Προκύπτουν λοιπόν κάποια ερωτήματα: Είναι δυνατόν η κυβέρνηση να μην καταλαβαίνει; Είναι δυνατόν να πιάνει τέτοιο άγχος για τη δημόσια υγεία τούς υπουργούς που ακόμα και τώρα αρνούνται πεισματικά να ανοίξουν τα κλειστά νοσοκομεία και να επιτάξουν τον ιδιωτικό τομέα; Πώς γίνεται με τέτοια ευκολία να βγάζουν φιρμάνια για διαδηλώσεις, ενώ δυσκολεύονται να κάνουν ελέγχους στους χώρους δουλειάς, όπου δεν παίρνονται μέσα προστασίας;

Η κυβέρνηση ξέρει καλά ότι δεν μιλάμε απλά για μια «επέτειο», αλλά για αγωνιστική διεκδίκηση. Ξέρει καλά ότι ο συμβολισμός των εκδηλώσεων που προετοιμάζουν και οργανώνουν οι φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος εμπεριέχει σήμερα αγωνιστικό διεκδικητικό περιεχόμενο. Αυτό το καταλαβαίνει κανείς αν ρίξει μια ματιά στις εξελίξεις τις οποίες βάζει αντικειμενικά στο επίκεντρο ο φετινός αγωνιστικός εορτασμός.

Η κυβέρνηση συνεχίζει στην προπαγάνδα της χρησιμοποιεί το επιχείρημα ότι όπως δεν πραγματοποιήθηκαν μια σειρά εκδηλώσεις για την 25η Μάρτη, την 28η Οκτώβρη αλλά και θρησκευτικές γιορτές έτσι δεν μπορεί να γίνει και αυτή. Ομως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Πρώτα απ' όλα γιατί έχει προηγηθεί η εκδήλωση - συγκέντρωση για την Πρωτομαγιά τον περασμένο Μάη, που έδειξε ότι είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί αγωνιστική κινητοποίηση τηρώντας όλα τα κατάλληλα μέτρα προστασίας.

Επίσης δεν είναι σωστό ότι δεν τιμήθηκε π.χ. η 28η Οκτώβρη, από φορείς του λαϊκού κινήματος, της νεολαίας, από την ΚΝΕ και το ΚΚΕ που οργάνωσαν δεκάδες εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα, τιμώντας την αντιφασιστική πάλη του λαού μας, τον ηρωικό αγώνα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, συζητώντας επίκαιρα συμπεράσματα για την πάλη του λαού σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου. Συνδέοντας όλα αυτά με τον σύγχρονο αγώνα του λαού μας ενάντια στη συμμετοχή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, με την πάλη ενάντια στο φασισμό.

Αρα η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης είναι προσχηματική, αλλού βρίσκεται το πρόβλημά της.

Ειδικά φέτος, στους χιλιάδες λόγους που έχουν η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία να τιμήσουν αγωνιστικά την επέτειο του Πολυτεχνείου προστίθενται ακόμα περισσότεροι.

Πρώτον και κυριότερο, υπάρχει πολύ σοβαρή εξέλιξη η οποία απαιτεί τη μέγιστη δυνατή λαϊκή ετοιμότητα και δράση. Στα αντιλαϊκά παζάρια που είναι σε εξέλιξη με την τουρκική αστική τάξη, με τις πλάτες των Ευρωατλαντικών εταίρων της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, προστέθηκε ως τελευταίο «επεισόδιο» η πρόσφατη έκθεση του αμερικανικού ΥΠΕΞ. Η έκθεση αυτή, που τάχα θα κατέγραφε τις τουρκικές παραβιάσεις, κάνει θρύψαλα κάθε ισχυρισμό των αστικών κομμάτων, που παρουσιάζουν ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ως «εγγυητές» των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, και επιβεβαιώνει ότι η τουρκική επιθετικότητα ξεδιπλώνεται στο έδαφος της στρατηγικής τους. Στο έδαφος δηλαδή των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή, που έχουν «ένα το κρατούμενο» το να μείνει η Τουρκία στο «δυτικό στρατόπεδο».

Πιο συγκεκριμένα, στην έκθεσή του το Στέιτ Ντιπάρτμεντ «γκριζάρει» για τα καλά τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, αφού δεν αναγνωρίζει τα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο της Ελλάδας, σε μια τοποθέτηση που αντικειμενικά ανοίγει θέμα συνόρων. Σπρώχνει δηλαδή σε μια διαπραγμάτευση όπου διακυβεύονται πολλά περισσότερα απ' ό,τι ισχυριζόταν μέχρι χτες η ελληνική κυβέρνηση σε σχέση με τις «θαλάσσιες ζώνες», την κυριαρχία της χώρας κ.ο.κ.

Οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί δεν γνωρίζουν κανένα «διάλειμμα» στο όνομα της πανδημίας, άρα δεν είναι δυνατόν να απαιτείται από το λαό να αναστείλει την αντιιμπεριαλιστική του πάλη.

