Εγχώριο κεφάλαιο: Οι εκλογές, η συναίνεση και οι οικονομικές και πολιτικές απαιτήσεις των καπιταλιστών.

Υπουργοί Εργασίας G-20: Η «Διακήρυξη» που ενέκρινε η πρόσφατη συνάντησή τους στην Αγκυρα, είναι ενδεικτική των αντεργατικών πρακτικών διαχείρισης για την καπιταλιστική ανάκαμψη.

Ιράν: Και τα αυστριακά μονοπώλια επιχειρούν άνοιγμα σε αυτή τη χώρα - σημαντική ενεργειακή δύναμη, όπως κατέγραψε η πρόσφατη επίσκεψη του Αυστριακού Προέδρου, Χάιντς Φίσερ.

MotionTeam

Από κινητοποίηση της ΚΝΕ στα γραφεία του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδας

Σε άρθρο του στο ΑΠΕ, ο πρόεδρος του ΣΕΒ γράφει ανάμεσα σε άλλα: «Μετά από παρατεταμένη περίοδο αβεβαιότητας και κρίσεων, καθώς οι προβλέψεις για ανάκαμψη παραπέμπονται στο μέλλον, επιχειρήσεις και εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα, εφόσον το πολιτικό ρίσκο συνεχίζει να συνδέεται με τις τύχες της πραγματικής οικονομίας. Η κάλπη της 20ής Σεπτεμβρίου να σηματοδοτήσει την αρχή ενός νέου ενάρετου πολιτικού κύκλου, όπου θα επικρατήσουν οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν και θέλουν να υπηρετήσουν το επιχειρηματικό περιβάλλον.

Η Ελλάδα έχει μόνο μία επιλογή - στην οποία συμφωνούν οι δύο "μονομάχοι" της πρωτιάς στις εκλογές: να κοιτάξει μπροστά. Αυτό το "μπροστά" συνδέεται με έναν οδικό χάρτη και δεσμεύσεις που απαιτούν συλλογική δουλειά, υπερκομματική λογική, συναίνεση και ουσιαστικό κοινωνικό διάλογο.

Αυτός ο "ιστορικός συμβιβασμός" χρειάζεται να έχει και θεσμική και κοινωνική αναφορά. Το μνημόνιο μπορεί να μετατραπεί σε ελληνικό σχέδιο για την ανάπτυξη και να υλοποιηθεί μέσα από έναν νέο θεσμικό μηχανισμό, στο πνεύμα του οργανισμού "Αθήνα 2004", ως παράλληλη κυβερνητική δομή που θα "τρέχει" καθημερινά τις μεταρρυθμίσεις, θα επιλύει αλληλεπικαλύψεις, θα παρέχει τεχνική βοήθεια και θα αξιοποιεί τη γνώση, την εμπειρία και τη δικτύωση των κοινωνικών εταίρων, όπως ο ΣΕΒ. Από την άλλη, η δημιουργία θέσεων εργασίας, η βελτίωση της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, οι νέες επενδύσεις, το απλό και φιλικό επιχειρηματικό περιβάλλον μπορούν να διατυπώσουν ένα διαφορετικό αφήγημα, κινητοποιώντας ευρύτερες συμμαχίες και προσθέτοντας δράσεις που μπορούν να έχουν θετικό αναπτυξιακό αποτύπωμα ως αντίβαρο στις υφεσιακές επιπτώσεις του προγράμματος. Ολα αυτά θα χρειαστούν τη συνδρομή εγχώριων και διεθνών οργανισμών».

Από πρόσφατη γενική συνέλευση του ΣΕΒ. Πρώτος από δεξιά ο πρόεδρός του Θ. Φέσσας

• Σύσταση ενός αυτοτελούς, δημόσιου χαρακτήρα, ευέλικτου φορέα ειδικού σκοπού («Reform Agency») υπό τον πρωθυπουργό και εντός του ισχύοντος θεσμικού περιβάλλοντος (αν και εκτός του «σκληρού πυρήνα» της εκτελεστικής εξουσίας) για το συντονισμό της υλοποίησης του νέου μνημονίου. Οπως αναφέρουν, το Reform Agency θα αναλάβει να εξειδικεύσει, να οργανώσει και να συντονίσει την υλοποίηση της νέας τριετούς συμφωνίας καθώς και κρίσιμων μεταρρυθμίσεων, διαμοιράζοντας τη συλλογική ευθύνη, ενεργοποιώντας και συντονίζοντας τους αναγκαίους πόρους, και διασφαλίζοντας τη συνεργασία με τους θεσμούς και τους εξωτερικούς αξιολογητές της υλοποίησής της.
• Δημιουργία διακριτού υπουργείου Βιομηχανίας που θα έχει αρμοδιότητες όπως ενέργεια, χωροταξία, περιβάλλον, επενδύσεις, καινοτομία, εξωστρέφεια κ.λπ.
• Σύσταση ενός ανεξάρτητου Παρατηρητηρίου των Μεταρρυθμίσεων, με την άμεση συμμετοχή των βιομηχάνων και των άλλων φορέων του εγχώριου κεφαλαίου.

Ο ΣΕΒ κάνει ανοιχτή πολιτική παρέμβαση, προβάλλοντας συγκεκριμένες απαιτήσεις ως συλλογικός εκφραστής και διεκδικητής των Βιομηχάνων, αλλά και γενικότερα των καπιταλιστών, για την ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων ιδιαίτερα στη Βιομηχανία, για ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας. Στη συγκεκριμένη φάση εξέλιξης της οικονομίας, δηλαδή στο ξανακύλισμα σε οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την προεκλογική περίοδο, ο ΣΕΒ κάνει στρατηγική παρέμβαση. Οχι μόνο για το ποια κυβέρνηση χρειάζεται η καπιταλιστική Ελλάδα για να ανακάμψει η οικονομία της, αλλά και πώς μπορεί αποτελεσματικά να εφαρμοστεί πολιτική ανάκαμψης, έχοντας βεβαίως ως ένα το κρατούμενο, το πακέτο - «δανειακή σύμβαση - τρίτο μνημόνιο».

Ταυτόχρονα, επιδιώκει να τραβήξει και τους εργαζόμενους στη δική του στρατηγική, ταυτίζοντας τις ανάγκες καπιταλιστικής ανάκαμψης με τις εργατικές, λαϊκές ανάγκες, όταν το τσάκισμά τους, αποτελεί προϋπόθεση για καπιταλιστική ανάκαμψη. Φέρνει στην ίδια μοίρα εργαζόμενους και επιχειρηματίες μέσα στην κρίση, όταν τους βάζει όλους στο μάτι του κυκλώνα όπως λέει, ενώ οι άνθρωποι του μόχθου χρεοκοπούν για να ενισχυθούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Αυτή τη στρατηγική υπηρετεί το μνημόνιο.

