Η ένοπλη εισβολή των ΗΠΑ και των «πρόθυμων συμμάχων» τους στο Ιράκ ήταν, είναι και θα είναι ολότελα άδικη και παράνομη. Ο βάρβαρος πόλεμος ενάντια στην πολύπαθη αυτή χώρα και το λαό της ήταν, είναι και θα είναι ένα τεράστιο έγκλημα. Οι αμερικανο-βρετανικές δυνάμεις εισβολής δεν έριξαν το δικτάτορα και πρώην προστατευόμενο του Λευκού Οίκου, Σ. Χουσεΐν, αλλά κατέλυσαν αυθαίρετα και με τη βία των όπλων την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία μιας ανεξάρτητης χώρας. Το καθεστώς, που σήμερα οικοδομείται στο Ιράκ, είτε έχει επικεφαλής τους στρατηγούς Φρανκς και Γκάρνερ, είτε τους όποιους Ιρακινούς Τσολάκογλου, τύπου Τσαλαμπί και Σία, θα είναι καθεστώς μιας ωμής ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής κατοχής.

Αυτή είναι η αλήθεια και δεν αλλάζει, όσο κι αν την πιλατεύουν και την εξωραΐζουν, με χίλιους δυο τρόπους κι άλλα τόσα τρικ και κόλπα. Μπορεί, να «νομιμοποιήσουν» -έστω και εκ των υστέρων- τα εγκλήματά τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ κλπ. Αλλωστε, στις σημερινές συνθήκες, αυτοί έχουν την πίτα, αυτοί και το μαχαίρι στους προαναφερόμενους οργανισμούς. Δεν πρόκειται, όμως, ποτέ να νομιμοποιηθούν στη συνείδηση του ιρακινού λαού, των Αράβων γενικότερα, των λαών όλου του κόσμου.

Μπορεί να είναι ανιστόρητος, κυνικός, ωμός, κλπ., κλπ., αλλά ήταν σαφής. Μιλάμε για τον Ντ. Ράμσφελντ, υπουργό Αμυνας των ΗΠΑ. Παρομοίασε την κατάληψη της Βαγδάτης, με την πτώση του τείχους του Βερολίνου, τον Σ. Χουσεΐν με τον Λένιν, τον Στάλιν και τον Χίτλερ, ενώ και προειδοποίησε οποιαδήποτε άλλη χώρα ότι θα έχει την τύχη του Ιράκ, εάν δεν ευθυγραμμιστεί με τις επιταγές των ΗΠΑ, κάνοντας, μάλιστα, συγκεκριμένη αναφορά και στη Συρία.

Το πρώτο και σαφέστατο σημείο των δηλώσεων Ράμσφελντ είναι οι παρομοιάσεις και παραλληλισμοί του. Μπορεί να είναι - και είναι - ολότελα ανιστόρητοι και γελοίοι, αλλά φανερώνουν τους βαθύτερους μεγάλους φόβους του ιμπεριαλισμού. Το κομμουνιστικό κίνημα ήταν, είναι και θα είναι ο μεγάλος εχθρός των ιμπεριαλιστών. Αυτό κυρίως φοβούνται και, ακόμη περισσότερο, την επαναστατική κρατική εξουσία της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Γι' αυτό και επιχειρούν την - έστω και χονδροειδέστατη - συκοφάντηση του Λένιν και του Στάλιν, της σοσιαλιστικής σοβιετικής εξουσίας και της ΕΣΣΔ, «ξεχνώντας» ακόμη και το ποιος σήκωσε το μεγάλο βάρος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της συντριβής του φασιστικού τέρατος.

