Ετοιμα τα έχουν τα καινούρια συνθήματα, τους νέους... εθνικούς στόχους. Για τα επιτελεία της άρχουσας τάξης μιλάμε και τους πολιτικούς εκφραστές της. Βλέπετε, ο... εθνικός στόχος της ΟΝΕ, όπου νά 'ναι εκπληρώνεται. Τελειώνει, επομένως και ο ρόλος του, ως συνθήματος πολύμορφης χειραγώγησης του λαού και πρέπει να πλασαριστούν τα καινούρια.

Ποια είναι αυτά; Το ένα είναι η «διατηρησιμότητα». Ο στόχος -όπως λένε της διατήρησης, υπεράσπισης και περιφρούρησης των όσων έχουμε πετύχει, μέχρι σήμερα, πρώτα και κύρια της ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ, όπως και της δραχμής στο Μηχανισμό Συναλλαγματικής Ισοτιμίας (ΜΣΙ). Κι επειδή, δεν μπορεί να έχουμε μόνον... αμυντικούς στόχους, αλλά και να κοιτάμε μπροστά κλπ., κλπ., βρήκαν κι άλλο σύνθημα, την «ανταγωνιστικότητα». Η ανάγκη - όπως λένε - της συνεχούς ισχυροποίησης των ελληνικών επιχειρήσεων, άρα και της ελληνικής οικονομίας συμπληρώνουν, ώστε να μπορεί να ανταγωνιστεί με επιτυχία τις ξένες επιχειρήσεις και οικονομίες, στα πλαίσια της Ενωμένης Ευρώπης κι ενός κόσμου, χωρίς σύνορα κλπ., κλπ..

Αν αναρωτιέστε, πάντως, αν υπάρχουν και πού τα συμφέροντα των εργαζομένων και οι λύσεις στα προβλήματα του λαού, μέσα σ' όλ' αυτά, μην το ψάχνετε. Απλούστατα δε συμπεριλαμβάνονται...

Τον Σημίτη θέλουν για πρωθυπουργό οι Αμερικανοί, αλλά «οι εισηγήσεις της πρεσβείας είναι ότι κάθε υπερβολική υποστήριξη προς τον κ. Σημίτη μπορεί να λειτουργήσει σαν μπούμερανγκ στην ελληνική κοινή γνώμη», γράφει μεταξύ άλλων, ο ειδικός επί των... αμερικανικών, Αλ. Παπαχελάς σε προχτεσινή του ανάλυση στο «Βήμα». Δικό του και το σχόλιο: «Από την εποχή της επίσημης και μυστικής υπονόμευσης του παλαιού ΠAΣOΚ, φτάσαμε στο σημείο οι Αμερικανοί να φοβούνται, μήπως κάνουν κακό στο σημερινό ΠAΣOΚ, αν εκφραστούν δημόσια υπέρ του».

Δε γνωρίζουμε κατά πόσο ευσταθεί το πρώτο σκέλος του σχολίου, σχετικά με τις σχέσεις Αμερικανών και «παλαιού» ΠΑΣΟΚ (οι Αμερικανοί ξέρουν καλύτερα...), αλλά είναι πράγματι αξιοσημείωτη η παρατήρηση της πρεσβείας, η οποία, αν μη τι άλλο, μπορεί να εκτιμά θαυμάσια τα αισθήματα του ελληνικού λαού απέναντι στους Αμερικανούς και τις προτιμήσεις τους, αλλά, θα πρέπει να μάθει και εκείνη την ελληνική παροιμία που λέει, ότι «ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται» ή το άλλο, που λέει «σας πήραμε χαμπάρι»...

Οσο και αν παρατείνεται η εκκρεμότητα γύρω από την ημερομηνία των εκλογών, ένα είναι βέβαιο. Οτι η μεγάλη «μαχαιριά» και επομένως η μεγάλη σύγκρουση για το ασφαλιστικό, πάει «από χέρι» την επομένη των εκλογών.

Ετσι προχτές ο υπουργός Εργασίας επιβεβαίωσε από τη Θεσσαλονίκη ότι επίκειται η προκήρυξη του ΚΕΠΕ για την επιλογή ξένου οίκου (!) που θα αναλάβει τη μελέτη για την «αναμόρφωση» του ασφαλιστικού συστήματος. Αυτό - είπε - «δεν μπορεί να γίνει πριν περάσουν 3, 4, 5 μήνες», έτσι για να μη μας δώσει και επακριβώς το χρόνο των εκλογών...

Οσο, για την ουσία των μελετών - προκάτ, ο κύβος έχει ριφθεί και γέρνει - όπως γράφεται - όχι προς τις προτάσεις Σπράου, αλλά προς τις προτάσεις Νεκτάριου. Οπως λέμε «τι λύκος να σε φάει, τι αρκούδα» ή, με άλλα λόγια «πέσαμε από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη»..!

Το ασφαλιστικό, βέβαια, δεν είναι το μόνο σοβαρό ζήτημα, που θα μπει στο μετεκλογικό, προκρούστειο κρεβάτι της ΟΝΕ και του Eυρώ. Η δημόσια υγεία είναι άλλο ένα. Ηδη, όπως έγραφε το χτεσινό «Εθνος», ετοιμάζονται σχετικές μελέτες και πορίσματα, από ομάδα, στην οποία συμμετέχουν κυβερνητικοί σύμβουλοι, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, μάνατζερ νοσοκομείων και άλλοι ...ειδικοί. Πού προσανατολίζονται οι απόψεις τους; Μα πού αλλού, στη μεταφορά των σύγχρονων, ευρωπαϊκών και αμερικανικών εμπειριών και, ιδιαίτερα, της βασικής λογικής, ότι όποιος έχει λεφτά, αγοράζει και υγεία... Ανάμεσα σε άλλα, θα προτείνουν τη μετεξέλιξη των νοσηλευτικών ιδρυμάτων σε «επιχειρησιακές» μονάδες, τον υπολογισμό των ιατρικών αμοιβών, με βάση την παραγωγικότητα, τη δημιουργία ενός «συνεταιρισμού» ασφαλιστικών Ταμείων και άλλα παρόμοια.

Ετσι, όπως πάμε, όχι μόνο η υγεία θα γίνει ένα ακόμη εμπόρευμα της κακιάς ώρας, αλλά και τα νοσοκομεία θα μετατραπούν σε σούπερ μάρκετ. Εκτός και πάρουμε τα μέτρα μας... Από τώρα!

Σκληρά, πλην, όμως, αναγκαία, μέτρα πρόκειται να παρθούν για τους μισθωτούς μετά το «κλείδωμα» στην ΟΝΕ (ασφαλιστικό, πιο εξοντωτική λιτότητα, περισσότερη ανεργία), προέβλεψε, υπερθεματίζοντας, ο Γ. Σουφλιάς, σε πρόσφατη εμφάνισή του στον «Αντέννα».

Και πονηρός, καθώς είναι, ο Σαρακατσάνος πολιτικός ξέρει ότι τέτοια και τόσα μέτρα δεν μπορούν να παρθούν από καμία κυβέρνηση, δίχως να υπάρχουν και να επιστρατεύονται κάθε φορά οι αναγκαίες εφεδρείες.

Μήπως αυτό δεν εννοούσε, όταν, απαντώντας στην επιμονή του δημοσιογράφου να αποκαλύψει τα σχέδιά του, σχετικά με τις επικείμενες εκλογές, σημείωσε με νόημα: «Εγώ παίζω στη μεγάλη περιοχή, ενώ εσείς ενδιαφέρεστε για τη μικρή...»;

Το ακούσαμε από το στόμα του Λ. Αποστολίδη, βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, σε τηλεοπτικό τραπέζι: «Το ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι το μόνο αριστερό κόμμα»! Ευτυχώς, δηλαδή, που αυτό ισχύει για... σήμερα και έτσι έχουν ελπίδες και κάποιοι άλλοι να το συναγωνιστούν, έστω στο μέλλον. Οπως, π.χ., η Νέα Δημοκρατία, για την οποία, αμέσως μετά, ο εν λόγω βουλευτής διέγνωσε ότι δεν έχει ελπίδες εκλογικής επικράτησης, διότι το ΠΑΣΟΚ έχει διεισδύσει στο εκλογικό της σώμα.

Προφανέστατα, γιατί είναι το μόνο αριστερό κόμμα..!

Ορθότατη η ιδέα αυτή, για την πραγματοποίηση της οποίας θα έπρεπε να πρωτοστατήσουν όλοι οι «εργάτες» (δημιουργοί, ερμηνευτές, τεχνικοί, μελετητές κ.ά.) του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, διατυπώνεται εμφαντικά στο δεύτερο τόμο της «Τριλογίας της Μουσικής», του Ηλία Βολιώτη-Καπετανάκη, ο οποίος τιτλοφορείται «Αδέσποτες μελωδίες (Η δισκογραφία και άλλα μαγικά του λαϊκού μας τραγουδιού)» (εκδόσεις «Νέα Σύνορα» Α.Α. Λιβάνη). Το πάθος, αλλά και η μακρόχρονη, επίμονη, συστηματική, λεπτομερειακή, πολύπλευρη (κοινωνιολογική, λαογραφική, ανθρωπολογική, μορφολογική, ειδολογική)έρευνα του δημοσιογράφου Η. Βολιώτη - Καπετανάκη για το ελληνικό λαϊκό τραγούδι, αποδίδει πολύτιμα για τους μελετητές τεκμήρια της αφετηρίας, της δισκογραφικής πορείας, των δημιουργών και των ειδών του ελληνικού τραγουδιού. Η εργασία του Η. Βολιώτη - Καπετανάκη, δεν περιορίζεται στην ανεύρεση και καταγραφή πολύπλευρων στοιχείων (πολλά ήταν άγνωστα μέχρι τώρα) και τραγουδιών που συνθέτουν την κοινωνιολογική - πολιτισμική - θεματολογική - μουσικολογική «εικόνα» του ελληνικού τραγουδιού από τα τέλη του 19ου αιώνα και εντεύθεν. Ιστορώντας την εφεύρεση της δισκογραφίας και τη διεθνή εξέλιξή της, παρακολουθεί - με πραγματικά προοδευτική κοινωνικοπολιτικά κριτική ματιά - την εμφάνιση, εξέλιξη της ελληνικής δισκογραφίας, ως παρακλάδι διαφόρων εθνικών και στη συνέχεια πολυεθνικών εταιριών. Εταιριών, που αμείβοντας με ξεροκόμματα τους μεροκαματιάρηδες Ελληνες τραγουδοποιούς, εκμεταλλεύτηκαν και ακόμα εκμεταλλεύονται ασύδοτα και ασύστολα τα τραγούδια και τα δικαιώματά τους (πνευματικά και ερμηνευτικά). Η σημαντικότατη αυτή έρευνα - μελέτη(500 σελ.), καλογραμμένη, πλούσια εικονογραφημένη, γοητευτική λόγω του περιεχομένου και της πληθώρας άγνωστων και παραλλαγών γνωστών τραγουδιών, περιέχει και χρήσιμα παραρτήματα: χρονολόγιο και μουσικό χάρτη της ελληνικής δισκογραφίας, χρονολόγηση δισκογραφημένων τραγουδιών, βιβλιογραφία, σελιδογραφικό πίνακα ονομάτων.

Από πατριάρχης και δεινόσαυρος μεταλλάχτηκε σε «βασιλιά Ληρ» από τη μία μέρα στην άλλη, αφού η πολιτική πτώση του Κολ, αν όχι λιθοβολισμός, μπορεί να ερμηνευτεί και να περιγραφεί, όπως εκτιμούν κάποιοι αναλυτές, μόνο με όρους αρχαίας τραγωδίας. Τώρα για τον Κολ υπάρχει μόνο η ατίμωση εξαιτίας του σκανδάλου για τα «λαδώματα». Επί θύραις βρίσκονται και νέες αποκαλύψεις και μάλιστα αναμένονται ότι θα ακολουθήσουν με καταιγιστικό ρυθμό, για τους «μαύρους» τραπεζικούς λογαριασμούς της CDU και το σκάνδαλο της Εσσης, που συνεχίζει να ξεδιπλώνεται αργά και βασανιστικά.

Ενα σκάνδαλο που ξέσπασε στα τέλη του Νοέμβρη γύρω από το σύστημα των «μαύρων» τραπεζικών λογαριασμών, που συνέστησε ο πρώην καγκελάριος Χέλμουτ Κολ στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και που οι περισσότεροι υπολογίζουν ότι διήρκεσε μέχρι το πέρας της θητείας στο ύπατο αξίωμα της χώρας αλλά και της CDU, δηλαδή το 1998. Το σκάνδαλο και οι «παραφυάδες» του προσλαμβάνουν απίστευτες, απρόσμενες και τραγικές διαστάσεις, που κανείς δεν ξέρει πού θα οδηγήσουν. Μπορεί ο Βόλφανγκ Χίλεν, που από οικονομικός υπεύθυνος της CDU έγινε τραγικός αυτόχειρας, να θεωρείται η πρώτη ανθρώπινη απώλεια, ένα πραγματικό και τραγικό θύμα. Ωστόσο, η θύελλα αφορά κυρίως τον Κολ. Αυτή η θύελλα, που όμως απειλεί να κατακρημνίσει όχι μόνο πρόσωπα αλλά και πολιτικούς θεσμούς, δημιουργώντας κατά αυτόν τον τρόπο την καλύτερη πρώτη ύλη για τα «εργοστάσια ανακύκλωσης» του υπάρχοντος συστήματος.

«Κόκκινη»

πέφτει στο «κουτί»

και μ' άλλο χρώμα

βγαίνει,

γίνεται «μπλε»

ή «πράσινη»

και σ' άλλων

«τσέπη» μπαίνει,

κι έτσι σερί

την ψήφο μου

την «τρώει»

η «ενισχυμένη»!

Αυτή, λοιπόν,

τη «μηχανή»

ευθέως

καταγγέλλω,

την ψήφο μου

ανόθευτη,

στο χρώμα της,

τη θέλω,

«απλή» να βγαίνει

απ' το «κουτί»

και όχι

με «καπέλο»!