Μια από τις εκδηλώσεις υποδοχής των προσφυγόπουλων στο 2ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο των Ιωαννίνων

Συζητήσαμε με τον Νάσερ, πατέρα του Κούρδου μαθητή, όπως και με την Βασιλική Βάββα, δασκάλα Ειδικής Αγωγής στο σχολείο, και τον Τάσο Τόκα, διευθυντή του σχολείου και ταυτόχρονα πρόεδρο της Ενωσης Γονέων Μαθητών Δήμου Ιωαννιτών. Τα όσα μεταφέρουν δείχνουν τη δύναμη της γνήσιας λαϊκής αλληλεγγύης.

Ο Νάσερ μάς λέει τη συγκλονιστική του ιστορία που βιώνει από το 1982, όταν γεννήθηκε στο Ιράκ και μεγάλωσε μέσα στον πόλεμο, χάνοντας τον πατέρα και τα τρία του αδέλφια σε ηλικία 2 χρόνων. «Μεγάλωσα με τη μητέρα μου και τον αδερφό μου σε πολύ άσχημες συνθήκες, χωρίς ρεύμα, νερό και θέρμανση. Ο πόλεμος δεν τελείωνε ποτέ. Αλλοτε ήταν με το Ιράν, άλλοτε μεταξύ Κούρδων, με τους Αμερικανούς, τον ISIS. Οι συνθήκες ζωής γίνονταν κάθε μέρα όλο και χειρότερες».

Και συνεχίζει: «Απέκτησα τη δική μου οικογένεια, έκανα παιδιά, το ένα με πρόβλημα υγείας. Δεν είχα από πουθενά βοήθεια για το παιδί μου. Μας είπαν ότι οι καλύτεροι γιατροί ήταν στη Σουηδία. Επικοινωνήσαμε μαζί τους και μας είπαν ότι τα χρήματα που χρειάζονται για δύο χρόνια σε ειδικό σχολείο ήταν πάρα πολλά, ενώ δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε ούτε τα χρήματα για τη βίζα που χρειαζόταν για να φτάσουμε νόμιμα στην Ευρώπη. Μέσω Τουρκίας περάσαμε στη Λέσβο και από εκεί μας μετέφεραν στα Ιωάννινα.

Στα Γιάννενα ο γιος μου είχε τη βοήθεια των γιατρών, τα υπόλοιπα παιδιά μου πήγαν σχολείο. Το πρώτο και δεύτερο δικαστήριο απέρριψαν την αίτηση ασύλου, γιατί δεν είχα χαρτιά να αποδείξω ότι είμαι από το Ιράκ, αφού δεν τα πήρα μαζί μου γιατί φοβήθηκα ότι θα είχα πρόβλημα στην Τουρκία λόγω της κουρδικής καταγωγής μου. Τελικά, με τη βοήθεια των εκπαιδευτικών του 2ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου που ανέδειξαν το πρόβλημά μου, της Ενωσης Γονέων, του Εργατικού Κέντρου και του εργοδότη μου, κατάφερα να πάρω άσυλο.

Υπάρχουν αρκετοί συμπατριώτες μου που δεν πήραν άσυλο, εξαναγκάστηκαν να επιστρέψουν στο Ιράκ και τώρα υποφέρουν γιατί υπάρχουν βία, φόβος και μια ζωή γεμάτη στερήσεις. Τώρα που έχω δουλειά και μια φυσιολογική ζωή, βλέπω ως χρέος μου να ανταποδώσω τη βοήθεια που πήρα».

Η Βασιλική Βάββα, δασκάλα του μικρού προσφυγόπουλου, σημειώνει: «Οταν ο μαθητής ήρθε στο σχολείο μας, ήταν ένα παιδί πολύ φοβισμένο, τρόμαζε ακόμη και με τα πουλιά που πετούσαν στην αυλή του σχολείου και έκλαιγε. Ολοι οι εκπαιδευτικοί, όπως κάνουμε με όλα τα παιδιά, το αγκαλιάσαμε. Βάλαμε ως στόχο την ψυχοσυναισθηματική του ισορροπία, ηρεμία, την κοινωνική του προσαρμογή, την αμφίδρομη επικοινωνία (δεν ήξερε την ελληνική γλώσσα), την ασφάλειά του και μετέπειτα την καθαρά μαθησιακή διαδικασία.

