Η Επιτροπή Αλληλεγγύης που έχουν συγκροτήσει φορείς και οργανώσεις για την απελευθέρωση και τη μη έκδοσή του στη Γερμανία, καλεί σε νέα συγκέντρωση και πορεία, την ερχόμενη Πέμπτη, 10 Φλεβάρη, στις 7μμ, στα Προπύλαια.

Ο Κούρδος αγωνιστής εξακολουθεί να κρατείται στις φυλακές Κομοτηνής από τον Απρίλη του 2004, αφού συνελήφθη γιατί βοήθησε συμπατριώτες του πρώην πολιτικούς κρατούμενους στα λευκά κελιά της Τουρκίας να μπουν στην Ελλάδα, για να ζητήσουν άσυλο. Σε αίτημα έκδοσης του Ταϊλάν που κατέθεσε η γερμανική Δικαιοσύνη, ο Αρειος Πάγος έκανε δεκτό το τρίτο σκέλος του. Η οριστική έκβαση της υπόθεσης εξαρτάται από τον υπουργό Δικαιοσύνης, ο οποίος ωστόσο δεν έχει τοποθετηθεί ακόμα.

Σε σχετική της ανακοίνωση, η Επιτροπή Αλληλεγγύης σημειώνει ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης «αδιαφορεί για το πάνδημο αίτημα της άμεσης απελευθέρωσης του Ταϊλάν. Κωλυσιεργεί και παρατείνει τη σκανδαλώδη κράτηση και ομηρία ενός αγωνιστή του λαϊκού κινήματος».

Η υπόθεση του Ταϊλάν αποτελεί δείγμα του γενικότερου κύματος διώξεων ενάντια σε αγωνιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας, όπως ακριβώς ορίζουν οι τρομονόμοι που κατά καιρούς προωθεί η ΕΕ.

Κυβέρνηση, ομόφρων αξιωματική αντιπολίτευση, ομοιοπαθητικά αλληλοσπαρασσόμενοι σε ναούς και δικαστήρια πόλοι της εκκλησιαστικής ηγεσίας, καθώς και οι ηγεσίες των αμεσότερα θιγόμενων κλάδων της δικαστικής λειτουργίας κατακεραυνώνουν τους «λίγους επίορκους» εκβιαστές. Και, συμπληρώνοντας την προστασία της «κοινωνίας», που υπόσχονται, απειλούν τους ως τώρα δράστες, αλλά και τους ...μελλοντικούς (δηλαδή κάποιους από τους ως τώρα «καλούς», που κι οι ίδιοι δείχνουν, έτσι, δυνάμει επίορκοι), τους απειλούν όλους με βαριές ποινές και πρόστιμα (αθάνατε σοφέ αγωνιστή Θέμο Κορνάρο, πώς να σε ξεχάσουμε. «Αγύρτες και κλέφτες στην εξουσία»...).

Πάνω σ' αυτές τις βάσεις και με ξεκάθαρη την πρόθεση να προπαγανδίσει την αποκλειστική αιτία, την προσωπική-υποκειμενική ευθύνη των «επίορκων», και να αθωώσει το σύστημα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός απηύθυνε σύντομη σαν διάγγελμα δήλωση προς τον ελληνικό λαό. Με έκδηλη την ανησυχία για την πολιτική φθορά της παράταξής του διακήρυξε ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να εξαλείψει τα φαινόμενα της διαφθοράς στο δημόσιο. Ειδικά για το χώρο της Δικαιοσύνης είπε ότι «η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων δικαστών και η ηγεσία τους οφείλουν στο πλαίσιο της λειτουργίας της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης να αποβάλουν από το σώμα τους ελάχιστους επίορκους».

Λίγο αργότερα ο υπουργός της Δικαιοσύνης, Αν. Παπαληγούρας, ανακοίνωσε τα «δώδεκα» μέτρα για τον αυστηρό κολασμό των «επίορκων δικαστών». Από τον προσκείμενο αστικό Τύπο δόθηκε σ' αυτά πλατιά δημοσιότητα και προπαγανδίστηκαν περίπου σαν η πανάκεια που θα εμποδίσει την επανάληψη αυτών των φαινομένων.

Οι συνεχιζόμενες αποκαλύψεις φέρνουν στο φως κι άλλες περιπτώσεις «επίορκων» και «διεφθαρμένων» δικαστών. Οι αυστηρότατες πειθαρχικές διώξεις που ασκούνται και οι πρώτες ανακρίσεις τις επιβεβαιώνουν. Από το σύνολο και όλων των άλλων στοιχείων της δημοσιότητας προκύπτει ότι δεν πρόκειται για σύμπτωση πράξεων κάποιων παρασυρμένων δικαστών από προσωπικές περιστάσεις, αδυναμίες ή παγιδεύσεις.

