Στο σημερινό 4σέλιδο «Νεολαία» μπορούμε να βρούμε:

• Αναλυτικό ρεπορτάζ από την εκδήλωση του ΚΣ της ΚΝΕ, το Σάββατο 20/2, στο Σπόρτιγκ, προς τιμήν του 1ου Συνεδρίου της Οργάνωσης. Εκτενή αποσπάσματα από τις ομιλίες του Νίκου Αμπατιέλου, Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ, και του Δημήτρη Γόντικα, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
• Αρθρο: Η πρόταση του ΚΚΕ για σχολείο ενιαίο, χωρίς διαχωρισμούς σε βαθμίδες και διαφορετικούς τύπους (Α' μέρος).

Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα ξεκίνησε με τη φωνή του Κώστα Βάρναλη να απαγγέλλει τον «Οδηγητή». Τους στίχους που έδωσαν και τον τίτλο της εκδήλωσης. Στη συνέχεια ακούστηκαν τραγούδια σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, Κώστα Βάρναλη, Μάνου Ελευθερίου και Φώντα Λάδη, μελοποιημένα από τους Μάνο Λοΐζο, Χρήστο Λεοντή και Θάνο Μικρούτσικο, που σιγοτραγουδιούνταν και από τους νεολαίους που είχαν πλημμυρίσει το γήπεδο.

Ξεχωριστή στιγμή όταν ακούστηκε το ηχητικό ντοκουμέντο «Εϊ Οικοδόμοι!», όπως είχε μεταδοθεί από το ραδιοφωνικό σταθμό «Φωνή της Αλήθειας» το 1973, μόλις 2,5 μήνες πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ηταν ένα από τα τραγούδια που με πολλές δυσκολίες κατάφεραν κι έστειλαν μέλη της ΚΝΕ στο σταθμό. Στην οθόνη αποτυπώνεται το γράμμα που συνόδευε τα τραγούδια κι εκφωνήθηκε από το σταθμό.

Το συγκρότημα της ΚΝΕ ερμηνεύει τρία απ' αυτά τα τραγούδια και πιο συγκεκριμένα τα «Εϊ Οικοδόμοι», «Υμνος της ΑΝΤΙ -ΕΦΕΕ» και «Ηρωες». Αυτό που έκανε τη στιγμή ακόμα πιο ξεχωριστή ήταν ότι αυτά τα τραγούδια τραγουδήθηκαν και από τον σύντροφο Σταύρο Σκουρτόπουλο, που ανήκε στο πρώτο συγκρότημα της ΚΝΕ, το «Ταμπούρι», και συμμετείχε στην πανηγυρική συγκέντρωση στον Πανιώνιο προς τιμήν του Α' Συνεδρίου.

Συμμετείχαν οι μουσικοί: Δημήτρης Ανδρονιάδης (ενορχήστρωση, πιάνο, ακορντεόν), Γιάννης Καραλιάς (κλαρινέτο), Τάσος Τσάκος (πιάνο), Σωτήρης Τσόγκας (μπουζούκι), Λευτέρης Κουάντας (κιθάρα), Παύλος Παπαναστασάτος (μπάσο), Δημήτρης Καραχρήστος (τύμπανα).

Τραγούδησαν: Σταύρος Σκουρτόπουλος, Πολυξένη Καράκογλου, Λευτέρης Κουάντας, Τάνια Παπαναστασάτου, Αννα Αναστασοπούλου.

Η εκδήλωση άνοιξε με ένα ξεχωριστό βίντεο, που ετοίμασε η ΚΝΕ.

«Ετούτα τα παιδιά φτάνουν από πολύ μακριά,

τραβούν πολύ μακριά,

μέρα τη μέρα πέτρα και αίμα,

στοχασμός και αγώνας, χέρι με χέρι

με το μυστρί, με το σφυρί, με το μολύβι,

με τον ακριβή διαβήτη

να φτιάξουμε καλύτερο τον κόσμο»...

Τη στροφή αυτή από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, «Τα παιδιά της ΚΝΕ», ακούγεται να απαγγέλλει ο ηθοποιός Βασίλης Κολοβός. Στο βίντεο και με τη βοήθεια στίχων από το ποίημα του Γ. Ρίτσου, αποτυπώνεται η ιστορική πορεία από την ίδρυση και δράση της ΟΚΝΕ, της ΕΠΟΝ, της Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας - Νεολαία του ΔΣΕ -, της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη μέχρι και την ίδρυση της ΚΝΕ στα μαύρα χρόνια της δικτατορίας, το 1968. Στο βίντεο αξιοποιήθηκε υλικό από το Αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ ξεχώρισαν τα ιστορικά πλάνα από τις εργασίες του 1ου Συνεδρίου (18 - 22 Φλεβάρη 1976) και την πανηγυρική συγκέντρωση στο γήπεδο του Πανιωνίου.

(Ολόκληρο το βίντεο στο youtube στη διεύθυνση: https://www.youtube.com/watch?v=ixO14NzqFBg)

Με υψωμένες τις γροθιές και τις κόκκινες σημαίες, φωνάζοντας συνθήματα, υποδέχονται την πολυπληθή αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Δημήτρη Κουτσούμπα.

Ξεχωριστή και η παρουσία μελών, φίλων και συνοδοιπόρων του Κόμματος που πριν από 40 χρόνια συμμετείχαν στο Α' Συνέδριο της ΚΝΕ.

«Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Στεκόμαστε με ακλόνητη πεποίθηση και σιγουριά στον αγώνα για τον πιο όμορφο και σπουδαίο στόχο που έχει θέσει η ανθρωπότητα για την εξέλιξή της: την πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. (...) Στεκόμαστε με αίσθημα αυξημένης ευθύνης και απαιτητικότητας από τους εαυτούς μας και συλλογικά αλλά και ατομικά, για την ενίσχυση της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας. (...) Πλησιάζοντας το 2018, που το Κόμμα μας συμπληρώνει τα 100 του χρόνια και η Οργάνωσή μας τα 50, γιορτάζουμε τα "τρία κόκκινα γράμματά" του, που ήταν και είναι η "σεμνή υπογραφή του λαού μας" (...).

Αυτή τη βαριά κληρονομιά νιώθουμε την ευθύνη να την κάνουμε πολύτιμο οδηγό, να αντλήσουμε πείρα και διδάγματα. Να την κουβαλήσουμε και εμείς, όπως έκαναν και οι προηγούμενοι από μας, και να τη δικαιώσουμε έως το τέλος. Η Ιστορία του Κόμματος είναι ένα ισχυρό όπλο για κάθε νέο, μπορεί να συμπληρώσει την έλλειψη πείρας στην ταξική πάλη που αντικειμενικά υπάρχει. Μέσα σε αυτή θα δει πόσο ψεύτικα και πολυφορεμένα είναι όλα τα σενάρια αλλαγής του ίδιου σκηνικού που σήμερα το σύστημα τα πλασάρει σαν "νέα". Πόσο παλιά και σκουριασμένα είναι όλα τα ιδεολογήματα που προβάλλουν οι υπερασπιστές του καπιταλιστικού συστήματος για να διατηρούν το καθεστώς της εκμετάλλευσης (...).

Γνωρίζουμε καλά ότι τη νεολαία δεν τη θέλουν απλώς αμέτοχη και ουδέτερη.

Τη θέλουν ενεργά να στηρίζει τα αμύθητα κέρδη μιας χούφτας ανθρώπων. Ενεργά να στηρίζει τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τις σφαγές λαών για τα κέρδη μιας χούφτας μονοπωλίων.

Να αποδέχεται την τεράστια αντίθεση του καπιταλισμού: Από τη μια η ανάπτυξη της παραγωγής και η τεχνολογία να μπορούν να καλύψουν τις σύγχρονες ανάγκες όλου του κόσμου, και από την άλλη εκατομμύρια να υποσιτίζονται, να πεθαίνουν από πείνα και ασθένειες - ακόμα και από γρίπη! - να τσακίζονται δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών.

Πολύ περισσότερο, θέλουν τους νέους να μη βλέπουν άλλη λύση έξω από τα όρια του συστήματος, να θεωρούν το καπιταλιστικό σύστημα ανίκητο και παντοτινό. Να συμβιβάζονται με τα ψίχουλα, την ανεργία, την ψευτοαπασχόληση, την ακριβοπληρωμένη αμάθεια. Να έχουν μόνιμο - αλλά τελικά πάντα κακό - σύντροφο τη μοιρολατρία, "ότι δεν αλλάζει τίποτα...".

Απέναντι στις σάπιες αξίες και τα ιδανικά του συστήματος, το ΚΚΕ στην πράξη και όχι στα λόγια ανέδειξε κι αναδεικνύει χιλιάδες παραδείγματα προς μίμηση.

Χιλιάδες πρότυπα νέων σεμνών αγωνιστών, πρωτοπόρων στη μόρφωση, στον πολιτισμό, στον αγώνα. Νέων με βαθιά αγάπη προς τους ανθρώπους του μόχθου, εχθρούς του πλουτισμού και της σαπίλας, με βαθιά αγάπη προς τους καταπιεσμένους όλου του κόσμου.

Με βαθιά πίστη στο δίκιο του εργάτη, με αισιοδοξία ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, με βαθιά γνώση της πραγματικότητας. Η Νεολαία του ΚΚΕ είναι πρωτοπόρα Νεολαία γιατί είναι η Νεολαία του Κόμματος της εργατικής τάξης, του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Το ίδιο το ΚΚΕ είναι το Κόμμα των νέων, γιατί φέρνει στη ζωή το πιο νέο και καινοτόμο που γέννησε ο ανθρώπινος νους, τον επιστημονικό σοσιαλισμό, τον αγώνα για το πέρασμα του ανθρώπου από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας.

Σε όλη τη σχεδόν 100χρονη ζωή του, ούτε μια στιγμή δεν ασχολήθηκε υποκριτικά με τη νεολαία, δεν την κολάκεψε (...).

Φαίνεται ανεξήγητη στους απολογητές του συστήματος η μεγάλη επιρροή του ΚΚΕ στη νεολαία. Η ισχυροποίηση της ΚΝΕ σε πολύ δύσκολες συνθήκες, σε συνθήκες ήττας του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος τις δεκαετίες που πέρασαν. Είχαν και έχουν μόνιμο στόχο να αποκόψουν τους νέους από την επαναστατική πολιτική του ΚΚΕ.