Ο μαθητής αυτός κατάφερε να κάνει άλματα. Είναι πλέον χαρούμενος, επιζητεί τη συντροφιά των άλλων παιδιών, δένεται συναισθηματικά με ανθρώπους που του προσφέρουν αγάπη, γελάει, γράφει και μιλάει στα Ελληνικά. Η συνεργασία του σχολείου με την οικογένεια είναι πολύ καλή. Ανθρωποι ευγενικοί, με εκτίμηση απέναντι στο σχολείο και στη χώρα που τους φιλοξενεί.

Οταν τον περασμένο Ιούνη μάθαμε τυχαία ότι το δικαστήριο δεν παραχώρησε άσυλο στην οικογένεια και ζητήθηκε μέχρι τέλος Ιούλη να επιστρέψουν στην πατρίδα τους άμεσα, αναστατωθήκαμε, θυμώσαμε. Η επιστροφή του μαθητή μας πίσω, τολμώ να πω, θα ήταν γι' αυτόν θάνατος. Ως σχολείο, με κινητήρια δύναμη τον διευθυντή μας, Τάσο Τόκα, δημοσιοποιήσαμε το ζήτημα. Η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη σε αυτόν τον αγώνα, από διάφορους φορείς, από απλούς ανθρώπους, ήταν τεράστιες».

Ο Τάσος Τόκας αναφέρει επίσης: «Ως Ενωση Γονέων, όταν μάθαμε την απόφαση απέλασης των δύο μαθητών, άμεσα απευθυνθήκαμε στις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης και για να μάθουμε περισσότερα στοιχεία και να απαιτήσουμε να σταματήσει κάθε τέτοια διαδικασία. Μαζί με το Εργατικό Κέντρο δημοσιεύσαμε το θέμα. Με παρέμβαση του ΚΚΕ στη Βουλή τέθηκε και εκεί το ζήτημα.

Αναδείξαμε ότι η αιτία που πληθαίνουν οι απελάσεις είναι η μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ. Αυτές οι διαδικασίες γίνονται με έναν απρόσωπο και μηχανοποιημένο τρόπο. Επιδιώκουν να στείλουν κατατρεγμένους ανθρώπους πίσω στην κόλαση από την οποία προσπάθησαν να ξεφύγουν.

Ο κάθε γονέας πρέπει να βλέπει αυτά τα παιδιά των πολέμων και των διωγμών σαν δικά του παιδιά. Σε μεγάλο βαθμό, μέσα από τις συνεχείς παρεμβάσεις που έχουμε κάνει ως Ενωση Γονέων εδώ στα Γιάννενα, το έχουμε καταφέρει. Γιατί και εδώ, τα πρώτα χρόνια που εμφανίστηκαν οι πρόσφυγες και μετανάστες, είχαμε φασιστοειδή που επιδίωξαν να επωφεληθούν από αυτήν την κατάσταση για να εκδηλώσουν το μίσος και τα ρατσιστικά τους ιδεώδη.

Ομως, καταφέραμε με τις παρεμβάσεις μας μέσα στα σχολεία, με τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, τις γιορτές υποδοχής, τις εκδηλώσεις με αφορμή διάφορες γιορτές του χρόνου, με συμμετοχή παιδιών Ελλήνων και προσφυγόπουλων, τη συγκέντρωση ειδών βοήθειας, τις εκθέσεις ζωγραφικής με θέμα το Προσφυγικό όπου συμμετείχαν όλες οι σχολικές μονάδες της πόλης, ν' αλλάξουμε αυτό το κλίμα, να βλέπει δηλαδή η κοινωνία στο πρόσωπο των προσφύγων το πραγματικό δράμα που ζούνε και όχι να τους αντιμετωπίζει ως παρείσακτους. Ολη αυτή η δραστηριότητα οργανώθηκε σε συνεργασία με τα εργατικά σωματεία και το Εργατικό Κέντρο της πόλης και στηρίχτηκε από τους εκπαιδευτικούς».

