Εάν και πότε αποσπάστηκε από το σώμα της Ηπειρωτικής Ελλάδας η πανέμορφη Εύβοια δεν έχω ιδέα. Πάντως, έτσι μοιάζει σα να ξεκόλλησε από το πλευρό της. Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι πως η γεωγραφική της θέση είναι προνομιακή, ενώ οι πόλεις και τα χωριά διατηρούν ακόμα τις παραδόσεις και τα έθιμά τους. Η Εύβοια πλούσια σε ιστορία, με ανεκτίμητους θησαυρούς και πάνοπλα μουσεία στη Χαλκίδα, στην Ερέτρια, στην Κάρυστο, στην Αγία Αννα, περιστοιχίζεται από τη γαλανή θάλασσα που το απαλό κύμα τής φιλά τα υγρά της άκρα.

Λένε ότι κατοικήθηκε από πολύ παλιά. Από την Παλαιολιθική Εποχή και κατά τους χρόνους της Νεολιθικής Εποχής ήταν πυκνοκατοικημένη! Μετά τους Περσικούς Πολέμους, το νησί εντάχτηκε στην Αθηναϊκή Συμμαχία, από την οποία όμως αποστάτησε δύο φορές. Στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. οι Ευβοείς συγκρότησαν ομοσπονδία και πήραν μέρος στη μάχη της Χαιρώνειας (338). Οι καλές σχέσεις που είχαν με τους Μακεδόνες συνεχίστηκαν και μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τώρα, κατά τη Βυζαντινή Εποχή το νησί ανήκε στο Θέμα της Ελλάδας. Το 1204 το νησί περιήλθε στην ηγεμονία του Βονιφάτιου του Μομφερατικού. Στη Λατινοκρατούμενη Χαλκίδα μεταφέρθηκε από την Κωνσταντινούπολη η έδρα της Λατινικής Εκκλησίας. Ομως, η Εύβοια βρέθηκε στο επίκεντρο της διαμάχης των Βενετών και Γενοβέζων, ενώ δεχόταν σφοδρές επιθέσεις από τους Τούρκους. Ολα αυτά ανήκουν, φυσικά, στο παρελθόν. Σήμερα το νησί δεν απειλείται από τους αλλοδαπούς «βαρβάρους», αλλά από τους ημεδαπούς που καταστρέφουν αργά αλλά σταθερά και ιδιαίτερα μεθοδικά τις πόλεις, με την απερίγραπτη κακογουστιά τους.

Με το φέρι πήγαινα κάθε τόσο στην Ερέτρια όλες τις εποχές του χρόνου. Επί 25 συναπτά έτη και βάλε... Πάντως, δε θυμάμαι να υπήρξε Αύγουστος που να μην ήμουν καθισμένη κάτω από μια γέρικη ελιά και να κοιτάζω έκθαμβη τη φωτεινή πανσέληνο. Λαμπρή, αστραφτερή, μαγική, επιβλητική πρόσταζε τα φωτεινά ματάκια του Ωρωπού να χαμηλώνουν. Να τρεμοσβήνουν. Η Ερέτρια στάθηκε για μένα μια καλοκαιρινή πατρίδα. Μια γη που με αγκάλιασε, που με φιλοξένησε, που τίμησε τις μικρές νίκες μου, που με παρηγόρησε όταν την είχα ανάγκη. Καθώς πλησιάζαμε στο λιμάνι, στα δεξιά μου απλωνόταν το κόσμημά της, το Νησί των ονείρων, και αριστερά, εκεί που έδενε το καράβι μπορούσα να δω το ιστορικό σπίτι του Κανάρη να γειτονεύει με τις πιο ακαλαίσθητες οικοδομές, οι οποίες δυστυχώς σχεδόν πλέον το κρύβουν. Ενα βλέμμα στη γαλάζια θάλασσα και αμέσως μετά στην αρχαία πόλη που χτίστηκε το 370 π.Χ. Τα μωσαϊκά δάπεδα από κατοικίες φανερώνουν την ευμάρεια της πόλης την εποχή εκείνη. Επειτα έμεινε ακατοίκητη μέχρι το 1827, όταν εκεί εγκαταστάθηκαν οι Ψαριανοί, μετά την καταστροφή του νησιού τους. Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια από τη στιγμή που οι πολύτιμοι και φιλόξενοι φίλοι μου μετακόμισαν από την Ερέτρια, με αποτέλεσμα να... μετοικήσω κι εγώ. Πατρίδα τελικά είναι η γη που αγαπάς, μια γη που την πατούν άνθρωποι που πονάς και εκτιμάς. Αυτό δεν είναι; Νοστάλγησα. Μελαγχόλησα. Γι' αυτό λέω να πάμε ανατολικά;

