Ο ΣΥΝ και τα αναχώματα στη ριζοσπαστικοποίηση | ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ

ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ Ο ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ

Ο ΣΥΝ και τα αναχώματα στη ριζοσπαστικοποίηση

Ξεκινώντας αυτή τη σειρά των άρθρων γύρω από την πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ και τον οπορτουνισμό, αναφερθήκαμε στην πολιτική του κατεξοχήν φορέα του, του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Μια πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού, αντικειμενικά ουτοπική και, πάντως, ανεξάρτητα απ' αυτό, κάθε άλλο παρά μπορεί να βρει κανείς στοιχεία, έστω επιμέρους συνεργασιών που να προωθούν τη λαϊκή αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή συσπείρωση, ή τη διεκδίκηση στόχων, έστω και εντός του συστήματος σε όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αναφερθήκαμε, λοιπόν, στην πολιτική του, αφενός γιατί πράγματι η πολιτική συμμαχιών κάθε κόμματος συνδέεται οργανικά με τη στρατηγική του, αυτήν υπηρετεί, αλλά και γιατί η στρατηγική κάθε κόμματος υπηρετεί συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα. Αφ' ετέρου, γιατί ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, έχοντας ως σημαία του την «ενότητα της αριστεράς», αυτή είναι η πολιτική συμμαχιών του, αντιπαρατίθεται στην πολιτική του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία. Η «Αριστερά», που προωθεί ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, προβάλλεται ως συμμαχία των δυνάμεων που θα την απαρτίζουν, με σκοπό να σχηματοποιηθεί και ως πολιτική δύναμη με ενιαία έκφραση. Γι' αυτό μιλούν για ενότητα και όχι για συμμαχία. Σκοπός τους είναι η δημιουργία ανασχετικού παράγοντα στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων, στην ταξική πάλη του εργατικού κινήματος για το σοσιαλισμό. Ορθώνει, λοιπόν, εμπόδια στη συγκέντρωση των δυνάμεων για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Και ακριβώς γι' αυτό έχει ως στόχο του το ΚΚΕ και την πολιτική του. Αυτός ήταν πάντα ο οπορτουνισμός.

Στο προγραμματικό κείμενο, ασκείται οξύτατη επίθεση στο ΚΚΕ. «Ιδανική μορφή αντιπολίτευσης απέναντι στα δύο κόμματα εξουσίας αποτελεί αναμφίβολα το ΚΚΕ. Εχοντας ανακαλύψει πως τα πάντα ανάγονται, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση, στη δράση των "μονοπωλίων" και του "ιμπεριαλισμού"... αρνείται τελικά να ασκήσει άλλη πολιτική από τη γενική καταγγελία. Το επιχείρημα είναι εν προκειμένω ατράνταχτο: Αφού οι όποιες επιμέρους αλλαγές δεν καταργούν αφ' εαυτών τον καπιταλισμό, οι συναφείς αγώνες δεν μπορεί παρά να καλλιεργούν αυταπάτες, υπηρετώντας έτσι το "σύστημα"».

Βεβαίως, σχετικά με τις «επιμέρους αλλαγές» έχουμε ήδη αναφερθεί στα προηγούμενα άρθρα. Αλλαγές στα πλαίσια του συστήματος με αναδιανομή των κερδών του κεφαλαίου, με περισσότερο κοινωνικό κράτος, αλλά και ανταγωνιστική οικονομία. Δηλαδή αντιφατική πολιτική, αλλαγές ανεφάρμοστες και πάνω απ' όλα τέτοιες που ως στόχοι πάλης καλλιεργούν αυταπάτες και φρούδες ελπίδες για «ανθρώπινο καπιταλισμό». Αρα πολιτική και αλλαγές ανεφάρμοστες. Πολύ περισσότερο που ως ταχτική ωθεί στην απομάκρυνση από τον τελικό σκοπό, την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, και ταυτόχρονα «χαϊδεύει αυτιά» ότι υπάρχουν εύκολες και ανώδυνες λύσεις, χωρίς αγώνες σκληρούς με συγκρούσεις και ρήξεις με τα μονοπώλια, την εξουσία τους, με την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ). Στην υποτιθέμενη περίπτωση που μια κυβέρνηση αποφασίσει να εφαρμόσει πολιτική αναδιανομής κερδών, δηλαδή να βάλει εμπόδια στην ανάπτυξη του κεφαλαίου δε θα δεχτεί την επίθεση της ΕΕ; Πώς προετοιμάζεται ο λαός από την πολιτική του ΣΥΝ, για μια τέτοια σκληρή ταξική σύγκρουση, όταν, μάλιστα, υπερθεματίζει στη συμμετοχή στην ΕΕ;

