Για τους εργαζόμενους της χώρας μας, για τους λαούς της Ευρώπης η θέση της Αντίστασης - Ανυπακοής - Απειθαρχίας αποτελεί την ελάχιστη γραμμή άμυνας στην ΕΕ.
Η ΕΕ, ως συνασπισμός καπιταλιστικών κρατών, ενισχύει και γιγαντώνει το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, την κρατική καταστολή και βία, τη στρατιωτικοποίηση, συμμετέχει στους πολέμους.
Οι λαοί όμως θέλουν να ζήσουν καλύτερα, διεκδικώντας την πλήρη ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους. Θέλουν σταθερή και μόνιμη δουλιά, πλήρη Κοινωνική Ασφάλιση, ελεύθερο χρόνο, δωρεάν Παιδεία και Υγεία, υψηλού επιπέδου πολιτιστική ζωή, γενικότερη μόρφωση και καλλιέργεια, θέλουν ανάπαυση και αναψυχή, θέλουν να ζήσουν και να απολαύσουν με βάση τον πλούτο που παράγουν.
Είναι σαν να παραχωρεί το κεφάλαιο τα κέρδη και την εξουσία του, σαν να υπονομεύει τους μοχλούς ανάπτυξής του. Γι' αυτό και δεν μπορούν οι λαοί να ζήσουν μέσα στην ΕΕ τη δική τους πραγματικότητα με βάση τις δικές τους ανάγκες, δε χωρούν στην ΕΕ.
Μόνο η ανατροπή αυτής της πολιτικής σε κάθε χώρα μπορεί να δώσει διέξοδο σε όφελος των λαών, να οδηγήσει στην Ευρώπη των λαών, του σοσιαλισμού. Κάθε προσανατολισμός σε άλλη κατεύθυνση (π.χ., ΕΕ με κοινωνικό πρόσωπο, όπως προβάλλει ο ΣΥΝ, μιλώντας υπέρ της ΕΕ, αλλά ενάντια στις συνέπειες από την πολιτική της και προτείνοντας μια πολιτική αναδιανομής εισοδημάτων και περισσότερο κοινωνικό κράτος, δηλαδή μια ένωση ιμπεριαλιστών που εφαρμόζει φιλολαϊκή πολιτική, αν είναι δυνατόν!), αν δεν εκφράζει ουτοπική αντίληψη, είναι σκόπιμος αποπροσανατολισμός του λαϊκού κινήματος, για την υποταγή των λαϊκών μαζών στη στυγνή εκμετάλλευση.
Του είπαν ότι με την είσοδο στην ΟΝΕ και τη χρήση του ευρώ θα δημιουργηθούν δυνατότητες ώστε να εξισωθούν μισθοί και κοινωνικές παροχές στην ΕΕ, αλλά σε όλες τις χώρες της ΕΕ η εξίσωση γίνεται προς τα κάτω. Αυτή η τάση είναι γενική, σε όλους τους τομείς. Μόνο οι δείκτες της ανεργίας και της φτώχειας ανεβαίνουν.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζουν το μονόδρομο της ΕΕ, κρύβοντας ότι πρόκειται για μονόδρομο των μεγαλοεπιχειρηματιών, των μονοπωλίων, συνολικά των δυνάμεων του κεφαλαίου.
Ο ΣΥΝ, που αυτοπροβάλλεται ως δύναμη της Αριστεράς, μιλά για λαϊκά προβλήματα, αλλά τα χρεώνει αποκλειστικά και μόνο στην κυβερνητική πολιτική, ενώ η κυβερνητική πολιτική εφαρμόζει με τη θέλησή της βέβαια τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Και αυτό προκειμένου να «βγάλει λάδι» την ΕΕ, ή τη στρατηγική του υπέρ της ΕΕ, την οποία προσδοκά να εξανθρωπίσει!
Αυτό προτείνει και σήμερα ως εναλλακτική διέξοδο, και συνδέει το ζήτημα της ρήξης και αποδέσμευσης από την ΕΕ με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας, σε συνδυασμό με την κοινή πάλη των λαών των χωρών της ΕΕ, είναι μονόδρομος για τα λαϊκά συμφέροντα.
Σ' αυτή τη βάση διεκδικεί την ψήφο των λαϊκών δυνάμεων,αλλά και όλων όσων αντιστέκονται και διεκδικούν, όλων όσοι μπορεί να έχουν δυσπιστία, να μη συμφωνούν με τη θέση για αποδέσμευση, για ρήξη, όμως καταλαβαίνουν ότι το ΚΚΕ εγγυάται συνεπή αντίσταση και διεκδίκηση, ενισχύει την πάλη τους.
Μόνο έτσι μπορεί να αρχίσει να σχηματίζεται ο πόλος της συνεργασίας χωρών και κυβερνήσεων που, αποδεσμευμένες από την ΕΕ, θα χτίσουν μια εντελώς διαφορετική συνεργασία σε μορφή και περιεχόμενο, προς όφελος των λαών.