Εχει όμως σημασία πρώτα απ' όλα να σταθούμε στην απαίτηση του ΣΕΒ για την κυβέρνηση που πρέπει να εκλεγεί. Εκτιμά ότι: «Οι δύο μονομάχοι» όπως τους λέει, ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ αποτελούν τις δύο βασικές πολιτικές δυνάμεις της επιχειρηματικότητας, τις οποίες εμπιστεύεται. Αυτό απηχεί και την πολιτική πραγματικότητα με βάση τη στρατηγική των ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ. Ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει προσφέρει τις πιο σημαντικές υπηρεσίες στην αστική τάξη, αφού κατάφερε, όχι μόνο να επεξεργαστεί και να ψηφιστεί με ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία το τρίτο μνημόνιο, αλλά να συμβάλει στις μειωμένες απαιτήσεις των λαϊκών οικογενειών σήμερα, προσανατολίζοντάς τους σε μια καλύτερη διαχείριση της φτώχειας με το πρόγραμμά του (τα ψίχουλα της κάρτας τροφίμων, ληγμένων κιόλας, του κοινωνικού τιμολογίου ρεύματος το οποίο δόθηκε σε ελάχιστα νοικοκυριά με τα προαπαιτούμενα που έθετε). Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ ενίσχυσε την αντίληψη της ανάθεσης από το λαό σε αστική κυβέρνηση και κόμμα ή κόμματα της λύσης λαϊκών προβλημάτων, συμβάλλοντας έτσι και στην υπονόμευση του λαϊκού κινήματος. Αφού θα τα έλυνε η κυβέρνηση γιατί να γίνονται κινητοποιήσεις; Αν προσθέσουμε και την απογοήτευση που έσπειρε ως κυβέρνηση, έχει όλα τα προσόντα να είναι το χρήσιμο εργαλείο του ΣΕΒ.

Τι άλλο θέλει ο ΣΕΒ; Θέλει ενωμένους στη διακυβέρνηση τους ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, τους θέλει συνεταίρους στην υπηρεσία των συμφερόντων του ως κυβέρνηση, επειδή αυτό αποτρέπει τη διαπάλη των δύο ισχυρών αστικών κομμάτων. Γιατί έτσι δημιουργείται ένας ακόμη παράγοντας που δυναμώνει αποφασιστικά τον εγκλωβισμό και τη χειραγώγηση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων στην αστική πολιτική εξόδου από την κρίση, διευκολύνει την εφαρμογή του τωρινού κοινού προγράμματος που είναι το μνημόνιο, αλλά και επεξεργασία στόχων της παραγωγικής ανασυγκρότησης σε όφελος του κεφαλαίου και αντιμετώπισης των υφεσιακών επιπτώσεων του προγράμματος. Αυτό που προπαγανδίζουν με δυνατή φωνή κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η ΛΑΕ.

Πώς το λέει ο ΣΕΒ; Χρειάζονται «δεσμεύσεις που απαιτούν συλλογική δουλειά, υπερκομματική λογική, συναίνεση και ουσιαστικό κοινωνικό διάλογο (...) ευρύτερες συμμαχίες και δράσεις αντίβαρο στις υφεσιακές επιπτώσεις του προγράμματος».

Συναίνεση, λοιπόν, πάνω στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Απαιτεί ακόμη κοινωνικό διάλογο, δηλαδή δημιουργία συνθηκών ταξικής συνεργασίας και αποτροπής εργατικών διεκδικήσεων, υποταγής των εργαζομένων στην πολιτική τους. Αναζητά δημιουργία συνθηκών για ευρύτερες συμμαχίες, δηλαδή τράβηγμα στην υπηρεσία των δικών του συμφερόντων και τμημάτων των μεσαίων στρωμάτων και της εργατικής τάξης. Επομένως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ συμβάλλει τα μέγιστα σε όλ' αυτά. Ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει δώσει εξετάσεις στην ικανότητα διατήρησης της «κοινωνικής συνοχής».

Εχει σημασία όμως και μια ουσιαστική παρέμβαση του ΣΕΒ στη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος και του κράτους. Είναι η απαίτηση για θεσμοθέτηση υπουργείου Βιομηχανίας, αλλά και δύο θεσμών. Ενα μηχανισμό εξωκυβερνητικό, αλλά υπό τον πρωθυπουργό που θα επιβάλλει μέτρα ενίσχυσης των επιχειρηματικών ομίλων, θα επεξεργάζεται πολιτικές καπιταλιστικής ανάκαμψης, μαζί βεβαίως με το κουαρτέτο και τους θεσμούς που το αποτελούν. Αλλά και η θεσμοθέτηση του «Παρατηρητηρίου των Μεταρρυθμίσεων», με την άμεση συμμετοχή του ΣΕΒ και των άλλων επιχειρηματικών φορέων, δηλαδή ενός κρατικού φορέα ελέγχου και διόρθωσης της αστικής πολιτικής για την ενίσχυση του κεφαλαίου. Ενας ακόμη μοχλός απαρέγκλιτης εφαρμογής και διαιώνισης της σημερινής αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής. Ακόμη πιο άμεση συμμετοχή στη διακυβέρνηση, στην άμεση καπιταλιστική διαχείριση θέλουν, για να παρεμβαίνουν άμεσα στην επιβολή της πιο βάρβαρης εκμετάλλευσης.

Στην ίδια ρότα με τον ΣΕΒ, μιλώντας στο «Εθνος της Κυριακής» 6/9/2015 για την έξοδο από την οικονομική κρίση και την καπιταλιστική ανάπτυξη, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ) κάνει πιο συγκεκριμένες τις απαιτήσεις τους. Είπε ανάμεσα σε άλλα:

«Ο παραγωγικός ιστός της Βόρειας Ελλάδας βρίσκεται ένα βήμα πριν από την κατάρρευση. Δυστυχώς, η κατάσταση είναι το αποτέλεσμα του φαύλου κύκλου κρίσης και αποβιομηχάνισης. Αν δεν αλλάξει ταχύτατα το παραγωγικό μοντέλο της χώρας μας, με πραγματική στροφή στην παραγωγή με κάθε τρόπο "διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων", τότε είμαστε βέβαιοι ότι δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος από την κρίση.

Η ύπαρξη ενός ισχυρού δευτερογενούς τομέα αποτελεί προϋπόθεση ισόρροπης ανάπτυξης, κοινωνικής συνοχής και εξόδου από την οικονομική κρίση. Χρειαζόμαστε μια εθνική βιομηχανική πολιτική».

