Πρώτη Κυριακή της άνοιξης σήμερα - το κρύο καλά κρατεί - και Κυριακή της αποκριάς. Εμείς, λέμε να επαναφέρουμε στην επικαιρότητα τα ...Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά! Οχι, δεν τρελαθήκαμε, αλλά πιστεύουμε ότι πολλή «κακόγουστη αποκριά» κυκλοφορεί γύρω μας. Ετσι, θα προτιμήσουμε κάτι πιο παραμυθένιο... Αφορμή, το ταξίδι που έκανε η φίλη της στήλης Ελενα Παπαγεωργίου, εκείνη την περίοδο στο «χωριό του Αϊ - Βασίλη». Ολες οι δραστηριότητες που είχε καλά οργανώσει το ταξιδιωτικό γραφείο, έδωσαν τη δυνατότητα στους ταξιδιώτες να ζήσουν πρωτόγνωρες εμπειρίες, που δε συνδέονταν αποκλειστικά με τις γιορτές.

«Ωρα 9 το πρωί είναι το ραντεβού στο "Ελευθέριος Βενιζέλος" γιατί το αεροπλάνο πετάει στις 11.15 για την πόλη Kemi. Μυρίζει Χριστούγεννα. Πάμε στη χώρα του Αϊ - Βασίλη. Η ώρα δεν περνάει με τίποτε, αφού ξαναγινόμαστε παιδιά, αφού περιμένουμε πώς και τι αυτή τη συνάντηση με το μυθικό πατέρα των δώρων... Η εταιρεία που θα μας πάει είναι μια μικρή ισπανική, ένα charter που θα μας μεταφέρει στη χώρα του παραμυθιού...

Και το παραμύθι ξεκινάει... Επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο, πετάμε 4 ώρες και 15 λεπτά και ...φτάσαμε! Πριν κατεβούμε, φοράμε τα μάλλινα σκουφιά μας, κασκόλ, γάντια, μπουφάν και σκεπάζουμε και με ένα ειδικό σκουφί, σαν αυτό που φοράνε οι ληστές στις τράπεζες, το στόμα και τη μύτη μας, για να μην εισπνεύσουμε τον παγωμένο αέρα.

Η ξεναγός μάς ενημερώνει ότι μέσα στα δωμάτια του ξενοδοχείου απαγορεύεται το κάπνισμα κι ότι αν κάνουμε το λάθος και ανάψουμε τσιγάρο, ενεργοποιείται το σύστημα πυρόσβεσης, οπότε το πρόστιμο είναι 500 ευρώ! Πουθενά στη Φινλανδία δεν μπορείς να καπνίσεις σε εσωτερικό χώρο! Ούτε σε εστιατόρια, ούτε σε μπαρ, ούτε και στα εμπορικά κέντρα!

Τέλος πάντων, αφήνουμε τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο κι αποφασίζουμε να βγούμε για μια βόλτα. Η ώρα είναι 4 και μισή, αλλά έξω είναι νύχτα. Νομίζεις ότι πρέπει να πας για ύπνο, τόσο ...μαύρη είναι η μέρα τους! Εξάλλου, ο ήλιος ανατέλλει γύρω στις 11 και δύει γύρω στη 1.30, μόνο για 2 ώρες. Ολες οι υπόλοιπες ώρες είναι σκοτεινές και λένε ότι στο λόγο αυτό οφείλεται το μεγάλο ποσοστό αυτοκτονιών που υπάρχει στη χώρα.

Ξεκινάμε, λοιπόν, τη βόλτα μας στο Kemi, μια έρημη πόλη, όπου δεν κυκλοφορεί κανείς. Δε φοβόμαστε, βέβαια, αφού η εγκληματικότητα είναι σχεδόν ανύπαρκτη στη Φινλανδία, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι εντυπωσιακό να κυκλοφορείς μόνος σου σε μια ολόκληρη πόλη! Το Kemi είναι παραθαλάσσια πόλη κι εμείς πάμε προς τη θάλασσα. Είναι παγωμένη σε κάποια σημεία, δεν κινείται, μοιάζει με μια τεράστια παγωμένη λίμνη...

Δεν αντέχουμε άλλο τον ψυχρό αέρα που μας παγώνει το πρόσωπο! Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε, γιατί την επόμενη μέρα ξεκινάμε για το Rovaniemi»!

«Η διαδρομή από το Kemi στο Rovaniemi είναι μαγική. Ξύλινα σπιτάκια με ποδήλατα παρκαρισμένα απ' έξω, με κεράκια στα παράθυρα, σε τριγωνική μορφή για να δείχνουν σ' όλους ότι είναι Χριστούγεννα, παγωμένες λίμνες, σημύδες, έλατα και δύο στάσεις σε δύο εκκλησίες. Η πρώτη ξύλινη είναι η μοναδική ορθόδοξη της περιοχής, που έκτισε ο τσάρος Αλέξανδρος. Η δεύτερη ξύλινη κι αυτή. Χρονολογείται από τα τέλη του 17ου αι. Η Φινλανδία και μάλιστα η Λαπωνία είναι εξαιρετικά αραιοκατοικημένη. Εχει 2 κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Οι άνθρωποι ζουν μέσα στη φύση. Το βλέπεις αυτό, το αισθάνεσαι. Εξάλλου, ακόμη και το Rovaniemi που είναι η πρωτεύουσα της περιοχής έχει 35.000 κατοίκους. Είναι μια συμμαζεμένη πόλη, αλλά ζωντανή! Οχι, όπως το Kemi που δεν κυκλοφορούσε ψυχή.

Φτάνοντας στο Rovaniemi πάμε να πάρουμε τις ισοθερμικές στολές μας, γιατί όταν ανεβούμε στα snow-mobils θα τις χρειαστούμε και μετά πάμε για φαγητό σ' ένα γνήσιο λαπωνικό εστιατόριο, όπου μας σερβίρουν τις σπεσιαλιτέ της περιοχής, ελάφι, κρέας σχεδόν ωμό, ένα είδος χαβιάρι, μανιταρόσουπα, καπνιστό ψάρι, σολομό, λουκάνικα και πατάτες τηγανητές για τα παιδιά.

Η ξενάγηση στο Rovaniemi αρχίζει βέβαια με το χωριό του Αϊ - Βασίλη. Μια μικρή μαγεμένη πολιτεία, με το ταχυδρομείο του Αϊ - Βασίλη, με το γραφείο του, όπου μπορείς να φωτογραφηθείς μαζί του και πολλά πολλά μικρά μαγαζάκια που πουλάνε αναμνηστικά, δώρα και διάφορα άλλα χαρακτηριστικά της περιοχής, όπως γούνες, μαχαίρια από κέρατο και κουκλάκια με τις χαρακτηριστικές φορεσιές.

Λίγο πιο πέρα, μια κατασκευή από πάγο, ένα παγωμένο μπαρ σε περιμένει να πιεις το ζεστό ποτό σου και να ξαπλώσεις μετά στο παγωμένο κρεβάτι για να ξεκουραστείς. Και για τα παιδιά έχουν φτιάξει χιονοτσουλήθρες. Παίρνεις, λοιπόν, μια κουλούρα, κάθεσαι μέσα και ξαφνικά βρίσκεσαι να γλιστράς, να γλιστράς, να γυρίζεις γύρω - γύρω κοιτώντας το ονειρικό χιονισμένο τοπίο.

Δεν υπάρχει, όμως, μόνο χωριό του Αϊ - Βασίλη. Υπάρχει και πάρκο του Αϊ - Βασίλη, μια μικρή κλειστή πολιτεία με διάφορα μαγαζάκια, μ' ένα χώρο γεμάτο γλυπτά από πάγο κι ένα μικρό θεατράκι όπου χορεύουν και τραγουδούν τα ξωτικά του Αϊ - Βασίλη. Πιο κει ένας νάνος διαβάζει στα παιδιά παραμύθια κι ο Αϊ - Βασίλης πάντα παρών κάθεται μπροστά στο τζάκι και περιμένει τους μικρούς του φίλους να πάνε, να τον πάρουν αγκαλιά και να του πουν τι θέλουν να τους φέρει για δώρο».

Την επόμενη Κυριακή, περισσότερη περιπέτεια και «τρελό παιχνίδι» στα χιονισμένα φινλανδικά τοπία...

Μετά την αυτοκτονία του αλκοολικού αδελφού της Λίαμ, η αφηγήτρια του βιβλίου, η σαραντάχρονη Βερόνικα - εγκλωβισμένη και η ίδια στην απόγνωση ενός αποσυνθεμένου γάμου και μιας αμήχανης μητρότητας - αποφασίζει να φωτίσει το αμαρτωλό παρελθόν, που ίσως οδήγησε τον αδελφό της στην αυτοκαταστροφή. Στην προσωπική της αυτή αναδρομή και καταβύθιση, σύμμαχοι μα και εμπόδια στέκουν τ' αδέλφια της πολυμελούς οικογένειας Χέγκαρτι, τυπικά τέκνα της μικροαστικής Ιρλανδίας: θερμόαιμοι, οξύθυμοι, ανεξιχνίαστοι και συχνά αυτοκαταστροφικοί. Μήπως όμως ο σπόρος του κακού δε βρισκόταν μέσα τους; Μήπως η κατάρα που μοιάζει να βαραίνει πάνω στην πολύπαθη οικογένεια ήταν εξωγενής, ένας δάκτυλος που άφησε παντού το σημάδι του;

Με υλικά της τα αισθήματα και τα απλά αλλά σπαραχτικά πράγματα της καθημερινότητας καθώς και την ποταπότητα της απελπισίας τους, η νικήτρια του βραβείου Μπούκερ 2007 Ανν Ενραϊτ για το βιβλίο της «Η συγκέντρωση», συνθέτει μια συγκλονιστική ελεγεία για τη διαβρωτική δύναμη της αγάπης και για το μίσος «... αυτών που δεν επέλεξες ν' αγαπήσεις μα αγαπάς έτσι κι αλλιώς». Για το στοργικό τέρας που λέγεται οικογένεια. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Καστανιώτη».

Πώς διδάσκεται σήμερα η ορθογραφία στο δημοτικό σχολείο; Πώς προωθείται η διδασκαλία της στο νέο πρόγραμμα σπουδών και στα νέα βιβλία του μαθήματος της Γλώσσας; Πώς αντιμετωπίζονται τα ορθογραφικά λάθη των μαθητών; Πώς μπορούμε να υποστηρίξουμε αποτελεσματικά τους μαθητές με δυσκολίες στην ορθογραφία;

Η διδακτική πρόταση που περιέχεται στο βιβλίο «ΟΡΘΟ - ΓΡΑΦΩ!» του Μανόλη Αρχοντάκη, εστιάζεται στη διδασκαλία της γραμματικής και της ορθογραφίας και απευθύνεται στους μαθητές των τριών τελευταίων τάξεων του Δημοτικού. Τα θέματα που αναπτύσσονται στο βιβλίο αποτελούν σημαντικό τμήμα της σχολικής ύλης. Παρουσιάζονται απλά και μεθοδικά με ποικίλες δραστηριότητες, παιχνίδια και γραπτές ασκήσεις. Το υλικό της έκδοσης σχεδιάστηκε και δοκιμάστηκε στη σχολική πράξη και εναρμονίζεται με τους στόχους του γλωσσικού μαθήματος. Ενα πραγματικά χρήσιμο εργαλείο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Καστανιώτη».

Η ιστορία της σπουδάζουσας γενιάς στην περίοδο της Κατοχής και του Δεκέμβρη του '44 δε μας είναι τόσο γνωστή, τουλάχιστον όσο θα έπρεπε, και φυσικά δεν έχει πάρει τις διαστάσεις που της αξίζουν στην ιστορική μας συνείδηση. Ακριβώς γι' αυτό το λόγο το βιβλίο του Φοίβου Τσέκερη - που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΕΝΤΟΣ, με τίτλο «Εδώ Πολυτεχνείο - Στα χρόνια της Κατοχής - Από τους αγώνες με τη Σπουδάζουσα» - αποκτά ξεχωριστή αξία και σημασία. Πλουτίζει τις γνώσεις μας, διευρύνει την ιστορική οπτική μας γύρω από την ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση, μας αποκαλύπτει ότι και η γενιά του '40 είχε το δικό της Πολυτεχνείο. Ο Φοίβος Τσέκερης, φοιτητής, τότε, του Πολυτεχνείου, περιγράφει στο βιβλίο του τη δική του συμμετοχή και συμβολή στον ΕΑΜικό και ΕΠΟΝίτικο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Αλλά μέσα από αυτή τη συμμετοχή ξεπηδάει ένα ολόκληρο κίνημα νεολαίας που τόσο στην περίοδο της τριπλής φασιστικής κατοχής όσο και αργότερα στην περίοδο της δεύτερης, της βρετανικής, κατοχής, άφησε με τη δράση του ανεξίτηλα σημάδια στον ιστορικό χρόνο. Ομως, το μεγάλο προτέρημα του βιβλίου είναι άλλο. Ο συγγραφέας μεταφέρει εμπειρία δράσης και αγώνα, αποτυπώνει γνώση αγωνιστικής συμπεριφοράς κι όλα αυτά μέσα στα ανθρώπινα μέτρα. Χωρίς υπερβολές, χωρίς κομπασμούς, χωρίς ρητορικές και λεκτικές ακροβασίες που απομακρύνουν από το πραγματικό.

Αν μας θυμίζει - κι ακόμη καλύτερα αν, ανάμεσα στα άλλα, μας μαθαίνει - κάτι με το βιβλίο του ο Φ. Τσέκερης, είναι ότι οι αγωνιστές της Αντίστασης, οι ήρωες της σύγχρονης Ελλάδας, δεν υπήρξαν ποτέ υπεράνθρωποι, δεν ήταν η δρακογενιά που εμφανίζεται στην Ιστορία από το πουθενά σε κάποιες κρίσιμες ιστορικές στιγμές. Αντίθετα, ήταν άνθρωποι καθημερινοί, απλοί, ζωντανοί, με ενδιαφέροντα και με όνειρα, με προτερήματα και αδυναμίες, με πίστη στα ιδανικά τους, αλλά και με ταλαντεύσεις, τις οποίες υπερνικώντας τες έβγαιναν πιο δυνατοί. Ανθρωποι όπως και οι σημερινοί που κυκλοφορούν δίπλα μας, άνθρωποι όπως κι εκείνοι που συναντάμε κατά χιλιάδες και εκατομμύρια σε όλες τις εποχές. Τι ήταν εκείνο, όμως, που τους έκανε ικανούς για τόσο μεγάλες πράξεις μέσα σε τόσο λίγο χρόνο; Ασφαλώς, οι συνθήκες που επέτρεπαν και υπαγόρευαν αυτές τις πράξεις και η δική τους ικανότητα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις τις εποχής τους με ιδανικά, πίστη στο στόχο, με κατάλληλη οργάνωση και με θέληση να τον πραγματοποιήσουν. Καλύτερες, όμως, απαντήσεις για όλα αυτά ο αναγνώστης θα βρει στο ίδιο το βιβλίο.