Επί 20 μέρες, από τις 22 Μάη μέχρι τις 10 Ιούνη, η Ελλάδα θα παρουσιάζει εικόνα στρατοκρατούμενης χώρας, καθώς τεράστιες στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ θα βρίσκονται «επί ποδός πολέμου» στο έδαφος, στις θάλασσες και στον εναέριο χώρο της, συμμετέχοντας στη συμμαχική άσκηση «Dynamic Mix 2000», που, για πρώτη φορά, οργανώνει το στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Λάρισα. Στα πλαίσια, δε, των συμμαχικών υποχρεώσεων και της «νέας πολιτικής» ελληνοτουρκικής προσέγγισης που εφαρμόζει η κυβέρνηση Σημίτη, πολεμικά αεροσκάφη της Τουρκίας θα σταθμεύσουν σε ελληνικά αεροδρόμια και θα πετούν, χωρίς εθνικό έλεγχο, στον ελληνικό εναέριο χώρο.

Βέβαια, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δεν ενοχλείται που η χώρα μας στρατοκρατείται για την εξυπηρέτηση των πολεμικών σχεδίων του ΝΑΤΟ στην περιοχή μας, αλλά καμαρώνει κιόλας, που αποδείχνεται στην πράξη ένας πολύτιμος «εταίρος» της λυκοσυμμαχίας.

Κι όλ' αυτά, γιατί γίνονται; Ποιος ή ποιοι είναι οι αντίπαλοι και οι εχθροί, έναντι των οποίων πρέπει και η χώρα μας να ασκείται και να είναι ετοιμοπόλεμη; Προφανώς, όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ, τους νόμους της αγοράς και την παγκοσμιοποίηση, την ασυδοσία των πολυεθνικών, όπως διδάσκει η πρόσφατη εμπειρία της Γιουγκοσλαβίας.

Εντάξει, να πιστέψουμε τα όσα λέει στην ανακοίνωσή του το υπουργείο Εξωτερικών και να κάνουμε δεκτό, πως «το υπουργείο και οι αρχές του, πρεσβείες και γενικά προξενεία, δεν έχουν καμιά σχέση με διαφημίσεις που καταχωρήθηκαν σε ρωσικές εφημερίδες και στο Ιντερνέτ». Ας κάνουμε δεκτό, επίσης, ότι «πρόκειται χωρίς καμιά αμφιβολία, για ενέργειες μαφιόζικων κύκλων».

Το πρόβλημα, όμως, παραμένει. Οταν οι μαφιόζικοι κύκλοι διαφημίζουν από εφημερίδες, πως έχουν τα μέσα και τις δυνατότητες, να εξασφαλίσουν, σε όποιον μπορεί να πληρώσει, την «ελληνοποίησή» του και υπάρχουν και συγκεκριμένες αποδείξεις των δυνατοτήτων αυτών, δεν καταλαβαίνουν οι κυβερνώντες, ότι η διάψευσή τους δεν έχει το παραμικρό αντίκρισμα και αξία;

Το θέμα είναι τι θα κάνουν και τι μέτρα θα πάρουν, ώστε να πάψει η χώρα, να είναι ξέφραγο αμπέλι, έστω των μαφιόζικων κύκλων, που καταγγέλλουν. Γι' αυτό, έχουν τίποτε να πουν;

Λέτε, ο Κ. Σημίτης και οι υπόλοιποι κυβερνώντες του ΠΑΣΟΚ, που ισχυρίζονταν προεκλογικά, ότι έχουν κάνει την Ελλάδα επίγειο παράδεισο και την κοινωνική δικαιοσύνη πράξη, να μην ήξεραν αυτά τα στοιχεία;

Βεβαίως και τα γνώριζαν. Οπως γνωρίζουν πολύ καλά και τι αντιπροσωπεύουν στην πραγματικότητα, όσα εξαγγέλλουν και υπόσχονται και μετεκλογικά.

Διαβάζοντας, βέβαια, κανείς την έκθεση μπορεί να βρει και άλλα πράγματα, που είτε λέγονται εμμέσως ή αφήνονται να εννοηθούν, μέσω των στοιχείων, που παρατίθενται. Ενα απ' αυτά είναι και το συμπέρασμα, πως η «μεγάλη επιτυχία της περασμένης δεκαετίας», δηλαδή «η μείωση του πληθωρισμού και η επιτάχυνση του ρυθμού της οικονομικής δραστηριότητας» όχι μόνο δεν έχει αποφέρει το παραμικρό όφελος στους εργαζομένους, αλλά και πλήρωσαν βαρύ τίμημα για να γίνει κατορθωτή. Στην έκθεση σημειώνεται, μάλιστα -με διπλωματικό, βέβαια, τρόπο- ότι οι μεγαλοεπιχειρηματίες, όχι μόνο δε συνέβαλαν το παραμικρό στη μείωση του πληθωρισμού, αλλά και κερδοσκόπησαν, αυξάνοντας ακόμη περισσότερο τα κέρδη τους. Πρώτον, με την υποτίμηση της δραχμής το Μάρτη του 1998, όταν «αύξησαν τις τιμές περισσότερο από το ποσοστό που δικαιολογούσε η υποτίμηση της δραχμής». Και δεύτερον, όταν παραβίασαν κατάφωρα τις «συμφωνίες κυρίων» το 1999, που είχαν υπογράψει οι ίδιοι το Νοέμβρη του 1998, «αυξάνοντας πολύ περισσότερο τις τιμές από εκείνες των άλλων ειδών εκτός καυσίμων.

Και αυτά τα στοιχεία, βέβαια, ήταν και είναι σε γνώση του Κ. Σημίτη και των υπολοίπων κυβερνώντων.

Αφού πρώτα «θεοποίησαν» το Χρηματιστήριο, εμφανίζοντάς το ως «στίβο γνήσιας επιχειρηματικής άμιλλας» και σαν «ναό του λαϊκού κέρδους» κι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να προσκαλέσουν στο «ναό» αυτό, όσο το δυνατόν περισσότερους «πιστούς» που θα καταβάλουν τον «οβολόν» τους, τώρα, που πολλοί «πιστοί», χάνοντας τον «οβολόν» στον χρηματιστηριακό τζόγο, μετατράπηκαν σε «άπιστους Θωμάδες», οι κυβερνώντες και οι άλλοι «ιερείς» της «ελεύθερης» οικονομίας της αγοράς, το «ξορκίζουν». Παραδέχονται ότι μέσα στο «ναό» γίνονται κλεψιές και παρανομίες και καλούν τον εισαγγελέα να παρέμβει. Ταυτόχρονα, όμως - και για να μη χάσουν διά παντός τους «πελάτες» των μεγαλοεπιχειρηματιών που κονόμησαν «τα έντερά τους», αρπάζοντας το χρηματιστηριακό «οβολό» των «πιστών» - υπόσχονται μέτρα για τη «θεσμική θωράκιση» του Χρηματιστηρίου, που, δήθεν, θα εξασφαλίσουν την υγιή λειτουργία του υπέρ των συμφερόντων των «επενδυτών».

Μόνο που αυξήθηκαν πολύ οι «άπιστοι Θωμάδες» και θα δυσκολευτούν να βρουν πολλούς νέους «πιστούς», πρόθυμους να καταθέσουν τον «οβολόν» τους στον «καπιταλιστικό ναό της κλεψιάς και της απάτης».

