Κάθε εποχή του χρόνου, ο τόπος είναι ελκυστικός

Η Αμφίκλεια είναι ένας αγαπημένος προορισμός για αρκετούς κατοίκους της πρωτεύουσας. Τις δικές της εμπειρίες, από τη σύντομη απόδρασή της εκεί, μας μεταφέρει η συνάδελφος Αλεξάνδρα Φωτάκη.

«Λένε πως η τρέλα δεν πάει στα βουνά... Και όμως... Η δική μας τρέλα να δούμε χιόνι, να παίξουμε χιονοπόλεμο και να κάνουμε βόλτα σε λευκά χωριά, μάς πήγε μια βόλτα στην Αμφίκλεια, στον Παρνασσό. Ενα από τα λιγότερο γνωστά - αντίθετα με το όνομά του, που σημαίνει γνωστή τριγύρω - και όχι τόσο "μοδάτα" χωριά, που κρύβει μοναδικούς ξενώνες, "νόστιμες" ταβέρνες και ...ιστορικό ψωμί. Σε απόσταση αναπνοής από το χιονοδρομικό κέντρο, για όσους αναρωτιούνται, και τρεις ώρες από την Αθήνα, προσφέρεται για χειμερινές και όχι μόνο αποδράσεις...

Η ιστορία του τόπου χάνεται στους προϊστορικούς χρόνους και δένεται με μύθους διονυσιακούς και ιστορίες της Οδύσσειας. Ενα από τα πρωτότυπα έθιμα της περιοχής είναι η γιορτή ψωμιού, που γίνεται το Νοέμβρη όπου τα εκθέματα είναι όλα φτιαγμένα από τα επιδέξια χέρια των γυναικών της Αμφίκλειας με παραδοσιακό τρόπο, όπως τα έμαθαν από τις γιαγιάδες τους και τις μανάδες τους. Ολα τα παρασκευάσματα (πρεβέντες, κουλούρες, γλυκά) έχουν βάση το σιτάλευρο και το καλαμποκάλευρο.

Στις 21 Νοεμβρίου είναι η μεγάλη τοπική γιορτή της Παναγιάς της Μεσοσπορίτισσας. Στην Αμφίκλεια αυτή την εποχή λένε για το στάρι "το μισόφαγα, το μισόσπειρα, το μισό έχω στην κοφνίδα".

Στις 5 Δεκέμβρη στην Κάτω Πλατεία αναβιώνει το έθιμο του "Χόνδρου". Στάρι βράζεται σε μεγάλα καζάνια με ζάχαρη και κανέλα και μοιράζεται στον κόσμο.

Στην πλατεία της Αμφίκλειας συναντά κανείς το Πνευματικό Κέντρο, το Μουσείο Αρτου, το Μουσείο Επαγγελμάτων, την Αίθουσα Ευταξία και τη Δημοτική Βιβλιοθήκη.

Αξίζει κανείς να περπατήσει τα στενά της Αμφίκλειας και να ξεναγηθεί στον Παραδοσιακό Οικισμό με τα πλακόστρωτα σοκάκια του, τα πέτρινα κτίρια με τις παραδοσιακές βυζαντινού τύπου στέγες, τα χαγιάτια, τις τοξωτές αυλόθυρες. Στενά ξύλινα παράθυρα, πέτρινες σκάλες και ψηλοί μαντρότοιχοι, έλκουν τα βλέμματα των επισκεπτών. Αξιο επίσκεψης είναι και το κάστρο, που βρίσκεται σε ένα ύψωμα στη δυτική πλευρά της Αμφίκλειας. Είναι η Ακρόπολη της αρχαίας πόλης από την εποχή της Φραγκοκρατίας, με θέα μαγευτική. Η παράδοση λέει ότι ο Πύργος επικοινωνεί υπόγεια με πηγάδι που βρίσκεται έξω από τα τείχη...

Στο Μουσείο Αρτου

Οπου κι αν πήγαμε, μας φρόντισαν ανθρώπινα και περάσαμε καλά. Επιλέξαμε λοιπόν για τη διαμονή μας έναν παραδοσιακό ξενώνα. Ενα κτίσμα πιστό στην παράδοση, που δεν προσβάλλει - όπως πολλές τερατώδεις ξενοδοχειακές μονάδες - την αισθητική της περιοχής, με δωμάτια διακοσμημένα όπως επιτάσσει το τοπίο. Το πρωί, τα κορίτσια του ξενώνα επιφυλάσσουν στους επισκέπτες ένα καταπληκτικό πρωινό, με παραδοσιακές τηγανίτες, μέλι, καφέ και ό,τι οδηγίες και βοήθεια χρειάζεται κανείς για να εξερευνήσει και απολαύσει το μέρος. Παϊδάκια, προβατίνα και καλό κρασί, μας προσφέρανε σε κεντρική ψησταριά της Αμφίκλειας, ενώ καταπληκτικό φαγητό σερβίρει οικογενειακή ταβέρνα στη γειτονική Αγόριανη. Σ' ένα μπαράκι στην πλατεία της Αμφίκλειας περάσαμε μερικές χαλαρωτικές ώρες, ακούγοντας κλασικό ροκ και τζαζ και πίνοντας ένα ποτό.