Ισα ίσα, αυτές οι εξελίξεις εξηγούν και τη βιασύνη της κυβέρνησης να ανακοινώσει ότι η πορεία στην πρεσβεία των ΗΠΑ φέτος «δεν θα γίνει». Είναι κι αυτή της η «μέριμνα» άλλη μια εξέταση, από τις πολλές που δίνουν τα τελευταία χρόνια όλες οι κυβερνήσεις, στους «στρατηγικούς τους συμμάχους», τις ΗΠΑ. Πόσο μάλλον που τώρα οι ΗΠΑ έχουν νέο Πρόεδρο και, όπως φαίνεται, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ θέλουν ευθύς εξαρχής να κάνουν ...θετική εντύπωση.

Δεύτερον, όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια ακριβώς στιγμή που η Ελλάδα μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Τη στιγμή που ανεβαίνει η συζήτηση για επ' αόριστον ανανέωση της Συμφωνίας με τις ΗΠΑ για τις βάσεις, που υποδομές στρατηγικής σημασίας, όπως λιμάνια, ναυπηγεία, περνάνε σε μονοπώλια με συμμετοχή αμερικανικών συμφερόντων. Την ώρα που ανοίγει η συζήτηση για νέες στρατιωτικές βάσεις σε νησιά της χώρας! Ο λαός έχει κάθε λόγο να φωνάξει ξανά «Εξω οι ΗΠΑ - Εξω το ΝΑΤΟ», αφού μιλάμε για μια χρονιά που βάθυνε ακόμα περισσότερο η δολοφονική στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας - ΗΠΑ, που προστέθηκαν ακόμα περισσότεροι κίνδυνοι για το λαό από τη μετατροπή της χώρας σε αμερικανοΝΑΤΟικό προμαχώνα στη Μεσόγειο. Γιατί φέτος έγιναν πια «κανονικότητα» οι «υπερωρίες» στη Σούδα, η στάθμευση των πολεμικών μηχανών των ΗΠΑ σε ένα σωρό στρατόπεδα στην Ελλάδα.

Τρίτον, γιατί η 17 Νοέμβρη κάθε χρόνο, αλλά ειδικά φέτος, αποτελεί σταθμό του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Γιατί φέτος γίνεται σε μια περίοδο που ο λαός ζει σε έκτακτες συνθήκες, οι οποίες βάζουν πρόσθετα καθήκοντα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Γιατί η εξέλιξη της πανδημίας, η οριακή κατάσταση του συστήματος Υγείας δίνει στην πορεία του Πολυτεχνείου το χαρακτήρα του βήματος διεκδίκησης και αγώνα, την κάνει σταθμό των αγωνιστικών κινητοποιήσεων του προηγούμενου διαστήματος. Πλέον καθημερινά αποδεικνύεται ότι ο λαός δεν μπορεί να έχει καμία εμπιστοσύνη στο κράτος και την κυβέρνηση, ότι ο ίδιος πρέπει μέσα από την πάλη του να επιβάλει τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας και να βάλει στην ημερήσια διάταξη τον αγώνα για ένα άλλο σύστημα Υγείας, που θα έχει στο επίκεντρο τις λαϊκές ανάγκες. Είναι εκδήλωση αλληλεγγύης σε όσους δίνουν τη μάχη ενάντια στην πανδημία στην πρώτη γραμμή, σε όσους αγωνίζονται και διεκδικούν μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής του λαού.

Τέταρτον, γιατί πρέπει τώρα και όχι «αργότερα» να δοθεί απάντηση στην κυβέρνηση, που αξιοποιεί την πανδημία και τις περιοριστικές συνθήκες για να περάσει βάρβαρα αντεργατικά μέτρα και να εντείνει την καταστολή, όπως το αντεργατικό νομοσχέδιο που φέρνει. Γιατί ο αγώνας δεν αρχίζει ούτε τελειώνει βεβαίως με τη 17 Νοέμβρη, η αντίθεση στην κυβερνητική πολιτική πρέπει να δυναμώσει και να κλιμακωθεί, και βέβαια δεν θα είναι «περίπατος», αλλά αντίθετα θα δοθεί σκληρή μάχη. Μπροστά λοιπόν στην απεργία στις 26 Νοέμβρη, τα συνθήματα που θα ακουστούν κάτω από τις μάσκες την Τρίτη 17/11, στην ιδιαίτερη αυτή διαδήλωση τιμής, μνήμης και ανάτασης, μπορούν να δώσουν ακόμα μεγαλύτερη ανάταση και κουράγιο στους εργαζόμενους, ώστε να οργανωθεί η πάλη παντού.

Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι η κυβέρνηση συναισθάνεται όλα τα παραπάνω.

Γιατί μπορεί να πουλάει τσαμπουκάδες απέναντι στο λαό, στους μαθητές, στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, με πρόσχημα την «προστασία της υγείας», όχι όμως στους tour operators, στους επιχειρηματικούς ομίλους, που αφήνουν τους εργαζόμενους απροστάτευτους, στους μεγαλοϊδιοκτήτες γηροκομείων, στις μεγαλοεπιχειρήσεις που ξεσαλώνουν σε βάρος των εργαζομένων τους αξιοποιώντας την πανδημία.

Δηλώνει έτοιμη και αποφασισμένη να ενεργοποιήσει κατασταλτικούς μηχανισμούς ενάντια σε όσους αγωνίζονται και διεκδικούν, την ίδια στιγμή που το δημόσιο σύστημα Υγείας παραμένει γυμνό και αθωράκιστο. Η επιλεκτικότητα της κυβέρνησης έχει ταξικό πρόσημο, δεν είναι τυχαία ή ένδειξη ανικανότητας.

Η αντιλαϊκή επίθεση και οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί δεν αναστέλλονται, επομένως και οι αγώνες δεν μπορούν να αναβληθούν.

«Βασιλική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα» για λογαριασμό της αστικής τάξης και των ΑμερικανοΝΑΤΟικών «συμμάχων μας». Αυτό αποδεικνύεται από ένα ακόμα γεγονός. Από την εκκωφαντική αφωνία του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τον αγωνιστικό εορτασμό του Πολυτεχνείου. Την ώρα που ο πρωθυπουργός εκτόξευε απειλές, ο λαλίστατος Αλ. Τσίπρας στη Βουλή «έκανε την πάπια», σαν να μην άκουσε.

Η στάση τους είναι πλήρως εξηγήσιμη. Γιατί πρώτα απ' όλα και από τη θέση της αντιπολίτευσης εξαργυρώνουν «γραμμάτια» της στρατηγικής τους σύμπλευσης με τον σταθερό αμερικανοΝΑΤΟικό προσανατολισμό της χώρας, όπως άλλωστε έκαναν με μεγάλη θέρμη και ως κυβέρνηση. Γιατί είναι «μέσα» στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή, αλλά και στα σενάρια συνεκμεταλλεύσεων και συνδιαχείρισης υπό ΝΑΤΟική σφραγίδα σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Επίσης, παρ' όλες τις όψιμες αντιπολιτευτικές κορόνες και τις κατηγορίες στην κυβέρνηση για ανικανότητα, δεν φεύγουν ούτε ρούπι από τη γραμμή που λέει ότι προτεραιότητα είναι η στήριξη του κεφαλαίου, τη γραμμή των «αντοχών της οικονομίας». Γι' αυτό άλλωστε το Μάρτη έλεγαν «θα λογαριαστούμε μετά» ενώ σήμερα εμφανίζονται διαθέσιμοι να βάλουν πλάτη στην πολιτική διαχείρισης της πανδημίας για λογαριασμό του κεφαλαίου, προτείνοντας ακόμα και κοινής αποδοχής υπουργό Υγείας. Την ίδια στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται υποκριτικά τις διεκδικήσεις εργαζομένων και υγειονομικών, που αντικειμενικά βάζουν στο στόχαστρο όχι μόνο την πολιτική της κυβέρνησης, αλλά και τη δική του πολιτική, που έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης στη σημερινή κατάσταση στην Υγεία, δίνει τα πάντα για να φανεί η διάθεσή του να συναινέσει, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι δεν εξασφαλίζει την «κοινωνική συνοχή». Με όλα αυτά, τι να πουν για την πορεία του Πολυτεχνείου;

Στην πορεία στην Αθήνα έχουν ανακοινώσει ότι θα δώσουν αγωνιστικό «παρών» τα τρία μεγάλα Εργατικά Κέντρα της Αττικής (Αθήνας, Πειραιά και Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής), Ομοσπονδίες και Συνδικάτα, φοιτητικοί σύλλογοι, ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων - Εξορισθέντων Αντιστασιακών (1967 - 1974), η ΟΓΕ, η ΕΕΔΥΕ, η ΕΕΔΔΑ και άλλοι φορείς.

Με ανακοινώσεις τους και άλλες παρεμβάσεις διαμηνύουν στην κυβέρνηση ότι οι σχεδιασμοί της να επιβάλει «σιωπητήριο» στους αγώνες και να μην ακουστεί το σύγχρονο αγωνιστικό και αντιιμπεριαλιστικό μήνυμα της επετείου του Πολυτεχνείου θα πέσουν στο κενό.

Με τη συμμετοχή τους στις εκδηλώσεις που θα γίνουν την Τρίτη 17 Νοέμβρη μπροστά από το Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης, φοιτητικοί σύλλογοι και εργατικά σωματεία θα τιμήσουν την επέτειο της εξέγερσης το Νοέμβρη του 1973.

Στην Πάτρα, το Εργατικό Κέντρο και σωματεία της πόλης θα καταθέσουν στεφάνια την Τρίτη 17 Νοέμβρη, στις 10 π.μ., στο Παράρτημα. Εκδήλωση θα πραγματοποιήσουν στις 5 μ.μ. στη συμβολή Μαιζώνος και Κολοκοτρώνη, με όλα τα μέτρα προστασίας.