Επίσης, σε συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ ο πρόεδρος του ΣΒΒΕ εξειδίκευσε τις δικές τους απαιτήσεις ως εξής:

• Θεσμοθέτηση και ψήφιση σε 12 μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων της νέας κυβέρνησης της άρσης όλων των εμποδίων πρόσβασης στην επιχειρηματικότητα που καταγράφηκαν από τον ΣΕΒ, τον ΣΒΒΕ και τους άλλους Συνδέσμους Βιομηχανιών της χώρας από το 2010.
• Διπλασιασμός του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας μέχρι το πέρας του 3ου μνημονίου, με τη σωστή αξιοποίηση του πακέτου Γιούνκερ των 35 δισ. ευρώ και θεσμοθέτηση «γενναιόδωρου και άκρως ελκυστικού πακέτου αναπτυξιακών κινήτρων για την υλοποίηση επενδύσεων στην ελληνική περιφέρεια».
• Μείωση του κράτους σε ποσοστό 30% την επόμενη διετία.

Ποια πράγματα ξεχωρίζουν εδώ; Η απαίτηση για κυβερνητικό σχέδιο «εθνικής βιομηχανικής πολιτικής», δηλαδή ανάπτυξης της βιομηχανίας, με την απαίτηση για νέα κίνητρα επενδύσεων (χρηματοδοτήσεις, φοροαπαλλαγές κ.λπ.), και η συμβολή κυβέρνησης - κράτους στην κατά 100% μεγέθυνση του κεφαλαίου στη βιομηχανία, γοργή δημιουργία χωρίς εμπόδια επενδύσεων ή νέων επιχειρήσεων (κατάργηση ελέγχων για το αν πληρούν στοιχειωδώς τις απαιτούμενες προϋποθέσεις, εμποδίων χωροθέτησης κ.λπ.).

Ξεχωρίζει επίσης ο προσανατολισμός αυτής της ανάπτυξης, άρα και του σχεδίου να είναι εξαγωγικός, «πραγματική στροφή στην παραγωγή με κάθε τρόπο "διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων"», ζητά ο πρόεδρος του ΣΒΒΕ, και «κοινωνική συνοχή», δηλαδή δημιουργία συνθηκών υποταγής της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων στην αστική πολιτική, δημιουργία προϋποθέσεων ώστε να σταματήσουν οι εργατικές, λαϊκές διεκδικήσεις, η ταξική πάλη.

Απ' αυτά γίνεται φανερό ότι οι βιομήχανοι, έχοντας ήδη από τα μνημόνια εξασφαλίσει πάμφθηνη εργατική δύναμη, απαιτούν κυβερνητικό σχέδιο για βιομηχανική ανάπτυξη που θα έχει εξαγωγικό προσανατολισμό και όχι βεβαίως για κάλυψη των εργατικών, των λαϊκών αναγκών. Σκέφτονται και απαιτούν πολιτική ανάκαμψης από την κρίση, δηλαδή σχέδιο διευρυμένης αναπαραγωγής της κερδοφορίας τους που δεν την επιτυγχάνουν μόνο ή κυρίως με την εσωτερική αγορά. Και αυτό γιατί η μείωση μισθών - συντάξεων, η μείωση του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος γενικότερα (σ' αυτό συμβάλλει και η φοροληστεία, οι περικοπές από τον κρατικό προϋπολογισμό κονδυλίων για κάλυψη έστω και ελάχιστων λαϊκών αναγκών, ιδιωτικοποιήσεις, αυτά εννοούν με τη «μείωση του κράτους»), με την εφαρμογή των νόμων των μνημονίων, έχει κάνει ασύμφορη την εσωτερική αγορά. Αλλωστε, αυτή η πολιτική τους ενισχύει, αυξάνοντας το ποσοστό κέρδους τους. Η παραπέρα ανάπτυξη της κερδοφορίας απαιτεί τα σχέδια και την πολιτική που ζητούν οι βιομήχανοι. «Πατώντας» τόσο στη βαθιά καπιταλιστική διεθνοποίηση όσο και στη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ.

Μάλιστα, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος (ΣΕΒΕ) προβάλλει συγκεκριμένο σχέδιο στην ίδια εφημερίδα που επιβεβαιώνει τις πιο πάνω εκτιμήσεις μας. Να τι λέει:

«Η παραγωγή βιομηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων γίνεται στην Απω Ανατολή και η κατανάλωσή τους σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Πύλη εισόδου αυτών των παραγόμενων προϊόντων, στην πορεία τους προς την Ευρώπη, μπορεί και πρέπει να είναι η Ελλάδα, ιδιαίτερα τα προϊόντα με χαμηλή αξία ως προς τον όγκο τους, τα οποία επιβαρύνονται με σημαντικά έξοδα logistics. Και εδώ είναι η ευκαιρία της περιοχής μας. Να προμηθεύεται πρώτες ύλες και ημικατεργασμένα προϊόντα, τα οποία για να παραχθούν χρειάζονται μεγάλα εργοστάσια που παρέχουν οικονομίες κλίμακος, να τα τελειοποιεί (συναρμολόγηση, ενεργητική τελειοποίηση) και να τα διαθέτει στην ενδοχώρα της Βαλκανικής, στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη.

Ο ΣΕΒΕ τοποθετείται θετικά στη δρομολογημένη παραχώρηση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης. Πεποίθησή μας είναι ότι ένας μεγάλος πάροχος λιμενικών εργασιών θα μπορέσει να προσελκύσει στο λιμάνι μεγάλα φορτία, τα οποία θα έχουν σαν αποτέλεσμα όχι μόνο τη διακίνηση φορτίων μέσα από την Ελλάδα, αλλά και την ενίσχυση της μεταποίησης και της παροχής υψηλής προστιθέμενης αξίας υπηρεσιών.

Απαραίτητος όμως είναι και ο εκσυγχρονισμός του σιδηροδρομικού δικτύου, που θα πρέπει να υλοποιηθεί κατά προτεραιότητα στο επόμενο χρηματοδοτικό πλαίσιο. Ο εκσυγχρονισμός προϋποθέτει όχι μόνο την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, που έχει δρομολογηθεί, αλλά και την απελευθέρωση τις σιδηροδρομικής μεταφοράς ώστε να προσελκυσθούν πάροχοι το ταχύτερο δυνατό, όπως άλλωστε συμβαίνει στις προηγμένες χώρες».

Οι προτάσεις αυτές απαιτούν ανάλογες διακρατικές συμφωνίες, υπόσχονται μεγάλα κέρδη, ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα, αυτή είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη. Το μόνο που προσφέρουν στους εργαζόμενους είναι κάποιες θέσεις εργασίας με φτηνά μεροκάματα και τίποτα περισσότερο.

