Χώροι για χορό, θέατρο, προβολές ταινιών, εικαστικές τέχνες και εργαστήρια. Μουσικό στούντιο για πρόβες ερασιτεχνικών και ημιεπαγγελματικών συγκροτημάτων. Δανειστική βιβλιοθήκη και αναγνωστήριο. Χώρος με εγκατεστημένους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, όπου θα γίνονται και μαθήματα. Στο χώρο του Στεκιού υπάρχει επίσης τραπέζι πινγκ - πονγκ.

Θα λειτουργήσουν ομάδες χορού, θεάτρου, ενώ θα γίνονται μαθήματα ελεύθερου σχεδίου, φωτογραφίας, γραφιστικής, τρισδιάστατων γραφικών, μουσικών οργάνων, χειροτεχνίας και κοσμήματος, τέχνης του δρόμου. Ολα δωρεάν.

Οσοι θέλουν να δηλώσουν συμμετοχή στις ομάδες και τα εργαστήρια που θα λειτουργήσουν μπορούν να απευθύνονται στο χώρο του «Μικροβίου» ή στην ιστοσελίδα www.mikrovio.com.

Στο σημερινό 4σέλιδο «Νεολαία» μπορούμε να βρούμε:

-- Εγκαινιάστηκε το «Μικρόβιο - Γιώργος Βουβαλέας», ο πολυχώρος Τέχνης και Δημιουργίας της ΚΝΕ στην Καλαμάτα.

-- Αρθρο, με αφορμή τη συζήτηση για ενοποίηση των διακριτών μαθημάτων των φυσικών επιστημών.

-- Η παρέμβαση της Ζωής Χαχάμη, μέλους του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, στην κεντρική συζήτηση του 42ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή».

-- Αρθρο, με αφορμή την 3η Πανελλήνια Μέρα Σχολικού Αθλητισμού.

Χαιρετισμό εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ απηύθυνε ο Γραμματέας του, Νίκος Αμπατιέλος, ο οποίος σημείωσε ανάμεσα στα άλλα:

«Με μεγάλη χαρά σάς καλωσορίζω εκ μέρους του ΚΣ στον Πολυχώρο Δημιουργίας της ΚΝΕ, που έφτιαξαν με κόπο, σχεδιασμένη εργασία, εθελοντική δουλειά και βέβαια με τα τόσο δημιουργικά υλικά του ενθουσιασμού αλλά και με το μεράκι τους, δεκάδες μέλη και φίλοι της ΚΝΕ και του ΚΚΕ.

Η προσπάθεια της Οργάνωσης Περιοχής Πελοποννήσου είναι πρωτοπόρα.

Το Στέκι νεολαίας "Μικρόβιο" είναι η δεύτερη προσπάθεια πανελλαδικά που κάνουμε ως Οργάνωση να φτιάξουμε τέτοιους χώρους δημιουργίας και πολιτισμού. Πριν ενάμιση χρόνο εγκαινιάσαμε στην Αθήνα το Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ, όπου έχει πλέον διαμορφωθεί μια σύγχρονη υποδομή, ικανή να καλύψει τις ανάγκες των θεατρικών, μουσικών και χορευτικών ομάδων της ΚΝΕ. Καλύπτει τις ανάγκες και άλλων επαγγελματικών και ερασιτεχνικών θεατρικών ομάδων και μουσικών συγκροτημάτων, όπως και τη μορφωτική και ερευνητική δουλειά της Οργάνωσης με μικρές εκδηλώσεις, αφιερώματα, βιβλιοπαρουσιάσεις, σεμινάρια.

Στα εγκαίνια μίλησε ο Τάσος Αντωνίου, Γραμματέας του Συμβουλίου Περιοχής Πελοποννήσου της ΚΝΕ, που ανάμεσα στ' άλλα έκανε λόγο και για την ανάγκη της νεολαίας της Καλαμάτας για πολιτισμό, ανάγκη που δεν καλύπτεται αφού «οι πολιτιστικές υποδομές είναι πολύ λιγότερες από τις ανάγκες και πανάκριβες για το λαό και τους νέους (...) Η "Ηλέκτρα" παραμένει ερείπιο γιατί δεν υπάρχουν χρήματα να φτιαχτεί, δεν έχουμε δημοτικό κινηματογράφο, στο Πνευματικό Κέντρο το κόστος για τις παραστάσεις είναι τεράστιο, οι σχολές της "Φάρις" σε εικαστικά, χορό και το ωδείο έχουν δίδακτρα που φτάνουν μέχρι και τα 70 ευρώ το μήνα, τα κτίρια έχουν προβλήματα. Το Μέγαρο Χορού, που το χρυσοπληρώσαμε, είναι κλειστό για τις καλλιτεχνικές δομές της πόλης, ανοίγει μια φορά το χρόνο για το Φεστιβάλ. Μάλιστα, τώρα, δεν μπορούν να το λειτουργήσουν και το δίνουν προίκα στο μεγάλο κεφάλαιο. Το ΔΗΠΕΘΕ λειτουργεί με πολλά προβλήματα και χωρίς κρατική χρηματοδότηση. Τα τοπικά σχήματα πολιτισμού, που πράγματι παρουσιάζουν σπουδαίο έργο, τα βγάζουν πέρα χάρη στον εθελοντισμό και το μεράκι των μελών τους.

Αυτή είναι η κατάσταση στην πόλη που θέλει να γίνει Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, μια πρωτεύουσα με το λαό να μην έχει πρόσβαση στον πολιτισμό. Αυτή είναι η αντίληψή τους για τον πολιτισμό η οποία ταυτίζεται με την κυβερνητική αντίληψη που λέει: Καλό είναι ό,τι φέρνει κέρδος (...) Μέσα στο πρόγραμμα της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας έχουν φτιάξει ομάδες τουριστικού σχεδιασμού, ομάδα για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, ομάδα για δράσεις ανάπτυξης του τομέα των Πολιτιστικών και Δημιουργικών Βιομηχανιών στην πόλη.

