Η καταστολή με τη μορφή των φυλακίσεων, των βασανισμών, των εκτελέσεων και δολοφονιών αγωνιστών συνοδευόταν απαραίτητα και με την προσπάθεια συκοφάντησης του αγώνα των κομμουνιστών, την ιδεολογική δολιοφθορά και διάβρωση. Αυτή η προσπάθεια των αστικών μηχανισμών εκτείνεται και σε περιόδους σχετικής νομιμότητας, όπου δεν είναι στην πρώτη γραμμή οι ωμές διώξεις. Το ΚΚΕ έχει πολύχρονη πείρα, παλιότερη και νεότερη, στην αντιμετώπιση της δράσης τέτοιων μηχανισμών, ούτε στιγμή δεν πτοήθηκε. Φρουρός του ΚΚΕ είναι η συλλογική του λειτουργία, η επαγρύπνηση, η πολύχρονη πείρα του, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που αναγνωρίζουν ότι με ανιδιοτέλεια παλεύει για το δίκιο τους.

Οι μηχανισμοί που κινούνται στο σκοτάδι, σταθερά εκπαιδεύονται, εξελίσσουν μεθόδους και διαχρονικά επιδίδονται σε μια πολύπλευρη δραστηριότητα, σε μια μελετημένη «λεπτοδουλειά» προβοκάτσιας, έντεχνης αξιοποίησης αδυναμιών, αλλά και ενίσχυσης κάθε αντιπάλου του ΚΚΕ.

Σε έγκυρα κρατικά αρχεία που παραθέτουμε, υπάρχει το εξής χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«(...) Προς τούτο ενδείκνυται η δημιουργία μονίμου υπευθύνου επιτελικού οργάνου συγκροτουμένου εξ αντιπροσώπων των αρμοδίων Υπηρεσιών Εθνικής Ασφαλείας του κράτους των οποίων αρμοδιότης θα είναι η βάσει σχεδίου αντιμετώπισις όλων των προβλημάτων των δημιουργουμένων εκ της παρουσίας και δράσεως των Ελλήνων κομμουνιστών εντός και εκτός της χώρας, η λήψις των επιβαλλομένων προς τούτο μέτρων, ο συντονισμός των ενεργειών των Υπηρεσιών Εθνικής Ασφαλείας (επισήμανσις στελεχών των διαφόρων παρατάξεων, παρακολούθησις, διάβρωσις, προσεταιρισμός, σκοπιμότης συλλήψεως, εκτοπισμού ή μη, χρεοκοπία ή ηρωοποίησίς των, αποφυλάκισις κλπ. κλπ.) καθώς και ο έλεγχος της επιτυχούς ή μη εφαρμογής των μέτρων υπό των υπευθύνων οργάνων της Εθνικής Ασφαλείας μετά κυρώσεων»¹.

Είναι ένα μόνο απόσπασμα από τα πολλά ανάλογα σχέδια. Το συγκεκριμένο είναι γραμμένο την περίοδο μετά την εκδίωξη της οπορτουνιστικής ομάδας των Παρτσαλίδη - Δημητρίου - Ζωγράφου από το ΚΚΕ στη 12η Ολομέλεια του 1968, οι οποίοι μαζί με άλλους δημιούργησαν το λεγόμενο ΚΚΕ (εσωτερικού). Οι υποδείξεις του κυρίου αυτού αξιοποιήθηκαν πολύπλευρα, μόνο που δεν μπόρεσαν σε καμιά περίπτωση να σταθούν εμπόδιο στην ηρωική πορεία του ΚΚΕ, παρά τις επιπτώσεις που είχαν σε ορισμένες περιπτώσεις τα μέτρα της Ασφάλειας.

Ως συγγραφέας του αποσπάσματος εμφανίζεται κάποιος Αθ. Παυλόπουλος, ο οποίος την περίοδο της χούντας και πριν από αυτή είναι συγγραφέας αντικομμουνιστικών βιβλίων («Ιστορία Διεθνούς Κομμουνισμού», «Εθνοπροδοσίαι και Ψευδολογίαι του ΚΚΕ» κ.ά.) χρηματοδοτούμενα από τις κρατικές υπηρεσίες. Ο ίδιος εμφανίζεται ως καθηγητής σε διάφορες σχολές για στελέχη του Στρατού, της Χωροφυλακής κ.λπ.

