Οσοι από μας υποφέρουν από αϋπνίες, θα πρέπει να προσέχουν, έτσι ώστε το τελευταίο γεύμα της μέρας να είναι όσο το δυνατόν πιο λιτό. Ενα γεύμα με πρωτεΐνη είναι καλύτερο από ένα αμυλούχο. Φυσικά, θα πρέπει να αποκλείσουμε τον καφέ το βράδυ και ένα μοναδικό καφέ να πιούμε το πρωί... Ωφέλιμα είναι, επίσης, το ασβέστιο και το μαγνήσιο με τη μορφή του λομίτη. Τώρα, όποιος προσπαθεί να χάσει βάρος και θέλει να επιταχύνει το αδυνάτισμα, μπορεί να πιει το πρωί φρούτα με γάλα. Ενα μείγμα από φρέσκο στυμμένο χυμό πορτοκαλιού με γάλα δεν είναι δύσπεπτο όπως πολλοί πιστεύουν, αντίθετα ο χυμός του πορτοκαλιού βοηθά τη χώνεψη. Τώρα, αν η ζωή που κάνουμε είναι γεμάτη ενέργεια, καλύτερα είναι να τρώμε το γεύμα πρωτεΐνης το μεσημέρι, γιατί το αμυλούχο γεύμα χρειάζεται περισσότερη χώνεψη από το πρωτεϊνούχο. Ομως, θα πρέπει να προσφέρουμε στον εαυτό μας μια πολύ μέτρια μερίδα. Μπορούμε να φάμε και μια χορτόσουπα, σαλάτα, λαχανικά και να τελειώσουμε με φρούτα. Και εάν η ζωή που κάνουμε είναι καθιστική, τότε θα πρέπει να τρώμε δυο αλκαλικά γεύματα τη μέρα, δηλαδή ένα πρωινό με φρούτα και βραδινό με λαχανικά και φρούτα. Το κρέας πρέπει να το περιορίσουμε σε μια φορά τη βδομάδα, το πολύ δύο. Στην αρχή πρέπει να κάνουμε μερικές θυσίες, όπως να μην τρώμε ψωμί π.χ., σιγά σιγά, όμως, η σωστή τροφή θα γίνει τρόπος ζωής και δε θεωρείται ως θυσία.

Οχι, δεν έχουμε διάθεση να εγκαταλείψουμε τα Αγραφα. Θα μείνουμε και σήμερα. Αλλωστε, σας το είχαμε υποσχεθεί την περασμένη Κυριακή, έτσι δεν είναι; Θα ακολουθήσουμε τα μονοπάτια της μνήμης του Βαγγέλη Μηνιώτη και θα βρεθούμε στα Γιαννουσέικα.

Σ' ένα σκορποχώρι των Αγράφων στην άκρη της γης, προ πεντηκονταετίας περίπου. Πριν φτάσει ο οδοιπόρος σε αυτό, συναντούσε κάποια άλλα «χωριά» που μόνο χωριά δεν ήταν. Τίποτα ήμερο δεν υπήρχε στη διαδρομή, παρά μόνον αγρίμια και φίδια. Ενα από αυτά είχε φράξει το μονοπάτι και δεν μπορούσε κανείς να περάσει, ήταν σα να έλεγε: Σηκωτό θα με πάρετε από εδώ, είναι δικός μου τόπος. Κυριολεκτικά, εμείς είμαστε τα ήμερα που πήγαμε να διώξουμε τα άγρια, αντιστρέφοντας τη λαϊκή παροιμία. Κάποτε φτάσαμε στον προορισμό μας, αλλά συγκροτημένο χωριό δεν είδαμε. Κάτι σκόρπια πέτρινα σπίτια, με πλακόστρωτη στέγη ολόγυρα στις πλαγιές, ήταν αυτά που το αποτελούσαν. Ούτε στο χάρτη υπήρχε, ήταν κι αυτό από τα ...άγραφα, που δεν μπόρεσαν να καταγράψουν επί Τουρκοκρατίας και πήραν αυτήν την ονομασία: ΑΓΡΑΦΑ!

Ανθρώπινη ύπαρξη πουθενά δε συναντήσαμε στην πολύωρη πεζοπορία μας από βουνό σε βουνό. Οι λιγοστοί κάτοικοι της περιοχής είχαν ροβολήσει στον εύφορο θεσσαλικό κάμπο, που σαν τεράστια φρουτιέρα φάνταζε από ψηλά κι έλεγες κάπως έτσι θα φαίνεται από τ' αεροπλάνο!

Η αποστολή του στρατού εκεί πάνω ήταν προπομπός της επιστροφής των κατοίκων, όσο μείναμε όμως εκεί, δεν υπήρχε ψυχή ζώσα. Το μόνο που δε φορούσε χακί ήταν ένα κουρελιασμένο παιδί, που μας προσκολλήθηκε κι έτρωγε στο καζάνι, ο ...«εθελοντής»! Ετσι τον αποκαλούσαμε, γελώντας, τις στιγμές της ανάπαυλας, καλαμπουρίζοντας, για να ξεχνάμε για λίγο αυτά που τραβούσαμε εκεί πάνω χωρίς τη θέλησή μας.