Καταλαβαίνουμε όλοι πού το πάνε: Κερδισμένοι από την όλη διαδικασία θα βγουν οι εργολάβοι, οι έμποροι της τέχνης, οι ατζέντηδες, οι χορηγοί, οι μεγάλοι τουριστικοί όμιλοι και εμείς βέβαια θα το πληρώσουμε ακριβά.

Μέρος αυτού του κενού σε πολιτιστικές υποδομές επιδιώκει να καλύψει το "Μικρόβιο". Ο χώρος θα είναι ανοιχτός για ερασιτεχνικές, ημιερασιτεχνικές ομάδες και μουσικά σχήματα, να κάνουν τις συναντήσεις και τις πρόβες τους, να εκθέτουν τα έργα τους, να ανεβάζουν τις παραστάσεις τους αλλά και για συνεργασία με ομάδες και καλλιτέχνες που έχουν διάθεση να δουλέψουμε μαζί κάποιες παραγωγές. Ταυτόχρονα το "Μικρόβιο" θέλουμε να γίνει και ένας πόλος διεκδίκησης πόρων και υποδομών από το κράτος και την Τοπική Διοίκηση».

Ο Τ. Αντωνίου αναφέρθηκε στη ζωή και τη δράση του Γ. Βουβαλέα, που η προσωνυμία του «Μικρόβιο» - αφού όποιον πλησίαζε και συζήταγε, του «κόλλαγε» το μικρόβιο του κομμουνισμού - επιλέχθηκε για όνομα στον Πολυχώρο. Ο Γ. Βουβαλέας γεννήθηκε το 1924 στην Καλαμάτα και υιοθετήθηκε από πλούσιο θείο του στη Θεσσαλονίκη, λαμβάνοντας εξαιρετική μόρφωση. Μετά το θάνατο του θείου του ξαναγύρισε στην Καλαμάτα ζώντας σε μεγάλη φτώχεια. Οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ. Το 1944 αναδείχθηκε Γραμματέας της ΕΠΟΝ Μεσσηνίας. Το 1947 ανέβηκε στον Ταΰγετο. Του ανατέθηκε η αποστολή να ανασυστήσει τη Νομαρχιακή Επιτροπή Μεσσηνίας του ΚΚΕ, όπου έγινε και μέλος της, επικεφαλής της Οργάνωσης της Καλαμάτας. Σκοτώθηκε τον Αύγουστο του 1947, μετά τη δραπέτευσή του από τα κρατητήρια.

«Με όλα αυτά στο μυαλό μας θέλαμε να σας καλωσορίσουμε στο νέο μας χώρο. Στο χώρο που ονειρεύτηκε το "Μικρόβιο" πριν από 70 χρόνια και μας άφησε στα γραπτά του τις εξής σαφείς οδηγίες: "Δεν αρκεί να λες στους νέους μην πηγαίνετε στα καφενεία, μην αναλώνεστε σε ευτελείς ασχολίες παίζοντας ζάρια ή μπαρμπούτι, αλλά να τους δώσεις διέξοδο. Μια διέξοδο ευχάριστη και συγχρόνως ωφέλιμη και εποικοδομητική. Μια καινούρια εναλλακτική λύση. Να μάθει έναν άλλο τρόπο να σκέφτεται και να βιώνει το νέο. Ετσι μόνο θα απορρίψει το παλιό"».

Προχτεσινή διαμαρτυρία γονιών στο Γυμνάσιο της Αμοργού για την 7η χρονιά χωρίς γυμναστή. Την ίδια μέρα, ο υπουργός Παιδείας δήλωνε ότι «υπάρχει ο αναγκαίος αριθμός γυμναστών, θα έλεγα σε ορισμένες περιπτώσεις και πλεονάσματα τα οποία αξιοποιούμε»!

Ως εδώ καλά θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος. Αλλωστε, τέτοιες πρωτοβουλίες και εκδηλώσεις όχι μόνο είναι απαραίτητες στο σχολείο και πρέπει να γενικευτούν, με την ακόμα ουσιαστικότερη συμμετοχή μαθητών και εκπαιδευτικών, ειδικών επιστημόνων κ.τ.λ., αλλά, ανάμεσα στα άλλα, αναδεικνύουν και την πολύ μεγάλη ανάγκη που έχει η νεολαία για να συμμετάσχει συστηματικά σε αθλητικές δραστηριότητες.

Αλλά γι' αυτό ακριβώς τέτοιες εκδηλώσεις βάζουν ακόμα πιο επιτακτικά το ερώτημα για το οποίο ούτε η εγκύκλιος του υπουργείου, ούτε οι δηλώσεις του υπουργού Παιδείας και του υφυπουργού Αθλητισμού για τη μέρα αυτή, μας διαφώτισαν: Τι είναι τελικά αυτό που στερεί τη χαρά της άθλησης και της συστηματικής φυσικής αγωγής, από δεκάδες χιλιάδες παιδιά στα σχολεία όλης της χώρας; Το «άγχος της νίκης» και ο «φόβος της αποτυχίας»; `Η μήπως η διαχρονική πολιτική όλων των κυβερνήσεων και της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που έχει βγάλει «εκτός ύλης» το δικαίωμα αυτό χιλιάδων μαθητών;

Γιατί, βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το δικαίωμα αυτό, πόσο μάλλον η ανάγκη για άθληση και φυσική αγωγή, σταματάει σε μια μέρα, την πρώτη Δευτέρα κάθε Οκτώβρη. Αλλωστε, αντίστοιχες Δευτέρες είδαν μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί και πέρυσι και πρόπερσι, συνοδευόμενες και από τα απαραίτητα ευχολόγια των εκάστοτε κυβερνητικών παραγόντων, χωρίς επί της ουσίας να αλλάξει τίποτα.

Κι όμως. Ο υπουργός Παιδείας δήλωνε προχτές ότι «για μας η σημερινή μέρα δεν είναι απλώς όπως οι άλλες επέτειοι ή απλώς μέρες για να συζητούμε, είναι κάτι περισσότερο, είναι η υπενθύμιση μιας καλής καθημερινότητας».

Για ποια «καλή καθημερινότητα» μιλάνε; Αυτή των ελάχιστων ωρών, της αποσπασματικότητας και της συνεχούς υποβάθμισης της γυμναστικής και της φυσικής αγωγής στο ωρολόγιο πρόγραμμα; Αυτή των ανεπαρκών ποσοτικά ή ακόμα και των επικίνδυνων υποδομών στα σχολεία, που άλλωστε αναγνωρίζει και το ίδιο το υπουργείο, αναφέροντας στη σχετική εγκύκλιό του ότι «σε περίπτωση απουσίας επαρκούς υλικοτεχνικής υποδομής ενδείκνυται η συνεργασία με άλλες σχολικές μονάδες ή αθλητικά κέντρα»; Της έλλειψης γυμναστών και άλλων ειδικευμένων στελεχών, που επίσης αναγνωρίζεται στην εν λόγω εγκύκλιο που αναφέρει ότι «Οσον αφορά τα ολιγοθέσια σχολεία που δε διαθέτουν εκπαιδευτικό Φυσικής Αγωγής προτείνεται η συμμετοχή στην 3η Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού σε συνεργασία με άλλες σχολικές μονάδες»; `Η μήπως για την πραγματικότητα που έχουν διαμορφώσει διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις, που είτε σπρώχνει χιλιάδες λαϊκές οικογένειες σε κάθε είδους επιχειρήσεις και εμπόρους του Αθλητισμού, προκειμένου να καλύψουν αυτήν την ανάγκη, αλλά και τα αθλητικά σωματεία στην απόγνωση, να ψάχνουν να καλύψουν τις ανάγκες τους με χορηγούς είτε βάζοντας τους γονείς να πληρώνουν, είτε πιο απλά σε παντελή έλλειψη άσκησης για χιλιάδες νέους, με όσες συνέπειες έχει αυτό στην υγεία, αλλά και στην κοινωνικοποίηση, τη διαμόρφωση του ψυχισμού και συνολικά της προσωπικότητας;

Πιο πολύ όμως απ' την προσπάθεια να βαφτιστεί το κρέας - ψάρι, εκείνο που προκαλεί είναι η προσπάθεια του υπουργείου να συμβιβάσει τις λαϊκές οικογένειες με τις ελλείψεις, και την πραγματικότητα που βιώνουν. Να παρουσιάσει μια σειρά από αποσπασματικές πρωτοβουλίες, για τις οποίες μάλιστα δεν εξασφαλίζει τις απαραίτητες προϋποθέσεις (οικονομικά, προσωπικό, μεταφορά μαθητών, υποδομές κ.ο.κ.) όπως π.χ. την ένταξη στο Δημοτικό μαθημάτων κολύμβησης ή τις εξαγγελίες για επανέναρξη των σχολικών πρωταθλημάτων, ως περίπου ένα ολοκληρωμένο σύστημα φυσικής αγωγής και υγείας που «θα βάλει τα παιδιά σε ένα νέο τρόπο ζωής, σε μια άσκηση διά βίου». Με δυο λόγια, να κόψει και να ράψει τις πολύ μεγάλες ανάγκες για άθληση και φυσική αγωγή στο «μπόι» του τάχα ρεαλισμού, δημιουργώντας και σε αυτόν τον τομέα μειωμένες απαιτήσεις στη λαϊκή οικογένεια.

Χαρακτηριστικά αυτής της προσπάθειας είναι και τα όσα είπε ο υπουργός Παιδείας σε ερώτηση για το εάν είναι λίγες οι ώρες της Γυμναστικής στο σχολείο: «Οχι δεν είναι λίγες οι ώρες. Είναι οι ώρες που επιτρέπονται από το πρόγραμμα. Δεν είναι το πρόγραμμα 60 ώρες»! Με δυο λόγια, οι επιστημονικές έρευνες που αποδεικνύουν ότι είναι σύγχρονη ανάγκη και απαίτηση η καθημερινή ενασχόληση με τη γυμναστική ειδικά σε αυτές τις ηλικίες που βάζουν τις βάσεις και διαμορφώνουν στάσεις ζωής για τη διά βίου επαφή με την άσκηση, πάνε στον κάλαθο των αχρήστων, αφού... δε χωράνε στο πρόγραμμα!

Απέναντι σε αυτήν την προσπάθεια, μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί πρέπει να προτάξουν τις σύγχρονες ανάγκες τους για άθληση και φυσική αγωγή. Διεκδικώντας τη διαμόρφωση ενιαίου προγράμματος Φυσικής Αγωγής, διορισμό καθηγητών Φυσικής Αγωγής, αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης και όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις (υλικοτεχνική υποδομή, επιστημονική στήριξη), ώστε να καλύπτονται οι σημερινές ανάγκες. Βάζοντας στο στόχαστρο, και εδώ, τον πραγματικό υπαίτιο, το καπιταλιστικό σύστημα και τις κυβερνήσεις του, που αντιμετωπίζουν το ζήτημα της φυσικής αγωγής ως ατομική ευθύνη, ανησυχώντας γι' αυτή μόνο στο βαθμό που η έλλειψή της και τα όσα προκαλεί στην υγεία αποτελούν «βάρος» και «κόστος» για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Οπως τονίζεται και στο κείμενο του Τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού της ΚΕ του ΚΚΕ για τη Φυσική Αγωγή στην Εκπαίδευση «ο σκοπός της Φυσικής Αγωγής θα εκπληρώνεται όταν όλος ο λαός και ιδιαίτερα η νεολαία θα ασκείται συστηματικά σε όλη του τη ζωή. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι στο επίκεντρο της κοινωνίας να βρίσκεται η ικανοποίηση συνολικά των λαϊκών αναγκών. Η σημερινή χρήση των σύγχρονων μέσων, η τεχνολογική ανάπτυξη και ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι δίνουν τη δυνατότητα να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος (μη εργάσιμος) και να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες τους. (...) Με κοινωνική ιδιοκτησία, κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό - λαϊκό έλεγχο, συνειδητά και σχεδιασμένα ένα κομμάτι του πλούτου που θα παράγεται θα δαπανάται γι' αυτό το σκοπό. Θα επιστρέφει δηλαδή στο λαό με οργανωμένο και προγραμματισμένο τρόπο, μέσα από δωρεάν δομές».

Για το θέμα υπάρχει αντιπαράθεση μεταξύ των Επιστημονικών Ενώσεων. Για παράδειγμα, η Ενωση Ελλήνων Χημικών², επειδή οι θέσεις των χημικών μειώνονται συνεχώς τα τελευταία χρόνια στο Γυμνάσιο, υπερθεματίζει για την ενοποίηση, ενώ οι βιολόγοι (ομάδα αναπληρωτών βιολόγων)³ που με το υπάρχον ωρολόγιο πρόγραμμα έχουν περισσότερες ώρες, εκφράζουν την αντίθεσή τους. Στην ίδια λογική κινείται και η Ενωση Ελλήνων Φυσικών, η οποία εντοπίζει το πρόβλημα στη μείωση των ωρών διδασκαλίας της Φυσικής, ενώ ταυτόχρονα θεωρεί ότι οι καθηγητές Φυσικής μπορούν να διδάξουν τα υπόλοιπα μαθήματα Φυσικών Επιστημών (Χημεία, Βιολογία), ενώ, όπως υποστηρίζει, ...«δεν ισχύει το αντίστροφο»⁴.

Αν ξεφύγουμε όμως από τη λογική των Επιστημονικών Ενώσεων, κριτήριο της οποίας κατά βάση είναι ποια ειδικότητα κερδίζει ή χάνει περισσότερες ώρες, αλλά και από τη δημοσιονομική, ελέω «κόφτη», λογική του υπουργείου για την εξοικονόμηση διδακτικού προσωπικού μέσω της ενοποίησης, το θέμα είναι βαθιά ιδεολογικό. Εχει να κάνει με την ικανότητα του νέου ανθρώπου να προσεγγίζει τα φυσικά φαινόμενα, να αντιμετωπίζει την αντικειμενική πραγματικότητα, να αναπτύσσει την κριτική του ικανότητα.

Ποιος είναι ο λόγος, λοιπόν, που μετά από δεκαετίες, που τα μαθήματα των Φυσικών Επιστημών είναι διακριτά στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, με όχημα τη διαθεματικότητα και τη διεπιστημονικότητα το υπουργείο επιδιώκει να γυρίσουμε στην εποχή της «Φυσιογνωσίας»;

Η διάκριση των Επιστημών ήταν κατάκτηση του ανθρώπου το 19ο αιώνα, που προήλθε από την οργανωμένη κοινωνικά προσπάθειά του να βαθύνει στην ουσία των φυσικών φαινομένων, να εξηγήσει με μεγαλύτερη πληρότητα το τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο, να αξιοποιήσει αυτήν τη γνώση στην παραγωγική διαδικασία. Ετσι, από τη Φυσιογνωσία γεννήθηκαν η Φυσική ως απότοκο της Βιομηχανικής Επανάστασης που έφερε η χρήση του ατμού στην παραγωγή, η Χημεία, ως η κατεξοχήν επιστήμη της Βιομηχανίας, και η Βιολογία. Η ανάγκη αυτή προκύπτει από το γεγονός ότι η ύλη και η κίνησή της εμφανίζεται με διαφορετικό βαθμό πολυπλοκότητας και επίπεδο οργάνωσης. Οι νόμοι που διέπουν τα φυσικά και κοινωνικά φαινόμενα εξαρτώνται από την πολυπλοκότητα αυτή. Γι' αυτό ο Ενγκελς⁵ στην προσπάθειά του να κάνει αυτή τη διάκριση χωρίζει τα φαινόμενα στις εξής κατηγορίες:

• Η μηχανική μορφή της κίνησης, η μετατόπιση στο χώρο των σωμάτων του ενός σε σχέση με το άλλο.
• Μορφές κίνησης⁶ που μελετάει η Φυσική, όπως τα θερμικά και ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα, τα φαινόμενα του φωτός, ενδοατομικές και ενδοπυρηνικές διαδικασίες.
• Η χημική μορφή της κίνησης, η κίνηση δηλαδή των ατόμων.
• Η βιολογική μορφή της κίνησης, όπως είναι η εξέλιξη των ειδών.
• Η κοινωνική μορφή της κίνησης (η ιστορία της ανθρώπινης κοινωνίας).

Δεν μπορούν οι νόμοι της Κλασικής Μηχανικής, που περιγράφουν την αλλαγή θέσης ενός σώματος, να εξηγήσουν τη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού ή, πολύ περισσότερο, τα κοινωνικά φαινόμενα. Οι νόμοι κίνησης των ανώτερων μορφών οργάνωσης της ύλης εμπεριέχουν στοιχεία των κατώτερων, δεν μπορούν όμως να αναχθούν σε αυτούς. Μια τέτοια αντίληψη, που ονομάζουμε αναγωγισμό, οδήγησε διαχρονικά σε λαθεμένα συμπεράσματα, εγκλώβισε τις φυσικές επιστήμες. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα των νεοδαρβινιστών, που με όρους Βιολογίας προσπαθούσαν να εξηγήσουν την ανάπτυξη των κοινωνιών.

Η γενικευμένη ενσωμάτωση των επιστημονικών ανακαλύψεων στην παραγωγή υποχρέωσε την αστική τάξη να εντάξει στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ως διακριτά αντικείμενα τις Φυσικές Επιστήμες (ΦΕ), στην αρχή για λιγότερους και στην πορεία για πολύ περισσότερους μαθητές λόγω και της γενικής τάσης μαζικοποίησης της εκπαίδευσης στον καπιταλισμό.

Εκ των πραγμάτων, στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, λόγω της νοητικής ανάπτυξης των μαθητών με βάση την ηλικία τους, η διδασκαλία περιορίζεται στην απλή περιγραφή των φυσικών φαινομένων, στην επιφάνειά τους. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο οι φυσικές επιστήμες διδάσκονται από ένα ενιαίο μάθημα, γνωστό ως «Μελέτη περιβάλλοντος» στις μικρότερες τάξεις του Δημοτικού και «Ερευνώ το Φυσικό Κόσμο» στις μεγαλύτερες. Ηταν μεγάλη κατάκτηση στην εκπαιδευτική διαδικασία οι μαθητές από μια ηλικία 12 - 13 ετών, με την εισαγωγή τους στο Γυμνάσιο, να προσεγγίζουν σε μεγαλύτερο βάθος τα φυσικά φαινόμενα μέσα από τα διακριτά επιστημονικά αντικείμενα. Γιατί, η διδασκαλία της Φυσικής, της Χημείας, της Βιολογίας μπορεί να δώσει τη δυνατότητα, από την επιφάνεια να «σκάψει» πιο βαθιά ο μαθητής στην ουσία των φαινομένων.