Αντίθετα, πρόκειται για μια μακρόχρονη κατάσταση, με στοιχεία σταθεροποιημένων και ψύχραιμων κερδοφόρων συμπεριφορών, με διαπραγμάτευση και απαιτητικότητα εμπορικών απαιτήσεων. Από εξυπηρέτηση «Γιοσάκηδων», μέχρι ελέγχους συνθέσεων και αποφάσεων. Το ίδιο όπως και με περιπτώσεις συμμοριών και κυκλωμάτων ναρκωτικών και εκμετάλλευσης ανθρώπινης σάρκας.

Ακόμη ένα πλήθος άλλων περιστάσεων, διασυνδέσεων και κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών, όπως, για παράδειγμα:

Η ολοφάνερη σκοπιμότητα της επιμονής των «μεγάλων» κομμάτων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, να διατηρήσουν και στο αναθεωρημένο Σύνταγμα (2001), παρά τις έντονες αντιδράσεις του ΚΚΕ, των δικαστικών και άλλων οργανώσεων και παραγόντων, την εξουσία να διορίζει η κυβέρνηση τις ηγεσίες των ανώτατων δικαστηρίων. Η απεριόριστη πρόσληψη δικαστών, εν ενεργεία και συνταξιούχων, ως «ειδικών συμβούλων» υπουργών (!), η τοποθέτησή τους σ' ένα μεγάλο αριθμό υπηρεσιακών συμβουλίων, επιτροπών, αθλητικών οργανώσεων και άλλων παρόμοιων μορφωμάτων κλπ., πάντοτε με «ανοιχτή» επιλογή «πράσινων» ή «γαλάζιων» δικαστών, κατά τα κιτάπια που διατηρούν και την αδιάκοπη επικοινωνία πληροφόρησης των κομματικών τους επιτελείων, θέσεις αμειβόμενες αλλά και που προσπορίζουν χρησιμότατες γνωριμίες και διασυνδέσεις.

Και, τέλος, το γεγονός της προωθούμενης οικοδόμησης της «δημοκρατίας» της «νέας τάξης», με τις «αξίες» της απεριόριστης και επιδοτούμενης «επιχειρηματικότητας», της εμπορευματοποίησης ακόμη και των πιο πολύτιμων αγαθών κοινωνικής προστασίας του εξουθενωμένου από την εκμετάλλευση λαού, δηλαδή της Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας, του απεριόριστου ληστρικού και τυχοδιωκτικού πλουτισμού άλλων στελεχών και παραγόντων του συστήματος που καθιερωμένα συναλλάσσονται με οικονομικούς κύκλους ή εκβιάζουν για παράνομες αμοιβές («φακελάκια» γιατρών, πλουτισμός υπουργών κλπ.), όλη αυτή η άδικη και βίαιη κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα κατά κοινή εμπειρία ήταν επόμενο, μακροχρόνια, να φθείρει και την όποια αυστηρότητα και τις αντιστάσεις και της δικαστικής συνείδησης. Κανένας δε μένει μακροχρόνια ανεπηρέαστος από την εξαναγκαστική επίδραση των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών του περιβάλλοντος που ζει. Ετσι εξηγείται και το φαινομενικά αντιφατικό φαινόμενο, δικαστές που μπορεί και να ξεκίνησαν με τη θέληση έντιμης άσκησης του λειτουργήματος, να αποκτούν την ...«ικανότητα» να πραγματοποιούν αυτοί τα εγκλήματα, από τα οποία ανέλαβαν να προστατεύουν την κοινωνία, για να ωφεληθούν. Ακριβώς όπως και οι άλλοι εγκληματίες.

1) Σκόπιμο ήταν να αποτελεί στο νόμο κακούργημα η δωροδοκία των δικαστών και των συνενόχων τους, όπως τώρα αναφέρεται στο σχέδιο νομοθετικών μέτρων που ανακοίνωσε ο υπουργός. Αλλά, το είδος, το επίπεδο και η αλληλοσύνδεση των συμφερόντων που εξυπηρετούνται μέσα από αυτές τις μαφιόζικες παρακρατικές συναλλαγές επιβάλλει ανέκαθεν τη σιωπή και τη συγκάλυψή τους, αφού και οι τρίτοι που μπορούσαν να «μαρτυρήσουν» κινδύνευαν να συντριφτούν ανάμεσα στους «Γιοσάκηδες», τους «επίορκους» και άλλους ισχυρούς κύκλους που τους καλύπτουν απειλητικά.

Αφού, λοιπόν, αυτό το κοινωνικο-πολιτικό σύστημα δεν αλλάζει με θεμελιακή πραγματική ανάμειξη και έλεγχο των λαϊκών δυνάμεων στη διακυβέρνηση της χώρας, στην κατεύθυνση της ανατροπής των κυρίαρχων ιδιωτικών συμφερόντων, αλλά, αντίθετα, δρομολογείται η παγκυριαρχία τους με την πλήρη ιδιωτικοποίηση και αλλοτρίωση των λαϊκών συμφερόντων και με ενίσχυση του συγκεντρωτισμού της κυβερνητικής εξουσίας, πώς είναι δυνατόν να αλλάξει το ουσιαστικό αποτέλεσμα μόνο με μια νομοθετική ρύθμιση;

2) Στην υπουργική ανακοίνωση περιέχεται μια σειρά μέτρων που αναφέρονται στην καλύτερη οργάνωση και ένταση του ελέγχου διάφορων δικαστικών δραστηριοτήτων και των οικονομικών πόρων των δικαστών.

Για όλα αυτά υπάρχουν ανέκαθεν ρυθμιστικές και κυρωτικές διατάξεις. Η αυστηροποίηση των ελέγχων των ανακριτών και γενικότερα της υπηρεσιακής απόδοσης όλων των δικαστών κινδυνεύει να οδηγήσει στη δημιουργία κλίματος φοβίας για την ακόμη πιο πιστή εξυπηρέτηση της «δικαιοσύνης» των κυρίαρχων εκμεταλλευτικών συμφερόντων. Δηλαδή, παραπέρα σοβαρή επιβάρυνση των λαϊκών δικαιωμάτων, ελευθεριών και συμφερόντων.

Μέσα στο κλίμα της απόλυτα συγκεντρωτικής και αυταρχικής κυβερνητικής εξουσίας που οικοδομείται στα πλαίσια της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ, τα δικαστήρια, η δικαιοδοτική λειτουργία, γενικότερα, ορίζεται να διαδραματίσει βαριά αντιλαϊκό ρόλο. Να νομιμοποιήσει δικαστικά τις αντιλαϊκές διαδικασίες της επιβολής των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων. Η νομιμότητα θα καθορίζεται πια με το ήδη θεσπισμένο οικοδόμημα της ευρωτρομονομοθεσίας, με τους καταλόγους των τρομοκρατικών πράξεων και τρομοκρατών, που σε λίγο θα είναι οι εργατικοί και ευρύτεροι λαϊκοί αγώνες και οι αγωνιστές ενάντια στα δεινά της «επιχειρηματικότητας», της «ελεύθερης αγοράς» και του βάρβαρου καπιταλιστικού «ανταγωνισμού». Με κορυφαία την επικυριαρχία του «Ευρωσυντάγματος», που οι προπαγανδιστικές καμπάνιες για τη λαϊκή συγκατάθεση της ψήφισής του στη Βουλή θα ξεκινήσουν σύντομα και στη χώρα μας.

Αυτό το νόημα κι αυτό το σκοπό έχει και η «διαβεβαίωση» του πρωθυπουργικού κύρους ότι η Δικαιοσύνη είναι ικανή και «ελεύθερη» να επιτύχει την αυτοκάθαρση «με το κύρος και την πλειονότητα των οπλισμένων με ήθος και ακεραιότητα δικαστών».

Τούτη η πραγματικότητα δεν μπορεί να διορθωθεί αν δεν εξαλειφθούν οι παράγοντες που τη δημιουργούν. Που σημαίνει ότι οι λαϊκές δυνάμεις πρέπει να αγωνιστούν για την κατάργηση αυτών των παραγόντων, δηλαδή της επιχειρηματικής ιδιοκτησίας.

Ο αγώνας ενάντια σ' αυτά τα φαινόμενα πρέπει να συνδέεται μ' αυτή την προοπτική. Σ' αυτό τον αγώνα πρέπει να συμβάλουν όλοι οι κλάδοι των νομικών επαγγελμάτων και υπηρεσιών. Εχουν υποχρέωση να αγωνιστούν ενωμένοι ενάντια σ' αυτές τις εξελίξεις. Οπως και κάθε δημοκρατικός πολίτης. Αλλωστε, είναι υπόθεση που άπτεται των λαϊκών ελευθεριών τις οποίες αυτή η εξουσία συνεχώς περιστέλλει προκειμένου να ισχυροποιείται απέναντι στους λαϊκούς αγώνες και στην υπεράσπισή τους. Και που όσο ενισχύεται αυτή η εξουσία τόσο περισσότερες λαϊκές θυσίες και χρόνος μακρύς θα απαιτηθούν για την ανατροπή της.