«Αμανίτα Μουσκάρια» είναι ο τίτλος του νέου μυθιστορήματος του Παύλου Μεθενίτη. (Εκδόσεις «Καστανιώτη»). «Αμανίτα Μουσκάρια» είναι και η ονομασία ενός δηλητηριώδους μανιταριού, που στάθηκε η αιτία να ξεκληριστεί μια ολόκληρη διμοιρία ανταρτών στη Μακεδονία, στο Πάικο, το 1943.

Οι αγωνιστές, μέσα στις παραισθήσεις που τους προκάλεσε το μανιτάρι (που έφαγαν λόγω έλλειψης τροφίμων) «έβλεπαν» τους συντρόφους τους σαν εχθρούς και αλληλοσκοτώθηκαν νομίζοντας ότι πολεμούν με τους Γερμανούς. Ξεκινώντας και εμπνεόμενος απ' αυτή την - πραγματική - ιστορία, ο συγγραφέας πλάθει το δικό του μύθο: Πρωταγωνιστές άντρες αλλά και γυναίκες μαχήτριες - όλοι και όλες ταγμένοι στο χρέος. Ομως το παραισθησιογόνο μανιτάρι ξεκλειδώνει τις πύλες του υποσυνείδητου, απελευθερώνοντας όλα όσα κρύβονται εκεί και ο συνειδητοποιημένος άνθρωπος τα τιθασεύει.

Στο μυθιστόρημα εκτυλίσσονται δύο παράλληλες ιστορίες - μία στο παρελθόν και μία στο παρόν. Η σύγχρονη ιστορία - με την οποία και αρχίζει - έχει πρωταγωνιστή τον Ηλία, ένα σαραντάρη δημοσιογράφο, που βγάζει το ψωμί του γράφοντας σε ταξιδιωτικό περιοδικό και οργώνοντας την Ελλάδα με τη μοτοσικλέτα του. Είναι ένας νέος άνθρωπος που αμφισβητεί τη συντηρητική παράδοση της οικογένειάς του, πενθεί νοερά το χαμό του αγαπημένου του αδελφού - που ήταν εθισμένος σε ουσίες, βρίσκεται σε αντίθεση με την κοινωνία όπου ζει, προσπαθεί να αποφύγει τις όποιες δεσμεύσεις, που φοβάται ότι θα απειλήσουν την ελευθερία του. Ο Ηλίας, περισσότερο ίσως από κάθε τι, λαχταρά να γίνει συγγραφέας! Και ύστερα από μια απρόβλεπτη -όσο και οδυνηρή - σύγκρουση με την κοπέλα του, αυτή η ευκαιρία τού δίνεται καθώς σε μια εξόρμησή του στο Πάικο συναντιέται με τον μοναδικό επιζώντα από τη χαμένη διμοιρία των ανταρτών...

Σε τι διαφέρουν οι άνθρωποι οι ταγμένοι στο χρέος, απ' αυτούς που είναι παραδομένοι στα πάθη τους και δεν μπορούν να τα ελέγξουν; Ο αφηγητής δίνει τη δική του απάντηση σ' ένα κείμενο που διαβάζεται απνευστί...

Σε γνήσιες ηπειρώτικες περιοχές συνδυάζοντας βουνό και θάλασσα, θα ταξιδέψουμε σήμερα. Η Παραμυθιά, με το γνήσιο ηπειρώτικο αναλλοίωτο χρώμα και την... παραμυθένια ομορφιά του φυσικού τοπίου, αλλά και τα Σύβοτα που βουτούν στο Ιόνιο, σίγουρα θ' αφήσουν στο νου και την καρδιά, κάποιες από τις καλύτερες αναμνήσεις...

Η πόλη της Παραμυθιάς βρίσκεται στα βόρεια του κάμπου που αρχίζει από το γνωστό από τη μυθολογία ποταμό Αχέροντα στα νότια και φτάνει μέχρι το χωριό Νεοχώρι στα βορειοδυτικά.

Ανατολικά της υψώνεται η οροσειρά Κορύλα (ύψ. 1658 μ.) που αφήνει μόνο ένα στενό πέρασμα προς το Νομό Ιωαννίνων - τη Σκάλα της Παραμυθιάς. Δυτικά περικλείεται από τα αετόμορφα χαμηλά βουνά που τη χωρίζουν από τον κάμπο του Μαργαριτίου.

Η παρουσία ψηλών βουνών έχει σαν συνέπεια τη διαμόρφωση έντονου ανάγλυφου το οποίο στα χαμηλότερα τμήματα δημιουργεί κλειστές κοιλάδες που καλλιεργούνται και στα χαμηλότερα σημεία τους που δεν αποστραγγίζονται οδηγούν στο σχηματισμό λιμνών - ελών (π.χ. Χότκοβα).