Σαφέστατα είναι και τα σχετικά με την «επόμενη μέρα» μηνύματα των δηλώσεων Ράμσφελντ. Σχετικά με αυτά, πρέπει να σημειώσουμε τα εξής:

Πρώτον, συνεχίζεται αμείωτη - αν δεν εντείνεται... - η πολιτική επέκτασης της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και των «προληπτικών πολέμων», ανά τον πλανήτη. Δεύτερον, κλιμακώνεται η επιχείρηση αντικατάστασης των μέχρι σήμερα κανόνων του διεθνούς δικαίου - ανάμεσά τους και των αρχών του ΟΗΕ - με ό,τι απαιτούν τα λεγόμενα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Τρίτον, θα συνεχιστεί η πορεία της παραπέρα όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων - ανεξάρτητα από τα όποια ζιγκ ζαγκ της πορείας αυτής - αφού τα προαναφερόμενα δεν αφορούν μόνο στους λαούς και τις χώρες του «κακού», αλλά και στους «δυσφορούντες» συνεταίρους των ΗΠΑ, στην «αντιτρομοκρατική» συμμαχία. Τέταρτον, θα κλιμακωθούν οι αντιλαϊκές και αντιδημοκρατικές πολιτικές και μέτρα στο εσωτερικό των καπιταλιστικών χωρών, ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού. Τόσο, για να φορτώσουν τις βαριές συνέπειες όλων των προηγούμενων στις πλάτες των εργαζομένων, όσο και για να αντιμετωπίσουν τις αναπόφευκτες λαϊκές αντιδράσεις και το ογκούμενο συνεχώς αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.

Οι βόμβες που έριξαν οι Αμερικανοί εναντίον των υπερασπιστών της Βαγδάτης προκάλεσαν την «εξαέρωση» χιλιάδων πολεμιστών, που δε βρέθηκαν ούτε τα πτώματά τους. Ακούστηκε κι αυτό το φρικτό - ανεπισήμως το είπαν και στρατιωτικοί επιτελείς των ΗΠΑ - ως μια από τις εξηγήσεις για την, άνευ σθεναρής αντίστασης, εισβολή και κατάληψη της ιρακινής πρωτεύουσας από τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις. Δεν ξέρουμε αν και κατά πόσο κάτι τέτοιο ισχύει, αλλά είναι αλήθεια ότι σ' αυτό τον πόλεμο οι Αμερικανοβρετανοί χρησιμοποίησαν ό,τι πιο φονικό όπλο είχαν στη διάθεσή τους, προκαλώντας μαζικές δολοφονίες στρατευμένων και, προπάντων, αμάχων.

Ας μην ξεχνάμε ότι αυτός ο πόλεμος ξεκίνησε με το πρόσχημα ότι ήταν ανάγκη να χτυπηθεί το Ιράκ, επειδή διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής. Κι ενώ δεν αποδείχτηκε ότι το Ιράκ διέθετε τέτοια όπλα - ακόμη κι αν είχε δεν τα χρησιμοποίησε - έγινε φανερό ότι αυτοί που όχι μόνο έχουν αλλά και χρησιμοποιούν αλόγιστα κι αλύπητα όπλα μαζικής καταστροφής είναι οι ιμπεριαλιστές.

Σωροί παντού

τα πτώματα

των άτυχων

θυμάτων

κι όπου κι αν είσαι

ακούγονται

ερπύστριες

αρμάτων,

σε κάθε πόλη

απλώνεται

ο πόνος

και η φρίκη

και οι φονιάδες

χαίρονται

για τη μεγάλη

«νίκη»!

* * *

Στάχτη παντού

κι ερείπια

στη σκλαβωμένη

χώρα

και η οδύνη

απέραντη

που σκόρπισε

η «Καμόρα,

νεκροταφείο

το Ιράκ

και στο κλουβί

αηδόνι

και τα «επινίκια»

γλεντούν

του κόσμου

οι δολοφόνοι!