Η ύπαρξη, η δράση, η επαναστατική γραμμή του Κόμματός μας, σήμερα, σχεδόν 100 χρόνια μετά, αλλά και της ΚΝΕ, φανερώνει την αποτυχία τους (...).

Το διαχρονικό συμπέρασμα είναι πως η Κομμουνιστική Νεολαία χρειάζεται να διατηρεί και να προφυλάσσει, σε όλες τις συνθήκες, την ιδεολογική - πολιτική και οργανωτική της αυτοτέλεια. Το γεγονός ότι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, απ' το 1943 έως το 1968, δεν υπήρχε αυτοτελής κομμουνιστική οργάνωση νεολαίας, δυσκόλεψε την κομμουνιστική δουλειά στις νεότερες ηλικίες. Κύρια δυσκόλεψε την ανανέωση των γραμμών του ΚΚΕ με νέα μέλη και στελέχη (...).

Καμιά άλλη οργάνωση, όσο μαζική και να είναι, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ανάγκη για αυτοτελή ύπαρξη και δράση Κόμματος και ΚΝΕ. Κάτω από αυτή τη σκοπιά, το 1ο Συνέδριο της ΚΝΕ, που ξεκίνησε τις εργασίες του 18 Φλεβάρη του 1976, αποτέλεσε σημαντικό σταθμό σε αυτή την πορεία (...).

Το 1ο Συνέδριο ήταν ένα μεγάλο βήμα μπροστά για την ΚΝΕ. Αποτέλεσε ένα πολύ σημαντικό γεγονός για ευρύτερες μάζες νεολαίας.

Οπως αναφέρει και η απόφαση του 1ου Συνεδρίου: "Η ίδρυση της ΚΝΕ, ύστερα από απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ (...) σημαίνει την απαρχή μιας ανώτερης φάσης του κινήματος νεολαίας στην Ελλάδα. Αποτέλεσε σημαντικό σταθμό για τη γενικότερη ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος στην πατρίδα μας". "Μετά από 7,5 χρόνια ύπαρξης και πλούσιας δράσης", αναφέρει η ίδια απόφαση, "η ΚΝΕ αποτελεί καθοδηγητική δύναμη μέσα στο κίνημα της νεολαίας, τη μαρξιστική - λενινιστική πρωτοπορία του, το σταθερό συνδετικό κρίκο με το κίνημα της εργατικής τάξης και του Κόμματός της".

Το 1οΣυνέδριο, με την απόφασή του, επιβεβαίωσε σαν πρώτο καθήκον τον προσανατολισμό της ΚΝΕ στην εργατική νεολαία. Ενίσχυσε την αυτοπεποίθηση των νέων κομμουνιστών για τον αναντικατάστατο ρόλο του εργατικού κινήματος στην επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας (...).

Παρά τους τρανταγμούς, τις δυσκολίες, η ΚΝΕ άντεξε και στις φουρτούνες της αντεπανάστασης. Αντεξε γιατί "κόντρα στο ρεύμα" άντεξε το ΚΚΕ! Κράτησε ψηλά τη σημαία της ταξικής πάλης, του αγώνα για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία.

Η 50χρονη πορεία της ΚΝΕ είναι η νεανική έφοδος στο μέλλον, για το νέο κόσμο, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

• Η ΚΝΕ είναι "σχολείο" διαπαιδαγώγησης πρωτοπόρων αγωνιστών, αυριανών μελών και στελεχών του ΚΚΕ.
• Είναι πρωτοπόρα οργάνωση για την πλατιά διάδοση των κομμουνιστικών αξιών και ιδανικών, για την κοινωνική απελευθέρωση του ανθρώπου, για την καλλιέργεια μέσα στους νέους ταξικού κριτηρίου.
• Καθοδηγητής και οργανωτής των αγώνων της νεολαίας, μαζί με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, στην αναμέτρησή της με το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, στην πάλη για το σοσιαλισμό.

Φίλοι και σύντροφοι,

Βαθιά μας πεποίθηση είναι ότι η συμμετοχή στην επαναστατική πάλη, ειδικά από το μετερίζι της οργανωμένης πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, του επαναστατικού Κόμματος και της Νεολαίας του, είναι διαβατήριο που απαιτεί καθημερινή ανανέωση.

Δεν είναι εισιτήριο διαρκείας. Είναι επιλογή και στάση που ανανεώνεται κάθε στιγμή, είτε σε δύσκολες και οξυμένες μορφές της ταξικής πάλης, είτε στη βασανιστική προσπάθεια για να κυλήσει ο τροχός της ιστορίας προς τα μπρος.

Και ισχύει απόλυτα ότι "τα στερνά τιμούν τα πρώτα". Κι αυτό ισχύει και για όσους προβάλλουν στα βιογραφικά τους την ιδιότητα του "πρώην", για να το αξιοποιήσουν αυτό ως πιστοποιητικό συνέπειας, αριστεροσύνης, αναρρίχησης σε κυβερνητικά πόστα αστικής διαχείρισης.

Ορισμένοι, μάλιστα, κάθονται σήμερα σε κυβερνητικές και πρωθυπουργικές καρέκλες και έχουν αναλάβει στην πραγματικότητα την πιο βρώμικη δουλειά που είχε να διαθέσει ο εργολάβος, η αστική τάξη της χώρας μας, συμβάλλοντας στον εκφυλισμό της ριζοσπαστικοποίησης, στη συκοφάντηση του κινήματος, ιδανικών κι αξιών.

Το ΚΚΕ δίνει το χέρι σε όσους και όσες πέρασαν από τις γραμμές του οργανωμένου αγώνα, κάποιοι απογοητεύτηκαν, κάποιοι έχουν επιφυλάξεις, ερωτηματικά ή διαφωνίες, αλλά δεν πέρασαν στο στρατόπεδο της αστικής τάξης.

Η πείρα μάς διδάσκει και η πραγματικότητα είναι ότι για να φτάσεις έως το τέλος είναι πολύ μακρύς ο δρόμος, είναι "δύσκολος δρόμος". Ομως "είναι δικός μας αυτός ο δρόμος".

Σε κάθε βήμα είναι απαραίτητη η θεωρητική κατάρτιση, σε σύνδεση πάντα με την πρακτική δράση. Οι επαναστατικές ιδέες είναι όπλο, δίνουν δύναμη στην καθημερινή μας πάλη, μέχρι και σήμερα. (...) Η μελέτη των εξελίξεων με κριτικό τρόπο, από τα πρώτα κιόλας βήματα, από τα σχολικά θρανία, απαιτεί συστηματική προσπάθεια, κόντρα στις σειρήνες της ενσωμάτωσης και του συμβιβασμού (...).

Οι ιδέες μας είναι ανίκητες γιατί είναι αληθινές. Είναι οδηγός για δράση σήμερα, σε συνθήκες σύνθετες, με νέες δυσκολίες. Που φαίνεται ότι ο τροχός της εξέλιξης γυρίζει αργά, βασανιστικά. Αντλούμε δύναμη, δηλαδή γνώση, αντοχή, τόλμη. Κρατάμε άσβεστη τη φλόγα της επαναστατικής πάλης. Με στερεή πεποίθηση ότι "θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς".

Και αυτό θα είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης, της πρωτοπόρας κοινωνικής δύναμης που, απελευθερωμένη από τα δεσμά της ταξικής εκμετάλλευσης, απελευθερώνει και όσους υποφέρουν από την εξουσία του κεφαλαίου.

Αυτό είναι που δίνει νόημα στην καθημερινή μας δράση!

Η ΚΝΕ, σε όλα αυτά τα 47 της χρόνια, δικαίωσε την απόφαση του ΚΚΕ για την ίδρυσή της και την αποστολή της. Μπροστά στην επέτειο συμπλήρωσης των 100 χρόνων αγώνων και θυσιών του ΚΚΕ, κάνουμε πιο γερή και μαζική την Οργάνωσή μας. Γι' αυτό θέτουμε υψηλούς στόχους (...).

Προγραμματίζουμε τα καθήκοντά μας με στόχο να δουλεύουμε με όρους προοπτικής μέσα στις τρέχουσες εξελίξεις και την επικαιρότητα. Δημιουργώντας γερές υποδομές σε κάθε τομέα της δράσης μας, ώστε κάθε αγωνιστική μας προσπάθεια να αφήνει σταθερά, σίγουρα πατήματα για τη συνέχεια. Να διαμορφώνει μια στέρεα υποδομή μακροπρόθεσμου χαρακτήρα, με στόχο να συμβάλλουμε στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος με νεότερες και νέες ηλικίες, στην ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας, στην οικοδόμηση της ΚΝΕ στους χώρους εργασίας και μόρφωσης, να γίνουμε Κομμουνιστική Νεολαία "παντός καιρού". Να μην γίνεσαι "φτερό στον άνεμο", αλλά να μπορείς να στέκεσαι όρθιος και να προχωράς μπροστά, μέσα σε όλες τις αντίξοες συνθήκες (...).

Για να ανταποκριθούμε στην πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό!

Δηλώνουμε και από εδώ τη σιγουριά μας ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας μιας καινούριας ανόδου του επαναστατικού κινήματος και μιας νέας σειράς κοινωνικών επαναστάσεων. Ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον μέλλον, παρασάπισε, θα πνιγεί από τις ίδιες τις αντιθέσεις του και τη δράση των επαναστατικών μαζών που θα δυναμώνουν.

Οι νέοι και οι νέες που βιώνουν τις συνέπειες της κρίσης και θα πυκνώνουν τις γραμμές της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού, θα πυκνώσουν και τις στρατιές της επανάστασης».

«Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Στην Ιστορία της ΚΝΕ, που το 2018 συμπληρώνει 50 χρόνια ζωής και δράσης, το 1ο Συνέδριό της, πριν 40 χρόνια, ήταν πράγματι σταθμός και δικαιολογημένα τιμάμε την πραγματοποίησή του με τη σημερινή εκδήλωση.

Γνωρίζετε, ίσως, ότι ο ΓΓ της ΚΕ, σ. Κουτσούμπας, αρκετά μέλη του ΠΓ και της ΚΕ σήμερα, άλλα μέλη και στελέχη του Κόμματος πήραν μέρος ή παρακολούθησαν από κοντά τις προετοιμασίες και τη διεξαγωγή των εργασιών του 1ου Συνεδρίου.

Ολοι εμείς που ζήσαμε ή παρακολουθήσαμε την ανάπτυξη της ΚΝΕ από τα πρώτα βήματά της, με συγκίνηση και μεγάλη περηφάνια στεκόμαστε σήμερα μπροστά σας.

Χαιρετίζουμε με ιδιαίτερη ικανοποίηση τη νέα βάρδια του επαναστατικού μας κινήματος και είμαστε βέβαιοι ότι θα ανταποκριθείτε στην αποστολή σας ακόμα καλύτερα από τις προηγούμενες γενιές. Καθώς τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα είναι μπροστά μας, οι ευθύνες μεγαλώνουν.

Οι μπαρουτοκαπνισμένες γενιές του ΚΚΕ μάς έχουν παραδώσει τη μεγάλη αυτή αρετή και παρακαταθήκη. Συνεχίζουμε πάντα κάτω από την ίδια σημαία, με την ίδια πάντα θέληση και αισιοδοξία και καμιά δύναμη δεν μπορεί και δεν θα μπορέσει να ανακόψει αυτήν τη μεγαλειώδη πορεία.

Κόντρα σε ανέμους και θύελλες θα φτάσουμε στο τέρμα.

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Καθώς ρίχνουμε τη ματιά μας προς τα πίσω και ανιχνεύουμε τις ρίζες της ΚΝΕ, αναδείχνονται ορισμένα ζητήματα που έχουν μια ξεχωριστή σημασία για το σήμερα και το αύριο.

Η ΚΝΕ μέσα σε λίγα χρόνια από την ίδρυσή της έγινε πολύ γρήγορα μια μεγάλη και μαζική Οργάνωση, ρίζωσε και απόκτησε μεγάλο κύρος και επιρροή στη νεολαία.

Τι ήταν εκείνο που έδωσε ορμή στην ΚΝΕ;

Η ΚΝΕ ιδρύθηκε μέσα σε μια ηρωική περίοδο, όπου χιλιάδες αγωνιστές πάλευαν για την ανατροπή της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας. Στις εξορίες, στις φυλακές, στα μπουντρούμια της Ασφάλειας και της Στρατιωτικής Αστυνομίας ήταν το πιο πρωτοπόρο απόσπασμα του αγώνα που ενέπνεε και τροφοδοτούσε την ασυμβίβαστη πάλη.

Το κύρος της αντίστασης απέναντι στη χούντα, όπου τα μέλη του ΚΚΕ σήκωσαν το κύριο βάρος, ήταν οπωσδήποτε ένας παράγοντας.

Αγώνα, όμως, ενάντια στη χούντα έκαναν και άλλες οργανώσεις, πολιτικές δυνάμεις και πολιτικές νεολαίες. Δεν μπόρεσαν αυτές οι οργανώσεις και ιδιαίτερα της νεολαίας να αποκτήσουν τη μαζικότητα και το κύρος της ΚΝΕ στη νεολαία.

Εκείνο που έπαιξε καθοριστικό ρόλο να ξεχωρίσει η ΚΝΕ είναι η σύνδεσή της και η ένταξή της στο επαναστατικό - κομμουνιστικό κίνημα.

Αυτό είναι που έδωσε κύρος, αίγλη και δύναμη στην ΚΝΕ.

Μετά από πολλά χρόνια καλύφθηκε ένα κενό που υπήρχε, εξαιτίας της λαθεμένης τότε απόφασης του Κόμματος, το 1958, να διαλύσει τις Κομματικές του Οργανώσεις και πιο πριν την ΟΚΝΕ.

Η ίδρυση της ΚΝΕ έπεσε κυριολεκτικά σαν το νερό στο διψασμένο έδαφος από χρόνια λειψυδρία.

Με κενά, ελλείψεις, συνδέθηκε ο αγώνας της ΚΝΕ όχι μόνο με την ανατροπή της χούντας, αλλά και ενάντια στο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που γεννά χούντες, δυστυχίες, πολέμους και ατελείωτα βάσανα για την εργατική τάξη και τα παιδιά της.

Η σύνδεση, λοιπόν, της ΚΝΕ με το κομμουνιστικό κίνημα, η καθοδήγησή της από το ΚΚΕ, ήταν και είναι η κύρια πηγή δύναμης της ΚΝΕ. Η αναγνώριση του καθοδηγητικού ρόλου του Κόμματος, της ηρωικής Ιστορίας και προσφοράς του, των λαμπρών επαναστατικών του παραδόσεων, των ιδεών του επιστημονικού σοσιαλισμού, είναι τα στέρεα θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκε η ΚΝΕ.

Παρότι η διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων είχε προκαλέσει μεγάλη ζημιά στη συνέχεια του Κόμματος, οι ρίζες του, οι παραδόσεις του ήταν πολύ βαθιές και ζωντανές.

Επίδραση, οπωσδήποτε, ασκούσε το διεθνές επαναστατικό κίνημα και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση και σε άλλες χώρες.

Αυτοί ήταν οι κυριότεροι παράγοντες που έδωσαν δύναμη στην ΚΝΕ, αντοχή, σταθερότητα και σταθερή πορεία, παρά τις πολλές δυσκολίες που προέκυπταν σε διάφορες στιγμές. Η ΚΝΕ κάτω από αυτές τις συνθήκες έγραψε και τη δική της Ιστορία, με τη δική της αυτοτελή οργάνωση και δράση. Εγραψε τις δικές της σελίδες ηρωισμού και αυτοθυσίας.