Η σχεδιαζόμενη κατάργηση των διακριτών μαθημάτων των ΦΕ δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία... ) εδώ και χρόνια διδάσκεται ενοποιημένο μάθημα ΦΕ αποκαλούμενο «Science» με τραγικές συνέπειες στο γνωστικό επίπεδο των μαθητών, στην ικανότητά τους να προσεγγίζουν την αντικειμενική πραγματικότητα.

Στην Αγγλία συγκεκριμένα, οι φυσικές επιστήμες είναι ενοποιημένες για όλες τις αντίστοιχες τάξεις του Γυμνασίου (3 έτη KS3) αλλά και για τις δύο πρώτες αντίστοιχες τάξεις των τύπων Λυκείου (KS4, GCSE). Μάλιστα, οι οδηγίες από το αντίστοιχο υπουργείο Παιδείας (National Curriculum in England Science KS3)⁷ αναφέρουν πως σκοπός της ενοποίησης είναι να μπορούν να βρουν οι μαθητές τη σύνδεση μεταξύ των διαφορετικών επιστημών και να κατανοήσουν τις «μεγάλες ιδέες» που διέπουν τις θετικές επιστήμες και την επιστημονική λογική. Η κάθε ενότητα αντιμετωπίζεται πειραματικά και επιφανειακά, με τη λογική του κονστρουκτιβισμού⁸. Σχεδόν σε κάθε μάθημα γίνεται και ένα μικρό πείραμα, και μέσα από τα αποτελέσματα του πειράματος, που ο μαθητής καλείται να ερμηνεύσει, βγάζει τα δικά του επιστημονικά συμπεράσματα χωρίς να έχει τις απαραίτητες επιστημονικές γνώσεις αφού μέσα σε 10 λεπτά ο καθηγητής καλείται να αναπτύξει την επιστημονική θεωρία πάνω στην οποία βασίζεται το πείραμα. Με βάση αυτό, κανένας μαθητής δεν μπορεί να κατανοήσει τις επιστημονικές έννοιες μέσα σε μία ώρα μαθήματος, αφού δεν υπάρχει καμία προετοιμασία από πριν, ο χρόνος είναι λιγοστός και ο μαθητής δεν έχει καν βιβλίο για να διαβάσει μετά. Ο καθηγητής δεν εμμένει στην επιστημονική γνώση αλλά στις δεξιότητες, δηλαδή αν έγιναν σωστές μετρήσεις, αν επαληθεύτηκε το αποτέλεσμα, αν ήταν σωστή η παρουσίαση των αποτελεσμάτων, και όχι αν οι μαθητές μπόρεσαν απαραίτητα να συσχετίσουν την επιστημονική γνώση με το πείραμα. Εξάλλου, με βάση τη θεωρία του κονστρουκτιβισμού, η επιστημονική αλήθεια έχει μόνο σχετικό χαρακτήρα, δεν έχει σημασία να την προσεγγίσουν οι μαθητές. Ο κάθε μαθητής καλείται να φτιάξει βιώσιμες εξηγήσεις/μοντέλα με βάση τη δική του εμπειρία. Πολύ σημαντικό στην Αγγλία θεωρείται το στοίχημα του καθηγητή να κρατά το ενδιαφέρον του μαθητή αμείωτο, το οποίο έχει γίνει και σλόγκαν του OFSTED⁹ («maintaining curiosity in science»)¹⁰, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα το τι πραγματικά γνωρίζει ο μαθητής στο τέλος της διδακτικής ώρας. Αλλωστε, στην ίδια δημοσίευση αναφέρεται ρητά ότι οι εργοδότες επιδιώκουν ακόμα μεγαλύτερο τμήμα των απόφοιτων των σχολείων να αποκτήσει πρακτικές δεξιότητες.

Γιατί, όμως, έχουμε αυτήν την εξέλιξη όταν υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να ενισχυθεί η αντικειμενική γνώση της φυσικής πραγματικότητας σε όλες της τις μορφές κίνησης;

Η απάντηση βρίσκεται στις ικανότητες - δεξιότητες που πρέπει να έχει ο σύγχρονος εργαζόμενος με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου. Στις σημερινές συνθήκες η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση δεν αφορά μια μειοψηφία, με ειδικό ρόλο στην παραγωγή - αυτό το κομμάτι προέρχεται πλέον από τα πανεπιστήμια - αλλά την πλειοψηφία των αυριανών εργαζομένων. Σε αυτήν την κατεύθυνση, λοιπόν, η αστική τάξη κρίνει ότι δεν χρειάζεται το βάθος των γνώσεων που δίνουν οι ΦΕ στο σύνολό τους στο νέο εργαζόμενο, αλλά πληροφορίες και δεξιότητες που θα τον κάνουν λειτουργικό στην ένταξή του στην παραγωγική διαδικασία, στο έδαφος φυσικά του στόχου για την αναπαραγωγή των κερδών των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Γι' αυτό μπορεί ο μαθητής να ακούει σκόρπιες πληροφορίες από το Δημοτικό ακόμα για τα υποατομικά σωματίδια (quarks στην Ε' Δημοτικού, γεγονός απίστευτο πριν από μερικά χρόνια), αλλά δεν είναι ανάγκη να διδάσκεται ξεχωριστά Φυσική και Χημεία στα 15 του χρόνια αφού η επιστημονική μέθοδος, η κριτική ικανότητα, η διαδικασία της επιστημονικής αφαίρεσης δεν χρειάζονται για το ρόλο που καλείται να παίξει στην παραγωγική διαδικασία και στην κοινωνία συνολικά. Ενα ενιαίο μάθημα, λοιπόν, που θα περιγράφει απλά τα φαινόμενα, θα κινείται στην επιφάνειά τους, στη λογική του Δημοτικού αρκεί, σύμφωνα με τους αστούς, γι' αυτό το μοντέλο εργαζόμενου.

Η διδασκαλία των ΦΕ παίζει καθοριστικό ρόλο στο βασικό στόχο που θα έπρεπε να έχει το σχολείο, της γνώσης δηλαδή των βασικών νόμων κίνησης της φύσης και της κοινωνίας, της ισόρροπης και ολόπλευρης ανάπτυξης της προσωπικότητας των μαθητών. Συμβάλλει στην απελευθέρωσή τους από θρησκευτικές προκαταλήψεις και δοξασίες, χτυπά το άγνωστο που διαχρονικά προκαλεί φόβο και δημιουργεί δεσμά στη συνείδησή τους.

Και για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Η θέση μας για την αναγκαιότητα της διακριτής διδασκαλίας των μαθημάτων των Φυσικών Επιστημών δεν κλείνει τα μάτια στις αντικειμενικές εξελίξεις ανάπτυξης των επιστημών γενικά. Πράγματι, σε ερευνητικό επίπεδο υπάρχει ακόμα πιο έντονα η τάση συνεργασίας των επιμέρους επιστημών, ενώ παράλληλα προχωρά και η κατάτμησή τους, η εμφάνιση νέων πιο περιορισμένων γνωστικών πεδίων.

Γι' αυτόν το λόγο στο σχολείο πρώτα απ' όλα απαιτείται να έχει δημιουργηθεί η γενική φιλοσοφική - μεθοδολογική βάση κατανόησης των επιμέρους επιστημών.

Στην πρόταση του ΚΚΕ για το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο διαβάζουμε χαρακτηριστικά:

«Το ενοποιητικό στοιχείο στο αναλυτικό πρόγραμμα είναι η διαλεκτική υλιστική αντίληψη για τη φύση και την κοινωνία. Η ενότητα του κόσμου με βάση την υλικότητά του αλλά και η γνώση των ιδιαίτερων νομοτελειών κάθε μορφής κίνησης (μηχανική, φυσική, χημική, βιολογική, κοινωνική), όπου καθεμιά τους περιλαμβάνει ένα λίγο - πολύ πλατύ κύκλο φαινομένων, συγγενικών από ορισμένη άποψη».

Σε αυτήν τη βάση, από τη μια, αυξάνεται η συμβολή του κάθε μαθήματος στην ποιότητα του όλου προγράμματος και δημιουργείται η ανάγκη για συνεργασία των εκπαιδευτικών όλων των ειδικοτήτων. Από την άλλη, βελτιώνεται και το κάθε μάθημα ξεχωριστά. Εξασφαλίζεται η σύνδεση της Φιλοσοφίας με τις Φυσικές Επιστήμες, διευκολύνοντας και την κατανόηση του κόσμου ως οργανικού όλου¹¹.

Είναι πολύτιμη η μελέτη της πείρας από τη διδασκαλία των ΦΕ στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Τόσο στη Σοβιετική Ενωση όσο και στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, από την ηλικία των 11 ετών διδάσκονταν ξεχωριστά τα μαθήματα της Βιολογίας και της Φυσικής και από την ηλικία των 12 ετών το μάθημα της Χημείας. Το κάθε μάθημα διδασκόταν σε ειδικό χώρο - εργαστήριο, απόλυτα συνδεδεμένο τόσο με το πείραμα, όσο συνολικά με την οργανωμένη δραστηριότητα του ανθρώπου, με την παραγωγή. Για παράδειγμα, όταν οι μαθητές διδάσκονταν Θερμοδυναμική, πέρα από την πρακτική άσκηση στο εργαστήριο επισκέπτονταν και χώρους ώστε να μελετήσουν τις θερμικές μηχανές στην παραγωγή. Με αυτόν τον τρόπο οι ΦΕ δεν παρουσιάζονταν σαν ένα «εξωτικό αντικείμενο» με δύσκολες έννοιες, αλλά ως αντικείμενα άρρηκτα συνδεδεμένα με την κοινωνική πρακτική.

Πρώτα και κύρια οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, οι μαθητές έχουμε ευθύνη να ανακόψουμε τη σκοταδιστική οπισθοδρόμηση στην εποχή της Φυσιογνωσίας, που οι κυβερνήσεις θέλουν να την παρουσιάσουν ως πρόοδο. Να αποκαλύψουμε το χαρακτήρα των συνολικών αλλαγών στο περιεχόμενο της Εκπαίδευσης, να διεκδικήσουμε το σχολείο των σύγχρονων λαϊκών μορφωτικών αναγκών.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

1. Βλ. Η Νέα Δημοκρατία για τις αλλαγές στο Γυμνάσιο, 11/9/2016, πηγή: essos.gr.

2. Συνέλευση των αντιπροσώπων της Ενωσης Ελλήνων Χημικών, Ιούνης 2016.

3. https://www.alfavita.gr/arthron/ekpaideysi/gia-tin-enopoiisi-ton-fysikon-epistimon-toy-kladoy-pe04

4. Διαμαρτυρία της ΕΕΦ, Η Φυσική στο προσκήνιο και οι Φυσικοί στο παρασκήνιο!, πηγή: http://eef.gr/enimerosi/1312-fisiki-paraskinio.html

5. Φρ. Ενγκελς: Αντι-Ντίρινγκ, «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2001

6. Στο διαλεκτικό υλισμό η κίνηση δεν είναι απλά η μετατόπιση ενός σώματος, εκφράζει τη διαρκή αλλαγή της ύλης, είναι καθολική ιδιότητά της, δεν μπορεί να υπάρξει ύλη χωρίς την κίνηση.

7. https://www.gov.uk/government/uploads/system/uploads/attachment_data/file/335174/SECONDARY_national_curriculum_-_Science_220714.pdf

8. «Ριζοσπάστης» 13/4/2016, σελ. 12, «Κονστρουκτιβισμός: Καινούργιο προσωπείο σε μια τόσο παλιά ιδέα που μυρίζει λιβάνι»

9. OFSTED είναι ο οργανισμός επιθεώρησης και ελέγχου της Εκπαίδευσης και της Πρόνοιας στην Αγγλία.

10. https://www.gov.uk/government/publications/maintaining-curiosity-a-survey-into-science-education-in-schools

11. Βλ. Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο Σύγχρονης Γενικής Παιδείας. Μέρος Γ, «Ειδικότερα για το γνωστικό διαπαιδαγωγητικό περιεχόμενο του σχολείου».

«Οπως καταλαβαίνετε, το θέμα της συζήτησης δεν επιλέχτηκε τυχαία, συμβαδίζει με το σύνθημα του φετινού μας Φεστιβάλ: "Αγώνας, γνώση, τόλμη, αντοχή. Να προχωράς κι εσύ καθώς προβαίνει μπρος η Ιστορία".

Είναι μεγάλο ζήτημα, κατά τη γνώμη μας, η γνώση και η παρακολούθηση των εξελίξεων, των αστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών που εκφράζονται τόσο σε διεθνές επίπεδο όσο και στη χώρα μας.

Η γνώση και η ερμηνεία αυτών των εξελίξεων μπορεί να βοηθήσει στο να κατανοούμε την πραγματικότητα με καλύτερους όρους, στο να ανεβαίνει η ικανότητα πρόβλεψης τόσο από το Κόμμα όσο και από το κίνημα, ενώ έχει τεράστια σημασία για τον εργαζόμενο λαό και το κόμμα του να ξέρει ποια είναι η διαπάλη στο στρατόπεδο του εχθρού, τι τον απασχολεί κάθε φορά, ποιες οι αδυναμίες του, τι σκέφτεται και τι σχεδιάζει.

Η σωστή και η από ταξική πλευρά μελέτη αυτών των ζητημάτων βοηθά κάθε φορά το κίνημα και το Κόμμα να μην παγιδευτούν στις διάφορες αντιπαραθέσεις της αστικής τάξης.

Να αναφέρω κάποιες πλευρές που έχουν να κάνουν ιδιαίτερα με τη νεολαία που δεν ανήκει σε αυτή τη φάση στο εργατικό κίνημα: τους φοιτητές, σπουδαστές, μαθητές. Αφού μας απασχολεί σταθερά πώς θα δημιουργηθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις ώστε να ανασυνταχθεί το φοιτητικό - σπουδαστικό και μαθητικό κίνημα, σε συμπόρευση πάντα με το εργατικό κίνημα, παίρνοντας υπόψη - για να μπορέσουμε να κάνουμε και πιο αποτελεσματική την παρέμβασή μας - τα ιδιαίτερα στοιχεία που επιδρούν, όπως η κοινωνική και πολιτική απειρία που υπάρχει.

Για παράδειγμα, το σύνθημα "να γυρίσουν πίσω οι απώλειες από την κρίση" δεν αρκεί από μόνο του, καθώς οι σημερινοί φοιτητές και μαθητές κατά βάση θυμούνται μόνο τα χρόνια της οικονομικής κρίσης.

Για να μπορέσει να δουλευτεί αυτή η γραμμή, προϋποθέτει και την ανάδειξη των σύγχρονων αναγκών, που στηρίζονται στην ίδια την εξέλιξη και ανάπτυξη της κοινωνίας, την προβολή της ιστορικής πείρας του εργατικού κινήματος και την πορεία της ταξικής πάλης, αναδεικνύοντας τη σημασία ύπαρξης της ΕΣΣΔ και πώς επέδρασε σε παγκόσμιο επίπεδο ώστε να υπάρξουν κατακτήσεις.

Ανεξαρτήτως δυσκολιών που υπάρχουν λόγω του αρνητικού συσχετισμού, χρειάζεται να αξιοποιήσουμε όλες τις δυνατότητες που υπάρχουν ώστε να συμβάλουμε στην ανασύνταξη του κινήματος.

Εχοντας τα βασικά μας όπλα: που είναι η ιδεολογική και πολιτική υπεροχή που μας δίνουν η στρατηγική και οι επεξεργασίες του Κόμματός μας, αλλά και η σοβαρή πείρα από την προσπάθεια ενίσχυσης του ΜΑΣ στο φοιτητικό κίνημα και η πείρα που προκύπτει από τη συμβολή των μελών της ΚΝΕ στη λειτουργία των μαθητικών συμβουλίων και του μαθητικού κινήματος.

Πηγαίνοντας στα ζητήματα των φοιτητών και σπουδαστών πιο συγκεκριμένα:

Χρειάζεται να έχουμε σταθερά στο μυαλό μας πως το αστικό πανεπιστήμιο - η παραγωγή και εκπαίδευση σχεδιάζονται ως σημαντικό μέρος της ιδεολογικής λειτουργίας του κράτους, αξιοποιώντας τις επιστημονικές και τεχνολογικές γνώσεις και εφαρμογές - έχει συγκεκριμένο καταμερισμό στην παραγωγή και αναπαραγωγή της κυρίαρχης αντίληψης, όπως και πολλών αστικών χρεοκοπημένων ιδεολογημάτων.

Είναι πρωταρχικό ζήτημα, λοιπόν, για την παρέμβασή μας η όξυνση της διαπάλης με το ρόλο, τη λειτουργία του αστικού πανεπιστημίου και της Εκπαίδευσης, η αντιπαράθεση με παλιά και νέα αστικά ιδεολογήματα, η απάντηση στον αντικομμουνισμό και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, η αποκάλυψη των χρεοκοπημένων θεωριών της αστικής τάξης που παρουσιάζονται ως νέες, αναδεικνύοντας τι είναι πραγματικά νέο, καινοτόμο και πρωτοπόρο σήμερα.

Εχουμε καθαρό ότι βασικός λόγος διάλυσης του φοιτητικού κινήματος είναι η γραμμή που επικρατεί, συμβιβασμού και συναίνεσης με την κυρίαρχη πολιτική...

Για να εκφραστεί λοιπόν και να δυναμώσει η ανασύνταξη του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος, χρειάζεται να δυναμώσει ο αντιμονοπωλιακός - αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός, στοιχείο που θα εκφράζεται με την ενίσχυση του ΜΑΣ αλλά και την ισχυροποίηση της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, την οικοδόμηση γερών ΟΒ σε κάθε Τμήμα, σχολή και έτος, δυναμώνοντας τον αγώνα ενάντια στη στρατηγική της ΕΕ και του κεφαλαίου στην Ανώτατη Εκπαίδευση, γενικότερα στο μέλλον της νεολαίας και διαμορφώνοντας καθημερινά εστίες δράσης για τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών.

Είναι ανάγκη να δυναμώσει η φωνή που θα διεκδικεί σε κάθε έτος, σχολή και Τμήμα.

Ιδιαίτερα οι σύλλογοι όπου οι εκλεγμένοι με το ψηφοδέλτιο της ΠΚΣ έχουν πλειοψηφία στα Διοικητικά Συμβούλια, οι σύλλογοι που έχουν ενταχθεί στο ΜΑΣ, είναι ανάγκη να παίξουν προωθητικό ρόλο στην πορεία αυτή.

Ωστε να δυναμώσει η φωνή για:

• Επαρκή χρηματοδότηση των ιδρυμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Να σπάσει ο συμβιβασμός ότι "δεν υπάρχουν λεφτά και τι κάνουμε", βάζοντας στο επίκεντρο το κεφάλαιο, που όλο και περισσότερο δέχεται ζεστό χρήμα από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, τη φορολογία των εργαζομένων και τα αποθεματικά των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
• Για να σπουδάσουν όλοι οι φοιτητές δωρεάν και να μην είναι οι ίδιοι και οι οικογένειές τους πελάτες. Γιατί είναι αδιανόητο το 2016 να πετάγονται παιδιά εκτός βασικής εκπαίδευσης ή και άλλα να σταματούν τις σπουδές τους επειδή δεν έχουν να σπουδάσουν και να θεωρείται ...προνόμιο ένας φοιτητής να έχει δωμάτιο στην εστία.
• Για επιστημονική μόρφωση και ειδίκευση υψηλού επιπέδου ενάντια στην υποβάθμιση, για να αποτελεί το πτυχίο τη μοναδική προϋπόθεση για δουλειά, χωρίς να χρειάζονται τα πανάκριβα μεταπτυχιακά και πιστοποιητικά. Γιατί ανάγκη σήμερα είναι η δημιουργία ολοκληρωμένου επιστήμονα και τεχνικού, που θα γνωρίζει σε βάθος το επιστημονικό και γνωστικό του αντικείμενο και θα κατανοεί τους νόμους κίνησης του κόσμου και της κοινωνίας. Που δεν θα ξέρει απλά όσα έχει ανάγκη η αγορά, μπαίνοντας σε ένα ατελείωτο κυνήγι δεξιοτήτων και πιστοποιητικών.
• Για σταθερή δουλειά για όλους, με αξιοπρεπή μισθό και εξασφαλισμένα εργασιακά δικαιώματα πάνω στο επιστημονικό αντικείμενο. Αυτό είναι που έχει ανάγκη η νεολαία και όχι ευνοϊκούς όρους για επενδύσεις, όπως προπαγανδίζει η κυβέρνηση. Γιατί αυτοί οι όροι είναι που αύξησαν την εκ περιτροπής εργασία κατά 596% και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας κατά 160% από το 2013 μέχρι σήμερα, που φτάνουν την ανεργία κοντά στο 25%.
• Για Ερευνα στην υπηρεσία των κοινωνικών και λαϊκών αναγκών και όχι των μονοπωλίων. Γιατί μόνο όταν εξασφαλιστεί ο κοινωνικός ρόλος της επιστήμης και της Ερευνας θα αναπτυχθεί με άλματα η τεχνολογία, εξασφαλίζοντας παράλληλα την ευημερία του λαού μας.
• Κοινή δράση με το ταξικό εργατικό κίνημα, με τα σωματεία μισθωτών επιστημόνων. Γιατί τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων και αυριανοί εργαζόμενοι έχουν αντικειμενικό συμφέρον να συμπορευτούν με το φυσικό τους σύμμαχο, τους εργαζόμενους που παράγουν τον πλούτο στη σημερινή κοινωνία.

Προφανώς τα παραπάνω δεν αποτελούν μονόπρακτο έργο, δεν είναι απλά πάλη διακηρύξεων.

Είναι συνεχής πάλη, "αγώνας διαρκείας" από τα μέλη και τους φίλους της ΚΝΕ, για το βάθεμα της πολιτικοποίησης της πάλης, παίρνοντας υπόψη το επίπεδο του κινήματος σε κάθε φάση, για την προσπάθεια οργάνωσης και κινητοποίησης των φοιτητών και σπουδαστών γύρω από στόχους πάλης και αιτήματα που συσπειρώνουν κατά σχολή, κατά ίδρυμα, σε πανελλαδικό επίπεδο. Με την επεξεργασία αντιμονοπωλιακών αιτημάτων - κρίκων πάλης σε κάθε φάση, που ενώνουν αγωνιστικά την πλειοψηφία των φοιτητών και σπουδαστών.

Υπάρχουν προϋποθέσεις που μπορούν να αποτελέσουν βάση για την ανασύνταξη του φοιτητικού - σπουδαστικού και μαθητικού κινήματος με την καθοριστική συμβολή των μελών της ΚΝΕ.

Σε ΑΕΙ - ΤΕΙ το ψηφοδέλτιο της ΚΝΕ - ΠΚΣ είναι δεύτερη δύναμη πανελλαδικά, χιλιάδες φοιτητές, ανεξάρτητα με το εάν συμφωνούν σε όλα μαζί μας, αναγνωρίζουν τον πρωτοπόρο ρόλο της ΚΝΕ, παρακολουθούν τις θέσεις και τη δράση μας. Η ΚΝΕ είναι η πιο δραστήρια, συγκροτημένη οργάνωση νεολαίας, που παλεύει σταθερά, αταλάντευτα, πρωτοπόρα μέσα στους χώρους νεολαίας και κάτω απ' όλες τις συνθήκες».