Είπαμε ότι τα σπιτάκια ήταν πεταμένα εδώ κι εκεί στις πλαγιές και μοιάζανε με κοτρόνια, που κάποιος μυθικός γίγαντας σκόρπισε, κάνοντας προπόνηση σφαιροβολίας! Στο μέσον της κοιλάδας που σχημάτιζαν τα γύρω βουνά, σ' ένα ρέμα με γάργαρο νερό, υπήρχε μια βαθιά λακκούβα που χρησιμοποιούσαμε σα ...μπανιέρα και πάντοτε μέσα της υπήρχε ένα νερόφιδο, που κρατούσε συντροφιά στον λουόμενο! Ηταν τέτοια η εξοικείωση με το αεικίνητο ερπετό, που συνεχώς κουνούσε τη γλώσσα του σα να ήθελε να μιλήσει. Οταν δεν έβλεπε κάποιον να μπανιαρίζεται δεν ...αισθανόταν καλά! Ζάρωνε στη γωνιά κι έδειχνε να το ενοχλεί η μοναξιά και η μονοτονία! Ούτε και με το σκυλί του λόχου είχε ...συνάφεια! Αυτό το τετράποδο, μας κόλλησε πάνω στη Μουργκάνα στα σύνορα με την Αλβανία και μας ακολουθούσε παντού, όπου πηγαίναμε, με τα πόδια, ή με τα τζέιμς. Τα δύο αδέσποτα συμφιλιώθηκαν παραδόξως μονομιάς και γύριζαν μαζί στις ρεματιές, καθώς ο μικρός έψαχνε να βρει αγριομελίσσια και κυψέλες για να γλυκαίνεται με το μέλι τους, από το οποίο έδινε πρώτα στο μάγειρα που φρόντιζε για τη διατροφή του με διπλή μερίδα.

Κάποια φορά, ο μελισσοκόμος έφερε το ...συγκλονιστικό μαντάτο, ταράζοντας τη λιμνάζουσα ακινησία, ότι μέσα σε μια σπηλιά ανακάλυψε ένα ξεροκόμματο κι ένα σακάκι, σημάδι ότι κάποιος κατοικούσε μέσα σε αυτή. Λύκο με φορεσιά δεν έχω δει, είπε απαντώντας σε ερωτήσεις και το αγριωπό ύφος του ξάφνου έγινε χαρωπό. Οπως ήταν φυσικό, ο πρώτος που πετάχτηκε για να εξακριβώσει τι ακριβώς συμβαίνει ήταν ο οπλίτης Μαργέχος από τη Βοιωτία, που, αφού δεν κατάφερε να ...ανδραγαθήσει στον αδελφοκτόνο εμφύλιο λίγο πριν, έψαχνε διακαώς να βρει τρόπο για να διακριθεί και να γίνει δεκανέας! Αμέσως, μαζί μ' έναν άλλο παλαβό, έτρεξαν να δουν αν αληθεύει η είδηση και πράγματι ο μελισσοκόμος δεν είχε άδικο. Σε μερικές μέρες, παρουσιάστηκε αυτοβούλως ένας ξεκομμένος πρώην μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού, που είχε ξεμείνει στο βουνό, φοβούμενος μην πέσει στα χέρια παρακρατικών οργανώσεων και του πάρουν το κεφάλι για να το περιφέρουν εδώ κι εκεί! Φαινόμενο, όχι σπάνιο εκείνη την αιματοβαμμένη για τον τόπο μας εποχή. Μιλούσε καλά, ήταν δάσκαλος κι έλεγε ότι με την παρουσία μας κοντά στο λαγούμι του ένιωθε ότι δεν ήταν μόνος στην ερημιά. Από μακριά παρακολουθούσε τις κινήσεις μας και όλο ήθελε να μας πλησιάσει, μα δεν το αποφάσιζε. Ηταν ήρεμος και καλλιεργημένος. Στη σπηλιά, εκτός από ένα ξεροκόμματο και κάτι παξιμάδια, βρέθηκαν και φιλοσοφικά βιβλία. Πριν μεταφερθώ στην Καρδίτσα, ως διαβιβαστής Λόχου, μετέδωσα το σήμα του λοχαγού, που έλεγε: «Συνελήφθη Κ.Σ. (κομμουνιστοσυμμορίτης!!!) και αποστέλλεται εις υμάς διά τα περαιτέρω».