Ο ΣΥΝ, ως δύναμη διαχείρισης του συστήματος, αντιμάχεται την πολιτική διέξοδο που παλεύει και προωθεί το ΚΚΕ, το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, αφού δεν έχει στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Καλλιεργεί το συμβιβασμό και την παραίτηση από την ταξική πάλη, πολύ περισσότερο από τον αγώνα για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας. Οδηγεί το λαό σε παραίτηση από την πάλη για μια Ελλάδα όπου ο ίδιος θα καθορίζει τις τύχες του, για μια Ευρώπη των λαών, του σοσιαλισμού.

Το ΚΚΕ συνδέει την πάλη για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών των λαϊκών στρωμάτων, με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας, αφού δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από τη σημερινή πραγματικότητα. Το ΚΚΕ αρνείται να ασκήσει άλλη πολιτική όπως την εννοεί ο ΣΥΝ, δηλαδή πολιτική διαχείρισης του συστήματος, εντός της ΕΕ. Αρνείται την πολιτική συνύπαρξης μονοπωλίων - λαού, την οποία στηρίζει ο ΣΥΝ. Πολύ περισσότερο που αυτή η πολιτική καλλιεργεί και τις αυταπάτες ότι από τις επιμέρους αλλαγές μπορεί να προκύψει σοσιαλισμός! Ετσι, χωρίς ρήξεις και ανατροπές. Και μάλιστα εντός της καπιταλιστικής ΕΕ!

Η θέση του ΚΚΕ απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση απορρέει από τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της και την εναλλακτική πολιτική πρόταση διεξόδου που παλεύει το Κόμμα. Η ΕΕ ως ένας συνασπισμός καπιταλιστικών κρατών που έχει ως στόχο να ενισχύει συνεχώς το μεγάλο κεφάλαιο της Ευρώπης, τα συνολικά του συμφέροντα, στο διεθνή ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία για το μοίρασμα αγορών, σφαιρών επιρροής κλπ. επιβάλλει την ολοένα και μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης των κρατών - μελών της ΕΕ, συνθλίβει τους ΕΒΕ, τη φτωχή αγροτιά. Αλλά και με τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, με την επιβολή της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», με την πορεία στρατιωτικοποίησής της με την ένταση της καταστολής στο εσωτερικό των κρατών - μελών της θωρακίζει τη δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτή την ΕΕ θεωρεί ως αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ.

Η ΕΕ στηρίζει τη λειτουργία της στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, στο καπιταλιστικό κέρδος, στις σχέσεις ανισοτιμίας μεταξύ των χωρών. Οι ανάγκες του κεφαλαίου επέβαλαν την απελευθέρωση της δράσης του από κάθε φραγμό, επέβαλαν τις περιβόητες τέσσερις ελευθερίες (κεφαλαίων, υπηρεσιών, εμπορευμάτων, εργατικής δύναμης), και ως αποτέλεσμα της αυξανόμενης όξυνσης των αντιθέσεων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες.

Σ' αυτή τη βαρβαρότητα δεν μπορεί να επιβιώσει ο λαός της χώρας που αποφασίζει να ακολουθήσει δρόμο αντίθετο προς το μονόδρομο της πλουτοκρατίας. Είναι αδύνατον να υπάρξει και να λειτουργήσει η λαϊκή οικονομία μέσα στην ΕΕ. Το να πιστεύει κανείς σε μια τέτοια συνύπαρξη, είναι σαν να πιστεύει στη δυνατότητα να συνυπάρχουν η φωτιά με το νερό.

Το ΚΚΕ, αντίθετα, επειδή αγωνίζεται για φιλολαϊκές εξελίξεις, στην Ελλάδα, είναι ενάντια στην πραγματικότητα που διαμορφώνει η ΕΕ, γι' αυτό και είναι υπέρ της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Η πάλη του Κόμματος ενάντια στην ΕΕ, η θέση του για αποδέσμευση συνδέεται άρρηκτα με την πάλη για τη λαϊκή εξουσία. Είναι εξαπάτηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων να προβάλλεται ως εναλλακτική πολιτική διεξόδου η λαϊκή εξουσία και ταυτόχρονα η παραμονή στην καπιταλιστική ΕΕ.

Η προετοιμασία για το άνοιγμα του δρόμου προς τη λαϊκή εξουσία περνάει μέσα από την ολόπλευρη ενίσχυση του ΚΚΕ, μέσα από τη συσπείρωση και συνεργασία αντιμονοπωλιακών δυνάμεων στα κοινωνικά μέτωπα και στο πολιτικό επίπεδο, όποτε αυτό είναι δυνατό. Η προετοιμασία αυτή περνάει μέσα από την πάλη κατά των επιλογών της ΕΕ, που είναι και επιλογές της ελληνικής πλουτοκρατίας και των κομμάτων της. Απειθαρχία, ανυπακοή στις αποφάσεις της ΕΕ, άρνηση νομιμοποίησης των μέτρων που παίρνει κατά των λαϊκών μαζών, πάλη για να μην τις εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις, αυτός είναι ο δρόμος για τα λαϊκά συμφέροντα. Με στόχους πάλης όχι στη λογική διαχείρισης της πιο ακραίας φτώχειας, αλλά για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού. Στόχοι, που μπορούν να συσπειρώσουν αγωνιστές, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη πειστεί για την ανάγκη της αποδέσμευσης, αλλά αρνούνται την ευρω-υποταγή και την ευρω-μοιρολατρία, που η πείρα τους δείχνει ότι απαιτείται αντίσταση και αντεπίθεση για τα λαϊκά δικαιώματα.

Η ΕΕ δε φτιασιδώνεται. Ανατρέπεται. Με την πάλη των λαών, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου σε κάθε χώρα, και την αποδέσμευση, με την επιβολή, με σκληρούς αγώνες, στις κυβερνήσεις, της απειθαρχίας στην πολιτική της. Ετσι θα συγκροτείται ο άλλος πόλος αυτός των λαών, της Ευρώπης του σοσιαλισμού. Η άρνηση αυτής της προοπτικής, ακόμη και στις σημερινές δύσκολες συνθήκες από την άποψη του συσχετισμού δυνάμεων, οδηγεί τα λαϊκά κινήματα στην υποταγή στον καπιταλισμό. Αυτό κάνει ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ.

Μετά απ' όλα αυτά, τίθεται το ερώτημα: Υπάρχει έστω και στο ελάχιστο, έστω και σε επιμέρους ζητήματα, κοινή βάση για την πραγματοποίηση της «ενότητας της αριστεράς»; Δηλαδή συνεργασία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ή του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ; Αντικειμενικά δεν υπάρχει. Μια τέτοια συνεργασία θα ήταν οδυνηρή για το λαϊκό κίνημα, αφού δε θα οδηγούσε σε μια συμμαχία που θα υπηρετούσε τη συγκέντρωση δυνάμεων και τη διαμόρφωση συνειδήσεων για την ανατροπή του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος, τη χειραφέτηση των λαϊκών δυνάμεων από την κυρίαρχη πολιτική, αλλά στον αποπροσανατολισμό, τη σύγχυση και τελικά την ενσωμάτωσή τους, την υποταγή τους στον καπιταλισμό.

Σ.Λ.