Η παμπάλαια εκκλησία της «Αγιαρσαλής», χτισμένη μέσα σε μια υπερυψωμένη σπηλιά στην καρδιά ενός απόκρημνου βράχου

Στο Μουσείο Επαγγελμάτων

Ενας ξενώνας της περιοχής, με παραδοσιακό χρώμα

Είναι γνωστό σε όσους παρακολουθούν τη στήλη ότι «τα Καθημερινά της Κυριακής» μας είναι πεζά, γι' αυτό και σπανίως ασχολούνται με τον ποιητικό λόγο. Κι αυτό συμβαίνει για έναν απλό, απλούστατο λόγο. Δεν έχουμε κατορθώσει, παρ' όλες τις προσπάθειες που έχουμε καταβάλει, να κατανικήσουμε την αμηχανία και ενίοτε το δέος που νιώθουμε μπροστά σε ένα στίχο. Ομως, σήμερα, θα κάνουμε μιαν εξαίρεση και χωρίς σχόλιο - το αφήνουμε στον αναγνώστη - κάνουμε μια μικρή αναφορά στο βιβλίο της Εφης Νικολούδη «Κλείτου Επιτάφιος» (Απόπειρα μεταγραφής της περιπέτειας του συναισθήματος σε ποιητικό λόγο. Προκειμένου περί Αλεξάνδρων πάντα).

Τούτη η ποιητική περιγραφή του «συναισθήματος», που μπορεί να διέσχισε την ψυχή του Αλέξανδρου, κέντρισε το ενδιαφέρον μας. Από την πρώτη κιόλας σελίδα, το βλέμμα μας αιχμαλωτίστηκε από τις λυρικές εικόνες:

Την άνοιξη του 328 π.Χ., κατά τη διάρκεια συμποσίου στη Σαμαρκάνδη, ο Αλέξανδρος, ύστερα από έντονη λογομαχία, σκότωσε τοn στρατηγό και επιστήθιo φίλο του Κλείτο, σωτήρα του στη μάχη Γρανικού.

Στη συνέχεια, κι αφού πρώτα αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, έμεινε τρεις μέρες και τρεις νύχτες κλεισμένος στη σκηνή του, άυπνος και νηστικός, θρηνώντας στο προσκεφάλι του νεκρού.

Μες στα προικιά της άνοιξης δυο πεθαμένα μάτια.

Ο ωραίος, καθαρός και ευαίσθητος ποιητικός λόγος της Εφης Νικολούδη κατακτά με την πρώτη και τον πιο πεζό αναγνώστη και τον προτρέπει να επιδοθεί σε ποιητικές απόπειρες. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λιβάνη».

Ο συγγραφέας γράφει ένα Δράμα και μια Κωμωδία, με στοιχεία βγαλμένα μέσα από τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Το Δράμα έχει τίτλο «Προσωπική Ζωή» και αφορά στην «εισβολή» ενός τηλεοπτικού συνεργείου κάποιου καναλιού στην καθημερινότητα ενός ηλικιωμένου ζευγαριού που προσπαθεί να ζήσει στην τελευταία περίοδο της ζωής του, ό,τι δεν έζησε στα ανώμαλα χρόνια της νιότης του. Και τότε αποκαλύπτεται όλη η αγριότητα του Μέσου...

Η Κωμωδία με τον τίτλο «Home Video», με πολλά σουρεαλιστικά στοιχεία, διαδραματίζεται σε μια τυπική αθηναϊκή πολυκατοικία, όπου οι ένοικοι τρώγονται μεταξύ τους και σπάνια κατορθώνουν να πραγματοποιήσουν μια γενική συνέλευση. Κι όταν κάποτε πετυχαίνουν να μαζευτούν, ο κατέχων μια ψηφιακή κάμερα κάνει τέρατα και σημεία παρασύροντας και τους άλλους. Θύμα αυτή τη φορά η ...διαχειρίστρια της πολυκατοικίας.

Κοινό στοιχείο και των δυο έργων είναι το πώς καταρρακώνεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, πώς περιφρονούνται τα ατομικά «ιερά και τα όσια» και πώς τσαλαπατιούνται τα πιο λεπτά αισθήματα, όπως η ευαισθησία και η τρυφερότητα, και πώς εν τέλει η τηλεοπτική μπουλντόζα γκρεμίζει και ισοπεδώνει τα πάντα...

Τα θεατρικά έργα προλογίζουν με εύστοχες επισημάνσεις δύο σημαντικοί άνθρωποι του θεάτρου. Για την «Προσωπική Ζωή» γράφει ο θεατρολόγος - θεατρικός κριτικός Λέανδρος Πολενάκης και για το «Home Video» η σκηνοθέτης Βάσω Μπελίτση - Παπαθεοδώρου.