Πέρασαν πενήντα και πλέον χρόνια από τότε και πάντα θυμάμαι το περιστατικό. Στο διάστημα που μεσολάβησε άλλαξαν πολλά πράγματα στην περιοχή. Η άγρια ομορφιά σε πολλές μεριές ημέρεψε, τα τοπία εξωραΐστηκαν, τα μονοπάτια έγιναν ασφαλτόδρομοι και φιδοσέρνονται στις πλαγιές γύρω από τη λίμνη Πλαστήρα, που συγκεντρώνει πολλούς τουρίστες σ' έναν τόπο προικισμένο από φυσικό κάλλος, που έπρεπε να τον επισκεφθώ ως τουρίστας για να ...το καταλάβω. Ως τουρίστας! Αστείο ακούγεται!

Ολοι έχουμε ανάγκη από μεγάλες ή μικρές, έστω, αλλαγές στη ζωή μας ή στο χώρο μας. Εάν και εσείς συγκαταλέγεστε ανάμεσά μας και έχετε κατά νου μια ανανέωση στο σπίτι σας, τότε αρχίστε από το μπάνιο. Ονειρεύεστε να το αλλάξετε, έτσι δεν είναι; Πολλά θέλετε να αλλάξετε, πιθανόν τα πάντα, όμως δεν είναι εφικτό. Ποτέ δε φτάνουν τα χρήματα. Μια ιδέα... Ρίξτε μια ματιά σε τούτη τη φωτογραφία κι αν σας αρέσει τότε:

Στην περίπτωση που τα πλακάκια του μπάνιου σας είναι λευκά τότε το θέμα λύνεται. Με μερικά νέα, χαρούμενα πλακάκια στο εσωτερικό του ντους και του νιπτήρα, το μπάνιο σας θα γίνει αγνώριστο. Τι λέτε; Σκεφτείτε το και αποφασίστε και μην ξεχνάτε πως δεν είναι αναγκαίο να βρείτε τα ίδια ακριβώς πλακάκια που δείχνει η φωτογραφία. Υπάρχουν και οι παραλλαγές... Παραλλαγές, που καμιά φορά μπορεί να έχουν και καλύτερο αποτέλεσμα.

Οσοι αγαπούσαν το καλό αστυνομικό μυθιστόρημα και δεν ήξεραν γαλλικά, αναγκάστηκαν να καταφύγουν στις φτηνές ελληνικές εκδόσεις των βιβλίων του Γάλλου συγγραφέα Ζορζ Σιμενόν, με αποτέλεσμα να εξοικειωθούν με τη μορφή του επιθεωρητή Μαιγκρέ και να την αγαπήσουν. Είναι όντως αγαπητός ως άνθρωπος ο Μαιγκρέ του Σιμενόν; Δεν είμαι σίγουρη. Αλλωστε για τα γούστα μου είναι πολύ ψηλός, πολύ αστός, πολύ συντηρητικός, πολύ «Γάλλος», πολύ γκρινιάρης... δηλαδή. Και όμως. Να, που παρ' όλα τα «ελαττώματά» του αυτά, και άλλα πολλά που δεν πρόκειται να αναφέρουμε, ασκεί και πάνω μου μια ακατανίκητη γοητεία. Μια γοητεία που επέζησε του θανάτου του δημιουργού του. «Ο Μαιγκρέ είναι...», λέμε.

Ο Μαιγκρέ ποτέ δεν πεθαίνει. Αυτονομήθηκε πριν από πολλές δεκαετίες, όταν ήπιε «ελιξίριο» της αθανασίας και εγκαταστάθηκε στη συνοικία που διαμένουν οι ομόλογοί του: Ο Σέρλοκ Χολμς, ο Ηρακλής Πουαρό, ο Φιλίπ Μάρλοου, ο αστυνόμος Μπέκας, ο Πέπε ντε Καρβάλιο (προσφάτως), αλλά και πολλοί άλλοι διάσημοι επιθεωρητές, ιδιωτικοί ντετέκτιβ, αλλά και απλοί αστυνομικοί.

O Μαιγκρέ, λοιπόν, αυτή τη φορά βρίσκεται στη Νέα Υόρκη. Εχει θυσιάσει την ηρεμία του σπιτιού του στο Μενγκ σιρ Λουάρ, μια ενδιαφέρουσα παρτίδα μπιλότ κόβεται στη μέση και οι αγαπημένες του συνήθειες πάνε περίπατο. Συνταξιούχος στα 52 του, ο πρώην επιθεωρητής πείθεται να ακολουθήσει ένα νεαρό που φοβάται για την τύχη του πατέρα του. Ετσι φτάνει στο λιμάνι της Νέας Υόρκης με υπερωκεάνιο. Την ώρα της αποβίβασης ο νέος άνδρας χάνεται ως διά μαγείας από το οπτικό πεδίο του Μαιγκρέ. Εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει η περιπέτεια του αιώνιου επιθεωρητή, που με την πίπα στο στόμα σκάβει το παρελθόν των ηρώων του μέσα στην τρομακτική, αλλά και υπέροχη Νέα Υόρκη του 1947. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αγρα». Μετάφραση Αργυρώ Μακάρωφ.