Ενα παράδειγμα που εκφράζει με τον πιο δυνατό τρόπο το σύνθημα «Ελληνες και ξένοι, εργάτες ενωμένοι», είναι ο Σοκόλ Ντέντε, από την Αλβανία, αγωνιστής συνδικαλιστής οικοδόμος, που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα αδιάλειπτα 23 χρόνια. Είναι ταμίας στο Παράρτημα Ιλίου του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας και μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας.

Η διαδρομή του Σοκόλ είναι ενδεικτική για πολλούς μετανάστες εργάτες, που ήρθαν σε επαφή με το ταξικό κίνημα. Οπως μας λέει:

«Πρώτη φορά που ξεκίνησα για να έρθω στην Ελλάδα, στη "χώρα των ονείρων" όπως μας την παρουσίαζαν στις αρχές του '90, ήμουν στο πανεπιστήμιο, αλλά μου ήταν αδύνατο να συνεχίσω, μετά την επιστροφή στον καπιταλισμό. Ετσι έφτασα στη Θεσσαλονίκη, έκανα για ένα διάστημα διάφορες δουλειές και από το 1997 είμαι στην Αθήνα, όπου ξεκίνησα ως ανειδίκευτος εργάτης στην οικοδομή, με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής και για να βοηθήσω την οικογένεια πίσω στην πατρίδα. Μια ελπίδα που όπως αποδείχτηκε με τα χρόνια ήταν ψεύτικη, αφού βιώνουμε και εμείς μαζί με τους Ελληνες συναδέλφους την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Μπορώ να πω πάντως ότι είχα την τύχη να βρεθώ με συναδέλφους οικοδόμους, που από την πρώτη στιγμή μου εξήγησαν τα δικαιώματά μου στην Ασφάλιση, με έφεραν σε επαφή με το Συνδικάτο. Αρχισα να καταλαβαίνω τη σημασία της οργάνωσης. Ετσι τα επόμενα 10 χρόνια ήμουν απλό μέλος του Σωματείου και στη συνέχεια πιο ενεργά εκλέχτηκα στη διοίκηση του τοπικού παραρτήματος και την Ομοσπονδία και συνεχίζω να παλεύω με τους συναδέλφους, για να υπάρξει μια καλύτερη ζωή. Πρέπει να πω ότι παρά τα προβλήματα που υπήρχαν στην Αλβανία, είχα προλάβει να δω θετικά στοιχεία του σοσιαλισμού, που είναι βασικά για εμάς τους εργάτες όπως η δωρεάν Υγεία, Παιδεία, η φροντίδα για στέγαση. Θυμάμαι ότι οι εργατικές κατοικίες χτίζονταν και από εθελοντική δουλειά των απλών εργατών. Θυμάμαι τους μπαρμπάδες μου, που μετά τη δουλειά δούλευαν και σε τρία χρόνια έμπαιναν στο δικό τους σπίτι. Ολα αυτά με τον καπιταλισμό χάθηκαν και έτσι βρέθηκα και εγώ μετανάστης. Τότε μπορούσες να φτιάξεις σπίτι, τώρα είναι άπιαστο όνειρο».

Μιλώντας για τη ζωή του εδώ αναφέρει: «Οι οικοδόμοι περάσαμε δύσκολα την προηγούμενη δεκαετία, που δεν υπήρχαν δουλειές, αλλά και τώρα που υπάρχουν οικοδομές και με όλους τους αγώνες που κάνουμε και τα μεροκάματα είναι καλύτερα, πάλι τα κέρδη των εταιρειών είναι τεράστια, ενώ η αγοραστική μας δύναμη μειώνεται με την ακρίβεια και όλα τα έξοδα που υπάρχουν, και βέβαια τα πράγματα φαίνεται να δυσκολεύουν και πάλι».

Για την αντιμετώπιση από το αστικό κράτος σημειώνει: «Από το 1997 τουλάχιστον που έχω Ασφάλιση και μέχρι σήμερα, ενώ έχω σύζυγο Ελληνίδα, δεν έχω πάρει την ελληνική υπηκοότητα, με τις δυσκολίες που έχουν πολλαπλασιαστεί για τους μετανάστες και κυρίως τα υπέρογκα παράβολα, 780 ευρώ, που είναι δύσκολο με τόσες υποχρεώσεις να σου περισσέψουν. Ενώ συμμετέχω στην οικονομική ζωή της χώρας, φορολογούμαι, το κράτος ουσιαστικά μου αρνείται μετά από τόσα χρόνια να συμμετάσχω στα κοινά, να μπορώ να ψηφίσω κ.λπ., πρέπει το δικαίωμα αυτό να το ...αγοράσω».

Για τον αγώνα του Συνδικάτου ο Σοκόλ δεν κρύβει την περηφάνια του: «Το Συνδικάτο Οικοδόμων», μας λέει, «είναι ένα σχολείο και για τους μετανάστες. Οπως εμείς βοηθηθήκαμε να μπούμε στον δρόμο του οργανωμένου αγώνα, έτσι βοηθάμε τους νέους συναδέλφους, Ελληνες και μετανάστες. Στην περίοδο της πανδημίας οργανώσαμε την αλληλεγγύη μεταξύ μας με διανομή τροφίμων. Το Παράρτημά μας πραγματοποιεί για συναδέλφους από το Πακιστάν, την Αίγυπτο, άλλες χώρες μαθήματα Ελληνικών για να συμβάλουμε καλύτερα στην κοινή πάλη στη χώρα που ζούμε. Αγκαλιάζει όλους τους εργάτες χωρίς διακρίσεις.

Ταυτόχρονα μαθαίνουμε από την ιστορία του Συνδικάτου μας, τους αγώνες των παλιότερων που πάλεψαν για τα δικαιώματα που έχουμε σήμερα, το 7ωρο που όπου έχουμε παρέμβαση το κρατάμε, κόντρα στους νέους αντεργατικούς νόμους (όπως του Χατζηδάκη), τις Συλλογικές Συμβάσεις, το δωρόσημο και άλλα. Στον δρόμο που χάραξαν οι αγωνιστές μας συνεχίζουμε σήμερα, έχουμε κοινά συμφέροντα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή, που μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο όταν καταργηθεί η καπιταλιστική εκμετάλλευση».