Εδώ θα μείνουμε για φαγητό, εδώ που τα παλιά χρόνια ο Αμάρυνθος, ο κυνηγός, ήταν και οδηγός της θεάς Αρτεμης και που κατά το Στράβωνα, εκεί τελούνταν τα «Αμαρύνθια». Δεν είμαι χειμερινή κολυμβήτρια για να απολαύσω την αμμουδερή, χρυσή παραλία της και τα καθαρά γαλανά νερά της. Απλώς, προτείνω να τσιμπήσουμε κάτι και αμέσως μετά 180 μοιρών στροφή. Επιστροφή στην Ερέτρια, αλλά τώρα θα την προσπεράσουμε. Προορισμός μας είναι η Χαλκίδα. Η πρωτεύουσα και το διοικητικό, πνευματικό, εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο, που απλώνεται σε μικρά υψώματα και εκτείνεται και στη βοιωτική ακτή με τις δυο γέφυρες: την κινητή και τη νέα κρεμαστή, που θυμίζει τη γέφυρα που ενώνει τη Νέα Υόρκη με τη Νέα Υερσέη. Με το που θα φτάσουμε στην πόλη θα διαπιστώσουμε ότι παρ' όλες τις βιομηχανικές μονάδες που την τριγυρίζουν, η Χαλκίδα δεν είναι μια απρόσωπη πόλη, αντιθέτως έχει κρατήσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της που είναι μια ακαθόριστη μαγεία και η μεγάλη κληρονομιά που της άφησε η Ιστορία. Κληρονομιά ανυπολόγιστης αξίας, αφού ο επισκέπτης τη συναντά σε κάθε του βήμα. Η Χαλκίδα, με τα αινιγματικά της νερά που την κάνουν μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο. Η Χαλκίδα, το σταυροδρόμι των λαών, το Μήλον της Εριδος για τους ισχυρούς κάθε εποχής. Η Χαλκίδα, η «μάνα γη» του Σκαλκώτα και του Σκαρίμπα και της Λαμπέτη. Η Χαλκίδα, με την Πηγή Αρεθούσα, την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής με τα αρχοντικά, αλλά και τους προσφυγικούς συνοικισμούς του μεσοπολέμου, με το άγαλμα του Αντίνοου, το πήλινο γυναικείο ειδώλιο και το Λαογραφικό Μουσείο που στεγάζεται σε τμήμα της οχύρωσης της πόλης που σώζεται από το κάστρο του Νεγρεπόντε. Η Χαλκίδα, με τα εξαιρετικά εστιατόρια που σερβίρουν απίστευτες αστακομακαρονάδες.

Θα επιθυμούσαμε να συνεχίσουμε στις Ροβιές, στην Αιδηψό, στην Ιστιαία, στον Αγιόκαμπο, στην Κάρυστο, στα Στείρα, στην ωραιότατη λίμνη της Εύβοιας, αλλά φευ! Πού χρόνος, πού χώρος. Μα ασφαλώς σύντομα θα επιστρέψουμε. Σήμερα, απλώς μια μικρή βόλτα κάναμε. Ελπίζω να επιστρέψουμε.

Η Βερονίκη η γλαυκή, το μικρό μονοετές φυτό, με τα υπέροχα εντυπωσιακά μπλε άνθη της, σχηματίζει πυκνά μπουκέτα όταν η άνοιξη είναι πολύ βροχερή. Τώρα η Βερονίκη, μαζί με τη «φίλη» της, δηλαδή την κατακίτρινη Ιριδα (πήρε το όνομά της από το φυτό άκορος), θα εμφανιστεί ανάμεσα σε χαντάκια και βάλτους, πάντα κοντά στη θάλασσα. Στα ορεινά, η Λεγκούζια, ο καθρέφτης της Αφροδίτης, θα παρουσιαστεί χρωματίζοντας με μοβ πινελιές τις ασημένιες πλαγιές των ελληνικών βουνών. Να χαρούμε τη φύση, τα χρώματά της, τα αρώματά της, τη μοναδική χαλαρωτική ομορφιά της, αυτό είναι το ζητούμενο. Η άνοιξη, η ωραιότερη εποχή του χρόνου, μπήκε και επισήμως. Τι περιμένουμε, λοιπόν, κλεισμένοι μέσα;. Σκεβρωμένοι από την ακινησία, αγκιστρωμένοι στην πολυθρόνα; Ο,τι δεν κινείται σκουριάζει και ό,τι δεν αναπνέει παθαίνει από ασφυξία. Το γνωρίζουμε, όμως κάνουμε και κάτι για να το αλλάξουμε; Πάμε να απολαύσουμε την πολύχρωμη και ευωδιαστή φύση. Να περπατήσουμε, να μαζέψουμε λουλούδια, να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα. Να ανανεωθούμε. Να γίνουμε «ανοιξιάτικοι».