Εκδηλώσεις επίσης θα πραγματοποιηθούν σε:

• Λάρισα, 5 μ.μ. κεντρική πλατεία
• Βόλο, 5 μ.μ. δημαρχείο Νέας Ιωνίας
• Τρίκαλα, 5 μ.μ. πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου
• Καρδίτσα, 5 μ.μ. πλατεία Δικαστηρίων
• Χίο, 6.30 μ.μ. στο Ηρώο των Πεσόντων

Η πρώτη, live stream προβολή της συναυλίας θα πραγματοποιηθεί ανήμερα της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, την Τρίτη 17 Νοέμβρη, στις 21.00, στο κανάλι της ΚΝΕ στο YouTube.

Μέχρι στιγμής οι καλλιτέχνες που θα συμμετάσχουν είναι με αλφαβητική σειρά οι:

Ανδρουλιδάκης Μανόλης, Αντωνοπούλου Ρίτα, Βαρούχα Μάγδα, Γισδάκης Βασίλης, Γραμμένος Σπύρος, Δεληβοριάς Φοίβος, Δρογώσης Στάθης, Θηβαίος Χρήστος, Ικαρη Βιολέτα, Κανέλλος Δημήτρης, Καράκογλου Πολυξένη, Κοινοί Θνητοί, Λούντζη Μαριλίζα, Μαγαλιός Στέλιος (Sober on Tuxedos), Μεράντζας Γιώργος, Μπαλτατζή Πέννυ, Μποφίλιου Νατάσσα, Νταλάρας Γιώργος, Παπαδόπουλος Θύμιος, Παπαζαχαριάκης Γιάννης, Παπακωνσταντίνου Βασίλης, Πάχου Μιρέλα, Ρίζος Απόστολος, Τριανταφυλλίδης Κώστας, Τσακνής Διονύσης, Φάμελλος Μανώλης, Χουλιαράς Θανάσης (KollektivA), Ψαραδέλλης Μάκης.

Η ΤΟ Λάρισας της ΚΝΕ διοργανώνει διαδικτυακή εκδήλωση - συζήτηση την Κυριακή 15 Νοέμβρη στις 5 μ.μ. Θα μιλήσει η Αγγέλα Τσιάτσιου, Γραμματέας του ΤΣ Λάρισας της ΚΝΕ.

Η ΤΟ Τρικάλων διοργανώνει διαδικτυακή εκδήλωση - συζήτηση την Κυριακή 15 Νοέμβρη στις 7 μ.μ. Θα μιλήσει ο Παναγιώτης Τσιουμάνης, Γραμματέας του ΤΣ Τρικάλων της ΚΝΕ.

Σε σχόλιό του για τις δηλώσεις του υπουργού Προστασίας του Πολίτη το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει:

«Την ώρα που καθημερινά αποκαλύπτονται οι εγκληματικές κυβερνητικές ευθύνες για τη μη θωράκιση του δημόσιου συστήματος Υγείας και τη μη λήψη μέτρων σε κρίσιμους χώρους, όπως τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, οι χώροι δουλειάς, τα σχολεία, η κυβέρνηση επιμένει στο παραλήρημα για το Πολυτεχνείο, ως αντιπερισπασμό, με στόχο να μεταθέσει τις δικές της ευθύνες στο λαό, που αγωνίζεται και τηρεί με το παραπάνω όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας. Κι ας μην κουνάει το δάχτυλο στο λαό, στη νεολαία και τα πολιτικά κόμματα.

Η κυβέρνηση είναι αυτή που δεν γιόρτασε φέτος την 28η Οκτωβρίου ή άλλες γιορτές. Μαζικοί φορείς, πολιτικές νεολαίες και κόμματα γιόρτασαν, έτσι όπως κάνουν κάθε χρόνο: Με εκδηλώσεις σε σχολεία, σχολές, αίθουσες, πλατείες, δρόμους, τηρώντας βεβαίως φέτος όλα τα μέτρα προστασίας. Ετσι θα γιορτάσουν, όπως ξέρουν και όπως έχουν αποφασίσει, και την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Ντροπή και αίσχος σε όσους για μια ακόμη φορά προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την πανδημία για να επιβάλουν "σιωπητήριο" και σε όσους προσπαθούν να μετατρέψουν την - αναγκαία για τη ζωή και την υγεία - μάσκα σε "φίμωτρο"».

17 Νοέμβρη 1973. Πολυτεχνείο!

Μια από τις πιο σημαντικές εξελίξεις στα χρόνια της ανοιχτής στρατιωτικής δικτατορίας της αστικής τάξης που εγκαθιδρύθηκε στις 21 Απρίλη του 1967, στο όνομα του «κομμουνιστικού κινδύνου», για να μπορέσει το τότε αστικό πολιτικό σύστημα να υπερβεί τις αντιθέσεις του, αλλά και να στηρίξει τις επιδιώξεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή.

Η επιβολή της δικτατορίας βρήκε το ΚΚΕ με διαλυμένες τις Κομματικές του Οργανώσεις και προβλήματα στη στρατηγική του. Η διαπάλη μέσα στο Κόμμα ήταν μεγάλη, πράγμα που αποκρυσταλλώθηκε στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ (1968), που οδήγησε στη λύση του κομματικού προβλήματος. Το Κόμμα άρχισε να ανασυγκροτεί τις Κομματικές του Οργανώσεις και πήρε την απόφαση συγκρότησης Κομμουνιστικής Νεολαίας.