Από παλιότερη εξόρμηση του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας σε μετανάστες εργάτες του κλάδου

Η διαδρομή του Σοκόλ είναι ενδεικτική για πολλούς μετανάστες εργάτες, που ήρθαν σε επαφή με το ταξικό κίνημα. Οπως μας λέει:

«Πρώτη φορά που ξεκίνησα για να έρθω στην Ελλάδα, στη "χώρα των ονείρων" όπως μας την παρουσίαζαν στις αρχές του '90, ήμουν στο πανεπιστήμιο, αλλά μου ήταν αδύνατο να συνεχίσω, μετά την επιστροφή στον καπιταλισμό. Ετσι έφτασα στη Θεσσαλονίκη, έκανα για ένα διάστημα διάφορες δουλειές και από το 1997 είμαι στην Αθήνα, όπου ξεκίνησα ως ανειδίκευτος εργάτης στην οικοδομή, με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής και για να βοηθήσω την οικογένεια πίσω στην πατρίδα. Μια ελπίδα που όπως αποδείχτηκε με τα χρόνια ήταν ψεύτικη, αφού βιώνουμε και εμείς μαζί με τους Ελληνες συναδέλφους την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Μπορώ να πω πάντως ότι είχα την τύχη να βρεθώ με συναδέλφους οικοδόμους, που από την πρώτη στιγμή μου εξήγησαν τα δικαιώματά μου στην Ασφάλιση, με έφεραν σε επαφή με το Συνδικάτο. Αρχισα να καταλαβαίνω τη σημασία της οργάνωσης. Ετσι τα επόμενα 10 χρόνια ήμουν απλό μέλος του Σωματείου και στη συνέχεια πιο ενεργά εκλέχτηκα στη διοίκηση του τοπικού παραρτήματος και την Ομοσπονδία και συνεχίζω να παλεύω με τους συναδέλφους, για να υπάρξει μια καλύτερη ζωή. Πρέπει να πω ότι παρά τα προβλήματα που υπήρχαν στην Αλβανία, είχα προλάβει να δω θετικά στοιχεία του σοσιαλισμού, που είναι βασικά για εμάς τους εργάτες όπως η δωρεάν Υγεία, Παιδεία, η φροντίδα για στέγαση. Θυμάμαι ότι οι εργατικές κατοικίες χτίζονταν και από εθελοντική δουλειά των απλών εργατών. Θυμάμαι τους μπαρμπάδες μου, που μετά τη δουλειά δούλευαν και σε τρία χρόνια έμπαιναν στο δικό τους σπίτι. Ολα αυτά με τον καπιταλισμό χάθηκαν και έτσι βρέθηκα και εγώ μετανάστης. Τότε μπορούσες να φτιάξεις σπίτι, τώρα είναι άπιαστο όνειρο».

Για την αντιμετώπιση από το αστικό κράτος σημειώνει: «Από το 1997 τουλάχιστον που έχω Ασφάλιση και μέχρι σήμερα, ενώ έχω σύζυγο Ελληνίδα, δεν έχω πάρει την ελληνική υπηκοότητα, με τις δυσκολίες που έχουν πολλαπλασιαστεί για τους μετανάστες και κυρίως τα υπέρογκα παράβολα, 780 ευρώ, που είναι δύσκολο με τόσες υποχρεώσεις να σου περισσέψουν. Ενώ συμμετέχω στην οικονομική ζωή της χώρας, φορολογούμαι, το κράτος ουσιαστικά μου αρνείται μετά από τόσα χρόνια να συμμετάσχω στα κοινά, να μπορώ να ψηφίσω κ.λπ., πρέπει το δικαίωμα αυτό να το ...αγοράσω».

Για τον αγώνα του Συνδικάτου ο Σοκόλ δεν κρύβει την περηφάνια του: «Το Συνδικάτο Οικοδόμων», μας λέει, «είναι ένα σχολείο και για τους μετανάστες. Οπως εμείς βοηθηθήκαμε να μπούμε στον δρόμο του οργανωμένου αγώνα, έτσι βοηθάμε τους νέους συναδέλφους, Ελληνες και μετανάστες. Στην περίοδο της πανδημίας οργανώσαμε την αλληλεγγύη μεταξύ μας με διανομή τροφίμων. Το Παράρτημά μας πραγματοποιεί για συναδέλφους από το Πακιστάν, την Αίγυπτο, άλλες χώρες μαθήματα Ελληνικών για να συμβάλουμε καλύτερα στην κοινή πάλη στη χώρα που ζούμε. Αγκαλιάζει όλους τους εργάτες χωρίς διακρίσεις.

Ταυτόχρονα μαθαίνουμε από την ιστορία του Συνδικάτου μας, τους αγώνες των παλιότερων που πάλεψαν για τα δικαιώματα που έχουμε σήμερα, το 7ωρο που όπου έχουμε παρέμβαση το κρατάμε, κόντρα στους νέους αντεργατικούς νόμους (όπως του Χατζηδάκη), τις Συλλογικές Συμβάσεις, το δωρόσημο και άλλα. Στον δρόμο που χάραξαν οι αγωνιστές μας συνεχίζουμε σήμερα, έχουμε κοινά συμφέροντα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή, που μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο όταν καταργηθεί η καπιταλιστική εκμετάλλευση».

Εκδήλωση το Σάββατο 18 Δεκέμβρη, Παγκόσμια Μέρα Μεταναστών, διοργανώνουν η Συντονιστική Επιτροπή Μεταναστών Εργατών Γης της Μανωλάδας και της ευρύτερης περιοχής, το ΠΑΜΕ, τα Εργατικά Κέντρα Αμαλιάδας και Πάτρας και η Ομοσπονδία Εργαζομένων σε Τρόφιμα - Ποτά. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 2.30 μ.μ. στην πλατεία Μανωλάδας.

Επίσης το Σάββατο 18 Δεκέμβρη, στις 4 μ.μ., στον Μαραθώνα, διοργανώνουν εκδήλωση το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής και το Συνδικάτο Τροφίμων - Γάλακτος και Ποτών.

Copyright 2020 The Associated

281 εκατομμύρια μετανάστες παγκόσμια. 40,5 εκατομμύρια εκτοπισμένοι στο εσωτερικό της χώρας τους λόγω καταστροφών, συγκρούσεων και βίας. 21 εκατομμύρια πρόσφυγες. Αυτός είναι ο σύγχρονος καπιταλιστικός «παράδεισος»!

- Ενας κόσμος που ταλανίζεται από οικονομικές κρίσεις, σπρώχνοντας εκατομμύρια ανθρώπους στην ξενιτιά, όπως τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους και νέες που αναγκάστηκαν να φύγουν από την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της κρίσης για να βρουν δουλειά. Βρέθηκαν κι εκεί αντιμέτωποι με την εκμετάλλευση, την εργασιακή ανασφάλεια, τα πετσοκομμένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

- Ενας κόσμος που βυθίζεται στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και σκορπά την εξαθλίωση και τον πόλεμο, φέρνοντας τους ξεριζωμένους στην «πόρτα» μας, μετά από το ταξίδι του τρόμου, αβοήθητους και κυνηγημένους. Οι ελληνικές κυβερνήσεις τους υποδέχονται με τα κολαστήρια της Μόριας και τις σύγχρονες υπερδομές - φυλακές στον Εβρο και στα νησιά. Στρέφουν ενάντιά τους κανόνια νερού και εκκωφαντικού ήχου, τους επαναπροωθούν βίαια και τους απελαύνουν, καταπατούν το Διεθνές Δίκαιο για τα δικαιώματά τους, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί στις συνθήκες ενός καλύτερου για τους λαούς συσχετισμού, με τη συμβολή της ΕΣΣΔ.

Σε πρόσφατη έκθεση της ΕΕ ομολογείται: «Τα υψηλά εμπόδια στη νόμιμη μετανάστευση εργατικού δυναμικού συνεπάγονται μειωμένη ελκυστικότητα της Ενωσης στον παγκόσμιο ανταγωνισμό για εργαζόμενους όλων των επιπέδων δεξιοτήτων. Η θέσπιση νέων νόμιμων οδών εισόδου των μεταναστών στην Ενωση θα μπορούσε να αποφέρει ετήσια αύξηση του ΑΕΠ έως και 37,6 δισεκατομμύρια ευρώ»!

Είναι απαράδεκτη η προπαγάνδα της ΕΕ και των κυβερνήσεων, που επιμένουν να λένε ότι τα σύγχρονα κύματα των ξεριζωμένων «δεν είναι πρόσφυγες αλλά είναι μετανάστες», για να τους αρνηθούν το δικαίωμα στο άσυλο, νομιμοποιητικά έγγραφα και δικαιώματα.

Αλλωστε, τα στοιχεία δείχνουν ότι η πλειοψηφία των κυνηγημένων που φτάνουν στα σύνορα της χώρας και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, προέρχονται από εμπόλεμες περιοχές, είτε με την άμεση επέμβαση των ιμπεριαλιστών είτε με την υποδαύλιση εμφύλιων συγκρούσεων, όπως Συρία, Αφγανιστάν, Σαχέλ, Λιβύη, Σομαλία, Νιγηρία, Ιράκ, Πακιστάν κ.ά. Στις επεμβάσεις αυτές η Ελλάδα διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, τόσο με την άμεση αποστολή στρατευμάτων όσο και με την αξιοποίηση των βάσεων και άλλων υποδομών από το έδαφός της για την εκτέλεσή τους.

7,5 δισ. ευρώ για τις επεμβάσεις και τους εξοπλισμούς του ΝΑΤΟ προβλέπει ο προϋπολογισμός του 2022! Την ίδια ώρα μειώνονται τα κονδύλια για τη δημόσια Υγεία, ενώ η πανδημία του κορονοϊού καλπάζει, με χιλιάδες νεκρούς!

Οι «αφανείς» γυναίκες, που δεν βλέπουν ήλιο για μια βδομάδα, περιμένοντας τις λίγες ώρες της Κυριακής, φροντίζουν τους ηλικιωμένους γονείς μας και ασθενείς, καθαρίζουν το σπίτι μας, μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο, ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά, ευάλωτες γυναίκες, είτε είναι φυλακισμένοι στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, λες και είναι εγκληματίες, είτε είναι εντελώς αβοήθητοι, χωρίς σπίτι, Υγεία, Εκπαίδευση, μακριά από την πατρίδα τους.

Το κράτος δεν εξασφαλίζει τη στοιχειώδη υποδομή για την όποια προστασία τους. Οι υπηρεσίες μετανάστευσης είναι υποστελεχωμένες. Οι πρόσφυγες γίνονται όμηροι στις διάφορες ΜΚΟ, με τις παχυλές χρηματοδοτήσεις της ΕΕ και άλλων κονδυλίων.

Αυτήν την περίοδο αντιμετωπίζουν πιο έντονα τις συνέπειες από την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας. Στοιχεία δίνονται με το σταγονόμετρο για το ποσοστό του εμβολιασμού τους, το οποίο είναι πολύ χαμηλό. Ορισμένοι φοβούνται να εμφανιστούν ακόμα και στο νοσοκομείο εάν νοσήσουν, υπό τον τρόμο της δίωξης και της απέλασης. Πρέπει άμεσα να διαμορφωθεί ειδικό πρόγραμμα ενημέρωσης στις κατάλληλες γλώσσες για τον άμεσο εμβολιασμό τους, χωρίς εμπόδια και τον κίνδυνο δίωξης, με όλα τα κατάλληλα εμβόλια, με κρατική ευθύνη.

Η ζωή και η ιστορία έχει αποδείξει ότι η εργατική τάξη και οι λαοί δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τους καταπιεστές τους. Μόνο με τον δικό τους οργανωμένο αγώνα, ενωμένοι σαν μια γροθιά, Ελληνες και ξένοι εργάτες, ταξικά αδέλφια γεμάτα αλληλεγγύη και συντροφικότητα, μακριά από τις παγίδες της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, τις εθνικιστικές και φασιστικές αντιλήψεις, απέναντι στον κοινό αντίπαλο, θα κερδίσουν ζωή και δουλειά με δικαιώματα. Θα ανοίξουν τον δρόμο για έναν κόσμο λεύτερο από την εκμετάλλευση, τον πόλεμο, την προσφυγιά και τη μετανάστευση: Τον σοσιαλισμό.

ΖΗΤΩ Η ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΖΗΤΩ Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ

Με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Μετανάστευσης, το ΚΚΕ προγραμματίζει σειρά παρεμβάσεων. Μεταξύ άλλων, τη Δευτέρα 20/12, ο Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΚΕ και Ευρωβουλευτής του ΚΚΕ και η Κατερίνα Γεράκη, υπεύθυνη της Διατμηματικής Επιτροπής της ΚΕ για Πρόσφυγες και Μετανάστες, θα επισκεφθούν στη Λέσβο τη δομή που λειτουργεί στο Καρά Τεπέ και ενόψει της δημιουργίας της νέας Κλειστής Ελεγχόμενης Δομής θα έχουν συναντήσεις με φορείς και θα παραχωρήσουν συνέντευξη Τύπου.

Την Παρασκευή 17/12, ήταν προγραμματισμένη η επίσκεψη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα στη Διεύθυνση Αλλοδαπών & Μετανάστευσης Αθηνών, Κεντρικού Τομέα και Δυτικής Αττικής. Επίσης, ο Κώστας Παπαδάκης θα επισκεπτόταν την ίδια μέρα την Κλειστή Ελεγχόμενη Δομή της Κω. Το ρεπορτάζ από αυτήν την πλούσια δραστηριότητα, που περιλαμβάνει και άλλες παρεμβάσεις πανελλαδικά από τις Κομματικές Οργανώσεις, θα δημοσιευθεί σε επόμενο φύλλο του «Ριζοσπάστη».

