Κι όλ' αυτά, ο Κ. Καραμανλής επιχείρησε να τα «κρύψει» πίσω από εξαγγελίες διανομής μερικών δεκάδων χιλιάδων ηλεκτρονικών υπολογιστών σε σχολεία, σε αριστεύσαντες μαθητές και μαθητές με ειδικές ανάγκες. Λες και δεν εφάρμοζε την ίδια πολιτική και η προηγούμενη κυβέρνηση, μοιράζοντας, ταυτόχρονα, ηλεκτρονικούς υπολογιστές στα σχολεία, χωρίς, όμως, στο παραμικρό να σταματήσει ο κατήφορος της Παιδείας. Αναρωτιόμαστε, ποιος παράγοντας έπαιξε βαρύτερο ρόλο στις προθέσεις της κυβέρνησης: Οι δημαγωγικές ανάγκες ή, η εξυπηρέτηση των όποιων εταιριών αναλάβουν τη σχετική προμήθεια;
Σε τέχνη έχουν ανάγει τον εκφυλισμό και την υπονόμευση του αγώνα των εργαζομένων οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες στα συνδικαλιστικά όργανα των δημοσίων υπαλλήλων. Οι ίδιες πλειοψηφίες ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ, που πριν λίγο καιρό στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ αποφάσισαν την κήρυξη απεργίας, για τις 18 του Μάη, σε συνεδρίαση του ΔΣ της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας, είπαν «όχι» στην απεργιακή κινητοποίηση. Αντ' αυτής αποφάσισαν την κήρυξη διευκολυντικής (!), όπως είπαν, στάσης εργασίας, προκειμένου να συμμετέχουν οι εκπαιδευτικοί στην απεργιακή συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ. Κι αυτή, όμως, αρχίζει μισή ώρα νωρίτερα από την έναρξη της στάσης εργασίας! Από κοντά και οι «Παρεμβάσεις» που απέρριψαν τόσο την απεργία όσο και τη στάση εργασίας! Και αυτή τη φορά, όλοι τους, όπως και στην απεργία της Πρωτομαγιάς, τιμούν το ρόλο και το έργο του εκπαιδευτικού, «διαπαιδαγωγώντας» τα παιδιά μας στην αναξιοπρέπεια του απεργοσπάστη, του βολεψάκια και του καιροσκόπου!
Κάθε φορά που γίνεται ένα δυστύχημα στις σιδηροδρομικές γραμμές, που διέρχονται από το κέντρο της Λάρισας - κι έχουμε εκεί συχνά θανατηφόρα δυστυχήματα με πολλά θύματα κι ανάμεσά τους μικρά παιδιά - οι κάτοικοι της περιοχής, μαζί με την απαίτησή τους να ληφθούν άμεσα μέτρα προφύλαξης κι ασφαλούς διέλευσης, θέτουν και το πάγιο αίτημα για οριστική επίλυση του προβλήματος, είτε με την υπογείωση των σιδηροδρομικών γραμμών, είτε με τη μεταφορά τους έξω από τα όρια της πόλης, είτε με την κατασκευή υπόγειων και υπέργειων διαβάσεων.
Και πάντα η απάντηση του ΟΣΕ είναι: Δεν ικανοποιούμε το αίτημά σας, γιατί το οικονομικό κόστος είναι μεγάλο! Λες και μπορεί να μετρηθεί το οικονομικό κόστος έστω και μιας ανθρώπινης ζωής. Και, βεβαίως, οι αρμόδιοι του Οργανισμού σπεύδουν ν' αποποιηθούν τις ευθύνες τους, φορτώνοντάς τες στα θύματά τους! Οπως έκαναν και μετά το πρόσφατο δυστύχημα που προκάλεσε το θάνατο ενός τρίχρονου αγοριού, δηλώνοντας ότι «ο ΟΣΕ δε φταίει», επειδή «το τρένο έχει απόλυτη προτεραιότητα και απαιτείται αυξημένη προσοχή από τους πολίτες»!!
Αλλά, ποιο οικονομικό κόστος μπορεί να συγκρίνεται με την αξία των ανθρώπινων ζωών; Και ποιος έδωσε δικαίωμα στους αρμοδίους του ΟΣΕ να μετρούν τα κέρδη της επιχείρησης με το αίμα αδικοσκοτωμένων παιδιών;
Πίσω από την αδιαλλαξία και τον κυνισμό των ακριβοπληρωμένων ηγετικών στελεχών του Οργανισμού, κρύβονται οι εκάστοτε κυβερνώντες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που εφαρμόζουν πολιτική μείωσης των εξόδων και αύξησης των εσόδων του ΟΣΕ, για να τον παραδώσουν κερδοφόρο στους ιδιώτες. Και προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα, ακόμα και να θυσιάσουν ανθρώπινες ζωές στις ράγες.
Να, γιατί οι λαϊκές αντιδράσεις που εκδηλώνονται στη Λάρισα δεν πρέπει ν' αρκούνται στις κατάρες κατά των αρμοδίων του ΟΣΕ, αλλά χρειάζεται να στραφούν και κατά των κυβερνώντων, που καθοδηγούν και προστατεύουν τους «δολοφόνους» μικρών παιδιών. Οπως κι εναντίον των τοπικών νομαρχιακών και δημοτικών αρχών που συνευθύνονται για το έγκλημα, γιατί αδιαφορούν και δεν οργανώνουν την πάλη των κατοίκων για την οριστική και ουσιαστική επίλυση του προβλήματος.