Η συμβολή της ΚΝΕ στην οργάνωση της αντιδικτατορικής πάλης ήταν σημαντική. Με πρωτοβουλία της συγκροτήθηκαν η Αντιδικτατορική ΕΦΕΕ (Αντι-ΕΦΕΕ) και η Μαθητική Οργάνωση Δημοκρατικής Νεολαίας (ΜΟΔΝΕ). Η δράση της επεκτεινόταν στους χώρους δουλειάς, στις συνοικίες, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, αλλά και στο εξωτερικό.

Σταθμός στη δράση του νεολαιίστικου κινήματος ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου, γεγονός που δεν θα μπορούσε να έχει τόσο μεγάλη δυναμική, αν απουσίαζε το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, όσο και στην κινητοποίηση λαού και νεολαίας στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, συμβάλλοντας στην αντιιμπεριαλιστική αντιδικτατορική γραμμή πάλης που διαμορφώθηκε.

Ολες τις μέρες της κατάληψης, η αστυνομία προσπαθούσε να επέμβει στις συγκεντρώσεις που πραγματοποιούνταν, ρίχνοντας ακόμη και στο ψαχνό. Γίνονται συλλήψεις και οι συγκρούσεις γενικεύονται. Μετά την πτώση της δικτατορίας, εισαγγελικό πόρισμα κατέγραψε, κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, 18 βεβαιωμένους νεκρούς, 1.103 τραυματίες πολίτες και 61 αστυνομικούς.

Η απόφαση του Παπαδόπουλου για επέμβαση του στρατού θέτει σε εφαρμογή το σχέδιο «Κεραυνός». Τα τανκς έχουν αρχίσει να κυκλώνουν το Πολυτεχνείο. Στις 3.00, έπειτα από εντολή, το τανκ πέφτει στην πύλη του Πολυτεχνείου...

Η απαράδεκτη κλήση στους συνδικαλιστές γιατρούς της Καρδίτσας

Στο μεταξύ, θύελλα αντιδράσεων προκάλεσαν οι παρεμβάσεις Εισαγγελίας και Ασφάλειας ενάντια στις Ενώσεις Νοσοκομειακών Γιατρών σε Θεσσαλονίκη (ΕΝΙΘ) και Καρδίτσα (ΕΙΝΚΥΝΚ), με αφορμή τις ανακοινώσεις τους για τον αγωνιστικό εορτασμό του Πολυτεχνείου!

Σημειώνεται ότι η εντολή της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης για τη διενέργεια επείγουσας προκαταρκτικής εξέτασης έγινε προκειμένου να διαπιστωθεί αν στοιχειοθετείται το αδίκημα της διέγερσης σε ανυπακοή (!), επειδή η ΕΝΙΘ, όπως άλλωστε και άλλες Ενώσεις Νοσοκομειακών Γιατρών, Ομοσπονδίες και Σωματεία Εργαζομένων και Φοιτητικοί Σύλλογοι καλούν σε συμμετοχή στις εκδηλώσεις για τον αγωνιστικό εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, οι οποίες θα γίνουν με τήρηση όλων των απαραίτητων μέτρων υγειονομικής ασφάλειας.

ΟΕΝΓΕ και ΕΝΙΘ, απαντώντας στην εισαγγελική παρέμβαση όσο και σε χυδαία επίθεση φιλοκυβερνητικού ΜΜΕ στην πρόεδρο της ΕΝΙΘ, σημειώνουν ότι ο πραγματικός λόγος αυτής της σχεδιασμένης και στοχευμένης επίθεσης είναι ότι οι νοσοκομειακοί γιατροί της Θεσσαλονίκης και το συλλογικό τους όργανο, τεκμηριωμένα, με συγκεκριμένα στοιχεία, καταρρίπτουν τα κυβερνητικά fake news για την κατάσταση στα νοσοκομεία και στα ΚΥ της Θεσσαλονίκης.

Την προσπάθεια ποινικοποίησης της δράσης των σωματείων και στοχοποίησης των κινητοποιήσεων του εργατικού - λαϊκού κινήματος καταδικάζουν σωματεία της Θεσσαλονίκης (Συνδικάτα Οικοδόμων, Τηλεπικοινωνιών - Πληροφορικής και Εμποροϋπαλλήλων) και ξεκαθαρίζουν ότι δεν θα πέσει σιγή ασυρμάτου στους χώρους δουλειάς.

Σε συνέχεια στον αυταρχικό κατήφορο, την Παρασκευή ο πρόεδρος και ο γραμματέας της Ενωσης Ιατρών Καρδίτσας έλαβαν κλήση από τη Ασφάλεια Καρδίτσας για να «δώσουν εξηγήσεις» σχετικά με την ανακοίνωσή τους στις 10 Νοέμβρη, όπου δήλωναν τη συμμετοχή τους στις εκδηλώσεις για την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Με ανακοίνωσή της η ΕΙΝΚΥΝΚ καταδικάζει την παρέμβαση αυτή, ξεκαθαρίζοντας ότι «κάθε τρόπος δράσης και αγώνα μας τηρεί και θα τηρεί πάντα τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα για την προστασία της υγείας του λαού, για την οποία αφιερώνουμε νυχθημερόν όλες μας τις δυνάμεις στη δουλειά και στον αγώνα!».