Βεβαίως, ο ΣΒΒΕ δεν παρέλειψε όπως και ο ΣΕΒ να προβάλει επίσης αλλαγές στο αστικό πολιτικό σύστημα σε όφελός τους όπως:

• Σαφής διαχωρισμός μεταξύ εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, π.χ. θεσμοθέτηση ασυμβίβαστου μεταξύ βουλευτικής και υπουργικής ιδιότητας.
• Αλλαγή του Συντάγματος της χώρας, στο οποίο θα περιλαμβάνονται συγκεκριμένοι στόχοι δημοσιονομικής πολιτικής (π.χ. οι στόχοι του Μάαστριχτ), ενώ πιθανώς θα πρέπει να αρχίσει να τίθεται στο δημόσιο διάλογο η αλλαγή του πολιτεύματος σε Προεδρικό γιατί είναι δυνατόν αφενός να επιτευχθεί η συναίνεση του πολιτικού προσωπικού και αφετέρου η κυβέρνηση δεν θα άγεται και θα φέρεται από εκλογικές και ψηφοθηρικές λογικές για να λάβει τις σωστές μεταρρυθμιστικές αποφάσεις».

Είναι μέτρα που διευκολύνουν την επιβολή της αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής, αφού οι κυβερνήσεις με τέτοιες αλλαγές δε θα σκέφτονται το πολιτικό κόστος. Θα είναι θεσμοθετημένη και συνταγματικά.

Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν λοιπόν κανένα λόγο να ψηφίσουν τα κόμματα των αφεντικών, ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα άλλα κόμματά τους, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ που ψήφισαν το μνημόνιο. Να μην πέσουν στην παγίδα της ΛΑΕ, που επιμένει ότι μπορεί στον καπιταλισμό να εφαρμοστεί φιλολαϊκή πολιτική, επιμένοντας στην ανάπτυξη αυτής, της καπιταλιστικής οικονομίας, άλλωστε υπάρχει και η πείρα διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε, βεβαίως, στο ναζιστικό ερπετό Χρυσή Αυγή, που καλεί το λαό να συμβάλει σε δήθεν εθνική ανάπτυξη, ενισχύοντας τους Ελληνες τάχα επιχειρηματίες, αλλά προτείνει και άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, (Ρωσία κ.λπ.).

Τώρα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι όλοι οι παραπάνω, ΣΕΒ, ΣΒΒΕ, ΣΕΒΕ, αστικά κόμματα, αστική εξουσία, ΕΕ, ιμπεριαλιστές σύμμαχοι, αποτελούν τον πραγματικό τους αντίπαλο και χρειάζονται το δικό τους αντίπαλο δέος σ' αυτό. Ισχυρό εργατικό - λαϊκό κίνημα, ισχυρή λαϊκή συμμαχία σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, για ισχυρούς ταξικούς, πολιτικούς αγώνες στο δρόμο της ανατροπή τους για την εργατική - λαϊκή εξουσία και την οικονομία χωρίς καπιταλιστές, για να υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες. Για όλα αυτά χρειάζονται πανίσχυρο ΚΚΕ και μπορούν να συμβάλουν σ' αυτό, ψηφίζοντας μόνο ΚΚΕ.

Ενδεικτικά των συστάσεων των G20 είναι και τα «Παραρτήματα» που συνοδεύουν ανάλογες Διακηρύξεις μετά από συναντήσεις υπουργών ή ηγετών, όπου αναλύονται περισσότερο οι κατευθυντήριες ανά τομέα γραμμές.

Ετσι, στο «Παράρτημα I» δίνονται κατευθύνσεις για τις «Πολιτικές προτεραιότητες για το μερίδιο του εισοδήματος εργασίας και τις ανισότητες». Εκεί εξηγείται ότι όταν οι G20 λένε ότι πρέπει να αντιμετωπιστούν ανισότητες στην αγορά εργασίας συστήνουν «να δυναμώσουν οι οργανισμοί της αγοράς εργασίας», που αφορούν τον «κοινωνικό διάλογο», τη «συλλογική διαπραγμάτευση». Να μειωθούν «οι μισθολογικές ανισότητες με εργαλεία όπως οι κατώτατοι μισθοί, η προώθηση και κάλυψη των συλλογικών συμβάσεων, η διασφάλιση δίκαιων μισθολογικών κλιμακίων», όπως και το ότι «η εργασία θα αμείβεται».

Ολα τα παραπάνω βέβαια παραπέμπουν στην εξίσωση των αμοιβών και δικαιωμάτων προς τα κάτω, αφού και στη συνέχεια επισημαίνεται η ανάγκη «αντιμετώπισης του κατακερματισμού της αγοράς εργασίας», δηλαδή των διαφορετικών καθεστώτων και δικαιωμάτων που χαρακτηρίζουν ορισμένους κλάδους, όπου έχουν απομείνει ακόμη όρθια κατακτήσεις και δικαιώματα.

Η σύσταση «δίκαιοι μισθοί» σημαίνει μισθοί χαμηλοί για όλους, «δίκαιοι» από τη σκοπιά της υποστήριξης των επιχειρηματικών αναγκών. Η «κάλυψη των συλλογικών συμβάσεων» σημαίνει διαμόρφωση συμβάσεων με τρόπο που θα μετατρέπει τις συμβάσεις σε εργαλεία κατοχύρωσης της θέσης του εργοδότη και όχι του εργάτη. Π.χ. η εξάπλωση των επιχειρησιακών συμβάσεων σε βάρος των κλαδικών μπορεί να μειώσει δραστικά το μέσο μισθό. Η ισοπέδωση του κατώτατου μισθού μπορεί να συμπαρασύρει τις αμοιβές σε όλους τους χώρους και όλες τις σχέσεις εργασίας, με το κεφάλαιο μάλιστα να προβάλλει και ως κατάκτηση το ότι «η εργασία αμείβεται», εκβιάζοντας δηλαδή ανοιχτά τους εργάτες να «διαλέξουν» μεταξύ της πείνας λόγω ανεργίας και μισθών - ψίχουλων. Γι' αυτό άλλωστε διευκρινίζεται ότι πρέπει να προωθείται η «δημιουργία θέσεων εργασίας» αλλά μέσα από την «καθιέρωση περιβάλλοντος ευνοϊκού για την ανάπτυξη των επιχειρήσεων», δηλαδή μέσα από θέσεις δουλειάς με όρους σκλαβιάς.

Ενδεικτικό είναι και το «Παράρτημα VI», που αφορά σε κατευθυντήριες αρχές για την «Ενεργό γήρανση». Ανάμεσα σε άλλα, εκτιμάται ως βασική αρχή που πρέπει να τηρηθεί «η βελτίωση του εργασιακού περιβάλλοντος και η ενίσχυση της παραγωγικότητας των μεγαλύτερων εργαζομένων από την άποψη της καλύτερης πρόσβασής τους σε ευκαιρίες απασχόλησης για τους ηλικιωμένους και την παρεμπόδιση της πρώιμης απώλειας δεξιοτήτων». Ουσιαστικά, απαιτείται η παράταση του εργάσιμου βίου για όσο απαιτεί η κερδοφορία των μονοπωλίων.