Ποιος είναι όμως ο Αθανάσιος Παυλόπουλος; Το πραγματικό του όνομα ήταν Θανάσης Λυκογιάννης και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατάντιας ορισμένων πρώην στελεχών του ΚΚΕ, τα οποία πέρασαν με το μέρος του ταξικού εχθρού, θλιβερή εξαίρεση δίπλα στη στρατιά ηρώων που διαπαιδαγώγησε και ανέδειξε το ΚΚΕ.

Η πορεία του Λυκογιάννη έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δείχνει πώς οι κρατικοί μηχανισμοί αξιοποίησαν στην αντικομμουνιστική τους δράση πρώην στελέχη του ΚΚΕ, που υπέκυψαν στην πολύμορφη πίεση του αντιπάλου. Τους αξιοποίησαν όχι μόνο για τον χαφιεδισμό τους - την άντληση πληροφοριών - αλλά κυρίως ως «γνώστες του χώρου», στους μηχανισμούς ιδεολογικής και πολιτικής δολιοφθοράς που στήνουν οι διάφορες υπηρεσίες.

Ο Λυκογιάννης ήταν μέλος του ΚΚΕ από την περίοδο του Μεσοπολέμου, παλιός Ακροναυπλιώτης, στην περίοδο μετά την Κατοχή υπήρξε στέλεχος της ΚΟΑ στον τομέα της διαφώτισης. Στις αρχές του 1948 ο Λυκογιάννης πιάστηκε στη Θεσσαλονίκη, μαζί με το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ Κώστα Φαρμάκη. Και οι δύο στις 12 Φλεβάρη 1949 πέρασαν στρατοδικείο και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ο Φαρμάκης αντιμετώπισε το εκτελεστικό απόσπασμα ηρωικά, ως στέλεχος του ΚΚΕ, εκτελέστηκε λίγες μέρες αργότερα, ξημερώματα 16 Φλεβάρη 1949. Ο Λυκογιάννης είχε ήδη ανταλλάξει τη ζωή του συνεργαζόμενος με τις κρατικές αρχές.

Ορισμένα στοιχεία για την τύχη του Λυκογιάννη πληροφορούμαστε από τα έγγραφα των φακέλων της Ασφάλειας. Στις 11 Φλεβάρη 1949, ο διοικητής της Γενικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, Ταγματάρχης της Αστυνομίας Νικόλαος Μουσχουντής, πληροφορεί με επιστολή του τον Βασιλικό Επίτροπο του Εκτακτου Στρατοδικείου Θεσσαλονίκης ότι ο Λυκογιάννης πρόδωσε κρίσιμες πληροφορίες για την κομματική δράση και για τον ΔΣΕ. Κλείνοντας την επιστολή του, ο Μουσχουντής εκτιμά: «Γενικώς κρίνομεν τα παρασχεθέντα εις ημάς αρκούντως αξιόλογα και τον πληροφοριοδότην ως σπουδαία πηγήν των πληροφοριών καταπολεμήσεως του ΚΚ». Στις 17 Φλεβάρη 1949 ο διευθυντής της Αστυνομίας Θεσσαλονίκης, Ταξίαρχος Απόστολος Ξανθόπουλος, με «άκρως απόρρητη - προσωπική επιστολή», ενημερώνει τον υπουργό Δημόσιας Τάξης (Κωνσταντίνο Ρεντή), ότι κατόπιν της 6/16/80.15 τηλεφωνικής διαταγής του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, ο Λυκογιάννης δεν εκτελέστηκε. Και καλεί ώστε να ενεργήσει ο υπουργός Δημόσιας Τάξης στον υπουργό Στρατιωτικών, ώστε ο στρατιωτικός διοικητής Θεσσαλονίκης να παραδώσει τον Λυκογιάννη στη δικαιοδοσία της αστυνομίας.

Τον επόμενο χρόνο, στις 13 Φλεβάρη 1950, απόρρητη επιστολή της Διεύθυνσης Υπηρεσίας Πληροφοριών του ΓΕΣ, που την υπογράφει ο υπαρχηγός ΓΕΣ Στυλιανός Κιτριλάκης, ζητάει από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης να θέσει τον κρατούμενο κατάδικο Λυκογιάννη «μονίμως εις την διάθεσιν του ΓΕΣ/ Δ.Υ.Πλ.² προκειμένου ούτος να χρησιμοποιηθεί δι' εμπιστευτικήν υπηρεσίαν» και «η μέριμνα συντηρήσεως και φρουρήσεως τούτου θα ανήκη εις το Γ.Ε.Σ.».

