Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο Αλ. Τσίπρας, αφού παρουσίασε σε συνέντευξη Τύπου, τα περιβαλλοντικά προβλήματα, διαπίστωσε πως ευθύνεται το «συγκεντρωτικό πρότυπο ανάπτυξης», η «εντατική εκμετάλλευση» του περιβάλλοντος και η «χρήση αντιοικολογικών μέσων»! Τρομερές διαπιστώσεις! «Ξέχασε», όμως, ότι όλ' αυτά - και πολλά ακόμη - δε γίνονται από μόνα τους, αλλά συνιστούν το αποτέλεσμα της πολιτικής εξυπηρέτησης του κεφαλαίου και των πολυεθνικών, που έχουν ακολουθήσει και ακολουθούν όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις.

Βέβαια, αποτελεί πάγια τακτική του ΣΥΝ -και όχι μόνο- η καταγραφή των προβλημάτων και, ταυτόχρονα, η απόκρυψη των βαθύτερων αιτιών και των υπευθύνων. Το πολύ - όπως έκανε και ο κ. Τσίπρας προχτές - να ρίξουν το ανάθεμα στη «νεοφιλελεύθερη πολιτική» και να προτείνουν κάποιες... ρηξικέλευθες λύσεις (σ.σ. ανάμεσα στα άλλα πρότεινε να φυτευτούν και οι ταράτσες). Ετσι, για να μη μείνει καμιά αμφιβολία, ότι παραμένουν συνεπείς στις αυταπάτες τους, για μια πολιτική, η οποία θα ικανοποιεί τόσο τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όσο και τις ανάγκες του λαού...

Τρεις Επίκαιρες Ερωτήσεις στη Βουλή κατέθεσε τις τελευταίες μέρες η βουλευτής του ΚΚΕ Βέρα Νικολαΐδου για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νοσηλεύτριες και οι νοσηλευτές της χώρας, σαν αποτέλεσμα της πολιτικής των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών που αντιμετωπίζουν την Υγεία σαν εμπόρευμα και τους εργαζόμενους σαν αναλώσιμο είδος.

Και τις τρεις φορές όμως, με ευθύνη του υπουργείου Υγείας, η συζήτηση των Ερωτήσεων αναβλήθηκε. Η τελευταία φορά ήταν προχτές και η Βέρα Νικολαΐδου διαμαρτυρήθηκε υπογραμμίζοντας ότι το ΚΚΕ θα επανέλθει. Και αυτή η στάση αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έχει σκοπό να επιλύσει τα προβλήματα που ταλανίζουν εργαζόμενους και ασθενείς, αλλά αποφεύγει ακόμα και τη σχετική συζήτηση και... ποιεί την νήσσαν. Αναμενόμενο, αφού οι κυβερνώντες γνωρίζουν πολύ καλά, ότι η πολιτική της «ανταγωνιστικότητας» και η αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία, που έχει ανάγκη ο λαός, δε συμβιβάζονται.

Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι οι ερχόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές έχουν πολιτικό χαρακτήρα - και, μάλιστα, γενικευμένο - κι επομένως πολιτικά πρέπει να είναι τα κριτήρια της ψήφου. Με άλλα λόγια, ο καθένας που θα μπει στο παραβάν θα πρέπει να έχει αποφασίσει τι πολιτικό μήνυμα θέλει να στείλει και σε ποιΟν.

Ο ψηφοφόρος έχει την ευκαιρία να «πει τη γνώμη του» για την εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική, η οποία τον αφορά, άμεσα και ζωτικά, καθώς, εν πολλοίς, καθορίζει τις «τύχες» του ίδιου, της οικογένειάς του, της τάξης του, της κοινωνίας. Επιπλέον, μπορεί και πρέπει να κρίνει όλα τα κόμματα για τη γενικότερη πολιτική τους κι όπως αυτή εκφράζεται στους δήμους και στις νομαρχίες. Ταυτόχρονα, κρίνει τα «πρόσωπα» της Αυτοδιοίκησης - αρχές, συνδυασμούς, υποψήφιους - τα οποία, είτε το ομολογούν είτε το αποκρύπτουν, τα κόμματα εκπροσωπούν και την πολιτική τους υλοποιούν. Αλλωστε, είναι πλέον κοινώς παραδεκτό ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση δρα ως «συμπλήρωμα» του κράτους, «συνεργάτιδα» των κυβερνήσεων και «υπηρέτρια» του κεφαλαίου.

Βεβαίως, η ψήφος δεν αξιοποιείται μόνο για να «πει τη γνώμη του» ο ψηφοφόρος, αλλά και για να μπορεί, με την επιλογή του, να διαμορφώσει καταστάσεις και να επηρεάσει εξελίξεις. Από αυτή την άποψη αποτελεί «πολιτικό όπλο» κι έτσι θα πρέπει να το αντιλαμβάνεται ο καθένας.

