Στις προηγούμενες δύο συνέχειες μιλήσαμε για τις επιτυχίες και τις προσπάθειες που κάνει η λαϊκή εξουσία για να προχωρήσει την «μπολιβαριανή διαδικασία».

Ομως και η αντίδραση δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια...

* Πάνω από 500 εργοστάσια τα τελευταία χρόνια έχουν εγκαταλειφθεί από τους ιδιοκτήτες τους. Πολλοί από αυτούς τους καπιταλιστές εγκατέλειψαν τη χώρα μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος αφού ανοιχτά το είχαν υποστηρίξει. Η κυβέρνηση της 5^ης Μπολιβαριανής Δημοκρατίας έχει δώσει την κατεύθυνση της επανάκτησης από τους ίδιους τους εργάτες αυτών των εργοστασίων, έτσι ώστε να μπορέσουν αυτά να τα λειτουργήσουν, μέσα από την οργάνωση συνεταιρισμών σε συνεργασία με το κράτος.

* Αντίστοιχα, εχθρική είναι η στάση των μεγαλογαιοκτημόνων, που βλέπουν να χάνουν τη γη τους. Ο Τσάβες έχει δώσει τη γραμμή της κατάργησης των λατιφούντιων και του μοιράσματος της γης στους αγρότες παράλληλα με μια προσπάθεια συνεταιριστικής οργάνωσης των αγροτών. Οι γαιοκτήμονες εξακολουθούν να είναι από τα πιο επιθετικά τμήματα της αντίδρασης. Συχνές είναι οι επιθέσεις κατά αγροτικών στελεχών. Τα τελευταία 2 χρόνια περίπου 150 δραστήρια αγροτικά στελέχη έχουν δολοφονηθεί.

* Τα βασικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δυστυχώς βρίσκονται στα χέρια της αστικής τάξης και των αντιδραστικών δυνάμεων. Δε στηρίζουν καμιά επιλογή ουσιαστικά της κυβέρνησης του Τσάβες. Το αντίθετο μάλιστα. Τον πολεμάνε λυσσασμένα. Κάνουν τώρα προσπάθειες και από τα κάτω για εναλλακτικές μορφές πληροφόρησης.

Πώς να ξεχάσει κανείς τα φλογισμένα από θέληση και πίστη στην υπόθεσή τους μάτια των δημοσιογράφων της λαϊκής επιτροπής της Καλεντερίας, μιας συνοικίας του Καράκας, οι οποίοι είχαν μόλις στήσει τον ραδιοφωνικό τους σταθμό, την εφημερίδα τους και ετοιμάζονταν για το τηλεοπτικό κανάλι!

Πρόσφατα έχει ψηφιστεί το νέο Μπολιβαριανό Σύνταγμα, μετά από παλλαϊκή συζήτηση και με έγκριση από δημοψήφισμα.

-- Ολοι άλλωστε οι νόμοι με βάση το Σύνταγμα δεν ψηφίζονται από την Εθνοσυνέλευση, αν δεν έχει προηγηθεί συζήτηση μέσα στις λαϊκές οργανώσεις και στις λαϊκές επιτροπές τουλάχιστον για ένα διάστημα 4 έως 5 μηνών.

-- Σήμερα στη Βενεζουέλα έχουν λύσει το πρόβλημα των ταυτοτήτων. Οσο κι αν στον 21^ο αιώνα μας φαίνεται απίθανο, εντούτοις, στη Βενεζουέλα, οι κάτοικοί της δεν είχαν ούτε ταυτότητα. Δεν υπήρχε ακριβής καταγραφή του πληθυσμού. Αν κάποιος έκανε αίτηση για ταυτότητα περίμενε πάνω από 2 χρόνια για να την πάρει, αν του την έδιναν βέβαια, τελικά. Σήμερα φτάνει να καθίσεις σε μια «ουρά», σε ένα από τα αρμόδια γραφεία και να προμηθευτείς την ταυτότητά σου.

-- Δεν υπάρχουν διακρίσεις. Εγιναν πολίτες με ταυτότητα όλοι οι αλλοδαποί. Οι Ινδιάνοι με την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων ουσιαστικά είχαν εξαφανιστεί. Σήμερα αυτοί που μένουν στην περιοχή της Αμαζονίας, στην περιοχή των Ανδεων και αλλού, έχουν ίδια δικαιώματα. Εχουν το κατώτερο 3 βουλευτές, ενώ με βάση το Σύνταγμα έχουν από 1 εκπρόσωπο σε όλους τους λαϊκούς θεσμούς (τοπικές αρχές, λαϊκές επιτροπές, κοινότητες κλπ.).