Καθώς, εκτός από το λαό και τα μνημεία του Ιράκ γογγύζουν σήμερα από τα σατανικά όπλα και από τον καταυλισμό σ' αυτά στρατιωτών και όπλων των εισβολέων, θα ονομάσουμε μερικά από αυτά, τα οποία, όπως και πολλά άλλα «απαθανατίζει» το βιβλίο. Για αναφορά αυτών των μνημείων μας «υποχρεώνει» και η ανακοίνωση του Διεθνούς Συμβουλίου Μνημείων - Τοποθεσιών (ICOMOS) ότι βομβαρδίστηκαν στη Βαγδάτη: Ενα από τα αρχαιότερα πανεπιστήμια του κόσμου (1234 μ.Χ.). Η πύλη Αl Wastani (510 μ.Χ). Το τζαμί Mousa Al Kadhem (950 μ.X.). Τα παλάτια των Αββασιδών (1000 μ. Χ). Το Μαυσωλείο Ali (1048 μ.Χ.). Αλλά και: Η αρχαία Βαβυλώνα. Τα τείχη της αρχαίας Νινευή (Νιμρούντ). Αρχαιότητες στη Μοσούλη. Πλήθος ελληνιστικών αρχαιοτήτων (οικοδομήματα του Μ. Αλεξάνδρου) κοντά στη Βαγδάτη και κατά μήκος του Τίγρη. Το Αρχαιολογικό Μουσείο Βαγδάτης (από τα σπουδαιότερα του κόσμου). Πολλά άλλα μουσεία, μεταξύ των οποίων και του Τικρίτ. Η αρχαία πόλη Κτησιφών, όπου και το παλάτι του Σαπώρ (3ου μ.Χ.) και του Χοσρόη. Η αρχαία, «μεγίστη», εμπορικό κέντρο όλης της Μεσοποταμίας, Σελεύκεια (δίπλα στο βομβαρδισμένο, επίσης, Τελ - Ομάρ). Τι απέγιναν οι αρχαιότητες στα Γαυγάμηλα, στη Σαμάρα, στη Χάντρα, στην Αλεξάνδρεια (Ισκαντερία) και άλλες περιοχές του Ιράκ θα αργήσουμε να μάθουμε, καθώς και αυτήν την αλήθεια θα φιμώσουν οι ξένοι τύραννοι του ιρακινού λαού.

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο Τζέι Γκάρνερ θα ηγηθεί του, φέροντος εύσχημου ονόματος, «υπουργείου Ανοικοδόμησης και Ανθρωπιστικών Υποθέσεων», κατά το μνημόνιο του Αμερικανού υπουργού Αμυνας, Ντόναλντ Ράμσφελντ, όπου τονίζεται η ανάγκη να ενταχθούν υπό την άμεση εξουσία των ΗΠΑ όλες οι περιοχές που ελέγχει ο στρατός, ακόμα και πριν τον τερματισμό του πολέμου. Ηδη ονομάστηκε «αντιβασιλιάς», ανθύπατος, ακόμη και «σερίφης της Βαγδάτης». Χαρακτηρισμοί όχι ιδιαίτερα κολακευτικοί... Αλλά δεν είναι λίγοι αυτοί που ανησυχούν με την τοποθέτηση του Γκάρνερ στο πλευρό του Τόμι Φρανκς, ως κύριων κατοχικών ηγητόρων.

Υπήρξε υπεύθυνος του προγράμματος «Πάτριοτ», κατά τον πόλεμο του Κόλπου το 1991. Δύο μήνες αργότερα, βρέθηκε επικεφαλής του προγράμματος ανθρωπιστικής βοήθειας του ΟΗΕ στα κουρδικά χωριά του Βόρειου Ιράκ και ουσιαστικά καθοδήγησε τους Κούρδους κατά την εξέγερση και την ασφαλή υποχώρησή τους... γεγονός που προκάλεσε τη μήνι του γραφείου του ΟΗΕ.

Παρά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση βρίσκεται παντού. Και κυρίως στο Ισραήλ, προσκεκλημένος του Εβραϊκού Ινστιτούτου Εθνικής Στρατηγικής Ασφάλειας, και μαζί με άλλους 40 απόστρατους, σε επιστολή-απάντηση στην Ιντιφάντα, εξέφρασε το θαυμασμό του για την «αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση της κυβέρνησης του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους τρομοκράτες».

Ανησυχούν; Μα γιατί; Είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση...