Δικτατορικές... αντιλήψεις φαίνεται πως γεννά η εντεινόμενη απομόνωση των καρεκλοκένταυρων της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. «Μέσα ή έξω από τη ΓΣΕΕ», έθεσε το... βαρύγδουπο ερώτημα ο Χρ. Πολυζωγόπουλος στην προχτεσινή συνεδρίαση του ΔΣ της Συνομοσπονδίας, απευθυνόμενος προς τους συνδικαλιστές της ΔΑΣ και λέγοντας τα μύρια όσα για το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Και, βέβαια, το «μέσα» για τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ είναι συνώνυμο με την προσαρμογή και υποταγή στην αντεργατική συμπαράταξη ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, με την εξυπηρέτηση της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, της ολιγαρχίας και της ΕΕ. Αλλο δρόμο ούτε ξέρει, ούτε θέλει να γνωρίζει... Προφανώς, νόμιζε πως βρίσκονταν στην ΚΕ του ΠΑΣΟΚ...

«Το κράτος δεν μπορεί να παριστάνει τον επιχειρηματία», δήλωσε προχτές ο υπουργός Ανάπτυξης, Ν. Χριστοδουλάκης, ανακοινώνοντας τη διάλυση του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) και το πέρασμά του σε καθεστώς διαχείρισης, μετά από λειτουργία 17 χρόνων.

Χρειάζεται, μήπως, να θυμίσουμε, ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό, που ίδρυσε τον ΟΑΕ, το 1983; Χρειάζεται, μήπως, να θυμίσουμε, ότι η τότε ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δεν έλεγε τα όσα λέει η τωρινή, αλλά και έσκιζε τα ρούχα της από ιερή αγανάκτηση, απαντώντας στις τότε ενστάσεις και καταγγελίες του ΚΚΕ, ότι φτιάχνουν έναν μηχανισμό ανασυγκρότησης των υπερχρεωμένων επιχειρήσεων, φορτώνοντας όλα τα βάρη στον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή στο λαό και αφήνοντας ανενόχλητους τους μεγαλόσχημους να ξεκοκαλίζουν τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια των δανεικών και αγύριστων;

Δε νομίζουμε πως χρειάζεται. Αλλωστε, σχετικά πρόσφατα είναι τα γεγονότα αυτά και όλοι τα θυμούνται. Θέλουμε μόνο να σημειώσουμε το εξής: Ας αφήσουν κατά μέρος τα διάφορα ιδεολογήματα και τα πομπώδη ψευτοεπιχειρήματα. Ντρέπονται, δηλαδή, να πουν, πως κάνουν κάθε φορά ό,τι ακριβώς συμφέρει την ολιγαρχία;

Ιδού η τυπική μεθόδευση της διάλυσης του ασφαλιστικού συστήματος, όπως την προδιέγραψε ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, φίλος του πρωθυπουργού, Αν. Γιαννίτσης: Στις 19 Μαΐου θα επιλεχθεί η ανάδοχος ξένη εταιρία, που θα αναλάβει την εκπόνηση των μελετών για το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Θα ακολουθήσει «κοινωνικός διάλογος» και τα μέτρα θα οριστικοποιηθούν το πρώτο εξάμηνο του 2001...

Που σημαίνει: Προκάτ διαδικασίες, προκάτ... μελέτες στα μέτρα «λύσεων», που έχουν ήδη αποφασιστεί και προπαντός προκάτ «διάλογος», ώσπου να φτάσουμε εκεί γύρω στον Ιούλη με Αύγουστο του 2001 (πάντα καλοκαίρι επιχειρούν τα μεγάλα εγκλήματα), για να περάσουν από την ...κολυμβήθρα της Βουλής τα μέτρα που φιλοδοξούν να ξηλώσουν τη μεγαλύτερη κοινωνική κατάκτηση των εργαζομένων, την κοινωνική ασφάλιση.

«Το ασφαλιστικό σύστημα δεν είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης», δήλωσε ο υπουργός, παρουσιάζοντας το κυβερνητικό χρονοδιάγραμμα. Είναι όμως, ή πρέπει να τεθούν άμεσα, σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης οι ασφαλισμένοι, αν δε θέλουν να μείνουν σύντομα ουσιαστικά ανασφάλιστοι.

Μίλησε και για τις εργασιακές σχέσεις ο υπουργός Εργασίας, «δείχνοντας» το αμερικάνικο μοντέλο, δηλαδή το πλήρες ξεχαρβάλωμά τους και την πιο δραματική γενίκευση της μερικής απασχόλησης. «Είναι προτιμότερο για τον άνεργο - σημείωσε, ...επιχειρηματολογώντας, ο υπουργός - να εργάζεται έστω και μερικώς, παρά να παραμένει σταθερά εκτός αγοράς εργασίας»...