Κρίσιμα θα είναι αναμφίβολα τα επόμενα χρόνια για τη Βενεζουέλα. Μπορεί να προχωρά η μπολιβαριανή διαδικασία, να ανασυγκροτούνται οι επαναστατικές δυνάμεις, το επαναστατικό ρεύμα, με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας, να κατακτά νέες δυνάμεις και να εξασφαλίζει τη σταθερότητα και την προώθηση στο δρόμο της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, μακριά από αυταπάτες και ουτοπίες που καλλιεργούν άλλες δυνάμεις. Ομως την ίδια στιγμή προωθούν τα σχέδιά τους και ανασυγκροτούνται και οι αντιδραστικές δυνάμεις που έχουν την υποστήριξη των ΗΠΑ και των πολυποίκιλων μηχανισμών που δουλεύουν και έξω και μέσα στη Βενεζουέλα. Δραστηριοποιούνται και μέσα στον κρατικό μηχανισμό και στις Ενοπλες Δυνάμεις και μέσα στα λαϊκά στρώματα. Σκορπούν μπόλικο χρήμα, εξαγοράζουν, αλλά και χρησιμοποιούν την προβοκάτσια και την αντιδραστική προπαγάνδα. Ιδιαίτερα η πορεία προς τις προεδρικές εκλογές του Δεκέμβρη αναμένεται γεμάτη από προβοκάτσιες και επιθέσεις εκπορευόμενες από τον βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Εκμεταλλεύονται ακόμα την αδυναμία της εργατικής τάξης να παίξει τον ηγετικό και πρωτοπόρο της ρόλο. Ακόμα στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος βρίσκονται ρεφορμιστικά, συμβιβαστικά στοιχεία, κρατάνε πολλές δυνάμεις ανοργάνωτες και μακριά από τον ταξικό αγώνα.

Βέβαια, από την άλλη μεριά υπάρχει το λαϊκό κίνημα των εκατομμυρίων «πληβείων», που βλέπουν στην επαναστατική αυτή διαδικασία, όπως την ονομάζουν, μέρος των ονείρων και των πόθων τους να πραγματοποιούνται, παρά τις τεράστιες δυσκολίες.

Αν και το πιο ελπιδοφόρο είναι η ίδια η νεολαία της Βενεζουέλας. Η Κομμουνιστική Νεολαία έχει ανασυγκροτηθεί, έχει μαζικοποιηθεί, βρίσκεται στην πρωτοπορία της πάλης και της υπεράσπισης των κατακτήσεων της μπολιβαριανής διαδικασίας, έχει τάξει ως σκοπό της να προχωρήσει, να μην επιτρέψει ένα νέο πισωγύρισμα.

Το απέδειξε το περσινό 16^ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών που έγινε στο Καράκας με μεγάλη επιτυχία. Στην Προπαρασκευαστική Επιτροπή και στην Οργανωτική Επιτροπή προήδρευε η Κομμουνιστική Νεολαία Βενεζουέλας, που μαζί με την ΚΝΕ, την Κομμουνιστική Νεολαία Κούβας, την Κομμουνιστική Νεολαία Πορτογαλίας και άλλες οργανώσεις νεολαίας σήκωσαν το κύριο βάρος της προετοιμασίας και τελικής διεξαγωγής του Φεστιβάλ, που στέφθηκε με μια μεγάλη επιτυχία, μιας και «όταν ο λαός και η νεολαία θέλουν, μπορούν»! Το απέδειξε το πρόσφατο Συνέδριο των Βενεζουελανών κομμουνιστών.

Ετσι κι αλλιώς, πάντως, η ψυχή και η καρδιά των Ελλήνων αγωνιστών βρίσκεται μαζί τους, στο δύσκολο αλλά ωραίο αγώνα που διεξάγουν εκεί στη Λατινική Αμερική, στην Κούβα, στη Βενεζουέλα, στις άλλες χώρες, ενάντια στη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού, για την υπεράσπιση του δικαιώματός τους να αποφασίζουν αυτοί οι ίδιοι για την τύχη της χώρας τους και τη δική τους.

Η αλληλεγγύη μας και η υποστήριξή μας θα τους συνοδεύει σε κάθε βήμα, σε κάθε μας διαδήλωση, σε κάθε μας συλλαλητήριο στους δρόμους της Αθήνας, στους δρόμους της Ελλάδας. Γιατί και οι στόχοι και τα οράματά είναι κοινά, αφού ένας είναι ο εχθρός: ο ιμπεριαλισμός.