«Απλώνουμε το χέρι. Οι καταπιεσμένοι έχουν ένα κοινό σύνθημα: Την αλληλεγγύη, την κοινή πάλη των λαών», τονίζει η ΚΝΕ σε ανακοίνωσή της για την 18η Δεκέμβρη, Παγκόσμια Μέρα Μετανάστη. Η ανακοίνωση αναφέρει μεταξύ άλλων:

«Με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Μετανάστη (...) απευθύνουμε κάλεσμα συμπόρευσης και κοινού αγώνα ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της αδικίας, που γεννά κρίσεις, φτώχεια, πολέμους, προσφυγιά.

(...) Μαζί με όλους αυτούς τους μετανάστες και πρόσφυγες μοιραζόμαστε το ίδιο σχολείο, την ίδια γειτονιά, αλλά πολύ περισσότερο τα ίδια όνειρα για μια καλύτερη ζωή, που μπορούμε να κατακτήσουμε κι ας έχουμε ξεχωριστή αφετηρία ο καθένας και η καθεμία από μας. Μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες για το μέλλον. Μοιραζόμαστε τους ίδιους στίχους τραγουδιών για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στην πάλη των λαών ενάντια στη φτώχεια, στην εξαθλίωση και τους πολέμους. Μοιραζόμαστε την ίδια οργή και το ίδιο πείσμα ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό, τον τσακίζουμε όπου κι αν χύσει το δηλητήριό του.

Ολες οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα όπλισαν και συνεχίζουν να οπλίζουν πολεμικές μηχανές, κάνοντας τη χώρα μας ένα απέραντο και ξένο για τις ανάγκες μας ΝΑΤΟικό στρατόπεδο. Καμία ασφάλεια δεν προσφέρεται για τον λαό μας, αντίθετα τον βάζουν στο "μάτι του κυκλώνα" ανάμεσα στους ανταγωνισμούς, στις κόντρες και τους πολέμους των ιμπεριαλιστών. Το πραγματικό συμφέρον του λαού και της νέας γενιάς είναι κόντρα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, να κλείσουν άμεσα όλες οι βάσεις του θανάτου στην Ελλάδα.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ έχουμε αποδείξει, και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε σταθερά και αταλάντευτα, ότι απέναντι στο μίσος των ρατσιστών και των φασιστών, στην ψεύτικη και υποκριτική προστασία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κυβερνήσεων, θα χτίζουμε κάθε μέρα τείχος αλληλεγγύης στους μετανάστες.

Με κάθε νέο και νέα, όποτε κι αν ήρθε στη χώρα μας, ανεξάρτητα αν θα μείνουν στη χώρα μας ή θα καταλήξουν κάπου αλλού, δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα, αντίθετα είναι πάρα πολλά αυτά που μας ενώνουν. Παλεύουμε σταθερά μέσα στη μαθητική κοινότητα, στους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους, στους χώρους του πολιτισμού, του αθλητισμού, στους εργασιακούς χώρους για:

• Αδειες παραμονής, μακροχρόνιες, χωρίς πολύχρονες διαδικασίες, με διαμόρφωση κρατικού δικτύου νομικής προστασίας των προσφύγων και μεταναστών. Απλούστευση των διαδικασιών των αδειών παραμονής.
• Καμία διάκριση σε εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα και κανέναν αποκλεισμό από επιδόματα.
• Να παρθούν ουσιαστικά μέτρα ένταξης των παιδιών μεταναστών και προσφύγων σε όλες τις δομές Εκπαίδευσης, για να εξασφαλιστεί η ουσιαστική πρόσβαση και συμμετοχή τους στην Εκπαίδευση.
• Να εξασφαλιστούν οι αναγκαίοι χώροι Εκπαίδευσης για τη μείωση του αριθμού ανά τάξη, Ελλήνων, προσφύγων και μεταναστών, ως μέτρο ουσιαστικής αναβάθμισης της εκπαιδευτικής διαδικασίας και προστασίας από την πανδημία, καθώς και το αναγκαίο βοηθητικό προσωπικό.
• Εκπόνηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων με βάση τις παραδόσεις, τον πολιτισμό και την ιστορία του κάθε λαού. Να αναγνωρίζεται η φοίτηση όλων των προσφύγων μαθητών στην χώρα όπου φοιτούν και στη χώρα τελικού προορισμού».