Να καταγραφεί τέλος ότι το μεσημέρι της Παρασκευής αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου στην Πατησίων, αφού προηγουμένως είχαν στήσει ένα σκηνικό περικύκλωσης στο Ιδρυμα, με εκατοντάδες ένστολους και μη, καθώς και με δυνάμεις των ΜΑΤ, επιστρατεύοντας ακόμα και τις «Αύρες». Μετά την επέμβαση η αστυνομία προχώρησε σε προσαγωγές ατόμων του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού χώρου που ήταν συγκεντρωμένοι στο χώρο. Αντίστοιχη επιχείρηση στήθηκε και στην Πολυτεχνειούπολη στου Ζωγράφου, προκειμένου να εκκενωθεί από άτομα που είχαν κάνει κατάληψη στην Πρυτανεία.

Το ΚΚΕ ήταν παράνομο, στις φυλακές και τις εξορίες υπήρχαν ακόμα πολιτικοί κρατούμενοι. Στην πολιτική ζωή κυριαρχούσε ένα βαρύ σκοταδιστικό αντικομμουνιστικό καθεστώς, όπου οι κομμουνιστές χαρακτηρίζονταν «μιάσματα», «αιμοσταγείς εγκληματίες» και το ΚΚΕ, Κόμμα του «εγκλήματος και της προδοσίας». Οι παρακρατικές φασιστικές ομάδες ήταν παντού.

Στο Κόμμα και στο κίνημα δινόταν μάχη με τα διάφορα οπορτουνιστικά ρεύματα που επιδίωκαν τη διάλυση του ΚΚΕ και την αντικατάστασή του από την ΕΔΑ, κόμμα σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης.

Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες ζήσαμε μεγάλα γεγονότα, αποκτήσαμε συγκλονιστικές εμπειρίες, δώσαμε μεγάλες μάχες.

Ζήσαμε συγκλονιστικές εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις, με κορυφαίες την ιστορική απεργία των οικοδόμων το 1961, αυτές που έγιναν για τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη το 1963, την προβοκάτσια στον Γοργοπόταμο το 1964 με πολλούς νεκρούς και τραυματίες, τα Ιουλιανά το 1965 για 70 μέρες.

Ζήσαμε την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας για 7 χρόνια, αλλά και την κατάρρευσή της. Βρεθήκαμε στις πρώτες γραμμές των αγώνων, στις φυλακές, στην εξορία, στα άντρα βασανιστηρίων, αλλά και στις μεγάλες στιγμές των μαζικών αγώνων, με κορυφαίους την κατάληψη της Νομικής και μετά του Πολυτεχνείου.

Ζήσαμε την ανασυγκρότηση των Κομματικών Οργανώσεων μετά από πολλά χρόνια και την ήττα του οπορτουνισμού εκείνης της περιόδου. Τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ ύστερα από 30 χρόνια παρανομίας, την ίδρυση και ορμητική ανάπτυξη της ΚΝΕ.

Πανηγυρίσαμε μεγάλα διεθνή γεγονότα, όπως την ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο Βιετνάμ, την ανατροπή μετά από 30 χρόνια των δικτατοριών στην Πορτογαλία και την Ισπανία και πολλά άλλα.

Οπως φαίνεται, η περίοδος αυτή ήταν αρκετά σύνθετη και καθόλου εύκολη. Οι δυσκολίες συνυπάρχουν με τις δυνατότητες και η ασίγαστη ταξική πάλη μετατρέπει αυτές τις δυνατότητες σε πραγματικότητα. Ολα αλλάζουν και η πάλη του παλιού με το νέο είναι ασταμάτητη. Οι ήττες φέρνουν το σπέρμα νικηφόρων αγώνων.

• Ποτέ στην Ιστορία του Κόμματος δεν υπήρχαν εύκολες ή ιδανικές συνθήκες δράσης, ακόμα και σε στιγμές μεγάλων επιτυχιών και κατακτήσεων.
• Παλεύαμε και παλεύουμε πάντα κόντρα στο ρεύμα, χωρίς να υπολογίζουμε τις κάθε είδους δυσκολίες και θυσίες, γνωρίζοντας ότι η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης είναι η ταξική πάλη. Μπορεί στην ιστορική διαδρομή να έχουμε πισωγυρίσματα, ήττες, αποτυχίες, αλλά η ιστορική εξέλιξη είναι πάντα ανοδική, σε κάθε περίπτωση.

Κριτήριο στη στάση του Κόμματος, στη χάραξη της στρατηγικής και της τακτικής του δεν ήταν και δεν είναι οι δυσκολίες και ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης, οι αποτυχίες, οι ήττες. Χωρίς να παραγνωρίζουμε τους παράγοντες αυτούς, το βασικό κριτήριο είναι ο σκοπός του Κόμματος και οι ανάγκες που απορρέουν από αυτόν το σκοπό.