Η πολυκύμαντη ιστορία των σχέσεων της Ελλάδας με τις ΗΠΑ σε όλη τη μεταπολεμική περίoδο έχει πολλές κατάφωτες, αλλά και πολλές λιγότερο γνωστές σελίδες. Με το βιβλίο Paul A. Proter «Ζητείται ένα θαύμα για την Ελλάδα», που κυκλοφορεί από τις « Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις», ο αναγνώστης θα μάθει από ...πρώτο χέρι, από τον Πoλ Πόρτερ, τον προσωπικό απεσταλμένο του Προέδρου Τρούμαν στην πληγωμένη Ελλάδα του '47, τον τρόπο με τον οποίο η υπερατλαντική δύναμη έβλεπε και ανέλυε τα ελληνικά πράγματα.

Το κείμενο του Πόρτερ, οι απόψεις του οποίου υπήρξαν καθοριστικές για την προώθηση, λίγο αργότερα, του Δόγματος Τρούμαν για την Ελλάδα, εντάσσεται στη συνολική οικονομική σκέψη της εποχής. Η παρουσίαση και η εισαγωγή είναι του Μιχάλη Ψαλιδόπουλου, ενώ η τεκμηρίωση και το επίμετρο είναι του Σπύρου Βρετού.

Για τους φίλους του αγαπητού ποιητή Αρη Γαρδένια - ανάμεσά τους και η στήλη- έχουμε καλά νέα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο, καλαίσθητο, όπως πάντα άλλωστε, με τον τίτλο «Dicta» ( Κώδικας Θεσσαλονίκη 2005). Τούτη τη φορά, ο Αρης Γαρδένιας μιας ξαφνιάζει. Δεν ποιεί, ...αφορίζει. Με εύστοχους, σκωπτικούς, σαρκαστικούς και, ενίοτε ελαφρώς, μελαγχολικούς αφορισμούς σχολιάζει την καθημερινότητα. Και την ...αιωνιότητα επίσης. Στη σελίδα 49, διαβάζουμε:

«Και βεβαίως η αστική /δικαιοσύνη είναι τυφλή.

Ελα όμως που έχει /υπερευαίσθητη ...αφή!!!»

Ενώ στη σελίδα 57, επισημαίνει:

«Ατυχος στην εκφορά του /ο μακαρίτης, που φεύγει /Παρασκευοσαββατοκύριακο /και κατά το μήνα Ιούλιο - Αύγουστο...».

Με λίγα λόγια, ο λόγος του είναι λιτός, αποφασιστικός και αφοπλιστικός. Διαλυτικός.

«Δεν υπάρχει περίοδος της νεότερης ιστορίας που να βρίθει τόσων παρανοήσεων, κενών και παραποιήσεων στην ιστοριογραφία της, ανεξάρτητα από την προσπάθεια που καταβλήθηκε από σημαντικούς ιστορικούς, όσο αυτή που αφορά την ιστορία του Εμφυλίου Πολέμου και ιδιαίτερα στον εντοπισμό των πολιτικοκοινωνικών του αιτιών», γράφει στην εισαγωγή του ογκωδέστατου βιβλίου του: «Στα Πρόθυρα του Εμφυλίου Πολέμου» (εκδόσεις «Βιβλιόραμα») ο Μιχάλης Π. Λυμπεράτος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συγκεκριμένη ιστορική περίοδος 1944-1946 προδιέγραψε τις εξελίξεις προς την εμφύλια σύγκρουση, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσα πολλά κι αν έχουν μέχρι τώρα ειπωθεί ή τυπωθεί για εκείνα τα δυο ταραγμένα χρόνια, ποτέ δε θα είναι αρκετά για να φωτιστεί και να εξηγηθεί κάθε τους πτυχή.

Ο Μιχάλης Λυμπεράτος σπούδασε στο Ιστορικό Τμήμα της Φιλοσοφικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα τις εκλογές του 1946, στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Επίσης, έχει συγγράψει τον τόμο «Ιστορία της Πολεμικής Αεροπορίας στη Μέση Ανατολή (1941-1944)», ενώ εργασίες του έχουν δημοσιευτεί σε επιστημονικά περιοδικά και έχει λάβει μέρος με εισηγήσεις του σε διεθνή συνέδρια για τον Εμφύλιο Πόλεμο. Ακόμη, ο συγγραφέας έχει δώσει διαλέξεις για τον Εμφύλιο Πόλεμο στο Μεταπτυχιακό Τμήμα της Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.