Από το 2001, μέχρι και την τελευταία ΚΥΑ, οι κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ αρχικά, όσο και της ΝΔ στη συνέχεια, με διαδοχικές υπουργικές αποφάσεις (δύο το κάθε κόμμα), προχώρησαν στο ξεπούλημα αιγιαλού και παραλίας και στην παραχώρηση του μεγαλύτερου μέρους των παραλιών - «φιλέτων» σε επιχειρηματικούς ομίλους για εκμετάλλευση. Και τώρα, ολοκληρώνοντας το έγκλημα σε βάρος του δημόσιου πλούτου, ξεπουλάνε ο,τι απέμεινε.
Σύμφωνα με την τελευταία ΚΥΑ, παραχωρείται στους δήμους και μέσω αυτών στις επιχειρήσεις τους ή σε τρίτους, δηλαδή, σε ιδιώτες, το δικαίωμα χρήσης των κοινόχρηστων παραλιών έναντι του 20% των εσόδων τους, τόσο από την άσκηση δραστηριοτήτων στους κοινόχρηστους χώρους, όσο και από μισθωτικά ανταλλάγματα τρίτων, στους οποίους παραχώρησε το δικαίωμα. Δηλαδή, οι δήμοι, ή οι επιχειρήσεις που θα κάνουν χρήση των κοινοχρήστων χώρων θα πρέπει να καταβάλλουν το 20% των εσόδων τους στο Δημόσιο. Κατά συνέπεια, ακόμη κι αν οι δήμοι δεν ήθελαν να βάλουν «αντίτιμο» ή να προχωρήσουν σε εμπορική «αξιοποίηση» των παραλιών, είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στο 20%, που πρέπει να δώσουν στο Δημόσιο!
Σε όλα τα παραπάνω, πρέπει να προσθέσουμε και το Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο της Αθήνας και της Αττικής, όπου αποτυπώνεται η στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου για ανταγωνιστικότητα και μεγαλύτερη κερδοφορία με ορίζοντα την επόμενη εικοσαετία. Σύμφωνα με αυτό, συντελείται ένα μπαράζ εμπορευματοποίησης της γης, μετατρέποντας το Λεκανοπέδιο Αττικής σε «παράδεισο» για τα επιχειρηματικά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και «κόλαση» για τους εργαζόμενους.
Η κατάσταση που δημιουργείται στο Λεκανοπέδιο της Αττικής - αλλά και σε όλη τη χώρα - είναι ασφυκτική. Κάθε δημόσιος ή ελεύθερος χώρος γίνεται εμπόρευμα - η θάλασσα, ο αέρας, ο ήλιος, το βουνό «υποκλίνονται» στην κερδοσκοπία και την άναρχη ανάπτυξη του καπιταλισμού. Η διασκέδαση, η ξεκούραση και η αναψυχή των εργαζομένων, από δικαίωμα γίνεται εμπόρευμα, υπό την προϋπόθεση της πληρωμής «τοις μετρητοίς».