Η πόλη είναι χτισμένη αμφιθεατρικά και τα τελευταία της σπίτια βρίσκονται στην πλαγιά κάτω από το Κάστρο του Αϊ - Δονάτου (Επίσκοπος Ευροίας, του οποίου ναός υπήρχε μέσα στο Κάστρο και που θεωρούνταν προστάτης ολόκληρης της περιοχής). Οποιος βρεθεί στο Κάστρο, μαγεύεται από τη θέα που αντικρίζει προς την πόλη και τον κάμπο της.

Στα «πόδια» της ρέει ο μικρός ποταμός Κωκυτός, που σχηματίστηκε - κατά τη μυθολογία - από τα δάκρυα των συγγενών των νεκρών που έπαιρνε ο χάροντας και οδηγούσε με τη βάρκα του, μέσω της Αχερουσίας λίμνης, στον κάτω κόσμο.

Τα χαρακτηριστικά που ορίζουν τη φυσιογνωμία του Δήμου είναι, από τη μια, ο γεωργικός χαρακτήρας της πεδινής ζώνης του κάμπου της, και από την άλλη, η έντονη κτηνοτροφική δραστηριότητα. Τα κυριότερα προϊόντα της περιοχής είναι οι ελιές και το λάδι, κτηνοτροφικά, τυροκομικά και μελισσοκομικά προϊόντα.

Ο αρχαίος οικισμός του χώρου της σημερινής πόλης, τοποθετείται στην εποχή του χαλκού. Ο χώρος απλώνεται ανάμεσα στο αρχαίο Κάστρο του «Γαλατά» δυτικά, και καταλήγει στο πολυγωνικό τείχος (δεν υπάρχει σήμερα) στο νότιο άκρο της πόλης, στην προϊστορική θέση «Σαρδάκια».

Ο πολύπαθος πληθυσμός της Παραμυθιάς και της επαρχίας της έδωσε το αγωνιστικό «παρών» σ' όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες. Ειδικότερα, στην περίοδο των αγώνων των Σουλιωτών βοήθησε με κάθε τρόπο την προσπάθειά τους για να διατηρήσουν αδούλωτη την πατρίδα τους.

Η πόλη της Παραμυθιάς μπήκε στον κατάλογο των μαρτυρικών πόλεων της Ελλάδας: Δίστομο - Κομμένο - Καλάβρυτα - Παραμυθιά.

Η Εθνική Αντίσταση συνέχισε να γράφει ατίμητες σελίδες δόξας μέχρι το φθινόπωρο του 1944, οπότε σήμαναν και πάλι οι καμπάνες της Λευτεριάς και οι σημαίες «ξεδιπλώθηκαν στον αγέρα».

Εκτός από τις φυσικές ομορφιές, της πόλης αξίζει κανείς να θαυμάσει τα ακόλουθα αξιοθέατα:

-- Τα ερείπια της αρχαίας Φωτικής, στη θέση Λιμπότη.

-- Το μεσαιωνικό κάστρο.

-- Το «Κούλια», Βυζαντινο-τουρκικός πύργος που χρησίμευε σαν παρατηρητήριο.

-- Το βενετσιάνικο ρολόι, στο κέντρο της πόλης, που λειτουργεί με Βαρίδια.

-- Την Αρχαιολογική Συλλογή Παραμυθιάς, με αρχιτεκτονικά μέλη και ρωμαϊκές επιγραφές.

-- Τη Βυζαντινή εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου.

-- Πάνω από την πόλη, ίχνη της αρχαίας ακρόπολης.

-- Την αρχαία Ελέα, στις πλαγιές του Κορύλα, 6χλμ από την Παραμυθιά, στο χωριό Χρυσαυγή. Η οχύρωση της αρχαίας πόλης δηλώνει το σημαντικό παρελθόν του τόπου.

-- Τη Γλυκή - Παταμιά, 22χλμ από την Παραμυθιά, όπου κυλάει ο Αχέροντας μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο. Εκεί κοντά είναι και η σκάλα της Τζαβέλαινας, της ηρωίδας Σουλιώτισσας.

Τα Σύβοτα βρίσκονται 24χιλ. νότια της Ηγουμενίτσας και αποτελούν το μικρό κοσμοπολίτικο θέρετρο της Θεσπρωτίας. Από την πρώτη στιγμή το απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς τοπίο μαγεύει το μάτι του επισκέπτη. Είναι χτισμένα γύρω από ένα θαλάσσιο κόλπο στον οποίο σχηματίζονται τα μικρά νησάκια Μαύρο Ορος, Αγιος Νικόλαος και Μπέλα Βράκα, τα οποία μπορεί κανείς να επισκεφθεί με βάρκα. Η περιοχή είναι γεμάτη με ελιές και ειδυλλιακές παραλίες.

Ως το 1913 το χωριό το κατείχαν οι Τούρκοι, που το είχαν ονομάσει Μούρτο. Το 1959 πήρε το όνομα Σύβοτα, από την ομώνυμη ναυμαχία των Συβότων (433 π.Χ.) που έγινε δίπλα στα νησιά του.

Ας γνωρίσουμε κάποιες από τις πιο ωραίες παραλίες, μέσα στα Σύβοτα αλλά και πολύ κοντά σ' αυτά:

Η αμμώδης παραλία του Γαλλικού, βρίσκεται πολύ κοντά στο κέντρο του χωριού, τα νερά της είναι ζεστά και υπάρχει μαγαζί για καφέ ή ένα ελαφρύ γεύμα.

Αμέσως μετά, συναντάμε την παραλία της Ζέρης που έχει κι αυτή άμμο, μαγαζιά για καφέ και φαγητό και για τους μικρούς μας φίλους υπάρχουν και νεροτσουλήθρες.

Μια «απίστευτη» παραλία, είναι η Μπέλα Βράκα, που ουσιαστικά βρίσκεται στο νησάκι Μουρτεμένο. Περνάμε στο νησί διασχίζοντας τη θάλασσα με τα πόδια όπου το νερό φτάνει μέχρι το γόνατο. Εκεί δεν υπάρχει κάτι για φαγητό αλλά ούτε και κάποιο αναψυκτήριο γι' αυτό πριν πάμε, θα πρέπει να είμαστε εφοδιασμένοι με τα απαραίτητα.

Εξω από τα Σύβοτα με κατεύθυνση προς την Πέρδικα, είναι η οργανωμένη παραλία, Μέγα Αμμος. Εχει βότσαλα και δροσερά νερά, καθώς και πολλά εστιατόρια και καφετερίες.

Αμέσως μετά τη Μέγα Αμμο είναι η Μικρή Αμμος και η επόμενη παραλία που συναντάμε αφήνοντας το αυτοκίνητο ψηλά στο δρόμο, είναι η Μέγα Τράφο. Η παραλία έχει άμμο και βότσαλα χωρίς κάποιες προσφερόμενες υπηρεσίες. Σε απόσταση 8χλμ νότια, είναι το γραφικό ψαροχώρι Πέρδικα με τις ωραίες παραλίες Αρίλλας και Καραβοστάσι, στα οποία θα ταξιδέψουμε την επόμενη Κυριακή.

Ολες οι σωζόμενες αρχαίες ελληνικές κωμωδίες, βρίσκονται στο «Εν τάχει» του Γιώργου Κανόνη (εκδ. «ΔΙΑΥΛΟΣ»). Ενα βιβλίο - οδηγός για όσους έχουν το ενδιαφέρον να παρακολουθήσουν παραστάσεις αρχαίου δράματος, αλλά είτε δε γνωρίζουν τα έργα, είτε δεν μπορούν να θυμηθούν την πλοκή από μια παράσταση που παρακολούθησαν παλαιότερα. Μια προσπάθεια, η εντιμότητα της οποίας φαίνεται καθαρά στο σημείωμα του Γ. Κανόνη προς τους αναγνώστες: «Το "Εν τάχει" των κωμωδιών είναι η συνέχεια του "Εν τάχει" των τραγωδιών, που εκδόθηκε πάλι από τον "Δίαυλο" μέσα στο 2005. Πρώτιστη υποχρέωσή μου είναι να δηλώσω πως γράφοντας και τα δύο, εν ουδεμιά περιπτώσει θα ήθελα να αποτελέσουν αιτία να απομακρυνθεί ο αναγνώστης από τα πρωτότυπα κείμενα ή τις μεταφράσεις τους». Ετσι, όσοι συμβουλευτούν αυτό τα βιβλίο, θα μπορούν με μια γρήγορη ματιά να αποκτήσουν τις βασικές γνώσεις, για να μπορέσουν να παρακολουθήσουν, ή να συζητήσουν για την αρχαία ελληνική κωμωδία. Στο βιβλίο, με σοβαρότητα και σαφήνεια, υπάρχει μια συνοπτική περίληψη, τα πρόσωπα και μια συμπυκνωμένη μορφή για κάθε κωμωδία. Το βιβλίο, σίγουρα δεν απευθύνεται στους αναγνώστες με ειδικές γνώσεις γύρω από το θέμα, αλλά ο συγγραφέας του παρακινεί, με το τρόπο του, τους αναγνώστες, να ανατρέξουν στα πρωτότυπα ή μεταφρασμένα έργα.