλλακτική πολιτική πρόταση διεξόδου που παλεύει το Κόμμα. Η ΕΕ ως ένας συνασπισμός καπιταλιστικών κρατών που έχει ως στόχο να ενισχύει συνεχώς το μεγάλο κεφάλαιο της Ευρώπης, τα συνολικά του συμφέροντα, στο διεθνή ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία για το μοίρασμα αγορών, σφαιρών επιρροής κλπ. επιβάλλει την ολοένα και μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης των κρατών - μελών της ΕΕ, συνθλίβει τους ΕΒΕ, τη φτωχή αγροτιά. Αλλά και με τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, με την επιβολή της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», με την πορεία στρατιωτικοποίησής της με την ένταση της καταστολής στο εσωτερικό των κρατών - μελών της θωρακίζει τη δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτή την ΕΕ θεωρεί ως αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ.
Η ΕΕ στηρίζει τη λειτουργία της στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, στο καπιταλιστικό κέρδος, στις σχέσεις ανισοτιμίας μεταξύ των χωρών. Οι ανάγκες του κεφαλαίου επέβαλαν την απελευθέρωση της δράσης του από κάθε φραγμό, επέβαλαν τις περιβόητες τέσσερις ελευθερίες (κεφαλαίων, υπηρεσιών, εμπορευμάτων, εργατικής δύναμης), και ως αποτέλεσμα της αυξανόμενης όξυνσης των αντιθέσεων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες.
Σ' αυτή τη βαρβαρότητα δεν μπορεί να επιβιώσει ο λαός της χώρας που αποφασίζει να ακολουθήσει δρόμο αντίθετο προς το μονόδρομο της πλουτοκρατίας. Είναι αδύνατον να υπάρξει και να λειτουργήσει η λαϊκή οικονομία μέσα στην ΕΕ. Το να πιστεύει κανείς σε μια τέτοια συνύπαρξη, είναι σαν να πιστεύει στη δυνατότητα να συνυπάρχουν η φωτιά με το νερό.
Η προετοιμασία για το άνοιγμα του δρόμου προς τη λαϊκή εξουσία περνάει μέσα από την ολόπλευρη ενίσχυση του ΚΚΕ, μέσα από τη συσπείρωση και συνεργασία αντιμονοπωλιακών δυνάμεων στα κοινωνικά μέτωπα και στο πολιτικό επίπεδο, όποτε αυτό είναι δυνατό. Η προετοιμασία αυτή περνάει μέσα από την πάλη κατά των επιλογών της ΕΕ, που είναι και επιλογές της ελληνικής πλουτοκρατίας και των κομμάτων της. Απειθαρχία, ανυπακοή στις αποφάσεις της ΕΕ, άρνηση νομιμοποίησης των μέτρων που παίρνει κατά των λαϊκών μαζών, πάλη για να μην τις εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις, αυτός είναι ο δρόμος για τα λαϊκά συμφέροντα. Με στόχους πάλης όχι στη λογική διαχείρισης της πιο ακραίας φτώχειας, αλλά για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού. Στόχοι, που μπορούν να συσπειρώσουν αγωνιστές, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη πειστεί για την ανάγκη της αποδέσμευσης, αλλά αρνούνται την ευρω-υποταγή και την ευρω-μοιρολατρία, που η πείρα τους δείχνει ότι απαιτείται αντίσταση και αντεπίθεση για τα λαϊκά δικαιώματα.
Μετά απ' όλα αυτά, τίθεται το ερώτημα: Υπάρχει έστω και στο ελάχιστο, έστω και σε επιμέρους ζητήματα, κοινή βάση για την πραγματοποίηση της «ενότητας της αριστεράς»; Δηλαδή συνεργασία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ή του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ; Αντικειμενικά δεν υπάρχει. Μια τέτοια συνεργασία θα ήταν οδυνηρή για το λαϊκό κίνημα, αφού δε θα οδηγούσε σε μια συμμαχία που θα υπηρετούσε τη συγκέντρωση δυνάμεων και τη διαμόρφωση συνειδήσεων για την ανατροπή του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος, τη χειραφέτηση των λαϊκών δυνάμεων από την κυρίαρχη πολιτική, αλλά στον αποπροσανατολισμό, τη σύγχυση και τελικά την ενσωμάτωσή τους, την υποταγή τους στον καπιταλισμό.