Τα παρακάτω στοιχεία παρουσιάστηκαν πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη, στη διάρκεια του 32ου Πανελλήνιου Νοσηλευτικού Συνεδρίου. Σύμφωνα, με τα στοιχεία αυτά, λοιπόν, στη χώρα μας εργάζονται στα δημόσια νοσοκομεία 15.000 νοσηλευτές και νοσηλεύτριες, καθώς και 16.000 βοηθοί νοσηλευτές, ενώ χρειάζονται συνολικά 60.000. Με άλλα λόγια, τα σημερινά κενά σε νοσηλευτές και βοηθούς νοσηλευτές ανέρχονται σε περίπου 30.000. Γεγονός, το οποίο έχει σοβαρές, πολύμορφες και αλυσιδωτές συνέπειες στη λειτουργία των νοσοκομείων, το επίπεδο των παρεχομένων υπηρεσιών στους ασθενείς, στις συνθήκες εργασίας των υπαρχόντων νοσηλευτών, κλπ.
Κι αν αναρωτιέστε, τι λένε και τι κάνουν ο αρμόδιος υπουργός και η κυβέρνηση συνολικά για το ζήτημα αυτό, σας πληροφορούμε τα εξής: Συνεχίζουν και κλιμακώνουν παραπέρα την πολιτική εμπορευματοποίησης της Υγείας, από το σημείο που την άφησαν οι προηγούμενοι κυβερνώντες. Προωθούν παραπέρα την κάθε λογής μερική απασχόληση, βάζουν μπροστά τις «συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτών» στο χώρο της Υγείας, κλπ. Με δυο λόγια, το δικαίωμα στην Υγεία μετατρέπεται όλο και περισσότερο και, μάλιστα, με γρήγορους ρυθμούς, σε αντικείμενο άγριας κερδοσκοπίας και προσπορισμού κερδών από τους κεφαλαιοκράτες, που λυμαίνονται το χώρο.
Το σχεδίασμα του «πορτρέτου» αρχίζει με τη συνάντηση του Σαράφη (αρχές Αυγούστου 1941) με τον Λευτέρη Αποστόλου, ο οποίος του μετέφερε τη θέση - απόφαση του ΚΚΕ για δημιουργία ενιαίου αντιστασιακού μετώπου και για την πρόταση για συμβολή σ' αυτό του Σαράφη. Πρόταση την οποία δέχτηκε, αλλά και τίμησε πολύπλευρα ο Σαράφης, πείθοντας πολιτικούς για συνεργασία των κομμάτων τους στη δημιουργία του ΕΑΜ. Πείθοντας με το κύρος του και «στρατολογώντας», από το Νοέμβρη του 1941 και σ' όλη τη διάρκεια του αγώνα, προοδευτικούς συναδέλφους του στον ΕΛΑΣ (μεταξύ των οποίων και ο Λευτέρης Σκαμπαρίνας). Πρωτοστατώντας στη στρατιωτική εκπαίδευση, στον εξοπλισμό, στην εμψύχωση του λαϊκού στρατού. Σχεδιάζοντας, με τη μεγάλη στρατιωτική πείρα, σύνεση και επιτελική τόλμη του τις πολυάριθμες - μέχρι την τελική νίκη - ηρωικές μάχες του απελευθερωτή ΕΛΑΣ, περιγράφοντας συνοπτικά και μερικές από τις μεγάλες μάχες. Η εξιστόρηση της αγωνιστικής πορείας του κορυφαίου αγωνιστή συνεχίζεται με τη Συμφωνία της Καζέρτας, την απελευθέρωση, την αγγλική επέμβαση και τον ηρωικό Δεκέμβρη 1944, τη Συμφωνία της Βάρκιζας, την αποστράτευση και το μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, τις διώξεις των ΕΑΜιτών αγωνιστών, τη δολοφονία του Σαράφη και με συγκινητικό, υμνητικό «χαιρετισμό» του συγγραφέα στον Σαράφη. Το βιβλίο κλείνει με δύο σημαντικά παραρτήματα.
Ο Σαακασβίλι υπερηφάνως λειτουργεί ως καλό στρατιωτάκι στην Ευρασιατική σκακιέρα: Την Παρασκευή «προειδοποίησε» τη Ρωσία με κυρώσεις αν δεν επισπεύσει το κλείσιμο των βάσεών της στη Γεωργία - προφανώς για να αντικατασταθούν από αμερικανικές/ΝΑΤΟικές. Στον ορίζοντα, προβάλλουν οι πετρελαιαγωγοί και ο διάδοχος του Εντουαρντ Σεβαρντνάντζε βιάζεται να «καθαρίσει» το τοπίο. «Φυσικά», συμβάλλει στην ιμπεριαλιστική περιπέτεια του Ιράκ, επιχειρεί να παίξει υποβοηθητικό ρόλο στο ντόμινο των πολιτικών και κοινωνικών ανατροπών στην περιφέρεια, κ.ο.κ. «Φυσικά», διατυμπανίζει ότι δε θέλει να διαρρήξει εντελώς τις σχέσεις του με την κυβέρνηση Πούτιν - τη νέα ρωσική αστική τάξη. Αλλωστε, και το νέο του αφεντικό δηλώνει ότι «η Ρωσία είναι φίλος, όχι εχθρός»...