Ενδεικτικά των συστάσεων των G20 είναι και τα «Παραρτήματα» που συνοδεύουν ανάλογες Διακηρύξεις μετά από συναντήσεις υπουργών ή ηγετών, όπου αναλύονται περισσότερο οι κατευθυντήριες ανά τομέα γραμμές.

Ετσι, στο «Παράρτημα I» δίνονται κατευθύνσεις για τις «Πολιτικές προτεραιότητες για το μερίδιο του εισοδήματος εργασίας και τις ανισότητες». Εκεί εξηγείται ότι όταν οι G20 λένε ότι πρέπει να αντιμετωπιστούν ανισότητες στην αγορά εργασίας συστήνουν «να δυναμώσουν οι οργανισμοί της αγοράς εργασίας», που αφορούν τον «κοινωνικό διάλογο», τη «συλλογική διαπραγμάτευση». Να μειωθούν «οι μισθολογικές ανισότητες με εργαλεία όπως οι κατώτατοι μισθοί, η προώθηση και κάλυψη των συλλογικών συμβάσεων, η διασφάλιση δίκαιων μισθολογικών κλιμακίων», όπως και το ότι «η εργασία θα αμείβεται».

Ολα τα παραπάνω βέβαια παραπέμπουν στην εξίσωση των αμοιβών και δικαιωμάτων προς τα κάτω, αφού και στη συνέχεια επισημαίνεται η ανάγκη «αντιμετώπισης του κατακερματισμού της αγοράς εργασίας», δηλαδή των διαφορετικών καθεστώτων και δικαιωμάτων που χαρακτηρίζουν ορισμένους κλάδους, όπου έχουν απομείνει ακόμη όρθια κατακτήσεις και δικαιώματα.

Η σύσταση «δίκαιοι μισθοί» σημαίνει μισθοί χαμηλοί για όλους, «δίκαιοι» από τη σκοπιά της υποστήριξης των επιχειρηματικών αναγκών. Η «κάλυψη των συλλογικών συμβάσεων» σημαίνει διαμόρφωση συμβάσεων με τρόπο που θα μετατρέπει τις συμβάσεις σε εργαλεία κατοχύρωσης της θέσης του εργοδότη και όχι του εργάτη. Π.χ. η εξάπλωση των επιχειρησιακών συμβάσεων σε βάρος των κλαδικών μπορεί να μειώσει δραστικά το μέσο μισθό. Η ισοπέδωση του κατώτατου μισθού μπορεί να συμπαρασύρει τις αμοιβές σε όλους τους χώρους και όλες τις σχέσεις εργασίας, με το κεφάλαιο μάλιστα να προβάλλει και ως κατάκτηση το ότι «η εργασία αμείβεται», εκβιάζοντας δηλαδή ανοιχτά τους εργάτες να «διαλέξουν» μεταξύ της πείνας λόγω ανεργίας και μισθών - ψίχουλων. Γι' αυτό άλλωστε διευκρινίζεται ότι πρέπει να προωθείται η «δημιουργία θέσεων εργασίας» αλλά μέσα από την «καθιέρωση περιβάλλοντος ευνοϊκού για την ανάπτυξη των επιχειρήσεων», δηλαδή μέσα από θέσεις δουλειάς με όρους σκλαβιάς.

Ενδεικτικό είναι και το «Παράρτημα VI», που αφορά σε κατευθυντήριες αρχές για την «Ενεργό γήρανση». Ανάμεσα σε άλλα, εκτιμάται ως βασική αρχή που πρέπει να τηρηθεί «η βελτίωση του εργασιακού περιβάλλοντος και η ενίσχυση της παραγωγικότητας των μεγαλύτερων εργαζομένων από την άποψη της καλύτερης πρόσβασής τους σε ευκαιρίες απασχόλησης για τους ηλικιωμένους και την παρεμπόδιση της πρώιμης απώλειας δεξιοτήτων». Ουσιαστικά, απαιτείται η παράταση του εργάσιμου βίου για όσο απαιτεί η κερδοφορία των μονοπωλίων.

Φυσικά, δεν παραλείπεται να επισημανθεί και η ανάγκη προώθησης της «αλληλεγγύης μεταξύ των διαφορετικών γενιών μέσα από βιώσιμα συνταξιοδοτικά συστήματα». Εδώ είναι που γίνεται επίκληση στην εργατική «αλληλεγγύη», για να δεχτούν οι εργάτες την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και τη λεηλασία των Ταμείων, στο όνομα του να γίνει βιώσιμη η δημόσια Ασφάλιση, με απαλλαγή από εισφορές της εργοδοσίας και του κράτους της.