Για την ακρίβεια, τα παραπάνω δεν είναι καινούργια. Κι επειδή κάποιοι θα σπεύσουν να ρίξουν την ευθύνη στο μνημόνιο και θα δούμε ξανά το έργο: μνημονιακό μείγμα - αντιμνημονιακό μείγμα, καλό θα ήταν να ξέρουν οι εργαζόμενοι τα εξής:
Η αρχή του νήματος για τις δραστικές περικοπές σε υπηρεσίες, κονδύλια, προσωπικό και πολλά άλλα, είναι ο νόμος για τη διοικητική μεταρρύθμιση, ο διαβόητος «Καλλικράτης». Εκείνος ο νόμος ήταν που προέβλεπε τον... περίφημο «μηχανισμό εξυγίανσης» στον οποίο θα ενταχθούν δήμοι που δεν τηρούν δύο συνεχή τρίμηνα τους προϋπολογισμούς τους. Κάτι που σημαίνει επιβολή φόρων, απολύσεις, πάγωμα εκτέλεσης έργων κ.ά. Πάνω στον «Καλλικράτη» έχει «πατήσει» η ιστορία της αξιολόγησης φορέων, υπηρεσιών και προσωπικού των δήμων. Θυμίζουμε ότι με το συγκεκριμένο νόμο δημιουργήθηκαν Νομικά Πρόσωπα στους δήμους που είχαν τη δυνατότητα να αναθέτουν σε ιδιώτες μια σειρά έργα και υπηρεσίες, ώστε πλέον τώρα, να θεωρείται «πλεονάζον» - όπως λένε - το προσωπικό που εξυπηρετούσε τέτοιες ανάγκες και που τώρα θα τεθεί σε διαθεσιμότητα και στη συνέχεια πιθανά στην απόλυση.
Για όλους αυτούς τους λόγους καλό είναι να θυμούνται οι εργαζόμενοι ότι ο νόμος εκείνος, ο «Καλλικράτης» είχε τύχει της... αποθέωσης από υποψήφιους δημάρχους και περιφερειάρχες αλλά και από κόμματα, πριν τις εκλογές του Νοέμβρη του 2010. Με εξαίρεση το ΚΚΕ που προειδοποιούσε για τις τραγικές επιπτώσεις που θα έχει στα λαϊκά νοικοκυριά.
Θάψανε τους εργάτες των ναυπηγείων του Σκαραμαγκά, τώρα έχουν βάλει πλώρη να θάψουν και τους εργάτες στα ΕΑΣ, στην ΕΛΒΟ και την ΠΥΡΚΑΛ. Λόγος γίνεται για τους εργατοπατέρες σε ΓΣΕΕ και ΠΟΕΜ, κατά κύριο λόγο, ενώ δεν πάνε πίσω και οι ανάλογοι συνδικαλιστές μέσα στα ίδια τα εργοστάσια.
Κατά τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, είναι αποπροσανατολιστική κάθε αναφορά στην ΕΕ, σχετικά με τις ευθύνες της για το κλείσιμο των ΕΑΣ, ΕΛΒΟ και ΛΑΡΚΟ. Οσο για τους αγώνες, ο ίδιος δηλώνει ότι η κατάσταση που διαμορφώνεται θα αντιμετωπιστεί με το να βάλει σε διάφορα ευρωπαϊκά και διεθνή φόρουμ το θέμα, προκαλώντας έτσι τη γνωστή απάντηση για τη γελάδα που αποπατεί. Ανάλογη είναι η στάση και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που πηδάνε μέχρι εκεί πάνω μόλις τους θίξεις την ΕΕ.
Ολοι μαζί αποδέχονται τη λογική της ΕΕ, συζητάνε για το αν είναι παράνομες οι κρατικές ενισχύσεις στις επιχειρήσεις και ψάχνουν για κάποιο μοντέλο διαχείρισης που θα τους βγάλει από τα αδιέξοδα.
Οταν οι ίδιοι οι εργάτες μέσα στα εργοστάσια ζητάνε να έχουν λόγο στην εξέλιξη, μαρμάγκα που τους έφαγε. Οπως κατάγγειλε προχτές η «Δημοκρατική Συνεργασία» στην ΕΛΒΟ, οι ταξικές δυνάμεις εδώ και μέρες ζητάνε να αποφασίσει η ΠΟΕΜ απεργία. Η απάντηση είναι ...άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Οι εργατοπατέρες κάνουν παρέλαση μπροστά στις κάμερες, δίνουν σόου με φόντο το Λευκό Πύργο, αλλά κρατάνε τους εργάτες πίσω απ' τα κάγκελα.
Διέξοδος υπάρχει: Να γίνει η υπεράσπιση των επιχειρήσεων και των εργατών σ' αυτές στοιχείο της συνολικής πάλης του λαού για την απαλλαγή από την εξουσία των μονοπωλίων. Παράλληλα, όμως, πρέπει και οι εργάτες μέσα σ' αυτά τα εργοστάσια να καθαρίσουν την αυλή τους. Οι εργατοπατέρες τούς οδηγούν στον όλεθρο. Οπως έθαψαν τους εργάτες στο Ναυπηγείο Σκαραμαγκά έτσι θα θάψουν και ΕΑΣ και ΕΛΒΟ και ΛΑΡΚΟ αν αφεθούν ανεμπόδιστοι να το κάνουν.
Οπως σημειώνει το ΠΑΜΕ «το ότι για μια ακόμα φορά προσπαθεί η ηγεσία της ΓΣΕΕ να πείσει πως μπορεί να υπάρξει μέλλον για τα Ναυπηγεία - τα ΕΑΣ - την ΕΛΒΟ - τη ΛΑΡΚΟ μέσα στην ΕΕ, χωρίς σύγκρουση μαζί της, με τα μονοπώλια κυρίαρχα, δεν αποτελεί παρά επιβεβαίωση του ρόλου της ΓΣΕΕ ως πέμπτης φάλαγγας στις γραμμές της εργατικής τάξης».
Οσο πιο γρήγορα οι εργαζόμενοι της αμυντικής βιομηχανίας και συνολικά οι εργαζόμενοι γυρίσουν την πλάτη τους στη ΓΣΕΕ και συνολικά στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό τόσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά θα οργανώσουν την πάλη τους για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και τη διάσωση, τη λειτουργία αυτών των επιχειρήσεων με στόχο και αποκλειστικά την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Η συγκεκριμένη έκδοση περιλαμβάνει κείμενα των Μαρξ και Ενγκελς για την καπιταλιστική οικονομική κρίση. Η επιλογή των άρθρων έγινε από τη γερμανική έκδοση Marx Engels Werke (MEW) και την αγγλική έκδοση Marx Engels Collected Works (MECW).
Τα κείμενα που περιλαμβάνονται είναι δύο ειδών: α) Αρθρα εφημερίδων τα οποία σχεδόν στο σύνολό του είναι ανταποκρίσεις του Μαρξ από το Λονδίνο προς τη Νέα Υόρκη στο διάστημα που αυτός ήταν απεσταλμένος για την Ευρώπη της αμερικανικής εφημερίδας New York Daily Tribune (1851-1862). Γι' αυτόν το λόγο επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στη βασική οικονομική κρίση αυτής της περιόδου (την κρίση του 1857) ταυτόχρονα με τις αναφορές, τον εντοπισμό ομοιοτήτων και διαφορών με τις προηγούμενες οικονομικές κρίσεις, αλλά και τις προβλέψεις για το μέλλον1. β) Αλληλογραφία ανάμεσα στους Μαρξ-Ενγκελς και άλλα στελέχη του εργατικού κινήματος, η οποία επικεντρώνεται στη μακροχρόνια ύφεση του τελευταίου τετάρτου του 19ου αιώνα.
Αυτές οι χειρονομίες σταδιακής αναδιαμόρφωσης της εικόνας του Ιράν ως προς το Ισραήλ έχουν προφανώς προπαγανδιστικό χαρακτήρα με ακροατήριο εντός και εκτός Ισλαμικής Δημοκρατίας. Συμπληρώνονται δε από την απόφαση του Ρουχανί να αναθέσει στο υπουργείο Εξωτερικών την ευθύνη για τη διεξαγωγή των διαπραγματεύσεων για το πυρηνικό πρόγραμμα, αφαιρώντας την από το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας. Με τον τρόπο αυτό, ο ίδιος αποκτά άμεση επίβλεψη των εξελίξεων αν και τον τελικό λόγο διατηρεί ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ.
Ο Ρουχανί, γνήσιο τέκνο του ισλαμικού καθεστώτος και πολύπειρος διαπραγματευτής, δίνει, με τις κινήσεις αυτές, το στίγμα ότι η Τεχεράνη, με δεδομένη τόσο την υπεράσπιση του δικαιώματός της για πυρηνικό πρόγραμμα όσο και τις ολοένα πιο κρίσιμες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, προσανατολίζεται σε πιο «ήπιους» τόνους και σε διπλωματικούς ελιγμούς τέτοιους, που εμφανή σκοπό, τουλάχιστον, έχουν να στερήσουν από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μια σειρά εύκολων προσχημάτων. Κατά ορισμένες αναλύσεις, δε, δεν θα πρέπει ν' αποκλείεται ακόμη και κάποιο πιο «εντυπωσιακό άνοιγμα». Η τακτική αυτή φαίνεται, εκ πρώτης, να ενοχλεί την ισραηλινή ηγεσία με τον πρωθυπουργό Νετανιάχου να επαναλαμβάνει ότι «δεν πρέπει κανείς να ξεγελιέται από το Ρουχανί γιατί το Ιράν παραμένει η μεγαλύτερη απειλή».