Τον αδιάκοπο αγώνα, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, για να συνειδητοποιήσει η εργατική τάξη την ιστορική της αποστολή, ως νεκροθάφτης του καπιταλισμού και οικοδόμος της νέας κοινωνίας, του Σοσιαλισμού - Κομμουνισμού, με την κατάργηση κάθε ταξικής εκμετάλλευσης και ταξικής κυριαρχίας.

• Οσες φορές, και υπήρχαν τέτοιες, παραγνωρίσαμε αυτήν την αρχή, τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά.

Μερικές φορές σήμερα, στην πράξη, στον σχεδιασμό και στην εκπλήρωση διαφόρων καθηκόντων, παρατηρούμε ότι συχνά φέρνουμε σε πρώτο πλάνο τις δυσκολίες και τα διάφορα συναφή προβλήματα. Γενικά δεν είναι λάθος, αλλά δεν είναι και σε κάθε περίπτωση σωστή, αντικειμενική και αγωνιστική προσέγγιση φαινομένων και καταστάσεων.

Πολλές φορές, στην πράξη, μια τέτοια προσέγγιση είναι μονόπλευρη και όχι σπάνια χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τη δικαιολόγηση αδυναμιών, καθυστερήσεων, υποχωρήσεων στις δυσκολίες, για φαινόμενα αδράνειας ή αιφνιδιασμού.

Θα πει κάποιος ότι τότε, τη δεκαετία του '60 και κατοπινά, υπήρχε η Σοβιετική Ενωση, το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, ενώ σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Γενικά είναι δικαιολογημένο ένα τέτοιο επιχείρημα και ο ανάλογος προβληματισμός.

Ναι, πράγματι, ο Σοσιαλισμός που οικοδομούνταν και τα επιτεύγματά του μας έδιναν δύναμη, προοπτική και ζωντανό όραμα. Πηγή, όμως, δύναμης δεν ήταν μόνο ο παράγοντας αυτός. Πηγή δύναμης και ενθουσιασμού στη μάχη ήταν και οι μεγάλες επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ, ο ηρωισμός των προηγούμενων γενιών και ιδιαίτερα η εποποιία της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ.

Αυτή η δύναμη μας έδωσε κουράγιο, θάρρος να τα βγάλουμε πέρα στην εξορία, στην παρανομία, σε όλες τις δυσκολίες. Αυτή η δύναμη κατοπινά μας βοήθησε να κρατηθούμε όρθιοι στην αντεπανάσταση, να βγάλουμε συμπεράσματα και να επεξεργαστούμε την επαναστατική στρατηγική του ΚΚΕ.

Συζητάμε, αγωνιζόμαστε ανυποχώρητα και καλούμε κάθε καλόπιστο άνθρωπο να βγάλει τα συμπεράσματά του, να βρει τη δύναμη και το κουράγιο και να βρεθεί στα χαρακώματα του αγώνα μαζί με το ΚΚΕ. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο και για νέες αυταπάτες ενός καλύτερου διαχειριστή αυτής της βαρβαρότητας.

Σήμερα μπορεί να μην έχουμε απέναντί μας τανκς, να μην υπάρχουν εξορίες και φυλακές. Το ΚΚΕ να είναι νόμιμο και να έχουμε μια σειρά από ατομικά και συλλογικά δικαιώματα και ελευθερίες.

Δεν υποβαθμίζουμε τη σημασία τους, άλλωστε είναι κατακτήσεις που απέσπασαν η εργατική τάξη και ο λαός μας, η νεολαία με σκληρούς αγώνες, με αίμα και πολλές θυσίες. Γι' αυτό και υπερασπιζόμαστε κάθε κατάκτηση ανυποχώρητα και αποφασιστικά.

Δεν αποδεχόμαστε όμως τη σημερινή τάξη πραγμάτων και πολύ περισσότερο την άποψη των αστών πολιτικών ότι η δημοκρατία των τελευταίων χρόνων είναι η καλύτερη και μακροβιότερη από τη σύσταση του ελληνικού κράτους και ότι η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι το ανώτερο και καλύτερο σύστημα. Είναι η οργανωμένη νομικά, συνταγματικά και πολιτικά βία μιας μειοψηφίας.

Αγωνιζόμαστε με νύχια και με δόντια να υπερασπίσουμε όποιες κατακτήσεις αποσπάσαμε με σκληρούς αγώνες. Αγωνιζόμαστε να μη χειροτερεύσει παραπέρα η θέση των εργαζομένων, του λαού.

Οι αγώνες όμως αυτοί, σήμερα, είναι κατά κανόνα αμυντικοί και σωστά οργανώνονται και πρέπει να γίνουν ακόμα πιο μαζικοί, πιο δυναμικοί.

Σωστά οι αγώνες αυτοί συνδέονται και πρέπει να συνδέονται πιο στοχευμένα και να αποκτούν σταθερά πιο βαθύ αντιμονοπωλιακό και αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο. Να στοχεύουν στην ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων με προοπτική την εργατική εξουσία, το Σοσιαλισμό. Είναι ολοφάνερη αυτή η ανάγκη, το ζούμε και το βλέπουμε καθαρά όπου κι αν κοιτάξουμε.