Απόδειξη περίτρανη είναι ότι χιλιάδες ΚΝίτες και ΚΝίτισσες συνέχισαν χωρίς διακοπή αυτήν την πορεία και εντάχθηκαν στο Κομμουνιστικό Κόμμα και η ΚΝΕ συμπληρώνει σε λίγο τα 50 χρόνια της. Εχει, πλέον, γράψει τη δική της Ιστορία. Βεβαίως, στη μεγαλειώδη αυτή πορεία υπήρξαν όχι λίγες δυσκολίες. Αρκετοί διέκοψαν την οργανωμένη ζωή και δράση, άλλοι τράβηξαν άλλους δρόμους και άλλοι πέρασαν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Υπάρχουν, φυσικά, πολλοί που παρότι, για διάφορους λόγους, μένουν έξω από τις γραμμές μας, συμπορεύονται με το ΚΚΕ, αναγνωρίζουν σε αυτό έναν ακούραστο συνεχιστή, με σταθερότητα, των αρχών και ιδανικών στα οποία και εκείνοι είχαν στρατευτεί στα νιάτα τους. Τους καλούμε όλους και όλες να κάνουν ένα ακόμα βήμα συμπαράταξης μαζί μας, συνάντησης μέσα στους καθημερινούς αγώνες του λαϊκού κινήματος.

Σήμερα, βγαίνουν ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα που ασφαλώς θα ολοκληρωθούν με το γιορτασμό των 50 χρόνων.

Είναι βέβαιο ότι κανένας δεν γεννιέται κομμουνιστής και στην ΚΝΕ μπαίνουν νέοι και νέες από διάφορους δρόμους ή διάφορα κίνητρα. Γεννιούνται και μεγαλώνουν σε ένα σύστημα, που, μαζί με το γάλα της μάνας τους, δέχονται ως πρωταρχικές "αρετές" και "αρχές" τη σάπια αστική θεωρία του ατομισμού. Πάνω απ' όλα το ατομικό συμφέρον περιτυλιγμένο με ψεύτικες ελπίδες και μπόλικη υποκρισία.

Η ΚΝΕ έχει αποκτήσει μεγάλη πείρα και ικανότητα να αποσπά από τα νύχια της αστικής τάξης τα παιδιά των εργατών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, να τα προφυλάσσει από την προδοσία της τάξης τους και να τα εντάσσει στο μεγάλο κίνημα της εργατικής τάξης με αφοσίωση στους υψηλούς σκοπούς της, στις αξίες και τις αρχές της ταξικής πάλης.

Η διαδικασία αυτή είναι αρκετά σύνθετη, είναι διαρκής αγώνας και απαιτείται μόνιμη επαγρύπνηση απέναντι στην πανούργα και αδίστακτη αστική τάξη.

Εμπλουτίζουμε διαρκώς την ικανότητά μας, το οπλοστάσιό μας και γινόμαστε πιο αποτελεσματικοί, ώστε όλο και περισσότεροι νέοι που μπαίνουν στις γραμμές της ΚΝΕ να ζουν και να ωριμάζουν στον παλμό των μεγάλων γεγονότων, έστω και αν αυτά δεν φαίνονται ακόμα στον ορίζοντα ή επισκιάζονται από τις μεγάλες δυσκολίες της συγκυρίας.

Ενα είναι βέβαιο. Ζούμε τα κοιλοπονήματα της Ιστορίας. Το μέλλον είναι μπροστά μας και είναι ο Σοσιαλισμός - Κομμουνισμός.

Η ΚΕ, όλο το Κόμμα σας σφίγγουν θερμά το χέρι. Προχωράμε. Πάντα μπροστά. Στο κόκκινο λάβαρο πάντα πιστοί. Ζήτω η ΚΝΕ».

Η ουσία είναι ότι στον καπιταλισμό, αντικειμενικά, οι όποιες διαφοροποιήσεις υπάρχουν στο σχολείο (κι όποιες επίσης προωθούνται) έρχονται να αποτυπώσουν όλο και πιο έντονα τις ταξικές διαφορές που υπάρχουν στην κοινωνία, σημαδεύουν περισσότερο τα παιδιά με αυτές. Σύμφωνα με τους αστούς, βέβαια, όλα τα παιδιά ξεκινούν από την ίδια αφετηρία κι έχουν ίσες «ευκαιρίες». «Ευκαιρίες» και όχι δικαιώματα, που σημαίνει ότι είναι ατομική τους υπόθεση αν θα τις αρπάξουν και θα τις αξιοποιήσουν σωστά και δεν είναι υποχρέωση του κράτους να παρέχει δικαιώματα. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είναι καθόλου έτσι. Οι ταξικές ανισότητες οδηγούν σε ταξικούς φραγμούς, φραγμούς που, όπως λέμε και στην πρόταση του ΚΚΕ για το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο, «έχουν ήδη επιδράσει και στη μαθησιακή διαδικασία πριν πάει το παιδί στο σχολείο. Σε μια ταξική κοινωνία το παιδί κουβαλά στο σχολείο από το σπίτι του την αρνητική επίδραση των ταξικών, κοινωνικών και μορφωτικών ανισοτήτων. Οι μαθητές δεν ξεκινούν από την ίδια αφετηρία».

Αυτές οι διαφορετικές αφετηρίες αναπαράγονται μέσα από τις διαφοροποιήσεις του σχολείου στον καπιταλισμό, οι οποίες κάνουν πιο έντονους τους ταξικούς φραγμούς.

Στην πρόταση του ΚΚΕ για το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο εκτιμάμε χαρακτηριστικά ως προς τα παραπάνω:

«Ενα πρόβλημα γενικότερης σημασίας είναι ο διαχωρισμός του σχολείου σε βαθμίδες (δημοτικό - γυμνάσιο - λύκειο). Η διατήρηση ενός τέτοιου διαχωρισμού στο πλαίσιο και της σημερινής υφιστάμενης εννιάχρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης και του Λυκείου, αναιρεί στην πράξη την ολοκλήρωση της δωδεκάχρονης εκπαίδευσης. Συμβάλλει ώστε πολλά παιδιά να σπρώχνονται εκτός σχολικών δομών, προς την πρώιμη κατάρτιση και τη μαθητεία.

Αλλωστε, είναι επιβεβαιωμένο από εκπαιδευτικές έρευνες ότι ακριβώς στο σημείο καμπής που αφορά τη μετάβαση από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο και από το Γυμνάσιο στο Λύκειο σημειώνεται απότομη άνοδος της σχολικής διαρροής. Εδώ όμως εκδηλώνεται και η προτεραιότητα των αστικών σχεδιασμών για την πρώιμη κατάρτιση σε βάρος της γενικής μόρφωσης, η διαφοροποίηση της λεγόμενης μεταϋποχρεωτικής εκπαίδευσης. Σε αυτήν την κατεύθυνση δομούν και "αντισταθμιστικά οφέλη" για την "ελκτικότητα" της Τεχνικο-Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, ως χώρου στον οποίο θα διοχετεύεται το αυξημένο μαθητικό δυναμικό που θα διώχνεται με ταξικούς όρους από το σχολείο».

Ενα από τα επιχειρήματα για τη διατήρηση του διαχωρισμού καταρχήν μεταξύ Δημοτικού και Γυμνασίου είναι ότι τα σχολεία αυτά απευθύνονται σε παιδιά διαφορετικών ηλικιών, με πολύ διαφορετικές ανάγκες. Αυτό πράγματι ισχύει, αλλά ας σκεφτούμε: Τα παιδιά της Α' και Β' Δημοτικού δεν έχουν πολύ διαφορετικές ανάγκες από τα παιδιά των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού; 'Η αλλιώς: Τα παιδιά της Ε' και ΣΤ' Δημοτικού δεν είναι πιο κοντά ηλικιακά και ως προς τις ανάγκες τους με τα παιδιά της Α' και Β' Γυμνασίου απ' ό,τι με τους μαθητές των μικρότερων τάξεων του σχολείου τους; Ακόμα πιο εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι οι διαφορετικές ηλικιακές ανάγκες γίνονται περισσότερο δυσδιάκριτες και δεν είναι αυτές ικανές να εξηγήσουν το διαχωρισμό ανάμεσα σε Γυμνάσιο και Λύκειο. Εξάλλου, οι διαφορετικές ανάγκες των παιδιών ανά ηλικιακή ομάδα θα μπορούσαν να καλύπτονται αξιοποιώντας διαφορετικούς και κατάλληλους χώρους, ωστόσο αυτές δεν εξηγούν γιατί θα πρέπει το σχολείο να έχει π.χ. διαφορετική διοίκηση.

Εξετάζοντας πιο συγκεκριμένα το Λύκειο, εκεί τα επιχειρήματα για το διαχωρισμό σε διαφορετικούς τύπους σχολείου ποικίλλουν. Ακούμε από το αντιεπιστημονικό έως και ρατσιστικό ότι «κάποια παιδιά δεν παίρνουν τα γράμματα» (ενώ είναι αποδεδειγμένο επιστημονικά ότι όλοι μπορούν να μάθουν, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις με σοβαρές νοητικές παθήσεις κ.ά.) έως τα πιο σύγχρονα κι επεξεργασμένα που προβάλλει π.χ. ο πρόεδρος της Επιτροπής Εθνικού Διαλόγου, Α. Λιάκος, ότι ένα παιδί μπορεί να είναι πολύ επιδέξιο και να ξεδιπλώνει την ευφυΐα του σε κάποια τέχνη, αλλά δεν μπορεί να αποδώσει εξίσου στα μαθήματα του Γενικού Λυκείου.

Το επιχείρημα αυτό είναι πονηρό και βαθιά αντιδραστικό. Προφανώς υπάρχουν παιδιά με διαφορετικές κλίσεις, ταλέντα, κ.ά. Ικανά σε κάποια πεδία και λιγότερο προχωρημένα σε άλλα. Αυτή η τάση μπορεί να εκφράζει - και συνήθως έτσι είναι - και διαφορετική κοινωνική καταγωγή. Μάλιστα, αυτό γίνεται ακόμα πιο καθαρό όταν βλέπουμε τη μελλοντική επαγγελματική πορεία κάποιων μαθητών. Για παράδειγμα, το παιδί που έχει θετική σκέψη, «πιάνουν τα χέρια του», και ταυτόχρονα προέρχεται από μια οικογένεια με ανεβασμένο οικονομικό αλλά και μορφωτικό επίπεδο, δεν θα πάει σε ΕΠΑΛ ή ΙΕΚ αλλά συνήθως θα προχωρήσει σε ΑΕΙ Φυσικομαθηματικών επιστημών ή Πολυτεχνείο.

Το πιο σημαντικό όμως είναι άλλο. Αφορά όχι το αν υπάρχουν διαφορετικά παιδιά και άλλου είδους ευφυΐες, αλλά ποια είναι η ευθύνη της κοινωνίας απέναντι σε όλα τα παιδιά. Σε τελική ανάλυση, γιατί ένα ενιαίο σχολείο δεν μπορεί να αναπτύσσει εξίσου όλα τα ταλέντα των μαθητών, να δίνει καταρχήν σε όλους τη δυνατότητα να τα ανακαλύψουν;

Ο Σοβιετικός φιλόσοφος Β. Α. Μποσένκο γράφει σχετικά: «Ο διαχωρισμός της σχολικής εκπαίδευσης σε κύκλους - κατευθύνσεις "εγκλωβίζει" τα παιδιά, τα κάνει μονόπλευρα και ελαττωματικά ακόμη και αν στον κύκλο του το παιδί πρόλαβε και κατάκτησε την τελειότητα». Φέρνει δε αυτή τη μονομέρεια σε αντιπαράθεση με εκείνο το γενικό σχολείο «που διαμορφώνει ολόπλευρα, που εξασφαλίζει ίση και γενική ωρίμανση για κάθε μέλος της κοινωνίας» και μέσα από αυτό «γίνεται εφικτή η γρήγορη αφομοίωση και εκτέλεση της οποιασδήποτε μορφής δραστηριότητας, εξασφαλίζεται η προσαρμοστικότητα του εργαζόμενου στην εργασία που αλλάζει συνεχώς, η ετοιμότητα για ενεργητική κινητικότητα ως προς την αλλαγή των μορφών εργασίας (η οποία είναι αναπόφευκτη στις μέρες μας). Με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζεται η ελευθερία της επιλογής του είδους δραστηριότητας, επιλογή από αγάπη και όχι συμφέρον, με βάση τις κλίσεις που έχουν ήδη διαμορφωθεί και είναι ώριμες».

Το θέμα των διαφορετικών κλίσεων, αλλά και επιλογών των μαθητών είναι από τα βασικά επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί να είναι το σχολείο ενιαίο για όλα τα παιδιά. Ετσι και στην παρούσα φάση, στο πλαίσιο του διαλόγου της κυβέρνησης για την Παιδεία, έχουμε ακούσει για «τυραννία» του ενιαίου αναλυτικού προγράμματος, για την «αρχή» της ελευθερίας του εκπαιδευτικού στη διδασκαλία, για εμμονές περί ενιαίου συγγράμματος ενώ στο εξωτερικό υπάρχουν επιλογές μεταξύ διαφορετικών συγγραμμάτων, για ανάγκη σύνδεσης του σχολείου με την τοπική κοινωνία κ.ά. Κάποια από τα παραπάνω ζυμώνονται εδώ και χρόνια και κάποια εφαρμόζονται ήδη στο πλαίσιο του «νέου σχολείου». Τομή στο να ανοίξει ο δρόμος για τέτοιου είδους διαφοροποιήσεις, που εκφράζονται κατά κάποιον τρόπο «γεωγραφικά», ήταν η μετατόπιση μέρους των ευθυνών για τις σχολικές μονάδες στην Τοπική Διοίκηση, στο όνομα της λεγόμενης «αποκέντρωσης». Πρόκειται για στρατηγική επιλογή που θέλουν να βαθύνει κι άλλο (βλέπε «Ριζοσπάστη» 21/2/2016 για τα σχολεία πολλών ταχυτήτων).

Εκτιμάμε συγκεκριμένα στο κείμενο του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ:

«Αστικές και μικροαστικές θεωρίες αμφισβητούν ανοιχτά ότι το ενιαίο σχολείο μπορεί να καλύψει τις ατομικές ανάγκες και τα ενδιαφέροντα και προτείνουν διαφοροποίηση των σχολείων ή διαφορετικές κατευθύνσεις μέσα στο ίδιο το σχολείο. Προτείνουν, επίσης, "ελεύθερο πρόγραμμα μαθημάτων", που θα το αποφασίζει ο ίδιος ο μαθητής. Η αντίληψη για ελεύθερη επιλογή μαθημάτων, για ατομικό μενού μαθημάτων, για διαφοροποιημένη διδασκαλία, αποτελεί κοινό σημείο ανάμεσα στις αστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις και προτάσεις για την εκπαίδευση, που συνδέονται και με την αντίληψη περί "παιδαγωγικής ελευθερίας".

Κατά τη γνώμη μας, η ποιότητα της εκπαίδευσης μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο μέσα από τη λειτουργία ενιαίου δωδεκάχρονου σχολείου σύγχρονης γενικής παιδείας. Αν το πρόγραμμα καθοριζόταν με βάση τις επιλογές και τα ενδιαφέροντα των μαθητών τότε το περιεχόμενο του σχολείου θα έφερνε ακόμη πιο βαριά τα σημάδια της ταξικής προέλευσης και των κάθε είδους ανισοτήτων».