Ο Θανάσης Λυκογιάννης πλέον κινήθηκε στους διαδρόμους των κρατικών μηχανισμών ως αντικομμουνιστής Αθανάσιος Παυλόπουλος.

1. Η περίπτωση του Παυλόπουλου ως «συγγραφέα» - τρόφιμου του ΓΕΣ υπενθυμίζει την προέλευση μιας σειράς αντικομμουνιστικών συγγραμμάτων, που και σήμερα μοιράζονται και ξαναμοιράζονται ως ένθετα σε συγκεκριμένες εφημερίδες. Η αξία τους είναι μηδαμινή, καθώς αποτελούν πονήματα κάποιού που αντάλλαξε τη ζωή του με την υποχρέωση να βιοπορίζεται ως επαγγελματίας αντικομμουνιστής λιβελογράφος.

2. Οι βρώμικες υπηρεσίες και τα Γραφεία Τύπου των διωκτικών αρχών φροντίζουν να έχουν ως απαραίτητους συνεργάτες διάφορους «ανανήψαντες» - γνώστες του χώρου - σε διατεταγμένη υπηρεσία. Η ιστορία της ταξικής πάλης γνωρίζει και άλλους, που δίχως να εκβιαστούν για τη ζωή τους (κάτω από την επίδραση των φιλοδοξιών τους και για άλλους λόγους) εγκατέλειψαν την όποια αγωνιστική τους πορεία και πέρασαν στην υπηρεσία τέτοιων μηχανισμών. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι οι δημοσιογράφοι Γιώργος Γεωργαλάς και Σάββας Κωνσταντόπουλος, δίχως να είναι φυσικά οι μόνοι.

3. Ποτέ οι ταξικοί και πολιτικοί αντίπαλοι του ΚΚΕ και οι υπηρεσίες τους δεν παραιτήθηκαν από την προσπάθεια εξαγοράς μελών ή και προώθησης στις γραμμές του πρακτόρων και σε ορισμένες περιπτώσεις είχαν επιτυχίες. Εχει όμως και το Κόμμα τη δική του πείρα, τα μέσα και την ικανότητα να περιφρουρεί και να υπερασπίζεται τη δράση του.

4. Η αστική ιδεολογία και πολιτική, παρόλο που διαθέτει τεράστιες υποδομές και οικονομικούς πόρους για την επεξεργασία και τη διάδοσή της (Πανεπιστήμια, ΜΜΕ, αστικά κόμματα κ.ά.), δεν περιορίζεται μόνο στο πεδίο του ιδεολογικού πολέμου. Η πολεμική αυτή συνοδεύεται μόνιμα, σταθερά και από μια συστηματική εκστρατεία που αξιοποιεί τη συνειδητή διαστρέβλωση, τη συκοφάντηση, το ψέμα, την προβοκάτσια, την εξαπάτηση.

Η ιδεολογική - πολιτική αντιπαράθεση, από όποια σκοπιά και να γίνεται απέναντι στο Κόμμα, είναι ευπρόσδεκτη και εξηγήσιμη, απέχει όμως παρασάγκας από την προσπάθεια ιδεολογικής δολιοφθοράς με τη διασπορά συκοφαντιών, διαστρεβλώσεων, ψέματος. Για παράδειγμα, είναι άλλο πράγμα ο καλοπροαίρετος προβληματισμός για τα αποτελέσματα ενός απεργιακού αγώνα και άλλο η χιλιοειπωμένη βρωμιά που έντεχνα διακινείται από ανθρώπους της εργοδοσίας, αλλά και ΜΜΕ ότι δήθεν το ΚΚΕ πληρώνει τους απεργούς για να καταστρέφει τις βιομηχανίες. Είναι άλλο πράγμα η συζήτηση για το αν αξίζει ένας εργαζόμενος να ενισχύσει οικονομικά το ΚΚΕ και άλλο πράγμα η αναπαραγωγή του αποδεδειγμένου ψέματος ότι το ΚΚΕ είχε μετοχές στην εταιρεία «Γερμανός». Είναι άλλο πράγμα η διαφορετική ιστορική προσέγγιση πάνω σε ένα ζήτημα της Ιστορίας του ΚΚΕ και άλλο το μελάνι της σουπιάς, ότι δήθεν το ΚΚΕ ανακατασκευάζει την Ιστορία του από σκοπιμότητα ή ότι δήθεν ανυψώνει τη μια ιστορική μορφή και αποκαθηλώνει την άλλη.

Παραπομπές:

1. Από Εισηγητικό Σημείωμα προς τη Γενική Διεύθυνση Εθνικής Ασφαλείας στις 3/6/1968 με θέμα: «Επί της διασπάσεως του ΚΚΕ και της αντιμετωπίσεως των εκ ταύτης δημιουργουμένων προβλημάτων»

2. ΓΕΣ/Δ.Υ.Πλ: Διεύθυνση Υπηρεσίας Πληροφοριών του Γενικού Επιτελείου Στρατού

Στην έκθεση συμμετέχουν με έργα τους δεκάδες καλλιτέχνες που εμπνεύστηκαν από την 100χρονη πορεία του ΚΚΕ και ανταποκρίθηκαν με τη δημιουργία πρωτότυπων έργων τους στην πρόσκληση που είχε απευθύνει η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ. Καλλιτέχνες που αφιέρωσαν σκέψη, συναίσθημα, ταλέντο και χρόνο για να τιμήσουν με τα έργα τους την 100χρονη πάλη του ΚΚΕ για την ανώτερη, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική οργάνωση της κοινωνίας.

Οι επισκέπτες μπορούν να «δουν» την ηρωική Ιστορία του ΚΚΕ, τους ακατάλυτους δεσμούς του με την εργατική τάξη και τους αγώνες της, ειπωμένη από τους ίδιους τους καλλιτέχνες, που συμμετέχουν με έργα ζωγραφικής, φωτογραφίας, γλυπτικής, σύγχρονων μέσων (μεικτές τεχνικές, εγκαταστάσεις, βίντεο τέχνη).

Μέσα και από αυτήν τη σημαντική έκθεση, επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά αυτό που μέσα σε λίγες λέξεις ανέδειξε μιλώντας στα εγκαίνια η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και επικεφαλής του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ. Οτι «το ΚΚΕ με την υπεροχή των ιδεών του, με την αυταπάρνηση, την αυτοθυσία και την ανιδιοτέλεια των μελών του, με τη σταθερή προσήλωσή του στην υπεράσπιση του δίκιου των αδικημένων, αλλά και με την αδιάλειπτη φροντίδα του για τις ανάγκες των καλλιτεχνών - δημιουργών και την ανάπτυξη πρωτοπόρου καλλιτεχνικού έργου, κατόρθωνε στην εκατοντάχρονη διαδρομή του να συνεγείρει και να κινητοποιεί τους πιο φωτισμένους, έντιμους και συχνά τους πιο ταλαντούχους εκπροσώπους των γραμμάτων και της τέχνης».

Ο «Ριζοσπάστης» μίλησε με ορισμένους από τους καλλιτέχνες που ήταν παρόντες στα εγκαίνια της έκθεσης, τόσο για τη συμμετοχή τους όσο και για τα έργα τους, μέσα από τα οποία αποτυπώνεται η πάλη του λαού μας για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, έναν αγώνα που συνεχίζεται και καθημερινά εμπνέει ολοένα και περισσότερους.

Η Αννα Τσαμκόσογλου συμμετέχει στην έκθεση με το έργο «Ωρομετρείο», εμπνευσμένο από την κλωστοϋφαντουργία του Καρέλα στο Λαύριο, όπου ο διευθυντής παρακολουθούσε τους εργάτες όταν πήγαιναν και χτυπούσαν την κάρτα και κάρφωνε στη διοίκηση όποιον καθυστερούσε ή δεν ερχόταν, για να πάρει στη συνέχεια το δρόμο της απόλυσης. «Είναι μια σκουριασμένη, ξεθωριασμένη από τα χρόνια πόρτα. Εγώ έκανα ζουμ στο παράθυρο, με κομμένα τα σίδερα. Μέσα από το παράθυρο προβάλλει μια κουκίδα φωτός που συμβολίζει την ελπίδα. Οι επαναστάσεις που έγιναν, το αίμα που χύθηκε, δεν πήγε χαμένο. Υπάρχει ελπίδα που ποτέ δεν πρέπει να χαθεί», είπε.

Η Θεοδώρα Μιχαηλίδου συμμετέχει με το έργο «Η δίκη των 39». «Είναι ορόσημο τα 100 χρόνια ΚΚΕ. Βάζουμε κι εμείς το σημάδι μας, στη σημερινή εποχή. Το έργο μου είναι βιωματικό, αφορά στιγμές από την πάλη των νέων ανθρώπων ενάντια στη δικτατορία. Δείχνει ένα νέο αγωνιστή, που τον οδηγούν στη δίκη που έγινε εδώ στη Θεσσαλονίκη, το Μάιο του 1969, γνωστή ως "η δίκη των 39". Το έργο είναι μια πυρογραφία. Πυρογραφίες δούλευαν πάρα πολύ στην εξορία, καθώς δεν είχαν άλλα μέσα, μπογιές, τελάρα, πινέλα. Είχαν αυτοσχέδιους πυρογράφους, ξύλα που έβρισκαν εκεί. Ετσι έμαθα κι εγώ την πυρογραφία, από άνθρωπο που ήταν στην εξορία και τα σύνδεσα αυτά για να φτιάξω αυτό το έργο».

Η Θεοδώρα Κοκκίνου συμμετέχει με το έργο «Μετά τη Μακρόνησο». «Η Ιστορία του ΚΚΕ είναι άρρηκτα δεμένη με την Ιστορία του 20ού αιώνα. Με τον τρόπο που ζωγράφισα για εδώ, προσπάθησα να δω την ιστορική έρευνα. Και ειδικά σε κομμάτια της Ιστορίας που δεν πολυακούγονται, δεν τα πολυξέρουμε. Τα συγκεκριμένα έργα είναι δύο πορτρέτα που έχουν φτιαχτεί προσπαθώντας να αποδώσω συναισθήματα στιγμιαία. Γι' αυτό και έχουν φτιαχτεί με υλικά τα οποία είναι πάρα πολύ ευάλωτα στο χρόνο, παστέλ και χαρτί. Είναι το συναίσθημα ενός ανθρώπου που μόλις έχει γυρίσει από την εξορία από τη Μακρόνησο, ένα φευγαλέο συναίσθημα. Και το άλλο πορτρέτο είναι συγγενής ή γείτονας, που επίσης δείχνει ένα φευγαλέο συναίσθημα, στη θέα αυτού του ανθρώπου που πάει να γυρίσει στο σπίτι του».

Ο Μάρκος Τραϊτοράκης μιλά για το «Ημερολόγιο ανεργίας». Το έργο του είναι εμπνευσμένο από τη ΒΙΠΕ Κομοτηνής, που ξεκίνησε ως ένας χώρος μεγάλης ανάπτυξης και σήμερα είναι σχεδόν εγκαταλελειμμένος, με εργοστάσια κουφάρια. Το έργο του «καταγράφει τις αιτίες κλεισίματος των εργοστασίων για να βγουν συμπεράσματα για τη ζωή σήμερα, την αιτία της ανεργίας. Με τη συμμετοχή μας τιμάμε την 100χρονη πορεία του ΚΚΕ, μια Ιστορία που είναι εφόδιο για το σήμερα και ζωντανεύει μέσα από τη σύγχρονη δράση για τη ζωή», λέει.

Ο Νάσος Χαλκίδης συμμετέχει με το έργο «Ο δρόμος για την ελευθερία». Οπως είπε, «η τέχνη, εκτός από το να δείχνει την κοινωνική πραγματικότητα, έχει και το ρόλο και την ευθύνη να δείχνει και δρόμους για να απελευθερώνει την κοινωνία και τον εαυτό της. Σε ένα τέτοιο σκεπτικό και μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο εντάσσεται και η συμμετοχή μου στην έκθεση».

Ο Χαράλαμπος Τουμπέκης συμμετέχει με το έργο «Ο συνεχής αγώνας για το δίκιο χαράζει το μέλλον». Περιγράφοντας το έργο του, λέει ότι «με ενδιαφέρει ο άνθρωπος, η δυναμική του μορφή, η επαναστατικότητα, ώστε να βγαίνει μια έκφραση που να δείχνει μια προοπτική. Ο δυναμισμός, η επαναστατικότητα, η εξέγερση, αυτά προσπαθώ να δηλώνω, μέσα από το κάρβουνο ειδικά, αλλά και με το μολύβι και με άλλα μέσα και υλικά».

Η Χρύσα Κοφίνα, με το έργο «Είναι πολλά τα παιδιά σου, μητέρα», αναφέρεται στην Ιστορία του ΚΚΕ, δίνοντας ταυτόχρονα το πώς πρέπει να εξακολουθήσει ο αγώνας για τον σοσιαλισμό, για τον μετασχηματισμό αυτού του κόσμου. Και το δείχνει συνδυάζοντας την οικογενειακή της ιστορία με τα σημαντικά γεγονότα που καθόρισαν την πορεία του Κόμματος. «Η επέτειος των 100 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός, που δεν θα μπορούσε να περάσει ασχολίαστο από την τέχνη. Οι καλλιτέχνες οι οποίοι πλήττονται σήμερα από την εμπορευματοποίηση της τέχνης τους και αγωνιούν για το πώς θα επικοινωνήσουν με το κοινό τους, στέκονται δίπλα στο Κόμμα», σημειώνει.

Η Αφροδίτη Καραμανλή συμμετέχει με το έργο «Μπαρμπα-Γιάννης Καραμανλής: αγωνιστής και μέλος του ΚΚΕ από το 1924». Πρόκειται για το πορτρέτο του μπαρμπα-Γιάννη Καραμανλή, που ήταν ιδρυτικό μέλος της Φεντερασιόν και αγωνιστής του ΚΚΕ από το 1924. «Μας βοήθησε να σκεφτούμε διαφορετικά, το τι μπορούμε να κάνουμε μέσα σε αυτήν την κοινωνία που αλλοτριώνεται από τον καπιταλισμό. Ηταν σεμνός, αγαπούσε την τέχνη», λέει. Και προσθέτει: «Χαίρομαι για τη μεγάλη συμμετοχή των συναδέλφων. Ελπίσω να ακολουθήσουν και στους αγώνες που έρχονται μπροστά και να είμαστε κι εκεί μαζί».

Αθηναίος Στρατής, Αλευράς Χρήστος, Αμπατζόγλου Κωσταντία, Αμπερίδου Σοφία, Ανούση Ρένα, Βάης Ιάκωβος, Βαρελάς Τάκης, Βλαντώνη Κατερίνα, Βολονάκη Ουρανία, Γαλαζούδης Νίκος, Γεμενάκη Δανάη, Δάφνος Ελευθέριος, Ζαχάρωφ Μαρίβα, Καλτσίδης Γιώργος, Καραμανλή Αφροδίτη, Κασιμάτης Μανόλης, Καφαντάρη Λένα, Κιτσούκης Γιώργος, Κοκκίνου Θεοδώρα, Κουμεντάκου Ανδριάννα, Κοφίνα Χρύσα, Κοφίνας Κώστας, Κυρούδης Αγγελος, Κωστικίδης Γιάννης, Λιαδή Καλλιόπη, Μαλλιάς Νίκος, Μέγα Χαβρέ, Σταυριάνθη Ανθια, Μελά Εύα, Μιχαηλίδου Θοδώρα, Μιχαηλίδου Φανή, Μπαντάζου Ευπραξία, Μυρωδιάς Αντώνης, Μυρωνίδης Θωμάς, Νικόλτσος Πέτρος, Ξενοφώντος Παντελής, Παπαγεωργίου Αρχοντία, Παττακού Ελένη, Πετρούλια Γεωργία, Ρουγγέρης Κωσταντίνος, Σαραντόπουλος Θοδωρής, Σπαντιδάκη Ελένη, Σπαρτινού Τατιάνα, Σταμένου Δήμητρα, Σταφέτος Στέλιος, Στεργιοπούλου Νανά, Τουμπέκης Μπάμπης, Τραϊτοράκης Μάρκος, Τσαμκόσογλου Αννα, Φασλά Πηγή, Χαλκίδης Νάσος, Χατζή Κατερίνα, Χριστοφυλάκης Στυλιανός.

Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 5 Νοέμβρη. Λειτουργεί Τρίτη έως Κυριακή 5.30 μ.μ. με 9 μ.μ. και Δευτέρες για πρωινές επισκέψεις κατόπιν ραντεβού για φορείς και σχολεία (email επικοινωνίας για ραντεβού: dprou@physics.auth.gr).