Χιλιάδες παραπάνω δασκάλους και καθηγητές. Χιλιάδες παραπάνω μηχανικούς, γεωπόνους, για την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής και την κατασκευή εργαλειομηχανών, ψυγείων, αποθηκευτικών χώρων, εγγειοβελτιωτικών έργων, μεταφορικών μέσων κ.ά.

Οι ανάγκες αυτές είναι υπαρκτές όχι μόνο στους παραπάνω τομείς, αλλά παντού σε κάθε τομέα ανθρώπινης δραστηριότητες και κατά πρώτο για τη μόνιμη και σταθερή δουλειά με μειωμένο χρόνο εργασίας και περισσότερο ελεύθερο χρόνο.

Κι όμως ζούμε τη μεγάλη αντίφαση. Πολλοί απόφοιτοι να μην μπορούν να βρουν δουλειά στο αντικείμενό τους ή να εργάζονται με μεγάλη ανασφάλεια και με απαράδεκτες συνθήκες. Δεν είναι ελεύθεροι να πραγματοποιήσουν τις επαγγελματικές και επιστημονικές τους δυνατότητες και φιλοδοξίες, να δημιουργήσουν. Μεγαλώνουν διαρκώς η ανεργία, η υποαπασχόληση.

Παίρνονται διαρκώς νέα μέτρα με αλλεπάλληλους νόμους από όλες τις κυβερνήσεις, για να περιορίζουν και να δυσκολεύουν χιλιάδες νέους από την πρόσβαση στη μόρφωση, στα πανεπιστήμια και οι συνθήκες εκπαίδευσης να γίνονται όλο πιο δύσκολες για τη μεγάλη μάζα των μαθητών, φοιτητών, σπουδαστών και, το χειρότερο, να υποβαθμίζονται τα επιστημονικά αντικείμενα. Καταστρέφονται πολύτιμες παραγωγικές δυνάμεις ή λεηλατούνται αδίστακτα.

Πού οφείλεται η μεγάλη αυτή αντίφαση που εμποδίζει την κοινωνική πρόοδο και στερεί από την πλειοψηφία των εργατικών και λαϊκών νοικοκυριών τη δυνατότητα να ζουν αξιοπρεπώς, να βελτιώνουν διαρκώς το επίπεδο ζωής σε όλο και πιο ανώτερα επίπεδα;

Οφείλεται στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής, που στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και πιο ειδικά οφείλεται στο γεγονός ότι έχει φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο, όπου είναι πλέον σε πλήρη αντίθεση, σε σύγκρουση με τις ανάγκες της κοινωνίας.

Οι καπιταλιστές επενδύουν μόνο για το κέρδος και όχι για τις ανάγκες των ανθρώπων. Επενδύουν μόνο εκεί που έχει κέρδος και κλείνουν τις επιχειρήσεις όταν δεν έχουν κέρδος. Δεν αφήνουν καμία ανθρώπινη ανάγκη και δραστηριότητα που να μην την υποτάσσουν στην κερδοφορία τους. Από την ψυχαγωγία, τον αθλητισμό, έως την υγεία, την ασφάλιση, την εκπαίδευση, την κατοικία, παντού.

Δεν ανέχονται να ζουν οι άνθρωποι πάνω από το προσδόκιμο, γιατί είναι κόστος και πρέπει να δουλεύουν έως τα βαθιά γεράματα ή να πληρώνουν για τις ανάγκες διαβίωσής τους. Ολα είναι εμπόρευμα.

Παρ' όλ' αυτά δεν αισθάνονται ασφαλείς. Ο τεράστιος συσσωρευμένος πλούτος που είναι στα χέρια τους δεν μπορεί να αξιοποιηθεί για να τους φέρει νέα κέρδη. Η μια οικονομική κρίση, εξαιτίας αυτού του παράγοντα, διαδέχεται την άλλη. Γι' αυτό ακριβώς γίνονται όλο και πιο επιθετικοί.

Οργανώνουν πολέμους για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των αγορών. Απαιτούν όλο πιο ασφυκτικά μέτρα περιορισμού δικαιωμάτων και κατακτήσεων για την αύξηση της εκμετάλλευσης και μετατροπής των χώρων εργασίας σε κάτεργα.

Απορρίπτουμε κατηγορηματικά την ανιστόρητη θεωρία τους ότι η πρόοδος των ατόμων είναι προσωπική υπόθεση με βάση τις ατομικές δυνατότητες και ικανότητες με την καθοδήγηση μιας φωτισμένης μειοψηφίας, δηλαδή των παράσιτων της κοινωνίας.

Η πρόοδος των ατόμων είναι υπόθεση κοινωνική. Και στην εποχή μας είναι υπόθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Εδώ βρίσκεται η ευθύνη μας και το χρέος μας ν' ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της εποχής μας καλύτερα απ' τις προηγούμενες γενιές, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος.