Αν με κάποιο τρόπο χαρακτηρίζαμε την πρόσφατη Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) της κυβέρνησης της ΝΔ, να προχωρήσει σε ένα νέο κύμα εμπορευματοποίησης όλων των παραλιών της χώρας, αυτός θα ήταν η παράφραση της γνωστής νουβέλας του Γκ. Γκ. Μάρκες: Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος ...ξεπουλήματος.

Από το 2001, μέχρι και την τελευταία ΚΥΑ, οι κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ αρχικά, όσο και της ΝΔ στη συνέχεια, με διαδοχικές υπουργικές αποφάσεις (δύο το κάθε κόμμα), προχώρησαν στο ξεπούλημα αιγιαλού και παραλίας και στην παραχώρηση του μεγαλύτερου μέρους των παραλιών - «φιλέτων» σε επιχειρηματικούς ομίλους για εκμετάλλευση. Και τώρα, ολοκληρώνοντας το έγκλημα σε βάρος του δημόσιου πλούτου, ξεπουλάνε ο,τι απέμεινε.

Σύμφωνα με την τελευταία ΚΥΑ, παραχωρείται στους δήμους και μέσω αυτών στις επιχειρήσεις τους ή σε τρίτους, δηλαδή, σε ιδιώτες, το δικαίωμα χρήσης των κοινόχρηστων παραλιών έναντι του 20% των εσόδων τους, τόσο από την άσκηση δραστηριοτήτων στους κοινόχρηστους χώρους, όσο και από μισθωτικά ανταλλάγματα τρίτων, στους οποίους παραχώρησε το δικαίωμα. Δηλαδή, οι δήμοι, ή οι επιχειρήσεις που θα κάνουν χρήση των κοινοχρήστων χώρων θα πρέπει να καταβάλλουν το 20% των εσόδων τους στο Δημόσιο. Κατά συνέπεια, ακόμη κι αν οι δήμοι δεν ήθελαν να βάλουν «αντίτιμο» ή να προχωρήσουν σε εμπορική «αξιοποίηση» των παραλιών, είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στο 20%, που πρέπει να δώσουν στο Δημόσιο!

Τι έχει συμβεί, όμως, μέχρι σήμερα; ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, διαδοχικά, έθεσαν τις βάσεις και προχώρησαν σε ένα πρωτοφανές ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Το 2001, με το νόμο 2971, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιτρέπει την τσιμεντοποίηση του αιγιαλού και των παραλιών της χώρας από περιώνυμα συμφέροντα που μπορούν να ασκήσουν πάνω τους μια σειρά από τουριστικές, βιομηχανικές κ.ά. δραστηριότητες. Το 2003, με το νόμο 3105 του ΠΑΣΟΚ, επιτρέπεται στην Εταιρεία Τουριστικά Ακίνητα (ΕΤΑ) ΑΕ να άρει την προστασία μεγάλων τμημάτων του αιγιαλού και των παραλιών γύρω από τουριστικές μονάδες του ΕΟΤ και να τις παραχωρεί στο μεγάλο κεφάλαιο. Το 2005, με το νόμο 3342 της ΝΔ, για την αξιοποίηση των Ολυμπιακών Ακινήτων, συνεχίζεται το όργιο κερδοσκοπίας κατά μήκος της παραλίας.

Σε όλα τα παραπάνω, πρέπει να προσθέσουμε και το Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο της Αθήνας και της Αττικής, όπου αποτυπώνεται η στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου για ανταγωνιστικότητα και μεγαλύτερη κερδοφορία με ορίζοντα την επόμενη εικοσαετία. Σύμφωνα με αυτό, συντελείται ένα μπαράζ εμπορευματοποίησης της γης, μετατρέποντας το Λεκανοπέδιο Αττικής σε «παράδεισο» για τα επιχειρηματικά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και «κόλαση» για τους εργαζόμενους.

Η κατάσταση που δημιουργείται στο Λεκανοπέδιο της Αττικής - αλλά και σε όλη τη χώρα - είναι ασφυκτική. Κάθε δημόσιος ή ελεύθερος χώρος γίνεται εμπόρευμα - η θάλασσα, ο αέρας, ο ήλιος, το βουνό «υποκλίνονται» στην κερδοσκοπία και την άναρχη ανάπτυξη του καπιταλισμού. Η διασκέδαση, η ξεκούραση και η αναψυχή των εργαζομένων, από δικαίωμα γίνεται εμπόρευμα, υπό την προϋπόθεση της πληρωμής «τοις μετρητοίς».

Απέναντι στο «τσουνάμι» των ιδιωτικοποιήσεων, απαιτείται να ξεδιπλωθεί ένα μαζικό κίνημα για την υπεράσπιση του δημόσιου χώρου, για την προάσπιση της ποιότητας ζωής. Ποιότητας, που συνδέεται τόσο με την ποιότητα του περιβάλλοντος, όσο και με την ποιότητα της εργασίας και την ποιότητα της κατοικίας. Και όλα αυτά δέχονται ταυτόχρονη επίθεση, με έναν κοινό παρανομαστή: Το επιχειρηματικό κέρδος...