Ας σημειώσουμε, εν συντομία, ποιος ήταν ο Αριστοτέλης Κουντούρωφ, ο γεννημένος το 1896 στην Τιφλίδα, γιος του κρητικής καταγωγής Γεωργίου Κούνδουρου (μετέπειτα Κουντουριάδης και ύστερα Κουντούρωφ), από μικρός, όπως όλα τα αδέλφια του, άρχισε μουσικές σπουδές με δάσκαλο τον πιανίστα Αϊσμπεργκ (μαθητής του Κόρσακοφ), το 1922 απέσπασε το πρώτο βραβείο στο Διαγωνισμό Συμφωνικής Μουσικής Καυκασίων Συνθετών και δύο χρόνια αργότερα άρχισε μια λαμπρή συνθετική, συναυλιακή και διδασκαλική σταδιοδρομία στη σοβιετική πρωτεύουσα. (Δίδασκε Μονωδία και Μελοδραματική τέχνη στο περίφημο Στούντιο του διάσημου συνθέτη Ιπολίτοφ Ιβάνοφ). Ο Κουντούρωφ με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του 1930. Παρά τις περγαμηνές του, η πορεία του στην Ελλάδα δεν ήταν «ρόδινη». Το 1932 αρχίζει να διδάσκει θεωρητικά στην Ανωτέρα Σχολή Φρήμαν και στο Ωδείο Αθηνών, ενώ συνεχίζει να συνθέτει μια σειρά σημαντικών έργων, μερικά από τα οποία παρουσιάστηκαν στη δεκαετία του '30, άλλα στη δεκαετία του '40, ενώ η ευτυχέστερη δεκαετία για την παρουσίαση του συνθετικού έργου του ήταν αυτή του '60. Από το 1943 μέχρι το 1964 ο Α. Κουντούρωφ εργάστηκε στην Ελληνική Ραδιοφωνία προσφέροντας υποδειγματική υπηρεσία, συνεχίζοντας παράλληλα το συνθετικό και διδασκαλικό έργο του. Μεταξύ των πολλών εξαιρετικών μαθητών του Κουντούρωφ υπήρξαν και οι διάσημοι σήμερα Οδυσσέας Δημητριάδης, Ιάννης Ξενάκης και Βαγγέλης Παπαθανασίου.

Με οβελία

και κρασί

στρώστε χαράς

τραπέζι

και μουσική

το ράδιο

ολημερίς

ας παίζει,

να γίνουνε

οι πίκρες μας

για λίγο

πετιμέζι!

* * *

Τσουγκρίστε

κόκκινα αβγά

και με καρδιά

καμίνι

κάντε ευχές

να λείψουνε

φτώχεια, πολέμοι,

θρήνοι

κι αληθινή

Ανάσταση

του Κόσμου μας

να γίνει!

Αν και κατά την πρώτη ψηφοφορία, της Πέμπτης, δεν κατάφερε να εκλεγεί, αφού δε συγκέντρωσε την πλειοψηφία των δύο τρίτων (367 ψήφων) στην Τουρκική εθνοσυνέλευση, ο Σεζέρ θα έχει τέσσερις ακόμη ευκαιρίες (η επόμενη είναι την Πρωτομαγιά). Και ο Ετσεβίτ δηλώνει πεπεισμένος ότι θα τα καταφέρει. Με τον ισχυρότερο αντίπαλό του να μαζεύει 61 «κουκιά», έναντι των 281 που μάζεψε ο Σεζέρ, το παιγνίδι μοιάζει τελειωμένο από τώρα. Πολλώ μάλλον που όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί (ακόμη και η Τανσού Τσιλέρ, η οποία έκανε λόγο για «συμπαιγνία») στηρίζουν το πρόσωπό του.

Βέβαια, η ιστορία έχει δείξει ότι η πολιτική δεν ασκείται από πρόσωπα. Οσο συμπαθητικός κι αν μοιάζει ο Σεζέρ, η προετοιμαζόμενη ανάδειξή του στο θώκο του προέδρου -που «ανακουφίζει» την αμερικανική κυβέρνηση, το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, τους Ευρωπαίους, πολυεθνικά συμφέροντα και... λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις- θα αποτελέσει, στην καλύτερη περίπτωση, ψιμυθίωση του πραγματικού προσώπου του τουρκικού καθεστώτος. Οι λαϊκές μάζες θα συνεχίσουν να καταπιέζονται βάναυσα, οι Κούρδοι θα συνεχίσουν να διώκονται και οι στρατηγοί θα συνεχίσουν να παίζουν το ρόλο του «τοποτηρητή» έναντι παντός αμφισβητία...