Φυσικά, δεν παραλείπεται να επισημανθεί και η ανάγκη προώθησης της «αλληλεγγύης μεταξύ των διαφορετικών γενιών μέσα από βιώσιμα συνταξιοδοτικά συστήματα». Εδώ είναι που γίνεται επίκληση στην εργατική «αλληλεγγύη», για να δεχτούν οι εργάτες την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και τη λεηλασία των Ταμείων, στο όνομα του να γίνει βιώσιμη η δημόσια Ασφάλιση, με απαλλαγή από εισφορές της εργοδοσίας και του κράτους της.

KΕΙΜΕΝΑ: Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ

Από την πρόσφατη συνάντηση των υπουργών Εργασίας των G-20 στην Αγκυρα της Τουρκίας

Η αλήθεια, όμως, είναι ακριβώς αντίθετη: οι «βέλτιστες πρακτικές» των καπιταλιστών και των συμμάχων τους δεν είναι παρά οδηγοί συντριβής των όποιων εργατικών - λαϊκών κατακτήσεων έχουν απομείνει όρθιες, καλύτερα οργανωμένης προσαρμογής του εργασιακού περιβάλλοντος στις σύγχρονες ανάγκες των μονοπωλίων, διαμόρφωσης πιο καλομελετημένων εργαλείων ενσωμάτωσης του κινήματος.

Ενα πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων «βέλτιστων πρακτικών» είναι αυτές που συστήνουν οι 20 ισχυρότερες καπιταλιστικές οικονομίες του κόσμου, γνωστές και ως «Ομάδα των 20» (G-20). Στις 3 και 4 Σεπτέμβρη, συναντήθηκαν στην Αγκυρα της Τουρκίας (η οποία εκτελεί χρέη προέδρου των G-20) οι υπουργοί Εργασίας των G-20, που ενέκριναν «Διακήρυξη» η οποία θα υποβληθεί και στη Σύνοδο Κορυφής, τον επόμενο Νοέμβρη.

Η «Διακήρυξη» έχει τον τίτλο: «Δημιουργώντας ποιοτικές εργασίες για όλους, επενδύοντας στις δεξιότητες και μειώνοντας τις ανισότητες για να προωθήσουμε ανάπτυξη ρωμαλέα και χωρίς αποκλεισμούς» και από την αρχή ως το τέλος της καταγράφει την αγωνία των μονοπωλίων να εντάξουν περισσότερη ζωντανή εργασία, περισσότερους ανθρώπους των οποίων την εργατική δύναμη θα εκμεταλλεύονται αυξάνοντας το βαθμό εκμετάλλευσής τους, για να τσεπώνουν ολοένα και μεγαλύτερα κέρδη από την υπεραξία στην παραγωγή, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα στη διαδικασία της συγκέντρωσης και της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου.

Στο κείμενο σημειώνεται ότι «η παγκόσμια ανάπτυξη ήταν μέτρια και ανώμαλη από την τελευταία μας συνάντηση πέρυσι. Η παγκόσμια ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται, ενώ η συμμετοχή της εργατικής δύναμης (στην αγορά εργασίας) και η ανάπτυξη της παραγωγικότητας παραμένουν σχετικά χαμηλές. Οι προσπάθειές μας για δημιουργία περισσότερων και καλύτερων θέσεων εργασίας για όλους, συμπεριλαμβανομένων των πιο ευάλωτων (τμημάτων) των κοινωνιών μας, είναι ουσιαστικές για να πετύχουμε ισχυρή, βιώσιμη και ισορροπημένη ανάπτυξη, με επίκεντρο ειδικά στην ένταξη και τα βελτιωμένα επίπεδα διαβίωσης».

Οι υπουργοί Εργασίας λένε ανοικτά πως είναι ζωτικό ζήτημα για τα μονοπώλια το να βρεθούν τρόποι απορρόφησης των εκατομμυρίων εργατικών χεριών που μένουν εκτός αγοράς εργασίας. Λένε, δηλαδή, ότι πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε η τιμή της εργατικής δύναμης να «προσαρμοστεί» ακόμα καλύτερα στις σύγχρονες και εκάστοτε ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου (μείωσή της γιατί αυξάνει το ποσοστό κέρδους τους), ώστε να γίνει δυνατή η απορρόφηση εργαζομένων προς όφελος φυσικά των μεγαλοεργοδοτών, με την απαραίτητη «αναμόρφωση» των συνθηκών και δικαιωμάτων εργασίας (τσάκισμά τους ώστε να είναι έρμαια στις διαθέσεις τους), με στόχο τη «βιώσιμη» και «ισορροπημένη ανάπτυξη» των μονοπωλίων. Αλλά και με ζητούμενο την αντιμετώπιση φαινομένων όπως η ακραία εξαθλίωση (δηλαδή, μόνο να διαχειριστούν την ακραία φτώχεια θέλουν και να διαφυλάξουν την «κοινωνική συνοχή») που απειλεί τις στρατιές των ανέργων και γεννά κινδύνους όξυνσης της διεκδικητικής πάλης, αφού οξύνονται οι ταξικές ανισότητες.

Βεβαίως, οι αναζητήσεις των καπιταλιστών γίνονται στο έδαφος των αξεπέραστων αντιφάσεων του καπιταλισμού, γι' αυτό και ζορίζονται. Θέλουν περισσότερη ζωντανή εργασία, αλλά ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός τούς ωθεί στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Που σημαίνει παραγωγή περισσότερων εμπορευμάτων στη μονάδα του χρόνου. Αυτό τους ωθεί σε επενδύσεις των ανάλογων μέσων παραγωγής, που μπορούν να παράγουν πολλαπλάσια με τους ίδιους εργαζόμενους ή και λιγότερους. Ετσι, όμως, αυξάνεται η ανεργία. Θα ήθελαν ακόμη να αυξάνουν και τη χρήση ζωντανής εργασίας και την παραγωγικότητά της, αλλά αυτό φέρνει γρηγορότερα πτώση του ποσοστού κέρδους, μείωση της ανταγωνιστικότητας και οικονομική κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης. Θέλουν ολοένα και πιο μικρούς μισθούς ή αύξηση των θέσεων εργασίας με μειωμένα ωράρια, άρα και μειωμένους μισθούς σαν αυτούς των 200 ευρώ στην Ελλάδα, αλλά μειώνονται ταυτόχρονα η ζήτηση εμπορευμάτων και υπηρεσιών, άρα μειώνονται τζίροι και κέρδη. Δεν μπορούν να ξεφύγουν απ' αυτές τις αντιφάσεις, από την κρίση και θα βασανίζουν συνεχώς τους εργαζόμενους. Ας δούμε ορισμένα από τα αντεργατικά μέτρα τους.

Για να διασφαλιστεί η «ισχυρή ανάπτυξη», πρέπει να δημιουργηθούν «καλύτερες» και «περισσότερες θέσεις εργασίας για όλους», με εργαλεία όπως αυτά που καταγράφει η «Διακήρυξη», συμπεριλαμβανομένων:

• «Της βελτίωσης των μηχανισμών διαμόρφωσης μισθών», προσαρμογής δηλαδή των εργατικών αμοιβών στις «αντοχές» της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας. Τέτοιοι μηχανισμοί είναι για παράδειγμα αυτός που ήδη έχει νομοθετηθεί και στη χώρα μας, ώστε ο κατώτερος μισθός να διαμορφώνεται ανάλογα με την πορεία ανάπτυξης της οικονομίας, χωρίς καμιά διασφάλιση και παραγνωρίζοντας εντελώς τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, αντικαθιστώντας την αγωνιστική και συλλογική διεκδίκηση των εργατών με μια εξατομικευμένη ή κατά περίπτωση περιστασιακή «συμφωνία».
• «Των ινστιτούτων για τον κοινωνικό διάλογο», εργαλείων δηλαδή που επιδιώκουν να καθηλώσουν τους εργάτες και τις οργανώσεις τους σε τραπέζια όπου θα παζαρεύουν με τα αφεντικά τους τι θα χάσουν και πόσο γρήγορα, να εντρυφούν στο πώς θα δέχονται τις μονοπωλιακές απαιτήσεις, εκλαμβάνοντάς τες μάλιστα ως θέσφατες και νομοτελειακές.
• Ως τέτοιο εργαλείο εντοπίζεται και η «διεθνής εργατική κινητικότητα», που υποστηρίζεται ότι «μπορεί επίσης να συμβάλει στην αντιμετώπιση των σημερινών και μελλοντικών ανισορροπιών (στην κατανομή) εργατικής δύναμης και αναγκών σε δεξιότητες». Ζητούμενο, δηλαδή, είναι η ακόμα καλύτερη διασφάλιση της ελεύθερης κίνησης εργαζομένων, ώστε οι επιχειρήσεις να μπορούν ανά πάσα στιγμή να διαθέτουν όσα και όποιας ειδικότητας εργατικά χέρια χρειάζονται, να εξασφαλίζουν εργάτες - «λάστιχο» που θα ξενιτεύονται σε άλλη πόλη ή και χώρα διαρκώς ως ανακυκλούμενη εργατική δύναμη, θα εναλλάσσονται διαρκώς σε κακοπληρωμένες και χωρίς δικαιώματα θέσεις εργασίας, με πρόσθετες δυσκολίες έτσι και στην κατοχύρωση δικαιωμάτων και στη σύνδεσή τους με τον κλάδο και τα σωματεία.
• Επιπλέον, οι G-20 δεν παραλείπουν να σταθούν στην ανάγκη «ενίσχυσης της σύνδεσης εκπαίδευσης και εργασίας», δεδομένου του ότι και η ραγδαία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων απαιτεί όλο και περισσότερα ειδικευμένα χέρια. Η σύνδεση αυτή, όμως, αφορά μόνο την «ανάπτυξη δεξιοτήτων», προγράμματα «ποιοτικής μαθητείας», «την καθοδήγηση καριέρας», τις συμβουλευτικές και «δια βίου μαθησιακές ευκαιρίες», δηλαδή την παροχή ξερών πληροφοριών με ημερομηνία λήξης, τον εξοπλισμό των αυριανών εργαζομένων όχι με ολοκληρωμένη μόρφωση και κριτική σκέψη αλλά με εκείνα τα εφόδια που θα τους ετοιμάζουν να χρησιμεύσουν ως φτηνά ανταλλακτικά στις σημερινές μηχανές των εκμεταλλευτών τους. Καθόλου τυχαία, επισημαίνεται η ανάγκη βελτίωσης της «απασχολησιμότητας» (αφού η «εργασία» ακόμα και ως όρος εξαφανίζεται πλέον), της διασφάλισης δηλαδή εργατικού δυναμικού σε διαρκή ετοιμότητα να καταρτίζεται και επανακαταρτίζεται, να απολύεται και να επαναπροσλαμβάνεται, να απασχολείται «ευέλικτα» και να συμβιβάζεται με τις συνθήκες δουλειάς που προσφέρει ο εκάστοτε εργοδότης.

Μεταξύ άλλων, οι G-20 εντοπίζουν και την ανάγκη να καταπολεμηθεί η «αδήλωτη εργασία» όπως και η φοροδιαφυγή, καθώς τέτοια φαινόμενα ευνοούν το λεγόμενο «αθέμιτο ανταγωνισμό», ευνοούν δηλαδή ανταγωνιστές κολοσσών που έχουν και «καλό όνομα» και όλες τις προδιαγραφές να συγκεντρώσουν στα χέρια τους μεγαλύτερο μερίδιο του πλούτου. Οι ίδιοι, βέβαια, που διαμαρτύρονται γι' αυτά, ζητούν «αναπτυξιακά» και φορολογικά «κίνητρα», απαιτούν μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας, ξέρουν ότι ο νόμος του αστικού κράτους είναι με το μέρος τους και θέλουν αυτό που είναι φυσικό να συμβεί: η αστική νομοθεσία να ευθυγραμμίζεται με τις σύγχρονες ανάγκες των καπιταλιστών που κάνουν κουμάντο στην οικονομία και έχουν στα χέρια τους την εξουσία.

Ειδικότερα, η επίσκεψη του Αυστριακού Προέδρου στην Τεχεράνη, που ξεκίνησε τη Δευτέρα και ολοκληρώθηκε την Τετάρτη, επισφραγίστηκε από την υπογραφή 15 σημαντικών μνημονίων κατανόησης και συνεργασίας (ανάμεσά τους και εκείνο που υπέγραψαν εκπρόσωποι του αυστριακού Πανεπιστημίου Μοντάν και του Ιρανικού Πανεπιστημίου Πετρελαϊκής Τεχνολογίας, με στόχο την ενίσχυση της έρευνας και της παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου). Επιπλέον, εξετάστηκαν τρόποι για αύξηση του διμερούς εμπορίου, καταρτίστηκε «οδικός εμπορικός χάρτης» για τον τριπλασιασμό του όγκου των διμερών εμπορικών συναλλαγών, που ως το τέλος τρέχοντος έτους θα φτάσουν τα 330.000.000 δολάρια (ώστε να ανέλθουν σε ένα δισεκατομμύριο δολάρια τα επόμενα λίγα χρόνια) και εμπορικές συμφωνίες μεταξύ αυστριακών και ιρανικών εταιρειών συνολικού ύψους 80.000.000 δολαρίων.