Από την άλλη, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, ισχυρίζονται ότι οι εκλογές για τους δήμους και τις νομαρχίες έχουν «τοπικό» και «αυτοδιοικητικό χαρακτήρα», επιχειρώντας να υποβαθμίσουν τη σημασία τους και ν' αλλοιώσουν το πολιτικό κριτήριο της ψήφου, ώστε να μην υποστούν τις επιπτώσεις της πολιτικής τους.

Για ν' αποπροσανατολίσουν τους ψηφοφόρους από το πραγματικό νόημα των εκλογών και να τους χειραγωγήσουν στις δικές τους σκοπιμότητες, τους καλούν να ψηφίσουν με «απολίτικα κριτήρια», τα οποία χαρακτηρίζουν «αυτοδιοικητικά».

Στέκονται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, στη σημασία των «προσώπων», που προτείνουν ως εκφραστές και διαχειριστές της πολιτικής τους σε τοπικό επίπεδο, από τα οποία επιχειρούν να αφαιρέσουν τα πολιτικά χαρακτηριστικά. Ετσι, οι όποιες συγκρίσεις μεταξύ των υποψηφίων τους αφορούν στις προσωπικές ικανότητες και ατομικές δεξιότητες για τη διαχείριση της ίδιας πολιτικής, που από κοινού και σε συνεργασία προωθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Με άλλα λόγια, έχουν ουσιαστικά κοινά κριτήρια επιλογής των υποψηφιοτήτων και γι' αυτό, σε πάμπολλες περιπτώσεις, οι ομοιότητες των υποψηφίων είναι τόσες και τέτοιες, που είναι δύσκολο σε κάποιον να ξεχωρίσει από ποιο κόμμα προέρχεται ο καθένας...

Ως επίγειος παράδεισος των παιδιών χαρακτηριζόταν η Σοβιετική Ενωση. Οταν υπήρχε, βέβαια, τόσο αυτή, όσο και το σοσιαλιστικό σύστημα. Σήμερα, δεκάξι χρόνια μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση, τα πράγματα έχουν αλλάξει τραγικά και ο κάποτε παράδεισος για τα παιδιά έχει μετατραπεί σε πραγματική κόλαση.

Το 2005 ανήλικα παιδιά διέπραξαν 1.200 φόνους, 3.200 επιθέσεις με στόχο να ληστέψουν, καθώς και 18.000 κλοπές. Ολο και συχνότερα τα παιδιά συμμετέχουν στα εγκλήματα των ενηλίκων. Στο ένα από τα 11 εγκλήματα στη χώρα συμμετείχαν και ανήλικα παιδιά. Κάθε χρόνο ασκείται ποινική δίωξη σε βάρος περισσότερων από 150 χιλιάδων παιδιών.

Τα παραπάνω στοιχεία αφορούν στη Ρωσία και παρουσιάστηκαν πρόσφατα από τον Ρώσο υπουργό Εσωτερικών Ρασίντ Νουργκαλίεφ. Σύμφωνα με τη γνώμη του τελευταίου, οι «μικροί εγκληματίες» προέρχονται κυρίως από προβληματικές οικογένειες είτε είναι εγκαταλειμμένα παιδιά. Το 2005 είχαν συλληφθεί 24.500 εγκαταλειμμένα παιδιά, ενώ κοινωνικές οργανώσεις υπολογίζουν το συνολικό τους αριθμό από 800.000 έως 3.000.000.

Προς το παρόν, η ιρανική ηγεσία (και ο εικονιζόμενος υπουργός Εξωτερικών) διατείνεται ότι δε θα εγκαταλείψει τον εμπλουτισμό, αλλά δηλώνει έτοιμη για «άνευ όρων διαβουλεύσεις σε βάθος». Ετοιμες για απευθείας διαβουλεύσεις με το Ιράν (υπό τον όρο του τερματισμού του εμπλουτισμού) δηλώνουν οι ΗΠΑ σε έναν τακτικό ελιγμό. Αυτός μάλλον σκοπεύει στο να επανέλθουν στην πρωτοκαθεδρία της «διπλωματίας», που φαινόταν να περνά στα χέρια της ΕΕ (που φυσικά θα διαπραγματευόταν για τα δικά της συμφέροντα και των διαφόρων δυνάμεών της χωριστά στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων).

Ταυτόχρονα, η «προθυμία» των ΗΠΑ ήταν ένα «αντάλλαγμα» προς Ρωσία - Κίνα, προκειμένου να υπαναχωρήσουν από την άρνηση υιοθέτησης πρόβλεψης οικονομικών κυρώσεων σε βάρος του Ιράν, σε περίπτωση μη αποδοχής του «πακέτου». Προς το παρόν, πάντως, όλα μοιάζουν να παραμένουν ρευστά, αφού Κίνα - Ρωσία υποστηρίζουν ότι στο «πακέτο» δεν εμπεριέχεται πρόβλεψη αυτόματης επιβολής οικονομικών κυρώσεων. Γενική εκτίμηση είναι ότι αναμένονται αρκετοί ακόμη «γύροι» αντιπαράθεσης.