Μάλιστα! Και για τον πλήρως απασχολούμενο, κύριε υπουργέ, τι είναι προτιμότερο; Και πώς, αν δε μετατρέψετε και αυτόν σε μερικώς απασχολούμενο, θα βρει «έστω» μερική απασχόληση ο άνεργος; `Η, διαφορετικά, πώς θα δημιουργηθούν οι 300.000 νέες ...θέσεις εργασίας που επαγγέλλεστε, αν δεν κόψετε στη μέση πολλές από τις ήδη υπάρχουσες; Μήπως επειδή τις παραγγείλατε στο προεκλογικό σας πρόγραμμα;

Είπε και άλλο ένα ...ωραίο ο υπουργός: «Το μοντέλο του οχτάωρου δεν μπορεί να ισχύει στον αιώνα τον άπαντα»...

Ούτε κουβέντα! Προς τα πού θα αλλάξει, όμως; Προς το 7ωρο ή ακόμα και το εξάωρο με πλήρεις - εννοείται - και ανθρώπινες (δηλαδή, ουσιαστικά, αυξημένες) αποδοχές και πλήρη κοινωνική ασφάλιση, όπως απαιτούν οι εργαζόμενοι ή προς την κατεύθυνση που προωθεί η κυβέρνηση, δηλαδή προς την κατάργηση του σταθερού ωραρίου και την εντελώς ανεξέλεγκτη απασχόληση του εργαζόμενου, σύμφωνα με τις ανάγκες του εργοδότη και της δίψας του για κέρδη;

Λήγει στις 10 Ιούνη η ισχύς της απόφασης 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ) του ΟΗΕ, που αφορά το Κοσσυφοπέδιο και έχει ουσιαστικά μετατρέψει τη γιουγκοσλαβική αυτή επαρχία σε ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο. Κι όπως μεταδίδουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, η κυρίαρχη άποψη ανάμεσα στα μέλη του ΣΑ θέλει τη σιωπηρή παράταση του σημερινού καθεστώτος.

Δεν ξέρουμε, βέβαια, τι θα αποφασίσει τελικά το ΣΑ, αλλά είναι ολοφάνερο σε κάθε λογικό άνθρωπο πως η διατήρηση του σημερινού καθεστώτος μόνο κινδύνους δημιουργεί για την ειρήνη, την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην περιοχή των Βαλκανίων, ενώ δεν προσφέρει το παραμικρό -όπως έχει αποδείξει η πραγματικότητα- στην όποια ομαλοποίηση της κατάστασης στο πολύπαθο Κοσσυφοπέδιο.

Και τι δεν είπαν προχτές οι εκπρόσωποι της Επαγγελματικής Ενωσης Αέρος Ελλάδος (ΕΕΑΕ), δηλαδή του σωματείου των διοικητικών υπαλλήλων της «Ολυμπιακής Αεροπορίας». Κατάγγειλαν τους Βρετανούς μάνατζερ και τη διαχείρισή τους. Κατάγγειλαν, επίσης, την επιχειρούμενη εκχώρηση του 20% της εταιρίας στην «Μπρίτις Αιργουέις», «ως εθνική μειοδοσία, στην παρούσα φάση». Μέχρι και για «πολιτικά άτολμη και ίσως ύποπτη στάση», κατάγγειλαν τον προηγούμενο υπουργό Μεταφορών, Τ. Μαντέλη. Κι αφού, από τις πολλές καταγγελίες... ξαλάφρωσαν, κάλεσαν σε συνεργασία την κυβέρνηση και τον νέο υπουργό Μεταφορών, για τη σωτηρία του εθνικού αερομεταφορέα..!

Νομίζουν, άραγε, ότι υπάρχουν εργαζόμενοι στην «ΟΑ», οι οποίοι δίνουν βάση στο θέατρο, που παίζουν κάθε τόσο;

Το έργο αυτό «ήταν η πρώτη προσπάθεια του Μαρξ να εξηγήσει ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας με τον υλιστικό του τρόπο αντίληψης, ξεκινώντας απ' τη δοσμένη οικονομική κατάσταση», αναφέρει ο Ενγκελς, ο οποίος, με άφοβη και διαλεκτική αυτοκριτική, μιλά και για «λάθη» στο έργο αυτό, καθώς «ήταν απλούστατα αδύνατο να παρακολουθεί ή έστω να συνοψίζει κανείς στη διάρκεια της επαναστατικής περιόδου του 1848-'49 τις οικονομικές μεταβολές που συντελούνταν ταυτόχρονα. Το ίδιο ίσχυε για τους πρώτους μήνες της εξορίας στο Λονδίνο, το φθινόπωρο και το χειμώνα του 1849-'50», οπότε άρχισε ο Μαρξ αυτή την εργασία του. Σχετικά με την «πηγή» τέτοιων ακούσιων λαθών, ο Ενγκελς τονίζει τα εξής διδακτικότατα και ισχύοντα και σήμερα: «Οταν κανείς εκτιμάει γεγονότα και ολόκληρες σειρές γεγονότων από την τρέχουσα ιστορία ποτέ δεν είναι σε θέση να ανατρέξει ως τις τελευταίες οικονομικές αιτίες. Ακόμα και σήμερα, που τα σχετικά ειδικά όργανα του Τύπου προμηθεύουν άφθονο υλικό, θα ήταν αδύνατο να παρακολουθεί κανείς μέρα τη μέρα την πορεία της βιομηχανίας και του εμπορίου στην παγκόσμια αγορά και τις μεταβολές που συντελούνται στις μέθοδες παραγωγής έτσι που να μπορεί, σε οποιαδήποτε στιγμή, να βγάζει ένα γενικό συμπέρασμα, απ' αυτούς τους πολύμορφα μπλεγμένους και πάντα μεταβαλλόμενους παράγοντες, που χώρια απ' αυτό, τις περισσότερες φορές οι σπουδαιότεροί τους ενεργούν για πολύ καιρό στα κρυφά, προτού προβάλουν ξαφνικά στην επιφάνεια με βίαιο τρόπο».

Αυτή η χώρα,

δυστυχώς,

σε μας πια

δεν ανήκει,

στους ξένους

οι «ηγέτες» μας

τη βάλαν

υποθήκη,

την παραδώσαν

στην ΕΟΚ,

στις ΗΠΑ

και το ΝΑΤΟ

και η Ελλάδα

έγινε, σαφώς,

προτεκτοράτο!

* * *

Αυτή η χώρα,

δυστυχώς,

δεν είναι πια

αφέντρα,

την τύχη,

την πορεία της

ορίζουν

ξένα κέντρα,

από καιρό

οι άρχοντες

την έχουν

ξεπουλήσει

και αποικία

έγινε των ισχυρών

και κτήση!

Γρηγοριάδης Κώστας

Ολοι του λένε τι «οφείλει» να κάνει: Ευρωπαίοι πολιτικοί και διπλωμάτες, υπήκοοι των χωρών των οποίων τελούν υπό ομηρία από τους ισλαμιστές αντάρτες της οργάνωσης « Αμπού Σαγιάφ», τον καλούν να δώσει «πολιτική λύση» (ανάμεσά τους, κατά ιστορική ειρωνεία, ο πρώην γ.γ. του ΝΑΤΟ, νυν επίτροπος της Κομισιόν για Διεθνείς Σχέσεις, Χαβιέ Σολάνα, που πέρυσι, όπως ο αναγνώστης πιθανώς ανακαλεί, πρωταγωνίστησε στην τεχνητή «νίκη» ενός άλλου «αποσχιστικού κινήματος» - τα διαφορετικά συμφέροντα φέρνουν στο φως εδώ μια κωμικά προφανή αντίφαση). Οι πρώην στρατηγοί από τους οποίους βρίθει η Βουλή, λένε στους στρατιώτες πώς να πολεμήσουν, οι «ειδικοί στην αντιτρομοκρατία» που προσέλαβε από την Ευρώπη άλλα αντί άλλων, και οι σύμβουλοί του του προσφέρουν μόνον ένα δίλημμα. Είτε - λένε - θα επιλεγεί «μια ειρηνευτική διαδικασία», είτε μια «ολοκληρωτική» πολεμική εκστρατεία, για την πλήρη εξόντωση των μουσουλμανικών οργανώσεων των νότιων Φιλιππίνων.

Ο Εστράντα δεν επιλέγει τίποτε, αλλά κινεί νήματα προς και τις δύο κατευθύνσεις (δοκιμάζοντας κάτι σαν πολιτική ταχυδακτυλουργία): Από τη μια, έχει στείλει ολόκληρα τάγματα να απελευθερώσουν τους ομήρους, κι από την άλλη, εγκρίνει «μυστικές συνομιλίες», εξουσιοδοτώντας διάφορους διαπραγματευτές, ως κι έναν Λίβυο πρώην πρεσβευτή του Γκαντάφι στη Μανίλα. Το γεγονός ότι την Πέμπτη οι στρατιώτες του πυροβόλησαν ενάντια στην ομάδα που πήγαινε να διαπραγματευτεί με τους απεσταλμένους του θα ήταν ίσως αστείο, αν δεν παίζονταν οι ζωές 21 ανθρώπων.