Φτάνοντας στην ιρανική πρωτεύουσα, ο Αυστριακός ηγέτης έσπευσε να τονίσει, με κάθε αφορμή, τα 160 χρόνια διμερών σχέσεων (από το 1850...), σημειώνοντας πως η χώρα του είναι από τις λίγες δυτικές δυνάμεις που δεν είχαν αποικίες στην περιοχή και ως εκ τούτου δεν έχουν «τέτοιες εξαρτήσεις» από το παρελθόν, ώστε να καθορίζουν ή να περιορίζουν τις σημερινές σχέσεις των αμφοτέρων χωρών. «Δεν κληρονομήσαμε τέτοια προβλήματα από το παρελθόν και γι' αυτό μπορούμε να εστιάσουμε στο παρόν και στο μέλλον» είπε χαρακτηριστικά, συναντώντας τον Ιρανό ομόλογό του, Χασάν Ροχανί, την περασμένη Τρίτη στην Τεχεράνη.

Ο Φίσερ υπογράμμισε ακόμη το κοινό ενδιαφέρον του κυβερνητικού συνασπισμού στη Βιέννη και των περισσότερων κομμάτων της αντιπολίτευσης για στενή διμερή οικονομική και εμπορική συνεργασία, σημειώνοντας, ουσιαστικά, ότι ταυτίζονται στην παρούσα φάση τα συμφέροντα των αυστριακών μονοπωλίων και της αστικής τάξης για μπίζνες στο Ιράν.

Η εμφάνιση του Φίσερ στο Ιράν δεν προκαλεί εντύπωση, αφού η χώρα του θεωρείται εδώ και χρόνια από την Τεχεράνη «η πύλη του Ιράν στην ΕΕ» και είχε «φιλοξενήσει» το μαραθώνιο διεθνών διαπραγματεύσεων για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, που κατέληξε στις 14 του περασμένου Ιούνη στη γνωστή συμφωνία της Βιέννης, με την οποία δρομολογείται άμεσα η επάνοδος του Ιράν στο διεθνές προσκήνιο και η άρση των διεθνών και δυτικών κυρώσεων που είχαν γονατίσει σημαντικό μέρος της ιρανικής οικονομίας. Στην παρούσα γεωπολιτική συγκυρία και με «δεδομένη» την άρση των κυρώσεων σε βάρος του Ιράν μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2016, δημιουργούνται προσδοκίες και ευκαιρίες για χρυσοφόρες μπίζνες σε πλήθος μονοπωλίων από Δύση και Ανατολή που ορέγονται ένα κομμάτι από την πίτα των αναπτυξιακών υποδομών, ύψους άνω των 100 δισ. δολαρίων, που σχεδιάζονται άμεσα στη χώρα. Οι ιδιαίτερες ιρανο-αυστριακές σχέσεις διαπιστώθηκαν άλλωστε και από τη σπουδή της αυστριακής κυβέρνησης να διοργανώσει στις 23-24 του περασμένου Ιούλη στη Βιέννη την πρώτη οικονομική συνδιάσκεψη κορυφής ΕΕ - Ιράν, όπου διαπιστώθηκε το εντονότατο ενδιαφέρον δεκάδων ευρωπαϊκών ενεργειακών, βιομηχανικών και κατασκευαστικών μονοπωλίων για χρυσοφόρες μπίζνες στο Ιράν, από τις οποίες βέβαια η ιρανική εργατική τάξη δε θα πρέπει να περιμένει παρά μερικά «ψίχουλα»...

Σε κάθε περίπτωση, ενδεικτικό του ζωηρού ενδιαφέροντος των αυστριακών μονοπωλίων για μπίζνες στο Ιράν ήταν στην παρούσα φάση η συμμετοχή 240 Αυστριακών επιχειρηματιών που συνόδεψαν τον Πρόεδρο Φίσερ στο ταξίδι του στο Ιράν και οι οποίοι εκπροσώπησαν τα συμφέροντα μεγάλων εταιρειών που δραστηριοποιούνται στους τομείς της έρευνας και γεώτρησης πετρελαίου και φυσικού αερίου, των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, της βιομηχανίας, της τεχνολογίας, των τραπεζικών και χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, του κατασκευαστικού κλάδου υποδομών, του τουρισμού και της εκπαίδευσης, ακόμη και στον τομέα διαχείρισης υδάτινων και δασικών πόρων.

Ετσι, στην πολυάριθμη κουστωδία επιχειρηματιών που συνόδευαν τον Πρόεδρο Φίσερ, συμμετείχαν διευθυντές εταιρειών όπως η «Andritz», που ειδικεύεται σε υδροηλεκτρικούς σταθμούς, βιομηχανία χάρτου, χάλυβα κ.ά., της εταιρείας πετρελαίου και φυσικού αερίου OMV, της «Lenzing» που ειδικεύεται στην παραγωγή ινών κυτταρίνης και οι τραπεζικοί όμιλοι «Raiffeisen» και «Erste Bank».

Δυναμικό «παρών» στα παζάρια με Ιρανούς αξιωματούχους έδωσαν εκπρόσωποι της αυστριακής ενεργειακής εταιρείας OMV, με επικεφαλής τον υποδιευθυντή της εταιρείας, Ράινερ Σέλε. Μάλιστα, ο Ιρανός υφυπουργός Πετρελαίου, Αμίρ Χοσεΐν Ζαμάνι-Νία, αξιολογώντας τη σπουδαιότητα των συμφωνιών με την αυστριακή OMV, σημείωσε πως οι νέες τεχνολογίες που διαθέτει η εταιρεία (γνωστές ως τεχνολογίες «Ενισχυμένης» και «Βελτιωμένης» Ανάκτησης Πετρελαίου, EOR, IOR), θα οδηγήσουν στο διπλασιασμό της παραγωγής ιρανικού πετρελαίου και φυσικού αερίου μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια. Ας σημειωθεί εδώ ότι η πετρελαϊκή παραγωγή στο Ιράν, πριν την επιβολή των τελευταίων δυτικών και διεθνών κυρώσεων, έφτανε τα 3.000.000 βαρέλια τη μέρα, ενώ ο ΟΠΕΚ εκτιμά ότι μέσα στους επόμενους τρεις μήνες, το Ιράν θα ξεκινήσει δεκάδες έργα γεώτρησης πετρελαίου και φυσικού αερίου εκτιμώμενης αξίας άνω των 185 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Τα περιθώρια, λοιπόν, για μπίζνες, ακόμη και για τα αυστριακά ενεργειακά μονοπώλια (παρά τον ανταγωνισμό μεγαλύτερων αμερικανικών και ευρωπαϊκών πολυεθνικών εταιρειών), είναι μεγάλα, παρά το γεγονός ότι δε στρέφουν το ενδιαφέρον τους στις εισαγωγές ιρανικού πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ευρώπη...

Αλλωστε, πολλοί Ευρωπαίοι και Ιρανοί αξιωματούχοι αναγνωρίζουν ότι σημαντικό μέρος του ιρανικού πετρελαίου και φυσικού αερίου που ετοιμάζεται να κατακλύσει τους επόμενους μήνες τις διεθνείς αγορές, δεν αναμένεται να προωθηθεί τόσο για πώληση στην Ευρώπη (η οποία προς το παρόν βολεύεται με τη σημαντική μείωση στις διεθνείς τιμές πετρελαίου και φυσικού αερίου), αλλά σε χώρες όπως η Ινδία, το Πακιστάν (με δεδομένα και τα σχέδια για την κατασκευή του μεγάλου ιρανο-πακιστανικού αγωγού φυσικού αερίου), το Μπαγκλαντές ή και η Κίνα, αναδυόμενες δηλαδή καπιταλιστικές δυνάμεις (με εξαίρεση το Μπαγκλαντές...), των οποίων οι ενεργειακές ανάγκες αυξάνονται χρόνο με το χρόνο...

Δεν ήταν μόνον ο Αυστριακός Πρόεδρος που «έκλεψε» τα φώτα της δημοσιότητας στην Τεχεράνη αυτήν τη βδομάδα. Μέσα στο ίδιο διάστημα «παρήλασαν» στην πρωτεύουσα του Ιράν ο Τσέχος υπουργός Εξωτερικών, Λούμπομιρ Ζαοράλεκ, απεσταλμένοι του Ινδού πρωθυπουργού, Ναρέντρα Μόντι, με στόχο την επίσπευση της διαδικασίας βίζας για μετανάστες και επιχειρηματίες, τρεις υπουργοί από την Ισπανία (ο υπουργός Εξωτερικών Χοσέ Μανουέλ Γκαρσία Μαρχάλο, ο υπουργός Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τουρισμού, Χοσέ Μανουέλ Σορία, και η υπουργός Μεταφορών και Δημοσίων Εργων Ανα Πάστορ) καθώς επίσης και ο υπουργός Εργασίας του Μεξικού, Αλφόνσο Ναβαρέτε Πρίδα.

Ο Τσέχος υπουργός Εξωτερικών ανακοίνωσε ότι θα καταληχθεί σύντομα ένας «οδικός χάρτης οικονομικής συνεργασίας» ανάμεσα στη Δημοκρατία της Τσεχίας και το Ιράν, ενώ ικανοποιημένοι εμφανίστηκαν σε δηλώσεις τους οι 60 Τσέχοι επιχειρηματίες που τον συνόδεψαν, επιδιώκοντας και αυτοί ένα μερίδιο από τις χρυσοφόρες μπίζνες των μονοπωλίων στο Ιράν. Ο Ζοράλεκ, που πραγματοποίησε τετραήμερη επίσκεψη στην Τεχεράνη, ανακοίνωσε ότι θα καταληχθεί σύντομα ένας «οδικός χάρτης οικονομικής συνεργασίας» ανάμεσα στη Δημοκρατία της Τσεχίας και το Ιράν, ενώ ικανοποιημένοι εμφανίστηκαν σε δηλώσεις τους οι Τσέχοι επιχειρηματίες που τον συνόδεψαν, επιδιώκοντας την ανάληψη έργων στον τομέα των υποδομών στις μεταφορές, στο χάλυβα, στην αεροναυπηγική βιομηχανία και σε τεχνολογίες «προστασίας» του περιβάλλοντος. Ο Τσέχος αξιωματούχος, ωστόσο, εμφανίστηκε «συγκρατημένος» όσον αφορά στις προοπτικές ανάπτυξης των διμερών σχέσεων προβλέποντας ότι η αναζωογόνηση των σχέσεων, ιδιαίτερα στον τομέα της οικονομίας είναι μία υπόθεση που «θα χρειαστεί χρόνια και όχι μήνες» μέχρις ότου καρποφορήσει...

Οι τρεις Ισπανοί υπουργοί που βρέθηκαν και εκείνοι αυτή τη βδομάδα στην Τεχεράνη εξέφρασαν την προθυμία και τη «μεγάλη ετοιμότητα» της Μαδρίτης για την επίτευξη αμοιβαίως επωφελών συμφωνιών ανάμεσα σε μονοπώλια από τις δύο χώρες. Ιδιαίτερα ο Ισπανός υπουργός Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τουρισμού Χ. Μ. Σορία διαπίστωσε «απίστευτες δυνατότητες και προοπτικές συνεργασίας ανάμεσα στις κυβερνήσεις και σε εταιρείες των δύο χωρών», εκφράζοντας το ζωηρό ενδιαφέρον ισπανικών εταιρειών για έργα όπως η διαχείριση υδάτινων πόρων και η αντιμετώπιση ξηρασίας και άλλων περιβαλλοντικών προβλημάτων, αλλά και συμφωνία για τη μεταφορά διά θαλάσσης ιρανικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη μετά την άρση των διεθνών και δυτικών κυρώσεων. Η Ισπανίδα υπουργός Τουρισμού ανακοίνωσε ότι θα υπογραφεί σύντομα συμφωνία για την πραγματοποίηση άμεσης αεροπορικής σύνδεσης Μαδρίτης - Τεχεράνης (και για τη μεταφορά επιβατών και εμπορευμάτων).

Τέλος, ο Μεξικανός υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Πρόνοιας, Αλφόνσο Ναβαρέτε Πρίδα, και ο Ιρανός ομόλογός του, Αλι Ραμπιέι, υπέγραψαν την Παρασκευή μνημόνιο κατανόησης για διμερή συνεργασία σε εργατικά θέματα με τον πρώτο να μεταφέρει το ενδιαφέρον μεξικανικών εταιρειών για μπίζνες στο Ιράν.

Είναι φανερό πως το Ιράν θα συγκεντρώσει, από δω και πέρα, το αυξημένο ενδιαφέρον μονοπωλίων από κάθε γωνιά του πλανήτη, αφού σχεδόν όλοι ορέγονται ένα μερίδιο από τον τεράστιο φυσικό, ορυκτό πλούτο του Ιράν, λογαριάζοντας βεβαίως χωρίς τον «ξενοδόχο»: Την ιρανική εργατική τάξη που, ιδιαίτερα από δω και μπρος, θα πρέπει να παραμείνει σε αγωνιστική ετοιμότητα για την προάσπιση των δικαιωμάτων της...