Δημήτρης ΚΕΔΡΟΣ

«[...]Στο πράσινο βλέμμα της καθρεφτιζόταν και πάλι μια σιωπηλή πρόκληση. Η Αντζελα αναστέναξε μέσα της. Ηταν σκληρό καρύδι, από κείνα που δε θα κατάφερνες ποτέ να τα σπάσεις όσο κι αν προσπαθούσες. Τόσο μικρή, κι όμως κρυμμένη ήδη κάτω από τις αλλεπάλληλες στρώσεις ενός κελύφους άθραυστου κι ανθεκτικού σαν διαμάντι. Στα τριάντα της, αν κατάφερνε να επιβιώσει, αν κατάφερνε να βγει σώα από τους δρόμους, το πρόσωπό της θα έμοιαζε με σπασμένο, οργωμένο τσιμέντο»...

Ενα μικρό αλλά δυνατό απόσπασμα από το μυθιστόρημα της Κέιτ Ο' Ρίορνταν «Ο άγγελος του σπιτιού». Η συγγραφέας (που γεννήθηκε στο Λονδίνο και μεγάλωσε στη Δυτική Ιρλανδία) χτίζει την ιστορία της με ολοζώντανους και πολύπλευρους χαρακτήρες. Μας ξεναγεί σε ένα ταξίδι συνεχών ανατροπών και απροόπτων, μέσα από ένα ζευγάρι που γνωρίστηκε και ερωτεύτηκε σ' ένα λονδρέζικο μουσείο. Καθώς λοιπόν αποκαλύπτουν την αλήθεια για τον εαυτό τους, ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα ο ένας τον άλλον, το μυθιστόρημα μιλάει για τον κίνδυνο του να ποθείς αυτό που δεν μπορείς να έχεις, και να θέλεις να γίνεις κάτι που δεν είσαι... Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΠΟΛΙΣ».

Στον όμορφο κόσμο των πουλιών, ταξιδεύει τους μικρούς αναγνώστες με το νέο της βιβλίο η Ελένη Αντωνίου - Αντωνάκου. Η γλυκιά ιστορία έχει ως εξής: Η Λεία, μαθήτρια της τρίτης Δημοτικού, έχει ενθουσιαστεί με το σχολικό βιβλίο «Εμείς και το περιβάλλον». Σ' αυτό μαθαίνουν, εκτός των άλλων, για τα δάση, τα βουνά, τα φυτά, τα ζώα, τα πουλιά. Της αρέσει τόσο που το βράδυ πριν κοιμηθεί το διαβάζει και θαυμάζει τα πουλιά με τα μεγάλα φτερά και τα ζωηρά χρώματα. Ομως, την παίρνει ο ύπνος και στ' όνειρό της ένας αετός την ταξιδεύει σ' όλες τις ηπείρους για να γνωρίσει όλα τα είδη των πουλιών. Αρχίζει από την Ελλάδα, φτάνει στην Αφρική, στα Κανάρια Νησιά, στη Νότια Αμερική, στην Ανταρκτική και στην Ασία. Το ταξίδι της τελειώνει με τον ερχομό της στην Ελλάδα. Τ' όνειρο χάνεται, όμως η Λεία δεν απογοητεύεται, εξιστορεί στη δασκάλα ό,τι είδε και όλα τα παιδιά πηγαίνουν στο πάρκο της Νέας Φιλαδέλφειας για να δουν από κοντά τα πουλιά. Η εντυπωσιακή ζωηρόχρωμη εικονογράφηση του βιβλίου έχει την υπογραφή της «Ρωξάνης», κυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή» και ο τίτλος του είναι «Η Λεία στη χώρα των πουλιών». Καλή ανάγνωση!

Το τολμήσαμε, αυτοσχεδιάσαμε και πέτυχε! Φτιάξαμε μπιφτέκια από κοτόπουλο. Ζητήσαμε από το χασάπη να μας αλέσει ένα μεγαλούτσικο στήθος κοτόπουλου και προσθέσαμε: 1 κρεμμύδι και μία σκελίδα σκόρδο λιωμένα, 2 κουταλάκια λάδι, τρίψαμε στον τρίφτη 3 μέτριες ώριμες ντομάτες (χωρίς τη φλούδα) και 1 πατάτα. Συμπληρώσαμε και 3 κουταλιές τριμμένη φρυγανιά (ίσως χρειαστεί λιγάκι περισσότερο), αλάτι, πιπέρι, ρίγανη, δυόσμο και ζυμώσαμε τα υλικά. Ο κιμάς δε βγαίνει σφιχτός. Αλευρώσαμε και τηγανίσαμε τα μπιφτέκια σε μέτρια φωτιά μέχρι που έγιναν ροδοκόκκινα. Τα συνοδέψαμε με τηγανητές πατάτες και σαλάτα και ήταν απίθανα!